သူ႕စည္း ကိုယ့္စည္း

Aung Lat

ကၽြန္မအိမ္အနီးက မီးပြိဳင့္ကေလးမွာ တေန႕တုန္းက ယာဥ္တိုက္မွဳ တခုျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္က အျပန္မွာ ကားလမ္းပိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘာမ်ားျဖစ္လဲလို႕ အနီးအနားက လူေတြကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့မွ ယာဥ္တိုက္မွဳဆိုတာ သိရတာပါ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ လူက ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားျပီး၊ ကားေမာင္းသူကေတာ့ ေဆးရံုကို အေရးေပၚကားနဲ႕ ေခၚသြားခဲ့ရပါတယ္။ မီးပြိဳင့္မွာ ဆိုင္ကယ္က မရပ္တာလား၊ ကားက မရပ္တာလား၊ တဘက္ရဲ႕ အမွားလား၊ ႏွစ္ဘက္စလံုးရဲ႕ အမွားလားဆိုတာကို တာ၀န္ရွိသူေတြက ျပန္လည္စံုစမ္းေနၾကဆဲပါပဲ။ သို႕ေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ႕ အသက္ဆံုးရွံဳး သြားခဲ့ပါျပီ။ လူတေယာက္ ေဆးရံုေရာက္သြားခဲ့ပါျပီ။

ဒီအျဖစ္ေလးက ကၽြန္မရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ကို ျပန္ျပီး အမွတ္တရ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ဘ၀တုန္းကလဲ အေတာ္ကားေမာင္းၾကမ္းတာကလား။ ေတာင္ၾကီး- ဟဲဟိုးကားလမ္းမွာ ေရွ႕က ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ ကားကို ေနာက္ကေန အတင္းလိုက္ျပန္ေက်ာ္တက္တာ ကံေကာင္းလို႕ ကားေရာ၊ လူပါ ေခ်ာက္ထဲ မက်ခဲ့တာပါ။ တခါ ဟန္ျမင့္မိုရ္- ရြာငံလမ္းမွာလဲ ေဘးမွာပါလာတဲ့ ကားဒရိုင္ဘာ ဦးေလးၾကီးက Handbrake ဆြဲတာ ျမန္ေပလို႕။ အဲဒါလဲ ျဖစ္ျပီးေရာ၊ အဲဒီ ကားဆရာၾကီးလဲ အလုပ္က ထြက္သြားပါေလေရာ။ သူ႕ကို မေမာင္းခိုင္းပဲ ကၽြန္မက ယူေမာင္းေနေတာ့ တခုခုျဖစ္ရင္ သူ႕တာ၀န္ မကင္းျဖစ္မွာ ေၾကာက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အဲလို ဟိုင္းေ၀း မဟုတ္တဲ့ ျမိဳ႕တြင္းလမ္းေတြမွာလဲ ဟိုထိ၊ ဒီထိ၊ ဟိုခ်ိတ္မိ၊ ဒီခ်ိတ္မိေတြ ရွိေသးရဲ႕။ ရွိဆို၊ တခုခုျဖစ္ရင္လဲ ေမေမ့မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ေတြဆီ အလြယ္တကူ ေခၚသြားလို႕ ရတာက တေၾကာင္း၊ ကား၀ပ္ေရွာ့ေတြဆီ အခ်ိန္မေရြး ကားသြားထိုးလိုက္လို႕ ရတာက တေၾကာင္း၊ ျပန္ျပင္လိုက္တို႕လိုက္ လုပ္ျပီးရင္ အျမန္ေရာင္းထြက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ ကားပြဲစားေတြကလဲ မ်ားတာကတေၾကာင္း၊ ဖြားဖြားနဲ႕ ေမေမတို႕က နာရီမဆိုင္းပဲ အေလ်ာ္အစား လိုက္လုပ္ေပးတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာလဲ လူငယ္စိတ္နဲ႕ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္သူ႕မွ လွည့္မၾကည့္ပဲ ရမ္းေနေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဖြားေအၾကီးကို ကားေနာက္ခန္းမွာတင္ျပီး၊ အရွိန္နည္းနည္း လြန္သြားတဲ့အဆံုး ေမေမက ရန္ကုန္ခဏပို႕ထားလိုက္မွ အရွိန္ျပန္ေသသြားပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့ ကိုယ့္နယ္ျမိဳ႕ေလးလို အလြယ္တကူ resource mobilization လုပ္လို႕ မရတာေၾကာင့္ပါ။

