အဆိုးျမင္သမား

by Zay Ya on Monday, November 21, 2011 at 11:50pm

 အဆိုးျမင္ ဝါဒီ ေတြဟာ အဆိုးကိုပဲ ျမင္ တတ္ၾကတဲ့လူေတြ - လို႔ သတ္မွတ္ရင္ အျပည့္အဝ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ ေတြဟာ တကယ္ စင္စစ္ အဆိုးျမင္ ေနၾကတာ မဟုတ္လို႔ ပါပဲ။  ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ ၾကည့္ရင္ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ ဆိုတာ အေကာင္းျမင္ ဝါဒ ဖ်က္ဆီး ခံလိုက္ရတဲ့ အေကာင္းျမင္ ဝါဒီ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းနည္းမ်ား ရွဳပ္သြားလား မသိဘူး။


လူ တစ္ေယာက္ က အမ်ားၾကီး ေမ်ွာ္လင့္ ထားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ရွံဳး သြားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ က အိပ္မက္ေတြ အမ်ားၾကီး မက္ ထားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ အေကာင္အထည္ မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ လူဟာ တကယ္ေတာ့ အေကာင္းျမင္ ခဲ့တဲ့ သူပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခါမွာ အဆိုးျမင္ ဝါဒီလို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခံလိုက္ရတယ္။

ဆိုလိုတာက အဆိုးျမင္ ဝါဒီ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းဟာ အေကာင္းျမင္ တတ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြနဲ႔ ခ်ည္း ျပည့္ေနခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေကာင္းျမင္ ဝါဒ - အဆိုးျမင္ ဝါဒ ဆိုတာေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေနတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒါပါ။ တကယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ခင္ဗ်ားသာ အေကာင္း မျမင္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ အခုလို ဘယ္ေတာ့မွ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ အရင္ဆံုး ခင္ဗ်ား အေကာင္းျမင္ တတ္ရပါဦးမယ္။

ကေလးငယ္ အမ်ားစုမွာ အေကာင္းျမင္ တတ္တဲ့ စိတ္ ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ သူတို႔ကို အေကာင္းျမင္ခဲ့တဲ့ မိဘေတြက  ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့လို႔ပဲ။ ( ရူးသြပ္ မေနဘူးသာ ဆိုရင္ ) မိဘတိုင္းဟာ ကိုယ့္ သားသမီး ကို မဟာ့မဟာ လူသား ေတြလို ေတြးထင္ ေမ်ွာ္မွန္းၾကတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ အျမင္မွာ သူတို႔ သားသမီးဟာ တစ္မိုးေအာက္ တစ္ေယာက္ဖြား၊ ဘုန္းကံ ၾကီးမား ၾကသူေတြ ခ်ည္းပဲ။ လူလြန္မသား၊ အတုမဲ့ ႏိႈင္းမရတဲ့ သူေတြ အျဖစ္ အျမဲ ေတြးခဲ့ၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘုရင္ အလက္ဇန္းဒါး၊ ေယရွဳခရစ္၊ ဗုဒၶ ေဂါတမတို႔လို လူသားမ်ိဳးေတြထိ ဘဝင္တက် ေမ်ွာ္မွန္းထားတတ္ ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္လာတဲ့ အခါ လက္ေတြ႕အျဖစ္ ေတြက အေတြး ေတြကို ေျပာင္းလဲ လာေစ ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြ ဟာ သူတို႔ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ သာမာန္ အျဖစ္သာ ရွင္သန္ ၾကီးထြား လာၾကတာကို ေတြ႔ၾကရေတာ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူး၊ သူတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ မျပည့္ဝႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြား ရတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ မွာ ရွိမယ့္ မိဘေတြရဲ႕ အရြယ္ဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အသက္ ေလးဆယ္နဲ႔ ေလးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ မ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို အရြယ္မ်ိဳးဟာ အဆိုးျမင္ဝါဒဘက္ကို ေျပာင္းလဲမႈ အမ်ားဆံုး အရြယ္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဆးသိပၸံ အရ ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ နွလံုးေရာဂါ အျဖစ္ပြား ႏိုင္ဆံုး အရြယ္ဟာ အသက္ေလးဆယ္ နဲ႔ ေလးဆယ့္ေလး နွစ္ၾကား မွာ ရွိပါတယ္။ ၾကားကာလ ေလးနွစ္ ရွိတယ္။ ဒီေလးႏွစ္ အတြင္းမွာ အခ်ိဳ႕လူေတြ ဆိုရင္ ရူးသြပ္တဲ့ အထိ ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ စိတ္ပညာ ဆရာ ေတြ၊ စိတ္ သရုပ္ခြဲ ပညာရွင္ေတြက ဒီ အရြယ္ အပိုင္းအျခား ကို အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ႏွစ္ေတြ လို႔ သတ္မွတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ခင္ဗ်ားက အဲ့ဒီ ေလးဆယ့္ ေလးနွစ္ ေက်ာ္တဲ့ အထိ ပံုမွန္ ေနထိုင္ႏိုင္ျပီ ဆိုရင္ ေနာက္ဆက္လက္ျပီး ပံုမွန္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ အလားအလာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစု ကေတာ့ ထံုထိုင္းထိုင္းေတြ ျဖစ္ေနလို႔သာ ေက်ာ္လြန္ ေနထိုင္သြားတာမ်ိဳး ရွိတယ္။

ခင္ဗ်ားက ထံုထံုထိုင္းထိုင္း ေနတတ္တဲ့သူ ဆိုရင္ ( တစ္နည္း ) ဘဝ ျပႆနာေတြ အေပၚမွာ ေတြးေတာ စဥ္းစားေလ့ မရွိတဲ့သူ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ ေလးဆယ့္ ေလးနွစ္ အရြယ္ဟာ ခင္ဗ်ား အတြက္ သိပ္ျပႆနာ ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား အတြက္ အခ်ိန္က ေနာက္ဆုတ္သြားမွာ၊ ပိုၾကာသြားမွာ ။ ခင္ဗ်ား က အာရံုခံ ေကာင္းေနတယ္ ဆိုရင္သာ အဲ့ေလးဆယ့္ေလး နွစ္ အရြယ္က ျပႆနာ ရွိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြ ကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္တတ္ဘူး - အဲ့ဒီ ေလးဆယ့္ေလးႏွစ္ ကို သိေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ျဖတ္သန္း သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒါက သမာဓိအား ေကာင္းေနလို႔၊ ပညာဥာဏ္ ရွိေနလို႔ပါ ဆိုျပီး မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ အျခား အေၾကာင္း ေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဆိုလိုတာက သူတို႔ အေတြးထဲမွာ ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ ရွိေနဆဲ၊ မက္ေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အဲ့လို ျဖစ္ခဲ့ရင္ သူတို႔ဟာ ေလးဆယ့္ ေလးနွစ္ ဆိုတဲ့ ကာလကို ဘာမွ မထူးျခားဘဲ ျဖတ္သန္း သြားမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လို လူေတြ အကုန္လံုးဟာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ - ခံစားခ်က္ တစ္ရပ္ ဝင္လာ တတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ -- ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး၊ ဘဝမွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ထင္သေလာက္ မရဘူး - ဆိုတဲ့ အျမင္ အသိေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အခါမွာ ယခင္ ရွိခဲ့တဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ အေကာင္းျမင္ ထားတာေတြ အကုန္ ျပိဳပ်က္ ကုန္ၾကတယ္။ အစြန္း တစ္ဖက္က အေကာင္းျမင္ ဝါဒ ျပိဳလဲ က်သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခါ အစြန္း တစ္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ အဆိုးျမင္ဝါဒ ဘက္ကို ကူး ေျပာင္း ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၾကီးမားခဲ့တဲ့ အေကာင္းျမင္ ဝါဒၾကီး ေျဗာင္းျဗန္ လန္သြားရျပီ။ အျခားတစ္ဖက္မွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ျခင္း ဆိုတဲ့ အဆိုးျမင္ဝါဒ ေပၚေပါက္လာရျပီ။ ျမင္ျမင္သမ်ွ အလင္းေရာင္ အားလံုး - ေမွာင္အတိ က်သြားတယ္။ ဘဝကို ခါးခါးသီးသီး လက္ခံ မိသြားတယ္။

ျမင္သိေနက် ဥပမာ အေဟာင္းေလး နဲ႔ပဲ ေျပာပါမယ္။ ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ ဆိုပါေတာ့ ။ ခင္ဗ်ား က အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီ ႏွင္းဆီရဲ႕ ဆူး အေၾကာင္း ေတြပဲ ေတြးေနမိေတာ့မွာ။ အဲ့လို ေတြးမိႏိုင္ဖို႔ အရင္ဆံုး ခင္ဗ်ားမွာ ရွိေနခဲ့ဖူးမွာက - “တယ္လွတဲ့ႏွင္းဆီ၊ ဂႏၱဝင္ ေျမာက္ နွင္းဆီ ပါ ကလား။ ဆူးေပါင္း တစ္ေထာင္ၾကားမွာ ငြားငြား စြင့္စြင့္ ပြင့္လန္း လာလိုက္တာမ်ား” စသျဖင့္ ခင္ဗ်ား အေကာင္းျမင္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာ ဆန္ခဲ့ဖူးမယ္။ အာရံုခံစားခ်က္ေတြ ထည့္သြင္း ထားခဲ့ဖူးမယ္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ တေပြ႕တပိုက္ၾကီး သိမ္းဆည္းျပီး ဘဝဟာ ေရွ႕ကို ဆက္လက္ ျပည့္ဝသြားဖို႔ ရွိတယ္လို႔ အေကာင္းျမင္ သမား ျဖစ္ဖူးခဲ့မယ္။

ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္တန္လာေတာ့ ႏွင္းဆီရဲ႕ သရုပ္သကန္ဟာ မႈန္ဝါးသြားတယ္။ ခင္ဗ်ား အာရံုမွာ ဆူးေတြခ်ည္းသာ က်န္ရစ္ ခဲ့တယ္။ --- ဘယ္မွာလဲ ႏွင္းဆီ၊ ဆူးခ်ည္းသာ ရွိေနတာမ်ား ႏွင္းဆီတဲ့လား။--- အဲ့ဒီလို ခင္ဗ်ား မယံုၾကည္ႏိုင္ေတာ့၊ လက္မခံေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ခင္ဗ်ား ထပ္ျပီး ျပန္ေျပာလာတယ္။ --- ဒါဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ႏွင္းဆီဆိုတာ အိပ္မက္ပဲ။ မာယာေတြပဲ။ စိတ္ရဲ႕ လွည့္စားခ်က္ေတြပဲ။  ထင္ေယာင္ ထင္မွားေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒီလို ဆူးေတြ ေထာင္ခ်ီေနတဲ့ ၾကားမွာ ဒီလို လွတပတ ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရွိေနမွာတဲ့လဲ။ နွင္းဆီ ပန္းတစ္ပြင့္ ဆိုတာ ဘယ္လို လုပ္ ရွိလာႏိုင္မွာလဲ ---- စသျဖင့္ ခင္ဗ်ား အရင္ ရွိခဲ့တဲ့ အေကာင္းျမင္ အေတြးေတြကို ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆန္႕က်င္ ပစ္လိုက္တယ္။ သဘာဝကို သဘာဝ အတိုင္း မျမင္ေတာ့ဘဲ မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ ကန္႔လန္႔ကာ အုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ား ဘဝကို ခင္ဗ်ား အေမွာင္ ခ် ပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါဟာ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။


အေကာင္းျမင္ဝါဒီ တစ္ေယာက္က ေန႔ရက္ေတြကို ေတြးေတာ ေနခ်ိန္မွာ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ က ညအေမွာင္ေတြကို ေတြးေနမယ္။ အေကာင္းျမင္ ဝါဒီ က ေျပာတယ္ --- ငါတို႔မွာ ေန႔ရက္ နွစ္ရက္ရွိျပီး၊ ၾကားမွာ ညတစ္ညသာ ရွိတယ္။ ေနအလင္းကို ႏွစ္ခါျမင္ရျပီး ညအေမွာင္ကို တစ္ခါသာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ---- ။ အဆိုးျမင္ ဝါဒီက ျပန္ေျပာတယ္ ---- ငါတို႔မွာ ညအေမွာင္ နွစ္ခါ ၾကံဳရျပီး ေန႔အလင္းေရာင္ တစ္ခါသာ ရတယ္။ အိပ္မက္ဆိုးေတြ၊ ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြနဲ႔ အေမွာင္သာ ပိန္းပိတ္ေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးရြားလိုက္တဲ့ ဘဝလဲ----။

သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ေျပာေနသမ်ွ ပံုစံကြဲျပားေနေပမယ့္ - ဘဝဟာ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးျမင္ ဝါဒီ ၊ အေကာင္းျမင္ ဝါဒီ ဆိုတာ တကယ္ စင္စစ္ ဆန္႔က်င္ ကြဲျပားေနတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးဟာ ေပတံတစ္ေခ်ာင္းထဲ ေပၚက အစြန္း ႏွစ္ဖက္ ျဖစ္ေနတာ သက္သက္ပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ေျပာလိုတာက အဲ့ဒီ အစြန္းႏွစ္ဖက္ စလံုးကို ေက်ာ္လြန္ သြားဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေပတံကို လႊတ္ပစ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘဝ ခရီးကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေလ်ာက္လွမ္းသြားလိုတဲ့ သူဟာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ထားရွိ ေနတာကိုေရာ၊ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ သြားတာကို ေရာ ခ်န္ရစ္ ထားခဲ့ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေန႔ရက္ကိုလည္း တြယ္တာ မက္ေမာျပီး တြက္ခ်က္ မေနသလို၊ ညအေမွာင္ ကိုလည္း ေၾကာက္လန္႔ တၾကား ျငင္းပယ္ မေနတဲ့သူ ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သစၥာတရားကို ရွာေဖြသူဟာ နွင္းဆီ ခ်ည္းပဲလည္း ၾကည့္မေနသလို၊ ဆူးခ်ည္းပဲလည္း ၾကည့္မေနပါဘူး။ သူဟာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေစာင့္ၾကည့္သူ သက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟိုတစ္ေန႔က ဒီအြန္လိုင္းေပၚမွာတင္ တစ္ေယာက္က က်ေနာ့ကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါတယ္။ အေကာင္းျမင္သမား က ေကာင္းသလား၊ အဆိုးျမင္သမားက ေကာင္းသလား တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီမွာ ေျဖလိုတာက - အေကာင္းျမင္သမား၊ အဆိုးျမင္သမား ဆိုတာ ေတြကို ဖယ္လိုက္ ေစခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီ အစား -  အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း ျမင္တဲ့သူသာ မေကာင္းဘူးလား လို႔ ျပန္ေျဖ ရပါလိမ့္မယ္။

အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း ျမင္သူ ဆိုတာ ရိုးစင္းစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူကို ဆိုလိုပါတယ္။အဲ့ဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ရာမွာ ေကာင္းတာ၊ ဆိုးတာ၊ လွတာ၊ မလွတာ ဘာမွ မပါပါဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္ရံု သက္သက္ေလးပါ။ နွင္းဆီခ်ည္းပဲ ကြက္မၾကည့္သလို၊ ဆူးခ်ည္းပဲ ကြက္မၾကည့္ တတ္တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ဒီ ေစာင့္ၾကည့္သူ ဟာ မိမိ အၾကိဳက္၊ မိမိ အစြဲအလမ္း၊ မိမိ ထိခုိက္မႈ၊ မိမိ အတြက္ ဆိုတာ ကိုေတာင္ ငဲ့ကြက္ ထည့္သြင္း မထားတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သူ ဦးတည္ရာဟာ - အမွန္ တစ္ခုတည္း သာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ သူ႕ရဲ႕ ဦးတည္ရာ အတြက္ သူ ဘာမွ ငဲ့ကြက္ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ ျဖစ္ျခင္း သက္သက္ကသာ သူ႕ ေရွ႕မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိေနတယ္။ ဒါဟာ အမွန္ျမင္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ ခက္ခဲပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ အေကာင္းျမင္မလား- မျမင္ရင္ အဆိုးျမင္သမား ျဖစ္သြားတတ္ ၾကတာခ်ည္း ပါပဲ။ အေၾကာင္းက --

လူအမ်ားစုဟာ မိမိတို႔ ဘဝ၊ မိသားစု ၊အလုပ္၊ စသျဖင့္ မိမိတို႔ က်င္လည္ရာ အတြင္းမွာ ကိုယ့္ အက်ိဳးစီးပြား ကို ေမ်ွာ္မွန္း ရွာၾကသူ ေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ အဲ့အတြက္ မိမိတို႔ ေမ်ွာ္မွန္းထားတဲ့ အက်ိဳးစီးပြား မျဖစ္ထြန္းမွာ ၊ ပြန္းပဲ့မွာကို ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ စိုးရြံ႕စိတ္ဟာ ကိုယ္စီရဲ႕ စိတ္နွလံုးမွာ- အလိုလို ကိန္းေအာင္း ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေၾကာက္စိတ္ က ရိုးရိုးေလး ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ရွိေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ပါ။ အဲ့လိုနဲ႕ အဲ့ဒီ ေၾကာက္စိတ္၊ စိုးရြံ႕စိတ္ရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္ - က်ေနာ္တို႔ဟာ အေရးပါတဲ့ အရာတစ္ခုကို ေမ့ေလ်ာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

 ဥပမာ အေနနဲ႔ - ကုမၸဏီ တစ္ခု မွာ အလုပ္လုပ္သူေတြ ဆိုပါေတာ့ -
သူတို႔ဟာ အမ်ားအားျဖင့္ -
၁) မိမိ အထက္လူၾကီးကို ေၾကာက္တယ္။
၂) မိမိ ေအာက္လက္ငယ္သား မိမိထက္ ေတာ္သြား တတ္သြား၊ ေက်ာ္သြား မွာကို ေၾကာက္တယ္။
၃) မိမိ ရာထူး ခံုေနရာ ေပ်ာက္သြား မွာကို ေၾကာက္တယ္ ။
၄) မိမိ ရာထူး ခံုေနရာ ပိုမေကာင္းလာမွာကို ေၾကာက္တယ္။ စသျဖင့္ …
အဲ့ဒီမွာ သူတုိ႔ မေၾကာက္ တာက တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက သူတို႔ မမွန္မွာကိုေတာ့ မေၾကာက္ဘူး - ဆိုတာပါပဲ။

