တင္မိုးရဲ႕ ဂီတ၀ါသနာ
တင္မိုးရဲ႕
ကဗ်ာေတြကို ေ၀ဖန္ရာမွာ သူ႔ကဗ်ာေတြက “အသံခ်ဳိတယ္။” “ေျပျပစ္တယ္။”
“ဂီတအသံပါတယ္။” စသျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
တင္မိုးရဲ႕ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာစာအုပ္ကို သံုးသပ္ေျပာၾကားရာမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာက
တင္မိုးရဲ႕ကဗ်ာေတြက အသံခ်ဳိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့၊ ေရးခဲ့ ဖူးတာကို
အမွတ္ရမိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ကဗ်ာကိုမဆိုထားပါနဲ႔ စကားေျပေရးရာမွာေတာင္
ကဗ်ာလိုခ်ဳိေနတတ္ပါေသးတယ္။
တင္မိုးရဲ႕ဘ၀မွာ ကဗ်ာနဲ႔ေတးဂီတကိုပဲ အထူး၀ါသထံုပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုကလြဲလို႔ ဘာဆိုဘာမွစိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူကြယ္လြန္ ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စာပြဲတလံုးခ်ထားတယ္။ စာပြဲေပၚမွာ အမွတ္တရေရးဖို႔ ကတ္ထူဗလာစာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ မင္တံတေခ်ာင္းခ် ထားတယ္။ စာအုပ္ေနာက္မွာ တင္မိုးတေယာထိုးေနတဲ့ပန္းခ်ီပံုနဲ႔အတူ သူထိုးေလ့ရွိတဲ့ လက္စြဲေတာ္တေယာေလးခ်ထားတယ္။ တေယာ ထိုးတံမွာ ႀကိဳးေလးေတြျပတ္ေနလို႔ လြမ္းစရာေတာင္ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ သူတေယာထိုးေနပံုပန္းခ်ီကားကေတာ့ ရန္ကုန္ အင္းစိန္မွာ ေနခဲ့စဥ္က သူနဲ႔အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ၿပီး ေန႔တိုင္း လည္ပင္းဖက္တြဲေလ့ရွိတဲ့ ယဥ္မင္းပိုက္ျဖစ္ပါတယ္။
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကို သူေရာက္တာက ၁၉၅၇ ပါ။ က်ေနာ္က ၁၉၅၆ ပါ။ က်ေနာ္က အရင္ေရာက္တဲ့ ျမင္းျခံသား (ျမင္းျခံခ႐ိုင္အသင္းသား) သူက ေနာက္ေရာက္သူဆိုေတာ့ တနယ္တည္းသား “ေတာသားခ်င္း” အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အစစအားကိုးၿပီး တြယ္ကပ္ေနေတာ့တာပါ။ ကို သိန္းႏိုင္ (ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္) ကိုေတာ့ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္သူခ်င္းမို႔ ျမန္မာစာဆရာႀကီးေတြက မိတ္ဆက္ေပးထားတာနဲ႔ အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါ။ ေတာသားခ်င္းလဲျဖစ္ စာေပသမားခ်င္းလဲျဖစ္လို႔ ဒီသံုးေယာက္ပဲ တတြဲတြဲေနပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဂီတသမ်ားမဟုတ္တာပါပဲ။ သူက ေတြ႕သမွ်ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို ဘာသီခ်င္းရသလဲ။ ဘာသီခ်င္းႀကိဳက္ သလဲဆိုတာ စူးစမ္းေမးျမန္ေလ့ရွိပါတယ္။ (ကဗ်ာမွာလဲ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ မင္းသု၀ဏ္ ဘယ္သူႀကိဳက္သလဲလို႔လဲ ေမးတတ္တယ္။)
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ႀက္ိဳက္တာက ျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းေတြပါပဲ။ “ျမတ္ေလးရဲ႕ေတးကဗ်ာမ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ၀ယ္ထားၿပီး စာအုပ္ၾကည့္ ရင္ သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ သူက ျမတ္ေလးကို က်ေနာ္ ဘာႀကိဳက္တာလဲလို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းေတြမွာ နေဘထပ္ေတြ ပါလို႔ ကဗ်ာဆန္တယ္။ စိတ္ကူလဲေကာင္းတယ္လို႔ေျဖေတာ့ မခ်ဳိမခ်ဥ္ျပံဳးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေကာက္တယ္။
“အစမၿငီးေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္
ဘႀကီးေအာင္ ညာပါတယ္… တဲ့။”
ဒီစာသားမွာ ဘႀကီးေအာင္ညာပါတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာနဲ႔ “အစမၿငီးေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္” ေရွ႕ကဖဲြ႕လိုက္တယ္။ “အစမၿငီးေအာင္ခ်ာခ်ာလည္ တာနဲ႔ ဘႀကီးေအာင္ညာတာနဲ႔ ဘာဆိုင္သတံုး။ မဆီမဆိုင္ဆြဲစပ္ထားရာ မက်ဘူးလားလို႔ ေ၀ဖန္ျပပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဓိပၸါယ္ မစဥ္းစားမိဘူးမ်ား အသံေလးေတြ၊ နေဘထပ္ေလးေတြပဲ ႀကိဳက္ေနတာလိ္ု႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ (က်ေနာ္က “မိႈင္းေလးခ်ဳိးႀကီးေတြနဲ႔ သူကိုး”)
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေမွာ္ပီဆရာသိန္းႀကီးရဲ႕ အ႐ႈးလြယ္အိတ္ စာအုပ္ထဲမွာထင္ပါရဲ႕။ ဖတ္ဖူးတာတခုကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ “ဂိုးဂြင္းဂြက္ ေဂြ” လို႔ နေဘထပ္ပံုကဗ်ာ ဟာသေလးတခုေတြ႕ဖူးတာကို သတိရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းေတြက တကၠသိုလ္ဘက္မွာ ေခတ္စားပါတယ္။ ကိုျမတ္ေလးစာအုပ္ကိုေတာ့ သူဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ယူသြားတာ ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။ ျမတ္ေလးသီခ်င္းေတြကို ကာရန္ နေဘယူပံုမႀကိဳက္ေပမဲ့ ဗမာျပည္မွာရွိစဥ္ ေနာက္ဆံုးစာေပခရီးလို႔ဆိုရမယ့္ ခရီးတခုကို ဆရာျမသန္းတင့္၊ ကိုျမတ္ေလးတို႔နဲ႔အတူ သြားခဲ့ၾက တယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမတိုင္ခင္ တင္မိုးက ကိုျမတ္ေလးကို “မင္း႐ုပ္ရွင္ပညာေတြ မေဟာနဲ႔။ မင္းရဲ႕႐ူေဒစတီး – ဘူေဒတကီး ဆိုတာေတြကိုလဲ ပရိတ္သတ္က ဘာမွသိမွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ အၾကံေပးလိုက္တယ္။ ကိုျမတ္ေလးက “ဟ .. ငါက ဒါပဲေျပာတတ္တာ။ တျခားဘာေျပာရမလဲ” ဆိုေတာ့ “မင္းသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပ၊ ဆိုျပေပါ့” လို႔ အၾကံေပးသတဲ့။ “ငါက အဲဒါေတြမရဘူ။ ဟိုေကာင္ခ်စ္ေဆြ (စႏၵယားခ်စ္ေဆြ) လုပ္ထားေတြ” လုိ႔ျပန္ေျဖသတဲ့။ ဒီေတာ့ အားလံုး ငါျပန္ေဖာ္ေပးမယ္။ စင္ေပၚမွာ ထစ္ေနရင္ ေအာက္ကေန ငါေထာက္ ေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီး “မခင္ႏွင္းဆီ” ကအစ “တိုယာရမ္” အထိ ဆိုျပတဲ့အျဖစ္ ျမတ္ေလးေဟာေျပာေတာ့ သူက စင္ေအာက္က ေထာက္ေပးလို႔ ျမတ္ေလးအဖို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ပြဲတပြဲျဖစ္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုးက တိုယာရမ္ကို အမူအရာနဲ႔ ဆိုျပတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ညတည လသာသာမွ ခ်စ္ဦးညိဳရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ သူ႔ကို အလယ္ကထားၿပီး တေယာက္ပုခံုး တေယာက္ဖက္ရင္း