မျမင္ရသည့္ တစုံတေယာက္
|
10:25 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေဆာင္း၀င္လာခဲ့ျပီပဲ.. အျပင္မွာ အုံံ႔မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ ေအးစက္ေနသည္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း ေအးစိမ့္ေနသသည္။
ရာသီဥတုၾကီးက ေအးစက္စက္နဲ႔ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါ။ ဒီႏိုင္ငံက ေဆာင္းတြင္းၾကီးကို က်မမုန္းသည္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ အေႏြးထည္ေတြအထပ္ထပ္၀တ္ရတာ စိတ္ညစ္မိသည္။ ေဆာင္း၀င္ျပီဆိုတာနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့ အေႏြးထည္ေတြကို ျပင္ရထုတ္ရနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လွသည္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေက်ာင္းလည္းမသြားခ်င္ပါ။ မနက္ေစာေစာအလုပ္သြားရတာလည္း မုန္းသည္။ စာလည္းမေရးခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာသြားေကြးေနခ်င္သည္။ ေအးလြန္းေတာ့ မလႈပ္မယွက္ေနရင္လည္း ကိုယ္ေတြလက္ေတြနာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ပိုဆိုးသည္က ေဆာင္းေရာက္လွ်င္ လည္ေထာင္အေႏြးထည္ေတြကို က်မက မ၀တ္ခ်င္မ၀တ္တတ္ပါ။ ေနာက္ျပီး လည္ပင္းေအးတာနဲ႔ က်မ အေအးမိတတ္သည္။ ေအးတိုင္းေခ်ာင္းဆိုးျပီး ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္တတ္ပါ။ လူၾကားထဲမွာ ေခ်ာင္းဆိုးတာကို ေအာင့္ထားရတာ ယားက်ိက်ိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေနရခက္ျပီး စိတ္ညစ္ရသည္။ သည္ေန႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတာနဲ႔ ဘယ္မွမထြက္ပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ တခုခုကို သတိရသလိုလို။ ပ်င္းတာနဲ႔ အင္တာနက္ေလးၾကည့္လိုက္ စာဖတ္လိုက္လုပ္ေနမိသည္။
အခန္းထဲမွာ ေနရင္း ပ်င္းေတာ့ တခုခုကိုသတိရမိသလိုလို…
ကိုယ့္ဖာသာ အထီးက်န္သလိုလိုခံစားမိသည္။ ေဆာင္း၀င္လာေတာ့ ညေနေစာေစာဆို အုံးမိႈင္းျပီးေမွာင္ေနသည္။ ၆နာရီေလာက္ဆို ေမွာင္ျပီေလ။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ရသည္။ ဟင္းခ်က္ရန္ျပင္ဆင္ျပီး အိမ္ေရွ႔တံခါးကို သြားဖြင့္ထားလိုက္သည္။ က်မေနတဲ့ အခန္းက ဟင္းခ်က္သည့္ေနရာ မီးဖိုကေန အတြင္းကို ၀င္သည့္တံခါးမနဲ႔တဆက္ထဲရွိေနသည္။ မီးဖိုေရွ့မွာ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေနေပမယ့္ အနံနံမွာစိုးလို႔ က်မက ေဆာင္းတြင္းဘယ္ေလာက္ပင္ေအးေအး အျမဲတံခါးမၾကီးကို သြားဖြင့္ထားတတ္သည္။
