လြမ္းလိုက္ရတာ ႏိုင္ဝင္းေဆြရာ …

by Nay Zaw on Thursday, December 8, 2011 at 6:41pm

ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၁
ပန္းခ်ီ – စစ္ၿငိမ္းေအး
(က)
႐ုရွားစာေရးဆရာ “အီလ်ာ အာရင္ဘတ္” ဟာ “သူ႔ဘ၀မွာ အနည္းဆံုး (၃) ႀကိမ္ေလာက္အထိ ေသမိန္႔က်ခံထိုက္တဲ့လူ” လုိ႔ ေ၀ဖန္ ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ “အာရင္ဘတ္” ရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္လမ္းအေျပာင္းအလဲေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။ စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” လည္း အာရင္ဘတ္ လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးပဲလား။
“ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ ပုံႏွိပ္မေဖာ္ျပရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုအသစ္တခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ဖတ္ရဖူးတယ္။ ၁၉၉၂-ခုႏွစ္ထဲမွာ “ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကို က်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့ “ႏုိင္၀င္းေဆြ” နဲ႔က်ေနာ္ျပန္ေတြ႕ရတယ္။
၁၉၉၇-ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သူနဲ႔ က်ေနာ္ လူခ်င္းမေတြ႕ခဲ့ရတာ။ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅) ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ လက္ရိွအေနအထားမွာ ဘ၀ခ်င္းလည္းတူ၊ စာေပသမားခ်င္းလည္းတူေတာ့ ဟို … “မိုးႀကိဳ မုန္တိုင္း” စာအုပ္ထြက္ကာစတုန္းက သူနဲ႔က်ေနာ္ စိတ္၀မ္းကြဲခဲ့ၾကတာေတြက အလိုလို ေမွးမွိန္ကုန္ၾကရေတာ့တာေပါ့။ သူနဲ႕က်ေနာ္ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ သူက “သစၥာ” မဂၢဇင္းကိုဦးစီးၿပီးထုတ္ေ၀ေနတဲ့အခ်ိန္။ သူ႔မွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အသစ္ေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ေနတဲ့အခ်ိန္။ တေန႔ သူေခတၱ သကၤန္းစီးရဟန္းေဘာင္၀င္ေနတဲ့အခိုက္၊ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကုန္းေတာ္ေပၚကအဆင္း၊ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္း ေဘးမွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာအပိုင္းအစ စာရြက္ကေလးကိုေတြ႕သတဲ့။ ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ့္ကဗ်ာတပိုင္းတစ စာရြက္ကေလးကိုျပၿပီး သူ႔ရဲ႕ “သစၥာ” မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာစာတည္း၀င္လုပ္ေပးဖို႕ ေျပာလာေတာ့တာပဲ။ ဒီတုန္းက က်ေနာ္က “ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကို ေရာက္ကာစ။ ၿပီးေတာ့ သူလို အင္မတန္ထက္ျမက္ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ကိုမွီၿပီး ကိုယ္ေနရာရဖို႕၊ ကိုယ္နာမည္ႀကီးဖို႕လုပ္ေနတယ္ဆို တဲ့ ေ၀ဖန္သံကိုလည္း မခံႏိုင္လုိ႔ သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို က်ေနာ္ပယ္ခဲ့ပါတယ္။
“ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကို ေရာက္ကာစ “သစၥာ” မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ သူ႔ေဆာင္းပါးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ၀တၳဳတို (၆) ပုဒ္။ ဒါေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ အငမ္းမရ ဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။ သူ႔၀တၳဳတိုေလးေတြက သူ႔ရဲ႕ “ပန္ဆန္း”မွာ ေနခဲ့ထုိုင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြကို အေျခခံ ထားတာျဖစ္ေတာ့၊ သူ႔သမိုင္း သူ႔ျဖတ္သန္းမႈေတြကို အဲဒီ၀တၳဳေတြထဲကပဲ က်ေနာ္က ႏိႈက္ယူခဲ့ရတာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ “စပယ္ေတာစံအိမ္” အ ေၾကာင္း၊ အဲဒီ၀တၳဳတိုေတြထဲကပဲ က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခဲ့ရတာပဲ။ ၀မ္းနည္းဖို႕ေကာင္းတာက သူ႔ရဲ႕ အဲဒီလက္ေရးစာမူ ၀တၳဳတို (၆) ပုဒ္ကို က်ေနာ္က ပထမအၾကမ္းဖ်င္းဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အခ်ိန္ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္မယ္ဆိုၿပီး (သူကလည္း ခဏ ခဏ ျပန္ျပန္ေတာင္း ေနလုိ႔) အဲဒီစာမူေတြ သူ႔ကိုျပန္အပ္လိုက္တာ၊ သူက မေမွ်ာ္လင့္ပဲ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့၊ “ေတာေမွာ္႐ံု တကၠသိုလ္” ကလည္း က်ဆံုးလိုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တခါထပ္ဖတ္ဖို႕ရည္ရြယ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူး ပ်က္ခဲ့ရတာေပါ့။ ပုိဆိုးတာက သူ႔ရဲ႕ အဲဒီပံုမႏွိပ္ရေသးတဲ့ ၀တၳဳတိုစာမူ (၆)ခုဟာ၊ ကဗ်ာဆရာမ “မိဆူးပြင့္” ဆီမွာလိုလို၊ ကဗ်ာဆရာ “တုိ္က္ေအာင္” ဆီမွာလိုလို၊ သူ႔ဇနီး “ေဒၚဂ်ဳံ” ဆီမွာလိုလိုနဲ႔ အခုထက္ထိ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို သူ႔စာမူေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေတာ့မွ သူ႔တန္ဘိုးကို က်ေနာ္ပိုၿပီးနားလည္မိတယ္။ အဲဒီ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ၀တၳဳတိုစာမူ (၆) ခုဟာ၊ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ “ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ား” ၀တၳဳတိုေတြထက္ပိုၿပီး ရသေျမာက္တဲ့စာမူေတြပါ။ ျမန္မာ စာေပနယ္ပယ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္လုိ႔မရတဲ့ အဖိုးတန္ရသစာမူေတြအျဖစ္ အခိုင္အမာေျပာရဲတဲ့စာမူေတြ။ အခုေတာ့ .. ။
စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” နဲ႔က်ေနာ္၊ ျခံစည္း႐ိုးသာျခားတဲ့ ၿခံတခုစီမွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၂-၁၉၉၄၊ မာနယ္ပေလာ … ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ က်ေနာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ထိုင္ၿပီး စကားေျပာခဲ့ရတာေတာ့ နည္းပါတယ္။ သူ႔မွာ တျခားဧည့္သည္ေတြမ်ားတာရယ္၊ ရဟန္းေဘာင္၀င္ၿပီး တရားအားထုတ္တာရယ္၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာေၾကာင့္ သူနဲ႕က်ေနာ္ ၾကမ္းတေျပးထဲထိုင္ၿပီး စကားေျပာရတဲ့ အခ်ိန္ နည္းပါးခဲ့ရတာပါ။ ဒီေတာ့ကာ သူဘာေတြစိတ္၀င္စားေနတယ္၊ သူဘာေတြ ေတြးေန တယ္၊ သူဘာေတြ ေရးေနတယ္ဆိုတာ တျခား သူေတြ သိထားသေလာက္ပဲ က်ေနာ္သိခဲ့ရတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ေပ်ာက္ဆံုးေနစဲျဖစ္တဲ့ “သံုးဖက္ျမင္စစ္တမ္း”နဲ႔သူ႔၀တၳဳတို (၆)ပုဒ္ …။ ဘယ္သူ႔ဆီ မွာ လက္၀ယ္သိမ္းဆီးထားႏုိင္ခဲ့သလဲ။ ဒါေတြဟာ သူ႔အတြက္လည္းအေရးႀကီးသလို တိုင္းျပည္အတြက္၊ စာေပနယ္ပယ္အတြက္ အင္မ တန္ အေရးႀကီးတဲ့တန္ဘိုးႀကီးပစၥည္းေတြပါ။
ပထမ … ဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ဇနီး “ေဒၚဂ်ဳံ” … ။ “ေဒၚဂ်ဳံ” ဆီမွာမ်ား သူ႔စာေတြ လက္ေရးစာမူေတြ လက္၀ယ္ရိွေနခဲ့သလား။ “မာနယ္ ပေလာ” ကို န၀တစစ္တပ္နဲ႔ ဒီေကဘီေအတပ္ေတြသိမ္းေတာ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” နဲ႔“ေဒၚဂ်ဳံ” ဟာ၊ မုန္တိုင္းထဲက ေက်းေမာင္ႏွံလို တကြဲတျပား စီျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေနရာဟာ ရက္ပိုင္းအတြင္း လူသူကင္းမဲ့သြားေတာ့မယ့္ “ပေဟလူ” ရြာကေလးမွာပါ။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းပိုင္း ေဒသအသီးသီးကို ဆက္လက္ထြက္မေျပးႏိုင္ခင္၊ ေခတၱစုေ၀းခဲ့ၾကတဲ့ ရြာကေလးပါ။
“ႏိုင္၀င္းေဆြ” ကို၊ အိမ္တအိမ္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕ခန္း၊ ဘုရားခန္းေရွ႕မွာ တရားထိုင္ေနတာကို က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ထဲမွာ လူေတြ၀င္ လိုက္ထြက္လိုက္၊ လမ္းေပၚမွာလူေတြ အားလံုး ကိုယ့္အပူနဲ႕ကိုယ္။ ဒါဟာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ကို က်ေနာ္ေနာက္ဆံုး သက္ရိွထင္ရွားေတြ႕ခဲ့ ႏႈတ္ ဆက္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။
ဒိေနာက္ပိုင္း “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ေသဆံုးသြားၿပီလုိ႔ အခိုင္အမာယူဆရမယ့္သတင္း၊ “ေဒၚဂ်ဳံ” က တဦးတည္းေသာ သားကေလး “ေမာင္ဆန္း” ကို လက္ကဆြဲၿပီး “၀” ေဒသကို ျပန္သြားၿပီဆိုတဲ့သတင္း။ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ စာမူေတြဟာ “ေဒၚဂ်ဳံ” ဆီမွာ လိုလုိ၊ ကဗ်ာဆရာ “တုိ္က္ေအာင္” ဆီမွာလိုလိုသတင္းကို က်ေနာ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ကိုယ္ကလည္း ဘ၀ရပ္တည္ေရး တည္ၿငိမ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းက “ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ ရတနာသိုက္ စာမူေတြကို စံုစမ္းေနရင္းမွာပဲ ကဗ်ာဆရာ “တို္က္ေအာင္” က၊ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမမွီတဲ့ေနရာတေနရာမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုတည္းသာရိွတဲ့ “ေဒၚဂ်ဳံ” နဲ႔ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားတုန္း “ေဒၚဂ်ဳံ” ကလည္း ေသဆံုးရျပန္တယ္ (၂၀၀၅-ခု)။ ၾကံရာမရတဲ့ အဆံုး ကဗ်ာဆရာမ “မိဆူးပြင့္”၊ ကဗ်ာဆရာ “ေမာင္လြမ္းဏီ” တို႔ဆီစံုစမ္းျပန္ေတာ့ သူတို႕ဆီမွာလည္း သူ႔စာမူေတြမရွိ။ အခုေတာ့ “ႏိုင္၀င္း ေဆြ” ရဲ႕ စာမူေတြ အမွန္တကယ္ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကရၿပီလုိ႔ပဲ ယူဆရပါေတာ့မယ္။
(ခ)
“ႏိုင္၀င္းေဆြ” ရဲ႕ ၀တၳဳေတြဟာ က်ေနာ့္အဖို႕ေတာ့ တကယ့္ကို ယစ္မူးစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီကေန႔အထိလည္း လူငယ္ လူႀကီး ဘယ္သူ႔ကိုမ ဆို သူ႔၀တၳဳေတြေပးဖတ္ရ၊ ၫႊန္းရနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ ေလးနက္မႈေလ်ာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘ၀ကို က်ေနာ္ သိပ္ၿပီး မသိပါဘူး။ သူဘယ္မွာေမြး၊ သူ႔မိဘေတြက ဘယ္သူ၊ သူဘယ္မွာႀကီးျပင္းၿပီး ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူတကာသိသေလာက္ပဲ က်ေနာ္သိခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ “အလြမ္းပံုျပင္” ေတြကေတာ့ တထမ္းႀကီးရိွပါတယ္။ တခါတုန္းကမ်ား… ေဇယ်၀တီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕၊ ဘူတာ႐ံုစႀကၤန္လမ္းေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို လက္ၫိႈးထိုးၿပီး “အဲဲဒါ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ ေႏြတညဝတဳၳထဲက ခင္ေဝမေပါ့” ဆိုတဲ့ မိ္တ္ ေဆြတေယာက္ရဲ႕စကားက က်ေနာ့္နားထဲမွာ မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ စႀကၤန္လမ္းေပၚမွာ ေတြေတြေလးရပ္ေနတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေလး ရဲ႕ လက္ရိွဘ၀ကို တစိပ္တပိုင္းသိထားတဲ့ က်ေနာ့္မွာ သက္ျပင္းေတြ ခ်ၿပီးရင္းခ်ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ “ေႏြတည” ၀တၳဳထဲက “ခင္ေ၀” ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာပ ႏွင္းဆီၿခံေလးထဲ မ်က္ႏွာတၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္လာေနတဲ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ”။ “ပန္ဆန္း” ကိုခ်ီတက္သြားတဲ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ”။ ဒိေနာက္ပိုင္း “မာနယ္ပေလာ” ေမွာ္႐ံုေတာကို ဆက္လက္ခ်ီၤတက္ခန္း။ ငယ္စဥ္တုန္းက ဇာတ္ဆရာျဖစ္ခ်င္လြန္းတဲ့ သူ႔ဘ၀ရဲ႕အခန္းေတြကလည္း တကယ့္ကို ဇာတ္ဆန္လွပါတယ္။ မာနယ္ပေလာေရာက္လုိ႔ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ စာေပကလပ္ ဒု-ဥကၠဌ။ တဲကေလးတလံုးေဘး၊ မယ္တုကၡီစမ္းေခ်ာင္းေဘး၊ ျငဳပ္၊ ဗူး၊ ခရမ္းစိုက္ခင္းထဲက ေပါက္တူး ကုိင္ၿပီးရပ္ေနတဲ့ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” … ။
သူနဲ႔မခြဲခြာခင္က၊ သူနဲ႕က်ေနာ္ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာလုိ႔ရေသးတဲ့၊ က်န္းမာေရးေကာင္းစဥ္က၊ သူ႔ကို ..၀တၳဳေတြကိုပဲ ေဇာက္ခ်ၿပီး ေရးဖို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္တိုက္တြန္းခဲ့မိတယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္က စာေရးဆရာတေယာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူ႔ဆီက “ေရႊဥ” ေတြကိုပဲ က်ေနာ္ ေတာင့္တခဲ့တယ္။ သူကလည္း “မဟူရာေမတၱာ” လို၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ေရးမယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပဲ။ ပန္ဆန္းအေတြ႕အၾကံဳအေပၚ အေျခခံမယ္လုိ႔ ေျပာထားတာပဲ။ “မဟူရာေမတၱာ” မေရးခင္က၊ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ တည္ေဆာက္ယူခဲ့သလို အခုလည္း စိတ္တည္ၿငိမ္မႈတည္ေဆာက္ရဦးမယ္ဆိုၿပီး ရဟန္းေဘာင္၀င္လိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာ ေရးခ်ဳိ႕တဲ့လာလိုက္တာ စစ္ပူတဲ့အခ်ိန္အထိ။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ခြဲခြါလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ အထိ။ လူ႕ဘ၀ကို စြန္႔ခြာသြားရတဲ့အခ်ိန္အထိ။
က်ေနာ္ သူ႔လို အင္မတန္လက္ရာေျမာက္တဲ့ ၀တၳဳေတြမေရးတတ္ပါဘူး။ ေရးႏို္င္စြမ္းလည္း မရိွသလို၊ ေရးဖို႔အေျခအေနလည္း မရိွတဲ့ဘ၀ ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို က်ေနာ္ တခ်ိန္လံုး ႐ူးသြပ္ေနမိေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အလြမ္းစာေလးေတြ မၾကာခဏ ေရးခဲ့တယ္။ အလြမ္းေျပ လိုေျပျငားေပါ့။ အခုေတာ့ အလြမ္းမေျပတဲ့အျပင္ အလြမ္းပင္ေတြပဲ ထပ္ထပ္ၿပီး ေပါက္ေနေတာ့တာပဲ “ႏိုင္၀င္းေဆြ”ေရ … ။
(၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ ေန႔ရက္မ်ားအတြင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီလုိ႔ယူဆရတဲ့ စာေရးဆရာ “ႏိုင္၀င္းေဆြ” အတြက္ လြမ္းဆြတ္ျခင္း အမွတ္တရ )