သိမႈ အခ်က္အခ်ာ

by Zay Ya on Tuesday, December 6, 2011 at 3:31pm

 

ေမး။       ။ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ေစာင့္ၾကည့္မႈ/ သိမႈ/ သတိ ဟာ အခ်က္အခ်ာ ပါတဲ့။ သိပ္မၾကာေသးမီ တစ္ညက က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျဖေလ်ာ့ နားေန ျဖစ္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ သိမႈ သတိ ရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒါ သူဟာသူ ျဖစ္လာတာပါ။ ခဏပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္လင္တယ္။ အံ့အားသင့္ စရာ ေကာင္းတယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ေစာင့္ၾကည့္မႈ အလုပ္ -- စိတ္က စိတ္ကို၊ အဲ့စိတ္က ေနာက္ တစ္စိတ္ကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အလုပ္သာ ပံုမွန္ - လုပ္ျဖစ္ ေနတယ္။ အဲ့ဒီ “အခ်က္အခ်ာ” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ထပ္ေျပာလို႔ ရႏိုင္မလား။




ေျဖ။       ။ သိမႈ/သတိ ဟာ အခ်က္အခ်ာပါ လို႔ က်ေနာ္ ေျပာပါတယ္။ အဲ့စကား အတြက္ ထပ္ ရွင္းျပစရာ အျခား နည္းလမ္း မရွိပါဘူး။ အဲ့ဒါဟာ တျခား တစ္နည္းနည္း နဲ႔လည္း သင္ၾကား မေပး ႏိုင္ဘူး။ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းလို႔ ရတဲ့ အရာ လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ “သိမႈ/သတိ” ဆိုတာမွာ တင္ အဓိပၸာယ္ အျပည့္အဝ ပါရွိျပီး ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေျပာျပလို႔ ရႏိုင္မယ့္ ဟာေတြက က်ေနာ္နဲ႔ နီးစပ္ နီးပါး ရွိေနမယ့္ အရာေတြကိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အရာေတြမွာ “ အခ်က္အခ်ာ” သေဘာ ဘာမွ မပါဝင္ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ နီးနီးစပ္စပ္ ရွိတဲ့ အရာေတြ အထိ က်ေနာ္ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္မယ္။ “သိမႈ/ သတိ” ကိုေတာ့ ဒီထက္ ထပ္ ရွင္းျပလို႔ မရႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ဆို “နီးနီးစပ္စပ္” ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အရာေတြနဲ႔ က်ေနာ့ၾကားမွာ အနည္းဆံုး အကြာအေဝး တစ္ခုေတာ့ ရွိေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ အဲ့ဒါကို ရွဳၾကည့္ႏိုင္ရင္ ေျပာျပႏိုင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ “သိမႈ/ သတိ” ဆိုတာ က်ေတာ့ ရွဳၾကည့္တဲ့ တစ္စံုတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ သူက သပ္သပ္ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ။ “ရွဳၾကည့္ျခင္း” သက္သက္ ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ “သိမႈ” ကို ဘာလဲ ေမးရင္ - “သိမႈ” လု႔ိပဲ ျပန္ေျပာရ ေတာ့မယ္။

အဲ့ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ တစ္ဆင့္ ျပီး တစ္ဆင့္ ရွင္းျပလို႔ ရႏိုင္တဲ့ အႏုပညာ ပစၥည္း ထည္ လိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖစ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ခင္ဗ်ား သိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထပ္ ရွင္းစရာ မလိုအပ္ဘူး။ ဘာလဲ လို႔ ခင္ဗ်ား သိတယ္။ ဘာလဲလို႔ ခင္ဗ်ား ခံစားမိတယ္။

တစ္ခုရွိတယ္ - ခင္ဗ်ားက အဲ့ဒါကို ရေအာင္လို႔ ဆိုျပီး ၾကိဳးစား ေနရပါတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာ ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို- အဲ့ဒီ ၾကိဳးစား ေနရမႈ ဟာ ခင္ဗ်ား သိမႈ မဟုတ္ဘူး။ သိမႈ အေၾကာင္းေတြကို လိုက္ဖမ္းယူ ေနသလိုမ်ိဳး သက္သက္ ပဲ။ သိမႈ အေပၚ လိုက္ ထိန္းခ်ဳပ္ ေနတဲ့ အမႈ သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူရဲ႕ အက်င့္က အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ ၾကိဳးကိုင္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါက ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္ အတၱ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ ။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ သိမႈ/သတိ ကေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ား သိရင္သိ၊ - မသိရင္ “မသိျခင္း” သက္သက္ပါပဲ။

