အရဟတၱဓဇ ဆင္ျမန္းသူမ်ား( ၀ိမုတၱိသုခ ၊ Saturday, March 17, 2012 )
|
6:55 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
(၁)
ေသာႏုတၱရ၊ နာမ ေခၚ႐ိုး၊ ေတာမူဆိုးသည္၊ ဆဒၵန္အိုင္တြင္းသို႔၊ သက္ဆင္းမိလွ်င္၊ ဆင္မင္းေနရာ၊ အလာအသြား၊ အထားအေန၊ ေရဆင္းေရတက္၊ အခ်က္ခ်က္ကို၊ ကြယ္၀ွက္ ပုန္းေအာင္း၊ ေခ်ာင္းေျမာင္း ဆင္ျခင္၊ သိျမင္ေသာအခါ၊ ၀ိသာလမာလက အရပ္တြင္၊ ဥမင္ ေပါင္းကူး၊ ေျမကိုတူး၍၊ ျမားဦး စိန္ရြက္၊ ဆင္မင္းခ်က္ႏွင့္၊ ခ်ိန္လ်က္ ထုတ္ေခ်ာက္၊ အထက္က ေဖာက္ၿပီးလွ်င္၊ ေဒါက္ခ်ာ ဆံက်စ္၊ ဖန္ႏွစ္ နီျမန္း၊ သကၤန္းရဲရဲ၊ ဆင္၀တ္ကဲ၍၊ လည္ဆြဲပုတီး၊ တရပတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္၊ မေထရ္ သီလ၀င္၊ တကယ့္ရွင္ကဲ့သို႔၊ ဥမင္ေထာင့္က၊ သေကာင့္သားႀကီး၊ အႏုၾကမ္းစီးမည္ဟု၊ အၿပီးေစာင့္လ်က္၊ ေနလင့္၏။ ။
ဆင္မင္းဖ်ားလည္း၊ ဤျမားပစ္ခ်က္၊ အထက္ ေရွ႕ေနာက္၊ ေတာင္ေျမာက္ ၀ဲယာ၊ လာဘြယ္မရွိ၊ ေအာက္ကဟု သိေလ၍၊ ဘူမိေျမရပ္၊ ခြါေတာ္ႏွင့္ ရွပ္သည္တြင္၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္ က်ဳိး၍၊ မုဆိုးငုတ္တုတ္ ေပၚေလ၏။ ထုိအခါ၊ ယမ္းတိုက္ႏွင့္ မီးစ၊ ထိပါးၾက သကဲ့သို႔၊ ေဒါသ ပဋိဃာတ္၊ ေျခာင္းေျခာင္းလႊတ္၍၊ သတ္ေတာ့မည္ အၿငိဳးႏွင့္၊ မုဆိုး၏ ဦးေခါင္းကို၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ ဆြဲေတာ္မူေလ၏။
ထိုအခါ၊ တံငါလုဒၵက၊ အၾကံရတည့္၍၊ ကိုယ္က သကၤန္းကို ခြါၿပီးလွ်င္၊ ႏွာေမာင္းေတာ္ အထက္၌၊ ေခါက္လ်က္ တင္လိုက္ေလသတည္း။ ။ ဆဒၵန္ဆင္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းလည္း၊ ေမာင္းေမာင္း နီလြင္၊ သကၤန္းကို ျမင္တည့္လွ်င္၊ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကပၸါတသိန္း ပတ္လံုး၊ သံုးဆယ္ ပါရမီ၊ စာဂီပဥၥ၊ စရိယ သံုးဆင့္၊ ဆည္းပူးက်င့္၍၊ ပြင့္အံ့ တ်ားတ်ား၊ ျဖစ္ျပန္ရကား၊ ပြါးမိေသာ အမ်က္ကို၊ ခ်က္ခ်င္း ၿငိမ္းေစ၏။ ။ ဤဖန္ရည္သကၤန္းကား၊ ရဟန္း ပရမတ္၊ ၀ဋ္ကင္းလြတ္ေသာ၊ အရဟတၱဖိုလ္၏ တံခြန္၊ ျမတ္မြန္လွေခ်၏ တကား၊ ဤအ၀တ္ကို၊ ယြင္းခၽြတ္ ထိခိုက္၊ မမွားထိုက္ေပ၊ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး၊ ရွိခိုးပူေဇာ္ ထိုက္ေပသည္၊ ငါ့ရန္သူကို၊ ငါသတ္လိုလည္း၊ ထိုသူယုတ္၏၊ အၿမိဳက္ေခါင္ထြတ္၊ သကၤန္းျမတ္ကို၊ ၀တ္လ်က္ ရွိပေခ်သည္၊ ဘုရား လႈိဏ္ေခါင္း၊ ေအာင္း၍ မာန္ေသြး၊ ေဟာင္သည့္ေခြးကို၊ အေရးျပဳကာ၊ ခြင့္မသာသကဲ့သို႔၊ ထိုသူယုတ္အား၊ သတ္မိျငားေသာ္၊ တရားေတာ္ဂိုဏ္း၊ မလြတ္ရာေခ်ဟု၊ ေရႊႏွလံုးထား၊ ဘုရားတဆူ၊ ျမတ္ထြတ္ေတာ္မူလွ၍၊ ရန္သူမွန္လ်က္၊ မုဆိုးပ်က္အား၊ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူေလသည္။ ။
ဦးပုညေရးခဲ့တဲ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ေတာ္ထဲက ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရသတိထားျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္အခ်ိဳ ႔ပါ။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳကို သင္ခဲ့ရေပမယ့္ စာေမးပြဲမွာ ေျဖႏိုင္ရံုေလာက္သာ ေလ့လာခဲ့တာမို႔ ဇာတ္လမ္းပါအေၾကာင္းအရာက ဒီေလာက္ စိတ္ထဲ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းမ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္လာေတာ့မွ ဒီဇာတ္လမ္းထဲက အေလာင္းေတာ္ဆင္မင္းရဲ ႔ ေသာႏုတၱရမုဆိုးကို သတ္ဖို႔ျပင္လိုက္ျပီးကာမွ မသတ္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ေနရာေလးကို ခဏခဏသတိရမိတတ္ပါတယ္။ မုဆိုးကိုယ္ေပၚက သကၤန္းကိုျမင္လိုက္တဲ့ခဏမွာ ဒီသကၤန္းဟာ သူေတာ္သူျမတ္တို႔ရဲ ႔ အဆင္းတန္ဆာ၊ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ နိဗၺာနဓါတ္ရဲ ႔ အလံတခြန္အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းႏွလံုးသြင္းလိုက္ႏိုင္ျပီး ထြက္ေနတဲ့ေဒါသေတြ ျငိမ္းသြားတယ္ဆိုတာေလးကို ဖတ္မိတိုင္း အေလာင္းေတာ္ဆင္မင္းရဲ ႔ စိတ္ထားေတာ္ကို ၾကည္ညိဳအားက်လို႔မဆံုးျဖစ္မိပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြမ်ား ကံအေျခအေနအရ တိရစၦာန္ေတြသာျဖစ္ေနၾကတယ္။ အသိဉာဏ္ႏွင့္ စိတ္ထားေတာ္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသာမန္ေတြ လိုက္မမွီႏိုင္ေအာင္ ပါပဲလား။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတုန္းက ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ျမင္ေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းေတြထဲက တစ္္မ်ိဳးကေတာ့ သကၤန္း၀တ္ေတြႏွင့္ သပိတ္တစ္လံုးပိုက္ျပီး အလွဴခံၾကတဲ့ ကိုရင္ပိစိေလးေတြပါပဲ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပဲထိုင္ထိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ပဲထိုင္ထိုင္ ထိုင္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ သူတို႔ ေရာက္လာတတ္ျမဲပါ။ သကၤန္းကို ပိုသီပတ္သီရံုရင္း၊ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း၊ ေခါင္းမွာ ဒတ္အနာေတြႏွင့္ သပိတ္အစုတ္တစ္လံုးကို မႏိုင္မနင္းေပြ႔ထားရတဲ့ သူတို႔ရဲ ႔ျမင္ကြင္းဟာ ျမင္ရသူအဖို႔မွာေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွပါဘူး။ မွန္တာကို ၀န္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ေလးေတြကို တကယ့္ကိုရင္အစစ္ေတြလို႔ ယံုၾကည္မေနမိပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြႏွင့္ သကၤန္းပတ္ျပီး ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းေနၾကတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြလို႔ပဲ စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့အခါလည္း အိတ္ထဲပါတဲ့ ပိုက္ဆံ အေၾကြေတြ ေပးျဖစ္တယ္။ တခါတေလလည္း ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ လို႔ပဲ ျပီးစလြယ္ ေျပာမိလိုက္တယ္။
ဘာသာျခားမိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္တဲ့အခါေတြမ်ားဆို သူတို႔ေလးေတြေရာက္လာရင္ အေတာ္ေလး မ်က္ႏွာပူမိပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြကလည္း ဘာသာျခားေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာပါးက ၀ေနၾကျပီမို႔ သူတို႔ကေတာင္ ဦးေအာင္ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ လို႔ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြႏွင့္ဆံုတဲ့အခါ သူတို႔ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိုရင္ေလးေတြကို ဘုန္းဘုန္းတို႔ေတြ ၾကည့္မထိန္းေတာ့ဘူးလားရယ္လို႔။ သူတို႔ကလည္း ရွင္းေတာ့ရွင္းျပပါတယ္။ အတုအေယာင္ ကိုရင္ေလးေတြအတြက္ စီမံခ်က္ေတြ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြႏွင့္ ေပါင္းျပီးလုပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ ဆိုင္ေတြမွာေတြ႔ရင္ ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ၊ ဘာဘြဲ႔လဲစသျဖင့္ ေမးၾကည့္ဖို႔အေၾကာင္း။
တခါေတာ့ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆံုးမပါတယ္။ “ဒကာေရ၊ ဦးဇင္းတို႔လည္း ကိုရင္ဘ၀က ဒီလို ညစ္တီးညစ္ပတ္၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ပါပဲ” တဲ့။ အခုလို လူရိုေသ၊ ရွင္ရိုေသပံုမ်ိဳး ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲတဲ့။ ငယ္ဘ၀မွာ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲႏွင့္ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းရတာ ဆိုေတာ့ အျပင္ပန္းကေတာ့ ၾကည္ညိဳခ်င္စရာ တစ္စက္ကေလးမွ မရွိပါဘူးတဲ့။ သူကေတာ့ ကိုရင္ေလးေတြဘက္က ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ေလး ေျပာေပးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာေတာ္ကို တပည့္ေတာ္က ကိုရင္အစစ္ေတြကို မဆိုလိုပါဘူးလို႔၊ သကၤန္း၀တ္ျပီး ေလွ်ာက္ေတာင္းေနၾကတဲ့သူေတြကိုသာ ေျပာခ်င္တာပါလို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
