Effortless Effort

ဘာဝနာလို႔ က်ေနာ္ ျမန္မာမႈ ျပဳထားတာက Meditation ကို ေခၚဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ Meditation ဟာ ဘာသာတိုင္းမွာ ရွိ( ေလာက္ ) ပါတယ္။ က်ေနာ္ သိမိသေလာက္ ဘာသာ ေတြမွာ သူ႔နည္းနဲ႔ သူ ဘာဝနာ ရွိတယ္။  ဒါ့ေၾကာင့္ “ဘာဝနာ” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ကို ျမင္ျပီး၊ အိႏၵိယက နည္းတစ္ခု လို႔လဲ မမွတ္ပါနဲ႔။ ဘာဝနာ က တကယ္ေတာ့ နည္းတစ္ခု လည္း မဟုတ္ဘူး။  ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပား ေနတဲ့ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုပဲ ။ ျဖစ္တည္မႈ သက္သက္ပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျဖစ္တည္ ရွင္သန္ေနမႈကို အျပည့္အဝ ဖြံ႕ျဖိဳး လာေစတယ္။


ဘာဝနာ ဟာ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ကို အပိုေဆာင္း ထပ္ျဖည့္တဲ့ အျခား အရာတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေျခခံ သႏၱာန္ကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ျခင္း သက္သက္ပါ။ ပန္းပြင့္ တစ္ပြင့္ ပြင့္သလို ဖြံ႕ျဖိဳးလာမႈ မ်ိဳး၊ အျပည့္အဝ ရွင္သန္မႈကို  ေဖာ္က်ဴးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားက ဘာဝနာကို တကယ္ လုပ္ျပီ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ဘဝရွင္သန္ေနမႈဟာ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အဲ့ဒီ ဘာဝနာ ရင့္သန္မႈ အေပၚမူတည္ျပီး တျဖည္းျဖည္း ျပည့္ဝလာလိမ့္ မယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ မ်က္ႏွာစာမွာ ရွိတဲ့ ေသဆံုးမႈ မရဏ ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သိျမင္သြားမယ္။ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း သိျမင္သြားေစတယ္။


ဘာဝနာကို စတင္ လုပ္ေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အတြက္က အလုပ္တစ္ခု ကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုပ္ေနရ သလိုပါပဲ။ ခင္ဗ်ား အဲ့ဒါကို တခုတ္တရ လုပ္ေနရတယ္။ သိမွတ္ေနရတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္း ဝင္သလို ဝင္ေနရတယ္လို႔ ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါက အစဦးပိုင္းေလးမွာတင္ ျဖစ္ေပၚေနရတဲ့ အရာပါ။ ဘာဝနာမွာ ေလးနက္သြားျပီ ဆိုတဲ့အခါ အဲ့ဒီ အလုပ္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘာကိုမွ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွ မလုပ္တာကို လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ( :D ရွဳပ္သြားပလား မသိ။ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ျပီး ေျပာရင္ - ဒီလိုပဲ ရွင္းရမွာ မို႔လို႔ပါ )

ဥပမာ ေပးၾကည့္မယ္။ - စက္ဘီးစီး သင္သလိုမ်ိဳး။ စက္ဘီး စျပီး သင္ခါစမွာ - ဘယ္လိုနင္း၊ ခါးကို ဘယ္လိုထား၊ လက္ကိုင္ကို ဘယ္လိုကိုင္ ဆိုျပီး မွတ္သား သတိျပဳေနရတယ္။ မၾကာခဏ ေခ်ာ္လဲမယ္။ က်င့္သား ရလာတဲ့ အခါ ေျဖးေျဖးခ်င္း နင္းတတ္လာမယ္။ ဟိုတိုး ဒီတိုး တိုးမိေနမယ္။ လဲေကာင္း လဲေနဦးမယ္။  ေနာက္ဆံုး ကၽြမ္းက်င္သြားျပီ ဆိုတဲ့ အခါမွာေတာ့ - ေဘးဘီဝဲယာ၊ စကားေျပာရင္း ၊ ေငးေမာရင္း နင္းလို႔ နင္းမွန္းမသိ စီးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ဒီဥပမာက အျပည့္အဝ ထပ္တူ က်ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နီးစပ္ သေဘာမ်ိဳး ပါ။ ဘာဝနာဟာ အစပ်ိဳး အခ်ိန္မွာ အားစိုက္ထုတ္ ရသလိုလို ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ - တကယ္က အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခု သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါကို နားလည္ရင္ ရပါျပီ။

