ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ဘ၀ႏွင့္ စာေပလက္ရာမ်ား – အပုိင္း (၁)

by Nay Zaw on Wednesday, December 7, 2011 at 10:12am

ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၁
 
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ရသစာေပေရးသားေသာ စာေရးဆရာမႀကီးျဖစ္၍ အေရးအသားလွပျခင္း၊ ၾကည္လင္ျခင္း၊ မိမိခံစားမႈကို ေပၚလြင္ေအာင္ ရသျဖင့္ေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္းတို႔အတြက္ သူ႔စာေပကို လူတိုင္းျမတ္ႏိုးၾကသည္။ သူ႔တြင္ ထက္ျမက္ေသာနိုင္ငံေရးအျမင္ရွိသည္။ ဘိုကေလးၿမိဳ႕၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ တက္ေခတ္အမ်ဳိးသမီးဥကၠဌပီပီ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚတေလွ်ာက္ အရင္းရွင္ေသြး စုပ္မႈ မ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာခဲ့သူျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းး၌ သခင္မေဒၚတင္လိႈ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္က အာဏာပိုင္တို႔ ေစာင့္ၾကည့္နားေထာင္ရသည္ အထိ ျဖစ္သည္။
သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္သာမက အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏အိမ္ေထာင္ေရး၊ ကိုယ္လက္ၾက့ံခိုင္ေရး၊ အမ်ဳိးသားမ်ား၏ အထင္ေသး မႈမ်ား၊ ဆင္းရဲသားလက္သုပ္သည္၊
အိမ္ေစမေလး၊ ေတာင္သူလယ္သမားသ႐ုပ္ေဖာ္၊ ထီစာေရးမေလးမ်ား၊ မုဆိုးမဘ၀၏သိမ္ငယ္ပံု၊ သူပုန္ မ်ားအား အလင္း၀င္ရန္တိုက္တြန္းခ်က္၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔အေတြ႕အၾကံဳေဆာင္းပါးမ်ားအျပင္ တိုင္းရင္းျမန္မာေဆးပညာေပး ထက္ျမက္ ပံုေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း ေရးသားျပဳစုခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
သူ၏ ကေလာင္အမည္ခြဲမ်ားမွာ ‘ဘိုကေလး မတင္လႈိင္’၊ ‘လွတခိုင္’ ၊ ‘ရေ၀လိႈင္’ ႏွင့္ ‘ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး’ တို႔ျဖစ္သည္။
သူစာေပေလာက ေရာက္ရွိလာပံုမွာလည္း ထူးဆန္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားၾကက္ေတာင္႐ိုက္သည္ကို အျမင္ကပ္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္စု၏ ‘ပစ္စာ’ ပစ္၍ ျပက္ရယ္ျပဳသည့္အတြက္ မိမိကျပန္လည္ေဆာင္းပါးေရးသားခဲ့ရာမွ စာေပနယ္ထဲသို႔ေရာက္ရွိလာသည္။
ဤသည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ ‘စာေပဆု’ အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါး၌ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။
“… ကြၽန္မစာေရးဆရာျဖစ္လာပံုသည္ ကိုယ္၌က စာေပ၀ါသနာထံု၍၊ စာေပႏွင့္နီးစပ္၍၊ စာေရးဆရာျဖစ္လိုေသာဆႏၵရွိ၍ စာေပနယ္ထဲ ေရာက္ကာ စာေရးဆရာျဖစ္လာရျခင္းမဟုတ္ေပ။ စာေပေလာကသို႔ေရာက္သြားေအာင္ ကြၽန္မကိုတြန္းထိုးပို႔လိုက္၍ စာေရးဆရာျဖစ္ လာ ရသည္မွာ အမွန္စင္စစ္ ‘ပစ္စာ’ ကေလးတေစာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ကြၽန္မမွာ ပစ္စာတေစာင္ေၾကာင့္ စာေရးဆရာျဖစ္လာရေသာေၾကာင့္ ထိုပစ္စာသည္ ကြၽန္မ၏ဘ၀မွတ္တမ္းတြင္ အေရးပါေသာစာတေစာင္ျဖစ္သည္။
အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္၌ ဘိုကေလးၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ ပစ္စာတေစာင္ရေလသည္။ ကြၽန္မကို အရပ္က မ်က္စိေမြးစူးးလြန္း၍ မ်က္မုန္းက်ဳိးက်ဳိးျဖင့္ ပစ္ေသာစာလည္းဟုတ္၏။

ကြၽန္မအပ်ဳိအရြယ္၌ရခဲ့ေသာ ပစ္စာကား …. “ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးလူကံုထံ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ မိန္းကေလးဣေႁႏၵတစ္စက္မွမ ရွိဘဲ ကာလသားကေလးေတြနဲ႔တြဲၿပီး သြားလာေနရံုမက တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ခုန္ေပါက္ပ်ံလႊား ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကစားေနတာဟာ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာကို အိုးမည္းသုတ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ အပ်ဳိေလး၊ အရြယ္ေလး ဣေႁႏၵမွမေထာက္၊ ခုန္လိုက္ေပါက္လိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ကာလသား ေတြနဲ႔ကစားေနတာ ရပ္တန္းကရပ္ရင္ရပ္၊ မရပ္ဘဲဆက္ၿပီး ညေနတိုင္းကစားေနရင္ အမည္နာမနဲ႔တကြ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ ေမာင္း သတင္းထဲထည့္ၿပီး အရွက္ခြဲမယ္။ ေစာင့္သာၾကည့္”
လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ အမ်ဳိးသမီး ၁၅ ဦးအဖြဲ႕
ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မ၏အေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ရြယ္တူတန္းတူ ေယာက္်ားကေလးတစ္စုႏွင့္ ညေနတိုင္း (ဘက္မင္တန္) ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ကစားေလသည္။ ထိုကာလ ထိုအခ်ိန္တုန္း၌ ဘိုကေလးၿမိဳ႕တြင္ လူကံုထံ သမီးပ်ဳိကေလးမ်ားသည္ အိမ္ျပင္ထြက္ ေသာ အေလ့မရွိၾကေပ။ မိန္းမပ်ဳိကေလးတေယာက္တည္း လမ္းေပၚမွာ မေတြ႕ရေခ်။ အပ်ဳိကေလးျဖစ္လာလွ်င္ အိမ္တြင္းေအာင္းၾကသည္။ ပိုက္ဆံက်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာ၍ ၾကပ္ၾကပ္ဂုဏ္ရွိလွ်င္ ၿမိဳ႕တြင္ပြဲလမ္းသဘင္ရွိမွသာ သမီးပ်ဳိေလးကို ပြဲထုတ္ၾကေသာအေလ့ရွိ၏။ သမီးပ်ဳိ၏ ေရႊ႐ုပ္လႊာကို လူတကာမျမင္ေစရ။ ေနရာတကာမေတြ႕ေစရ။ အပ်ဳိေစ်းေကာင္းေအာင္ အိမ္ျပင္ထုတ္ျခင္းမရွိ။
ထိုေခတ္ကမိန္းမပ်ဳိမ်ားမွာ အိမ္တြင္းေအာင္းႏိုင္မွ အဖိုးတန္ၿပီး လင္ေကာင္းရသည္။ ၿမိဳ႕အုပ္၊ ၀န္ေထာက္၊ အိုင္စီအက္စ္ စေသာဂုဏ္ပုဒ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီးေသာ သားရွင္တို႔သည္ ဒီစႀကိတ္ၿမဳိ႕နယ္မ်ားမွ အိမ္တြင္းေအာင္းသူေဌးသမီးကေလးေတြကို စနည္းနာ၍ သတင္းနား ေထာင္ကာ ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာေဖြၾကေလသည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသူ၊ အေနအထိုင္ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ၊ အိမ္ျပင္မထြက္၊ အိမ္တြင္းေအာင္းသူစသည့္ဂုဏ္ပုဒ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေနလွ်င္ သားရွင္မ်ားဘက္မွ ရာထူးဂုဏ္ႏွင့္ သမီးရွင္ဘက္မွ ေငြႏွင့္စပ္လ်က္ အေရာင္းအ၀ယ္တည့္သြားၾကေလ သည္။
ယင္းကဲ့သို႔အခ်ိန္အခါ၌ ကြၽန္မသည္ အပ်ဳိကေလးအရြယ္ လူမျမင္ခ်င္အဆံုး လမ္းမ ေပၚေရာက္ေန၏။ လူတကာျမင္ႏိုုင္သည့္လမ္းေပၚတြင္ ေယာက္်ားကေလးမ်ားႏွင့္တြဲ၍ ခုန္ေပါက္ကစားေနသည္ကို ထိုေခတ္မ်က္စိႏွင့္လွ်င္ မ်က္စိေမြးစူးခ်င္စရာပင္တည္း။
ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စာၾကည့္တိုက္ေထာင္ေသာကိစၥ၊ စကားရည္လုပြဲလုပ္ေသာကိစၥ၊ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းအသင္းကိစၥ၊ ေျပးပြဲၿပိဳင္ပြဲကစားခုန္စားပြဲကိစၥ၊ လူငယ္မ်ားအသင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအသင္း စေသာ ၿမိဳ႕ေရးရြာေရးအသင္းအပင္း ေ၀ယ်ာ၀စၥအတြက္ လူစုလူေ၀းႏွင့္ စုေ၀းေပါင္းစပ္၍ လုပ္ ေလေသာလုပ္ငန္းတိုင္း ကာလသားတအုပ္ထဲတြင္ မိန္းမဆို၍ ကြၽန္မတေယာက္တည္း အပ်ဳိေလးျဖစ္သည္။
ကြၽန္မသည္ အသင္းအတြက္၊ ၿမိဳ႕ေရးရြာေရးကိစၥအတြက္ ကာလသားတအုပ္ႏွင့္ တအိမ္တက္ဆင္း ပိုက္ဆံအလွဴခံသည္။ တအိမ္တက္ ဆင္း စာအုပ္စာတမ္းအလွဴခံသည္။
လူတကာျမင္ႏိုင္သည့္လမ္းေပၚတြင္ ေယာက္်ားကေလးတစ္စုႏွင့္ သြားအတူလာအတူရွိေသာကြၽန္မကို မ်က္မုန္းက်ဳိးေနၾကရာတြင္ လမ္း ေပၚထြက္၍ ေယာက္်ားတစုႏွင့္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကစားျပန္ျခင္းေၾကာင့္ ၾကည့္မရရႈမရေအာင္ မ်က္စိေမြးစူးလာၾကကာ ပစ္စာပစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
ကြၽန္မလက္ထဲေရာက္လာေသာပစ္စာထဲ၌ ေယာက္်ားကေလးေတြႏွင့္ သြားအတူ လာအတူ တြဲေနျခင္း၊ ၾကက္ေတာင္ ၀င္ရိုက္ကစားျခင္း တို႔သည္ ၿမိဳ႕ေပၚ၌အျပစ္ႀကီးတခုက်ဴးလြန္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာအမ်ဳိးသမီး ၁၅ ဦးအဖြဲ႕သည္ ေခတ္ေနာက္က်ကာ မိန္းမပီပီ အျမင္က်ဥ္းသည္ဟုထင္မိသည္။ ကြၽန္မအျမင္၌ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကစားျခင္းသည္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာအိုးမည္းသုတ္ျခင္းဟု ယူဆလက္ခံ ႏိုင္ျခင္းမရွိ၊ ေယာက္်ားကေလးမ်ားႏွင့္ ခင္မင္ျခင္း၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ျခင္းသည္ ဣေႁႏၵႏွင့္မဆိုင္၊ အပ်ဳိႏွင့္မဆိုင္၊ ဣေႁႏၵမမဲ့၊ အျပစ္မရွိဟု ယံုၾကည္၏။
ကြၽန္မထံသို႔ ေရာက္လာေသာပစ္စာကို ဘိုကေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုးသာမက တစ္ႏိုင္ငံလံုးသိေအာင္ေဖာ္ျပခ်ုင္မိသည္။ ပစ္စာကိုေဖာ္ျပလ်က္ ကြၽန္မ၏ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚ၊ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႀကီး ေရးသားေခ်ပလိုက္ခ်င္မိသည္။
၁၅ ဦးအဖြဲ႕က သတင္းစာထဲထည့္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္သည့္အတိုင္း ကြၽန္မ၏ေခ်ပခ်က္ေဆာင္းပါးကို ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၌ ထည့္ျဖစ္ေအာင္ထည့္မည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစ္စာသည္ သတင္းစာထဲတြင္ ေဆာင္းပါးေရးရန္ ကြၽန္မကို ေန႔စဥ္ တြန္းထိုးေရးခိုင္းေနေတာ့သည္။
စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ ၀ါသနာထံုသူတို႔ကဲ့သို႔ ေဆာင္းပါးေရးရန္ ကဗ်ာစပ္ရန္စိတ္ကူး တစ္ခါမွ် မေပၚမိ။ ၀ါသနာလည္းမထံု။ ကြၽန္မမွာ ေဆာင္းပါးကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းေရးရမွန္းမသိေအာင္ ခက္ေနေလသည္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းထဲ၌ပါေသာ ေဆာင္ပါးမ်ားကို ေရး နည္းေရးဟန္ ေလ့လာဖတ္ရႈၾကည့္သည္။
ကြၽန္မမွာ ပစ္စာကို ေခ်ပေရးသားဖို႔ရာ အခက္အခဲေတြ႕ႀကံဳေနစဥ္ စာေရးေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဟု ဆရာအားေပးဖူးေသာ စကား ကိုသတိရကာ အားတက္လာလွ်က္ ႀကိဳးစားပမ္းစားေရးသည္။
ကြၽန္မ၏ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚ၊ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖင့္ ေခ်ပေရးသားသည္။ ကြၽန္ မေဆာင္းပါးကို အယ္ဒီတာထံေပးေသာစာမ်ဳိးဆန္ဆန္ ေရးသည္။ ေဆာင္းပါးထဲ၌ ပစ္စာကို သူ႔အတိုင္းကူးထည့္သည္။
‘အယ္ဒီတာ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ’ ဟု လိပ္မူတပ္လ်က္ ေဆာင္းပါးပို႔လိုက္ၿပီး သတင္းစာထဲတြင္ ေဆာင္းပါးပါမပါ ေစာင့္ဖတ္ေနရာ ငါးလခနဲ႔ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ တေန႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျမန္မာ့အလင္းဘယ္ဒီတာထံမွ ေဆာင္းပါးႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္စာရေလသည္။ “သူလိုလူ’ စာအုပ္အစတြင္ ေဖာ္ျပေရးသားထားခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း ကြၽန္မ၏ေခ်ပေရးသားခ်က္ေဆာင္းပါးကို ပယ္ထားေသာစာမ်ားအၾကားမွ သြားေတြ႕ ကာ အယူအဆ၊ အေရးသားကို ႏွစ္သက္သေဘာက်သြားလ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးပို႔ပါရန္ ကြၽန္မထံသို႔ တိုက္တြန္းေတာင္းပန္ေတာ့သည္။
