ရႊံ႕ရုပ္ကေလးမ်ား

ဆရာမအတန္းထဲ၀င္လာေတာ့ အားလံုးက လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီလို႕ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အတန္းသား အားလံုးက ဆရာမလက္ထဲက စာရြက္ထုပ္ဆီကို မ်က္လံုးေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ၀ိုင္ကေတာ့ ဆရာမေခါင္းမွ ပန္းကိုပဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာလို႕လဲေတာ့မသိ.... ပင္ထက္မွာသာ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေပါက္ဖြားဖူးပြင့္ တတ္သည့္ ပင္ျမင့္သဇင္၏ အလွႏွင့္ ဆရာမမ်က္ႏွာကို ထပ္ခါတလဲလဲ ယွဥ္ၾကည့္ေနမိသည္။

`ဒီေန႕ ငါတို႕ သခ်ၤာအမွတ္သိရေတာ့မယ္ထင္တယ္.. ၀ိုင္`

ေဘးမွ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ တံေတာင္တြတ္ရင္း ေျပာေနသည့္ `လေရာင္` ကိုၾကည့္ရင္း ၀ိုင္စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ အင္းေလ... လေရာင္တစ္ေယာက္တည္းမွမဟုတ္။ အားလံုးကလည္း ဒီေန႕ ေၾကျငာမယ့္ သခ်ၤာအမွတ္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားေနၾကတာပဲ။ ၀ိုင္ကေတာ့ စိတ္မ၀င္စား။ အထူးသျဖင့္ သခ်ၤာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ပိုျပီးေတာ့ စိတ္မ၀င္စား။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သခ်ၤာအရည္အေသြးကို အဲဒီအေျဖလႊာအမွတ္ေတြက ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕လည္း ၀ိုင္မယံုၾကည္။

၀ိုင္နဲ႕ လေရာင္ဆိုတာ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ခ်င္းကပ္ရပ္ေန၊ စားအတူ၊ သြားအတူေပမယ့္ အက်င့္ခ်င္းကေတာ့ လားလားမွ် မတူ။ လေရာင္က စာသိပ္ၾကိဳးစားသည္။ က်က္စာဆိုလည္း က်က္စာ၊ တြက္စာ ဆိုလည္း တြက္စာ အျမဲတမ္း အမွတ္အျပည့္.. အဆင့္က ထိပ္တန္းက..။ ဒီေတာ့ လေရာင္နဲ႕ ယွဥ္တိုင္း ၀ိုင္ဟာ လူဆိုးတစ္ေယာက္အျမဲျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ လေရာင္နဲ႕ယွဥ္ျပီး ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္ခံခဲ့ရသည့္ ရက္ေပါင္းေတြလည္း မနည္းေတာ့..။ အခုဆို ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ..။ လေရာင္က စာၾကိဳးစားတုန္း... ၀ိုင္ကလည္း က်စ္ကန္ကန္ေနတုန္း...။ ဒီလို ဆန္႕က်င္ဘက္ႏွစ္ေယာက္ဟာ တပူးတြဲတြဲေနေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းသည္။

လက္ထဲေရာက္လာသည့္ အေျဖစာရြက္ကိုၾကည့္ရင္း ျပံဳးရႊင္ေနသည့္ လေရာင္ကိုၾကည့္ရင္း ၀ိုင္တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေသခ်ာတာေပါ့... ဒီေကာင္ အမွတ္အျပည့္ရေနမွာ..။ ကိုယ့္လက္ထဲက စာရြက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပးမွတ္ထက္ မ်ားစြာေလ်ာ့ေနေသာ အမွတ္..။ စာေမးပြဲေျဖကတည္းက ၀ိုင္တစ္ပုဒ္မွ မမွားခဲ့။ မွားတယ္လို႕လည္း စိတ္ထဲလံုး၀ မခံယူ..။ ဒီေတာ့ ေလ်ာ့ေနတဲ့အမွတ္ေတြဟာ ဘာလို႕လဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုင့္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥမွ မဟုတ္ေတာ့တာ..။ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနတဲ့ ေလာကထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ျပန္႕ျဖဴးေနတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ကိုယ့္အမွားပဲ ေျပာရေတာ့မလား..။

၀ိုင္မွတ္မိပါေသးသည္။ ေျခာက္တန္းကေပါ့..။ သခ်ၤာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမက ေရွ႕က ပုစာၦတြက္ျပသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ရွင္းျပ၊ ရြတ္ျပရင္း ေက်ာင္းသားေတြကပါ လိုက္ရြတ္လိုက္တြက္ရသည္။ တြက္ရင္း ေနာက္ဆံုး အေျဖထုတ္တဲ့အခါမွာ `ႆီးယားေဖာ္ အန္းစား` ဆိုျပီး `ထို႕ေၾကာင့္` အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အစက္ေလးသံုးစက္ ေရးျပီး အေျဖကို ေရးပါသည္။ ဆရာမက အဲလို ရြတ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လိုက္ရြတ္တာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ၀ိုင္က မွားေနတာကို လိုက္မရြတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ `ဆရာမ ႆဲေဖာ္ ျဖစ္ရမွာ` လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္မိသည္။ ဒီေတာ့ `ဂြပ္` ခနဲ ေခါင္းကို ပူထူေအာင္ ေခါက္ခံလိုက္ရသည္။ ၀ိုင့္စိတ္ထဲမွာ ဆရာမေတြရဲ႕ အမွားကို ေက်ာင္းသားေတြ လိုက္မမွားေစခ်င္တာပဲ သိသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အရွက္မခြဲခ်င္သလို တတ္သိသည့္ ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္လည္း မေနလို..။ အဲဒီေန႕က စလို႕ ၀ိုင္ဆိုတာ ဆရာမေတြရဲ႕ အျမင္မွာ သတိထားစရာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္.။

`The essence of Mathematics is its freedom`

သခ်ၤာပညာမွာ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ရွိရမည္။ သခ်ၤာဆိုတာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသည္။ အေျဖတစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သြားႏိုင္ေအာင္ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြကိုေတာ့ လိုက္နာရမည္ေပါ့။

၀ိုင္တို႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာမသင္ေပးတဲ့ ပံုစံအတိုင္း ပုစာၦေတြ တြက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ အဲလိုပံုစံေတြကို ဆင္တူကူးလို႕ အိမ္စာေတြ လုပ္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီ နည္းအတိုင္း တေသြမတိမ္း စာေမးပြဲမွာ ေျဖရသည္။ အမွား မပါေအာင္ ေျဖႏိုင္လွ်င္ အမွတ္အျပည့္ရသည္။ အမွတ္အျပည့္ရလွ်င္ အဆင့္တက္သည္။ အဆင့္တက္လွ်င္ ဆရာမေတြ ခ်စ္တာ ခံရသည္။ ဆရာမေတြက ခ်စ္လွ်င္ ကိုယ့္သတင္းက ေမႊးေနတတ္သည္။ ကိုယ့္သတင္းက ေမႊးေနလွ်င္ မိဘေတြက ဂုဏ္ယူၾကသည္။ မိဘေတြက ကိုယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူလွ်င္ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မွန္သမွ် မညည္းမညဴ၀ယ္ေပးလာတတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆရာမစကားကို တေသြမတိမ္းနားေထာင္ျပီး ခ်မွတ္ထားတဲ့ ေဘာင္ထဲကို မ၀င္၀င္ေအာင္ ၾကိဳးစားလာၾကေတာ့သည္။

