တကယ္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ....

သီခ်င္းေတြ အၾကာႀကီးနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ သီခ်င္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ေတြ႔ရာ နားေထာင္တယ္၊ ႀကံဳရာနားေထာင္တယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္တိုင္းမွာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ခံစားခ်က္ခ်င္းမတူတဲ့ လူေတြက မတူတဲ့သီခ်င္းကို နားေထာင္ၾကတယ္။

လူတိုင္းက ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တူတယ္။ သင္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးျပင္းေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္သိေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိခိုက္နာက်င္ခံရပါေစ၊ ဘ...ယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ရုန္းကန္ရပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အျပစ္ကင္းေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုးယုတ္ပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ..... တကယ္ေတာ့ သင္ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္တယ္။ အခုလည္းျဖစ္တယ္.. ေနာင္လည္းျဖစ္တယ္။

လူတိုင္းရဲ႕အေတြးအျမင္ေတြက မတူၾကဘူး။ အဲဒီလုိ မတူလိုပဲ ထူးျခားတဲ့ပင္ကိုလကၡဏာေတြ လူတိုင္းရွိခဲ့ၾကတယ္။ ပင္ကိုလကၡဏာကိုယ္စီရွိခဲ့ၾကလို႔ပဲ တျခားလူနဲ႔သင့္ကို ခဲြျခားလို႔ရခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တမင္လွ်ဳိဝွက္ထားစရာမလိုဘူး။ လွ်ဳိဝွက္လြန္းရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရႈံးဆံုးသြားႏိုင္လို႔ျဖစ္တယ္။

လူတိုင္းက ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ လူတိုင္း ကိုယ့္ပင္ကိုလကၡဏာနဲ႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ကေလးငယ္လို လိုခ်င္တာကိုရေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္၊ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီး ရုန္းကန္ေနၾကတယ္။ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာ တခဏေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပ်ာက္ဆံုးေကာင္း ေပ်ာက္ဆံုးလိမ့္မယ္။

ျမဴမႈန္ၾကားထဲမွာ မျမင္မစမ္းနဲ႔ သင္ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္။ ျမဴစိုင္ျမဴခဲေတြကို လွစ္ဟလိုက္တာနဲ႔ ၾကည္လင္တဲ့ေကာင္းကင္ကို သင္ေတြ႔လိမ့္မယ္။ မလွစ္ဟခဲ့ရင္ ျမဴမႈန္ၾကားထဲမွာပဲ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ဦးတည္ရာမဲ့၊ အဆံုးမဲ့ သင္လမ္းသလားေနလိမ့္မယ္။ ျမဴမႈန္ၾကားထဲမွာပဲ မျမင္မကန္းေရွ႕တိုးေနရင္ ေရွ႕မွာေခ်ာက္ကမ္းပါးလည္း ရွိႏိုင္တယ္၊ သားရိုင္းတိရစာၦန္လည္း ရွိႏိုင္တယ္။ ျမဴမႈန္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့အရာေတြက မႈန္ဝါးဝါးဆိုေပမယ့္ အဲဒီအထဲကေန သင္ရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္အရာက တကယ့္လက္ေတြ႔၊ ဘယ္အရာက စိတ္ကူးယဥ္ဆိုတာကို သင္မခဲြျခားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ျမဴစိုင္ျမဴခဲေတြရဲ႕ေနာက္မွာ သင္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့အရာေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သင္မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒီအရာေတြက ျမဴမႈန္ေတြထဲကအရာေလာက္ လွခ်င္မွလွမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမဴစိုင္ေတြကို သင္ဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့မွ၊ ၾကည္လင္တဲ့ေကာင္းကင္ကို သင္ျမင္ေတာ့မွ အရာအားလံုးဟာ ေလာကႀကီးေၾကာင့္ မွားေနတာမဟုတ္ဘဲ သင္ကိုယ္တိုင္က မွားေနတယ္ဆိုတာကို သင္နားလည္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမဴစိုင္ကို ဖယ္ရွားတတ္ဖို႔ သင္ သင္ယူရလိမ့္မယ္။ သင္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သင္ကိုသင္ယူရပါမယ္။

ေလာကႀကီး ဆိုးယုတ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင္ဆိုးယုတ္လို႔ မရပါဘူး။ သင္ ၾကင္နာရမယ္။ ၾကင္နာသူနည္းရင္ ဆိုးယုတ္တဲ့ေလာကႀကီးရွိမယ္။

သင္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ တကယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ေလာကႀကီး ေမွာင္မိုက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင္လင္းထိန္ရမယ္။ အလင္းရွိမွ အေမွာင္ကိုဖံုးႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

သင္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ တကယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ေလာကႀကီး ေနာက္က်ိလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင္ၾကည္လင္ရမယ္။ မၾကည္လင္တာေတြမ်ားလို႔ ေနာက္က်ိတဲ့ေလာက ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

သင္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ တကယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ေလာကႀကီးက သင့္ကိုျပက္ရယ္ျပဳလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကႀကီးကို သင္ျပက္ရယ္မျပဳရဘူး။ အရာဝတၳဳေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ၾကည့္တတ္ဖို႔ သင္ သင္ယူရမယ္၊ ၿပံဳးရယ္တတ္ဖုိ႔ သင္ယူရမယ္၊ အရာဝတၳဳတိုင္းမွာ အလွကိုယ္စီ၊ အနာအဆာကိုယ္စီရွိတယ္။ သူ႔အနာအဆာကိုျမင္တတ္ရင္ သူ႔အလွကိုယ္လည္း ျမင္တတ္ရမယ္။

သင္ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ တကယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္မို႔ မွန္ကန္တဲ့အရာေတြကို တေျဖးေျဖးသင္ယူၿပီး အသံုးခ်ႏိုင္ရမယ္။

လူေတြမွာ ဝမ္းသာတတ္၊ စိတ္တုိတတ္၊ စိတ္ညစ္တတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပလို႔ ရႏိုင္တာကလည္း လူေတြရဲ႕အခြင့္ထူးပါပဲ။ ဒီလို ခံစားခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တန္ဖိုးထားရတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပလို႔ရတယ္။ လွ်ဳိဝွက္ထားစရာမလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တမင္လွ်ဳိဝွက္ထားစရာ မလိုပါဘူး။ ရယ္ခ်င္တဲ့အခါရယ္မယ္၊ ငိုခ်င္တဲ့အခါငိုမယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အၿမဲတမ္း ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကီးျပင္းႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနေျပာင္းေျပာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူ႔ဘဝရဲ႕ အလွဆံုးရႈခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ အျပစ္ကင္းမႈ၊ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေသာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီအရာေတြကို ပိုရႈပ္ေထြးသြားေအာင္ ေတြးေတာ၊ ထင္ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ႀကီးျပင္းလာမႈက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဆိုတာကို ေမ့သြားေစခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နည္းလို ျပႆနာ၊ အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းဖို႔ ေမ့သြားခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို လိုခ်င္တာကို လိုက္လံရွာေဖြဖို႔၊ သင္ယူ၊ ေတြးေတာဖို႔ ေမ့သြားခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။