ပညာေတာ္သင္တစ္ဦး၏ အေတြ႔အႀကဳံ
- Published on Sunday, 18 December 2011 11:36
- Written by ေမာင္ရမၼာ
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကတည္းက ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေစလႊတ္ကာ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေစခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေစလႊတ္သည့္ ပညာေတာ္သင္မ်ားရွိခဲ့သည္ ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ ရလာေသာ ပညာရပ္မ်ားျဖင့္ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ သာဓကမ်ား ရွိခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ကာလတြင္ လည္း ပညာေတာ္သင္မ်ားေစလႊတ္ကာ တိုင္းျပည္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး ကို ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ဖဆပလ ေခတ္၌ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ေရးတြင္ ဘက္လိုက္မႈမ်ားရွိေၾကာင္း ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးသားသည့္ “ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္းစာအုပ္”တြင္ ေတြ႔ရသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္သည့္ သူမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ဦေန၀င္း
အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ေခတ္တြင္ ပညာေတာ္သင္ဆိုသည္မွာ
နိဗၺာန္ဆုထက္ ခက္ခဲေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၁၉၈၈
ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစိုးရပညာသင္ဆုမ်ား အထိုက္အေလ်ာက္ ပြင့္လာခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္
ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မွ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ပညာသင္ဆုေပးလိုေသာ္လည္း
ျပည္တြင္းရွိ အခက္ခဲမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရသည့္ ေႏွာင္ႀကိဳးက ပညာသင္ဆုရ
ရွိရန္ထက္ပင္ ခက္ခဲသည္။ ပညာသင္ဆုရရွိသူကို အခ်ိန္မွီ မေစလႊတ္ႏိုင္ျခင္း၊
ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ သင့္ေတာ္္သူကို (အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္သူကို)
မေတြ႔ရွိျခင္း စသည့္ အခ်က္မ်ား၊ မျမင္ႏိုင္ေသာ အခက္အခဲမ်ားက တံတုိင္းပမာ
ကာဆီးေနသည္။
၁၉၉၅
ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံဘာသာရပ္ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္
ပညာသင္ဆုတစ္ခုကို စကၤာပူ အမ်ိဳးသား တကၠသိုလ္ (NUS)က ျမန္မာႏိုင္ငံမွ
ေခၚယူခဲ့သည္။ ပညာသင္ဆုရရွိေရး အတြက္ အစိုးရမွ အသက္အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ေခၚယူကာ
စာေမးပြဲစစ္ေဆးခဲ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာဘာသာရပ္ႏွင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာ ႏွစ္ခုကို
စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္သည္။ အမွတ္အမ်ားဆုံး ရရွိသည့္ ေက်ာင္းသားသုံးဦးအား
ပညာေရး၀န္ႀကီး၊ ညႊန္ခ်ဳပ္၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ပါေမာကၡ တို႔မွ လူေတြ႔
စစ္ေဆးခဲ့သည္။ အမွတ္အမ်ားဆုံးရရွိသည့္ ဆရာအား
ေရႊးခ်ယ္ျခင္းမျပဳဘဲ၊ တတိယရရွိသည္၊့ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္
ဆရာမတစ္ဦးကို ေရႊးခ်ယ္ခဲ့ေၾကာင္း ပထမ ရရွိခဲ့သည့္ ဆရာမွ ေျပာျပခဲ့သည္။
“က်ေနာ့္ကို
မေရြးခဲ့တာ က်ေနာ့္ဘ၀ တစ္ခုလုံးေကာင္းဖို႔ ျဖစ္လာတာဗ်” ဟု ၄င္းဆရာမွ
ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ၄င္းဆရာသည္ ပညာေတာ္သင္ဆု ျငင္းပယ္ျခင္း ခံရၿပီးေနာက္
ဆရာအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ကာ ႏိုင္ငံျခားအေျခစိုက္ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ ေဆာ့ဖ္၀ဲ
ေရးသားသူအျဖစ္ ငါးလခန္႔ တာ၀န္ယူၿပီးေနာက္ မိခင္ကုမၸဏီ အေျခစိုက္ရာ
နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံတြင္အႀကီးတန္း ေဆာ့ဖ္၀ဲ အင္ဂ်င္နီယာ အျဖစ္ျဖင့္
ခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။
ယခုအခါ ၄င္းဆရာသည္ သူ၏ မိသားစုႏွင့္အတူ ကမၻာပတ္ကာ မိခင္ကုမၸဏီတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လ်က္ ရွိသည္။
“