၀ိုင္နားလည္ထားတာကေတာ့ အေျခခံပညာေရးဆိုတာ ဘ၀မွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားတတ္ဖို႕ သိသင့္သိထိုက္တာကို သင္ေပးလိုက္ျခင္းလို႕ပါ။ ဘယ္ဘာသာရပ္ကိုမဆို နားလည္ဖို႕သာ အဓိကလို႕ ထင္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဆိုလွ်င္ အသံထြက္က်က္မွ ၾကိဳက္သည့္ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႕ စာကို အသံတိတ္ဖတ္ျပီး နားလည္ေအာင္လုပ္ကာ မွတ္သားတတ္သည့္ ၀ိုင္တို႕ၾကားမွာ ပဋိပကၡအျမဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္ပညာရွိက ထြင္ခဲ့သည္မသိတဲ့ `အသံထြက္က်က္ရင္ နားကယဥ္၊ ေရးက်က္ရင္ လက္ကယဥ္` ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြအလယ္မွာ ၀ို္င္ အလူးလူးအလဲလဲ ခံခဲ့ရသည္။

ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ိုင္အရမ္းေပ်ာ္ေသာ စာသင္ခ်ိန္က ျမန္မာစာပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၀ိုင္သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာဆရာေတြက တယူမသန္ၾက...။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရွင္းျပသည္။ စကားေျပ ျပန္ႏိုင္ဖို႕ လမ္းဖြင့္ေပးသည္။ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚႏွင့္ ေရးတတ္သည့္ စကားေျပေတြကို ပိုမိုေလးစားသည္။ စာစီစာကံုးအတြက္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ခိုင္းသည္။ စာဖတ္မ်ားပါက အေတြးအေခၚျမင့္လာတာမို႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ျဖိဳး လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာဆရာေတြကို ၀ိုင္အရမ္းေလးစားသလို ေက်ာင္းတြင္း နံရံကပ္စာေစာင္၊ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၀ိုင္ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ အတန္းတိုင္းမွာ ၀ိုင့္ရဲ႕ ရမွတ္ေတြက ျမန္မာစာမွာ ဂုဏ္ထူးအျမဲထြက္သေလာက္ တျခားေသာ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြမွာ ေအာင္မွတ္သာသာပဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

`ေဟ့ေကာင္.. ၀ိုင္.. လူဆိုတာ တသမတ္တည္း သြားလို႕မရဘူး။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလို က်င့္ရမယ္... `

လေရာင္ေျပာေနက် စကားလံုးေတြ...။ လေရာင္ရဲ႕ အက်င့္ကေတာ့ ရွင္းသည္..။ မိဘေတြကိုလည္း အျငိဳညင္မခံ၊ ဆရာမေတြကိုလည္း အျငိဳညင္မခံ..။ ဒီဆရာက ဒါၾကိဳက္ရင္ ဒါေလးလိုက္လုပ္လိုက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လက္ခံတာ လက္မခံတာ မွန္တာ မွားတာ အဓိကမဟုတ္..။ ဒီဆရာမက ဒါကိုဒီလိုေရးဆိုလွ်င္ ေရးလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ... `၀ိုင္... ဒါၾကီးက တမ်ဳိးၾကီး.. ငါေတာ့ သေဘာမက်ဘူး..` ဟု ၀ိုင့္ကို လာလာေျပာတတ္သည္။ အဲဒီအခါ `သေဘာမက်ရင္ မလုပ္နဲ႕ေပါ့ကြာ.. မင္းဆိုတဲ့ေကာင္က သူမ်ား အီးရွဴမယ့္ ေကာင္` ဟု ျပန္ပက္ေလ့ရွိသည္။

