“ေပ်ာက္ရွသြားေသာ မ်က္မွန္တစ္လက္”

by ရင္နင့္ေအာင္ on Saturday, December 10, 2011 at 5:41pm

 

(နိဒါန္း)

ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိက ျပႆနာက အဲဒီညက ေသာက္တာေတာ္ေတာ္မ်ားေတာ႕ မူးသြားျပီး အရက္ဆိုင္မွာ သူ႕မ်က္မွန္က်န္ခဲ႕တာက စတယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီညက ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္စံုသြားတယ္။ သူရယ္၊ ရႊင္လန္းရယ္၊ မွတ္ၾကီးရယ္၊ ျပီးေတာ႕ ေဒါက္တာ ကိုထြန္းနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား သံုးေယာက္ေလာက္ပါ ပါလာတယ္။ ေဆးပညာအေၾကာင္းေတြေကာ၊ သိပၸံပညာ၊ စာေပ စံုေနတာပဲ ေျပာခဲ႕ၾကတာ။ ျပီးေတာ႕ ညဥ့္လည္းနက္သြားျပီး အားလံုးထ ျပန္ခဲ႕ၾကတာ သူက မ်က္မွန္မယူခဲ႕ဘဲ ျပန္လာခဲ႕တယ္။ အဲဒီက စေတာ႕တာပဲ။

(၁)

ေနာက္တစ္ရက္ သူႏိုးလာေတာ႕ ညက ဘယ္လို ျပန္လာလဲပင္ မမွတ္မိေတာ႕။ ေခါင္းေတြလည္း ကိုက္ခဲေနျပီ။ မ်က္လံုးကိုပင္ မဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ခ်င္ျဖင့္ သူဖြင့္လုိက္ေတာ႕။
“ဟင္ … ငါဘယ္မွာ အိပ္ေနတာလဲ ….”

သူလန္႕သြားပါတယ္။
သူ႕နံေဘးမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က သူ႕အတြက္ အရမ္းကို ထူးဆန္းလြန္းေနခဲ႕တယ္။ မီးခိုးမ်ားထြက္ေနေသာ ေက်ာက္သားနံရံမ်ား၊ သူလဲေလ်ာင္းအိပ္ေနတာက မီးေလာင္ထားတဲ႕ ေျမသားျပင္တစ္ခု။ သူအေပၚကို ေမာ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ႕ ေကာင္းကင္မရွိ။ အလင္းေရာင္မရွိ။ အေမွာင္ထုၾကီးတစ္ခုသာ ျဖစ္လုိ႕ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ သူၾကည့္ေနတုန္း သူ႕မ်က္ႏွာေပၚကို ေသြးမ်ား က်လာတယ္။
“အို … ေသြးေတြ … ေသြးေတြ .. ပါလား ..”
သူလန္႕ျပီး ေျပးပါတယ္။ သူ႕မွာ ဖိနပ္မပါတဲ႕ အတြက္ သူနင္းထားတဲ႕ ေျမျပင္ရဲ႕ အပူရွိန္ကို သူၾကာၾကာမခံႏိုင္။
“ေဟး ………… ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ေဟး ……..
ဒီမွာ .. ဘယ္သူ ရွိလဲ ေဟး ……………….”
သူေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီး။ သူ႕ပဲ႕တင္သံပင္ သူျပန္မၾကားရ။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေသြးေတြက ရႊဲနစ္လို႕ ေနျပီ။ ေသြးေတြကလည္း မိုးရြာသလိုမ်ိဳးၾကီး ရြာေနတာ။
သူအဲလို ေျပးရင္း တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ႕ ေတာင္ၾကီးတစ္ေတာင္ကို သြားေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာင္က ေက်ာက္ေတာင္လည္း မဟုတ္၊ မီးေတာင္လည္း မဟုတ္ဘဲ အရိုးေခါင္းေတာင္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ သူေၾကာက္ျပီး ေၾကာက္ေတာင္ေတာင္ပင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ရုတ္တရက္မို႕ သူမျမင္ဖူးတဲ႕ ေတာင္ၾကီးကို ၾကည့္ေနျပီးမွ သူပိုလို႕ ေၾကာက္ကာ တျခားတစ္ဘက္ဆီကို ေျပးျပန္တယ္။ သူေျပးေနရင္းက ျပန္ရပ္လိုက္တယ္။
“ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ … ဒါဘယ္ေနရာလဲ …”
သူမသိပါ။ စဥ္းစားလို႕မရပါ။ သူမေျပးႏိုင္ေတာ႕ ေမာျပီ။ သူ႕အေနာက္က က်န္ခဲ႕ အရိုးေခါင္းေတာင္ၾကီးကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ႕ ..။
“ဟင္ ..  ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ေတာင္ၾကီးက”
အရိုးေခါင္းေတာင္ၾကီးက မရွိေတာ႕ပါ။ စိမ္းလန္းတဲ႕ ေတာအုပ္ကေလးတစ္ခု။ သူေပ်ာ္သြားပါတယ္။ သူအဲဒီကို ေရာက္ေအာင္ အျမန္သြားလိုက္တယ္။

