အိႏၵိယသမၼတေဟာင္း ေျပာတဲ႔ အနာဂတ္ရဲ႕ အသံ

by Lu Cifer on Sunday, December 11, 2011 at 1:10pm

 

အားလုံးသိၾကသည့္အတုိင္း လူငယ္မ်ားကုိ အနာဂတ္ျဖင့္ တင္စားသုံးႏႈံးေလ့ရွိပါသည္။ လူငယ္မ်ားသည္ မိသားစု တစ္စုအတြက္၊ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုအတြက္၊ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္အတြက္၊ ထုိ႔ျပင္ ကမၻာေလာကၾကီး တစ္ခုလုံးအတြက္ အနာဂတ္ျဖစ္ပါသည္။
အရာရာတုိင္း၏အနာဂတ္အျဖစ္ သူတုိ႔ပခုံးထက္သုိ႔ တာ၀န္မ်ားေပးအပ္ၾကသည္ဆုိျခင္းမွာ လူၾကားေကာင္းရုံအသံဟစ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။

အနာဂတ္၏ ပဲ့ကုိင္ရွင္အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳဘဲမေနႏုိင္ေအာင္ လူငယ္မ်ားကုိယ္တုိင္ ၾကိဳးစားဖန္းတီးထားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

တနည္းအားျဖင့္ လူငယ္တုိ႔၏စြမ္းပကားျဖင့္ ထုိတာ၀န္ကုိ လူငယ္မ်ားကုိယ္တုိင္ ရယူထားသည္ဟုဆုိႏုိင္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိအစြမ္းအစသည္ အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ား၌ထူးထူးျခားျခားေပၚလြင္ေနတတ္သလုိ အခ်ိဳ႕၌ အခုိက္အတန္႔မွ် ငုပ္လွ်ိဳးတိမ္ျမဳပ္ေနသည္လည္း ရွိတတ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕လူအဖြဲ႔အစည္း၌ သိသိသာသာအားရဖြယ္ရာ ထင္ရွားေနသလုိ၊ အခ်ိဳ႕ရပ္၀န္းေဒသမ်ား၌ ရြက္ပုန္းရိပ္ပုန္း တိတ္ဆိတ္ေအးခဲေနတတ္ျပန္ပါသည္။

လူငယ္မ်ားသည္ မ်ိဳးပင္ေပါက္ေလးမ်ားႏွင့္ တူသည္ဟုဆုိလွ်င္ သူ႔၏စြမ္းအားသည္ သူ က်င္လည္အမွီျပဳခြင့္ရသည့္ ပတ္၀န္းက်င္၏ၾသဇာအေပၚမ်ားစြာမူတည္မွန္း အသိအမွတ္ျပဳရပါလိမ့္မည္။

လူငယ္တုိ႔၏အနာဂတ္ကုိ ယုံၾကည္သူ မည္သူမဆုိ လူငယ္တုိ႔၏အသံကုိ နားဆင္ၾကဖုိ႔လုိအပ္ပါသည္။ လူငယ္မ်ားကုိသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေျပာေစခ်င္သိေစခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား တစ္ဖက္သတ္နားေထာင္ခုိင္းျခင္းမွာ တရားမွ်တမႈမရွိပါ။ သူတုိ႔ ရင္ဖြင့္သံကုိ မလြဲမေသြ အေလးထား၍ နားေထာင္ၾကရပါမည္။ သူတုိ႔အသံသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နားထဲ၌ နား၀င္ပီယံ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္။

သူတုိ႔အသံသည္ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ၊ ရုိးသားေသာစိတ္ခံစားမႈကုိ ကုိယ္စားျပဳဖုိ႔သာ လုိရင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိကုိယ္စားျပဳမႈသည္ လူငယ္ႏွင့္လူၾကီးအၾကား ဆက္သြယ္မႈျဖစ္သလုိ၊ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အနာဂတ္တုိ႔၏ ေပါင္းကူးမႈလည္း ျဖစ္သည္။

ထုိအသံမ်ားအေၾကာင္း အထူးတန္ဖုိးထားဂရုျပဳတတ္သည့္ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား ကမၻာေပၚတြင္ အမ်ားအျပားရွိပါသည္။
ထုိသူမ်ားထဲတြင္ အိႏၵိယသမၼတေဟာင္း ေဒါက္တာ 'ေအပီေဂ် အဘ္ဒူလ္ကာလမ္' လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။