ကြၽန္မသည္ ယင္းပစ္စာေၾကာင့္ သတင္းစာတိုက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္သြားမိလ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ေရးပို႔ေပးကာ စာေပနယ္ထဲသို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
သို႔ကလို ပစ္စာတစ္ေစာင္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မိမိက ျပန္လွန္ေဆာင္းပါးေရးသားခဲ့ရာမွ စာေပနယ္ထဲ့သို႔ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ႏုနယ္ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးပင္ျဖစ္လင့္ကစား ၾက့ံခုိင္ထက္ျမက္ေသာ စိတ္ထားရွိေၾကာင္း အကဲခတ္ႏိုင္ပါသည္။
ဘိုကေလး မတင္လႈိင္ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ၁၉၃၆ ခု ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာပါ “အမ်ဳိးသမီးမ်ား ‘ဏာႀကီးသတ္’ ဉာဏ္ရွိၾကရန္” ေဆာင္း ပါးသည္ ပထမဆံုးပံုႏွိပ္စာမူျဖစ္သည္။
၁၉၄၁ ခု၊ ေမလထုတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ ‘မသိရေလျခင္း’ ဟူေသာ၀တၳဳကို စတင္ေရးသားခဲ့သည္။
အဆိုပါ၀တၳဳကို မူလက စိတ္ကူးထဲ၌ ဇာတ္လမ္းလည္းမရွိ၊ ၀တၳဳမေရးဖူးသူအဖို႔ ေရးဟန္ေရးနည္းအက်င့္မရွိဘဲ ေရးရန္ရြံ႕ေနခဲ့သည္။
ေရမကူးတတ္ေသာသူတေယာက္ကို ေရကူးတတ္ေအာင္ ျမစ္ထဲကန္ခ်လိုက္၍ မနစ္ေအာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ကူးရင္ျဖင့္ ေရကူးတတ္ သြားသူကဲ့သုိ႔ပင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္အယ္ဒီတာဦးေစာဦးက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရန္ အတင္းေရးခိုင္းရာမွ ေရးျဖစ္သြားေသာ ၀တၳဳျဖစ္ သည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရးသားခဲ့ေသာ စာနယ္ဇင္းမ်ားမွာ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္၊ ႐ႈမ၀၊ ကမာၻ႕ဒိုင္ဂ်က္၊ ကေလာင္ရွင္ ဂ်ာနယ္၊ ဂႏၱ၀င္ဂ်ာနယ္၊ ေသြးေသာက္၊ ေငြတာရီ၊ စာေပဂိမႏၱစာေစာင္၊ စႏၵာ၊ ဒီမိုကေရစီ ေဒသႏၱရဂ်ာနယ္၊ န၀ေဒး၊ ေပဖူးလႊာ၊ ျဖဴနီညိဳျပာ၊ ျမ၀တီ၊ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မဂၢဇင္း၊ ႐ႈေထာင့္ဂ်ာနယ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရးသားခဲ့ေသာ လံုးခ်င္း၀တၳဳမ်ားအနက္ ‘သူလိုလူ’ ၊ ‘သူလိုမိန္း’၊ ‘မုန္း၍မဟူ’ ၊ ‘ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး’၊ ‘ရင္မွတ႐ႈိက္’ ႏွင့္ ‘ေသြး’၊ ‘စိတ္’ တို႔မွာ ထင္ရွားသည္။
အဆိုပါ၀တၳဳမ်ားအနက္ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ‘မုန္း၍မဟူ’ ၀တၳဳသည္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ထုတ္ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းအတြဲ ၈၊ အမွတ္ ၉၆ တြင္ စတင္ေဖာ္ျပေသာ၀တၳဳျဖစ္သည္။ ရႈ မ၀တိုက္မွပင္ ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳအျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့၍ ယေန႔အထိ ၁၂ ႀကိမ္အထိ အႀကိမ္ ႀကိမ္ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ရသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားဘာသာမ်ားစြာသို႔လည္း အႀကိမ္ ႀကိမ္ျပန္ဆိုျခင္းခံရေသာ ထင္ရွားလွသည့္ ျမန္မာ၀တၳဳစာအုပ္လည္း ျဖစ္သည္။
ယင္း၀တၳဳ၌ အသြင္မတူ၊ စရိုက္မတူေသာ ဇာတ္ေကာင္တို႔ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ ဗိုလ္စိတ္၀င္၍ သခင္အ ေခၚခံၿပီးလွ်င္ ဗမာ့အမူအရာ လံုးလံုးေပ်ာက္ကာ မ်က္ႏွာျဖဴစနစ္အတိုင္း ေနထိုသူျမန္မာလူမ်ဳိး စပါးအ၀ယ္ေတာ္ႏွင့္ စပါးပြဲစားႀကီး၏ သမီး ေထြး၊ ထိုသူ႔ေအာက္ အသက္ ၂၀ ငယ္သူတို႔လုပ္ငန္းကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ဆက္သြယ္မိကာ ခ်စ္ႀကိဳက္လက္ထပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပၚေပါက္ လာေသာျပႆနာမ်ားကို ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕ထားသည္။ မုန္း၍မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ေစတနာအျပည့္ရွိေနလင့္ကစား အျမင္မတူမႈ၊ မလုိက္ေလ်ာ ႏိုင္မႈတို႔ေၾကာင့္ အဆင္မေျပျဖစ္ရေသာ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀တခုကို တင္ျပထားသည္။ ဤ၀တၳဳတြင္ ဘ၀ေလ့လာမႈ၊ ဘ၀အျမင္ရွိမႈတို႔ကို ရသေပၚေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးဖြဲ႕ထားႏိုင္သျဖင့္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္အတြက္ စာေပဗိမာန္၀တၳဳရွည္ဆုကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေလသည္။
‘မုန္း၍မဟူ’ ၀တၳဳကို ပီကင္းတကၠသိုလ္ အေရွ႕တိုင္းဌာနမွဴး ၁၉၈၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလတြင္ ‘ဘူရီဟန္’ (Bu Shi Hen) အမည္ျဖင့္ တ႐ုတ္ ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး အမွာစာတြင္ ‘အေနာက္တိုင္းကို အထင္ႀကီးခ်င္တာေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုနိမ့္က်တယ္လို႔ထင္တဲ့လူငယ္ ေတြအတြက္ သတိေပးတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံ’ ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါသည္။
၁၉၉၁ ခုတြင္မူ အေမရိကန္၊ အိုဟိုင္းအိုးတကၠသိုလ္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလ့လာေရး ဌာနမွ Not out of Hate အမည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့ၿပီး အမွာစာေရးသူ မစၥက္အင္နာေဂ်အားေလာ့ (Mrs Anna Jone Allot) (ျမန္မာအမည္ ခင္ခင္ေခ်ာ) က ‘ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏က႑ႏွင့္ ျမန္မာစာေပေလာ့လာသူမ်ားအတြက္ အေနာက္ႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ပဋိပကၡ အသြင္ကို ထင္ရွားထူးျခားစြာေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ၀တၳဳ’ ဟု သံုးသပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ျပန္ဆိုသူမွာ ‘မာ ဂရက္ ေအာင္သြင္’ ျဖစ္ၿပီး သမိုင္းဌာနတြဲဖက္ပါေမာကၡ ၀ီလ်ံဖရက္ဒရစ္ (William H.FrederiK) က တည္းျဖတ္ေပးခဲ့သည္။
‘မုန္း၍မဟူ’ ၀တၳဳကိုပင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ျပင္သစ္ပါေမာကၡ Jean Claude Auge ႏွင့္ ေဒါက္တာခင္ေလးျမင့္ (ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမ ေလး၏သမီး) တို႔က ျပင္သစ္ဘာသာျပန္ဆိုကာ အာရွိစာေပဌာန (ျမန္မာစာ) ၏ L’Harmatan စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ရုရွား ဘာသာသို႔ V.D.Mazo က ျပန္ဆို၍ သိပၸံပညာတံခြန္အသင္းမွ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ဥဇဘက္ႏိုင္ငံကလည္း ဥဇဘက္ဘာသာျပန္ဆို ထုတ္ေ၀ ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ အျခားထင္ရွားေသာ၀တၳဳမွာ ‘သူမ’ျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳကို စကၠဴရွားပါးေသာ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ အုပ္ေရတေထာင္ရိုက္ ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ရသည္။ ယင္း၀တၳဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ဒုတိယအႀကိမ္ေ၀ျခင္း (၁၉၅၇) အတြက္ အမွာ စာေရးသားရာတြင္ ဤ၀တၳဳကို စာေရးသူက ‘လက္တည့္စမ္းေရးက်င့္ခဲ့ေသာ၀တၳဳ’ ဟု ဆိုထားသည္။