က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး စနစ္ကသာ နိမ္႔တာမဟုတ္ဘဲ ၊ ပညာေရးဌာနကို
ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကိုယ္က နိမ့္တာဗ်၊
ႏိုင္ငံ့အေရးထက္ မိသားစုအေရးကို စဥ္းစားေနၾကေတာ့ လူမွန္ ေနရာမွန္
မရွိေတာ့ဘူး” ဟုေျပာဆိုခဲ့သည္။
၂၀၀၈
ခုႏွစ္ ေလာက္တြင္ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ဆု ရရွိေရးအတြက္ ငယ္ရြယ္ေသာ
တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားၾကားတြင္ ေခတ္စားခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ပညာသင္ဆု
ဆိုသည္မွာ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ေသာ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းမ်ားသာ
ရေသာအခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ ပညာေရးဌာန တစ္ခုမွ ပညာေတာ္သင္ရရွိေရး အတြက္
ပဏမအေနျဖင့္ ပါေမာကၡ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္၊ ေထာက္ခံခ်က္ လိုအပ္ေပသည္။
ဒုတိယအဆင့္
အေနျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ေရးဆိုင္ရာ စာေမးပြဲေျဖဆိုရသည္။ ေရြးခ်ယ္ေရး
စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ပါက တတိယအေနျဖင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာမွ
စစ္ေဆးမႈမ်ားျပဳလုပ္သည္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားကို ေျပးကပ္ရသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ
ေပးအပ္သည့္ စေကာ္လာရွစ္ ျဖစ္ပါက ၂၀၀၇-၈ ၀န္းက်င္တြင္ ကန္ေတာ့ေငြမွာ
က်ပ္သိန္း ၃၀ မွ ၅၀ ၾကား ရွိသည္။ ေငြမက္သူ အရာရွိႀကီးမဟုတ္ဘဲ ၊
ပန္းဦးဆက္ျခင္းကို ႏွစ္သက္သူျဖစ္ပါက ဆရာမမ်ားမွာ ပန္းဦး ဆက္ၾကရသည္။
တခ်ိဳ႕အရာရွိႀကီးမ်ားမွာ ပန္းႏွင့္ေငြ ႏွစ္ခုလုံးကို ႏွစ္ျခဳိက္ၾကသည္။
အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာနမွ
ခြင့္ျပဳၿပီး ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္ထားျခင္းကို
၄င္းဌာနမွပင္ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဌာနဆိုင္ရာမွ
ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ ဆိုသည္မွာ အိမ္မက္ မမက္ေကာင္းေသာ အရာ ျဖစ္ေနဆဲ
ပင္ျဖစ္သည္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ
လာေသာ ပညာသင္ဆု ကန္ေတာ့ေၾကး ေစ်းႀကီးရျခင္းမွာ ဂ်ပန္တြင္ေပးေသာ ပညာသင္
ေထာက္ပံ့ေၾကး ျမင့္မားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေရာက္သြားေသာ
ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕မွာ တစ္လလွ်င္ ေဒၚလာ (၂၀၀၀)
အနည္းဆုံးစုေဆာင္းႏိုင္ၾကသည္။ မသုံးမစားဘဲ အငတ္ခံကာ ေငြစုေသာ
ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
ပညာေရးအတြက္ေပးေသာ
ေထာက္ပံ့ေၾကးကို ပညာေရးအတြက္ မသုံးဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တိုက္ခန္းႏွင့္
ကား၀ယ္သည္ကို ပါေမာကၡမွ သိရွိသြားသည့္အတြက္ ပါရဂူဘြဲ႔မရဘဲ ျပန္သြားရေသာ
ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ အခ်ိဳ႕မွေပးေသာ
ေထာက္ပံ့ေၾကးသည္ ပညာသင္ေနစဥ္ကာလအတြင္း လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား၀ယ္ယူေရးႏွင့္
ပညာေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ခရီးသြားလာမႈ၊ သုေတသနလုပ္ငန္းႏွင့္
ေနထိုင္စားေသာက္မႈ အတြက္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုအခါတြင္
အတိုက္အခံႏွင့္ လက္ရွိအစိုးရမွလည္း ႏိုင္ငံျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးတြင္ ပညာေရး၏
အေရးပါပုံကို သေဘာေပါက္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ အစိုးရမွလည္း
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွ ပညာသင္ဆုမ်ား ရရွိေရးကို အသည္းအသန္
ေဆာင္ရြက္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာႏိုင္ငံမွ ပညာသင္ဆုမ်ား ေပးေရးကို သေဘာတူထားၿပီး
ျဖစ္သည္။ ပညာသင္ဆု အမ်ားဆုံးရႏိုင္ေသာ ဌာနမ်ားသည္ အက်င့္ပ်က္ျခစားေသာ
ဌာနမ်ားျဖစ္လာရန္ အေျခအေနရွိေနသည္။
သံရုံးမ်ားႏွင့္
တကၠသိုလ္မ်ားက ေပးအပ္ေသာ ပညာသင္ဆုမ်ားမွာ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ ျဖစ္ေသာ္လည္း
အခက္အခဲမ်ား ရွိေနသည္။ သာမန္ဘြဲ႔ရ တဦးအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္
ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္တြင္ ကြၽမ္းက်င္ေသာ္လည္း
အဂၤလိပ္စာကြၽမ္းက်င္မႈကို တႏွစ္ (သို႔) ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ကဲ့သို႔ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။
ရပ္ေ၀းမွ
ေက်ာင္းသားျဖစ္ပါက ရန္ကုန္တြင္ ေနထိုင္စားေသာက္ စရိတ္ႏွင့္
သင္တန္းေၾကးမ်ားကို ေပါင္းပါက တလလွ်င္ က်ပ္ ၂ သိန္းႏွင့္ ၃
သိန္းၾကားရွိသည္။ တႏွစ္စာအတြက္ ျဖစ္ပါက က်ပ္ ၂၅ သိန္းႏွင့္ ၃၀ အၾကား
ရွိၿပီး (၂) ႏွစ္စာ အတြက္ျဖစ္ပါက က်ပ္သိန္း ၅၀ ႏွင့္ ၆၀ ၾကားရွိသည္။
အစိုးရမဟုတ္ေသာ
အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္၀င္လာေသာ ပညာသင္ဆုျဖစ္ပါက သက္ဆိုင္ရာ NGO
မွတာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိပါက စေကာ္လာရွစ္ဆိုသည္မွာ ေ၀လာေ၀းပင္။
သာမန္ျပည္သူ၊
ေငြမရွိေသာ ေခတ္ပညာတတ္မ်ားအေနျဖင့္ ပညာေတာ္သင္ဆု တခု ရရွိျခင္းဆိုသည္မွာ
ထီထိုးသကဲ့သို႔ပင္ရွိေနေပေသးသည္။ သာမန္ လူတန္းစားမ်ားအေနျဖင့္
သိန္းဆယ္ႀကီးဂဏန္းကို မေရရာေသာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္တြင္ ရင္းနွီးမည့္အစား
အျခားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္သာ ရင္းႏွီးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
NGO
မ်ားႏွင့္ဆက္စပ္လာေသာ ပညာသင္ဆုအမ်ားစုမွာ Community Performance ဟုေခၚေသာ
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ပရဟိတလုပ္ငန္း အေတြ႔အႀကဳံသည္ အဓိကအေရးပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ NGO မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ လာေသာ
ပညာသင္ဆုသည္လည္း အစိုးရဌာနဆိုင္ရာမ်ားကဲ့သို႔ပင္ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚသည့္
အဆင့္တြင္ရွိေနေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္
လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာ ျမန္မာ့ပညာေရး ေရစီးေၾကာင္းတြင္ ပညာေတာ္သင္ဆု
ဆိုသည္မွာ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ၊ အစိုးရမဟုတ္ေသာ
အဖြဲ႔အစည္းမ်ားျဖင့္ ရင္းနွီးကြၽန္း၀င္ေသာ၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာ
လူတန္းစားသုံးရပ္အတြက္ ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။
တသီးပုဂၢလိက
ပညာသင္ဆု ရရွိသူ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ ရရွိေသာပညာသင္ဆုအေၾကာင္းကို
အျခားေသာ လူငယ္မ်ားသို႔ လက္ဆင့္ကမ္းသင့္သည္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း
ပညာသင္ၾကားရန္ ထြက္လာေသာ လူငယ္မ်ားတြင္လည္း ငါတကိုယ္ေကာင္းစားေရး
စိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္းေအာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိမိရရွိခဲ့ေသာ
ပညာသင္ဆုအေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မွ်ေ၀ရန္ အင္မတန္မွ
၀န္ေလးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ယခုအခါတြင္
ပြင့္လင္းစ ျမန္မာ့စာနယ္ဇင္းေလာကသားတို႔ အေနျဖင့္ ပညာသင္ဆုနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ
အခ်က္အလက္မ်ားကို စနစ္တက်ရွာေဖြစုေဆာင္း တင္ျပသင့္သည္။
လက္ရွိအစိုးရ
အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ပညာေရးဌာနကို ေအာက္ေျခအဆင့္မွ
စတင္ကာ တဆင့္ခ်င္း ျပင္ဆင္သင့္သည္။ သံၿပိဳင္သီဆို သင္ၾကားေနသည့္၊
ညာစားေနသည့္ က်ဴရွင္ ပညာေရး ေလာကကို အၿပီအပိုင္စြန္႔လႊတ္ၿပီး၊
ႏိုင္ငံသားစိတ္ဓာတ္ ျပည့္၀ေသာ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား ေမြးထုတ္ေရးကို
စဥ္းစားသင့္သည္။
Civic
Ethics ျပည့္သူ႔နီတိ ျပည့္၀ေသာ ႏိုင္ငံသားေကာင္းမ်ားမရွိပါက မည္မွ်ပင္
သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀ေစကာမႈ ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္တည္ ေဆာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
အမုန္းတရားႏွင့္ အဂတိကင္းေသာ ပညာေရးစနစ္မ်ိဳးကို တည္ေထာင္ႏိုင္ပါမွ ၂၁
ရာစု၏ ကမၻာ့ ႏို္င္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ေရစီးေၾကာင္းတို႔တြင္
လိုက္ပါႏိုင္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။
ေမာင္ရမၼာ
၁၈၊ ၁၂၊၂၀၁၁
0 comments:
Post a Comment