ႏြံနစ္ေလေသာ ေရႊသမင္...
ငါသည္...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လူေကာင္းဟုထင္ေနေသာ္ၿငား...
ငါ၏ စိတ္၌ ေကာင္းမႈတို ့၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ ၿပည့္ေနသည္ဆိုေသာ္ၿငား...
ႏႈတ္မွ ထြက္ေသာ ငါ၏ စကားမ်ားကား...အခါသမယ၌ အလြန္တရာ ေၿပာင္တင္းလြန္းလွေပရာ
ထို စကားတို ့ေအာက္၀ယ္ ငါ၏ စိတ္ေကာင္းရွိၿခင္းဟူေသာ ဂုဏ္ၿဒပ္ကား လြင့္ပ်ယ္ေလသတည္း။
ငါ၌ ႏွစ္ခြေသာ စိတ္တို ့သည္ အစဥ္ရွိေပရကား..... ပန္းကေလးကဲ့သို
့ႏူးညံ့ေနတတ္ေသာ ငါ၏ ႏွလံုးသားသည္ အခ်ိဳ ့အခ်ိဳ ့ေသာ အခ်ိန္၌ သံမဏိ
အသြင္ေဆာင္ေလ၏ ။
တိရစာၦန္တို ့အား အလြန္တရာ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ငါသည္.... ငါ၏အစြန္းေရာက္
သနားၾကင္နာမႈအား ကမ္းကုန္စြာလွေသာ ရက္စက္မႈတို ့မွ တမင္ဖန္တီးရွာေဖြ
ခဲ့ေလ၏။
ငါ၌ ဟန္ေဆာင္မႈသည္ အမွန္ပင္ၿဖစ္သလို ငါ၏ မွန္ကန္မႈမ်ားသည္လည္း ဟန္ေဆာင္မႈပင္ၿဖစ္၏ ။
တရားမွ်တမႈကုိလိုလား ေသာ ငါသည္ အတၱမရွိဟုဆိုေသာ္ၿငား ဤစာ၌ ငါသံုးေနေသာ
"ငါ" ေပါင္းကား မနည္းၿပီ။
ဘုရားသခင္အား ငိုယိုကာ တိုင္တည္ခဲ့ေသာ ငါ...
ငါ၏ အိမ္မက္တို ့ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ေသာ ထိုအခိ်န္ ထိုအခိုက္အတန္ ့၌
တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ ၿပံဳး၍ပင္ေနေန ေသးသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ဟု ငါ၌ အေၿဖရွာမရ။
ေအာင္ၿမင္မႈသည္လည္းေကာင္း က်ရံႈးမႈသည္ လည္းေကာင္း ငါ၌ အတူတူပင္ၿဖစ္ေခ်၏ ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသည္ကား စင္စစ္ ငါ၏ အာရံုတြင္ ၀မ္းနည္းမႈတို ့၏ ေရွ့ေၿပးသဖြယ္ၿဖစ္၏ ။
ဤသို ့ႏွစ္ခြၿဖစ္ေသာ ငါ၏ စိတ္အစဥ္၍ ေသးႏုပ္ေသာ အသင္မိန္းမသားကား
အစဥ္စိုးမိုးလ်က္ရွိေပရာ
ငါ၏ အာရံု၌ အသင္မိန္းမသားကား ေကာင္းကင္ကို ၿဖည့္ေသာ မိုးသဖြယ္...ငါ၏
ကိုယ္တြင္း၌ လည္ပတ္ေသာ ငါ၏ ေသြးသဖြယ္ လႊမ္းမိုးေနေပ၏ ။
အသင္၏ ေသးႏုပ္မႈသည္ကား ငါ၏ ေသးႏုပ္ေသာ အၿမင္ႏွင့္
အံ၀င္ေပရာ...ေသးႏုပ္မႈသည္ ယူဇရာတစ္ရာမွ်ေသာ ၾကီးမားၿခင္းသို ့ေၿပာင္းေခ်၏
။
စင္စစ္ ငါကား...ဘ၀၏ ရခဲေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို ့အား အသင္ကဲ့သို
့အလားသ႑ာန္တူေသာ မိန္းမသားထံ ၀ကြက္အပ္ခဲ့ ေခ်ရာ ဗလာနတၱိၿဖင့္ ဤေလာက၌
ငါက်န္ရစ္ေနသည္မွာ ဧကန္အမွန္ပင္ ၿဖစ္၏ ။
ငါ၏ ေပ်ာ့ည့ံေသာ စိတ္သည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ မာလာေလ့ရွိရာ
သနားၾကင္နာမႈအလ်င္းမရွိၿခင္း
အဆင့္သို ့ေရာက္ ရွိသြားေပ၏ ။
ထုိမွ တစ္ဖန္ ငါသည္ အလြန္ႏူးညံ့သူအၿဖစ္သို ့တစ္ဖန္ ၿပန္လည္ ဆင္းသက္၏ ။
ငါ၌ မရွိေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအား အၿခားသူမ်ားထံ မည္သို ့ေပးအံ့နည္းဟု
စဥ္းစားရာ...ငါသည္ အၿခားေသာ သက္ရွိမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူေသာ
စိတ္ခံစားမႈကို ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိရာ၏ ဟု ယံုၾကည္မိ၏ ။
ဤသို ့ၿဖင့္ ငါသည္ ...
ငါ၌ မရွိေသာ အရာကို အၿခားသူတို ့အား ေပး၍...
ငါ၏ တန္ဖိုးနည္းဘ၀အား ၿမွင့္တင္လ်က္ရွိေပသည္......... ..
စိတ္သည္ ငါ၏ မဟာရန္သူ ၿဖစ္၏ ။
ထို ့အတူ စိတ္သည္ပင္ ငါ၏ မဟာမိတ္ဖက္ ပင္ၿဖစ္၏ ။
ငါသည္ ငါ၏ စိတ္အား အထိန္းအခ်ဳပ္အတြင္းသို ့အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြပ္သြင္းရာ...
စိတ္သည္ ေနာက္ဆံုး၌ ၿပင္းစြာေသာ အဟုန္ၿဖင့္ လြတ္ထြက္ ၏ ။
ရက္လေပါင္းမ်ားစြာ ငါ၏ ပ်ံ ့ၾကဲလြင့္ပ်ံေနသာ စိတ္အပိုင္းအစမ်ားကို
ငါလိုက္လံ စုေဆာင္းရာ
ငါ၌ ခံစားမႈတို ့ ကင္းမဲ့ကုန္၏ ။
ငါ၏ အေတြးတို ့သည္ ႏြံတြင္နစ္ေသာ သမင္ပမာ ဤမိန္းမသားထံ၌ နစ္၏ ။
ရုန္းကန္ေသာ အမႈကို ၿပဳမိတုိင္း ငါသည္ ပို၍သာ နစ္ၿမဳပ္ေနၿခင္းၿဖစ္မွန္း
သတိၿပဳမိခ်ိန္တြင္ ငါသည္.....
ေအာက္ေၿခသို ့နစ္ၿမဳပ္ေစ၏ ။
ငါ၏ ေၿခဖ်ားသည္...အေၿခကို ေထာက္မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၾကီးစြာေသာ
အရွိန္ၿဖင့္ ငါခုန္ထြက္ ၏ ။
လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာမႈ၌ ငါေပ်ာ္ေမြ ့သင့္ေသာ္ၿငား ငါသည္ အမူအရာကင္းမဲ့စြာ
ႏြံကို ေက်ာခိုင္း၍ ဆက္ေလွ်ာက္ေလသည္။
အေရွ့၌ရွိေသာ ၿမဴမႈန္တို ့ကား ငါ၏ ဦးတည္ရာကို ဖံုးကြယ္၏ ။
ငါကား....ႏြံနစ္ဖူးေသာ
ေရႊသမင္တည္း................... .............................. ...................