၀ိုင္တို႕ ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ တန္းခြဲေတြက အလြန္မ်ားသည္။ ေက်ာင္းေပါင္းစံုက စုလာသည့္အတြက္ သိပၸံ၊ ၀ိဇၨာအတန္းေတြ မနည္းမေနာရွိတာမို႕ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာေတြက ဆရာေတြ ခြဲျပီး တာ၀န္ယူရသည္။ တျခားဘာသာရပ္ေတြမွာ ဆိုးဆိုးရြားရြားမဟုတ္ေပမယ့္ သခ်ၤာမွာေတာ့ အေတာ္ပင္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းသည္။ ၀ိုင္တို႕ ကိုးတန္းမွာ သခ်ၤာဆရာမ ေလးေယာက္ရွိသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္က မတည့္အတူေန ဆိုသလို အသင္အျပျပိဳင္ၾက၊ က်ဴရွင္ျပိဳင္ၾကႏွင့္ ရႈပ္ရွပ္ခတ္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အတန္းမွာ သင္သည့္ ဆရာမရဲ႕ တြက္နည္းကိုပဲ မွတ္သားေျဖဆိုၾကရသည္။ က်ဴရွင္ႏွင့္ေက်ာင္း ဆရာမတူသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ပို၍ သနားစရာ ေကာင္းေနေတာ့သည္။ က်ဴရွင္မွာက ပံုစံတစ္ခု၊ ေက်ာင္းမွာက ပံုစံတစ္ခု..။ ပံုစံေတြၾကားမွာ ၾကပ္ညွပ္ေနၾကသည္။ က်ဴရွင္ယူတာက ဆယ္တန္းအတြက္ အေျခခံ ေကာင္းေအာင္၊ ေက်ာင္းပံုစံလိုက္နာရတာက အမွတ္မနည္းေအာင္...။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြဟာ ျပာေတြဖံုးလို႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့သည္..။

အခုလည္း သခ်ၤာအမွတ္ျပည့္ရသူေတြက ျပံဳးလို႕ေပ်ာ္လို႕..။ ၀ိုင္ကေတာ့ ဘာေတြေၾကာင့္ အမွတ္ေလ်ာ့သြားသလဲဆိုတာ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ တစ္ပုဒ္က အေျဖမထိုးလို႕..။ အေျဖမထိုးလို႕ တစ္မွတ္ေလ်ာ့ေနတဲ့ ကိစၥကို ၀ိုင္ငယ္ငယ္ကတည္းက နားမလည္..။ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႕ျဖစ္သည္။ အေျဖဆိုတာကို ထုတ္ႏိုင္ျပီဆိုလွ်င္ ျပီးျပီလို႕ ၀ိုင္ထင္သည္။ အခုေတာ့ အေျဖဆိုတာ သပ္သပ္တစ္ေၾကာင္းေရးေပးရျပန္သည္။ အခုေတာ့ ၀ိုင္အေျဖမေရးထားလို႕ တစ္မွတ္ေလွ်ာ့ခံရသည္။ ထားပါေတာ့.. ဒါက တစ္မွတ္မို႕လို႕..။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ တစ္ပုဒ္လံုး အမွတ္မရ..။ ၀ိုင္မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဂ်ီၾသေမၾတီဆိုတာ ၀ိုင္သိပ္ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ ဘာသာရပ္ပါ။ စက္၀ိုင္းေတြ၊ မ်ဥ္းေတြ တည္ေဆာက္ျပီး အေျဖကို စဥ္းစားတြက္ယူရတာ ၀ိုင့္အတြက္ အေတာ္ရင္ခုန္ဖို႕ေကာင္းသည္။ အခု ၀ိုင္ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားတြက္ထားသည့္ ပုစာၦတစ္ပုဒ္.. တစ္မွတ္မွမရ..။ ၀ိုင္စိတ္ထဲ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။

`ဆရာမ...`

၀ိုင့္ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ တစ္ခန္းလံုး ျငိမ္သြားသည္။

`ကၽြန္ေတာ္ေမးစရာရွိလို႕..။ ဒီတစ္ပုဒ္က ဘာလို႕ တစ္မွတ္မွမရတာလဲ...`

ဆရာမက ၀ိုင့္အေျဖလႊာကို ၾကည့္ရင္း....

