ျမန္မာ့ႏို္င္ငံေရးႏွင့္ က်င့္၀တ္ပိုင္း ေ၀၀ါးမႈ - ေစာထူးပြယ္

by Ye Myint Thu on Wednesday, April 18, 2012 at 9:02pm 

ဒီရက္ပိုင္းမွာ အာရပ္ေဒသမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့၊ ျဖစ္ပ်က္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအလွည့္အေျပာင္းေတြအေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ဖတ္မိပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္မိရင္လည္း အီဂ်စ္အေၾကာင္းက စကားထဲကုိ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။ အီဂ်စ္အေၾကာင္းကုိ ႏိုင္ငံတကာက ေရးၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ အီဂ်စ္မွာ မူဘာရက္ ျပဳတ္က်သြားၿပီမုိ႔ အေမရိကန္အစိုးရအတြက္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ အက်ပ္ေတြ႔သြားေစတယ္ဆိုတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ေတြလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အီဂ်စ္မွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့တာေတြကုိ အေျခခံၿပီး ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အေမရိကန္အစုိးရရဲ႕ ေပၚလစီေတြဟာ က်င့္၀တ္ပိုင္းအရ ျပတ္သားရွင္းလင္းမႈ (Moral Clarity) နည္းေနတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ၾကာ လက္တြဲလာတဲ့ မူဘာရက္ကို မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္လုပ္ၿပီး၊ အေနာက္တိုင္းကို လိုလားမႈမရွိတဲ့အျပင္ ျပည္တြင္း လႊမ္းမိုးမႈ အားေကာင္းေနတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဘာသာေရးျပင္းထန္တဲ့ မြတ္ဆလင္ညီအစ္ကိုမ်ားပါတီကို ႀကိဳဆိုမွာလား။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမွာ ပဓာနက်တဲ့ အီဂ်စ္နဲ႔ အစၥေရးဆက္ဆံေရးကို အရင္ကအတိုင္း ထိန္းထားလို႔ ရမရ ဆိုတာေတြလည္း ပါေနပါတယ္။

ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေနးလ္ဖာဂူဆင္ကဆိုရင္ အိုဘားမားစိတ္ကူးထဲမွာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေျမပံုတစ္ခု ေရေရရာရာမရွိဘူး လို႔ေတာင္ နယူးစ္၀ိခ္မဂၢဇင္းမွာ ေရးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေမရိကန္ဟာ အယူ၀ါဒအရ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြ ဒီမိုကေရစီ ေ၀ဆာေရးကို လုပ္မွာလား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖန္တီးျခင္းအားျဖင့္ နာမည္ေကာင္း ယူႏိုင္မယ့္ သြယ္၀ိုက္အက်ဳိးစီးပြားအရ ဘာသာေရးျပင္းထန္တဲ့ မြတ္ဆလင္အစိုးရေတြ ေပၚေပါက္လာတာကို မတတ္သာလို႔ လက္ခံရေပမယ့္ ဖာသိဖာသာပဲ ေနမွာလား ဆိုတဲ့ က်င့္၀တ္ပိုင္း မျပတ္သားမႈ ေပၚလာတာပါပဲ။