(၃)
၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလေနာက္ပိုင္းကစျပီး အျမဲတမ္းလိုလိုၾကားေနျဖစ္တဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းတစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒါက “သကၤန္း၀တ္” ဆိုတာပါ။ ဒါကို သတင္းေတြထဲမွာ အျမဲလို ၾကားေန၊ ဖတ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ တကယ့္သံဃာအစစ္မဟုတ္ပဲ သကၤန္းကို၀တ္ဆင္ထားသူလို႔ ေျပာခ်င္ပံုေပၚပါတယ္။ သံဃာအစစ္မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔တို႔ကို သံဃာလိုဆက္ဆံေနစရာမလိုဘူးလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခ်င္ပံုေပၚတယ္။ ဒီေတာ့ လိုအပ္ရင္ သာမန္ရာဇ၀တ္သားေတြလိုပဲ ဖမ္းဆီးမယ္၊ ေထာင္ခ်မယ္၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳးလုပ္ခ်င္လည္းလုပ္မယ္၊ သတ္ခ်င္လည္း သတ္ပစ္မယ္၊ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္ပံုရပါတယ္။
၁၉၈၈ ျပည္လံုးကၽြတ္အေရးအခင္းၾကီးမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတိုက္အသီးသီးက သံဃာေတာ္ေတြ၊ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ မိုးေရေတြၾကားမွာ ေမတၱာပို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို သကၤန္း၀တ္ေတြလို႔ တစ္ခ်ိန္က အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာပိုင္ေတြက သံုးႏႈန္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ နံပါတ္တုတ္ေတြႏွင့္ ရိုက္ႏွက္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ေသနတ္ေတြႏွင့္ ပစ္သတ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြသံုးျပီး လူစုကြဲေအာင္ လုပ္ဖူးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ သကၤန္း၀တ္ ဆိုတဲ့အသံုးကို သံုးလိုက္ရံုနွင့္ ဒါေတြအားလံုးကို သံဃာေတြအေပၚ ျပဳက်င့္ခြင့္ ရွိပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဥပေဒႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ စာေပေတြ မေလ့လာမိခဲ့ဖူးလို႔ ဒီကိစၥကို ထဲထဲ၀င္၀င္ နားမလည္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။
(၄)
ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ေနလာမိေတာ့ မဂၤလသုတ္ထဲပါတဲ့ မဂၤလာတရားတစ္ခု အလုိလို ကိုယ့္မွာ ခ်ိဳ ႔တဲ့ေနမွန္း သတိထားမိလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “သာမဏာနဥၥ ဒႆနံ” ဆိုတဲ့ မဂၤလာတရားပါပဲ။ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ဖူးေျမာ္ရျခင္းဟာ မဂၤလာတရားပါတဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ဒီမဂၤလာတရားက ကိုယ့္မွာ ေန႔စဥ္လြယ္လြယ္ကူကူ ျဖစ္ေပၚေနတာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး အိမ္ေရွ ႔ထြက္လိုက္တာႏွင့္ လမ္းမမွာ ဆြမ္းခံၾကြေနၾကတဲ့ ကိုရင္ငယ္၊ ဦးဇင္းငယ္ေလးေတြကို ဖူးေတြ႔ေနရတာဟာ အထူးအဆန္းတစ္ခု ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ ဒီရႈခင္းဟာ မနက္အေစာပိုင္းေတြမွာ တစ္ေနရာရာကေန ဖြင့္ထားေလ့ရွိတတ္တဲ့ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ ႔ ပရိတ္တရားသံလို၊ ဦးဥတၱမသာရဆရာေတာ္ၾကီးရဲ ႔ ေမတၱာပို႔တရားသံေတြလိုမ်ိဳး ထပ္တူထပ္မွ် သိပ္မထူးျခားလွတဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲက အပိုင္းအစေတြ အျဖစ္ပဲ သေဘာထားမိခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီရက္မ်ိဳးေတြမွာ ေနပူက်ဲက်ဲ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာခ်ည္းႏွင့္ ဆြမ္းခံၾကြေနၾကတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြကို ဖူးရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြဆိုရင္ေတာ့ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ခဏရပ္ထားျပီး အဲဒီကိုယ္ေတာ္ေလးေတြကို စိတ္ထဲက ၾကည္ညိဳအားက်စိတ္ႏွင့္ ဦးညႊတ္အရိုအေသျပဳမိတတ္ပါတယ္။ ေအာ္...ငါမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနၾကတဲ့ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြပါလား...ရယ္လို႔ စိတ္ထဲက အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ီးမႊမ္းစကားဆိုမိတတ္ပါတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္ ေရာက္ေနတာက သာသနာမထြန္းကားတဲ့ အရပ္ေဒသတစ္ခုမွာ ျဖစ္ေနေတာ့ ရဟန္းသံဃာကို ဖူးေျမာ္ရဖို႔ဆိုတဲ့ အခြင့္အလမ္းက ေတာ္ေတာ္ကို နည္းပါးတာပါ။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကို တကူးတကသြားမွပဲ သံဃာေတာ္ တစ္ပါးစ၊ ႏွစ္ပါးစ ဖူးရတတ္တာမ်ိဳးပါ။ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳးဆိုတာ ျမင္ရဖို႔ဆိုတာ ေ၀းစြ။ တခါတေလ လမ္းသြားရင္း သကၤန္းေရာင္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူတာမ်ိဳး လွမ္းျမင္မိရင္ အေျပးအလႊားလိုက္ၾကည့္႔ရတယ္။ သံဃာတစ္ပါးပါးမ်ား ျဖစ္ေနမလားေပါ့။ လမ္းသြားရင္း သံဃာတစ္ပါးကို ျမင္ရဖို႔ဆိုတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အခြင့္အလမ္းက အၾကိမ္တစ္ရာမွာ တစ္ၾကိမ္ေတာင္ ျဖစ္ဖို႔ အင္မတန္ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့တဲ့ သာသနာႏွင့္ၾကံဳရဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတဲ့စကားက ဒီလိုမ်ိဳးႏွင့္မ်ား ခပ္ဆင္ဆင္တူေနမလားရယ္လို႔ ေတြးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
(၅)
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ္ေနတုန္းက ေန႔စဥ္ သံဃာေတာ္ေတြကို လွဴဒါန္းဖို႔ဆိုတဲ့ကိစၥက အင္မတန္လြယ္ကူတာမ်ိဳးပါ။ သံဃာေတာ္ေတြကို အိမ္ပင့္ျပီး သီးျခားအလွဴဒါနျပဳတာမ်ိဳးကို ခဏထားလို႔ ေန႔စဥ္ အိမ္ကိုဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကိုပဲ ဆြမ္းေလာင္းလွဴမလား၊ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြကိုပဲ ဆြမ္းေလာင္းလိုက္မလား၊ နီးစပ္ရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ခုခုသြားျပီး လွဴမလား ၾကိဳက္သလို လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ၾကဲခ်ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူလိုက္တယ္ျဖစ္ျခင္း.....။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္လာေတာ့မွ ဒီအခြင့္အေရးဟာ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးတစ္ခုဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အခုမ်ား သံဃာေတာ္တစ္ပါးပါးကို လွဴဒါန္းဖို႔ဆိုတာ တကူးတက သီးသန္႔အခ်ိန္ေပးျပီး လုပ္ယူရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လို႔ေနပါျပီ။ အႏုတၱရံပုညေကၡတၱံေလာကႆ = ေလာကသားတို႕၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ဳိးေစ့စုကို စိုက္ပ်ဳိးႀကဲခ်ရာ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူအပ္ပါေပေသာသံဃာေတာ္ ဆိုတဲ့ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ေတြထဲက တစ္ပါးဟာ လူေတြအတြက္ ရေတာင့္ရခဲ ၾကံဳဆံုရန္ခက္ခဲတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုပါလားဆိုတာ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ရင္းျပီး သေဘာေပါက္လာခဲ့ရပါတယ္။ အခုေနမ်ား တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္အျမင္မၾကည္ခဲ့တဲ့ ညစ္စုတ္စုတ္ကိုရင္ေပါက္စေလးေတြ လာျပီး အလွဴခံရင္ေတာင္ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရိုရိုေသေသ လွဴဒါန္းျဖစ္မွာ က်ိန္းေသပါတယ္။