ဟင္းခ်က္ေနတုန္း စိတ္ထဲက တခုခုကို ခံစားမိျပီး ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။ က်မကို တစုံတေယာက္က လွမ္းၾကည့္ေနသလိုခံစားရသည္။ အဲဒီခံစာခ်က္က ခုမွမဟုတ္ အျမဲလိုလို တေယာက္ေယာက္က က်မ တစုံတခုကို လုပ္ေနျပီဆိုလွ်င္ တေနေနရာရာက ရပ္ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးခံစားရသည္။ တကယ္ပဲ မျမင္ရသည့္အရာ (တေယာက္ေယာက္ေပါ့)ၾကည့္ေနသလိုပါ။ က်မေၾကာက္ရမည့္အစား သူ႔ကို နားလည္သနားသလိုစိတ္ျဖစ္မိသျမဲပါ။ က်မညေန ၇ နာရီေလာက္ ဟင္းခ်က္ေနရင္ တစုံတေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကည့္ေနတာကို သိေနသလိုလို၊ သူ႔(ထိုတစုံတခုေသာအရာ)ကို သနားသလိုလိုခံစားမိသည္။
က်မေနသည့္ အခန္းက ေဘးကအခန္းလြတ္ေတြရွိေနေပမယ့္ ဘယ္သူမွရွိမေနပါ။
ယခင္က က်မတေယာက္ထဲမို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ေခၚလာျပေတာ့ သူက အခန္းက ေကာင္းေပမယ့္ (စိတ္)မသန္႔ဘူးလို႔ေျပာျပီးမေနပါ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလာေတာ့လည္း မေၾကာက္ဘူးလားတေယာက္ထဲေနတာလို႔ ေမးပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ ခြက္ကနဲတခုခုလႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ အသံမ်ိဳးၾကားေပမယ့္ ကိုယ့္အာရုံနဲ႔ကိုယ္ ေအးေအးသာေနလို႔ ၾကားလည္းထြက္ၾကည့္မေနမိပါ။ က်မက မိုးလင္းေတာ့ ရုံးခန္းသြား ညေနထမင္းျပန္စား တခါတေလ ညမွဟင္းခ်က္ တီဗီြၾကည့္ျပီး ေက်ာင္းမွာ စာတမ္းသြားေရး၊ စာဖတ္လုပ္ေနတာ ည ၁၂နာရီေက်ာ္မွျပန္လာတတ္တာမို႔ ျပန္လာေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနျပီ ဘာမွမစဥ္းစားမိပါ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အခန္းမွာ ေနျပီးစာေရး စာဖတ္လုပ္ေနတာမ်ားသည္။ ညေနေလာက္ဆို ဟင္းခ်က္ေရခ်ိဳးျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့မွာ ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ေတာ့သည္။ ညဆို က်မေနသည့္ အခန္းပါတ္လည္က တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ ပါတ္၀န္းက်င္ကလည္း တိတ္ေနသည္။ အရင္အေဆာင္ေတြလို မဟုတ္ပါ။
ခုရက္ပိုင္းရာသီဥတုေျပာင္းလာျပီး ေအးလို႔လားမသိ မၾကာခနေနမေကာင္းသလိုျဖစ္သည္။ ညညဆိုလွ်င္ သူရဲလိုလိုဘာလိုလိုမ်ိဳး အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္သည္။ ဘုရားကန္ေတာ့ အိပ္ေပမယ့္ အိမ္မက္မက္ျပီး မနက္ႏိုးလာလွ်င္ မျမင္ရသည့္ တေယာက္ေယာက္က ရွိေနေသး သလိုလို ခံစားမိသည္။
"ေဟး ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသူ"
တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အဖိုးၾကီး ျပဳံးရင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေမးသည္။
"ထမင္းစားမလို႔ေလ အဖိုးကလည္း ေသာက္လာျပန္ျပီလား"
