မုိ္းလင္းသြားေသာ ညတစ္ည
ခ်မ္းသာစရာ
အေၾကာင္းေရာ ဒီတစ္သက္ရွိပါေတာ့မလားလုိ႕ သူေတြးမိတယ္။ တစ္ေန႕ေန႕
ေျခကုန္လက္ပန္းကေအာင္ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ရလြန္းလုိ႕လည္း ေျခေထာက္ေတြ
ဆင္ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ခုလို႕ ေရာင္ကုိင္းလုိ႕။ ဒီၾကားထဲ ပခုံးႏွစ္ဖက္ေပၚက
ထမ္းဆုိင္းႀကီးကလဲ ေလးလံလုိက္တာလြန္းပါေရာ။
ေစ်းေရာင္းစားေနတာျဖစ္လုိ႕တာပါးစပ္ကထုတ္ေဖာ္မေျပာျပတာ။ ေလွ်ာက္လုိက္ရတာလည္း
ေျမျပန္႕မဟုတ္။ ေမွာ္ေဒသမွာ လမ္းေတြဆုိတာ ေတာ္ၾကာ ျမင့္သြားလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ
နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္နဲ႕။ ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္းလုပ္ရတာလဲမလြယ.္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဥဒဟုိသြားလာေနၾကတဲ့ ေျမစာသယ္ကားႀကီးေတြရဲ႕ ရန္ကုိလည္း
ၾကည့္ေရွာင္ရေသးတယ္။
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းျဖစ္သြားရင္ျဖင့္ ေလွ်ာ္ေၾကးကေနာက္မွ ေလာေလာဆယ္က အသက္ကုိ အရင္ေပးဆပ္ရမွာ ဓမၼတာ။ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယသမားဆုိရင္ျဖင့္ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ခုေတာ့ မမုံရြာရဲ႕ ဆယ္ေပသာသာ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ မိန္းမကက်န္ပါေသးရဲ႕။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆုိတဲ့ စကားပုံကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး ေမွာ္ေဒသ ဖားကန္႕ကုိတက္လာလုိက္တာ အဆင္ေျပတဲ့ရက္က တစ္ရက္ဆုိ မေျပတဲ့ရက္က ရက္တစ္ရာေလာက္ရွိပါရဲ႕။ ေသခ်င္တဲ့ က်ားေတာေျပာင္းခုိင္းလုိက္တဲ့အတုိင္းရယ္။
ခုလည္း အဆင္မေျပတာၾကာၿပီ။ မိန္းမကေတာ့ေျပာရွာပါတယ္။ သူလည္းရြာထဲမွာ လက္သုပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ခ်င္တယ္။ နားက နားကပ္ေလးျဖဳတ္လုိက္ရမလားတဲ့။ မျဖဳတ္ပါနဲ႕လုိ႕ေျပာလုိ႕မရတဲ့ အေျခအေနမွာ အသာတၾကည္ေခါင္းၿငိမ့္ရုံမွလြဲလုိ႕ သူလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သည္လုိ တုိလီမုိလီ အ၀တ္ ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ထမ္းေရာင္းရတာလည္း မစြံတာၾကာၿပီမဟုတ္လား။ အဆင္မေျပလုိ႕ ``မိန္းမရယ္ ငါလည္း ေစ်းေရာင္းရတာ မစြံေတာ့ဘူး ေက်ာက္ရွာရင္ေကာင္းမလား `` လုိ႕တုိင္ပင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ `` ကုိေအးစံရယ္ ထုိင္ေနရင္အေကာင္း ထသြားမွ က်ိဳးမွန္းသိေနပါဦးမယ္ ဒီမယ္ က်မေတာ့ ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ မုဆုိးမအျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး အဆင္မေျပရင္ရြာမွာ လယ္ျပန္စုိက္မယ္``တဲ့။ ေကာင္းေရာ။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေသလုိက္ၾကတဲ့ေရမေဆး ေက်ာက္ရွာသမားေတြရဲ႕အေၾကာင္းကုိ မိန္းမက အိမ္မွာေနရင္း သတင္းရပ္ကြက္က ခုိင္လုံစြာရရွိထားတယ္ တူပါရဲ႕ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး ခါးခါးသီးသီး ကိုမ်က္စိ စုံမွိတ္ ျငင္းေနလရဲ႕။ သူ႕ခမ်ာမွာလည္း ေက်ာက္လုပ္ကြက္တည္ရွိရာ ကုမၸဏီေတြ တည္ရွိရာသုိ႕ ေျခဦးကုိလွည့္ ထမ္းဆုိင္းကုိ ထမ္းရတာလည္း ပခုံးထက္မွာ အညိဳအမည္းေတြစြဲလုိ႕ ႏြားသာဆုိလွ်င္ ဘုိ႕ရယ္လုိ႕ လက္ညိဳးထုိးျပလုိ႕ရတယ္။ တကယ္။
ေျပာၾကပါတယ္။ အိမ္ေထာင္မႈ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး၊ ခ်က္မပုိင္လွ်င္ ေနာက္ျပင္ရန္ခက္ သည့္အမ်ိဳး ဟုသတဲ့။ တစ္ခါ တစ္ခါက်ရင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမိလိုက္တာ မဟာအမွားေတာ္လုိ႕။ မိန္းမကၾကားရင္ ေတြ႕ရာခြက္ေကာက္ေပါက္ေနမွျဖင့္ အခက္ရယ္။ ရွာလုိက္ရတဲ့ေငြ ေလာက္ငွတယ္ရယ္လုိ႕မရွိ။ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းကလည္း ေမွာ္ဒသမွာ ႀကီးလုိက္သမွ ေခါင္ေခါင္ကုိခုိက္လုိ႕။ ၾကည့္ေလ။
၀က္သားက အသားဆုိ 12000
နံသား အဆီဆုိ 8000-9000ၾကား
ငါးဆုိ 4500-5000
ၾကက္က 7000 ။ ကဲ အသားတစ္ႏွပ္စားရဖုိ႕အေရး ကုန္ရွာလိုက္စမ္း ေအးစံရယ္လုိ႕ ေျပာေနသေယာင္ရယ္ေလ။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ကုိၾကည့္ဦးမလား။
ကုိက္လန္တစ္စီး 250-300
ကန္စြန္းရြက္ တစ္စီး 100-150
ပန္းမုန္လာပြင့္ တစ္ပြင့္ 700-1000
ေဂၚဖီထုပ္ တစ္ထုပ္ 1500-1800
က်န္တာေတြေတာ့မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။ လွ်ာဖ်ားကပ္ႏုိင္တယ္ဆုိရုံေလးပါ။ ကေလးေတြက အသားဟင္းစားခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႕မ်ားေျပာလုိက္ရင္ မိန္းမႏွင့္ သူက ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး `` ကုိေအးစံ ၾကားတယ္ေနာ္ ဒီေန႕ေတာ့ ေခါင္းအုံးေလးစတ္အုံးေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ေရာင္းခံစမ္းပါ 2000ဖုိး 3000ဖုိးေလာက္ ကေလးေတြကုိ ၀ယ္ေကၽြးလုိက္ခ်င္လုိ႕ က်မလည္း အသုပ္အအဆင္မေျပဘူး ဒီအတုိင္းဆုိ ေျမစာပုံတတ္ေရာင္းရေတာ့မယ္နဲ႕တူပါရဲ႕ ဒီမယ္ ကုိေအးစံ ရွင္ဘယ္လုိ သေဘာရလဲ`` လုိ႕ေမးလာရင္ သူ႕ လည္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ဆို႕ေနတတ္တယ္။
ဒီအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ သူအသက္ 40ေက်ာ္ 50နားနီးရင္ က်န္းမာေရးတြ ခၽြတ္ခ်ံဳက်လုိ႕ လူလည္းဘုန္းဘုန္းလဲႏုိင္ပါရဲ႕။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွဴလုိက္ရတဲ့ဖုန္လုံးေတြတလွိမ့္လွိမ့္။ ႏွာေခါင္းစြပ္ကလည္းတစ္ခုကုိ200ဆုိေတာ့ ေန႕တုိင္း၀ယ္စြပ္ရရင္မေခ်ာင္ေရးခ်မေခ်ာင္။ခုလည္း ေဆာင္းရာသီဆုိေတာ့ကုမၸဏီေတြကုိ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအုံး၊ ေတြပတ္ေရာင္းေနရတာပါ။ ကုမၸဏီေတြက ၀န္ထမ္းေတြကလည္း လက္ငင္းက်တယ္လည္းရွိ၊ လေပးက်တယ္လည္းရွိနဲ႕ အပတ္မလည္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ သြားရတဲ့ ခရီးအတိုင္းတာကလည္း တစ္ေန႕ကုိ မုိင္30ထက္မနည္းႏုိင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ဒီေန႕ေတာ့ မုိးခ်ဳပ္မွ အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးကုိျပန္ေရာက္တယ္။ ခရီးေရာက္မဆုိက္ မိန္းမကေျပာတ.ယ္။
`` ကုိေအးစံ က်မေတာ့ရြာျပန္ခ်င္ၿပီေတာ္ ေတာ္ေတာ့မသိေပမယ့္လုိ႕ က်မေတာ့ လက္သုပ္စုံေရာင္းတာလည္း မစံြပါဘူး။ သူမ်ားဆုိင္ေတြကေတာ့ စြံၾကပါရဲ႕။``
`` ဟ သူမ်ားဆုိင္ေတြ စြံၿပီး မင့္ဆုိင္မစြံတာ ဘာေၾကာင့္လဲဟ မင္းလက္တုိလုိ႕နဲ႕ထင္ပါရဲ႕ကြာ စဖြင့္ကာစရက္မွာ နည္းနည္းပုိထည့္လုိက္ေပါ့ဟ``
`` ေတာ္ဘာသိလုိ႕လဲ က်မက လက္တိုလုိ႕မဟုတ္ဘူးရွင္ရဲ႕ သူေတြနဲ႕ ကြာတာ တစ္ခုရွိတယ္`` သူနည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။
`` ဘာလဲ ျမရင္ရဲ႕``
မိန္းမက အသံကုိ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာတယ္။ ေဘးခန္းေတြၾကားမွာ စုိးလုိ႕နဲ႕တူပါတယ္။
`` ရွင္မသိဘူးလား သူတို႕က အပ်ိဳ က်မက အအုိ ေတာ္ေရ အအုိ``
`` ေဟ``
သူနည္းနည္းသေဘာေပါက္သလုိေတာ့ရွိလာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမွာ္ထဲမွာက အပ်ိဳေတြရွိတဲ့ ဆုိင္ေတြ ၊ ဖြင့္တဲ့ဆုိင္ေတြက ပုိၿပီ လူစည္ကားတတ္တာပါပဲ။
`` ေနာက္သူတုိ႕က အသုပ္တစ္မ်ိဳးတည္းေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး ``
`` ဟ ဘာေတြထပ္ေရာင္းေသးလုိ႕လဲ ျမရင္``
`` အရက္တုိ႕ ဘီယာတုိ႕ အျမည္းတုိ႕ေပါ့ အဲဒါေၾကာင့္ မစြံတာ ေန႕လည္ေန႕ခင္းအပ်င္းေျပစားခ်င္သူေလာက္ပဲလာၾကတာ ညေနဆုိရင္ေတာ့ လူျပတ္သြားလုိက္တာ အိပ္ေတာင္ငုိက္တယ္ ရြာက ပါလာတဲ့ အရင္းအႏွီးကုန္လို႕ နားကပ္ျဖဳတ္ထားရတဲ႕ က်မတုိ႕မွာ ဘယ္မွာ အရင္းအႏွီးထပ္ျဖည့္လုိ႕ အဆင္ေျပမလဲ ကုိေအးစံရယ္``
``ရွိေသးတယ္ အရက္ဘီယာအျပင္ ဘာညာဘာညာေတြေလ ``
`` ဟာ ဒီမိန္းမႏွယ္``
