ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ

by Nyein Chan Aye on Sunday, April 15, 2012 at 7:57pm ·

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားကို ၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မရွိဘူးလို႕ တသမတ္တည္းေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႕ မရပါ။ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ သေဘာက က်ယ္ျပန္႕ပါတယ္။

လူတစ္ဦခ်င္းအရ ယဥ္ေက်းမႈကို တိုင္းတာရင္ ယဥ္ေက်းတဲ့လူမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ဗဟုသုတ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး အျပဳအမူ၊ ယံုၾကည္မႈ (သို႕) ကိုးကြယ္မႈ စတာေတြနဲ႕ တိုင္းတာႏိုင္တယ္။

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအလုိက္ဆိုလည္း အႏုပညာ၊ စာေပ၊ ဘာသာစကား၊ ကိုယ္ကြယ္ ယံုၾကည္မႈ၊ သမိုင္း စတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈျမင့္တယ္၊ နိမ့္တယ္ ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ေလ့ရွိတယ္။ ဘံုတူညီတဲ့ တန္ဖိုး၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး အျပဳအမူ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး လုပ္ထံုးလုပ္နည္း၊ ဓေလ့ စတာေတြကို အေျခခံၿပီး လူအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈလို႕ သတ္မွတ္ၾကတာပါ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားကို ၾကည့္ၿပီး ပိုၿပီး တသမတ္တည္းေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႕မရတာက အက်င့္စာရိတၱပါ။ အက်င့္စာရိတၱဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူပီသတဲ့ အက်င့္၊ စရိုက္၊ အျပဳအမူ နဲ႕ လူအဖြဲ႕အစည္းမွာ ရွိတဲ့ က်င့္ဝတ္၊ စည္းကမ္းေတြကို ေလးစားလိုက္နာမႈနဲ႕ ပိုသက္ဆိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶေဟာတဲ့

• သဒၵါ - ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈရွိျခင္း၊
• သီလ - ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ႏွလုံး ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊
• စာဂ - ေပးကန္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊
• သုတ - အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ားျခင္း၊
• ပညာ - အမွန္ကိုသိျခင္း၊
• ဟီရိ - မေကာင္းမႈျပဳရမွာကို ရွက္ျခင္း၊
• ၾသတၱပ - မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္း ဆိုတဲ့

သူေတာ္ေကာင္းဥစၥာ ခုႏွစ္ပါးတရားနဲ႕လည္း ယဥ္ေက်းမႈ၊ အက်င့္စာရိတၱကို ေဖာ္ညႊန္းႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္၊ စိတ္၊ ႏွလံုး ေစာင့္ထိန္းျခင္းမွာ အဝတ္အစားဆင္ယင္မႈပါတယ္ ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဝတ္ဆင္တဲ့ ဆင္ယင္မႈနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲ၊ ရႊင္ပြဲ သြားတဲ့ေနရာမွာ ဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႕မႈဟာ မတူညီႏိုင္ပါ။ လူေတြဟာ ေနရာ၊ဌာန၊ ရာသီဥတု အေပၚမူတည္ၿပီး လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေျပာင္းလဲ ဝတ္စားဆင္ယင္ေလ့ရွိၾကတာ သဘာဝ ပါ။