တကၠသိုလ္ရဲ႕အဓိပတိလမ္းမႀကီးေပၚမွာ သီးခ်င္းေတြဆိုျပေတာ့ တိုယာရမ္သီခ်င္း ကို အားရပါးရ အမူအရာနဲ႔ဆိုခဲ့တာသတိရမိပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က ေလဘာတီမျမရင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြအားလံုးရပါတယ္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး အမာစိန္က ေလဘာတီသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး ကေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က မန္းတကၠသိုလ္မွာ အမာစိန္ကိုစတင္ပြဲထုတ္ခဲ့သူတဦးပါ။ “တကၠသိုလ္အမာစိန္” ဆိုတဲ့ေရႊခ်ည္တိုး စလြယ္ႀကီးကို မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္အသင္းရဲ႕ စာဆိုေတာ္ပြဲမွာ အမာစိန္ကတုန္းက သူကိုယ္တိုင္စင္ေပၚတက္ၿပီး ဦးေခါင္းက စြပ္ေပးခဲ့တာပါ။ သူက အမာစိန္ကို တကယ့္ႏွမေလးလို ခ်စ္ရွာပါတယ္။ အ႐ိုးအိုးဘုရားအနီးအရပ္ထဲမွာ အမာစိန္တို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အမာစိန္ရဲ႕အေဖဦးအုန္းေဖကို လူရႊင္ေတာ္ဦးေအာင္စိန္တို႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အမာစိန္ရဲ႕အေဖက ေလဘာတီ မျမရင္ကတုန္းက ေမာင္းဆိုင္းတီးသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သမီးကို မျမရင္ရဲ႕သီခ်င္းေတြ သင္ေပးထားတာပါ။ အမာစိန္ရဲ႕အေဖ ဦးအုန္းေဖနဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕အေဖ မင္းသားႀကီးေဒါင္းညိဳတို႔က ညီအကိုအရင္ပါ။ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က ခ်စ္ဦးညိဳကိုေတြ႕ရင္ အရင္ဆံုးလုပ္တာက လည္ပင္းဖက္၊ ပါးနမ္းၿပီး “ခ်စ္ဦးညီ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ခရီးသြားၾကရင္ သီခ်င္းဆိုရတာကို ကိုတင္မိုး အလြန္ေပ်ာ္ရွာ ပါတယ္။ အမာစိန္ဆိုေလ့ရွိတဲ့ ၿမိဳင္ထသီခ်င္းရယ္၊ “ဥိးသ၀င္ေၾကာင္၊” “မန္ဒါလီ၊” “ႏွစ္ေယာက္တည္း” သီခ်င္းတို႔ရယ္၊ မေမာတမ္းဆိုေတာ့ တာပါ။ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္သာႏိုးနဲ႔ပါဆိုရင္ေတာ့ ဟဲလို႔၊ ခြၽဲလို႔ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ ခုေလာက္က ထင္တယ္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ၀င္းေဖသံုးေယာက္ နယူးေယာက္ကေန ကားတစင္းနဲ႔ ခ်ီကာဂိုကို သြာဖူးတယ္။ ပန္းခ်ီ၀င္းေဖရယ္၊ ကဗ်ာ ၀င္းေဖ (ေမာင္စြမ္းရည္) ရယ္၊ ေက်ာက္ဆည္း၀င္းေဖရယ္။ ကို၀င္းေဖ (ပန္းခ်ီ) က ကားထဲမွာ ဂလက္စီႏူိယူလာခဲ့ တယ္။ (၀င္းေဖသံုးေယာက္လံုးက မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ေတြပါ။) ခ်ီကာဂိုက မႏၱေလးသား ဆရာ၀န္ေဒါက္တာ ၀င္စတန္ခင္ရဲ႕ အိမ္မွာ စတည္းခ်မယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက တင္မိုးက ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိခ္က သူ႔သားသမီးေတြ႕နဲ႔ ေနတယ္။ က်ေနာ္က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္နဲ႔ သူ႔ဆီကို လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္။ “ကိုဘဂ်မ္းေရ၊ ငါတို႔ ခ်ီကာဂိုမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ဆိုၾကမယ္။ တီးၾကမယ္။ ကၾကမယ္” လို႔ လွမ္းႂကြား လိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေနလံုးတညလံုးဆိုသလို သံုးေလးရက္ဆက္ၿပီး ဆိုၾက၊ တီးၾကပါတယ္။ တီးသူက ပန္းခ်ီ၀င္းေဖပါ။ (အမ်ားက ဒါ႐ိုက္တာ ၀င္းေဖေခၚပါတယ္။) ဒိုင္ခံဆိုသူက ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) ပါ။ ကို၀င္းေဖက တခါတေလ ဆိုတီးပါတယ္။ တခါတရံ ကို၀င္းေဖက တီးတာေတာတာ ထစ္ေငါ့ေနရင္ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က ပါးစပ္တီးလံုးတီးၿပီး ေထာက္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကို၀င္းေဖဆိုတာ ပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေဟာင္းပါ။ မႏၱေလးက ၿမိဳ႕မအသင္းႀကီးရဲ႕၀ိုင္းေတာ္သားပါ။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သားသမက္ ပန္းခ်ီေပၚဦးသက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအိမ္မွာလဲ သားသမီးလိုေနလာသူပါ။ အဲလိုလူကို သူက ပါးစပ္တီးလံုးနဲ႔ ေရွ႕က ေထာက္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ္က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္မိပါတယ္။ သူက မ်က္ေစာင္းထိုးပါတယ္။
အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ့္ကို သူေျပာေလ့ရွိတာက “က်ေနာ္လဲဗ်ာ ၾကေလ အေဖနဲ႔တူေလျဖစ္ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္ဆိုလိုက္ တီးလိုက္နဲ႔ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တာ ပါပဲ” တဲ့။ သူကြယ္လြန္ခါနီး သူဆီသြားတုန္းကလဲ ဒီစကားကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာပါတယ္။ သူအိမ္က တေယာေလးႀကိဳးျပတ္ေနလို႔ ကက္စီႏိုပဲ တီးေနပါတယ္။ အဲဒီအေခါက္တုန္းက သူ႔သားသမီးေတြက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးေျပာလိုက္တာရွိပါတယ္။ “ဦးရယ္။ ဦးသူငယ္ခ်င္းက ဗံုတလံုး၀ယ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေနလို႔ ခဏသည္းခံပါအံုး ေျပာထားရတယ္” တဲ့။
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဆိုရမယ္ထင္ရဲ႕။ အဲဒီေနာက္ဆိုးအေခါက္မွာမွ က်ေနာ္ကလဲ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဟာမိုနီကာအေသးေလးတခု ထည့္လာခဲ့မိတယ္။ အိုင္အို၀ါတကၠသိုလ္ရဲ႕ “ႏိုင္ငံတကာ စာေရးသားမႈအစီအစဥ္” ဆိုတဲ့ ကမာၻ႔စာေရးဆရာေပါင္းစံုရဲ႕ ညီလာခံကိုတက္ေရာက္တုန္းက အမွတ္ တရ၀ယ္လာခဲ့တာပါ။ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိခ္က “ကဗ်ာဆရာ ကိုသက္” ေမာင္းတဲ့ကားေပၚမွာ သူရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုသက္ရယ္ ကဗ်ာဆရာ သံုးေယာက္သာပါရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ က်ေနာ္က တလမ္းလံံုးဆိုသလို မႏၱေလးၿမိဳ႕မ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြကို ဟာမိုနီကာေလးနဲ႔ အမွတ္မ ထင္မႈတ္လာခဲ့မိပါတယ္။ က်ေနာ္က သူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးရင္းႏွီး သူ႔လို တကယ္ေတးဂီတ နားလည္သူရဲ႕ေရွ႕မ်ာ တဦးတည္း သီဆိုတီး မႈတ္တာမ်ဳိးလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ မလုပ္ရဲတာပါ။ သူက က်ေနာ္မႈတ္တာကို သေဘာက်ၿပီး သူလဲမႈတ္ခ်င္လို႔တဲ့ ကိုသက္ကို ၀ယ္ခိုင္းပါတယ္။ ကိုသက္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုသလို ကိုရီးယားကိုခရီးသြားရေတာ့ ကိုရီးယားမွာပဲ ဟာမိုနီကာတခု အဆင္သင့္ေတြ႕လို႔ ၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပန္မွာ တင္မိုးက ဆံုးႏွင့္ရွာလို႔ မေပးလို္က္ရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) စ်ာပနကို က်ေနာ္သြားေတာ့ ဟာသသမား ကိုသက္က မရယ္ႏိုင္ မျပံဳးႏိုင္ရွာဘဲ “ခင္ဗ်ားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပူဆာလို႔ ၀ယ္လာခဲ့တာ။ ခု သူမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေလး သူ႔ကိုယ္စား ခင္ဗ်ားပဲယူလိုက္ပါေတာ့” တဲ့။ က်ေနာ့္ကို အဲဒီဟာမိုနီကာေလးေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) ကို လြမ္းတဲ့အခါ အဲဒီဟာမိုနီကာေလးကို မႈတ္ေလ့ရွိပါ တယ္။ အမွတ္မထင္ ေကာက္မႈတ္လိုက္မိတဲ့အခါမွာလဲ တင္မိုးကို သတိရလြမ္းဆြတ္မိၿပီး သူ႔အသံကို ၾကားေယာင္မိပါတယ္။
“က်ေနာ္လဲ ၾကာေလ အေဖနဲ႔တူေလျဖစ္ေနၿပီ” လို႔ တင္မိုးေျပာေလ့ရွိစကားကို ရွင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္။ သူ႔အေဖက ဦးဘအိုတဲ့။ သူကပဲ သီဆိုတီးမႈတ္တဲ့ ၀ါသနာကလြဲလို႔ တျခားဘာ၀ါသနာမွမပါဘူး။ ရြာရက္ကန္းစင္ေတြက ေယာက်ာ္းလံုခ်ီ (ခ်ည္လံုခ်ီ) ေတြေကာက္ၿပီး ဘုးရားပြဲေတြမွာ လိုက္ေရာင္းေလ့ရွိတယ္။ ဘုရားပြဲေတြမွာ ဖိုးစိန္၊ ေအာင္ေမာင္စတဲ့ မင္းသားေတြကတဲ့ ဇာတ္႐ံုအနီးမွာ ပုဆိုးေဟာင္းေလး ခင္းၿပီး ခ်ည္လံုခ်ီေလးေတြကို ခ်ေရာင္းရင္း ဇာတ္႐ံုထဲက သီခ်င္းသံေတြကို အျပင္ကနားေထာင္တယ္။ တခါတရံပလာစာအုပ္ထဲမွာ ခဲတံေလးနဲ႔လိုက္ၿပီး ေရးမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ တီးလံုးတီးကြက္ေတြကိုပါ သူ႔နည္းနဲ႔ သူမွတ္ထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပြဲတကာလိုက္ရင္း ေရစႀကိဳဘက ေန ဧရာသတီျမစ္ကို ကူးၿပီး ျမင္းျခံဘက္က ဘုရားပြဲေတြကို လိုက္တယ္။ ျမင္းျခံခ႐ိုင္ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကန္ၿမဲ- ဇဂ်မ္းဆိုတဲ့ ရြာ ႀကီးမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေျခတက်ေနထိုင္တယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္။ သားက အလယ္က။ ေနာင္အခါ အထည္အ လိပ္ေရာင္းတဲ့အျပင္ ေငြစုၿပီးအပ္ခ်ည္းစက္ေထာင္တယ္။ စက္ခ်ဳပ္တာကေရာ၊ အထည္အလိပ္ေရာင္းတာေရာဆိုေတာ့ အရင္ကထက္ေခ်ာင္ လည္တာေပါ့။
ဦးဘအိုက အဆိုအတီး၀ါသနာပါလို႔ အိမ္မွာကာလသားေတြစုၿပီး တီးမႈတ္တဲ့အေလ့ရွိတယ္။ ဦးဘအိုက တီးလံုးေတြကို ႏႈတ္နဲ႔ ခ်ေပ့ေလးရွိ တယ္။ သူတို႔တီး၀ိုင္းဟာ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံရာမွာ အသံုး၀င္လာတယ္။ တင္မိုးက သူတို႔၀ိုင္းမွာ ဘင္ဂ်ဳိတီးေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ရြာ တီး၀ိုင္းဟာ ျမင္းျခံၿမိဳ႕မတီး၀ိုင္း၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕မတီး၀ိုင္းေတြ႕နဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕တက္ေက်ာင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီး ဂီတသမားမ်ား ေတြက အဆက္အသြယ္လုပ္လာၾကတယ္။ ျမင္ျခံ၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕မဂီတ၀ိုင္းေတြကလဲ မႏၱေလးၿမိဳ႕မအထိ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္လိုလဲ ၾကားသိရပါတယ္။ တင္မိုးရဲ႕ ဖခင္ဦးဘအိုဟာ အတီး၊ အမႈတ္နဲ႔ခ်ည္ေနေလ့ရွိေတာ့ သူ႔ေယာကၡမက “ေမာင္ဘအိုက ဇာတ္စားလို႔ပဲ။ ဘာမွ လွီးလို႔ ခုတ္လို႔မရဘူး။” “နတ္အိုးကြဲလို႔၊ မီးေတာက္လို႔မရ၊ ခ်ီးေကာ္လို႔မရ” စသျဖင့္ တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ျမည္တြန္းေလ့ရွိသတဲ့။
တင္မိုးေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္လာရင္ သူ႔အေဖက ကားဂိတ္ထိလာႀကိဳရင္း အိမ္လဲေရာက္ေရာ စည္း၀ါးကိုင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေတာ့တာပါပဲ။ တခါတရံ က်ေနာ္လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ လိုက္သြားဖူးတယ္။ တင္မိုး သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ဘာေတြျဖစ္တဲ့လူလဲရွိရဲ႕။ တင္မိုးအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ သူတို႔လဲ တေယာေလး၊ မယ္ဒိုလင္ေလး ဆြဲၿပီး၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲသလိုအဆိုအတီးနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ရွိတဲ့ သူ႔ဖခင္ ဦးဘအိုကို သူအၿမဲသတိရတယ္။ ဦးဘအိုလိုပဲ သီခ်င္းတညည္းညည္းနဲ႔ ေနတတ္တယ္။ ပါးစပ္တီးလံုးေလးေတြနဲ႔ေပါ့။
တင္းမိုးရဲ႕ ရန္ကုန္အိမ္မွာ တခါတေလ တေယာသံုးလက္ေတာင္ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလဲ ဟိုေပးသည္ေပးနဲ႔ တေယာတလကမွ မရွိဘူး။ သူ႔ကို တေယာ၀ယ္ေပးမယ့္လူလဲရွိတတ္တယ္။ သူကလဲ ေတာင္းသူရွိရင္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးလွပါဘူး။ သူနဲ႔ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းထဲမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ၊ စႏၵယားသိမ္းေမာင္လဲပါတယ္။ သိမ္းေမာင္နဲ႔ အတြဲမ်ားပါတယ္။ တင္မိုး မႏၱေလးေရာက္စက ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအတၳဳပၸတၱိေရးခ်င္လို႔တဲ့ ေရာဂါကလဲ ထူးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္စမွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာ ရွယ္လီးကိ (တ္စ္) တို႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ၊ ဗင္ဂိုး၊ ေဂၚဂင္တို႔ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိ … စတဲ့စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္းက စိတ္ကူးရလာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအိမ္ကို ေခ်ာင္းေပါက္ခဲ့တယ္။ မိသားစုတစုလံုးနဲ႔ ရင္းၿပီးေတာ့ ကေလးမ်ားလွတဲ့အိမ္မွာ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အားနာပါးနာနဲ႔ပဲ ထမင္း၀င္စားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သားသမက္ ေပၚဦးသက္ကတဆင့္ စႏၵာယားသိမ္းေမာင္နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ကိုသိမ္းေမာင္က ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ဇနီး ေဒၚေဒၚ သန္းကို အေမလို သေဘာထားတယ္။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သားသမီးေတြကို ညီအကိုေမာင္ႏွ အရင္းလိုသေဘာထားတယ္။ ကိုသိမ္းေမာင္နဲ႔ တင္မိုး ဒီမွာတင္တြဲမိၿပီး တင္းမိုက “ၿမိဳ႕မ” တည္ေထာင္သူ ဒါးတန္းဦးသန္႔ဆီထိေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါးတန္းဦးသန္႔ဆိုတာက မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ထိပ္တန္းသေဌးပါ။ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတနဲ႔ဓါတ္ပံုပညာကလြဲလို႔ ဘာမွစိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူက တင္မိုးရဲ႕ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ တင္မိုးကို ဖန္မီးအိမ္ဓာတ္ပံုတခု သူကိုယ္တိုင္႐ိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးဖူးတယ္။ တင္မိုးက ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအတၳဳပၸတၱိေရးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ၾသခက္စကရာ၊ ဆင္ဖိုနီေတြအေၾကာင္း၊ ဂီတသေကၤတေတြအေၾကာင္း၊ ႐ူပေဗဒသေဘာတရားအရ “အသံ” ရဲ႕အေၾကာင္းကို “ဖရီကြင္စီ” ေခၚ တုန္ခါႏႈန္းေတြပါရွင္းျပေတာ့ သိပၸံမယူဖူးတဲ့ တင္မိုးအဖို႔ ဒုကၡေတြ႔ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္ကို ျပန္လည္ေျပာျပပါတယ္။ ဦးသန္႔က ဖန္ခြက္ရွည္ႀကီးနဲ႔ နခမ္းကို သတၱဳခရင္းခြနဲ႔ေခါက္ၿပီး အသံရဲ႕တုန္ခါႏႈန္းအေၾကာင္းေတြကို သူရဲ႕လက္ ေတြ႕ခန္းမွာရွင္းျပတယ္ဆိုကိုး။ ဒါေပမယ့္ တင္မိုးဟာ ရန္ကုန္ကူး၊ မႏၱေလးကူးနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ၿမိဳ႕မၿငိမ္း အတၳဳပၸတၱိ ကိုေတာ့ မေရးျဖစ္လိုက္ပါဘူး။
ရန္ကုန္မွာအိမ္ေထာင္မက်ခင္ ဂီတစိမ္းေမာင္နဲ႔ ေဒၚေမစီတို႔ဆီမွာ ဆိုထင္ပါရဲ႕။ စႏၵယားသင္တန္းသြားတက္ဖူးပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုးမွန္းေတာ့ မသိၾကဘူးေပါ့။ တင္မိုးရဲ႕႐ုပ္ရည္က အညာသားေတာသား႐ုပ္ပါ။ ေတာသားတေယာက္က စႏၵယားလာသင္ေတာ့ အစမွာ ေဒၚေမစီတို႔အဖို႔ ခပ္ဆန္းဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ တကယ္သင္ၾကည့္ေတာ့ သေဘာေပါက္လြယ္ၿပီး လက္စြမ္းလက္စရွိတာကို သူတို႔က သေဘာက်လို႔ အထူးဂ႐ုစိုက္သင္ေပးၾကရွာပါတယ္တဲ့။ တေန႔ေတာ့ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္မွာ စာဖတ္သူတဦးက သူ႔အႏွစ္သက္ဆံုးစာေရးဆရာႏွစ္ဦးအျဖစ္ ကဗ်ာဆရာေတြထဲက တင္မိုး၀တၳဳေရးဆရာေတြထဲက ခင္ႏွင္းယူကို ေရြးၿပီး ေငြတေထာင္စီ ဆုေပးပြဲေလးတခုလုပ္ေတာ့ တင္မိုးအျဖစ္နဲ႔ ဆုေပးပြဲတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဂီတစိမ္းေမာင္၊ ေဒၚေမစီတို႔နဲ႔ေတြ႔ၾကေတာ့ တင္မိုးမွန္းသိသြားၾကတာနဲ႔ တင္မိုးလဲ မ်က္ႏွာပူၿပီး စႏၵယားတီးသင္တန္းပ်က္သြားပါတယ္တဲ့။
တင္မိုးရဲ႕သမီးေတြထဲမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သြားတဲ့ မူမိုးႏွင္းက ဂီတ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တင္မိုးက၀မ္းသားၿပီး သူ႔သမီးကို စႏၵယား သိမ္းေမာင္နဲ႔ စႏၵယားအတီးသင္ေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ၾကားလိုက္မိပါေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိသင္ျဖစ္သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒီသမီးက ခုႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္မွာပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ပါတယ္။
မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ တင္မိုးနဲ႔တြဲခဲ့သူေတြထဲက ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္၊ ၾကယ္ေအာင္နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ဟာ ဂီတဘက္မွာ ဘာမွမစြမ္းပါဘူး။ ေမာင္သာႏိုးကေတာ့ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြအကုန္ရသူျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္တူရိယာပစၥည္းမွ မတီးမႈတ္ေပမဲ့ ပါးစပ္ဆိုေတာ့ရတယ္။ ကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္) ကေတာ့ တေယာထိုးတာ ေကာင္းေကာင္းတတ္ေပမဲ့ တင္မိုးေရာက္ေတာ့ သူက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနလို႔ မတဲြလိုက္ရပါဘူး။
လူႀကီးေတြထဲမွာေတာ့ လူထုေဒၚအမာက သီခ်င္း၀ါသနာပါပါတယ္။ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြ အကုန္ရပါတယ္။ စာေပခရီးသြားရင္ လူထုေဒၚအမာ၊ ေမာင္သာႏိုးနဲ႔ တင္မိုးတို႔ တလမ္းလံုးသီခ်င္းဆိုသြားေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။ တင္မိုးဟာ စာေပထက္ေတာင္ သီခ်င္းကို ပိုႀကိဳက္တတ္ထင္ပါ တယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာေပဘာသာရပ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းဘာသာရပ္တို႔မွာ ေက်ာက္စာေတြသင္ရပါတယ္။ ပုဂံေက်ာက္စာတခုမွာ (စတုရဂၢ္ဗလအမတ္ဆို ထင္ပါရဲ႕) သူက ဒါနျပဳေတာ့ ဘ၀ဆက္တိုင္း နိဗၺာန္မရမီၾကားမွာ ပဥၥဂၤတူရီယာတို႔ျဖင့္ (အိပ္ရာက) ႏိုးထရေသာ အျဖစ္ကို ရလိုပါေၾကာင္းဆုေတာင္းတာကို ဖတ္ရပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါး စသည္သီလယူရင္ ဂီတတီးမႈတ္ျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္း ဆ္ိုတာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ ေရွာင္က်ဥ္ပါမယ္လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုဂံေခတ္ ဗုဒၶဘာသာတဦးဟာ တူရိယာငါးပါးရဲ႕အသံနဲ႔ အရိပ္ရာက ႏိုးထခ်င္တယ္လို႔ဆုေတာင္းတာဟာ အလြန္ထူးဆန္းသလို၊ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ တင္မိုးဟာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္ေပမဲ့ ဘုရားဖူးတာထက္ သီခ်င္းဆိုတာကို တပ္မက္ရွာပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ခရီးသြားလို႔ လမ္းမွာ အေကြ႕အေကာက္၊ အတက္အဆင့္ေတြမ်ား၍ သူက အလြန္ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ (သူနဲ႔က်ေနာ္အတူသြားရင္း ကားေမွာက္ဖူးပါတယ္။) ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ ဘုရားစာမရြတ္ဆိုဘဲ “ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး” သီခ်င္းကိုပဲဆိုပါတယ္။
တင္မိုးကုသိုလ္ျပဳလို႔ ဆုေတာင္းရင္ ပုဂံေခတ္က အမတ္လိုတူရိယာငါးပါးရဲ႕အသံနဲ႔ အိပ္ရာက ႏိုးထရပါလိုု၏လို႔ ဆုေတာင္းတယ္ေတာ့မဟုတ္ ေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲသလိုဆႏၵမ်ဳိးရွိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကုုသိုလ္လုပ္ရင္ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတင္မိုးဟာ နိဗၺာန္မရမီ စပ္ၾကား ဘ၀ဆက္တိုင္း “တူရိယာ ငါးပါးနဲ႔ႏိုးထေသာအျဖစ္ကို ရပါေစသတည္း” လို႔။
တင္မိုးရဲ႕ဘ၀မွာ ကဗ်ာနဲ႔ေတးဂီတကိုပဲ အထူး၀ါသထံုပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုကလြဲလို႔ ဘာဆိုဘာမွစိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူကြယ္လြန္ ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စာပြဲတလံုးခ်ထားတယ္။ စာပြဲေပၚမွာ အမွတ္တရေရးဖို႔ ကတ္ထူဗလာစာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ မင္တံတေခ်ာင္းခ် ထားတယ္။ စာအုပ္ေနာက္မွာ တင္မိုးတေယာထိုးေနတဲ့ပန္းခ်ီပံုနဲ႔အတူ သူထိုးေလ့ရွိတဲ့ လက္စြဲေတာ္တေယာေလးခ်ထားတယ္။ တေယာ ထိုးတံမွာ ႀကိဳးေလးေတြျပတ္ေနလို႔ လြမ္းစရာေတာင္ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ သူတေယာထိုးေနပံုပန္းခ်ီကားကေတာ့ ရန္ကုန္ အင္းစိန္မွာ ေနခဲ့စဥ္က သူနဲ႔အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ၿပီး ေန႔တိုင္း လည္ပင္းဖက္တြဲေလ့ရွိတဲ့ ယဥ္မင္းပိုက္ျဖစ္ပါတယ္။
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကို သူေရာက္တာက ၁၉၅၇ ပါ။ က်ေနာ္က ၁၉၅၆ ပါ။ က်ေနာ္က အရင္ေရာက္တဲ့ ျမင္းျခံသား (ျမင္းျခံခ႐ိုင္အသင္းသား) သူက ေနာက္ေရာက္သူဆိုေတာ့ တနယ္တည္းသား “ေတာသားခ်င္း” အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အစစအားကိုးၿပီး တြယ္ကပ္ေနေတာ့တာပါ။ ကို သိန္းႏိုင္ (ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္) ကိုေတာ့ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္သူခ်င္းမို႔ ျမန္မာစာဆရာႀကီးေတြက မိတ္ဆက္ေပးထားတာနဲ႔ အေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါ။ ေတာသားခ်င္းလဲျဖစ္ စာေပသမားခ်င္းလဲျဖစ္လို႔ ဒီသံုးေယာက္ပဲ တတြဲတြဲေနပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဂီတသမ်ားမဟုတ္တာပါပဲ။ သူက ေတြ႕သမွ်ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို ဘာသီခ်င္းရသလဲ။ ဘာသီခ်င္းႀကိဳက္ သလဲဆိုတာ စူးစမ္းေမးျမန္ေလ့ရွိပါတယ္။ (ကဗ်ာမွာလဲ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ မင္းသု၀ဏ္ ဘယ္သူႀကိဳက္သလဲလို႔လဲ ေမးတတ္တယ္။)
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ႀက္ိဳက္တာက ျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းေတြပါပဲ။ “ျမတ္ေလးရဲ႕ေတးကဗ်ာမ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ၀ယ္ထားၿပီး စာအုပ္ၾကည့္ ရင္ သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ သူက ျမတ္ေလးကို က်ေနာ္ ဘာႀကိဳက္တာလဲလို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းေတြမွာ နေဘထပ္ေတြ ပါလို႔ ကဗ်ာဆန္တယ္။ စိတ္ကူလဲေကာင္းတယ္လို႔ေျဖေတာ့ မခ်ဳိမခ်ဥ္ျပံဳးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေကာက္တယ္။
“အစမၿငီးေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္
ဘႀကီးေအာင္ ညာပါတယ္… တဲ့။”
ဒီစာသားမွာ ဘႀကီးေအာင္ညာပါတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာနဲ႔ “အစမၿငီးေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္” ေရွ႕ကဖဲြ႕လိုက္တယ္။ “အစမၿငီးေအာင္ခ်ာခ်ာလည္ တာနဲ႔ ဘႀကီးေအာင္ညာတာနဲ႔ ဘာဆိုင္သတံုး။ မဆီမဆိုင္ဆြဲစပ္ထားရာ မက်ဘူးလားလို႔ ေ၀ဖန္ျပပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဓိပၸါယ္ မစဥ္းစားမိဘူးမ်ား အသံေလးေတြ၊ နေဘထပ္ေလးေတြပဲ ႀကိဳက္ေနတာလိ္ု႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ (က်ေနာ္က “မိႈင္းေလးခ်ဳိးႀကီးေတြနဲ႔ သူကိုး”)
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေမွာ္ပီဆရာသိန္းႀကီးရဲ႕ အ႐ႈးလြယ္အိတ္ စာအုပ္ထဲမွာထင္ပါရဲ႕။ ဖတ္ဖူးတာတခုကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ “ဂိုးဂြင္းဂြက္ ေဂြ” လို႔ နေဘထပ္ပံုကဗ်ာ ဟာသေလးတခုေတြ႕ဖူးတာကို သတိရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုျမတ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းေတြက တကၠသိုလ္ဘက္မွာ ေခတ္စားပါတယ္။ ကိုျမတ္ေလးစာအုပ္ကိုေတာ့ သူဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ယူသြားတာ ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။ ျမတ္ေလးသီခ်င္းေတြကို ကာရန္ နေဘယူပံုမႀကိဳက္ေပမဲ့ ဗမာျပည္မွာရွိစဥ္ ေနာက္ဆံုးစာေပခရီးလို႔ဆိုရမယ့္ ခရီးတခုကို ဆရာျမသန္းတင့္၊ ကိုျမတ္ေလးတို႔နဲ႔အတူ သြားခဲ့ၾက တယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမတိုင္ခင္ တင္မိုးက ကိုျမတ္ေလးကို “မင္း႐ုပ္ရွင္ပညာေတြ မေဟာနဲ႔။ မင္းရဲ႕႐ူေဒစတီး – ဘူေဒတကီး ဆိုတာေတြကိုလဲ ပရိတ္သတ္က ဘာမွသိမွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ အၾကံေပးလိုက္တယ္။ ကိုျမတ္ေလးက “ဟ .. ငါက ဒါပဲေျပာတတ္တာ။ တျခားဘာေျပာရမလဲ” ဆိုေတာ့ “မင္းသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပ၊ ဆိုျပေပါ့” လို႔ အၾကံေပးသတဲ့။ “ငါက အဲဒါေတြမရဘူ။ ဟိုေကာင္ခ်စ္ေဆြ (စႏၵယားခ်စ္ေဆြ) လုပ္ထားေတြ” လုိ႔ျပန္ေျဖသတဲ့။ ဒီေတာ့ အားလံုး ငါျပန္ေဖာ္ေပးမယ္။ စင္ေပၚမွာ ထစ္ေနရင္ ေအာက္ကေန ငါေထာက္ ေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီး “မခင္ႏွင္းဆီ” ကအစ “တိုယာရမ္” အထိ ဆိုျပတဲ့အျဖစ္ ျမတ္ေလးေဟာေျပာေတာ့ သူက စင္ေအာက္က ေထာက္ေပးလို႔ ျမတ္ေလးအဖို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ပြဲတပြဲျဖစ္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုးက တိုယာရမ္ကို အမူအရာနဲ႔ ဆိုျပတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ညတည လသာသာမွ ခ်စ္ဦးညိဳရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ သူ႔ကို အလယ္ကထားၿပီး တေယာက္ပုခံုး တေယာက္ဖက္ရင္း တကၠသိုလ္ရဲ႕အဓိပတိလမ္းမႀကီးေပၚမွာ သီးခ်င္းေတြဆိုျပေတာ့ တိုယာရမ္သီခ်င္း ကို အားရပါးရ အမူအရာနဲ႔ဆိုခဲ့တာသတိရမိပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က ေလဘာတီမျမရင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြအားလံုးရပါတယ္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး အမာစိန္က ေလဘာတီသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး ကေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က မန္းတကၠသိုလ္မွာ အမာစိန္ကိုစတင္ပြဲထုတ္ခဲ့သူတဦးပါ။ “တကၠသိုလ္အမာစိန္” ဆိုတဲ့ေရႊခ်ည္တိုး စလြယ္ႀကီးကို မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္အသင္းရဲ႕ စာဆိုေတာ္ပြဲမွာ အမာစိန္ကတုန္းက သူကိုယ္တိုင္စင္ေပၚတက္ၿပီး ဦးေခါင္းက စြပ္ေပးခဲ့တာပါ။ သူက အမာစိန္ကို တကယ့္ႏွမေလးလို ခ်စ္ရွာပါတယ္။ အ႐ိုးအိုးဘုရားအနီးအရပ္ထဲမွာ အမာစိန္တို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အမာစိန္ရဲ႕အေဖဦးအုန္းေဖကို လူရႊင္ေတာ္ဦးေအာင္စိန္တို႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အမာစိန္ရဲ႕အေဖက ေလဘာတီ မျမရင္ကတုန္းက ေမာင္းဆိုင္းတီးသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သမီးကို မျမရင္ရဲ႕သီခ်င္းေတြ သင္ေပးထားတာပါ။ အမာစိန္ရဲ႕အေဖ ဦးအုန္းေဖနဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕အေဖ မင္းသားႀကီးေဒါင္းညိဳတို႔က ညီအကိုအရင္ပါ။ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က ခ်စ္ဦးညိဳကိုေတြ႕ရင္ အရင္ဆံုးလုပ္တာက လည္ပင္းဖက္၊ ပါးနမ္းၿပီး “ခ်စ္ဦးညီ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ခရီးသြားၾကရင္ သီခ်င္းဆိုရတာကို ကိုတင္မိုး အလြန္ေပ်ာ္ရွာ ပါတယ္။ အမာစိန္ဆိုေလ့ရွိတဲ့ ၿမိဳင္ထသီခ်င္းရယ္၊ “ဥိးသ၀င္ေၾကာင္၊” “မန္ဒါလီ၊” “ႏွစ္ေယာက္တည္း” သီခ်င္းတို႔ရယ္၊ မေမာတမ္းဆိုေတာ့ တာပါ။ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္သာႏိုးနဲ႔ပါဆိုရင္ေတာ့ ဟဲလို႔၊ ခြၽဲလို႔ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ ခုေလာက္က ထင္တယ္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ၀င္းေဖသံုးေယာက္ နယူးေယာက္ကေန ကားတစင္းနဲ႔ ခ်ီကာဂိုကို သြာဖူးတယ္။ ပန္းခ်ီ၀င္းေဖရယ္၊ ကဗ်ာ ၀င္းေဖ (ေမာင္စြမ္းရည္) ရယ္၊ ေက်ာက္ဆည္း၀င္းေဖရယ္။ ကို၀င္းေဖ (ပန္းခ်ီ) က ကားထဲမွာ ဂလက္စီႏူိယူလာခဲ့ တယ္။ (၀င္းေဖသံုးေယာက္လံုးက မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ေတြပါ။) ခ်ီကာဂိုက မႏၱေလးသား ဆရာ၀န္ေဒါက္တာ ၀င္စတန္ခင္ရဲ႕ အိမ္မွာ စတည္းခ်မယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက တင္မိုးက ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိခ္က သူ႔သားသမီးေတြ႕နဲ႔ ေနတယ္။ က်ေနာ္က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္နဲ႔ သူ႔ဆီကို လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္။ “ကိုဘဂ်မ္းေရ၊ ငါတို႔ ခ်ီကာဂိုမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ဆိုၾကမယ္။ တီးၾကမယ္။ ကၾကမယ္” လို႔ လွမ္းႂကြား လိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေနလံုးတညလံုးဆိုသလို သံုးေလးရက္ဆက္ၿပီး ဆိုၾက၊ တီးၾကပါတယ္။ တီးသူက ပန္းခ်ီ၀င္းေဖပါ။ (အမ်ားက ဒါ႐ိုက္တာ ၀င္းေဖေခၚပါတယ္။) ဒိုင္ခံဆိုသူက ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) ပါ။ ကို၀င္းေဖက တခါတေလ ဆိုတီးပါတယ္။ တခါတရံ ကို၀င္းေဖက တီးတာေတာတာ ထစ္ေငါ့ေနရင္ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) က ပါးစပ္တီးလံုးတီးၿပီး ေထာက္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကို၀င္းေဖဆိုတာ ပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေဟာင္းပါ။ မႏၱေလးက ၿမိဳ႕မအသင္းႀကီးရဲ႕၀ိုင္းေတာ္သားပါ။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သားသမက္ ပန္းခ်ီေပၚဦးသက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအိမ္မွာလဲ သားသမီးလိုေနလာသူပါ။ အဲလိုလူကို သူက ပါးစပ္တီးလံုးနဲ႔ ေရွ႕က ေထာက္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ္က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္မိပါတယ္။ သူက မ်က္ေစာင္းထိုးပါတယ္။
အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ့္ကို သူေျပာေလ့ရွိတာက “က်ေနာ္လဲဗ်ာ ၾကေလ အေဖနဲ႔တူေလျဖစ္ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္ဆိုလိုက္ တီးလိုက္နဲ႔ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တာ ပါပဲ” တဲ့။ သူကြယ္လြန္ခါနီး သူဆီသြားတုန္းကလဲ ဒီစကားကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာပါတယ္။ သူအိမ္က တေယာေလးႀကိဳးျပတ္ေနလို႔ ကက္စီႏိုပဲ တီးေနပါတယ္။ အဲဒီအေခါက္တုန္းက သူ႔သားသမီးေတြက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးေျပာလိုက္တာရွိပါတယ္။ “ဦးရယ္။ ဦးသူငယ္ခ်င္းက ဗံုတလံုး၀ယ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေနလို႔ ခဏသည္းခံပါအံုး ေျပာထားရတယ္” တဲ့။
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဆိုရမယ္ထင္ရဲ႕။ အဲဒီေနာက္ဆိုးအေခါက္မွာမွ က်ေနာ္ကလဲ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဟာမိုနီကာအေသးေလးတခု ထည့္လာခဲ့မိတယ္။ အိုင္အို၀ါတကၠသိုလ္ရဲ႕ “ႏိုင္ငံတကာ စာေရးသားမႈအစီအစဥ္” ဆိုတဲ့ ကမာၻ႔စာေရးဆရာေပါင္းစံုရဲ႕ ညီလာခံကိုတက္ေရာက္တုန္းက အမွတ္ တရ၀ယ္လာခဲ့တာပါ။ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိခ္က “ကဗ်ာဆရာ ကိုသက္” ေမာင္းတဲ့ကားေပၚမွာ သူရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုသက္ရယ္ ကဗ်ာဆရာ သံုးေယာက္သာပါရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ က်ေနာ္က တလမ္းလံံုးဆိုသလို မႏၱေလးၿမိဳ႕မ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြကို ဟာမိုနီကာေလးနဲ႔ အမွတ္မ ထင္မႈတ္လာခဲ့မိပါတယ္။ က်ေနာ္က သူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးရင္းႏွီး သူ႔လို တကယ္ေတးဂီတ နားလည္သူရဲ႕ေရွ႕မ်ာ တဦးတည္း သီဆိုတီး မႈတ္တာမ်ဳိးလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ မလုပ္ရဲတာပါ။ သူက က်ေနာ္မႈတ္တာကို သေဘာက်ၿပီး သူလဲမႈတ္ခ်င္လို႔တဲ့ ကိုသက္ကို ၀ယ္ခိုင္းပါတယ္။ ကိုသက္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုသလို ကိုရီးယားကိုခရီးသြားရေတာ့ ကိုရီးယားမွာပဲ ဟာမိုနီကာတခု အဆင္သင့္ေတြ႕လို႔ ၀ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပန္မွာ တင္မိုးက ဆံုးႏွင့္ရွာလို႔ မေပးလို္က္ရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) စ်ာပနကို က်ေနာ္သြားေတာ့ ဟာသသမား ကိုသက္က မရယ္ႏိုင္ မျပံဳးႏိုင္ရွာဘဲ “ခင္ဗ်ားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပူဆာလို႔ ၀ယ္လာခဲ့တာ။ ခု သူမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေလး သူ႔ကိုယ္စား ခင္ဗ်ားပဲယူလိုက္ပါေတာ့” တဲ့။ က်ေနာ့္ကို အဲဒီဟာမိုနီကာေလးေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး) ကို လြမ္းတဲ့အခါ အဲဒီဟာမိုနီကာေလးကို မႈတ္ေလ့ရွိပါ တယ္။ အမွတ္မထင္ ေကာက္မႈတ္လိုက္မိတဲ့အခါမွာလဲ တင္မိုးကို သတိရလြမ္းဆြတ္မိၿပီး သူ႔အသံကို ၾကားေယာင္မိပါတယ္။
“က်ေနာ္လဲ ၾကာေလ အေဖနဲ႔တူေလျဖစ္ေနၿပီ” လို႔ တင္မိုးေျပာေလ့ရွိစကားကို ရွင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္။ သူ႔အေဖက ဦးဘအိုတဲ့။ သူကပဲ သီဆိုတီးမႈတ္တဲ့ ၀ါသနာကလြဲလို႔ တျခားဘာ၀ါသနာမွမပါဘူး။ ရြာရက္ကန္းစင္ေတြက ေယာက်ာ္းလံုခ်ီ (ခ်ည္လံုခ်ီ) ေတြေကာက္ၿပီး ဘုးရားပြဲေတြမွာ လိုက္ေရာင္းေလ့ရွိတယ္။ ဘုရားပြဲေတြမွာ ဖိုးစိန္၊ ေအာင္ေမာင္စတဲ့ မင္းသားေတြကတဲ့ ဇာတ္႐ံုအနီးမွာ ပုဆိုးေဟာင္းေလး ခင္းၿပီး ခ်ည္လံုခ်ီေလးေတြကို ခ်ေရာင္းရင္း ဇာတ္႐ံုထဲက သီခ်င္းသံေတြကို အျပင္ကနားေထာင္တယ္။ တခါတရံပလာစာအုပ္ထဲမွာ ခဲတံေလးနဲ႔လိုက္ၿပီး ေရးမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ တီးလံုးတီးကြက္ေတြကိုပါ သူ႔နည္းနဲ႔ သူမွတ္ထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပြဲတကာလိုက္ရင္း ေရစႀကိဳဘက ေန ဧရာသတီျမစ္ကို ကူးၿပီး ျမင္းျခံဘက္က ဘုရားပြဲေတြကို လိုက္တယ္။ ျမင္းျခံခ႐ိုင္ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကန္ၿမဲ- ဇဂ်မ္းဆိုတဲ့ ရြာ ႀကီးမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေျခတက်ေနထိုင္တယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္။ သားက အလယ္က။ ေနာင္အခါ အထည္အ လိပ္ေရာင္းတဲ့အျပင္ ေငြစုၿပီးအပ္ခ်ည္းစက္ေထာင္တယ္။ စက္ခ်ဳပ္တာကေရာ၊ အထည္အလိပ္ေရာင္းတာေရာဆိုေတာ့ အရင္ကထက္ေခ်ာင္ လည္တာေပါ့။
ဦးဘအိုက အဆိုအတီး၀ါသနာပါလို႔ အိမ္မွာကာလသားေတြစုၿပီး တီးမႈတ္တဲ့အေလ့ရွိတယ္။ ဦးဘအိုက တီးလံုးေတြကို ႏႈတ္နဲ႔ ခ်ေပ့ေလးရွိ တယ္။ သူတို႔တီး၀ိုင္းဟာ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံရာမွာ အသံုး၀င္လာတယ္။ တင္မိုးက သူတို႔၀ိုင္းမွာ ဘင္ဂ်ဳိတီးေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ရြာ တီး၀ိုင္းဟာ ျမင္းျခံၿမိဳ႕မတီး၀ိုင္း၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕မတီး၀ိုင္းေတြ႕နဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕တက္ေက်ာင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီး ဂီတသမားမ်ား ေတြက အဆက္အသြယ္လုပ္လာၾကတယ္။ ျမင္ျခံ၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕မဂီတ၀ိုင္းေတြကလဲ မႏၱေလးၿမိဳ႕မအထိ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္လိုလဲ ၾကားသိရပါတယ္။ တင္မိုးရဲ႕ ဖခင္ဦးဘအိုဟာ အတီး၊ အမႈတ္နဲ႔ခ်ည္ေနေလ့ရွိေတာ့ သူ႔ေယာကၡမက “ေမာင္ဘအိုက ဇာတ္စားလို႔ပဲ။ ဘာမွ လွီးလို႔ ခုတ္လို႔မရဘူး။” “နတ္အိုးကြဲလို႔၊ မီးေတာက္လို႔မရ၊ ခ်ီးေကာ္လို႔မရ” စသျဖင့္ တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ျမည္တြန္းေလ့ရွိသတဲ့။
တင္မိုးေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္လာရင္ သူ႔အေဖက ကားဂိတ္ထိလာႀကိဳရင္း အိမ္လဲေရာက္ေရာ စည္း၀ါးကိုင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေတာ့တာပါပဲ။ တခါတရံ က်ေနာ္လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ လိုက္သြားဖူးတယ္။ တင္မိုး သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ဘာေတြျဖစ္တဲ့လူလဲရွိရဲ႕။ တင္မိုးအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ သူတို႔လဲ တေယာေလး၊ မယ္ဒိုလင္ေလး ဆြဲၿပီး၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲသလိုအဆိုအတီးနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ရွိတဲ့ သူ႔ဖခင္ ဦးဘအိုကို သူအၿမဲသတိရတယ္။ ဦးဘအိုလိုပဲ သီခ်င္းတညည္းညည္းနဲ႔ ေနတတ္တယ္။ ပါးစပ္တီးလံုးေလးေတြနဲ႔ေပါ့။
တင္းမိုးရဲ႕ ရန္ကုန္အိမ္မွာ တခါတေလ တေယာသံုးလက္ေတာင္ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလဲ ဟိုေပးသည္ေပးနဲ႔ တေယာတလကမွ မရွိဘူး။ သူ႔ကို တေယာ၀ယ္ေပးမယ့္လူလဲရွိတတ္တယ္။ သူကလဲ ေတာင္းသူရွိရင္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးလွပါဘူး။ သူနဲ႔ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းထဲမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ၊ စႏၵယားသိမ္းေမာင္လဲပါတယ္။ သိမ္းေမာင္နဲ႔ အတြဲမ်ားပါတယ္။ တင္မိုး မႏၱေလးေရာက္စက ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအတၳဳပၸတၱိေရးခ်င္လို႔တဲ့ ေရာဂါကလဲ ထူးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္စမွာ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာ ရွယ္လီးကိ (တ္စ္) တို႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ၊ ဗင္ဂိုး၊ ေဂၚဂင္တို႔ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိ … စတဲ့စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္းက စိတ္ကူးရလာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအိမ္ကို ေခ်ာင္းေပါက္ခဲ့တယ္။ မိသားစုတစုလံုးနဲ႔ ရင္းၿပီးေတာ့ ကေလးမ်ားလွတဲ့အိမ္မွာ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အားနာပါးနာနဲ႔ပဲ ထမင္း၀င္စားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သားသမက္ ေပၚဦးသက္ကတဆင့္ စႏၵာယားသိမ္းေမာင္နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ကိုသိမ္းေမာင္က ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ဇနီး ေဒၚေဒၚ သန္းကို အေမလို သေဘာထားတယ္။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕သားသမီးေတြကို ညီအကိုေမာင္ႏွ အရင္းလိုသေဘာထားတယ္။ ကိုသိမ္းေမာင္နဲ႔ တင္မိုး ဒီမွာတင္တြဲမိၿပီး တင္းမိုက “ၿမိဳ႕မ” တည္ေထာင္သူ ဒါးတန္းဦးသန္႔ဆီထိေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါးတန္းဦးသန္႔ဆိုတာက မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ထိပ္တန္းသေဌးပါ။ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတနဲ႔ဓါတ္ပံုပညာကလြဲလို႔ ဘာမွစိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူက တင္မိုးရဲ႕ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ တင္မိုးကို ဖန္မီးအိမ္ဓာတ္ပံုတခု သူကိုယ္တိုင္႐ိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးဖူးတယ္။ တင္မိုးက ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအတၳဳပၸတၱိေရးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ၾသခက္စကရာ၊ ဆင္ဖိုနီေတြအေၾကာင္း၊ ဂီတသေကၤတေတြအေၾကာင္း၊ ႐ူပေဗဒသေဘာတရားအရ “အသံ” ရဲ႕အေၾကာင္းကို “ဖရီကြင္စီ” ေခၚ တုန္ခါႏႈန္းေတြပါရွင္းျပေတာ့ သိပၸံမယူဖူးတဲ့ တင္မိုးအဖို႔ ဒုကၡေတြ႔ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ က်ေနာ္ကို ျပန္လည္ေျပာျပပါတယ္။ ဦးသန္႔က ဖန္ခြက္ရွည္ႀကီးနဲ႔ နခမ္းကို သတၱဳခရင္းခြနဲ႔ေခါက္ၿပီး အသံရဲ႕တုန္ခါႏႈန္းအေၾကာင္းေတြကို သူရဲ႕လက္ ေတြ႕ခန္းမွာရွင္းျပတယ္ဆိုကိုး။ ဒါေပမယ့္ တင္မိုးဟာ ရန္ကုန္ကူး၊ မႏၱေလးကူးနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ၿမိဳ႕မၿငိမ္း အတၳဳပၸတၱိ ကိုေတာ့ မေရးျဖစ္လိုက္ပါဘူး။
ရန္ကုန္မွာအိမ္ေထာင္မက်ခင္ ဂီတစိမ္းေမာင္နဲ႔ ေဒၚေမစီတို႔ဆီမွာ ဆိုထင္ပါရဲ႕။ စႏၵယားသင္တန္းသြားတက္ဖူးပါေသးတယ္။ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုးမွန္းေတာ့ မသိၾကဘူးေပါ့။ တင္မိုးရဲ႕႐ုပ္ရည္က အညာသားေတာသား႐ုပ္ပါ။ ေတာသားတေယာက္က စႏၵယားလာသင္ေတာ့ အစမွာ ေဒၚေမစီတို႔အဖို႔ ခပ္ဆန္းဆန္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ တကယ္သင္ၾကည့္ေတာ့ သေဘာေပါက္လြယ္ၿပီး လက္စြမ္းလက္စရွိတာကို သူတို႔က သေဘာက်လို႔ အထူးဂ႐ုစိုက္သင္ေပးၾကရွာပါတယ္တဲ့။ တေန႔ေတာ့ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတိုက္မွာ စာဖတ္သူတဦးက သူ႔အႏွစ္သက္ဆံုးစာေရးဆရာႏွစ္ဦးအျဖစ္ ကဗ်ာဆရာေတြထဲက တင္မိုး၀တၳဳေရးဆရာေတြထဲက ခင္ႏွင္းယူကို ေရြးၿပီး ေငြတေထာင္စီ ဆုေပးပြဲေလးတခုလုပ္ေတာ့ တင္မိုးအျဖစ္နဲ႔ ဆုေပးပြဲတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဂီတစိမ္းေမာင္၊ ေဒၚေမစီတို႔နဲ႔ေတြ႔ၾကေတာ့ တင္မိုးမွန္းသိသြားၾကတာနဲ႔ တင္မိုးလဲ မ်က္ႏွာပူၿပီး စႏၵယားတီးသင္တန္းပ်က္သြားပါတယ္တဲ့။
တင္မိုးရဲ႕သမီးေတြထဲမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သြားတဲ့ မူမိုးႏွင္းက ဂီတ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တင္မိုးက၀မ္းသားၿပီး သူ႔သမီးကို စႏၵယား သိမ္းေမာင္နဲ႔ စႏၵယားအတီးသင္ေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ၾကားလိုက္မိပါေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိသင္ျဖစ္သလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒီသမီးက ခုႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္မွာပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ပါတယ္။
မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ တင္မိုးနဲ႔တြဲခဲ့သူေတြထဲက ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္၊ ၾကယ္ေအာင္နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ဟာ ဂီတဘက္မွာ ဘာမွမစြမ္းပါဘူး။ ေမာင္သာႏိုးကေတာ့ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြအကုန္ရသူျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္တူရိယာပစၥည္းမွ မတီးမႈတ္ေပမဲ့ ပါးစပ္ဆိုေတာ့ရတယ္။ ကိုေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္) ကေတာ့ တေယာထိုးတာ ေကာင္းေကာင္းတတ္ေပမဲ့ တင္မိုးေရာက္ေတာ့ သူက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနလို႔ မတဲြလိုက္ရပါဘူး။
လူႀကီးေတြထဲမွာေတာ့ လူထုေဒၚအမာက သီခ်င္း၀ါသနာပါပါတယ္။ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြ အကုန္ရပါတယ္။ စာေပခရီးသြားရင္ လူထုေဒၚအမာ၊ ေမာင္သာႏိုးနဲ႔ တင္မိုးတို႔ တလမ္းလံုးသီခ်င္းဆိုသြားေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။ တင္မိုးဟာ စာေပထက္ေတာင္ သီခ်င္းကို ပိုႀကိဳက္တတ္ထင္ပါ တယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာေပဘာသာရပ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းဘာသာရပ္တို႔မွာ ေက်ာက္စာေတြသင္ရပါတယ္။ ပုဂံေက်ာက္စာတခုမွာ (စတုရဂၢ္ဗလအမတ္ဆို ထင္ပါရဲ႕) သူက ဒါနျပဳေတာ့ ဘ၀ဆက္တိုင္း နိဗၺာန္မရမီၾကားမွာ ပဥၥဂၤတူရီယာတို႔ျဖင့္ (အိပ္ရာက) ႏိုးထရေသာ အျဖစ္ကို ရလိုပါေၾကာင္းဆုေတာင္းတာကို ဖတ္ရပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါး စသည္သီလယူရင္ ဂီတတီးမႈတ္ျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္း ဆ္ိုတာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ ေရွာင္က်ဥ္ပါမယ္လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုဂံေခတ္ ဗုဒၶဘာသာတဦးဟာ တူရိယာငါးပါးရဲ႕အသံနဲ႔ အရိပ္ရာက ႏိုးထခ်င္တယ္လို႔ဆုေတာင္းတာဟာ အလြန္ထူးဆန္းသလို၊ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ တင္မိုးဟာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္ေပမဲ့ ဘုရားဖူးတာထက္ သီခ်င္းဆိုတာကို တပ္မက္ရွာပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ခရီးသြားလို႔ လမ္းမွာ အေကြ႕အေကာက္၊ အတက္အဆင့္ေတြမ်ား၍ သူက အလြန္ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ (သူနဲ႔က်ေနာ္အတူသြားရင္း ကားေမွာက္ဖူးပါတယ္။) ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ ဘုရားစာမရြတ္ဆိုဘဲ “ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး” သီခ်င္းကိုပဲဆိုပါတယ္။
တင္မိုးကုသိုလ္ျပဳလို႔ ဆုေတာင္းရင္ ပုဂံေခတ္က အမတ္လိုတူရိယာငါးပါးရဲ႕အသံနဲ႔ အိပ္ရာက ႏိုးထရပါလိုု၏လို႔ ဆုေတာင္းတယ္ေတာ့မဟုတ္ ေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲသလိုဆႏၵမ်ဳိးရွိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကုုသိုလ္လုပ္ရင္ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတင္မိုးဟာ နိဗၺာန္မရမီ စပ္ၾကား ဘ၀ဆက္တိုင္း “တူရိယာ ငါးပါးနဲ႔ႏိုးထေသာအျဖစ္ကို ရပါေစသတည္း” လို႔။
0 comments:
Post a Comment