ဆိုပါစို႔။ ဘာဝနာ ကို ခင္ဗ်ား အစပ်ိဳးေတာ့မယ္ ။ အဲ့အခါ ဘာဝနာရဲ႕ ပင္ကိုယ္ ျဖစ္တဲ့ “ေစာင့္ၾကည့္မႈ” ကို အလုပ္တစ္ခု လို ခင္ဗ်ား လုပ္ေနဦးမွာပဲ ။ ေလ့က်င့္သလို ျဖစ္ေနရဦးမွာပဲ။ တစစ အၾကိမ္ေရ စိတ္ လာတဲ့ အခါေတာ့ - အားစိုက္ထုတ္မႈ  ေပ်ာက္ သြားပါတယ္ ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ - အားစိုက္ထုတ္ေနစရာ မလိုဘူး။ မရွိေတာ့ဘူး။ ( တနည္း ) အလုပ္တစ္ခု အေနနဲ႔ လုပ္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ သြားလာ လႈပ္ရွားေန သမ်ွမွာ သူ႔ အလိုအေလ်ာက္ - စိမ့္ဝင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ျပီး  ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါမယ္။

အစဦး အခ်ိန္မွာ အားစိုက္ထုတ္ေနရႏိုင္ေသးတယ္ ဆိုတာက - အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက စိတ္ေၾကာင့္ပဲ။ စိတ္သႏၱာန္ ရဲ႕ အားျပဳရာ ျဖစ္တဲ့-  စိတ္ကူး အေတြး၊ ပံုရိပ္ေတြ၊ စကားလံုးေတြ ဟာ အားစိုက္ထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဘာမွ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္လို႔ပါ။ အဲ့ဒါက စိတ္ရဲ႕ အက်င့္၊ စိတ္ရဲ႕ သဘာဝပါ ။ အဲ့သလို အက်င့္ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကုိ - ရုတ္ခ်ည္း - ခင္ဗ်ားက အားမစိုက္ပါနဲ႔လို႔ ခင္ဗ်ားကိုယ္ကိုယ္ တားျမစ္ရင္ - စက္ဘီး တစ္ခါမွ မစီး ခဲ့တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ကို “စက္ဘီးစီးတာမ်ား လြယ္လြယ္ေလး၊ တက္ခြ၊ နင္း၊ သူ႕အလိုလို သြားလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တာ နဲ႔ အတူတူပဲ။ ခင္ဗ်ား ဒူးကြဲ ရံုသာ ရွိလိမ့္မယ္။