ဒါေတာင္ သာသနာတြင္းကာလမွာ လူလာျဖစ္ျပီး၊ သာသနာထြန္းကားတဲ့ အရပ္ႏွင့္ေ၀းတဲ့ဆီမွာေရာက္ေနတာရွိပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား သာသနာပကာလမွာမ်ား လူျဖစ္ခဲ့ရင္လို႔ ဆက္ျပီးေတြးလိုက္မိေတာ့ အေတာ္ေလးလန္႔သြားမိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ ႔ သာသနာေတာ္စည္ပင္ထြန္းကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူလာျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အင္မတန္ကံထူးၾကတာပဲ။ ဒီအခြင့္အေရးကို အမိအရ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ဆိုတာေလး သတိျပဳမိလာပါတယ္။
(၆)
ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးရဲ ႔ အဆံုးအမတစ္ခု မွတ္သားဖူးခဲ့ပါတယ္။ သံဃာတစ္ပါးအေနႏွင့္ ဒကာ၊ ဒကာမၾကည္ညိဳေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆုိတာက လြယ္ကူပါတယ္တဲ့။ အဲဒါထက္ သီတင္းသံုးေဖာ္ သံဃာအခ်င္းခ်င္းက ကိုယ့္အေပၚၾကည္ညိဳေအာင္ လုပ္ဖို႔က ပိုခက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါေတြထက္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ၾကည္ညိဳဖို႔က အခက္ဆံုးပါပဲ တဲ့။
ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ လိုက္နာဖို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က စတုပါရိသုဒၶိသီလ ဆိုတာကို သတ္မွတ္ေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
( ၁ ) ပါတိေမာကၡသံ၀ရ သီလ - အက်ဥ္းအားျဖင့္ ၂၂၇-သြယ္၊ အက်ယ္အားျဖင့္ ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ သိကၡာပုဒ္တို႔ ေစာင့္ထိန္းရျခင္း။
( ၂) ဣျႏၵိယသံ၀ရ သီလ - ဣေျႏၵတို႔ိုကို ေစာင့္ထိန္းရျခင္း။
( ၃ ) အာဇီ၀ပါရိသုဒၶိ သီလ - အသက္ေမြးမႈ စင္ၾကယ္ရျခင္း။
( ၄ ) ပစၥယသႏၷိႆိတ သီလ- ပစၥည္းေလးပါးတို႔ကို ဆင္ျခင္၍ သံုးေဆာင္ရျခင္း
ဆိုျပီးေတာ့ ေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးသတ္မွတ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အေျပာမ်ား အသိမ်ားၾကတာေတာ့ ၀ိနည္းသီလလို႔ေခၚတဲ့ ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလပဲျဖစ္ပါတယ္။
၀ိနည္းစည္းကမ္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရဟန္းေတာ္ေတြအေပၚ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဘက္က ေ၀ဖန္ၾကတဲ့ အသံေတြ အခုေနာက္ပိုင္း အေတာ္စိပ္စိပ္ကို ၾကားလာရပါတယ္။ လူေတြဘက္ကေျပာၾကတယ္ဆိုရာမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ ႔ အျပင္ပန္းျမင္ေနရတဲ့ အသြင္အျပင္ကိုပဲ ၾကည့္ျပီး ေ၀ဖန္ၾကတဲ့သူေတြက မ်ားေနတတ္ပါတယ္။
တေလာက ဒီႏိုင္ငံမွာ ေရာက္တာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူက ဒီျမိဳ ႔က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရဲ ႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြရဲ ႔ စားေရးေသာက္ေရးေတြကို အျမဲလို စီစဥ္ေပးေနရတဲ့သူပါ။ သူက ေျပာျပတယ္။ ဟိုးအရင္ ဒီမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး သီတင္းသံုးခဲ့ဘူးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရဟန္းသြားခံျပီး နာမည္ၾကီးရိပ္သာတစ္ခုမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီး တရားအားထုတ္ျပီး ျပန္လာခဲ့တာတဲ့။ ဒီေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေတာ့လည္း ဒကာ၊ ဒကာမေတြက အင္မတန္ၾကည္ညိဳၾကတယ္။ လူမ်ိဳးျခား ဗုဒၶဘာသာရဟန္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ သူက ၀ိနည္းကိုလည္း အရမ္းထိမ္းတယ္။ ၀တၳဳေငြေၾကးကို လံုး၀မကိုင္ဘူး။ လက္ႏွင့္ေတာင္မထိဘူး။ ဒီမွာက ဟိုသြား၊ ဒီသြားရထားစီးရရင္ လေပးလက္မွတ္ကဒ္ေတြ သံုးၾကေတာ့ အဲဒီဦးဇင္းက အဲဒီကဒ္ေတာင္မွ မကိုင္ပါဘူးတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီကဒ္ကလည္း ၀တၳဳေငြသေဘာမ်ိဳးဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနလို႔ပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူအျပင္သြားျပီဆိုရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက တစ္ေယာက္ေယာက္က ဘူတာမွာ လိုက္ျပီး လက္မွတ္လိုက္၀ယ္ေပးရပါတယ္တဲ့။