ျမရင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕။ ရြာထဲမွာရွိသမွ် အရက္ဆုိင္ေတြ ဘီယာဆုိင္ေတြ အကင္ဆုိင္ေတြမွာသာ လူေတြစည္ကားေနတတ္တာ သူလည္းျမင္ေနရပါရဲ႕။ မိန္းမက ေရမေဆးေပးမလုပ္လုိ႕သာ သူၿငိမ္ေနရတာ။ လက္ေတြက စိန္တူကုိကုိင္ခ်င္ေနၿပီ။ သူလည္း သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ ေက်ာက္သေဘာ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေမးျမန္းစူးစမ္းထားတာေတြ ရွိတာေပါ့။ လမ္းမွာ ေစ်းေရာင္းရင္း ေက်ာက္တစ္တုံးစ ႏွစ္တုံးစကုိလည္း သူေကာက္ကုိင္တတ္ေနၿပီ။
သူလမ္းမွာ ေရမေဆးအခ်င္းခ်င္းေျပာေန ဆုိေနၾကတဲ့ ေက်ာက္အေၾကာင္းကုိလည္း နားစြင့္တတ္ေနၿပီ။ ခက္တာက သူေျခစလွမ္းဖုိ႕မရဲ႕။ ကံေကာင္းလွ်င္တစ္ခ်က္၊ ကံမေကာင္းလွ်င္ တစ္သက္ဆုိေတာ့ လန္႕တာလည္းပါပါရဲ႕။ ဒီအတုိင္းလုံးခ်ာလည္ရုိက္ေနရင္ေတာ့ ရြာကုိျပန္ေျပာင္း ဘ၀ကုိျပန္ေက်ာင္းရေတာ့မွာပါပဲေလ။
`` ကုိေအးစံ ေတာ္ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ က်မေျပတာၾကားလား``
`` ေဟ ဘာလဲ``
``လုပ္ၿပီ ရွင္ကေလ ဒီမယ္ ေနာက္ႏွစ္ဆုိ အႀကီးေကာင္ ေက်ာင္းထားလုိ႕ရၿပီ ရွင့္သေဘာ ဘယ္လိုလဲ ဒီမွာပဲထားမလား ရြာျပန္ပုိ႕မလား``
မိန္းမစကားကုိၾကားေတာ့ သူရင္ေလးသြားတယ္။ ေၾသာ္ ပိုက္ဆံကုန္ရွာေနလုိက္တာ အႀကီးေကာင္ အရြယ္ေရာက္လုိ႕ေက်ာင္းေနအရြယ္ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူေမ့လို႕ေနတယ္။
`` ငါ့သေဘာကေတာ့ ရြာျပန္ပုိ႕လုိက္တာေကာင္းတယ္ ဒီမွာ ကေလးဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ ပညာေရးလည္းေနာက္က်လိမ့္မယ္ဟ``
`` ဟုတ္တယ္ ဆရာ အင္အားကလည္း မလုံေလာက္ဘူးၾကားတယ္ ကုိေအးစံအၾကံေကာင္းတယ္``
`` မုိးတြင္းဆုိ သြားရလာရနဲ႕ ကေလးအႏၱရယ္မ်ားပါတယ္ ျမရင္ရာ အႏၱရာ.ယ္ကင္းကင္းရြာမွာပဲ ျပန္ထားလိုက္ရေအာင္``
``ေတာ့္ သေဘာပါေတာ္``
အင္း ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာဆုိတာထက္ ၀မ္းေရးထက္ ပညာေရးကလည္း ပုိၿပီးအေရးႀကီးေနပါလား။ သူ႕ကုိပဲၾကည့္ ပညာမစုံေတာ့ အလုပ္ကရွား။ မလုပ္တတ္မကုိင္တတ္ဆုိေတာ့ ပုိပင္ပန္း။ ပညာေရးဆုိတာကုိ ဟုိအရင္က ၀မ္းေရးေလာက္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ ေတာ္ရုံေရးတတ္ဖတ္တတ္ဆုိေတာ္ၿပီ။ မိန္းကေလးဆုိရြာမွာ 5တန္း6တန္းဆုိထုတ္လုိက္ၿပီ။
သူ႕ကေလးေတြကုိေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ထားရမယ္။ သူတုိ႕ လင္မယားလုိ အေနဆင္းရဲ အစားမဆင္းရဲေအာင္ လမ္းညြန္ရမယ္။ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်မယ့္ ေခၽြးအစား ေလးေအးေပးစက္ေအာက္မွာ ေခၽြးစုိ႕တာကမွ ေတာ္ဦးမယ္မဟုတ္လား။
`` ကုိေအးစံ``
``ဟင္``
`` ေတာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား ေလးနာရီေတာင္ထုိးၿပီ``
`` ဟာဟုတ္လား``
သူအေတြးေတြလြန္ေနတာနဲ႕ အခ်ိန္လင့္သြားတာ မသိလုိက္။``
``ရွင ္မေန႕ညက ထမင္းလည္း မစားဘူးမလား``