(၂)

သူရြာေလးတစ္ခုကို ျမင္ေနရျပီ။ သူလမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕ေသာ္လည္း ေရာက္ခ်င္လွျပီ။ သူျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕တာက ေတာတန္းေလးလို႕ ေျပာရမယ္။ သစ္ပင္ေတြက သူမျမင္ဖူးတဲ႕ အပင္ေတြခ်ည္း။ အခ်ိဳ႕ပင္ေတြက ေဇာက္ထိုးၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္တြင္ အရြက္၊ အကိုင္းေတြနဲ႕။ အေပၚက်မွ အျမစ္ေတြ။ ထူးဆန္းလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို သူဂရုမစိုက္ႏိုင္အား။ ရြာေလးကို ေရာက္ဖို႕ကိုပဲ အားတင္း ေလွ်ာက္လာခဲ႕တယ္။ သူ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို သူဖတ္လိုက္ရတယ္။
“ေဇာက္ထိုးရြာမွ ၾကိဳဆိုပါသည္” တဲ႕။
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ နာမည္ကလည္းလို႕ သူက ေတြးျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႕တယ္။
“ဟင္ … အိမ္ေတြက ဘယ္လိုၾကီးလဲ …”
ေခါင္မိုးေတြက ေအာက္မွာ ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ေတြအားလံုးက ေဇာက္ထိုးေတြခ်ည္း။ သူထူးဆန္းစြာၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းက တစ္ေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ေတာ႕ သူေပ်ာ္သြားတယ္။ ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ထပ္ျပီး ထူးဆန္းရျပန္တယ္။ ထိုသူက ကင္းျမီးေကာင္ေထာင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတာ။
“မိတ္ေဆြ … ဒါက ဘယ္ေနရာလဲဟင္ …”
ထိုသူက သူ႕စကားကို နားေထာင္ျပီး အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ေျပာတယ္။
“ေပါ႕ရြာ ကဒါ …
ရြာထိုးေဇာက္ …
ကလံုးအား တို႕ငါ …
ကိုရာရာအ …
တယ္ေန ထိုးေဇာက္ …”
သူနားမလည္ပါ။ စိတ္ပ်က္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ပဲ အကူအညီ ေတာင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ထပ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕တယ္။
တစ္ေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕ေပမယ့္ ထိုလူကလည္း ကင္းျမီးေကာက္ေထာင္ျပီး ေလွ်ာက္လာျပန္တယ္။
“အစ္ကိုေရ .. ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” လို႕ ဆိုျပီး သူက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေတာ႕ ထိုသူက သူ႕ေျခေထာက္ၾကီးနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူ စိတ္ညစ္ျပီး ဘာမွ မေျပာေတာ႕ဘဲ ေနာက္ရြာကို ထြက္ဖို႕ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။

(၃)

ရြာအျပင္ေတာလမ္းေလးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႕ ေနာက္ရြာတစ္ရြာကို လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။ ရြာဆိုင္းဘုတ္ေလးကို သူဖတ္ၾကည့္ေတာ႕ တစ္မ်ိဳးခံစားရျပန္တယ္။
“သူလိုလို ကိုယ္လိုလို ရြာမွ သူလိုလို ကိုယ္လိုလို ၾကိဳဆိုပါ၏” တဲ႕။
သူရြာထဲ ၀င္ေတာ႕ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ သူတို႕က ကင္းျမီးေကာက္ေထာင္လာၾကတာ မဟုတ္ေတာ႕။ အဆင္ေျပေလာက္တယ္လို႕ သူက ေတြးလုိက္ျပီး သူတို႕နားေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
“ဗ်ိဳ႕ … သူငယ္ခ်င္းတို႕ ….”
သူလွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ႕ ထိုလူႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ရုပ္ေတြက တစ္ပံုစံတည္း။ အမႊာပူး ညီအစ္ကို မ်ားျဖစ္လိမ္႕မယ္လို႕ ေတြးလိုက္ျပီး သူက ေမးလိုက္တယ္။
“ဒါက ဘာရြာလဲဗ် … ကၽြန္ေတာ္ဒီေနရာ မေရာက္ဖူးလို႕”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
ႏွစ္ေယာက္လံုးက ျပိဳင္တူ ေျဖပါတယ္။
“ဒီရြာကေန ဆက္သြားရင္ အေရွ႕ဘက္မွာ ဘာရြာရွိလဲဟင္ …”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
သူစိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ တျခားလူကိုသာ သြားေမးဖို႕ သူေရွ႕ဆက္ထြက္ခဲ႕တယ္။ ေနာက္ေတြ႕ရတဲ႕ လူမ်ားမွာလည္း ထူးဆန္းစြာ သူေတြ႕ခဲ႕တဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ရုပ္အတူတူပင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ သူ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူကမ်ား အမႊာပူးေတြ အဲေလာက္အမ်ားၾကီး ေမြးထားပါလိမ့္ဟု ေတြးမိေပမယ့္ ဒါက မျဖစ္ႏိုင္ပါလို႕လညး သူေခါင္းရႈပ္ရပါတယ္။
“အစ္ကိုေရ … ခင္ဗ်ားတို႕ တစ္ရြာလံုးက တစ္ရုပ္တည္းပါလား
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေပ်ာက္ေနလို႕ အကူညီေတာင္းပါရေစေနာ္”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
“သူလိုလို ကုိယ္လိုလိုရြာ … က်န္တာ ငါမသိဘူး”
အားလံုးက တျပိဳင္တည္း ဒါကိုသာ ေျပာၾကပါတယ္။ သူစိတ္ပ်က္ကာ ေနာက္တစ္ရြာကို ထပ္သြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

(၄)

ေနာက္တစ္ရြာရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကေတာ႕ သူ႕အတြက္ မထူးဆန္းလွပါ။
“ကေလးရြာ” တဲ႕။ ဒါကေတာ႕ ပံုမွန္ ရြာေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္လို႕ ေတြးျပီး သူက ရြာထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ သူေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း လူသံုးေယာက္ေလာက္ ေျမျပင္တြင္ ထိုင္ေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။
“ေဟ႕ … အစ္ကိုတို႕ .. အကူညီေတာင္းပါရေစဗ်ာ …”
ထိုသူမ်ားက သူ႕ကို ေတြ႕ေတာ႕ သူဆီလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လာပံုက ပံုမွန္ေတာ႕မဟုတ္။ ေလးဘက္ေထာက္ၾကီးျဖစ္တယ္။
“ဟင္ .. ဘာလဲဟ”
“အစ္ကိုေရ … ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္ေနလို႕ ကူညီပါဦးဗ်ာ ..”
“အာ .. အ .. အူး … အူ … ဟီး ..အ”
သူက ဘာေျပာလိုက္ပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း ထပ္မံ အကူညီေတာင္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနလို႕ပါဗ်ာ .. လမ္းလည္းေပ်ာက္ေနလို႕ပါ …”
“ အာ .. အူး .. အီ .. အီး …” ဆုိျပီး သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္က သူ႕ကို တစ္စံုတစ္ခု ထုတ္ေပးပါတယ္။ သူလွမ္းၾကည့္ေတာ႕ ထိုအရာက ႏို႕ဗူးၾကီး …။ သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ထိုရြာက ထြက္ခြါဖို႕ ထပ္မံျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ ထိုတစ္ရြာလံုးက လူေတြဟာ အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး ကေလးေတြလိုပဲ ေနၾကတာကို သူတအံတၾသၾကီး ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