"ေအး ေသာက္လာတာ ဒါမွ ျမန္ျမန္ေသမွာေလ ငါတေယာက္ထဲအထီးက်န္တယ္ဟယ္"
"ဟာ အဖိုးကလဲေလ မေသဘဲနဲ႔ ေနထိုင္မေကာင္းေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
အဖိုးၾကီး ႏႈတ္ဆက္ရင္းထြက္သြားေတာ့ ေငးၾကည့္မိသည္။
သူက အသက္ ၈၀ရွိျပီ လြန္ခဲ့သည့္တႏွစ္ေက်ာ္က (က်မမေရာက္ခင္က) သူ႔မိန္းမအဖြားၾကီးဆုံးသြားေတာ့ တေယာက္ထဲေနသည္။ သားသမီးေတြက အေ၀းမွာ… အထီးက်န္ေၾကာင္းမၾကာခဏ က်မကိုေျပာျပတတ္သည္။ အရက္ကလည္းေသာက္တတ္စျမဲ… အရက္ေသာက္တာ အထီးက်န္လို႔ဟုေျပာသည္။ က်မလည္း တေယာက္ထဲေနေတာ့ အခန္းကို အျပင္က အလုပ္က ျပန္လာလွ်င္ တေယာက္ေယာက္ရွိမေနလွ်င္ အထီးက်န္သလိုခံစားရစျမဲပါ။ က်မက အနားမွာ ရွိသည့္ ဘုရားေက်ာင္းကို မသြားဘူးလားဟု ေမးေတာ့ ဘုရားသခင္ကို မယုံဘူးတဲ့။ သူကေျပာသည္ ဘုရားကို ယုံလည္းေသရမွာပဲ မယုံလည္း ေသရမွာပဲတဲ့… သူက ေသရမွာေၾကာက္သည္။ က်မက ေျပာျပသည္ အဖိုး ဘာသာတခုခုကို ယုံမွ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တေယာက္ေယာက္ရွိေနေတာ့ စိတ္ညစ္ အထီးက်န္တဲ့အခါ ဆုေတာင္းတိုင္တည္ေတာ့ စိတ္ေႏြးေထြးတာေပါ့လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ တစုံတေယာက္က ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္မွာ ေႏြးေထြးမူရွိသလို… တေယာက္ထဲေနသည့္အခါမွာလည္း ကိုယ္ယုံၾကည္ရာ အေစာင့္အေရွာက္ မျမင္ႏိုင္သည့္အရာကပဲျဖစ္ေစ ဘာသာတရားကေစာင့္ေရွာက္သည္လို႔ ယုံလွ်င္ စိတ္ေႏြးေထြးေစသည္လို႔ က်မထင္သည္။ ဒါ့အျပင္ ပါတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလကဲ့သို႔ မျမင္ရသည့္အရာေတြလည္း ရွိေနတတ္သည္ကို မယုံေပမယ့္ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ခံစားရတတ္သည္။
ခုလည္း က်မ ညေနေမွာင္ရီျဖိဳးဖ်တြင္ ဟင္းခ်က္တိုင္း တစုံတေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုလို။
တရက္က က်မနဲ႔ သူ(ေမာင္) ညဘက္ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မနက္အတြက္ ေစ်း၀ယ္ရေအာင္ဆို ဆူပါမားကတ္အေသးေလးမွာ က်မက အသားေတြ၀ယ္လာသည္။ အမွန္က ည ၁၂နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ၾကက္သားဘူးတဘူးထဲဆိုေတာ့ အိပ္မယူပဲ ဒီအတိုင္း အသားစိမ္းဘူးကို ကိုင္ျပီးယူလာသည္။ က်မတို႔နားမွာ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ တညလုံးဖြင့္သည့္ စတိုးဆိုင္ေလးေတြေပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တညလုံးနီးပါးရွိေနတတ္ေတာ့ ကင္ပါတ္ထမင္းလိပ္ဆိုင္ေလးေတြလည္း လာေရာင္းတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ တေယာက္ထဲ အျပင္ထြက္လည္း က်မကမေၾကာက္ပါ။ က်မ အိမ္နားကေတာ့တိတ္ဆိတ္ျပီး ေမွာင္ေနပါသည္။ အိမ္ေပၚတက္ျပီးက်မ ေသာ့ဖြင့္မလို႔အလုပ္မွာ ေမာင္က တေယာက္ေယာက္လိုက္လာတဲ့ ေျခသံၾကားတယ္ အရင္၀င္ႏွင့္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္လို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ က်မကေတာ့ မၾကားပါ။ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကိုမွသိပ္သတိမထားတတ္သာပါ။ အထဲေရာက္မွ စိတ္ထဲမလုံမလဲခံစားရသည္။ တေယာက္ေယာက္ အျပင္မွာ ရွိေနသလိုလို။ က်မေနာက္ေတာ့ သတိထားမိသည္… တစုံတေယာက္က တခုခုေတာင္းစားခ်င္လို႔ဟု ထင္မိရင္း စားစရာျဖစ္ျဖစ္ တခုခုသြားခ်ထားရမလားလို႔ ေမာင့္ကို ေမးလိုက္သည္။ သူကမလုပ္ပါနဲ႔လုိ႔ပဲေျပာသည္။ က်မေၾကာက္မွာဆိုးလို႔ထင္သည္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျပာသည္။
ေနာက္ညေတြက် က်မတေယာက္ထဲ အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္မိသည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ စိတ္က ေဖ်ာက္ရင္းေမ့သြားသည္။
သို႔ေသာ္ မျမင္ရသည့္ တစုံတေယာက္က တခါတေလ က်မထံလာသလိုလို ခံစားရသည္။
ညေနေစာင္းဆို က်မတေယာက္ထဲရွိေနတုန္း သူလာတတ္သလိုလို…
က်မကို တစုံတေယာက္က ရပ္ၾကည့္ေနပါသည္။ သူ႔ကို စကားေျပာလို႔လည္းမရပါ။ ၾကည့္ေနတာေတာ့သိသလိုလို… သူက အထီးက်န္ေနသလိုလို သနားသလို က်မစိတ္ထဲမွာ ခံစားရသည္။ အေဖာ္လည္း မဟုတ္ေသာ သူ႔ကို က်မဘယ္လို လုပ္ေပးရပါ့မလဲ...
အင္ၾကင္း
3: 12 pm
17 Nov. 2011
ရာသီဥတုၾကီးက ေအးစက္စက္နဲ႔ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါ။ ဒီႏိုင္ငံက ေဆာင္းတြင္းၾကီးကို က်မမုန္းသည္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ အေႏြးထည္ေတြအထပ္ထပ္၀တ္ရတာ စိတ္ညစ္မိသည္။ ေဆာင္း၀င္ျပီဆိုတာနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့ အေႏြးထည္ေတြကို ျပင္ရထုတ္ရနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္လွသည္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေက်ာင္းလည္းမသြားခ်င္ပါ။ မနက္ေစာေစာအလုပ္သြားရတာလည္း မုန္းသည္။ စာလည္းမေရးခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာသြားေကြးေနခ်င္သည္။ ေအးလြန္းေတာ့ မလႈပ္မယွက္ေနရင္လည္း ကိုယ္ေတြလက္ေတြနာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ပိုဆိုးသည္က ေဆာင္းေရာက္လွ်င္ လည္ေထာင္အေႏြးထည္ေတြကို က်မက မ၀တ္ခ်င္မ၀တ္တတ္ပါ။ ေနာက္ျပီး လည္ပင္းေအးတာနဲ႔ က်မ အေအးမိတတ္သည္။ ေအးတိုင္းေခ်ာင္းဆိုးျပီး ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာက္တတ္ပါ။ လူၾကားထဲမွာ ေခ်ာင္းဆိုးတာကို ေအာင့္ထားရတာ ယားက်ိက်ိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေနရခက္ျပီး စိတ္ညစ္ရသည္။ သည္ေန႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတာနဲ႔ ဘယ္မွမထြက္ပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ တခုခုကို သတိရသလိုလို။ ပ်င္းတာနဲ႔ အင္တာနက္ေလးၾကည့္လိုက္ စာဖတ္လိုက္လုပ္ေနမိသည္။