``ေၾသာ္ ေအး``
`` တကယ္တည္းေတာ္ မနက္မုိးလင္းရင္ ေစ်းေရာင္းရမယ့္ ဟာကုိ မအိပ္ေသးဘူး ေတာ္ ေစ်းေရာ ထြက္ႏုိင္ပါ့မလား မထြက္ႏုိင္ရင္ ခုကတည္းက ဆက္အိပ္ ေတာ္ၾကာ သြားရင္ လာရင္းနဲ႕ ကားက်ိတ္ေသမွျဖင့္ က်မ မုဆုိးမလုံးလုံးျဖစ္ေနဦးမယ္``
`` ဟာ ဒီမိန္းမကလည္း မဦးမခၽြတ္``
ဟူး…….. သူေလပူကုိ တစ္ခ်က္မုတ္ထုတ္ရင္း ဆက္အိပ္ရန္ စိုင္းျပင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။
credit by MOBA
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းျဖစ္သြားရင္ျဖင့္ ေလွ်ာ္ေၾကးကေနာက္မွ ေလာေလာဆယ္က အသက္ကုိ အရင္ေပးဆပ္ရမွာ ဓမၼတာ။ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယသမားဆုိရင္ျဖင့္ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ခုေတာ့ မမုံရြာရဲ႕ ဆယ္ေပသာသာ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ မိန္းမကက်န္ပါေသးရဲ႕။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆုိတဲ့ စကားပုံကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး ေမွာ္ေဒသ ဖားကန္႕ကုိတက္လာလုိက္တာ အဆင္ေျပတဲ့ရက္က တစ္ရက္ဆုိ မေျပတဲ့ရက္က ရက္တစ္ရာေလာက္ရွိပါရဲ႕။ ေသခ်င္တဲ့ က်ားေတာေျပာင္းခုိင္းလုိက္တဲ့အတုိင္းရယ္။
ခုလည္း အဆင္မေျပတာၾကာၿပီ။ မိန္းမကေတာ့ေျပာရွာပါတယ္။ သူလည္းရြာထဲမွာ လက္သုပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ခ်င္တယ္။ နားက နားကပ္ေလးျဖဳတ္လုိက္ရမလားတဲ့။ မျဖဳတ္ပါနဲ႕လုိ႕ေျပာလုိ႕မရတဲ့ အေျခအေနမွာ အသာတၾကည္ေခါင္းၿငိမ့္ရုံမွလြဲလုိ႕ သူလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သည္လုိ တုိလီမုိလီ အ၀တ္ ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ထမ္းေရာင္းရတာလည္း မစြံတာၾကာၿပီမဟုတ္လား။ အဆင္မေျပလုိ႕ ``မိန္းမရယ္ ငါလည္း ေစ်းေရာင္းရတာ မစြံေတာ့ဘူး ေက်ာက္ရွာရင္ေကာင္းမလား `` လုိ႕တုိင္ပင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ `` ကုိေအးစံရယ္ ထုိင္ေနရင္အေကာင္း ထသြားမွ က်ိဳးမွန္းသိေနပါဦးမယ္ ဒီမယ္ က်မေတာ့ ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ မုဆုိးမအျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး အဆင္မေျပရင္ရြာမွာ လယ္ျပန္စုိက္မယ္``တဲ့။ ေကာင္းေရာ။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေသလုိက္ၾကတဲ့ေရမေဆး ေက်ာက္ရွာသမားေတြရဲ႕အေၾကာင္းကုိ မိန္းမက အိမ္မွာေနရင္း သတင္းရပ္ကြက္က ခုိင္လုံစြာရရွိထားတယ္ တူပါရဲ႕ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး ခါးခါးသီးသီး ကိုမ်က္စိ စုံမွိတ္ ျငင္းေနလရဲ႕။ သူ႕ခမ်ာမွာလည္း ေက်ာက္လုပ္ကြက္တည္ရွိရာ ကုမၸဏီေတြ တည္ရွိရာသုိ႕ ေျခဦးကုိလွည့္ ထမ္းဆုိင္းကုိ ထမ္းရတာလည္း ပခုံးထက္မွာ အညိဳအမည္းေတြစြဲလုိ႕ ႏြားသာဆုိလွ်င္ ဘုိ႕ရယ္လုိ႕ လက္ညိဳးထုိးျပလုိ႕ရတယ္။ တကယ္။
ေျပာၾကပါတယ္။ အိမ္ေထာင္မႈ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး၊ ခ်က္မပုိင္လွ်င္ ေနာက္ျပင္ရန္ခက္ သည့္အမ်ိဳး ဟုသတဲ့။ တစ္ခါ တစ္ခါက်ရင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမိလိုက္တာ မဟာအမွားေတာ္လုိ႕။ မိန္းမကၾကားရင္ ေတြ႕ရာခြက္ေကာက္ေပါက္ေနမွျဖင့္ အခက္ရယ္။ ရွာလုိက္ရတဲ့ေငြ ေလာက္ငွတယ္ရယ္လုိ႕မရွိ။ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းကလည္း ေမွာ္ဒသမွာ ႀကီးလုိက္သမွ ေခါင္ေခါင္ကုိခုိက္လုိ႕။ ၾကည့္ေလ။
၀က္သားက အသားဆုိ 12000
နံသား အဆီဆုိ 8000-9000ၾကား
ငါးဆုိ 4500-5000
ၾကက္က 7000 ။ ကဲ အသားတစ္ႏွပ္စားရဖုိ႕အေရး ကုန္ရွာလိုက္စမ္း ေအးစံရယ္လုိ႕ ေျပာေနသေယာင္ရယ္ေလ။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ကုိၾကည့္ဦးမလား။
ကုိက္လန္တစ္စီး 250-300
ကန္စြန္းရြက္ တစ္စီး 100-150
ပန္းမုန္လာပြင့္ တစ္ပြင့္ 700-1000
ေဂၚဖီထုပ္ တစ္ထုပ္ 1500-1800
က်န္တာေတြေတာ့မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ။ လွ်ာဖ်ားကပ္ႏုိင္တယ္ဆုိရုံေလးပါ။ ကေလးေတြက အသားဟင္းစားခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႕မ်ားေျပာလုိက္ရင္ မိန္းမႏွင့္ သူက ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး `` ကုိေအးစံ ၾကားတယ္ေနာ္ ဒီေန႕ေတာ့ ေခါင္းအုံးေလးစတ္အုံးေလာက္ေတာ့ ရေအာင္ေရာင္းခံစမ္းပါ 2000ဖုိး 3000ဖုိးေလာက္ ကေလးေတြကုိ ၀ယ္ေကၽြးလုိက္ခ်င္လုိ႕ က်မလည္း အသုပ္အအဆင္မေျပဘူး ဒီအတုိင္းဆုိ ေျမစာပုံတတ္ေရာင္းရေတာ့မယ္နဲ႕တူပါရဲ႕ ဒီမယ္ ကုိေအးစံ ရွင္ဘယ္လုိ သေဘာရလဲ`` လုိ႕ေမးလာရင္ သူ႕ လည္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ဆို႕ေနတတ္တယ္။
ဒီအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ သူအသက္ 40ေက်ာ္ 50နားနီးရင္ က်န္းမာေရးတြ ခၽြတ္ခ်ံဳက်လုိ႕ လူလည္းဘုန္းဘုန္းလဲႏုိင္ပါရဲ႕။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွဴလုိက္ရတဲ့ဖုန္လုံးေတြတလွိမ့္လွိမ့္။ ႏွာေခါင္းစြပ္ကလည္းတစ္ခုကုိ200ဆုိေတာ့ ေန႕တုိင္း၀ယ္စြပ္ရရင္မေခ်ာင္ေရးခ်မေခ်ာင္။ခုလည္း ေဆာင္းရာသီဆုိေတာ့ကုမၸဏီေတြကုိ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအုံး၊ ေတြပတ္ေရာင္းေနရတာပါ။ ကုမၸဏီေတြက ၀န္ထမ္းေတြကလည္း လက္ငင္းက်တယ္လည္းရွိ၊ လေပးက်တယ္လည္းရွိနဲ႕ အပတ္မလည္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ သြားရတဲ့ ခရီးအတိုင္းတာကလည္း တစ္ေန႕ကုိ မုိင္30ထက္မနည္းႏုိင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ဒီေန႕ေတာ့ မုိးခ်ဳပ္မွ အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးကုိျပန္ေရာက္တယ္။ ခရီးေရာက္မဆုိက္ မိန္းမကေျပာတ.ယ္။