‘သူမ’ ၀တၳဳသည္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း၀တၳဳ ျဖစ္သည္။ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ဂ်ပန္ေခတ္က သခင္သန္းထြန္း (ေနာင္ ဗကပဥကၠဌ ေထာင္တြင္းက်ဆံုး) ႏွင့္ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က သခင္သန္းထြန္းသည္ လူပ်ဳိျဖစ္သည္။ အေဖာ္တစုႏွင့္ ျဖစ္က တတ္ဆန္း တ႐ုန္း႐ုန္းေနၾကသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက သခင္သန္းထြန္းအိမ္ကို ျပင္ဆင္မြမ္းမံေပးခဲ့ရသည္။ စည္းကမ္းကလနားမ်ား သတ္မွတ္ေပးခဲ့ရသည္။
“အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အိမ္မႈလုပ္ငန္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ အသိဉာဏ္က်ယ္ျပန္႔လာေစသည့္ ၀တၳဳေၾကာင္းကိုေရးရန္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္း ေတြးေခၚရာတြင္ သခင္သန္းထြန္း၏အိမ္ႀကီးကိုေျပးျမင္လိုက္ကာ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းအစရသြားေလ၏” ဟု ‘သူမ’ ၀တၳဳ ဒုတိယအ ႀကိမ္ထုတ္ ေ၀ျခင္းအမွာစာတြင္ စာေရးသူက၀န္ခံထားသည္။ ‘သူမ’ သည္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဖတ္၍ေကာင္းသည္။ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္လိုၾကသည္။ ယင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္းတြင္ပင္ စာေရးသူက …
“ဤ၀တၳဳကို ယခု (၁၉၅၇) ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရာတြင္ စိတ္ကူးဉာဏ္ကြန္႔ထားေသာ စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳဟု ျမင္ေနမိသည္။ စာေပႏွင့္ဘ၀ ေပါင္း စပ္ကာ သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပမ်ဳိးကိုေရးရန္ အားသန္ေရွး႐ႈေနခုိက္ ၀တၳဳေရးစ လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ကေရးခဲ့ေသာ၀တၳဳကို ႐ႈမ၀က နားပူ လြန္းသျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ရန္ ျဖည့္စြက္ေရးေပးရျခင္း ျဖစ္ပါ၏” ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
အမွန္တရားကို သိကၡာႏွင့္ရင္း၍ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေသာ စိတ္ဓာတ္အင္အားခိုင္မာလွသည့္ ရဲရင့္ျပတ္သားလွေသာ အမ်ဳိးသမီးတဦး၏စရိုက္၊ ေတြ႕ႀကံဳရေသာဘ၀ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ‘စိတ္’ ၀တၳဳတြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္သည္။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမွစ၍ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ အခန္းဆက္ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ‘ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး’ ၀တၳဳသည္ ဆရာမႀကီး၏ ထင္ရွားေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။
မြန္ျမတ္အထက္တန္းက်ေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ားေပၚထြက္လာေစရန္ ဦးတည္ခ်က္အခိုင္အမာႏွင့္ေရးခဲ့ေသာ၀တၳဳျဖစ္သည္။
အဆိုပါ၀တၳဳကို ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၌ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး စာေပတိုက္ႏွင့္ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ယခုအခါ သတၱမအႀကိမ္အျဖစ္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလတြင္ ရတနာပံုစာေပတိုက္မွ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