အဲဒီအန္တီက ဒီဂ်ပန္ဦးဇင္းအတြက္ ဆြမ္းကိစၥေတြ စီစဥ္ေပးရတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ အာရံုဆြမ္းေကာ၊ ေန႔ဆြမ္းေကာ စီစဥ္ေပးေနရာက ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီဦးဇင္းေလးက အာရံုဆြမ္းကို မစီစဥ္ခိုင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ကိုု ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ဒကာတစ္ေယာက္က ေန႔စဥ္ လာကပ္ေပးမွာ မို႔လို႔လို႔ ေျပာလာပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအန္တီလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေန႔ဆြမ္းကိစၥကိုပဲ စီစဥ္ေပးရပါေတာ့တယ္။ တခါေတာ့ မနက္ပိုင္းဆြမ္းလာကပ္တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆံုမိၾကေတာ့ အန္တီက ေမးၾကည့္ပါတယ္တဲ့။ မနက္အာရံုဆြမ္းကို ဘာေတြကပ္ျဖစ္လဲလို႔။ ဒီေတာ့ ဂ်ပန္ဒကာက ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးက သူဘုန္းေပးခ်င္တယ္ဆိုျပီး ကပ္ခိုင္းလို႔ ဆူရွီ လာလာကပ္ေပးရပါတယ္တဲ့။ ဆူရွီဟာ ဘယ္လို အစားအစာမ်ိဳးလဲ ဆိုတာေတာ့ အားလံုးသိျပီးသားျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
(၇)
ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာရွိတုန္းက တအားရင္းႏွီးတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးရွိပါတယ္။ စာခ်တန္းျပီးထားျပီး စာသင္တိုက္ၾကီးတစ္ခုမွာ စာေပလည္း ပို႔ခ်သင္ၾကားရင္း ေက်ာင္းရဲ ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈကိစၥေတြေရာ၊ ျမိဳ ႔နယ္သံဃာ့အဖြဲ ႔အစည္းက ကိစၥေတြေရာ လုပ္ေပးေနရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ပါ။ သူေနတဲ့ အခန္းေလးထဲ၀င္လိုက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာက အျမဲတမ္းဖြင့္ထားတတ္ပါတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ျပဳျပင္ဖို႔ လုပ္လက္စ ျပန္ ့က်ဲေနတဲ့ ပစၥညး္အစုအပံုကို ျမင္ရတတ္ပါတယ္။ ကုတင္ေပၚကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ေဘာလံုးသတင္းဂ်ာနယ္ေတြက ပြစာက်ဲေနတတ္ပါေသးတယ္။ သူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ဖုန္းေတြလာလို႔ နားေထာင္လိုက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ကိစၥေတြက မ်ားပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲရာသီဆိုရင္ စေလာင္းက လာတဲ့ အစီအစဥ္ေတြႏွင့္ တီဗြီတစ္လံုးႏွင့္ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတတ္ေသးတယ္။ အေၾကာင္းမသိတဲ့ တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္သာ သူ႔ကိုျမင္လိုက္ရရင္ေတာ့ ၾကည္ညိဳခ်င္စရာ မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ေက်ာင္းက စာသင္သားသံဃာေတြအားလံုးက ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြကလည္း အားကိုးၾကတယ္။ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းေဂါပကအဖြဲ႔၀င္ေတြႏွင့္လည္း အဆင္ေျပတယ္။ တစ္ျမိဳ ႔လံုးက ဘာသာေရး အသင္းအဖြဲ ႔ေတြကလည္း သူ႔ကိုဆို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတဲ့ သူ႔ရဲ ႔ဂုဏ္ပုဒ္ကေတာ့ ရိုးသားျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေစတနာပါပါႏွင့္ စနစ္တက် လုပ္ကိုင္တတ္တယ္။ စကားေျပာရင္ ပြင့္လင္းျပတ္သားတယ္။ ငယ္သားေတြအေပၚညွာတာတတ္တယ္။ ေထရ္ၾကီး ၀ါၾကီးေတြကို ရိုေသေလးစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တရားစာေပေတြႏွင့္ ပတ္သကျ္ပီး သိခ်င္တာရွိလို႔ သူ႔ကိုသြားေမးရင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပတတ္တယ္။ မသိရင္လည္း မသိဘူးလို႔ေျပာတယ္။ သိသလိုလိုႏွင့္ ေလွ်ာက္မေျပာတတ္ဘူး။ လိုအပ္တဲ့ က်မ္းစာအုပ္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္ရွာေပးတတ္တယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအေပၚမွာ Open Mind ႏွင့္ သံုးသပ္ေ၀ဖန္ျပတတ္တယ္။ သူႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးလိုက္ရရင္ စိတ္အဆာေျပသြားတတ္တာမ်ားတယ္။
သူ႔ ဗီဇ၀ါသနာက စက္ပစၥည္းေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြကို ျပဳျပင္ခ်င္တာ။ အတြက္အခ်က္ကို စိတ္၀င္စားတာ။ ေယာက်ာ္းေလးသဘာ၀ ေဘာလံုးပြဲ စိတ္၀င္စားတာပါ။ ဒါေတြကို ေက်ာ္ျပီး သူ႔ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ကိန္းေနတဲ့ ပိဋကတ္စာေပေတြ၊ ရိုးသားၾကင္နာတတ္မႈေတြ၊ အေတြးအေခၚ ၾကီးျမင့္မႈေတြကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ သူ႔ကို မၾကည္ညိဳႏိုင္စရာမရွိပါဘူး။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္က ဦးဇင္းကို ဘုန္းဘုန္း တရားေလး ဘာေလး အားမထုတ္ဘူးလား ဘုရားလို႔ ေမးမိရင္ သူျပန္ေျဖတာက ရွင္းပါတယ္။ ၀ါသနာ မပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလို ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ဦးဇင္းပါပဲ။
(၈)
ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတုန္းက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ အေတာ္ေလး နီးနီးစပ္စပ္ေနဖူးခဲ့ေတာ့ သူတို႔ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းတာေတြေရာ၊ မေကာင္းတာေတြေရာ စံုေနေအာင္ ၾကားဖူး၊ ျမင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ မာတုဂါမႏွင့္ ရႈပ္ၾကတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ ေဘာလံုးကန္ ျခင္းခတ္ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြႏွင့္ ေပါင္းျပီး စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းေနတဲ့ဘုန္းၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းလုေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ၊ တရားရိပ္သာေထာင္ျပီး အေနေခ်ာင္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ ဓမၼကထိကလုပ္ျပီး ပိုက္ဆံစုခ်င္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားထြက္ျပီး သာသနာျပဳအမည္ခံ အလွဴေငြထြက္ရွာခ်င္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ အခ်ီၾကီးမိရင္ လူထြက္ဖို႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ တရားေခြဗီြဒီယိုရိုက္ရင္ ရုပ္ထြက္လွေအာင္ မိတ္ကပ္လိမ္းျပီးမွ ပလႅင္ေပၚတက္တဲ့ ဓမၼကထိကေတြ၊ တရားေဟာရင္ ေလေအးေလးႏွင့္ အင္မတန္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျပီး တကယ့္ပံုမွန္အခ်ိန္စကားေျပာတဲ့အခါ အေမ၊ ႏွမႏွင့္ႏိႈင္းျပီးဆဲတဲ့ စကားမ်ိဳး ေျပာတတ္တဲ့ ဓမၼကထိကေတြ၊ စသျဖင့္ အဲဒီလိုမ်ိဳး သံဃာေတြကို ျမင္ဖူး၊ ၾကံဳဖူးခဲ့သလို အျခားတဘက္မွာလည္း တကယ့္ကို ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိကို အားသြန္ၾကိဳးပမ္း ထမ္းရြက္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ၀ိနည္းကို လူအျမင္ေကာင္းေအာင္မဟုတ္ပဲ တကယ္ကို ၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ အေျပာအဆိုအေနအထိုင္ၾကမ္းေပမယ့္ စိတ္ထားႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ လူေတြကို သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမလုပ္ပဲ ကိုယ့္တရားႏွင့္ကိုယ္ပဲေနေနတတ္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းအတြက္ မိမိကိုယ္က်ိဳးေတြကို စြန္႔ျပီး စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္ရြက္ေနတဲ့သံဃာေတာ္ေတြ၊ သာသနာစည္ပင္ဖြ႔ံျဖိဳးဖို႔ ကမၻာႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပသာသနာျပဳသံဃာေတာ္ေတြ လည္း ၾကံဳစံုခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြမွာ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ Mind-Set က သံဃာဆိုရင္ တကယ့္ကို ကိုယ္ဣေျႏၵ၊ ႏႈတ္ဣေျႏၵေတြအားလံုး သိမ္းက်ံဳး ထိမ္းသိမ္းထားျပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္အတိႏွင့္ ေနမွ သံဃာအစစ္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ေနတတ္တဲ့ စိတ္အခံက အေတာ္ေလး အားၾကီးၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲလိုမ်ိဳး ကိုယ္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ သံဃာတစ္ပါးကို မဖူးေတြ႔ရဘူးဆိုရင္ စိတ္ထဲကေရာ၊ အျပင္ကေရာ အျပစ္တင္ဆို ခ်င္ၾကပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာဆိုတာလည္း ကိုယ္ေတြလို ကိေလသာေတြ၊ ၀ါသနာဗီဇေတြ မပယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူသာမန္ေတြပဲ ဆိုတာေလးကို ျဖည့္စဥ္းစားေပးလိုက္ဖို႔ပါ။ တနည္း အလြယ္ေျပာရရင္ လူကိုသာ သကၤန္းစည္းထားၾကတာပါ။ စိတ္ကို သကၤန္းစည္းထားႏိုင္ၾကေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ေတြလည္း သိကၡာပုဒ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေစာင့္စည္းေနၾကတာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲက သူ႔စရိုက္၀ါသနာ၊ အထံုဗီဇေတြေၾကာင့္ သိကၡာပုဒ္အခ်ိဳ ႔ မထိန္းႏိုင္တာေတြကေတာ့ ရွိကို ရွိေနမွာပါပဲ။ အဓိကက ဘုရားရွင္ အဓိက ပညတ္ထားတဲ့ ပါရာဇိကေလးပါး လံုေနသမွ်ေတာ့ သံဃာစာရင္း၀င္ေနအံုးမွာပါပဲ။
(၉)
သံဃာမွ ဒုႆီလ မရွိဘူး ဆိုတဲ့ စကားကို လူတိုင္းနီးပါး ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ တကယ္တမ္း သံဃာ့ဂုဏ္ေတြကို အာရံုျပဳထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သံဃာဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ အေျခအေနဆိုးရြားေနပါေစ။ ကိုယ့္ရဲ ႔ သဒၶါတရားက ပ်က္သြားစရာရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုရင္ျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကို ရွိခိုးပူေဇာ္တယ္ဆိုတာ မ်က္စိႏွင့္ျမင္ေနရတဲ့ ရုပ္အဆင္းကို ပူေဇာ္ရွိခိုးေနတာမဟုတ္ပဲ ဒီျမင္ေနရတဲ့ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေနတဆင့္ သံဃာ့ဂုဏ္ကို အာရံုညႊတ္ယူျပီး ရွိခိုးပူေဇာ္ၾကရမွာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆို မ်က္စိႏွင့္ ကိုယ့္ေရွ ႔မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ ဘာၾကီးပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ကိုယ္အာရံုျပဳထားတာက သံဃာ့ဂုဏ္ေတြျဖစ္ေနေလေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ကုသိုလ္က တစ္ျပားသားမွ ေလွ်ာ့ပါးသြားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ စစခ်င္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ အခုေခတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မ်က္စိထဲ အျမင္မေတာ္ျဖစ္ေနတဲ့ သံဃာေတြ၊ သံဃာတုေတြ (ကိုယ့္ဖာသာယူဆတာ)၊ သကၤန္း၀တ္ေတြ ဆိုတာဟာ ေသာႏုတၱရ မုဆိုးေလာက္ေတာ့ အေျခအေနမဆိုးေသးတာ အမွန္ပါ။ အဟိတ္တိရစၦာန္ျဖစ္တဲ့ ဆင္ေတာင္မွ သကၤန္းကိုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ၾကည္ညိဳေလးစားတန္ဖိုးထားရမယ့္အရာ၊ အရိုအေသျပဳအပ္တဲ့အရာ၊ ဒီသကၤန္းကို လႊမ္းျခံဳထားသူဟာ လူယုတ္မာျဖစ္ေနပါေစ အႏၱရာယ္မျပဳအပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရယ္လို႔ သိေသးတယ္ဆိုရင္ လူသားလည္း ျဖစ္ေန၊ ဗုဒၶတရားအဆံုးအမေတြကိုလည္း လိုက္နာက်င့္သံုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ဒီဆင္မင္းၾကီးေလာက္ေတာင္မွ အသိဉာဏ္မရွိသင့္ဘူးလားရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိေနပါတယ္ခင္ဗ်ား။
“ အဇၨ တေဂၢ ပါဏုေပတံ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ။ ”
ေလးစားစြာျဖင့္
၀ိမုတၱိသုခ
၁၇၊ ၃၊ ၂၀၁၂။ (စေနေန႔)
Posted by The Bliss Of Emancipation
0 comments:
Post a Comment