အီဂ်စ္အေရးကိစၥကေနတစ္ဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးကိစၥမွာေရာလို႔ ဆက္ေတြးမိပါတယ္။ အစုိးရယိမ္းသတင္းမီဒီယာေတြမွာ “ျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္တာဟာ ႏိုင္ငံေရးပါ”လို႔ ေျပာဆိုသံေတြ ထြက္ခဲ့တာကုိ မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။ ေအာက္စ္ဖိုဒ္တကၠသိုလ္ပံုႏွိပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ မိတ္ဆက္အက်ဥ္း (A Very Short Introduction to Political Science) မွာေတာ့ နိုင္ငံေရးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ က်င့္၀တ္ပုိင္းကို တြဲစပ္ၿပီး လုပ္ရတဲ့ အႏုပညာတစ္ရပ္ (Politics is the art of possibility and ethic.) ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုထားတာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျဖစ္ႏို္င္တာေတြခ်ည္း လုပ္လို႔ မသင့္သလို၊ ျဖစ္သင့္တာေတြခ်ည္းလုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ျဖစ္ႏိုင္တာ(possibility)နဲ႔ ျဖစ္သင့္တာ (Ethic) ကို ခ်ိန္ဆၿပီးေပါင္းစပ္ရတာမို႔ အႏုပညာတစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ တင္စားတာပါပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာကို ခ်ိန္ဆၿပီး လုပ္ကိုင္ႏိုင္မွ သမိုင္းေရစီးတစ္ခုထဲ ပါ၀င္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္သင့္တာေတြ ခ်န္ထားၿပီး၊ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြခ်ည္း ထိုင္လုပ္ေနရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ျဖစ္သင့္တာေတြ ဖိလုပ္ရင္း ျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္ သမိုင္းဟာ ေရေသအိုင္ႀကီးတစ္ခုလို အီေနမွာပါပဲ။ ၾကာရင္ တိမ္ေကာသြားတဲ့အထိ အေျခအေနဆုိးသြားႏုိင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တာက ဘာလဲ၊ ျဖစ္သင့္တာက ဘာလဲ ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာေမးခြန္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ possibility ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ကိစၥကို ခဏထားၿပီး ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥ (ethic) ကို ေတြးေနမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆေတြမွာ လက္၀ဲယိမ္းတာ၊ လက္ယာယိမ္းတာ ရွိၾကပါတယ္။ ျပည္သူႀကီးစိုးမႈကို လက္ခံသူေတြနဲ႔၊ လူတစ္ဦး၊ အုပ္စုတစ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ႀကီးစိုးမႈကို လက္ခံသူေတြ ရွိပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ ကုိယ္စြဲကိုင္တဲ့ အယူအဆ၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မႈကို မွန္တယ္၊ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ယူဆၾကစၿမဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္စြဲကိုင္တဲ့ အယူအဆက ဘာလဲဆိုတာကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား သိရပါမယ္။ နားလည္ရပါမယ္။ သိသလိုလိုေလး ရွိပါတယ္လို႔ေတာင္ ေလွ်ာခ်ခံလို႔ ရတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ညီသစ္ဆင္း ကဗ်ာစုထဲက ၀ိဓူရအမတ္ႀကီးအေၾကာင္း ကဗ်ာထဲမွာ “သိၿပီခ်က္ခ်င္း သိမရွင္းကို” ဆိုတဲ့ အသံုးေလး ပါပါတယ္။ နဂါးမင္းသမီးေလး၊ နဂါးမိဖုရား၊ နဂါးမင္းႀကီးနဲ႔ နတ္ဘီလူးပုဏၰကတို႔ ၾကားမွာ ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ သိသလိုလိုနဲ႔ တကယ္မသိၾကတဲ့၊ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးႏုိင္လြန္းလွတဲ့ သိၿပီခ်က္ခ်င္း သိမရွင္းေတြပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ိဓူရအမတ္ ပင္ပန္းတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။  အဲဒီေတာ့ “ျဖစ္ႏုိင္ေျခ”သက္သက္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအယူအဆက ပင္ပန္းရုံပဲဆုိတဲ့ အေျဖေတြ ထြက္လာရင္ေကာလုိ႔ ေမးစရာေတြ ထပ္တုိးလာပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းထဲမွာပဲ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုေနၾကတာေတြ ၾကားရပါတယ္။ ဆန္ရွင္ကို ထားရေကာင္းမလား၊ ျဖဳတ္ရေကာင္းမလားဆိုတာကို ျငင္းခုန္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုးသားသား ေမးၾကည့္ရင္ ဆန္ရွင္ဆိုတဲ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္အေရးယူမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေတြကို တြက္ခ်က္ရာမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတဲ့သူေတြက အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ထဲဖတ္ရ၊ သတင္းစာထဲေတြ႔ရ၊ ေရဒီယုိထဲ နားေထာင္ရနဲ႔ နတ္ကရာက်ီးေမာ့ေနတဲ့သူေတြက အရာအေထာင္ပါ။ ထပ္ေျပာရရင္ အကယ္ဒမစ္ဆန္တဲ့ သုေတသနမ်ဳိးေတြ အေျခခံၿပီး ေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကတာ မဟုတ္မူဘဲ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ထင္ရာရမ္းတုတ္ၾကတဲ့အဆင့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ေခတ္မီသူတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး အီဂ်စ္အေၾကာင္း ေျပာၾကသည္ ဆိုသလို၊ ေခတ္မီသူတိုင္း ဆန္ရွင္အေၾကာင္း ျငင္းခုန္ၾကသည္လို႔ ဆိုရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျငင္းခုန္စရာ အေၾကာင္းရင္း၊ အခ်က္အလက္ရွိလို႔ ျငင္းတာလားဆိုရင္ေတာ့ ဥသွ်စ္သီးေၾကြတာကို မိုးၿပိဳတယ္ထင္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပးရင္းက တစ္ေတာလံုးလန္႔သလို ေမးလိုက္မွ ဟိုလူက ဟိုလိုေျပာလို႔၊ ဒီလူက ဒီလိုေျပာတယ္ၾကားလို႔ ဆိုတာေတြနဲ႔တင္ ေလွ်ာက်ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အရွက္ေျပေအာင္ ငါ့စကားႏြားရ ဘုေတာၾကပါတယ္။ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာ ကိစၥရပ္တိုင္းမွာ အထင္နဲ႔ အမွားအမွန္ကုိ မဆံုးျဖတ္ၾကဘဲ၊ အေထာက္အထားနဲ႔ ကိုယ့္အယူအဆတစ္ခုကို ကိုင္စြဲႏိုင္တာမ်ဳိး၊ လိုအပ္ရင္ မွန္ကန္တဲ့ အေထာက္အထားသစ္ေတြ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ကိုယ့္အယူအဆကို ျပင္ဆင္၀ံ့တာမ်ဳိးေတြက တကယ္ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ ဗုဒၶကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာဆင္ျခင္ၿပီး မွန္တယ္လို႔ ေတြ႔ရ သိရခါမွ ယံုပါလို႔ ကာလမသုတ္မွာ ေဟာပါတယ္။ ကာလမသုတ္နဲ႔ ကိုင္ေပါက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူဆုိတာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါေပပဲမုိ႔ ကိုယ့္အသိဥာဏ္ကိုယ္ စိန္ေခၚေစခ်င္တာပါ။