ယင္း၀တၳဳႏွင့္ပတ္သက္၍ စာေရးသူကစာအုပ္မွာတြင္ …
“ကြၽန္မ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္အခါမွ အားလပ္ခြင့္မရွိခဲ့ဘဲ ေန႔ရွိသေရြ႕ အလုပ္ ကိစၥအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ လူနာမ်ားျဖင့္သာ အလုပ္ရႈပ္လ်က္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ စာေရးရန္၀တၳဳရွည္မ ထားႏွင့္ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုပင္ မေရးႏိုင္ေအာင္ အားလပ္ခြင့္အခ်ိန္မ်ဳိး မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ကြၽန္မကိုထိန္းသိမ္းထားသည့္အခါ ေန႔ရွိသေရြ႕၊ အခ်ိန္ရွိ သေရြ႕ ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ငန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ အလုပ္မ်ားခဲ့ရေသာ ကြၽန္မမွာ အနားရခြင့္၊ အားလပ္ခြင့္ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရသည္။ ျခံႏွင့္၀င္းႏွင့္၊ အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ သီးသီးသန္႔သန္႔ ကြၽန္မတကိုယ္ တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနထိုင္ရသည့္အခ်ိန္ကာလ၌ စားေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ စာေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာ၍ စာေရးရန္ အခ်ိန္ ရွာၾကည့္သည္။
ကြၽန္မကိုထိန္းသိမ္းထားခိုက္ ကြၽန္မျပဳလုပ္ထားေသာ ကြၽန္မ၏ အဓိ႒ာန္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။
အဓိ႒ာန္ခ်က္။ ။ လႊတ္သည့္ေန႔အထိ သက္သတ္လြတ္စားရန္ ၈ ရက္၊ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္မပ်က္ေစာင့္ရန္၊ ရံဖန္ရံခါ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ၁ လ၊ ၂ လ၊ ၃ လ၊ ၅ လအထိေစာင့္ရန္၊ ဂုဏ္ ေတာ္ပုတီး ေန႔စဥ္ပုတီးပတ္ ၁၈၀၀ စိပ္ရႏ္၊ ေန႔စဥ္ အရုဏ္တက္ထြက္ျပဳစေနမင္းႏွင့္ ၀င္မည့္ ဆဲဆဲေနမင္းကို တစ္ေန႔မပ်က္ သစၥာျပဳ၍ ေမာရသုတ္ရြတ္ဆိုရန္။

အခ်ိန္ဇယား။ ။ နံနက္ ၄ နာရီမွ ၈ နာရီ။ ေရးခ်ဳိး၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ျခံ၀င္းထဲ၌ပုတီးစိပ္၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ ျခံ၀င္းလွည့္ရွင္း၊ ေကာ္ဖီေသာက္။
နံနက္ ၈ နာရီမွ ၁၂ နာရီ။ ပုတီးစိပ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ပ႒ာန္းတက္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ အ ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ေရစိမ္၊ ေရခ်ဳိး၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ နံနက္ထမင္းစား။
ေန႔ ၁၂ နာရီမွ ၂ နာရီ။ ၁ နာရီအိပ္ခ်ိန္၊ ၁ နာရီစာဖတ္ခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ တရားထိုင္။
၂ နာရီမွ ၆ နာရီ။ ေရးခ်ဳိး၊ ေကာ္ဖီေသာက္၊ ပုတီးစိပ္၊ ေရစိမ္၊ ပုတီးစိပ္၊ ညစာထမင္း စား။
၆ နာရီမွ ၉ နာရီ။ ဘုရားရွိခိုး၊ ျခံ၀င္းထဲ၌ ၂ နာရီလမ္းေလွ်ာက္ရင္းပုတီးစိပ္၊ ေရခ်ဳိး၊ ကြၽဲႏို႔ေသာက္၊ စာဖတ္ (သို႔မဟုတ္) အိမ္သို႔စာေရး၊ အိပ္။
ဤအဓိ႒ာန္ခ်က္၊ ဤအခ်ိန္ဇယားအတိုင္း မပ်က္မကြက္ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္မမွာ လူႏွင့္မတူဘဲ စက္ႏွင့္အလားတူကာ တရက္မပ်က္ အဓိ႒ာန္ခ်က္ႏွင့္ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း သံုးႏွစ္သံုးမိုး ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