 ဇင္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေတြက သူ႕ေရာင္းရင္းေတြကို ေျပာေလ့ရွိတယ္။ “ထိုင္ရံုပဲထိုင္ပါ။ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔” တဲ့ ။ အဲ့ေတာ့ သူ႔စကားကို နားေထာင္ၾကတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြက ထိုင္ၾကည့္ ၾကတယ္။ ၾကိဳးစားျပီး ထိုင္ၾကည့္တယ္။ ခင္ဗ်ား ဆိုရင္လည္း တကယ္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳးစား ရလိမ့္မယ္ ( ထင္တယ္ ) ။ ထိုင္ရံုမ်ွေလး ျဖစ္ဖို႔ စစခ်င္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ၾကိဳးစားရမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားရမလဲ။ ထားပါေတာ့ - ဘာပဲ ေျပာေျပာ ထိုင္ၾကည့္မယ္ ဆိုပါစို႔ ။ အဲ့ဒီ အခါ - ခင္ဗ်ား ေခါင္းကို ဘုန္းေတာ္ၾကီး က လာေခါက္ သြားပါလိမ့္မယ္။ သူေျပာမယ့္ စကားက “ခင္ဗ်ား ဒါကိုလည္း မလုပ္ရဘူးဗ် ။ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အထဲမွာ ၾကိဳးစားျပီး ထိုင္ပါ လို႔ မပါဘူး။ ၾကိဳးစားျပီး ထိုင္တယ္ ဆိုတာ က လုပ္ယူတာ။ အဲ့ေတာ့ - ဘာကိုမွ လုပ္ဖို႔ မၾကိဳးစားပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ား လုပ္ရမွာက ထိုင္ရံုမ်ွေလး သက္သက္ပါ။ ထိုင္ရံုပဲ ထိုင္ပါ”


သူ႔လိုမ်ိဳး က်ေနာ္ ကလည္း ခင္ဗ်ားကို ေျပာမယ္။ --- ရိုးရိုးေလး ပါဗ်ာ၊ ထိုင္ေနရံုေလးပါ-- ဆိုရင္- ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မလဲ။ စစခ်င္းမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား တစ္ခုခု လုပ္မွာပဲ။ ခင္ဗ်ားက ထိုင္ေနလိုက္မယ္။ "ရိုးရိုးေလး" ဆိုတာကို ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္။ ဒါေပတဲ့ ထိုင္ေနရံုမ်ွေလး ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ အေပၚ ၾကိဳးစား အားထုတ္ေနရေသးတယ္။ အဲ့ဒီ အားစိုက္ထုတ္မႈ က ဝင္လာ ေနမွာပဲ။ အဲ့ဒီ အခါ  ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ တင္းအား ရွိေနပါတယ္။  ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ထိုင္ေနတာက ထိုင္ေနရံုမ်ွေလး  မဟုတ္ေသးဘူး။    ခင္ဗ်ား ထိုင္ေနရံုမ်ွေလး ထိုင္ပါေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အခိုက္မွာ - ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္က စျပီး၊ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ နည္းနည္းေတာ့ ရွဳပ္ေထြး သြား တယ္ ။ ရိုးရိုးေလး ထိုင္ဖို႔ အားထုတ္တဲ့ အခါ  အခက္အခဲ ျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒါဟာ စစခ်င္းမွာ ၾကံဳေတြ႔ရေလ့ ရွိတဲ့ ပံုစံပါ။