`ငါ အဲလိုသင္ထားသလား..။ အတန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ျပထားတယ္..။ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လိုေရးမယ္.. ဘယ္လိုတြက္မယ.္. ဘယ္လို အေျဖထုတ္မယ္.. ဆိုတာ ေသခ်ာသင္ထားတယ္..။ မင္းေျဖထားသလို ငါသင္ထားသလား...`

၀ိုင္ ထင္ထားသလိုပါပဲ..။ သူသင္သည့္ နည္းအတိုင္း မေျဖတာေၾကာင့္ ၀ိုင္အမွတ္မရတာပါ..။

`မင္းတို႕ က်ဴရွင္မွာ သင္ထားတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ လာမေျဖနဲ႕..။ မင္းတို႕အတန္းကို သင္ေနတဲ့ သခၤ်ာဆရာမဟာ ငါပဲ..`

ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာေနသည့္ ဆရာမကိုၾကည့္ရင္း.. ၀ိုင္တစ္ခ်က္ေတာ့ ၀င္ေျပာလိုက္မိသည္။

`ဆရာမ.. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္က်ဴရွင္မွ မတက္ဘူး..။ ဘယ္သူ႕နည္းကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး..။ အခု ဒီပုစာၦဟာ အေျဖလည္းမမွားဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားပမ္းစား တြက္ထားတာ..။ ေနာက္ ဆရာမတို႕က သူ႕နည္းငါ့နည္းနဲ႕ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရေအာင္.. အဲဒီ သခ်ၤာေတြကို ဆရာမတို႕ ထြင္ထားတာမို႕လို႕လား... `

မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မာဆတ္ေနသည့္ ၀ိုင့္စကားအဆံုးမွာ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ဆရာမမ်က္ႏွာမွာ နီရဲခက္ထန္လာေတာ့သည္။

`မင္း.. ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းပါလား..။ မင္း အခုခ်က္ခ်င္း ရံုးခန္းကို လိုက္ခဲ့ပါ..။ မင္းမိဘကို ခ်က္ျခင္းေခၚပါ..`

၀ိုင္ဂရုမစိုက္..။ အေျခခံပညာဆိုတာ ဘ၀မွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရဲရဲရင့္ရင့္ လုပ္ကိုင္တတ္ရေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမယ္လို႕လည္း ၀ိုင္ခံယူထားသည္။ `လူၾကီးသူမေရွ႕မွာ ရိုေသစြာ ေခါင္းငံု႕သြားပါ` ဆိုတဲ့ ျပည္သူ႕နီတိသင္ခန္းစာဟာ လူၾကီးသူမက မွားေနတဲ့အခါ ေခါငး္ငံု႕ျငိမ္ခံေနဖို႕ မဟုတ္ဟု ၀ိုင္ထင္သည္။

အဲဒီေန႕က ၀ိုင္ရံုးခန္းမွာ အရိုက္ခံရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕လူျမင္ကြင္းမွာ အရိုက္ခံရသည္။ ေနာက္ေနာင္ ဆရာမေတြအေပၚမွာ ျပန္ျပီးခံမေျပာဖို႕ ၀န္ခံလက္မွတ္ေရးထုိးရသည္။ မိဘေတြအေနနဲ႕ သားသမီးကို ဒီလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္ဖို႕ အေဖေရာ အေမပါ ၀န္ခံလက္မွတ္ ထိုးခဲ့ရသည္။

`မိဘကို အရွက္ခြဲေလျခင္း` ဆိုျပီး ေဒါသခက္ထန္ေနသည့္ အေဖ့လက္သီးဒဏ္ကိုလည္း ၀ိုင္ခံခဲ့ရသည္။ အေဖႏွင့္အေမကေတာ့ ဆရာမကို မွန္တယ္လို႕ မဆိုလိုေပမယ့္ သူတို႕ဘယ္ေလာက္မွားမွား ကိုယ္က မသိသလိုေလးနဲ႕ ပညာသားပါပါ ေရွာင္ေနေစခ်င္သည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ေနတတ္ဖို႕လည္း ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ိုင့္ကို အတန္တန္ဆံုးမခဲ့သည္။ ၀ိုင္ကိုယ္တိုင္က ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနျပီျဖစ္တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ အလိုက္သင့္ ေမ်ာမေနခ်င္...။

ညဘက္မွာ ၀ိုင့္ဆီကို လေရာင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မ်က္၀န္းမွာ သနားရိပ္ေတြ၊ စာနာရိပ္ေတြႏွင့္ ၀ိုင့္ကို လာေျဖသိမ့္သည္။