ဒီလိုနဲ႕ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကားလံုး၀ မေမာင္းျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဖြားဖြားက ကတိႏွစ္ခု ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ပထမ ကတိက ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ လံုး၀ မပတ္သက္ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိ၊ ဒုတိယကတိက ကားလံုး၀ မေမာင္းပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိပါ။ ပထမကတိကိုေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ၊ ဒုတိယကတိကိုေတာ့ အသက္အႏၱရာယ္ေဘးနဲ႕ ၾကံဳတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ တည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါမယ္လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယူေက ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ကားလံုး၀ မေမာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။

သို႕ေပမယ့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတာ့ ခရီးရွည္ေတြ ထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တခုသတိထားမိသြားတာက ေမာ္ေတာ္ေ၀း (Motorway) ေပၚမွာ ကားေတြဟာ အျမန္ႏွဳန္းနဲ႕ ေမာင္းတဲ့ကားေတြကလဲ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ၊ သာမန္ႏွဳန္းနဲ႕ ေမာင္းတဲ့ကားေတြကလဲ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ၊ အျမန္ႏွဳန္းကေန သာမန္ႏွဳန္းေပၚ ေျပာင္းတဲ့ ကားေတြကလဲ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕သူ၊ သာမန္ႏွဳန္းကေန အျမန္ႏွဳန္းကို ေျပာင္းတဲ့ကားေတြကလဲ သူ႕စည္းနဲ႕သူ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အရွိန္ျမန္ခ်င္တဲ့ကားက အရွိန္ေႏွးတဲ့ကားကို ေႏွးရပါမလားလို႕ ဟြန္းတီးျပီး အတင္းေက်ာ္တက္ေနစရာလဲမလို၊ အရွိန္ေႏွးတဲ့ ကားကလဲ ေနာက္ကေန ဟြန္းတီးေနလိုက္ၾကတာ၊ ဘာလို႕မ်ား ဒီေလာက္ျမန္ခ်င္ ေနၾကပါလိမ့္လို႕ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာလဲ မလိုပဲ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕သူ လမ္းအေျပာင္းအေရႊ႕ေလးေတြ လုပ္သြားၾကရံုပါပဲ။

ဒီလိုပါပဲ။ ျမိဳ႕တြင္းလမ္းေတြမွာလဲ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြက သူ႕ဘာသာသူ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊ စက္ဘီးစီးသူကလဲ သူ႕ဘာသာသူ စက္ဘီးလမ္းေပၚမွာ၊ လူသြားလမ္းေပၚတက္လာရင္လဲ အရွိန္ေလွ်ာ့ျပီး သတိထားလို႕၊ ကားေတြကလဲ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕သူ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာၾကပါတယ္။ ကားေတြက မီးပြိဳင့္ေက်ာ္ေမာင္းလိုက္တာတို႕၊ လူေတြက ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပးလုပ္တာတို႕က အေတာ္ရွားပါတယ္။ လူငယ္ေတြသဘာ၀ ေသာက္စားျပီး ယာဥ္အႏၱရာယ္ျဖစ္တတ္တာေတြကိုေတာ့ ဥပေဒနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထား ပါတယ္။ မူးယစ္ေသစာေသာက္စားထားမွဳ သတ္မွတ္ခ်က္တခုထက္ ေက်ာ္တဲ့အခါ ကားေမာင္းခြင့္ မရွိပါဘူး။ အရက္မူးျပီး ကားေမာင္းရင္ လူငယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုမၸဏီ ဒါရိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူရပါတယ္။ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြနဲ႕ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေၾကာင့္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ စိတ္တိုင္းက် ကားေမာင္းခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္တခုက ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥေတြ၊ ညွိယူတာေတြကလဲ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႕ မရပါဘူး။ ဥပေဒနဲ႕အညီ ညွိႏွိဳင္းတာေတြကိုပဲ လုပ္လို႕ရတာေၾကာင့္ ေလ်ာ္ေၾကးလိုခ်င္လို႕ ကားတိုက္ခံ ဂြင္ရိုက္တယ္ဆိုတာေတြ၊ ကားတိုက္ျပီးရင္လဲ ေလ်ာ္ေၾကးေပးလိုက္လို႕ ရတာပဲ ဆိုတာေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တရားဥပေဒစိုးမိုးမွဳရဲ႕ ေအာက္မွာ အေတြးအေခၚဆိုးေတြ၊ စိတ္ရိုင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။

