ေရွာ့-ေရွာ့-စတိုရီ ေခါင္းႀကီး - ေရးသူ လူဆန္း

by Ye Myint Thu on Thursday, March 22, 2012 at 10:30am ·

ေလးဘီးသည္ ဆီစားေသာေၾကာင့္၊ မစားေသာ္လည္း စပိဒ္ အရွိန္ႏွင့္ ႏွစ္ဆ ေႏွးေသာေၾကာင့္ မူလ မွတ္စုရပ္မွ သစ္ပင္အရိပ္ ေပါမ်ားရာ တကသ၀ိုင္းသို႔ တာ၀န္ႏွင့္ အက္သစ္အရ အသြား၊ ျပီးေတာ့ အျပန္။ ထိုမွ ထပ္ဆင့္ ေပါင္းေသာ္ သစ္ပင္ နည္းပါးက်ဲပါး (NOKA) ႏိုကာ စခန္းသို႔။ ထိုအခါ စက္၀န္းကို ထက္၀က္ျခမ္း သကဲ့သို႔ ခရီးစဥ္ ႏွစ္ဆ ျဖစ္ေပရာ ႏွစ္ပိုင္း စဥ္းစားေသာ္ ရ၏။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဒိုမက္စတစ္ အိမ္တြင္း ျငီးေငြ႕မႈ ေပ်ာက္ရန္မွာ အျပင္ထြက္ဖို႔ လိုအပ္သည္ကို လက္ခံ၏။ ျခိမ္းေျခာက္ စိန္ေခၚမႈမွာ ေလာင္စာဆီ အတြက္ သင့္ေငြ စရိတ္ ဘက္ဂ်က္ ျဖစ္၏။ ၄င္း မတတ္ႏိုင္ ၾကသျဖင့္ ဘိဓမၼာ(ေခၚ) ဘိရုမာ လူမ်ိဳးတို႔ကား ခရီးေ၀းေ၀း မသြား ႏိုင္ၾက။ ေယဘုယ် အားျဖင့္ မသြားႏိုင္ျခင္းကို ဆိုလိုေသာ္လည္း ခၽြင္းခ်က္ အားျဖင့္ ပတၱရား၊ ဖူးခက္ ကမ္းေျခတို႔ေလာက္ ေတာ့ျဖင့္ အေမြ ရသျဖင့္၄င္း၊ ကံစမ္းမဲ ေပါက္၍၄င္း၊ ဆုခ်ျခင္း ခံရ၍၄င္း၊ စသျဖင့္ အေၾကာင္းစံု ေရာက္ၾက ရေလ၏။ ယမန္ ႏွစ္တြင္ ယခင္ ဘန္ေကာက္မွာ ယခု ဗင္းနစ္ ျဖဖစ္သြားသျဖင့္ ေရွာင္ၾကသည္။ ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ် မ်ားလည္း ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ လာၾကသည္။ အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ဆိုကာ တြ႔ံေတးသိန္းတန္ တို႔ျဖင့္ ကေသာ ခိုင္းႏြား ေလာ္စပီကာ ေနေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ေအာက္တြင္ ဦးပိုင္ ဘီယာႏွင့္ စီးကရက္ ျမံဳ႕ကာ မဟာခ်ိဳင္ စက္မႈဇုန္ အလြမ္းေျပ ညေန ေငးရီရင္း။ မီးခြက္မႈတ္ အိပ္ယာ ၀င္ၾကသည္။

ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးပါ။ ဒီဇယ္မီးျဖင့္ တီဗီၾကည့္၊ ဆိုင္ကယ္စီး၊ ျမိဳ႕ရိုး ကိုးေပါက္ သြားစရာမွာ ဟိုမွာ ဒီမွာ ရြာ၀င္ ရြာထြက္တြင္ ဂိတ္ဆံုး ေလသျဖင့္ မေက်မနပ္၊ ဦးထုတ္ ဟဲလမတ္ မေဆာင္း လီဗာကုန္ ဆြဲျပီး ကုန္တင္ ဆယ္ဘီး ကားေအာက္၊ သံုးေယာက္ ေလးေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္စီး `ခါမီခါဇ-ခါေတာ္မီမီ´ ေသပြဲ၀င္လ်က္ အရြယ္ေကာင္းတုန္း အရွင္ထြက္ ထြက္က်လွ်က္ နတ္စင္ကုန္း ေညာင္ပင္ ေအာက္မွာ နတ္ အမ်ိဳးအမည္ တိုးပြား၊ ရပ္ကို ရြာကို မိကို ဖကို ေစာင့္ေရွာက္ ၾကေလ၏။

တတိယေျမာက္ ေဘာင္းဘီ အသစ္ခၽြတ္ ဂြဒ္ဂါးဘားမင့္သည္ ျမစ္ဆံုကို တရုတ္တို႔ လက္မွ ျပန္ယူ၏။ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး အဖမ္းျပ၏။ ေငြအေသး ေခ်းေပး၏။ အေညာင္း အညာေျပ အႏွိပ္ခန္း၊ အႏွိပ္အိမ္ ကိုလည္း ႏွိပ္ကြပ္၏။ လူအို လူေဟာင္း တို႔အား မလဲလွယ္ ေသးေသာ္လည္း ယာဥ္အို ယာဥ္ေဟာင္း တို႔ကို လဲလွည္ေစ၏။ ျပည္ပ ကုန္သည္ပြဲစား အရင္းအႏွီး စီးပြားရွင္ တို႔ကိုလည္း ဖိတ္ေခၚ ေဆြးေႏြးျပသ၏။ `ျပဳသူ လူထီ´ ေခၚ ျပည္သူ (ျပည္သား ေယာက်ာၤးေတြမပါ) ႏွင့္ လူထု(မႏၱေလးက စာအုပ္တိုက္တို႔မွာ) ၀မ္းနည္း ရမွာလား ၀မ္းသာ ရမွာလား မိသိန္းၾကည္ဟု မေထြးႏိုင္ မအန္ႏိုင္၊ အိုဇံုး ေပါက္ ငဇင္ရိုင္းတို႔ႏွယ္ အုပ္လိုက္ အုပ္လိုက္ မူးေ၀ ေအာ့အန္ကာ ေရေပၚ ေပါေလာ ေပၚကုန္ၾက၏။

မျပီး ေသးေခ်။ ေဘာ္ ေငြေရာင္ ပိတ္ကားေပၚ ဆက္လက္ တစ္ေစာင့္တည္း တစ္ေမွ်ာ္ တည္း ေျပာစရာ ဆိုစရာႏွင့္ ေျပာရန္ ဆိုရန္တို႔ ရွိလာၾကျပီး၊ ေျပာပိုင္ခြင့္ ဆိုပုိင္ခြင့္ ရွိေလျပီလား မေျပာတတ္။ ဒီလို ေျပာၾကည့္ ဆိုၾကည့္မိ၏။ ဘာမွ မျဖစ္လွ်င္ ဘာမွ မျဖစ္ေသး။ တစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားေပ မည္ဟု စစ္ဖိနပ္ေပၚမွာ ကတည္းက၊ ေဘးမွာ ကတည္းက၊ ယွဥ္၍ ကတည္းက ေျပာေန ဆိုေနၾက အတုိင္း တစ္မူမထူး ျခားနားစြာ ေရးသား ေျပာဆို လိုက္မိ ေပသည္။