"ေမးဖို႔ဘယ္ေတာ့မွမရွက္ပါနဲ႔"
|
6:01 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္မွာ 'ဘိမုရာဇံ' ဆိုတဲ့ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အလြန္ဆင္းရဲလွပါတယ္။
ဘိမုရာဇံက ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ အေမရိကန္လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ေမြးစားလိုက္ပါတယ္။
စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဘိမုရာဇံကို အေမရိကားကိုေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကားကိုေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ အေမရိကန္
လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ကြယ္လြန္သြားၾကပါတယ္။
အားကိုးရမယ့္ေမြးစားမိဘေတြကေသဆံုးသြားေတာ့ ဘိမုရာဇံ ဟာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။
စားေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္တာမို႕ လူငယ္ေလးဟာ စာၾကည့္တိုက္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႕ေက်ာင္းျပန္တက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပညာကို ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။
အမွတ္ေကာင္းတာမို႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့ စေကာ္လာရွစ္ရပါတယ္။
စေကာ္လာရွစ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာလို႕ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေတာ္လို႕ရတာပါ။
ဆင္းရဲေပမယ့္ စာေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္ ပညာသင္ဆုေငြဆိုတဲ့ စေကာ္လာရွစ္ရႏိုင္ပါတယ္။
ဆင္းရဲတာစိတ္အားငယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး။
ဘိမုရာဇံ ဟာ စာေမးပြဲေတြေအာင္ျမင္ၿပီး အဲဒီတကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါေမာကၡျဖစ္လာပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ အရမ္းဆင္းရဲေတာ့ ဇိမ္နဲ႕မေနႏိုင္ပါဘူး။
အရမ္းအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ အရမ္းလည္းပင္ပန္းပါတယ္။
အေမရိကန္မွာက အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဇိမ္နဲ႕ေနႏိုင္တယ္။
ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြလည္း အရမ္းကိုေပါပါတယ္။
စည္းကမ္း၊ဥပေဒကလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္။
ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေတြေပးတယ္။
သတိျပဳမိတာတစ္ခ်က္က အခုအလုပ္လုပ္ေနတဲ့တကၠသိုလ္မွာ ႏိုဗယ္ဆုရသူေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။
ႏို္ဗယ္ဆုက ဆြီဒင္ႏိုင္ငံကေပးတာပါ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံက အမ်ားဆံုး ရတာကိုေတြ႕ရတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ႏိုဗယ္ဆုရသူေတြကို ရွာေဖြၾကည့္တယ္။
ရသူေတြကိုမေတြ႕ရဘူး။
စာသင္တာညံ့လို႕ျဖစ္မယ္ထင္ၿပီး ဂ်ပန္တိုက်ိဳတကၠသိုလ္ကို အလုပ္ေျပာင္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္။
လြယ္လြယ္ကူကူပဲ အလုပ္ရလိုက္ပါတယ္။
တိုက်ိဳတကၠသိ္ုလ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေနရတယ္။
အိမ္ခန္းအနားက ပါေမာကၡကလည္းအေခၚအေျပာမရွိဘူး။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။
အေမရိကန္မွာက သိသိ၊မသိသိ အလုပ္ခြင္မွာဆိုရင္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ႏူတ္ဆက္ၾကတယ္။
ေဖာ္ေရြမႈရွိၾကတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက္ုိ စာႀကိဳးစားၿပီးသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြကလည္းအလြန္ေတာ္ၾကပါတယ္။
ႀကိဳးစားၿပီးေရးၾက၊မွတ္ၾကပါတယ္။
စားေမးပြဲေျဖတဲ့အခါမွာလည္း သင္တဲ့အတိုင္း ‘၏၊သည္မလြဲ’ ေျဖႏိုင္ၾကပါတယ္။
အမွတ္ေတြလည္းအရမ္းေကာင္းၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ ႏို္ဗယ္ဆုမရၾကဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ဆရာသင္သေလာက္ပဲ
တတ္ၾကတာကိုး၊ အေမရိကန္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြက တစ္မ်ဳိး။ အေမးအျမန္းအရမ္းထူတယ္။
ေစာဒကလည္း အရမ္းတက္တယ္။
ဆင္ေျခေတြလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတယ္။
ဆရာသင္တာကို တတ္ခ်င္မွတတ္တယ္။
သူတို႕ေတြတတ္တာက်ေတာ့ ဆရာေတြနဲ႕မတူဘူး။
အသစ္အဆန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြးႏိုင္တယ္။ စမ္းသပ္ႏိုင္တာမို႕ႏို္ဗယ္ဆုေတြကို ရတာျဖစ္ေၾကာင္းကိုသိလိုက္ရတယ္။
++++++++++++++++++
ေရာမေခတ္ ပညာရွိတစ္ဦးကို လူတစ္ေယာက္က ေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္။
“အရာအားလံုးလိုိုလိုကိုေမးတုိင္း ဘာေၾကာင့္မ်ား သိေနရပါသလဲ”
ပညာရွိ ျပန္ေျဖတာက
“က်ဳပ္ဟာ သိခ်င္တာကို ေမးဖို႕ဘယ္တုန္းကမွ မရွက္ခဲ့ဘူး” ေမးလို႕သိတာပါ။
ပညာရွိျဖစ္ခ်င္ရင္ ေမးဖို႕ဘယ္ေတာ့မွ မရွက္ပါနဲ႕”
++++++++++++++++++
‘၏၊သည္မလြဲ’
က်က္ခို္င္းေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အကိ်ဳးျဖစ္ထြန္းမယ့္ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ေပၚလာမွာမဟုတ္ဘူး။
ပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
ပညာရွင္ေတာ့ ျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးကိစၥမွာလည္း ‘၏၊သည္မလြဲ’
က်က္မွတ္တဲ့ပညာေရးစံနစ္ဟာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံကိုတိုးတက္ေစခ်င္ရင္ ‘၏၊သည္မလြဲ’ က်က္မွတ္တဲ့ ပညာေရးပံုစံကိုေျပာင္းလဲဖို႕အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
(ျမန္မာခ်စ္သူမိသားစုမွာဒီေန႔ဖတ္ရတဲ့ဘေလာ့ေလးပါ။မွတ္သားဖို႔ေကာင္းတာမို႕သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို
မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။)
0 comments:
Post a Comment