`၀ိုင္ရာ... ငါမင္းကို အတန္တန္ေျပာခဲ့တာပဲ...။ လူ႕ေလာကမွာ ရွင္သန္ဖို႕ဆိုတာ အလိုက္သင့္ေလး ေနတတ္ဖို႕ လည္း လိုတယ္..။ မင္းကို ငါမွားတယ္လို႕ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး..။ အမွန္တရားဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ေရွ႕တန္းတင္တိုင္း ေကာင္းတယ္မ်ား ထင္ေနလား..။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုအမွားေတြလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့.. လူေတြကပဲ အဲဒီအမွားေတြကို ေဖာ္ထုတ္သြားလိမ့္မယ္..။ အခု ျဖစ္ခဲ့တာမွာ သူ႕နည္းအတိုင္းမတြက္လို႕ မင္းကိုအမွတ္မေပးတာ.. ဒါသူ႕အမွား. ဒါကို ရန္ျပန္ေတြ႕ျပီး စကားလံုးနဲ႕ ထိုးႏွက္လိုက္တာ မင္းအမွားျဖစ္သြားျပီ ၀ိုင္..။ ေလာကမွာ သူမ်ားအမွားကို ကိုယ့္အမွားမျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႕လည္း လိုတယ္.. ၀ိုင္..။ အဲဒါလည္း မင္းစကားအတုိင္း အေျခခံပညာဆိုတာ ဒီလိုေနတတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးရျပန္တယ္.... `

၀ိုင္သက္ျပင္းတိုးတိုးေလး ခ်မိသည္။

`လေရာင္.. မင္းကိုေတာ့ ငါယံုတယ္..။ မင္းက ကိုယ္တိုင္လည္း စာဖတ္တယ္.. ေတြးတယ္..။ ျပီးေတာ့ အလိုက္သင့္လည္း ေနတယ္..။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုစနစ္မဆို မင္းကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္စြမ္းမရွိဘူး..။ ဒါေပမယ့္.. ငါတို႕နဲ႕ အတန္းတူေတြ.. ေနာက္.. တက္လာမယ့္ ညီငယ္ညီမငယ္ေလးေတြ... သူတို႕ေတြ ပ်က္စီးသြားမွာ စိုးတယ္ကြာ..။ ဟိုေန႕က Sunday Talk မွာ မင္းၾကည့္လိုက္ရလား..။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ဟာ ၁၆ ႏွစ္အထိ ေခါင္းထဲ၀င္ခဲ့တာေတြကို တသက္လံုး စြဲသြားတာတဲ့..။ ဥပမာ.. ျမန္မာျပည္က လက္ဖက္ရည္ကို မင္း ၁၆ ႏွစ္လံုးေသာက္ခဲ့တယ္..။ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တယ္..။ အသက္ၾကီးလာလို႕ မင္းႏိုင္ငံျခားမွာေနျပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္ ျမန္မာျပည္က လက္ဖက္ရည္ေလာက္ ခံတြင္းမေတြ႕ပဲ ငယ္ငယ္ကေသာက္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ကိုပဲ တန္းတန္းစြဲေနတာတဲ့..။ ငါတို႕အရြယ္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ေတြဟာ ႏုနယ္ေသးတယ္.. လေရာင္..။ ဒီအခ်ိန္မွာ မွားယြင္းတဲ့အယူအဆေတြ သြပ္သြင္းခံရရင္ ငါတို႕ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးဟာ ရင္ေလးစရာပဲကြာ.... `

၀ိုင့္စကားအဆံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ျငိမ္သက္သြားၾကသည္။ အျပင္က အံုးေမာင္းေခါက္သံေတြေတာင္ ၾကားေနရျပီ..။ ၀ိုင့္အခန္းေလးကေန အျပင္ဘက္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္..။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညျမင္ကြင္းေလးမွာ ေငြစႏၵာလမင္းက ေရာင္စဥ္ေတြကို ၀ိုးတ၀ါးျဖန္႕က်က္လို႕.... လေရာင္က ခုတင္ေပၚမွာ လဲွျပီး မ်က္ႏွာက်က္ကို ေငးစိုက္လို႕.... ၀ိုင္ကေတာ့ လေရာင္ဆမ္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ေငးစိုက္ၾကည့္လို႕... ...

