Tuesday, January 3, 2012

သာသနာျပဳလုပ္ငန္းနဲ႔ ေဒသဓေလ့


“ကိုယ့္၀ါဒက်ယ္ျပန္႔ထြန္းကားေစခ်င္ရင္ သူ႔၀ါဒ သူ႔ဓေလ့ကုိ မထိပါးမပုတ္ခတ္ရဘူး”
ဆရာေတာ္အရွင္ေသ႒ိလ

ေဒးဒရဲမွာျပဳလုပ္တဲ့ အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ ေန႔ခင္းပုိင္းစကား၀ုိင္းျပန္စေတာ့...
ေဒးဒရဲ ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဆရာေတာ္ အရွင္ေသ႒ိလကုိ...
“ဆရာေတာ္... ဒီမွာအခုေရာက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းငယ္ေတြထဲမွာ တခိ်ဳ႕က ျပည္တြင္းမွာ ကုိယ္စြမ္းႏုိင္ရာရာက သာသနာျပဳေနၾကတာလဲ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ဆရာေတာ္လိုပဲ တစ္ခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြအထိ သာသနာျပဳၾကဖုိ႔ ရည္ရြယ္ႀကိဳးစားေနၾကတာလဲ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ မွတ္သားနည္းယူဖုိ႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကမာၻသာသနာျပဳ အေတြ႕အၾကံဳကုိလဲ မိန္႔ၾကားပါဦး” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက...
“သာသနာျပဳတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္၀ါဒ က်ယ္ျပန္႔ထြန္းကားေအာင္ လုပ္တာပဲ၊ အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္၀ါဒ က်ယ္ျပန္႔ထြန္းကား ေစခ်င္ရင္ သူ႔၀ါဒ သူ႔ဓေလ့ကုိ မထိပါး မပုတ္ခတ္ရဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္ေဒသ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာ မဆုိ သူတုိ႔ရဲ႕ မိ႐ိုးဖလာ အယူ၀ါဒ ဓေလ့ထံုးစံဆုိတာရွိတယ္။ ဒါေတြကုိ အလကား မိစၧာ၀ါဒေတြ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အလုပ္ေတြ ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မေစာ္ကားမိဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူလာတဲ့ အခ်ိန္က မဇၥ်ိမေဒသဆုိတဲ့ အိႏၵိယမွာ ၀ါဒစြဲ၊ အမ်ိဳးဇာတ္စြဲ၊ ဓေလ့ထံုးစံစြဲေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘုရားရွင္ ဘယ္လိုသာသနာျပဳေတာ္မူသြား တယ္ဆုိတာ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႔၊ ေလ့လာရတယ္။ အတုယူရတယ္၊ ဘုရားသာသနာျပဳမယ့္ ပုဂၢိဳလ္က ဘုရားကို အတုယူက်င့္သံုးမွေပါ့။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြထဲမွာ ျမတ္မႏႈတ္ရ၊ သစ္ပင္မခုတ္ရဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔တယ္ မုိ႔လား၊ ဒါေတြဟာ ေလာကအေနနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္၊ ဓမၼအေနနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ အကုသုိလ္လို႔ ေျပာစရာ ဘာရွိလို႔တုန္း၊ ဒါေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရားက ‘အဲဒါေတြကို မလုပ္ရ’ လို႔ ဘာလို႔ ပညတ္ထားသလဲ၊ အက်ိဳးမရွိဘဲနဲ႔ မပညတ္ဘူး၊ အက်ိဳးရွိလို႔ ပညတ္တာ”

“အဲဒီေခတ္မွာ တခ်ိဳ႕လက္ခံစြဲလမ္းထားတဲ့ ဓေလ့စြဲ တစ္ခုက သစ္ပင္ကုိ ခုတ္ထစ္တာဟာလဲ ဣေျႏၵတစ္ခုရွိတဲ့ သတၱ၀ါကုိ ညွင္းဆဲတာပဲ လို႔ မွတ္ယူထားၾကတာ။ အဟႎသာ ပရေမာဓမၼာ၊ မညွင္းဆဲျခင္းသာ အျမတ္ဆံုးတရား ဆုိတာ ဒီလို အယူအစြဲရွိသူေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားေပါ့။ ဒါကုိ ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ရင္ လူယဥ္ေက်းလို႔ေတာင္ စာရင္းမသြင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ကုိယ့္၀ါဒ မက်ယ္ျပန္႔ မထိေရာက္ေသးဘဲ သူ႔၀ါဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လုပ္လိုက္ရင္ ကုိယ့္စကားကုိ နားေထာင္မယ့္သူေတာင္ ရွိမွာမဟုတ္လို႔ သူ႔၀ါဒနဲ႔ မဆန္႔က်င္ေအာင္ ဒီသိကၡာပုဒ္ေတြကို ပညတ္တာ။ ဒါကုိ ပညတ္လိုက္လို႔ ကုိယ့္၀ါဒမွာလဲ ဘာမွ ထိခိုက္နစ္နာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဒါကုိ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္” လို႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။

နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့...
“အယူ၀ါဒ ဓေလ့ထံုးတမ္းဆုိတာ မွန္တာ မွားတာ အပထား။ သူတုိ႔က ဦးထိပ္မွာထားၿပီး ေလးစားကုိးကြယ္ေနၾက တာ ဆုိေတာ့ ဒါကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္လိုက္ရင္ ဦးေခါင္းကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္တာထက္ နာၾကဥ္းတတ္တယ္။ ဒါဟာ ဘာသာ၀ါဒ တုိင္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ပဲ။ ဘယ္၀ါဒနဲ႔မွ ထိပ္တုိက္မတုိးရဘူး။ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားက... အဲဒီေခတ္က ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြအေပၚ ေျပာဆုိသံုးစြဲတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကုိ ၾကည့္ပါလား။ တိတၳိႀကီးေတြ၊ မိစာၦ၀ါဒီႀကီးေတြလို႔ ဒီလို ရင့္ရင့္သီးသီး မသံုးဘူး။ သာမညဖလသုတ္မွာ ပါတယ္မုိ႔လား၊ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြကို ေခၚဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြေလ။ ‘သဃႌ= အေပါင္းအစုေခါင္းေဆာင္။ ဂဏီ= ဂိုဏ္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္။ ဂဏာစရိေယာ= ဂိုဏ္းဆရာ။ ဉာေတာ= ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ။ ယသႆီ= အျခံအရံအသိုင္း၀ုိင္းရွိသူ။ တိတၳကေရာ= အယူ၀ါဒကို ျပဳတတ္သူ။ သာဓုသမၼေတာဗဟုဇနႆ= လူအမ်ားက သူေတာ္ေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ထားသူ’ ဆုိတာေတြဟာ ဘုရားလက္ခံ သံုးစြဲတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ ျဖစ္လို႔ ပိဋကတ္မွာ ထည့္သြင္းၿပီး သဂၤါယနာတင္ထားတာေတြေပါ့။ ဒါေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ထားကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ စကားေတြပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ သူတစ္ပါးကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္ မေျပာဘူး” လို႔ ျဖည့္စြက္ေျပာပါတယ္။

ေဒးဒရဲကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေဆးပညာလဲ နားလည္ကၽြမ္းက်င္တာဆုိေတာ့...
“လူမမာေဆးကုရသလိုေပါ့ ဘုရား၊ အပူလြန္တယ္ဆုိၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္ေဆးေအးေတြ တြန္းတုိက္လိုက္ရင္ တစ္ခါတည္း လူမမာငန္းဖမ္းၿပီး ေသသြားတတ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆးခ်က္သြင္းရတယ္။ ကိသာေဂါတမီကုိ ျမတ္စြာဘုရားက... တရားေဆးနဲ႔ ကုသလိုက္ပံုၾကည့္ပါလား။ သားေသကုိ ေဆးကုေပးဖုိ႔ ဆုိတာဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိက အားကုိးတႀကီးနဲ႔ လာတာ။ ေသာကမီးကလဲ ေတာက္ေနတာ။ တရားေဟာလိုက္ရင္လဲ ေသာကပူနဲ႔ တရားအေအးနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ေနေတာ့ အက်ိဳးမရွိတဲ့အျပင္ တရားကုိ ကလန္ကဆန္ လုပ္မိလို႔ ဓမၼႏၲရာယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ ေသသူဆုိတာ ကုလို႔ ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး လို႔ တုိက္ရုိက္ႀကီး ေျပာလိုက္ျပန္လဲ အပူမီးေတာက္ေနသူ အတြက္ ေနပူကလာသူကို အရိပ္ကေန ဆီးကန္လႊတ္သလို ျဖစ္သြားမွာ။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔အပူသူ ၿငိမ္းႏုိင္ေအာင္ ပရိယာယ္နဲ႔ အိမ္က မုန္ညင္းေစ့ ရွာခိုင္းတယ္။ မရေတာ့ ‘ေသတယ္ဆုိတာ အိမ္တုိင္းနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ တရားပဲ’ လို႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ေသာကအပူေအးသြားေတာ့မွ တရားေရေအးတုိက္ ေကၽြးလိုက္ေတာ့ အနာနဲ႔ေဆး တစ္ခါတည္းကုိက္ၿပီး အရိယာ ျဖစ္သြားသလိုေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီလို နည္းပရိယာယ္မ်ိဳးကုိ ေလ့လာအတုယူရမွာေပါ့” လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပၿပီး စကား၀ုိင္းကုိ ရပ္နားလိုက္ပါတယ္။

“နာတိမေညထ ကတၳစိ နကိဥၥိ= ဘယ္အရပ္မွာ မဆုိ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္တစ္စံု တစ္ေယာက္ကုိမွ် မထီမဲ့ျမင္ မျပဳပါေစလင့္”
ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ
ေရးသားသူ ေအာင္ဦး

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...