အိႏၵိယျပည္အႏွံ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာလွည့္လည္သြားလာခဲ့သည့္ သူ၏ခရီးစဥ္မ်ားတြင္ ကေလးသူငယ္မ်ား၊ လူရြယ္မ်ားကုိ ျပင္းျပေသာဆႏၵ၊ ထက္သန္ေသာေလးစားမႈျဖင့္ သူ လက္ခံေတြ႔ဆုံေလ့ရွိခဲ့သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္စကားစျမည္ေျပာဆုိျခင္း၊ အေမးအေျဖျပဳလုပ္ျခင္းမ်ားသည္ မ်ားစြာေသာ သူ၏တာ၀န္မ်ားထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ပုံရသည္။ အမွန္ေတာ့ ထုိတာ၀န္သည္ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏အနာဂတ္ကုိ တန္ဖုိးထား ယုံၾကည္တတ္သည့္ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တုိင္း၏အေလ့အထလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ယခုေဖာ္ျပလုိသည့္ အေမးအေျဖမ်ားမွာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ေဒါက္တာကာလမ္ တုိ႔ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသီးအပြင့္မ်ားျဖစ္သည္။ ထုိအသီးအပြင့္မ်ားထဲ၌ ပုံမွန္ရွိေနက် မထူးဆန္းေသာအသီးမ်ားပါႏုိင္သလုိ၊ ဤကမၻာေလာက၌ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဖူးပြင့္ခဲ့ျခင္းမရွိေသးသည့္ ပြင့္သစ္မ်ားလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။

အသီးအပြင့္တုိ႔ သစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေဟာင္းသည္ျဖစ္ေစ... လူမႈေလာကကုိအက်ိဳးျပဳမွသာ သီးရပြင့္ရက်ိဳးနပ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ ဥယ်ာဥ္မႈးတုိင္းတြင္ တာ၀န္ရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲတြင္လည္း ထုိကဲ့သုိ႔ လြတ္လပ္စြာ သီးႏုိင္ပြင့္ႏုိင္ေစျခင္းငွါ၊ အဆုိပါအေမးအေျဖေပါင္း မ်ားစြာထဲမွ အခ်ိဳ႕ကုိ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္။

ေမး။ ။ လူၾကီးမင္းရဲ႕ လူငယ္ဘ၀မွာ ဘယ္အေၾကာင္းအရာက ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိခဲ့ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ၈ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီေန႔ဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ျဖစ္ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္က အတန္းေခါင္းေဆာင္ဆုိေတာ့ အတန္းပုိင္ဆရာက အဲဒီည သန္းေခါင္ယံမွာ လြတ္လပ္ေရး ရေတာ့မွာျဖစ္လုိ႔ အတန္းသားေတြစုၿပီး ေက်ာင္းမွာ ေရဒီယုိသတင္းလာနားေထာင္ဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ညသန္းေခါင္ယံတိတိမွာပဲ ၿဗိတိသွ်အလံကုိ ေအာက္ခ်ၿပီး အိႏၵိယအလံကုိ ရက္ဒ္ဖုိ႔ဒ္ခံတပ္မွာ လႊင့္ထူခဲ့ပါတယ္၊ တကယ့္ကုိ လွပခမ္းနားတဲ့အေတြ႔အႀကံဳတစ္ရပ္ပါ၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေနရူးက ဟင္ဒီဘာသာနဲ႔ေရာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ပါ မိန္႔ခြန္း ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြက တမီးလ္လုိပဲ တတ္တာဆုိေတာ့ သူေျပာတာ ဘာမွနားမလည္ပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ထုတ္သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပုံႏွစ္ပုံပါလာပါတယ္။ တစ္ပုံက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေနရူးကုိယ္တုိင္ အလံေတာ္ကုိ လႊင့္တင္ေနတဲ့ပုံပါ။ ဒါကုိၾကည့္ရတာ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္တစ္ပုံကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာသာမက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ၿပီးေတာ့ ဘ၀တစ္ခုလုံးအတြက္ပါ သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ ပုံျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပုံထဲမွာ ဂႏၵီၾကီးက ေျခဖ၀ါးဗလာနဲ႔ ႏုိအာကာလီ အုံၾကြမႈမွာ အနာတရျဖစ္ခဲ့သူေတြကုိ လုိက္လံေဖးကူေနတာျမင္ရပါတယ္။

ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသမႈရဲ႕ျမင့္ျမတ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ အျခားသူေတြက ရက္ဒ္ဖုိ႔ဒ္ခံတပ္မွာ သူတုိ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အခမ္းအနားက်င္းပေနခ်ိန္မွာ ဂႏၵီၾကီးကေတာ့ ဒီလုိေအာင္ပြဲမခံခဲ့ပါဘူး။ ဒီအခြင့္အာဏာနဲ႔ရာထူးေနရာကုိ တျခားသူေတြကို ေပးၿပီးေတာ့ သူကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ျပည္သူေတြကုိ ကူညီေနရတာနဲ႔အလုပ္မ်ားေနခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ တကယ့္ကုိ ၾကီးျမတ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပုံဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ လွပတဲ့ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ဘ၀ရဲ႕ျမင့္ျမတ္မႈ၊ ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳျခင္းရဲ႕ကုိယ္က်ိဳးမဖက္တဲ့ျမင့္ျမတ္မႈနဲ႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ျမင့္ျမတ္မႈရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြကုိေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ ကေလးလူငယ္ေတြက ဘယ္လုိကူညီႏုိင္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ေက်ာင္းသားေတြဆုိရင္ေတာ့ တာ၀န္သုံးခုေပးခ်င္ပါတယ္၊ နံပါတ္တစ္က ကုိယ္သင္ေနတဲ့ဘာသာရပ္ေတြမွာ ထူးခြ်န္ေအာင္လုပ္ပါ၊ ဒီလုိလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကုိယ္စိတ္အ၀င္စားဆုံးဘာသာရပ္နယ္ပယ္မွာ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း ထူးခြ်န္လာၿပီဆုိရင္ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ အလုပ္အေကြ်းျပဳတာပါပဲ။

နံပါတ္ႏွစ္ကေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ပ်ိဳးပင္ ၁၀ ပင္ေလာက္စီ စုိက္ပါ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ပါ။ နံပတ္သုံးက လူ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ကုိ စာေရးတတ္ေအာင္၊ ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္မွာ လူငယ္ဦးေရ သန္း ၅၆၀ ရွိတာ အမွတ္ရေစခ်င္တယ္၊ ဒီလုိသင္ေပးျခင္းအားျဖင့္ စာမတတ္မႈကုိ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္တယ္။ လူဦးေရစုစုေပါင္း သန္း တစ္ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ မိသားစုေပါင္း သန္း ၂၅၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ မိသားစုတုိင္းမွာ ကေလး တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ အနည္းဆံုး ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္မိသားစုေလးကုိပဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့အိမ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္..။
ဆုိလုိတာကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားလွပေကာင္းမြန္ၿပီး၊ အက်င့္ပ်က္မႈေတြကင္းရွင္းတဲ့ မိသားစုေတြျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ စံထားရတဲ့ႏုိင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာမွာပဲ။

ေမး။ ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာ ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံကုိ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေနရတာလဲ၊ သူတုိ႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ထဲကုိ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

ေျဖ။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းျပည့္၀တဲ့ လူမႈ၀န္းက်င္တစ္ခုကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အလုိရွိပါတယ္။ ဒါမွသာ စီးပြားတုိးတက္မႈေတြ ျမန္ဆန္သြက္လက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒါဆုိရင္ ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ျပည္သူေတြလည္း ခ်မ္းသာရာရမယ့္ ဘ၀အေျခအေနေတြ ရရွိလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္အာရွေဒသမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရွိတယ္ဆုိရင္ ေဒသတစ္ခုလုံးလည္း အက်ိဳးအျမတ္ရွိလာမွာပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘုံရန္သူဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ စီမံကိန္းေရးဆြဲသူေတြအေနနဲ႔ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ ၿမဲေနႏုိင္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္သင့္ပါသလဲ။ ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္သင္႔ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈဆုိတာ မရွိပါဘူး၊ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ျပည္ပကုိ ႏွစ္စဥ္ထြက္ခြာသြားတယ္ဆုိဦးေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ တူညီစြာအရည္အခ်င္းျပည့္၀တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္ခြာသြားတဲ့ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အမိေျမနဲ႔ ခ်က္ၾကိဳးခ်င္းဆက္ထားသလုိ သူတုိ႔ဟာ အဆက္အဆံ ရွိေနၾကဆဲမုိ႔ပါ။