(၅)

“မ်က္စိ အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ ကၾကီး”
သူမ်က္မွန္ ေပ်ာက္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း သူ႕မွာ ျပႆနာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ႕။ ေသခ်ာစစ္ေဆးၾကည့္မွ ျဖစ္ေတာ႕မယ္လို႕ သူက ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
“မ်က္မွန္ ေပ်ာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”
“တစ္ပတ္ေလာက္ရွိျပီဆရာ …
ကၽြန္ေတာ္ မအားလို႕ မ်က္မွန္ျပန္မလုပ္ျဖစ္တာ”
ဆရာ၀န္က ေခါင္းညိမ့္တယ္။
“ဟုတ္ျပီ … ဒါဆို .. မ်က္မွန္မတပ္ဘဲ .. ခင္ဗ်ား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္ရရဲ႕လား”
“ျမင္ရတယ္ဆရာ … ခါတိုင္းဆို … မ်က္မွန္မပါရင္ မရဘူး
ခု ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ေနရတယ္ … ဒါေပမယ့္ …”
သူက စကားကို ရပ္လုိက္ျပီး သူ႕အျမင္အာရံုေတြရဲ႕ ေမွာက္မွားမႈေတြကို ေျပာရေကာင္းႏိုးႏိုး စဥ္းစားေနတယ္။ ဆရာ၀န္က သူ႕စကားကို ေစာင့္ျပီး
“ဒါေပမယ့္ .. ဘာျဖစ္လဲ” လို႕ ဆက္ေမးတယ္။
“ဆရာ  … ဆရာပဲ စမ္းသပ္ေပးပါေတာ႕ ….. ေနာက္ဆံုးေပၚ စက္ကိရိယာေတြ သံုးျပီး
ေသခ်ာစမ္းသပ္ေပးပါေနာ္ …”
“ေအး .. ဒါေတာ႕ စိတ္ခ် ..
ကဲ .. စျပီး စမ္းသပ္လိုက္ရေအာင္”

ဆရာ၀န္က သူ႕စစ္ေဆးမႈ အေျဖလႊာကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းခါတယ္။ အေျဖကို ၾကည့္လိုက္၊ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ လုပ္တယ္။ သူ႕မွာသာ ရင္ေတြတုန္လို႕ …။
“ဆရာ … ဘာလဲဟင္ ….
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိ ဘာျဖစ္ေနလဲ”
“အင္း … စက္က ထုတ္လိုက္တဲ႕ အေျဖက က်ဳပ္မျမင္ဖူးေသးဘူးကြ”
ဆရာ၀န္ရဲ႕ စကားကို သူဘ၀င္မက်ပါ။
“ဘယ္လို .. ဘာအေျဖထြက္ .. ထြက္လို႕ .. လဲ ..ဟင္”
“အင္း .. လူေတြရဲ႕ ျမင္ႏိုင္စြမ္းက ပံုမွန္ဆို တစ္ရာနဲ႕ ရွစ္ဆယ္ၾကားမွာ ရွိရတာ
ခုဟာက ..
မင္းက …
မင္းက …. တစ္ေထာင္ေလာက္ျဖစ္ေနေတာ႕ …
ငါ့အထင္ မင္း ျမင္ႏိုင္စြမ္းအားက အရမ္းေကာင္းလြန္းေနတယ္ကြ”

(နိဂံုး)

သိပၸံပညာရွင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ မ်က္စိအထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ား အစည္းအေ၀းတစ္ခုကို လုပ္ေနၾကပါသည္။ သူတို႕အားလံုး တတ္သမွ် စြမ္းသမွ်ႏွင့္ ျပႆနာတစ္ခုကို ေခါင္းစားလ်က္ ရွိၾကကုန္သည္။ သူတို႕ေတြ အဓိက အေျဖရွာေနတာက………
သာမန္ထက္ပိုေနေသာ ျမင္ႏိုင္စြမ္းအားရွိသူမ်ားကို ေလာကႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေစရန္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းအားေလွ်ာ႕ခ်ေပးမည့္ မ်က္မွန္တီထြင္ ထုတ္လုပ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။

ရင္နင့္ေအာင္