ဒီလိုနဲ႔ - ရိုးရိုးေလး ထိုင္ေနရံုမ်ွ အတိုင္း ခင္ဗ်ား- ရက္လ တာရွည္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ေနမိမယ္ ဆိုပါေတာ့။ “ရိုးရိုးေလး ထိုင္ရံုမ်ွ” ဆိုတာကို ေနၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားတိုင္း ၾကိဳးစားတိုင္း လြဲေခ်ာ္ေနဦးမယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း  ၾကိဳးစား ၾကည့္ေနမယ္။ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ - သည္းခံျပီး ထိုင္ရံုမ်ွေလး ျဖစ္ဖို႔  အားစုိက္ၾကည့္ ရင္း တစ္ေန႔မွာ ခင္ဗ်ား “ရိုးရွင္းစြာ ထိုင္ရံုမ်ွေလး ထိုင္ေနပါမယ္ ဆိုတဲ့ သိစိတ္” အားထုတ္မႈ ပါ-  ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ သစ္ပင္ တစ္ပင္လို၊ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး လို ျဖစ္တည္ရံုေလး ရွိေနတာ အံ့အားသင့္စရာ ေတြ႔ရမယ္၊ “ရွိေနရံုမ်ွေလးပဲ”။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား အတြက္ အားစိုက္ထုတ္မႈ ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကူး၊ အေတြး၊ စကားလံုး ဘာမွမရွိဘူး။ အားစိုက္ထုတ္မႈ မဲ့တဲ့ “ထိုင္ေနမႈ” သက္သက္ေလး ရယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုလို “အားထုတ္မႈ မဲ့ရျခင္း အျဖစ္” ကို ရဖို႔  အစဦးမွာေတာ့ - ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ သည္းညည္းခံခဲ့၊ ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ ေျပာတာက “ထိုင္ေနရံုမ်ွ” ဆိုတဲ့ တစ္ခုတည္းပါ။ တကယ္က ထိုင္ေနတာ၊ လွဲေနတာ၊ မတ္တပ္ရပ္တာ၊ လမ္းေလ်ာက္ေနတာ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးမွာ အတူတူ ခ်ည္းပဲ။ ဘာဝနာထံုမႊမ္းလာတဲ့ အခါ ခင္ဗ်ား သြားလာ လႈပ္ရွား ေနသမ်ွ ဟာ “သြားလာလႈပ္ရွားေနရံုမ်ွ” ပဲလို႔  ျမင္သိလာရ တယ္။ အဲ့ဒါ အျပင္ ဘာမွ မရွိဘူး။  ဘာဝနာ နည္းေပါင္း ဘယ္နည္းမ်ိဳးနဲ႔ မဆို  ဒီ အေျခအေန ကို ဦးတည္ျပီး လာရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ား ျဖစ္တည္ေနသမ်ွ ကို “ျဖစ္တည္ရံုမ်ွေလး” ေစာင့္ၾကည့္ ေနႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္မယ္။ အဲ့ဒီရဲ႕ ေနာက္မွာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လဲ - ဘာလဲ ဆိုတာေတြ အတြက္ က်ေနာ္ မသိဘူး။ စာအုပ္ထဲေတြမွာေတာ့ ရွိေကာင္း ရွိလိမ့္မယ္။

စာအုပ္ေတြ အရ - ဘာဝနာကို ျပဳက်င့္ၾကတဲ့ နည္းနာပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္ ။ က်ေနာ္ အခုပို႔စ္မွာ ေျပာတဲ့ “ထိုင္ရံုမ်ွေလး”  ဆိုတာကလည္း အဲ့ဒီ နည္းေတြထဲက တစ္ခု သက္သက္ ပဲ ။ ကိုယ္သႏၱာန္ ကိုယ့္စရိုက္ေပၚ မူတည္ျပီး ကိုက္ညီခ်င္မွ ကိုက္ညီလိမ့္မယ္။ ဘာဝနာ ျပည့္ဝ လာတဲ့ အခါ အားစိုက္ထုတ္မႈ ဘာလို႔ မရွိရ ေတာ့တာလဲ လို႔ ေမးရင္- အခ်ိဳ႕က - လုပ္ၾကည့္ရင္ သိလိမ့္မယ္- လို႔ပဲ ေျဖၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကည့္ဖို႔ မရွိေသးတဲ့ သူ ၊ ေတြးပဲ ေတြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သူ ေတြ အတြက္ ရွင္းၾကည့္ ဖို႔ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္။

ဘာဝနာ ရဲ႕ မူရင္း အနွစ္က ခင္ဗ်ားသႏၱာန္ကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ၾကည့္ျမင္ ႏိုင္ဖို႔ ကိုပဲ ရည္ရြယ္ တယ္။ ( ဒီစကားကို က်ေနာ္ အထပ္ထပ္ ေျပာမိေနတယ္ ထင္တယ္ ) သူ႕မွာ ဘယ္ အေတြး၊ ဘယ္မ်က္ကန္း ယံုၾကည္မႈ၊ ဘယ္ အယူဝါဒ ၊ အေတြး မွ မလိုအပ္ ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ - ခင္ဗ်ား လုပ္ၾကည့္လို႔ ခ်က္ခ်င္း မျမင္ရ - ဘာမွ မသိရဘူး ဆိုရင္ လႊတ္ပစ္ခဲ့ ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ ဆိုရင္ လည္း ေဘးဖယ္ ထားလိုက္ မွာပဲ။