ေမး။ ။ ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာမႈ၊ ေရရွားပါးမႈ၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြမျဖစ္ထြန္းမႈလုိမ်ိဳး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ တဟုန္ထုိးျမန္ဆန္ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ စားနပ္ရိကၡာလုံၿခံဳစိတ္ခ်မႈရွိေစေရးအတြက္ ဘာေတြျဖစ္လာႏုိင္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ အိႏၵိယ စုိက္ပ်ိဳးေရးအေနနဲ႔ အနာဂတ္မွာ စိန္ေခၚမႈ ၃ ခုနဲ႔ရင္ဆုိင္ရႏုိင္ပါတယ္၊ အဲဒါေတြက စုိက္ပ်ိဳးေျမယာေတြ ရွားပါးလာတာ..၊ လယ္သမားေတြ နည္းပါးလာတာ..၊ တုိးပြါးလာတဲ့လူဦးေရအတြက္ စားနပ္ရိကၡာထုတ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ေရမလုံေလာက္တာေတြပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕သိပၸံပညာရွင္ေတြကေတာ့ နည္းပညာရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဒီျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ အိႏၵိယေက်းလက္ေဒသေတြမွာ အသိပညာနည္းပါးမႈ၊ ဆရာ၀န္မလုံေလာက္မႈေတြေၾကာင့္ က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ဆုိး၀ါးေနပါတယ္၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးတာထက္စာရင္ ေဆးပညာရွင္ အရည္အတြက္ ပုိမ်ားလာေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူးလား။

ေျဖ။ ။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးလုိအပ္ပါတယ္၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ သုေတသနျပဳလုပ္ဖုိ႔၊ လူထုရဲ႕ေန႔တဓူ၀ လုိအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ သုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကုိျပန္လည္အသုံးခ်ဖုိ႔၊ အထူးသျဖင့္ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ပုိျပီးလုိအပ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိပဲ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြ အေျမာက္အမ်ားလုိအပ္ေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ဆရာ၀န္ေတြဟာ ေက်းလက္မွာ မလႊဲမေသြ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ သိပၸံပညာဆုိတာ သဘာ၀ရဲ႕ဥပေဒသနဲ႔ သဘာ၀ေလာကႀကီးအေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သိပၸံပညာနဲ႔ ေခတ္မီနည္းပညာေတြဟာ သဘာ၀ရဲ႕အလွကုိ ဖ်က္ဆီးေနၾကပါတယ္။ အုိဇုန္းလႊာေပါက္ကြဲမႈ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာမႈေတြ ကြ်န္မတုိ႔ သိေနရပါတယ္၊ ဒါကုိဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ၊ ကြ်န္မ အထင္ေတာ့ ဒါဟာ သိပၸံပညာနဲ႔ နည္းပညာေတြကုိ အလြဲသုံးစားျပဳမႈပါပဲ။

ေျဖ။ ။ သိပၸံပညာနဲ႔ ေခတ္မီနည္းပညာေတြမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး၊ အဲဒါကုိ ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာေရာ၊ မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာပါ အသုံးခ်လုိ႔ရႏုိင္ပါတယ္။ သိပၸံပညာနဲ႔နည္းပညာေတြဟာ ဖြ႔ံျဖိဳးတုိးတက္ျခင္းကုိ ေဖာ္ေဆာင္သလုိ၊ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာလည္းရွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မေမ့သင့္တဲ့အခ်က္က အဲဒီျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ သိပၸံပညာနဲ႔နည္းပညာေတြက တတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကေန ဘယ္လုိဖယ္ရွားပစ္ႏုိင္ပါသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားကေန အထက္ပုိင္းအလႊာေတြအထိ ဒီလာဘ္စားမႈကုိ က်င့္သုံးေနရတာလဲ။

ေျဖ။ ။ ဒီလာဘ္စားျခင္းကုိ တုိက္ဖ်က္ႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ သုံးမ်ိဳးရွိပါတယ္၊ သူတုိ႔ေတြက မိခင္၊ ဖခင္နဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြမွာ ဒီအက်င့္ဆုိးေတြရွိေနတာ ေတြ႔ရတယ္ဆုိရင္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္၊
ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဒီ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ ကိရိယာအေနနဲ႔ အသုံးျပဳဖုိ႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။