`` ကုိေအးစံ က်မေတာ့ရြာျပန္ခ်င္ၿပီေတာ္ ေတာ္ေတာ့မသိေပမယ့္လုိ႕ က်မေတာ့ လက္သုပ္စုံေရာင္းတာလည္း မစံြပါဘူး။ သူမ်ားဆုိင္ေတြကေတာ့ စြံၾကပါရဲ႕။``
`` ဟ သူမ်ားဆုိင္ေတြ စြံၿပီး မင့္ဆုိင္မစြံတာ ဘာေၾကာင့္လဲဟ မင္းလက္တုိလုိ႕နဲ႕ထင္ပါရဲ႕ကြာ စဖြင့္ကာစရက္မွာ နည္းနည္းပုိထည့္လုိက္ေပါ့ဟ``
`` ေတာ္ဘာသိလုိ႕လဲ က်မက လက္တိုလုိ႕မဟုတ္ဘူးရွင္ရဲ႕ သူေတြနဲ႕ ကြာတာ တစ္ခုရွိတယ္`` သူနည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။
`` ဘာလဲ ျမရင္ရဲ႕``
မိန္းမက အသံကုိ ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာတယ္။ ေဘးခန္းေတြၾကားမွာ စုိးလုိ႕နဲ႕တူပါတယ္။
`` ရွင္မသိဘူးလား သူတို႕က အပ်ိဳ က်မက အအုိ ေတာ္ေရ အအုိ``
`` ေဟ``
သူနည္းနည္းသေဘာေပါက္သလုိေတာ့ရွိလာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမွာ္ထဲမွာက အပ်ိဳေတြရွိတဲ့ ဆုိင္ေတြ ၊ ဖြင့္တဲ့ဆုိင္ေတြက ပုိၿပီ လူစည္ကားတတ္တာပါပဲ။
`` ေနာက္သူတုိ႕က အသုပ္တစ္မ်ိဳးတည္းေရာင္းတာမဟုတ္ဘူး ``
`` ဟ ဘာေတြထပ္ေရာင္းေသးလုိ႕လဲ ျမရင္``
`` အရက္တုိ႕ ဘီယာတုိ႕ အျမည္းတုိ႕ေပါ့ အဲဒါေၾကာင့္ မစြံတာ ေန႕လည္ေန႕ခင္းအပ်င္းေျပစားခ်င္သူေလာက္ပဲလာၾကတာ ညေနဆုိရင္ေတာ့ လူျပတ္သြားလုိက္တာ အိပ္ေတာင္ငုိက္တယ္ ရြာက ပါလာတဲ့ အရင္းအႏွီးကုန္လို႕ နားကပ္ျဖဳတ္ထားရတဲ႕ က်မတုိ႕မွာ ဘယ္မွာ အရင္းအႏွီးထပ္ျဖည့္လုိ႕ အဆင္ေျပမလဲ ကုိေအးစံရယ္``
``ရွိေသးတယ္ အရက္ဘီယာအျပင္ ဘာညာဘာညာေတြေလ ``
`` ဟာ ဒီမိန္းမႏွယ္``
ျမရင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕။ ရြာထဲမွာရွိသမွ် အရက္ဆုိင္ေတြ ဘီယာဆုိင္ေတြ အကင္ဆုိင္ေတြမွာသာ လူေတြစည္ကားေနတတ္တာ သူလည္းျမင္ေနရပါရဲ႕။ မိန္းမက ေရမေဆးေပးမလုပ္လုိ႕သာ သူၿငိမ္ေနရတာ။ လက္ေတြက စိန္တူကုိကုိင္ခ်င္ေနၿပီ။ သူလည္း သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ ေက်ာက္သေဘာ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေမးျမန္းစူးစမ္းထားတာေတြ ရွိတာေပါ့။ လမ္းမွာ ေစ်းေရာင္းရင္း ေက်ာက္တစ္တုံးစ ႏွစ္တုံးစကုိလည္း သူေကာက္ကုိင္တတ္ေနၿပီ။
သူလမ္းမွာ ေရမေဆးအခ်င္းခ်င္းေျပာေန ဆုိေနၾကတဲ့ ေက်ာက္အေၾကာင္းကုိလည္း နားစြင့္တတ္ေနၿပီ။ ခက္တာက သူေျခစလွမ္းဖုိ႕မရဲ႕။ ကံေကာင္းလွ်င္တစ္ခ်က္၊ ကံမေကာင္းလွ်င္ တစ္သက္ဆုိေတာ့ လန္႕တာလည္းပါပါရဲ႕။ ဒီအတုိင္းလုံးခ်ာလည္ရုိက္ေနရင္ေတာ့ ရြာကုိျပန္ေျပာင္း ဘ၀ကုိျပန္ေက်ာင္းရေတာ့မွာပါပဲေလ။