ေျပာခ်င္တာက ျပတ္သားမႈ ရွိၾကဖို႔ပါပဲ။ ျပတ္သားမႈ မရွိၾကရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာ လည္သူ ၀င္စားမယ့္အေျခအေနကို ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ အိုဘားမားမွ က်င့္၀တ္ျပတ္သားမႈဆိုတဲ့ စိန္ေခၚသံကို ခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးကို ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ရွိရင္ကိုပဲ ဒီစိန္ေခၚမႈကို ေတြ႔ရမွာပါ။ နိုင္ငံသားတစ္ဦးရဲ႕ က်င့္၀တ္ျပတ္သားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ရွိရမလဲ။ က်င့္၀တ္ျပတ္သားမႈရွိဖို႔အတြက္ ဘာေတြက အေျခခံ သိစရာေတြလဲ။ ဘယ္မွာ အခ်က္အလက္ေတြကို ရႏိုင္မလဲ။ ဘယ္ကိစၥက မွားၿပီး ဘယ္ကိစၥက မွန္သလဲ။ အထင္နဲ႔ မွန္တာ မွားတာလား။ ခိုင္မာတဲ့ အေထာက္အထားနဲ႔ မွန္တာ မွားတာလား။ ဒါမွသာ ႏိုင္ငံေရးအရ က်င့္၀တ္ပုိင္း ethic ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥကို ေပါင္းစပ္ႏိုင္မွာပါ။ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေ၀၀ါးေနသေရြ႕ ခိုင္းသမွ် ဆက္ခံေနရမယ့္အေရး၊ ျပဳသမွ် ဆက္ႏုေနရတဲ့အေျခအေနေတြက ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားရမွာက တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ အဲသလိုျဖစ္ေလ ႀကိဳက္ေလပါပဲ။ ႏြားကြဲမွ က်ားဆြဲႏုိင္တာကို အျပစ္တင္ရင္ အျပစ္တင္တဲ့သူပဲ မိုက္လိုက္တာလို႔ အေျပာခံရပါလိမ့္မယ္။ နာလည္းနာ နံလည္းနံမယ့္ အျဖစ္ေတြပါ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္ ႏွစ္သက္ရာ က်င့္၀တ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ထားႏုိင္ၿပီဆိုရင္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေ၀ဖန္ ပုတ္ခတ္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အမ်ားသူငါကို ကိုယ္ေျပာတာ ယုတၱိက်ေၾကာင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္ေသျပလိုက္ဖို႔ပါပဲ။ မမွန္တာကို မွန္သေယာင္ လူေတြကို လွည့္ဖ်ားဖို႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ လိုင္စင္မရွိပါဘူး။ အာဏာရသူေတြအတြက္ျဖစ္ေစ၊ မရသူေတြအတြက္ ျဖစ္ေစ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လိမ္ခြင့္လိုင္စင္မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကိုသံုးၿပီး ကိုယ္နဲ႔ သေဘာမတိုက္ဆိုင္သူေတြကို ႏွိပ္ကြပ္လိုက္မယ္၊ ႏွံလိုက္မယ္ ဆိုတာကလည္း လုပ္ေကာင္းတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိး၊ ဒီမုိကေရစီတည္ေဆာက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ေျပာလိုတာက ဒီေန႔ေခတ္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးမွာ တိုက္႐ိုက္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြေရာ၊ အားေပးေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပရိသတ္ေတြကပါ သိၿပီခ်က္ခ်င္းသိမရွင္း လုပ္ၾကရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ဟာလည္း ၀ိဒူရအမတ္ႀကီးလို ပင္ပန္းစရာေတြ ႀကံဳလာမွာ စိုးရိမ္ေနမိပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ လာမယ့္အနာဂတ္မွာလည္း ဒီျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ႏုိင္ငံေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးစတာေတြမွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ဆက္ရွိေနပါဦးမွာ ေသခ်ာေနပါတယ္။