ခင္ဗ်ားက လုပ္ယူ မယ္ ဆိုရင္ အနီးစပ္ဆံုး သေဘာမ်ိဳး အထိ ေရာက္ေရာက္ ေနႏိုင္ ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အခန္႔သင့္ရင္ ခင္ဗ်ား အဲ့ဒါကို ေတြ႕ႏိုင္ ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ - သိမႈ ခ်ည္း သက္သက္ နဲ႔ ျငိမ္က် သြားႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား ရုတ္တရက္ၾကီး ခုမွ သိလိုက္ ရသလိုမ်ိဳး ခံစားမိႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၾကည့္ျမင္ လိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ညဘက္ ခင္ဗ်ား နားေနခ်ိန္မွာ အဲ့ဒါကို ခင္ဗ်ား ေတြ႔လိုက္ရတယ္ လို႔ ခင္ဗ်ား ဆိုထားတယ္ ။ ဒီအခ်က္က ခင္ဗ်ားကို မွတ္သား စရာ တစ္ခု ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ “နားေနမႈ” ပါ။ သိျမင္ ေစာင့္ၾကည့္မႈ/သတိဟာ အားစိုက္ ညွစ္ထုတ္ျပီး ရယူရတဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ နားေနမႈဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သိျမင္မႈကို ရိုးရိုးေလး ျဖစ္ေပၚခြင့္ ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အျခား အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား ၾကိဳးစား ေနရတယ္။ အားစိုက္ထုတ္ ေနတယ္။ အဲ့ဒီ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ - အဲ့ဒါကို သိႏိုင္ဖို႔ - လံုးပမ္း ေနရ တယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ Tension ရွိေနမယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း “စိတ္” က “စိတ္” ကို ၊ အဲ့ဒီ “စိတ္” က ေနာက္ “စိတ္” ကို ေစာင့္ၾကည့္တယ္ ဆိုတာ ရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ စိတ္ကူး အေတြးခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ စိတ္ကူး အေတြး ဟာ သိျမင္မႈ သက္သက္ ကို မဖမ္းယူ ႏိုင္ဘူး။ သူ လုပ္ႏိုင္တာ က ယုတၱိေတြ၊ ( logic ေတြ)၊ နည္းနိႆယ ေတြ၊ အျခား အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူဝါဒ၊ အျခား အတတ္သညာ ေတြ၊ ဗဟုသုတ ေတြကို နားလည္ ေပးႏိုင္စြမ္း ပဲ ရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အတြက္ ၾကည္လင္ေနမယ့္ - ရွဳျမင္ထားတဲ့ ရိုးရိုးစင္းစင္း သိမွတ္မႈ ဟာ အဲ့ဒီ အေတြး စိတ္ကူး ရဲ႕ အလြန္မွာ ရွိပါတယ္။ ရွဳျမင္မႈ သိမႈ မွာ ဘာသာစကား မရွိဘူး။ ဘာသာစကား၊ ေဝါဟာရ ေတြ နဲ႔ မတည္ေဆာက္ ထားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့ အခ်က္အခ်ာ “သိျမင္မႈ/ သတိ” ဟာ စိတ္ကူး အေတြးေတြရဲ႕ အလြန္ ကို ဆိုလိုပါတယ္။

အဲ့ဒီ အခါမွာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ရပ္ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖစ္လာရင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရတယ္။ ခင္ဗ်ား ဆီမွာ အေတြး ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ အေတြး မရွိေနဘူး ဆိုတာ ကိုလည္း ခံစား သိလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ၾကိဳးစား ၾကည့္တဲ့ အခါတိုင္း ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္မႈ ရွိေနတယ္။ စိတ္ရဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ဝက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အျခား စိတ္ျဖစ္စဥ္ တစ္ရပ္မ်ိဳးလို႔ ခင္ဗ်ား ဘဝင္တက် လက္ခံသြားလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီ ေစာင့္ၾကည့္မႈဟာ ပံုမွန္ အေတြး အသိေတြက သီးျခား ကင္းလြတ္ေနပါတယ္။

ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္မႈ အလုပ္ကို - အဲ့ဒီ အတိုင္း ဆက္ကာ ဆက္ကာ သြားေနရတယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ ဟာ အဲ့ဒီ ပိုင္းျဖတ္မႈ ကိုပဲ ဆက္ကာ ဆက္ခါ လက္ခံ ႏိုင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး- ခင္ဗ်ား က ခင္ဗ်ား စိတ္သႏၱာန္ သက္သက္ခ်ည္း ရွာေတြ႕ သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီ စိတ္ သႏၱာန္ဟာ ဘာဝနာ အစစ္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္ ေနမႈ စစ္စစ္  မဟုတ္ေသးဘူး ဆိုတာပါ သိသြားတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီ ျဖစ္ရပ္က ယူရမယ့္ သင္ခန္းစာ ဟာ - အားစိုက္ထုတ္မႈ၊ အားအင္ ညွစ္ထုတ္မႈမ်ိဳး မျပဳလုပ္ဖို႔ ကို ရည္ညႊန္း ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အားစိုက္ ထုတ္ေနမႈ အစား - အျပည့္အဝ ေျဖေလ်ာ့ နားေန လိုက္ခ်ိန္ အထိ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ေစာင့္ၾကည့္မႈ အလုပ္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားမွာ သိမႈခ်ည္း သက္သက္ သာ က်န္ရွိျပီး၊ အျပည့္အဝ နားေနလိုက္ခ်ိန္ဟာ အေတြးေတြ အားလံုး ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရပ္ဆိုင္း သြားတယ္။