ကားေပၚက လူေတြကလဲ လမ္းေပၚက လူေတြကို ေလးစားသလို၊ လမ္းေပၚက လူေတြကလဲ ကားေပၚက လူေတြကို အျပန္အလွန္ေလးစားမွဳ ရွိျပီး၊ သူ႕စည္းကိုယ့္စည္းနဲ႕ ေနၾကတာေၾကာင့္ ကားေပၚက လူေတြက လမ္းေပၚက လူေတြကို မေထမဲ့ျမင္လုပ္တယ္၊ လမ္းေပၚကလူေတြက ကားေပၚက လူေတြကို ကားစီးႏိုင္တယ္ဆိုျပီး ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလဲ ေယဘုယ်အားျဖင့္ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ စည္းေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္လာသူ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအခါမွာလဲ ကိုယ့္အသက္ေတြ၊ ေျခလက္အဂါၤေတြ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ၊ ဥပေဒရဲ႕ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အဆံုးအမကို ခံယူလိုက္ၾကရတာေတြ ရွိလာပါေတာ့တယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မီးပြိဳင့္မွာမီးနီတဲ့အခါ ယာဥ္ရပ္နားရမယ္ဆိုတဲ့အသိ၊ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့အခါ ဘယ္ညာၾကည့္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိ၊ အျမန္ႏွဳန္းနဲ႕ ကိုယ္က ေမာင္းခ်င္ရင္ အျမန္လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရွ႕က အေႏွးႏွဳန္းတဲ့ ေမာင္းေနတဲ့ကားကို အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစပဲ အသာတၾကည္ ကူးေျပာင္းသြားရမယ္ဆိုတဲ့အသိ၊ အေႏွးႏွဳန္းနဲ႕ ေမာင္းေနတဲ့ကားကလဲ အျမန္ႏွဳန္းနဲ႕လမ္းေပၚက ပိတ္ျပီး မေမာင္းရဘူးဆိုတဲ့အသိ၊ တရားဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစရပဲ ဥပေဒကို လိုက္နာရမယ္ ဆိုတဲ့အသိ၊ ကားေမာင္းသူေတြ၊ အေႏွးယာဥ္ေမာင္းသူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကလဲ သူ႕စည္းကိုယ့္စည္းထားျပီး အျပန္အလွန္ေလးစားရမယ္ ဆိုတဲ့ အသိေတြ က်ယ္ျပန္႕လာဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ေတာ့ ယူဆမိပါတယ္။ သူ႕စည္း၊ ကိုယ့္စည္းရွိျပီး၊ သူ႕တာကိုယ္တာ လံုၾကတဲ့အခါ မျဖစ္သင့္ပဲျဖစ္ရတဲ့ အသက္ဆံုးရွံဳးမွဳေတြ၊ ဘ၀ဆံုးရွံဳးမွဳေတြေတာ့ ေလ်ာ့နည္းလာတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

ခင္မမမ်ိဳး (၈၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁)