အေမ႔နံနက္ခင္းေလးဆီသုိ႔

by သစ္ေန မုိး on Thursday, January 19, 2012 at 3:10pm ·

      

    အသက္အရြယ္မ်ား ငယ္ရာမွႀကီးလာသည္ႏွင့္အတူ အေမ့အိပ္ရာတြင္ အိပ္စက္ခဲ့ရသည့္ ညခ်မ္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြေ၀းၿပီးရင္းေ၀းခဲ့ၾကရသည္။ ငယ္ငယ္ကအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အေမ့ရင္ခြင္ေခါင္းေ၀ွ႔၍ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားကို လူတိုင္းဆိုသလို အမွတ္တရျဖစ္မိသည့္အခါ မ်ားရွိတတ္ပါလိမ့္မည္။ အေမ့အိပ္ယာ အေမ့ရင္ခြင္ႏွင့္ ကာလမ်ားစြာကင္းကြာျဖတ္သန္းရင္း အေမ့ရင္ခြင္ကို ေခါင္းေ၀ွ႔အိပ္ေမာၾကရသည့္အခ်ိန္ပိုင္းတို႔ကိုျပန္လည္ႀကံဳႀကိဳက္ရေသာအခါတြင္ကား ဘ၀၏ ေအးခ်မ္းဆံုးအခ်ိန္တို႔ကိုျဖတ္သန္းရသည့္ႏွယ္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဤအခ်ိန္ပိုင္းတို႔သည္ လံုး၀ေမ့၍မရႏိုင္ေသာ ၾကည္ႏူးမႈတို႔ကို ထပ္ခါထပ္ခါျဖစ္ေပၚေစ၏။

ထပ္ခါထပ္ခါလည္းသတိရမိေစ ပါသည္။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းတို႔ကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနမိလွ်က္ ရွိသည္။ ထိုသို႔ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈတို႔ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုတို႔တြင္ အေမ့အိပ္ယာ အေမ့ရင္ခြင္ႏွင့္ ေမ့မရႏိုင္ေသာ အတိတ္ပံုရိပ္တို႔က ၀ိုးတစ္၀ါးႏွင့္ ေပၚလာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ပင္ ထိုအတိတ္ ထိုအရိပ္မ်ားႏွင့္ အေမ့ရင္ခြင္တြင္ အိပ္ခဲ့ရသည့္ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ညတစ္ည အေၾကာင္းေရးျဖစ္လိုက္ပါသည္။

          အိမ္တြင္အၿမဲလိုလို မရွိတတ္ေသာ သားမ်ား အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ရက္မ်ားတြင္ အေမ သည္ သူႏွင့္အတူတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အိပ္ေစခ်င္သည္။ သားေတြအိပ္ယာ၀င္ ႏွိပ္နယ္ေပးသည္ကို ခံရင္းစကားေတြတစ္၀ႀကီးေျပာတတ္သည္မွာ အေမ့၏ဗီဇလည္းျဖစ္သည္။ အျခားအေမမ်ား ထိုသို႔ ဟုတ္မဟုတ္ မေျပာနိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အေမမွာ ထိုအတိုင္းျဖစ္သည္။ သားအမိေတြဆံု၍ အေမ့အိပ္ရာတြင္ အိပ္ရသည့္ညဆိုလွ်င္ မင္းတို႔အေဖက ဘယ္လိုဆိုၿပီး အေဖ့အေၾကာင္းက စ၍ အေမရင္ဖြင့္တတ္သည္။ သားသမီးေတြအေ၀းေရာက္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖိုးႀကီးအို ဖြားႀကီးအို သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အထီးက်န္မႈ၊ အေဖက ကၽြန္ေတာ္တို႔သားမ်ားအေပၚတြင္ ထားရွိသည့္ ယံုၾကည္မႈ၊ ရည္မွန္းမႈေတြကစလို႔ အေဖ့အသက္အရြယ္ႀကီးလာ၍ သူဟင္းခ်က္ေကၽြးသည္ကိုေတာင္ ဂ်ီးမ်ားတတ္ လာသည့္အေၾကာင္းမ်ားအထိ အေမရင္ဖြင့္သည့္အထဲတြင္ ပါေလ့ရွိသည္။

          ၿပီးခဲ့သည့္တစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာရက္မ်ားအတြင္း ညတစ္ညအေမႏွင့္ အတူ အိပ္ျဖစ္သည္။ ညအိပ္ရာ၀င္ထံုးစံအတိုင္း အေဖ့အေၾကာင္း ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း အေမ့ကို ႏွိပ္နယ္ေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အၿမဲတေစ ေစာေစာႏိုးေလ့ႏိုးထမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ထိုေန႔ညက နံနက္အေစာႀကီးႏိုးေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဇိမ္ခံရသည္ ကို ၀ါသနာထံုသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္အတိုင္း အညာေဆာင္းတြင္း၏ နံနက္ေစာေစာအခ်မ္းကို ေစာင္အတြင္းမွာမွိန္း၍ ခံစားေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ အေမသည္လည္း အိပ္ရာမႏိုးသည္။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးျခင္း ေစာင္မ်ားကိုေခါက္သိမ္းေနသည္ထင္ပါ၏။ အသံေတြကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္။ သူ႔သားေတြအက်င့္ကို သူအသိဆံုးဟု ခဏခဏေျပာတတ္သည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အေမက အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲထင္ပံုရ၏။ ထို႔အတြက္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏႈိးပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမ့လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လာထိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးျပင္ကဆံပင္တို႔ကို အေမပြတ္သပ္ၾကည့္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ အေမဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေမးျဖစ္ပါ။ မ်က္လံုးမဖြင့္ဘဲ ဒီအတိုင္းမွိန္းေနရသည္ကို ေၾကနပ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ အေမ့ဆီမွ စကားသံတိုးတိုးသည္လည္း ထြက္၍လာခဲ့ပါသည္။ “ေၾသာ္…. ငါ့သားေလး…. ငါ့သားေလး။ အိပ္ေနလိုက္တာ…. ၾကည့္ပါဦး”တဲ့….။

          ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ အေမ့အသံ ဟာကၽြန္ေတာ္စာနဲ႔ခ်ေရးမျပတတ္တဲ့ အသံမ်ိဳး။ ၾကားၾကားခဲ့သမွ် အသံမ်ားထဲတြင္ အခ်ိဳဆံုးအသံ တစ္ခုဟု ဆိုလွ်င္ေတာင္ လံုေလာက္မည္ဟုမထင္ပါ။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့နဖူးျပင္ကို သူ႔လက္ ကေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေနဆဲ….။ ႏႈတ္မွလည္း ငါ့သားေလး… ငါ့သားေလးဆိုသည္ကိုဆက္၍ညဥ္း ေနသည္ကိုၾကား၏။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ ေျပာမျပႏိုင္ေသာ စိတ္အတြင္း ခံစားရသည့္ ၾကည္ႏူးမႈအရသာကို တိတ္တိတ္ေလးခံစားေနမိသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ အေမ့ႏွာသီဖ်ားက ထြက္သက္ေငြ႕ေငြ႕ေႏြးေႏြးဟာ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးျပင္သို႔ လာ၍ထိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ပါးျပင္ေပၚေတြကိုထိ၏ အေမက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးကို နမ္း႐ႈံ႕၏။ အေမ့ႏႈတ္ကလည္း သူ႔သားကို သူေခၚမ၀ျဖစ္ေနရွာ၏။ ခဏၾကာမွ အေမ့အနမ္းတို႔ရပ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေမကၽြန္ေတာ့ေဘးမွထ၍သြားသည္။ အိပ္ရာထဲတြင္ သူ႔သားတစ္ေယာက္ အေတြးတို႔ျဖင့္ ၾကည္ႏူးစြာ က်န္ရစ္ေနမည္ကို အေမသိလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးတို႔ျဖင္ ဟိုး… ငယ္ငယ္ကအေမသနပ္ခါးလိမ္းေပးတာခံခဲ့ရသည့္ ကေလးဘ၀ဆီကိုေတာင္ ျပန္ေရာက္သြားၾကည့္မိသည္။ သနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီး ကိုယ့္သားကိုၿပန္နမ္း၇ွုံတက္တာလည္းဒီအေမပဲေလ..ထုိအေတြးၿဖင့္ကုိယ့္ပါးကုိယ္စမး္မိေတာ့ မ၇ွိပါ ..ေသနပ္ခါးတုိ႔ ကြွန္ေတာ့္ပါးမွာရွိမေနႀကပါ...သုိေသာ္.. အေမ့အနမ္းပူပူေႏြးေႏြးကေတာ့ ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္၏။

          နံနက္ခင္းသည္လည္း ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ရာအတိျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုေနသည့္အလား ၾကည္ႏူးမႈတို႔ျဖင့္ ေ၀ဆာကုန္၏။ တဆက္တည္းဆိုသလို အေမ့အနမ္းျဖင့္ ႏိုးထရေသာ နံနက္ခင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွေမ်ာေနမိျပန္သည္။ ကုန္ဆံုးမသြားေစခ်င္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီနံနက္ခင္းေလးကို ဆြဲဆန္႔ထားလိုက္ခ်င္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့ကို မ်က္ႏွာသာမေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ နံနက္ခင္းေလး ကို ဖက္တြယ္ထားခြင့္မရ။ ကၽြန္ေတာ္ခြဲခြာခဲ့ပါသည္။ ထိုနံနက္ခင္း ထိုညခ်မ္းမ်ားႏွင့္ အေ၀းဆံုးေသာ တစ္ေနရာသို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာက ထပ္ကာထပ္ကာ ျပန္လြမ္းဆြတ္မိ၏။ အေမကၽြန္ေတာ့ကို ခုခ်ိန္ထိ နမ္း႐ံႈ႕တုန္းဆိုသည့္ အေတြးတစ္ခုႏွင့္ ထိုနံနက္ခင္း ေလးအား လြမ္းဆြတ္ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သည္။ ထိုအေတြးထိုလြမ္းဆြတ္မႈသည္ပင္ ဘယ္အရာတို႔ႏွင့္မွ် ႏႈိင္းယွဥ္၍ မရေသာ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀၏ ၾကည္ႏူးမႈကို ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရက္တို႔က နီး၍လာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာအေစာႀကီး ႏိုးေနဦးမည္မွာအေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ အေမ့အနမ္းကို အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခံယူရပါဦးမည္ အေမသည္လည္း မေတြ႔တာၾကာေနေသာ သူ႔သားမ်ားကိုေမွ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ….။စိတ္ကူးတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္လာမိေစသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးပင္လာဟပ္၏။ အေမညဥ္းခဲ့သည့္စကားသံတို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ့နားထဲတြင္ ျပန္လို႔ၾကားေယာင္ လာသည္။ “ေၾသာ္… ငါ့သားေလး… ငါ့သားေလး။ အိပ္ေနလိုက္တာ… ၾကည့္ပါဦး” တဲ့………။