က်ေနာ္ နားလည္ မိသေလာက္ ယုတၱိ ဆင္ေျခေတြနဲ႔၊ ဗဟုသုတ၊ စကားလံုးေတြ အတြက္  ဘာဝနာ မွာ ေနရာ ေပးမထားဘူး။ စိတ္ကူး ပံုရိပ္ေတြနဲ႔၊ အတိတ္ အနာဂတ္ ေမ်ွာ္မွန္းခ်က္ ေတြ - မရွိဘူး။ ဘာဝနာ ဟာ ခင္ဗ်ား အခု လက္ကေတာက္ ခ်င္း “ခဏ” တာ မွာ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ ကို ျမင္ေနေအာင္ “ေစာင့္ၾကည့္ ေနဖို႔” သက္သက္ ရယ္ပါ။ အဲ့အတြက္ အခ်ိန္သီးသန္႔ ေပးရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ တစ္ရက္ ၊ နွစ္ဆယ့္ေလးနာရီလံုးလံုး၊ - ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ  လံုးလံုးကို -- ခင္ဗ်ား ပံုမွန္ အတိုင္း -- သြားလာေျပာဆို လုပ္ကိုင္ေနရင္း -- “ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အမႈ” ကို လုပ္ေနႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာေရး ရဲ႕ ဝတ္ျပဳမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈ လုပ္ေနခ်ိန္မွာလဲ ဘာဝနာ ရွိေနလို႔ ရတယ္။ အယုတ္ဆံုး ကာမ- ေမထုန္ အမႈနဲ႔ အေပ်ာ္အပါး ေသာက္စား ေနခ်ိန္မွာလဲ ဘာဝနာ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက- ဒီအလုပ္ဟာ အခ်ိန္တိုင္း၊ ေနရာတိုင္း အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ရွင္သန္ ျဖစ္တည္ေနသမ်ွ တစ္ခုလံုး အတြက္ပါ။

အဲ့သလို အခ်ိန္ျပည့္ ေနႏိုင္လာ တဲ့ အခါ “ခဏ” တိုင္း “ခဏ” တိုင္းကို ခင္ဗ်ား ျမင္ေနတာပဲ ရွိေနေတာ့ တယ္။ မိမိသႏၱာန္ကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း “ျမင္”ေနတာ သက္သက္နဲ႔ - ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ “ခဏ” တိုင္းကို - ဘယ္သူ႕အကူ၊ ဘယ္စာအုပ္အကူ၊ ဘယ္ဝါဒ အကူအညီ မွ မပါဘဲ  -- ရွင္းရွင္း သိျမင္ေနရတယ္။ "ခဏတာ" ေလးရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈသာ ရွိေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ - ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာ မပါဘူး။ ဘာလို႔ ဆို - ခင္ဗ်ားက ျမင္ေနရလို႔။ အျခား ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ မပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို မ်က္ျမင္မွာတင္ သိေနတာမို႔လို႔။ အပူအပင္ မရွိဘူး ။ ဘာလို႔ ဆို ခင္ဗ်ား အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ အေပၚမွာ ေမ်ာလြင့္မသြားေတာ့လို႔ပဲ။ အဲဒီ အခါ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ေတြးေတာျခင္း၊ လုပ္ယူျခင္း၊ အားစိုက္ထုတ္ျခင္း ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာလည္း ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