ပံုမွန္ အေျခအေနမွာ အဲ့ဒီစိတ္ဟာ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီး ဆဲဆဲ လိုမ်ိဳးပဲ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး နဲ႔ တူတယ္။ အဲ့ဒီ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ား အားစိုက္ ထုတ္ေနတာ မရွိဘူး။ အားစိုက္ထုတ္ ေနရရင္လည္း ခင္ဗ်ား မအိပ္ခ်င္ပါဘူး။ အိပ္လို႔လည္း မရဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သိမႈခ်ည္း သက္သက္ အေျခအေန နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ခံစားရမႈ အေျခအေန - ဒီ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ဘံုတူညီေနတာ တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက - ဘယ္ အားစိုက္ထုတ္မႈ မွ သိမေန၊ ရွိမေနတာ - ပဲ။ အားစိုက္ထုတ္ လြန္း ေနသေရြ႕က ခင္ဗ်ား အဲ့ဒီ သိျမင္မႈ သတိခ်ည္း သက္သက္ ကို မေရာက္ဘူး ။ လြဲေနဦးမယ္။



အားစိုက္ထုတ္မႈ တိုင္းဟာ လြဲေခ်ာ္ေနဦးမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား မဆင္ျခင္ထားရင္ - သိမႈ သက္သက္ ကို ( က်ေနာ္ ဆိုလိုတဲ့ အခ်က္အခ်ာ ေနရာကို ) ခင္ဗ်ား မရႏိုင္ဘူး။ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ ၊ ခဏေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ - ခင္ဗ်ား စိတ္ကူး အေတြးေတြ ဟာ ျငိမ္က်သြားမယ္ ဆိုပါစို႔။ အိပ္ခါနီး ဆဲဆဲ အထိ ျဖစ္သြား သလိုမ်ိဳး ။ ခင္ဗ်ားက ရွဳမွတ္မႈ ေတာ့ ရွိေနတယ္ ၊ အေတြး ေတြသာ ေလ်ာ့ပါး သြားတယ္ - အိပ္ေပ်ာ္ သြားတာလဲ မဟုတ္ - ပံုမွန္ ေတြးေခၚ စဥ္းစား ေနတာလဲ မဟုတ္ ဘဲ - စိတ္က အျပည့္အဝ အနားရသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ - သိျမင္မႈ ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါကို ရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ကို ခံစားလိုက္ရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား သိသြားတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာလဲလို႔ ေမးစရာမ်ိဳး မလိုအပ္ေတာ့ ဘူးရယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါေလး ကို - ဒါ ဘာေလးပါလိမ့္ လို႔ အေတြး ဝင္တာနဲ႔ ျပန္ေပ်ာက္ သြားတာပဲ။ ဘာလို႔ ဆို ခင္ဗ်ား အစကို ျပန္ေရာက္သြားလို႔။ က်ေနာ္ တိုက္တြန္း ခ်င္တာက - အဲ့လို ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ျဖစ္လာတဲ့ အတိုင္းေလး ပံုမွန္ ရွိေန ထားဖို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား ေစာင့္ဆိုင္း ေနတယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ ျဖစ္ပ်က္သမ်ွ ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္၊ ရွဳမွတ္ေနတယ္။ ပံုမွန္ အတိုင္းေလးပဲ သြားေနတယ္။ သိမွတ္ထားတယ္။

( က်ေနာ္ ဒီေနရာမွာ အရင္ ပို႔စ္ေတြက ထပ္ကာ တလဲလဲ ပါေနတဲ့ တစ္ခု ေျပာလို ပါတယ္။ အဲ့ဒီ သိမွတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈ ဟာ - ေစာင့္ၾကည့္ ေနမႈ သက္သက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဝင္ေရာက္ ေဝဖန္တာ၊ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ ခြဲျခားတာ၊ ပိုင္းျဖတ္၊ ဆံုးျဖတ္တာ ဘာတစ္ခု မွ မလုပ္ ပါဘူး ။ ျဖစ္သမ်ွ ေစာင့္ၾကည့္ ေနရံု သက္သက္ပါ။ အဲ့ဒီ အတြက္ ခင္ဗ်ားက - ငါတစ္ခုခု ျပန္မျမင္ရ ေကာင္းလားလို႔ အတင္းအက်ပ္ အားစိုက္ထုတ္ ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ခြန္အား ညွစ္ ထုတ္ ေနလို႔လည္း မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး အာရံုတစ္ခုခု အေပၚ စိတ္ကို စူးစိုက္ ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ Concentration မဟုတ္ပါဘူး။ အခု လက္ကေတာက္ခ်င္း - ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ ျဖစ္သမ်ွ ၾကည့္ေနတယ္ ဆိုရံုေလး ပါပဲ။ )

အဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ထဲ ခင္ဗ်ား ျပန္လိုခ်င္တဲ့ တစ္ခုခု ဆိုတာ ကို လုပ္ယူ ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ - စိတ္ႏွလံုးက ဖြင့္ဟ ထားပါတယ္။ ေစာင့္ဆိုင္း ေနတယ္။ ဒီလို မဟုတ္ဘဲ ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ အာရံုတစ္ခုကို စြဲျမဲဖို႔ အားစိုက္ လိုက္မိတယ္ ဆိုရင္ လြတ္လြတ္ ထြက္ေနမွာပါပဲ ။ အဲ့ဒါကို သတိျပဳ ေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရင္ လက္ဝါးျဖန္႔ ထားတာနဲ႔ တူတယ္။ ခင္ဗ်ား လက္ဝါးျဖန္႔ ထားေနသေရြ႕ လက္ဝါး ေပၚမွာ ရွိသမ်ွ ဘယ္ေလထုမ်ိဳး မဆို ျဖစ္တည္ ေနႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားက ေလကို ဖမ္းဆုပ္ ခ်င္လို႔ လက္သီး ဆုပ္ လိုက္တာနဲ႔ အဲ့ဒီ ေလေတြ ေပ်ာက္ သြား ေတာ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ား လက္သီးဆုပ္ လိုက္တာဟာ ေလကို ဖမ္းယူလိုက္တာပဲ လို႔ ေတြးေကာင္း ေတြးေန ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား လက္ဝါးျဖန္႔ ထားသေလာက္ ခင္ဗ်ား လက္သီး ဆုပ္ ထဲမွာ ေလ မရွိေတာ့ဘူးရယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား လက္သီး ဆုပ္ထားဖို႔ မလိုပါဘူး။ လက္ဝါး ျဖန္႔ထားဖို႔သာ လိုပါတယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ အားလံုး ျဖစ္တည္ ဖို႔ အခြင့္ ရွိတယ္။

ခင္ဗ်ား အလုပ္က - မိမိ ကိုယ္၊ စိတ္၊ ထင္ရွားရာမွာ ဘာေတြ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနရံုေလးပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ သိေနရံုမ်ွေလးကို ဆိုလိုပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေစာင့္ၾကည့္မႈ ကိုေတာ့ အခ်ိန္မျပတ္၊ အဆက္မျပတ္ လုပ္ေနရ လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ သႏၱာန္မွာ စိတ္အေတြး စကားလံုး ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြား တဲ့ အခိုက္၊ စိတ္ကူး အေတြးေတြ ေျဖေလ်ာ့ သြားတဲ့ အခိုက္၊ စိတ္ဟာ အိပ္ေပ်ာ္ သလိုမ်ိဳး အလားသ႑ာန္ တူတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုကို တိမ္းညႊတ္သြားတဲ့ အခိုက္ အထိ - ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္မႈ ရိုးရိုးေလး ရွိေနရတယ္။ ရွိလည္း ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက - အဲ့ဒီ စိတ္ျငိမ္ဝပ္ သြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာင္ ခင္ဗ်ား ႏိုးႏိုးၾကားၾကား သတိရွိ ေနတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ - ရုတ္တရက္ - ခင္ဗ်ားဟာ - ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္လည္း မဟုတ္ - ခင္ဗ်ား အေတြး အသိ စိတ္လည္း မဟုတ္ - အခု ခင္ဗ်ား ထင္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ မဟုတ္ တဲ့ အံအားသင့္စရာ တစ္ခုခု ျဖစ္ေၾကာင္း- ရွင္းရွင္း လင္းလင္း သိသြား ရပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ - အဲ့ဒါဟာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ေပၚလာ စရာ မရွိပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို - အံ့အားသင့္ စရာ ေကာင္းေနတဲ့ အဲ့ဒီ တစ္ခုခု ဟာ - တအား ရိုးရွင္း လြန္းတဲ့ အသိ သက္သက္ မို႔လို႔ပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ “သိျမင္မႈ” ဟာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း အတြက္ - “သိျမင္မႈ” မည္ကာ မတၱ သက္သက္မ်ွ ဆိုတာက လြဲရင္ အျခား ေျဖစရာ နည္းလမ္း မရွိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


6.12.2011
3:00 PM
..........................
Osho: Light On the Path
..........................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
..........................