ေပ်ာ္ပြဲ၊ ရႊင္ပြဲမွာ အေပ်ာ္ကေန အပ်က္မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းတည့္မတ္ေပးဖို႕က အဝတ္အစားတစ္ခုတည္းခ်ည္း ေဇာင္းေပးလို႕မရပါ။ ေဆးလိပ္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး၊ အရက္ေသစာ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမႈ၊ မူးရစ္ရမ္းကားမႈ စတာေတြကို ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္တိက်တဲ့၊ တေျပးညီျဖစ္တဲ့ တရားဥပေဒနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ၊ ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္တဲ့ အသိပညာေပးႏိုင္မႈ၊ လူငယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္း စတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ပိုမိုအေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႕ ေဝဖန္ေထာက္ျပတာက ပိုသင့္ေလ်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ေခတ္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ခႏၶာကုိယ္ေဖာ္ျပမႈ အသားေပးၿပီးလွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္ (လီ) လာေနတယ္လို႕လည္း ဆိုမရပါ။ ရင္သား၊ေပါင္တံ စတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာကို လွစ္ဟာ ေဖာ္ျပတဲ့ စြဲေဆာင္မႈရွိေစတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေတြဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူအဖြဲ႕အစည္း စရွိကတည္းက (ဗမာျပည္နဲ႕ ေျပာရင္ ပ်ဴေခတ္၊ ပုဂံ ေခတ္လို ေခတ္ေတြကတည္းက) ေခတ္အလိုက္ ပံုစံ ကြဲျပားေပမယ့္ ကိုယ္ခႏၶာအလွ ေပၚလြင္ေစတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက ေခတ္အဆက္ဆက္ ထြန္းကားတဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ ပံုစံေတြမွာ ပါျမဲ ျဖစ္တယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားဝတ္ဆင္မႈနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ဆံုး ကိစၥကေတာ့ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္၊ အခြင့္အေရးကို အာမခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္က အာမခံတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္မွာ တရား၊ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာမႈ၊ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ တာဝန္ယူမႈက တြဲပါရပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ (အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ အျပဳအမူ အားလံုးပါ ပါတယ္) က လူတစ္ဘက္သားကို အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစရ၊ မထိခိုက္ေစရ ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီ လူေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းမွာ ရွိတဲ့ လူတိုင္းက လိုက္နာရတဲ့ လူ႕က်င့္ဝတ္ျဖစ္သလို မျဖစ္မေနလုပ္ေဆာင္ရတဲ့ တာဝန္၊ ဝတၱရားလည္း ျဖစ္တယ္။ ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဝတ္စံုနဲ႕မွ စားေသာက္ခြင့္ ရွိသလို၊ အဝတ္ဗလာ ေတြပဲ လာေရာက္ခြင့္ ရွိတဲ့ ကမ္းေျခမ်ိဳးမွာလည္း အဝတ္အစားမပါ၊ အဝတ္မဲ့ ေနႏိုင္မွ ဝင္ေရာက္ခြင့္ရသလိုမ်ိဳးပါ။

ေခတ္သစ္ ကမၻာရဲ႕ နည္းပညာ၊ ဆက္သြယ္ေရး တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈလာမႈနဲ႕ အတူ ကမၻာတစ္ခုလံုးရဲ႕ ကူးလူးဆက္ဆံ၊ စီပြားလုပ္ စတဲ့ ထိေတြမႈေတြဟာ လ်င္ျမန္ ျမန္ဆန္၊ က်ယ္ျပန္႕ လာရံုမက တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕လည္း ပိုမ်ားလာေနတယ္။  လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးမွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေတြးေခၚ၊ ဓေလ့ထံုစံ၊ အျပဳအမႈ၊ အစားအေသာက္ ေတြဟာ ကူးလူးစပ္ယွက္ ေျပာင္းလဲလာတာမ်ားသလို ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဓေလ့ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲလာၿပီး လူအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္းရဲ႕ ဝတ္ဆင္မႈ ဓေလ့၊ ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုရဲ႕ ဝတ္ဆင္မႈအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ကမၻာပိုဆန္လာတယ္ ဆိုတာ သဘာဝ ပါလို႕ လက္ခံႏိုင္ရပါမယ္။

လူအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ အေပၚယံ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ေျပာင္းလဲလာတာကို ျပစ္တင္ေဝဖန္ေနမယ့္အစား လူအဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုက လက္ခံႏိုင္တဲ့ (လက္ခံထားတဲ့) ယဥ္ေက်းမႈ ရွိသူ၊ လူယဥ္ေက်းလို႕ သတ္မွတ္ေစတဲ့၊ ဘုရားေဟာနဲ႕လည္းညီတဲ့ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ျပဳရမွာကို ရွက္ေၾကာက္လာေစျခင္း၊ တရားဥပေဒ၊ က်င့္ဝတ္ စည္းကမ္း ကို ေလးစာလိုက္နာလာေစျခင္း၊ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ား၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ပညာႀကီးၿပီး အမွန္ကို သိလာေစျခင္း၊ လူ႕က်င့္ဝတ္ကို သိတဲ့၊ လူပီသတဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ ဓေလ့စရိုက္ တို႕ကို ထြန္းကားေစျခင္း၊ စတဲ့ အတြင္း စိတ္ သ႑ာန္ ရိုးသား၊ စင္ၾကယ္၊ ေျဖာင့္မတ္၊ မွန္ကန္မႈကို ဦးစားေပးၿပီး စာရိတၱ မ႑ိဳင္ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႕ေစဖို႕ မိမိကိုယ္တိုင္က (တစ္ဦးခ်င္း) ေနထိုင္က်င့္ၾကံသြားႏိုင္မွ မိမိ ယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုကိုလည္း ေလးစားလက္ခံႏိုင္တဲ့ ပိုမိုေကာင္းမြန္လွပတဲ့ အနာဂတ္ရွိတဲ့ လူအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ျဖစ္လာမွာပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

၁၅၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂

ပုဂံေခတ္ သၾကၤန္ပြဲ Photo from www.ask.com/wiki/Thingyan