 အထက္မွာ က်ေနာ္ စက္ဘီး ဥပမာ ေပးထားခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေနာက္ ဥပမာ တစ္ခု ထပ္ ေပးၾကည့္မယ္။ အခု စာဖတ္ေနသူ ခင္ဗ်ား- ေရကူး တတ္ပါသလား ။  ေရကူးသင္ခါစက ေရထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေျခ ဘယ္လိုခတ္ရတယ္။ လက္ ဘယ္လို ယက္ရတယ္။ အသက္ ဘယ္လို ရွဴရတယ္ - စသျဖင့္ မွတ္ယူျပီး အားစိုက္ ေလ့က်င့္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္  ဒါက အစဦးဆံုး အခ်ိန္မွာ သက္သက္ပဲ။ ခင္ဗ်ား ေရကူးတတ္လာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ - ေရထဲ ေရာက္တဲ့အခါ ခင္ဗ်ား ေခါင္းထဲမွာ သီးျခား မွတ္ေနစရာ ဘာမွ မလိုေတာ့ဘူးရယ္။ ယခင္ မွတ္ယူခဲ့သမ်ွ အားစိုက္ထုတ္ ေနရသမ်ွေတြ တစ္ခုမွ ရွိမေနတာကို ေတြ႔ရမယ္။

ေရကူးကၽြမ္းက်င္ျပီးသူ တစ္ေယာက္ကို “ေရကူးတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကူးသြားသလဲ” လို႔ ေမးရင္ သူ႕အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အေျဖရ ခက္ ပါလိမ့္မယ္။ “ဒီလိုပါပဲဗ်ာ ။ ဟိုခတ္ ဒီခတ္နဲ႔ ေရာက္သြားတာပဲ” ဆိုတာ အေျဖမ်ိဳးက တိတိက်က် မမွန္ႏိုင္ဘူး - ဒီထက္ပိုျပီး တိက်ေအာင္ ေျဖဖို႔လည္း သူ ရွင္းမျပ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ ေရကူးတယ္ ဆိုတာ ေရထဲကို သူ႕ကိုယ္သူ အျပည့္အဝ လႊတ္ခ်ေပးလိုက္ျခင္း တစ္မ်ိဳး သက္သက္ပါ ( ဒီစကားကလည္း အတိအက် မမွန္ႏိုင္ေသးဘူး ) ။ ဆိုလိုတာက သူ မွတ္သား အားစိုက္ျပီး လုပ္ရတဲ့ အရာ - တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး။ တကယ္လို႔ အဲ့ဒီလူက ေရထဲမွာ ငါဘယ္လို ေျခခတ္ရဦးမယ္၊ ငါဘယ္လို လက္ယက္ရဦးမယ္ စသျဖင့္ စဥ္းစား ေနရျပီ ဆိုရင္လည္း သူဟာ ေရကူး ကၽြမ္းက်င္သူ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေရမကူးတတ္သူ ( ဒါမွမဟုတ္ ) စဦးသင္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မယ္။

ဆိုလိုတာက -
ခင္ဗ်ားရဲ႕ နိစၥဓူဝ အားစိုက္ထုတ္ လုပ္ေဆာင္ေနသမ်ွကို ဖယ္ရွား ပစ္လိုက္တာဟာ ဘာဝနာ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္ တစ္ခု ဆိုတာကို သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘာလို႔ ဆို - ဘာဝနာကို အတင္းအဓမၼ အားစိုက္ထုတ္ေနမွ ျဖစ္မယ္လို႔ မွတ္ယူေနၾကတာေတြ ရွိေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ နားလည္သိထားတဲ့ - ဘာဝနာ မွာ အတင္းအက်ပ္ အားစိုက္ေနရတယ္၊ စိတ္ယုတ္ စိတ္ပုတ္ေတြ ဖယ္ရွား ပစ္ရတယ္ ၊ အာရံုကို အတင္းစူးစိုက္ေနရတယ္ -- ဆိုတာေတာင္ မပါပါဘူး။