ေမး။ ။ တုိင္းျပည္ဖြ႔ံျဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ လူငယ္ေတြက ဘယ္လုိလုပ္နုိင္ပါသလဲ၊ အထူးသျဖင့္ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လူငယ္ေတြကုိ လုိအပ္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ ႏုိင္ငံေရးဟာ လူငယ္ေတြကုိ တကယ္ပဲလုိအပ္ပါတယ္၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး မဟတၱမဂႏၵီကုိ သူ႔အေမက အႀကံေပးခဲ့တာ ျပန္ၿပီးသတိရေစခ်င္ပါတယ္။
အေမကေျပာတယ္၊ ငါ့သားတဲ့.. မင္းရဲ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ လူတစ္ဦီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ ပုိျပီးေကာင္းမြန္သြားေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ လူသားတစ္ဦးအေနနဲ႔ မင္းရဲ႕ေမြးဖြားျခင္းေရာ၊ မင္းရဲ႕ဘ၀ပါ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္မႈပဲတဲ့၊ မင္းဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာကုိရခဲ့ျပီတဲ့။

ေမး။ ။ သမၼတၾကီးဟာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ဘယ္လုိရရွိခဲ့တာလဲ၊ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့အသိပညာေတြကုိ ဘယ္လုိဆ ည္းပူးခဲ့တာလဲ။

ေျဖ။ ။ ေခြ်း..၊ ေခြ်း .၊ ေခြ်း..၊ ဒါေတြဟာ ေခြ်းစက္ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ လူေတြရဲ႕ေျပာစကားကုိ နားေထာင္ျခင္းဟာလည္း အသိပညာကုိ တုိးတက္ေစပါတယ္။

ေမး။ ။ ပညာေရးဆုိတာ ဘာကုိရည္ညႊန္းတာလဲ၊ စာအုပ္ေတြဖတ္တာကုိေျပာတာလား၊ ေက်ာင္းတက္တာကုိေျပာတာလား၊ ဗဟုသုတေတြရွိတာကုိ ဆုိလုိတာလား။

ေျဖ။ ။ ပညာေရးရဲ႕ပန္းတုိင္ဟာ အသိဥာဏ္ထြန္းလင္းတဲ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကုိ ဖန္တီးဖုိ႔ပါပဲ၊
အဲဒီမွာ အခ်က္သုံးခ်က္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္၊ တန္ဖုိးျပည့္၀တဲ့ပညာေရးစနစ္၊ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ရာ ဘာသာေရးကေန အသြင္ေျပာင္းေပးလုိက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္စင္ၾကယ္ႀကံ႕ခုိင္မႈ၊ ၿပီးေတာ့ စီးပြါးေရးဖြ႔ံျဖိဳးတုိးတက္မႈတို႔ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းတက္ျခင္းဟာ လူငယ္ေတြကုိ အသိပညာပြင့္လင္းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၀င္ေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔စြမ္းေဆာင္ေပးပါတယ္၊။ သူတုိ႔ေလးေတြကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈသာမက တမ်ိဳးသားလုံးတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္လည္း အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။

ေမး။ ။ အင္တာနက္ နဲ႔ အီလက္ထေရာနစ္ မီဒီယာေတြကေနတဆင့္ ေက်ာင္းတက္ပညာသင္ၾကားတဲ့စနစ္တစ္ခုလုံးကုိ လုပ္လုိ႔ရပါသလား။

ေျဖ။ ။ မရပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ မူလတန္းနဲ႔အထက္တန္းအဆင့္ပညာေရးေတြမွာပါ၊ အတန္းထဲကဆရာေတြဟာ မရွိမျဖစ္ အဓိက်တဲ့ ခ်ိတ္ဆက္္မႈျဖစ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာေရးစနစ္မွာေတာ့ မီဒီယာနည္းပညာေတြကတဆင့္ သင္တာ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

ေမး။ ။ ကေလးေတြဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ဆုိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ မီဒီယာေတြနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ကုိ ဖ်က္ဆီးေနၾကတာလဲ၊ ဘယ္ဥပေဒ ဘယ္သူကမွ ဒါကုိမတားဆီးႏုိင္ေတာ့ဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒါေတြဟာ ကေလးတုိင္းရဲ႕ဘ၀ကုိ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတာမုိ႔ပါ။

ေျဖ။ ။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့မိသားစုတုိင္းဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကားကုိၾကည့္ၾကပါတယ္၊ ဘာကုိၾကည့္သင့္တယ္၊ မၾကည့္သင့္ဘူးဆုိတာက လူၾကီးေတြက လမ္းညႊန္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ မတူကြဲျပားတဲ့ျပည္နယ္ေတြမွာေနထုိင္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေဒသစြဲၾကီးတာေတြရွိပါတယ္၊ ဒါကုိဘယ္လုိဖယ္ရွားပစ္ႏုိင္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလုံးဟာ တစ္ႏုိင္ငံသားထဲပဲဆုိတဲ့စိတ္မ်ိဳး၊ တစ္တုိင္းျပည္လုံးတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ဘုံရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေမြးသင့္ပါတယ္၊ ျပည္နယ္အားလုံးနဲ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈဟာ အစဥ္သျဖင့္ ထက္ခ်ပ္မကြာရွိေနရပါမယ္။

ေမး။ ။ လူတုိင္း ပညာတတ္ကုန္ရင္ နိမ့္က်တဲ့အလုပ္မ်ိဳး၊ ေအာက္တန္းက်တဲ့အလုပ္မ်ိဳးမွာ ဘယ္သူေတြသြားလုပ္ပါ့မလဲ။ ဥပမာ.. တံျမတ္စည္းလွည္းတဲ့သူမ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ခ၀ါသည္လုိမ်ိဳးမွာပါ။ လူတုိင္းအတြက္ပညာေရးဆုိတဲ့လမ္းစဥ္ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာရွိတဲ့ ျပႆနာတုိင္းကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္မယ္လု႔ိထင္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ နိမ့္က်တဲ့အလုပ္၊ ေအာက္တန္းက်တဲ့အလုပ္ဆုိတာ ရွိကုိမရွိပါဘူး၊ ပညာေရးဟာ အလုပ္တုိင္းကုိ ပုိၿပီးျမန္ဆန္လာေအာင္၊ ပုိေကာင္းလာေအာင္၊ ပုိၿပီးအကုန္အက်သက္သာလာေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း တုိးတက္မႈနဲ႔ ႏုိင္ငံတစ္ခုလုံးတုိးတက္မႈမွာ ဘယ္ဟာက အဓိကအခရာျဖစ္ပါသလဲ၊ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ တစ္ဦးခ်င္းတုိးတက္မႈဟာ တစ္မ်ိဳးသားလုံးတုိးတက္မႈဆီကုိ အေထာက္အကူျပဳႏုိင္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ျပည္သူေတြဆီကေနတဆင့္ တစ္မ်ိဳးသားလုံးတုိးတက္မႈကုိ ရယူႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ တုိးတက္လာဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ေရးအစီအမံေတြ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရးဆြဲရမွာျဖစ္ပါတယ္၊

အဲဒီစီမံခ်က္ေတြက အသိပညာထြန္းလင္းတဲ့ႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္ေအာင္ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ျပီးေတာ့ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ တစ္မ်ိဳးသားလုံး တုိးတက္မႈရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မွာပါ။

ေမး။ ။ ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ျပီး ႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးပမ္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ ဘယ္အရာက အတားအဆီးေတြျဖစ္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ခပ္နိမ့္နိမ့္ပဲထားရွိျခင္းဟာ အႀကီးမားဆုံးအတားအဆီးပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ မျမင့္မားျခင္းဟာ ျပစ္မႈက်ဳးလြန္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူေတြဟာ ျမင့္မားတဲ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ ႏုိးၾကားတက္ၾကြေနၾကမယ္ဆုိရင္ အရာရာတုိင္းဟာ အစီအစဥ္တက်ျဖစ္လာမွာပါ။

အထက္ပါေမးခြန္းကုိေျဖၾကားရာတြင္ ေဒါက္တာကာလမ္သည္ ေမးခြန္းေမးသူ လူငယ္မ်ား၏အသက္အရြယ္ႏွင့္ နားလည္ႏုိင္မည့္ စကားအသုံးအႏႈံးကုိ ေရြးခ်ယ္ထားေၾကာင္းေလ့လာႏုိင္ပါသည္။

သူသည္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အထိ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏သမၼတအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျပီး၊ သိပၸံပညာရွင္အျဖစ္သာမက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနျဖင့္လည္း ေအာင္ျမင္သူျဖစ္သည္။ သူ၏ Vision 2020 စာအုပ္မွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံအား ၂၀၂၀ ခုႏွစ္တြင္ ဖြ႔႔ံျဖိဳးဆဲႏုိင္ငံအျဖစ္မွ ဖြံ႔ၿဖိဳးျပီးႏုိင္ငံအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ရွိေအာင္ တက္လွမ္းရမည့္ အျမင္သစ္မ်ား၊ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ အမ်ိဳးသားေရးဆုိင္ရာ လမ္းျပေျမပုံတစ္ခုဟုလည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။

သူရိယမ်ိဳး
ကုိးကား။ ။ www.abdulkalam.nic.in
Saturday, 10 December 2011 09:35

http://www.maukkha.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2032:2011-12-10-09-43-18&catid=86:feature&Itemid=266