အခန္းထဲမွာ ေနရင္း ပ်င္းေတာ့ တခုခုကိုသတိရမိသလိုလို…
ကိုယ့္ဖာသာ အထီးက်န္သလိုလိုခံစားမိသည္။ ေဆာင္း၀င္လာေတာ့ ညေနေစာေစာဆို အုံးမိႈင္းျပီးေမွာင္ေနသည္။ ၆နာရီေလာက္ဆို ေမွာင္ျပီေလ။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ရသည္။ ဟင္းခ်က္ရန္ျပင္ဆင္ျပီး အိမ္ေရွ႔တံခါးကို သြားဖြင့္ထားလိုက္သည္။ က်မေနတဲ့ အခန္းက ဟင္းခ်က္သည့္ေနရာ မီးဖိုကေန အတြင္းကို ၀င္သည့္တံခါးမနဲ႔တဆက္ထဲရွိေနသည္။ မီးဖိုေရွ့မွာ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေနေပမယ့္ အနံနံမွာစိုးလို႔ က်မက ေဆာင္းတြင္းဘယ္ေလာက္ပင္ေအးေအး အျမဲတံခါးမၾကီးကို သြားဖြင့္ထားတတ္သည္။
ဟင္းခ်က္ေနတုန္း စိတ္ထဲက တခုခုကို ခံစားမိျပီး ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။ က်မကို တစုံတေယာက္က လွမ္းၾကည့္ေနသလိုခံစားရသည္။ အဲဒီခံစာခ်က္က ခုမွမဟုတ္ အျမဲလိုလို တေယာက္ေယာက္က က်မ တစုံတခုကို လုပ္ေနျပီဆိုလွ်င္ တေနေနရာရာက ရပ္ၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳးခံစားရသည္။ တကယ္ပဲ မျမင္ရသည့္အရာ (တေယာက္ေယာက္ေပါ့)ၾကည့္ေနသလိုပါ။ က်မေၾကာက္ရမည့္အစား သူ႔ကို နားလည္သနားသလိုစိတ္ျဖစ္မိသျမဲပါ။ က်မညေန ၇ နာရီေလာက္ ဟင္းခ်က္ေနရင္ တစုံတေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကည့္ေနတာကို သိေနသလိုလို၊ သူ႔(ထိုတစုံတခုေသာအရာ)ကို သနားသလိုလိုခံစားမိသည္။
က်မေနသည့္ အခန္းက ေဘးကအခန္းလြတ္ေတြရွိေနေပမယ့္ ဘယ္သူမွရွိမေနပါ။
ယခင္က က်မတေယာက္ထဲမို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ေခၚလာျပေတာ့ သူက အခန္းက ေကာင္းေပမယ့္ (စိတ္)မသန္႔ဘူးလို႔ေျပာျပီးမေနပါ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလာေတာ့လည္း မေၾကာက္ဘူးလားတေယာက္ထဲေနတာလို႔ ေမးပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ ခြက္ကနဲတခုခုလႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ အသံမ်ိဳးၾကားေပမယ့္ ကိုယ့္အာရုံနဲ႔ကိုယ္ ေအးေအးသာေနလို႔ ၾကားလည္းထြက္ၾကည့္မေနမိပါ။ က်မက မိုးလင္းေတာ့ ရုံးခန္းသြား ညေနထမင္းျပန္စား တခါတေလ ညမွဟင္းခ်က္ တီဗီြၾကည့္ျပီး ေက်ာင္းမွာ စာတမ္းသြားေရး၊ စာဖတ္လုပ္ေနတာ ည ၁၂နာရီေက်ာ္မွျပန္လာတတ္တာမို႔ ျပန္လာေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနျပီ ဘာမွမစဥ္းစားမိပါ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အခန္းမွာ ေနျပီးစာေရး စာဖတ္လုပ္ေနတာမ်ားသည္။ ညေနေလာက္ဆို ဟင္းခ်က္ေရခ်ိဳးျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့မွာ ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ေတာ့သည္။ ညဆို က်မေနသည့္ အခန္းပါတ္လည္က တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ ပါတ္၀န္းက်င္ကလည္း တိတ္ေနသည္။ အရင္အေဆာင္ေတြလို မဟုတ္ပါ။
ခုရက္ပိုင္းရာသီဥတုေျပာင္းလာျပီး ေအးလို႔လားမသိ မၾကာခနေနမေကာင္းသလိုျဖစ္သည္။ ညညဆိုလွ်င္ သူရဲလိုလိုဘာလိုလိုမ်ိဳး အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္တတ္သည္။ ဘုရားကန္ေတာ့ အိပ္ေပမယ့္ အိမ္မက္မက္ျပီး မနက္ႏိုးလာလွ်င္ မျမင္ရသည့္ တေယာက္ေယာက္က ရွိေနေသး သလိုလို ခံစားမိသည္။
"ေဟး ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသူ"
တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အဖိုးၾကီး ျပဳံးရင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေမးသည္။
"ထမင္းစားမလို႔ေလ အဖိုးကလည္း ေသာက္လာျပန္ျပီလား"
"ေအး ေသာက္လာတာ ဒါမွ ျမန္ျမန္ေသမွာေလ ငါတေယာက္ထဲအထီးက်န္တယ္ဟယ္"
"ဟာ အဖိုးကလဲေလ မေသဘဲနဲ႔ ေနထိုင္မေကာင္းေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
အဖိုးၾကီး ႏႈတ္ဆက္ရင္းထြက္သြားေတာ့ ေငးၾကည့္မိသည္။
သူက အသက္ ၈၀ရွိျပီ လြန္ခဲ့သည့္တႏွစ္ေက်ာ္က (က်မမေရာက္ခင္က) သူ႔မိန္းမအဖြားၾကီးဆုံးသြားေတာ့ တေယာက္ထဲေနသည္။ သားသမီးေတြက အေ၀းမွာ… အထီးက်န္ေၾကာင္းမၾကာခဏ က်မကိုေျပာျပတတ္သည္။ အရက္ကလည္းေသာက္တတ္စျမဲ… အရက္ေသာက္တာ အထီးက်န္လို႔ဟုေျပာသည္။ က်မလည္း တေယာက္ထဲေနေတာ့ အခန္းကို အျပင္က အလုပ္က ျပန္လာလွ်င္ တေယာက္ေယာက္ရွိမေနလွ်င္ အထီးက်န္သလိုခံစားရစျမဲပါ။ က်မက အနားမွာ ရွိသည့္ ဘုရားေက်ာင္းကို မသြားဘူးလားဟု ေမးေတာ့ ဘုရားသခင္ကို မယုံဘူးတဲ့။ သူကေျပာသည္ ဘုရားကို ယုံလည္းေသရမွာပဲ မယုံလည္း ေသရမွာပဲတဲ့… သူက ေသရမွာေၾကာက္သည္။ က်မက ေျပာျပသည္ အဖိုး ဘာသာတခုခုကို ယုံမွ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တေယာက္ေယာက္ရွိေနေတာ့ စိတ္ညစ္ အထီးက်န္တဲ့အခါ ဆုေတာင္းတိုင္တည္ေတာ့ စိတ္ေႏြးေထြးတာေပါ့လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ တစုံတေယာက္က ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္မွာ ေႏြးေထြးမူရွိသလို… တေယာက္ထဲေနသည့္အခါမွာလည္း ကိုယ္ယုံၾကည္ရာ အေစာင့္အေရွာက္ မျမင္ႏိုင္သည့္အရာကပဲျဖစ္ေစ ဘာသာတရားကေစာင့္ေရွာက္သည္လို႔ ယုံလွ်င္ စိတ္ေႏြးေထြးေစသည္လို႔ က်မထင္သည္။ ဒါ့အျပင္ ပါတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလကဲ့သို႔ မျမင္ရသည့္အရာေတြလည္း ရွိေနတတ္သည္ကို မယုံေပမယ့္ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ခံစားရတတ္သည္။