စင္စစ္ ဘာဝနာဟာ - ခင္ဗ်ားရဲ႕ အတြင္းဆံုး အပိုင္းက စျပီး အျမင္  ေျပာင္းလဲသြားတာ သက္သက္ပါ။ ခင္ဗ်ား အတြင္းပိုင္း သႏၱာန္မွာ ရိုးရိုးေလး ၾကည္လင္ေနတဲ့ အျမင္ ရွိသြားေၾကာင္း - တကယ္ လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ  ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သာမာန္ အခ်ိန္မွာလို ခ်စ္တာ၊ မုန္းတာ၊ ေလာဘၾကီးတာ၊ ေဒါသ ထြက္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ မရွိရဘူး လို႔ မဆိုလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ခ်စ္တဲ့ စိတ္ ရွိေနရင္လည္း ျမင္ေန သိေန တယ္။ မုန္းတဲ့ စိတ္ရွိေနရင္လည္း ျမင္ေန သိေနတယ္။ ေလာဘၾကီးမယ္၊ ဒါသထြက္လို႔ ရွဴးရွဴး ရွားရွား ျဖစ္မယ္။ အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလုပ္က အဲ့ဒါေတြကို သမားရိုးက် "ရွင္းရွင္းေလး ေစာင့္ၾကည့္ေနဖို႔" သက္သက္ပါ။

ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ား ရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ - အဲ့ဒီ ျဖစ္ေနတာက သတ္သတ္ပါ။  ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ကို Watcher အေစာင့္တစ္ေယာက္လို ေစာင့္ၾကည့္ေနဖို႔ ေလာက္ပဲ။ ဝင္ေဝဖန္ျခင္း၊ ဝင္ေရာက္ တားဆီးျခင္း၊ ပိတ္ပင္ျခင္း၊ ဆံုးျဖတ္ျခင္း ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ အခါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကိုယ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈဟာ သီးျခားစီ ကြဲထြက္ေနတာ ေတြ႔ရပါမယ္။ ( တနည္း) ဘာဝနာ ရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္မႈ အျမင္ က သတ္သတ္ ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီ အျမင္ဟာ အဲ့အခ်ိန္မွာ အားစိုက္ထုတ္ျပီး လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ( တစ္နည္း ) စဥ္းစားေတြးေခၚျပီး စကားလံုး ပံုရိပ္၊ အေတြး ေတြနဲ႔ သိရတဲ့ အျခားသိျမင္မႈ အေတြး တစ္ခု မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း -ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ ( အျခားသူ ေျပာစရာ၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး သိေနစရာ မလိုဘဲ)  ျမင္ႏိုင္ပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘာဝနာ ဟာ ရိုးရွင္းစြာနဲ႔ “ျမင္ျခင္း သက္သက္” ပါ။


............................

ဘာဝနာ - ဆိုတဲ့ ဒီျဖစ္စဥ္ ကို စာခ်ည္းသာ ဖတ္သြားရင္ “စာ” သက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီ ျဖစ္စဥ္မွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ - ဘယ္အရာမွ မပါဝင္ဘူး။ ဘာသာ၊ အယူဝါဒ၊ ဒႆန အေတြးအေခၚ စနစ္ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာ အယူဝါဒ တစ္ခုရဲ႕ လက္ေအာက္ခံလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ မိမိ ဘဝကို အခုလက္ရွိ အခ်ိန္ေပၚ တည့္တည့္က်က် ၾကည့္ျမင္ထားျခင္း၊ ျဖစ္ရွိေနျခင္း သက္သက္၊ မိမိ ျဖစ္စဥ္ကို မိမိ “ေစာင့္ၾကည့္” ေနျခင္း သက္သက္ပါ။ “အခုခဏ” လုပ္ၾကည့္ရင္ “အခုခဏ” မွာတင္ ျမင္သာ ႏိုင္ေလာက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ လို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

 ...........................
2.12.2011
7:30 PM
...........................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/