ဘုရားငါးခ်ိန္ရွိခိုး၍ ေရငါးခ်ိန္ခ်ဳိးရန္၊ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီး၊ ၁၈၀၀ စိပ္ရန္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ျပဳလုပ္ရမည့္ ကြၽန္မ၏အခ်ိန္ဇယားေၾကာင့္ ထိန္းသိမ္း ခံထားရသည့္ သံုးႏွစ္ႏွင့္ ႏွစ္လေနခဲ့ရေသာအခ်ိန္ကာလသည္ အခ်ိန္ကို ကြၽန္မကအစိုးမရဘဲ ကြၽန္မကို အခ်ိန္ကသာ အစိုးရထားသည္။
စာေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာ၍ နာရီႏွင့္ကိုက္ထားေသာ အခ်ိန္ဇယား၌စာေရးရန္ အခ်ိန္ရွာၾကည့္ေသာအခါတြင္ ေန႔ ၁၂ နာရီမွ ေန႔ ၂ ခ်က္။ အိပ္ရန္၊ စာဖတ္ရန္၊ ဇယားခ်ထားေသာ အခ်ိန္ ၂၄ နာရီရွိ၍ ထိုအခ်ိန္သည္သာလွ်င္ ကြၽန္မ၏အားလပ္ခြင့္ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ကို ရွာေတြ႕ သည္။ ၁ နာရီအိပ္၍ ၁ နာရီ၀တၳဳေရးရန္ သုိ႔မဟုတ္ မအိပ္ဘဲ ၂ နာရီစလံုးေရးရန္ ျပင္ဆင္သတ မွတ္လိုက္သည္။
၀တၳဳဇာတ္လမ္းႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကြၽန္မ ပထမစဥ္းစားရသည္။ ကြၽန္မ၏အာရံုထဲ၌ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ အက်ဳိးျပဳေစမည့္ ဇာတ္လမ္း တပုဒ္ေရးရန္ အၾကမ္းအားျဖင့္ အေတြးေပၚလာသည္။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦး၏ ေကာင္းျမတ္ေသာအရည္အေသြးျဖစ္သည့္ မိန္းမ ပီသမႈကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးရုိးစဥ္လာ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ စည္းကမ္းစသည္မ်ားျဖင့္ စပ္ေဖ်ာ္၍ ပံုစံေလာင္းကာ ရုပ္လံုးေဖာ္ျပရန္ စိတ္ကူးရရွိ သည္။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးကေလးတဦးျဖစ္လာလွ်င္ ေလာကီေရးရာႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ေသာလလည္းေကာင္း၊ ေလာကုတၱေရးရာႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း လိုက္နာက်င့္သံုးမွတ္ယူ ျပဳမႈရမည့္အခ်က္အလက္တို႔မွာ မ်ားေျမာင္လွ ရကား ယင္းအခ်က္အလက္မ်ားထဲမွ အေျခခံျဖစ္ ေသာ ရတနာသံုးပါး ၾကည္ညိဳသူ၊ အနေႏၱာအနႏၱဂိုဏ္း၀င္ မိဘ၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုသိတတ္၍ မိဘကို ရိုေသေလးစားသူ၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ အလြန္ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္သူ ေရာင့္ရဲတတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးရွိသူ၊ လံု႔လ၀ီရိယဇြဲရွိသူ၊ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕သူ၊ ပညာရွိသူ၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာသူ၊ မိန္းမပီသသူ စသည့္အခ်က္မ်ားျဖင့္ ပံုေလာင္း၍ ရုပ္လုံုးထုရာ၌ ၀တၳဳထဲ၌သာရွိေသာ စိတ္ကူး ယဥ္ဇာတ္ေကာင္မ်ဳိးမျဖစ္ေစဘဲ တကယ့္လူ႔ေလာကထဲ၌ရွိေသာ သဘာ၀က်နသည့္ ဇာတ္ေကာင္ကေလးျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္ေနသည္။
ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတို႔၏ မ်ဳိးရိုးစဥ္လာ၊ ထံုးတမ္း၊ က်င့္၀တ္စရိုက္၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ျဖင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ဘက္ႏိုင္ေသာ အေနာက္တိုင္းစရိုက္တုကာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ၍ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ သရုပ္ပ်က္ပံုစံမ်ားကို ဟုတ္လွၿပီ၊ ေကာင္းလွၿပီဟု မ်က္စီေမွာက္ေနၾကေသာ အမ်ဳိးသမီးတို႔ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ ၍ ခ်ိန္းထိုးျပရန္ပါ ရည္ရြယ္ခ်က္အၾကမ္းအားျဖင့္ ခ်မွတ္လိုက္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။