ခုလည္း က်မ ညေနေမွာင္ရီျဖိဳးဖ်တြင္ ဟင္းခ်က္တိုင္း တစုံတေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုလို။
တရက္က က်မနဲ႔ သူ(ေမာင္) ညဘက္ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မနက္အတြက္ ေစ်း၀ယ္ရေအာင္ဆို ဆူပါမားကတ္အေသးေလးမွာ က်မက အသားေတြ၀ယ္လာသည္။ အမွန္က ည ၁၂နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ ၾကက္သားဘူးတဘူးထဲဆိုေတာ့ အိပ္မယူပဲ ဒီအတိုင္း အသားစိမ္းဘူးကို ကိုင္ျပီးယူလာသည္။ က်မတို႔နားမွာ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ တညလုံးဖြင့္သည့္ စတိုးဆိုင္ေလးေတြေပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တညလုံးနီးပါးရွိေနတတ္ေတာ့ ကင္ပါတ္ထမင္းလိပ္ဆိုင္ေလးေတြလည္း လာေရာင္းတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ တေယာက္ထဲ အျပင္ထြက္လည္း က်မကမေၾကာက္ပါ။ က်မ အိမ္နားကေတာ့တိတ္ဆိတ္ျပီး ေမွာင္ေနပါသည္။ အိမ္ေပၚတက္ျပီးက်မ ေသာ့ဖြင့္မလို႔အလုပ္မွာ ေမာင္က တေယာက္ေယာက္လိုက္လာတဲ့ ေျခသံၾကားတယ္ အရင္၀င္ႏွင့္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္လို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ က်မကေတာ့ မၾကားပါ။ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကိုမွသိပ္သတိမထားတတ္သာပါ။ အထဲေရာက္မွ စိတ္ထဲမလုံမလဲခံစားရသည္။ တေယာက္ေယာက္ အျပင္မွာ ရွိေနသလိုလို။ က်မေနာက္ေတာ့ သတိထားမိသည္… တစုံတေယာက္က တခုခုေတာင္းစားခ်င္လို႔ဟု ထင္မိရင္း စားစရာျဖစ္ျဖစ္ တခုခုသြားခ်ထားရမလားလို႔ ေမာင့္ကို ေမးလိုက္သည္။ သူကမလုပ္ပါနဲ႔လုိ႔ပဲေျပာသည္။ က်မေၾကာက္မွာဆိုးလို႔ထင္သည္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျပာသည္။
ေနာက္ညေတြက် က်မတေယာက္ထဲ အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္မိသည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ စိတ္က ေဖ်ာက္ရင္းေမ့သြားသည္။
သို႔ေသာ္ မျမင္ရသည့္ တစုံတေယာက္က တခါတေလ က်မထံလာသလိုလို ခံစားရသည္။
ညေနေစာင္းဆို က်မတေယာက္ထဲရွိေနတုန္း သူလာတတ္သလိုလို…
က်မကို တစုံတေယာက္က ရပ္ၾကည့္ေနပါသည္။ သူ႔ကို စကားေျပာလို႔လည္းမရပါ။ ၾကည့္ေနတာေတာ့သိသလိုလို… သူက အထီးက်န္ေနသလိုလို သနားသလို က်မစိတ္ထဲမွာ ခံစားရသည္။ အေဖာ္လည္း မဟုတ္ေသာ သူ႔ကို က်မဘယ္လို လုပ္ေပးရပါ့မလဲ...
အင္ၾကင္း
3: 12 pm
17 Nov. 2011
0 comments:
Post a Comment