`` ကုိေအးစံ ေတာ္ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ က်မေျပတာၾကားလား``
`` ေဟ ဘာလဲ``
``လုပ္ၿပီ ရွင္ကေလ ဒီမယ္ ေနာက္ႏွစ္ဆုိ အႀကီးေကာင္ ေက်ာင္းထားလုိ႕ရၿပီ ရွင့္သေဘာ ဘယ္လိုလဲ ဒီမွာပဲထားမလား ရြာျပန္ပုိ႕မလား``
မိန္းမစကားကုိၾကားေတာ့ သူရင္ေလးသြားတယ္။ ေၾသာ္ ပိုက္ဆံကုန္ရွာေနလုိက္တာ အႀကီးေကာင္ အရြယ္ေရာက္လုိ႕ေက်ာင္းေနအရြယ္ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူေမ့လို႕ေနတယ္။
`` ငါ့သေဘာကေတာ့ ရြာျပန္ပုိ႕လုိက္တာေကာင္းတယ္ ဒီမွာ ကေလးဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ ပညာေရးလည္းေနာက္က်လိမ့္မယ္ဟ``
`` ဟုတ္တယ္ ဆရာ အင္အားကလည္း မလုံေလာက္ဘူးၾကားတယ္ ကုိေအးစံအၾကံေကာင္းတယ္``
`` မုိးတြင္းဆုိ သြားရလာရနဲ႕ ကေလးအႏၱရယ္မ်ားပါတယ္ ျမရင္ရာ အႏၱရာ.ယ္ကင္းကင္းရြာမွာပဲ ျပန္ထားလိုက္ရေအာင္``
``ေတာ့္ သေဘာပါေတာ္``
အင္း ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာဆုိတာထက္ ၀မ္းေရးထက္ ပညာေရးကလည္း ပုိၿပီးအေရးႀကီးေနပါလား။ သူ႕ကုိပဲၾကည့္ ပညာမစုံေတာ့ အလုပ္ကရွား။ မလုပ္တတ္မကုိင္တတ္ဆုိေတာ့ ပုိပင္ပန္း။ ပညာေရးဆုိတာကုိ ဟုိအရင္က ၀မ္းေရးေလာက္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ ေတာ္ရုံေရးတတ္ဖတ္တတ္ဆုိေတာ္ၿပီ။ မိန္းကေလးဆုိရြာမွာ 5တန္း6တန္းဆုိထုတ္လုိက္ၿပီ။
သူ႕ကေလးေတြကုိေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ထားရမယ္။ သူတုိ႕ လင္မယားလုိ အေနဆင္းရဲ အစားမဆင္းရဲေအာင္ လမ္းညြန္ရမယ္။ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်မယ့္ ေခၽြးအစား ေလးေအးေပးစက္ေအာက္မွာ ေခၽြးစုိ႕တာကမွ ေတာ္ဦးမယ္မဟုတ္လား။
`` ကုိေအးစံ``
``ဟင္``
`` ေတာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား ေလးနာရီေတာင္ထုိးၿပီ``
`` ဟာဟုတ္လား``
သူအေတြးေတြလြန္ေနတာနဲ႕ အခ်ိန္လင့္သြားတာ မသိလုိက္။``
``ရွင ္မေန႕ညက ထမင္းလည္း မစားဘူးမလား``
``ေၾသာ္ ေအး``
`` တကယ္တည္းေတာ္ မနက္မုိးလင္းရင္ ေစ်းေရာင္းရမယ့္ ဟာကုိ မအိပ္ေသးဘူး ေတာ္ ေစ်းေရာ ထြက္ႏုိင္ပါ့မလား မထြက္ႏုိင္ရင္ ခုကတည္းက ဆက္အိပ္ ေတာ္ၾကာ သြားရင္ လာရင္းနဲ႕ ကားက်ိတ္ေသမွျဖင့္ က်မ မုဆုိးမလုံးလုံးျဖစ္ေနဦးမယ္``
`` ဟာ ဒီမိန္းမကလည္း မဦးမခၽြတ္``
ဟူး…….. သူေလပူကုိ တစ္ခ်က္မုတ္ထုတ္ရင္း ဆက္အိပ္ရန္ စိုင္းျပင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။
credit by MOBA
တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုခံစားရတဲ့ရသ ေျမာက္ပါတယ္။
ReplyDelete