၀ိုင့္ပါးစပ္မွ တီးတိုးရြတ္သံေလး ထြက္လာသည္...


ကမ္းစပ္ကို မင္
လမုပင္ အေျခၾကီးနဲ႕၊ အသီးေတြ ျဖိဳး။
ကမ္းေျခကို ဒီေရတိုး၊ ျပိဳလဲမွာစိုး။

ကမ္းစပ္ကို မင္
ဓနိပင္ ယိုင္ငိုက္လို႕၊ ခိုင္လိုက္ကယ္ျဖိဳး။
ဓနိခိုင္ အလက္ထဲက၊ ခြဲရမွာစိုး။

ကမ္းစပ္ကို မင္
လတာျပင္ ငါးပ်ံလူးလို႕၊ ေပ်ာ္ျမဴးၾကရိုး။
ဒီတက္လွ်င္ လတာႏုန္း၊ ဒီဖံုးမွာစိုး။

စိုးပါဘု သူ႕မူရာ။
ေခ်ာင္းတစ္ခြင္ ပင္လယ္၀က၊ ပန္းလွေဗဒါ။
ဆန္တက္ခ်ိန္မွာ၊ ဆန္လာႏိုင္ပါဘိ။
စုန္ဆင္းခ်ိန္မွာ၊ စုန္လာႏိုင္ပါဘိ။
သူ႕လမ္းစဥ္ သူျမင္ရဲ၊ သူစြဲတတ္ဘိ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာထဲက `သူ႕လမ္းစဥ္` ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ..။ ၀ိုင့္မ်က္ႏွာကို လေရာင္ေငးၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ၀ိုင္ဘာလို႕ ဒီကဗ်ာကို ရြတ္ေနသလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္မိသည္။ ၀ိုင္ေရာ လေရာင္ပါ ေဗဒါပင္လို ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒီေရတက္တက္၊ ဒီေရက်က် စုန္ႏိုင္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြ ရခ်င္မိသည္။ ဒီေရတိုးတာနဲ႕ ျပိဳလဲမွာစိုးေနရသည့္ လမုပင္၊ လတာျပင္လို ဘ၀ေတာ့ မေရာက္ခ်င္...။ တကယ္ေတာ့ ၀ိုင္တို႕ေတြဟာ ပံုမေပၚေသးတဲ့ ရႊံ႕ႏြံဘ၀မွာပဲ ရွိပါေသးသည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုပံုစံျဖစ္ေအာင္ ဒီရႊံ႕ေတြကို ထုဆစ္ေပးမွာလဲ။ ဘယ္သူေတြက အလွပဆံုး၊ အေသသပ္ဆံုး အရုပ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ထုလုပ္ေပးမလဲ..။ ဘယ္သူေတြက အရုပ္မျဖစ္ခင္မွာ.. က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီးသြားျပီး ဘယ္သူေတြက အလွပဆံုးေသာ အရုပ္ေလးမ်ား ျဖစ္သြားမည္လဲ....။

တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနသည့္ ညခင္းေလးမွာ ၀ိုင္နဲ႕ လေရာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ အေတြးေတြထဲမွာေတာ့.... ေအးျမမႈေတြ ရွိေနႏိုင္ပါ့မလား.... သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုပံုစံ အသြင္းခံရမလဲဆိုတာကို မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနၾကမလား.... သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုရႊံ႕ရုပ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားမလဲဆိုတာကုိပဲ ေတြးေနမလား..... ဒါကိုေတာ့ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါလိမ့္မည္။

ခင္မင္လ်က္

ေန၀သန္

--