(Written By : ေ၀ယံ )
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လူေကာင္းဟုထင္ေနေသာ္ၿငား...
ငါ၏ စိတ္၌ ေကာင္းမႈတို ့၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ ၿပည့္ေနသည္ဆိုေသာ္ၿငား...
ႏႈတ္မွ ထြက္ေသာ ငါ၏ စကားမ်ားကား...အခါသမယ၌ အလြန္တရာ ေၿပာင္တင္းလြန္းလွေပရာ
ထို စကားတို ့ေအာက္၀ယ္ ငါ၏ စိတ္ေကာင္းရွိၿခင္းဟူေသာ ဂုဏ္ၿဒပ္ကား လြင့္ပ်ယ္ေလသတည္း။
ငါ၌ ႏွစ္ခြေသာ စိတ္တို ့သည္ အစဥ္ရွိေပရကား..... ပန္းကေလးကဲ့သို
့ႏူးညံ့ေနတတ္ေသာ ငါ၏ ႏွလံုးသားသည္ အခ်ိဳ ့အခ်ိဳ ့ေသာ အခ်ိန္၌ သံမဏိ
အသြင္ေဆာင္ေလ၏ ။
တိရစာၦန္တို ့အား အလြန္တရာ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ငါသည္.... ငါ၏အစြန္းေရာက္
သနားၾကင္နာမႈအား ကမ္းကုန္စြာလွေသာ ရက္စက္မႈတို ့မွ တမင္ဖန္တီးရွာေဖြ
ခဲ့ေလ၏။
ငါ၌ ဟန္ေဆာင္မႈသည္ အမွန္ပင္ၿဖစ္သလို ငါ၏ မွန္ကန္မႈမ်ားသည္လည္း ဟန္ေဆာင္မႈပင္ၿဖစ္၏ ။
တရားမွ်တမႈကုိလိုလား ေသာ ငါသည္ အတၱမရွိဟုဆိုေသာ္ၿငား ဤစာ၌ ငါသံုးေနေသာ
"ငါ" ေပါင္းကား မနည္းၿပီ။
ဘုရားသခင္အား ငိုယိုကာ တိုင္တည္ခဲ့ေသာ ငါ...
ငါ၏ အိမ္မက္တို ့ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ေသာ ထိုအခိ်န္ ထိုအခိုက္အတန္ ့၌
တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ ၿပံဳး၍ပင္ေနေန ေသးသည္မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ဟု ငါ၌ အေၿဖရွာမရ။
ေအာင္ၿမင္မႈသည္လည္းေကာင္း က်ရံႈးမႈသည္ လည္းေကာင္း ငါ၌ အတူတူပင္ၿဖစ္ေခ်၏ ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသည္ကား စင္စစ္ ငါ၏ အာရံုတြင္ ၀မ္းနည္းမႈတို ့၏ ေရွ့ေၿပးသဖြယ္ၿဖစ္၏ ။
ဤသို ့ႏွစ္ခြၿဖစ္ေသာ ငါ၏ စိတ္အစဥ္၍ ေသးႏုပ္ေသာ အသင္မိန္းမသားကား
အစဥ္စိုးမိုးလ်က္ရွိေပရာ
ငါ၏ အာရံု၌ အသင္မိန္းမသားကား ေကာင္းကင္ကို ၿဖည့္ေသာ မိုးသဖြယ္...ငါ၏
ကိုယ္တြင္း၌ လည္ပတ္ေသာ ငါ၏ ေသြးသဖြယ္ လႊမ္းမိုးေနေပ၏ ။
အသင္၏ ေသးႏုပ္မႈသည္ကား ငါ၏ ေသးႏုပ္ေသာ အၿမင္ႏွင့္
အံ၀င္ေပရာ...ေသးႏုပ္မႈသည္ ယူဇရာတစ္ရာမွ်ေသာ ၾကီးမားၿခင္းသို ့ေၿပာင္းေခ်၏
။
စင္စစ္ ငါကား...ဘ၀၏ ရခဲေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို ့အား အသင္ကဲ့သို
့အလားသ႑ာန္တူေသာ မိန္းမသားထံ ၀ကြက္အပ္ခဲ့ ေခ်ရာ ဗလာနတၱိၿဖင့္ ဤေလာက၌
ငါက်န္ရစ္ေနသည္မွာ ဧကန္အမွန္ပင္ ၿဖစ္၏ ။
ငါ၏ ေပ်ာ့ည့ံေသာ စိတ္သည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ မာလာေလ့ရွိရာ
သနားၾကင္နာမႈအလ်င္းမရွိၿခင္း
ထုိမွ တစ္ဖန္ ငါသည္ အလြန္ႏူးညံ့သူအၿဖစ္သို ့တစ္ဖန္ ၿပန္လည္ ဆင္းသက္၏ ။
ငါ၌ မရွိေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအား အၿခားသူမ်ားထံ မည္သို ့ေပးအံ့နည္းဟု
စဥ္းစားရာ...ငါသည္ အၿခားေသာ သက္ရွိမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူေသာ
စိတ္ခံစားမႈကို ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိရာ၏ ဟု ယံုၾကည္မိ၏ ။
ဤသို ့ၿဖင့္ ငါသည္ ...
ငါ၌ မရွိေသာ အရာကို အၿခားသူတို ့အား ေပး၍...
ငါ၏ တန္ဖိုးနည္းဘ၀အား ၿမွင့္တင္လ်က္ရွိေပသည္.........
စိတ္သည္ ငါ၏ မဟာရန္သူ ၿဖစ္၏ ။
ထို ့အတူ စိတ္သည္ပင္ ငါ၏ မဟာမိတ္ဖက္ ပင္ၿဖစ္၏ ။
ငါသည္ ငါ၏ စိတ္အား အထိန္းအခ်ဳပ္အတြင္းသို ့အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြပ္သြင္းရာ...
စိတ္သည္ ေနာက္ဆံုး၌ ၿပင္းစြာေသာ အဟုန္ၿဖင့္ လြတ္ထြက္ ၏ ။
ရက္လေပါင္းမ်ားစြာ ငါ၏ ပ်ံ ့ၾကဲလြင့္ပ်ံေနသာ စိတ္အပိုင္းအစမ်ားကို
ငါလိုက္လံ စုေဆာင္းရာ
ငါ၌ ခံစားမႈတို ့ ကင္းမဲ့ကုန္၏ ။
ငါ၏ အေတြးတို ့သည္ ႏြံတြင္နစ္ေသာ သမင္ပမာ ဤမိန္းမသားထံ၌ နစ္၏ ။
ရုန္းကန္ေသာ အမႈကို ၿပဳမိတုိင္း ငါသည္ ပို၍သာ နစ္ၿမဳပ္ေနၿခင္းၿဖစ္မွန္း
သတိၿပဳမိခ်ိန္တြင္ ငါသည္.....
ေအာက္ေၿခသို ့နစ္ၿမဳပ္ေစ၏ ။
ငါ၏ ေၿခဖ်ားသည္...အေၿခကို ေထာက္မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၾကီးစြာေသာ
အရွိန္ၿဖင့္ ငါခုန္ထြက္ ၏ ။
လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာမႈ၌ ငါေပ်ာ္ေမြ ့သင့္ေသာ္ၿငား ငါသည္ အမူအရာကင္းမဲ့စြာ
ႏြံကို ေက်ာခိုင္း၍ ဆက္ေလွ်ာက္ေလသည္။
အေရွ့၌ရွိေသာ ၿမဴမႈန္တို ့ကား ငါ၏ ဦးတည္ရာကို ဖံုးကြယ္၏ ။
ငါကား....ႏြံနစ္ဖူးေသာ
ေရႊသမင္တည္း...................
(Written By : ေ၀ယံ )
0 comments:
Post a Comment