အဲ့လိုေျပာတာက သူတို႔ အမွားေတြ ခ်ည္း လုပ္ေနမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ မွန္တာကို ေရြးလုပ္ ၾကပါတယ္ ။ ၾကိဳးစားျပီး လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေျပာတဲ့ - ေၾကာက္ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္လာခဲ့ရင္ အလြယ္တကူ မွားပစ္ လိုက္ႏိုင္တယ္။ မမွန္ဘဲ လည္း ေနရဲတယ္။ အဲ့ဒါဟာ အမ်ားစုရဲ႕ သရုပ္သကန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ဟာ လူ႔ေဘာင္ၾကားမွာ အေကာင္းျမင္သမား၊ အဆိုးျမင္သမား စသျဖင့္ အစြန္းႏွစ္ဖက္သာ မ်ားျပားေနရျပီး ၊ အမွန္ျမင္သမား နည္းပါးရျခင္း အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တိုက္ဆိုင္မိလို႔ - အေတြ႔အၾကံဳထဲက ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု  ထုတ္ျပပါမယ္။

ဟိုးတစ္ေလာ က က်ေနာ္ လုပ္ငန္းကိစၥတစ္ခု အတြက္ နယ္သြားျပီး အစည္းအေဝး တက္ရတယ္။ အလုပ္က အုပ္စုလိုက္ အသင္းအပင္း အလိုက္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ မို႔ အစည္းအေဝးမွာ လူမ်ားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အစည္းအေဝးက ရိုးရိုး မီတင္ မဟုတ္တဲ့ ညွိႏိႈင္း အစည္းအေဝး မို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စကားေျပာရတယ္။ သူတို႔ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ - ဒါစကားေျပာေနတာ ဟုတ္ဘူး -“ညွိႏိႈင္း” ေနတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ အႏွစ္သား ကေတာ့ ကိုယ္လိုရာ၊ ရည္သန္ရာ ကို မပါပါေအာင္ က်ဘမ္း စကားေျပာ၊ ဆြဲေခၚရတာပါ။ ( စကားမစပ္ - တစ္ခု ေျပာရရင္ က်ေနာ္ အဲ့ဒီ ညွိႏိႈင္းတို႔ Negotiate တို႔ကို မယံုဘူး ။ခင္ဗ်ားေရာ ယံုၾကည္ပါသလား။ တကယ္တမ္း “ညွိႏိႈင္း”၊ “Negotiate” ဆိုတာရဲ႕ သေဘာအမွန္ကို အားမနာတမ္း ေျပာရင္ - ကိစၥတစ္ခုကို နွစ္ဖက္အဆင္ေျပေအာင္ အမွန္တစ္ဝက္ အမွားတစ္ဝက္ ေရာညွပ္ပစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္တာမွာ Negotiate ေတြနဲ႔ သြားေနရင္ အဲ့အလုပ္က ဘယ္ေတာ့မွ မမွန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ ဘာလို႔ဆုိ မူရင္း Negotiate လုပ္တယ္ ဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ကိုယ္၌က - မွန္ရာကို လုပ္ၾကမယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ကိုယ္သင့္ရာ ကိုယ္လုပ္ၾကမယ္လို႔ လြန္ဆြဲၾကတာ မ်ိဳးပဲ။ )

က်ေနာ္ အဲ့အစည္းအေဝး မွာ ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာ ျဖစ္လိုက္တယ္။  အဲ့ဒါကလည္း ကိုယ္မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ရာကို ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ စင္စစ္ က်ေနာ့ ရာထူး-  ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ရာကိုေတာ့ ဘာမွ ေၾကာက္မေန ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္မမွားဘူးလို႔ ထင္ျမင္တဲ့ ကိစၥမွာ - “ညွိႏိႈင္းပါ” လို႔လည္း စကားလွလွ ေျပာထားတဲ့ အတြက္ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ကို ညွိႏိႈင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းကိုပဲ တိုတိုနဲ႔ ေျပာရင္ - လုပ္ငန္းထဲ လူၾကီးေတြ အပါအဝင္ က်န္တဲ့ အေယာက္ သံုးေလးဆယ္ က တစ္ဘက္၊ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ အလုပ္တူ တြဲလုပ္ေနတဲ့ အကို ၊ ဒီႏွစ္ေယာက္က တစ္ဘက္။ ကြဲထြက္ သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အေျခအတင္ ေတြ ေျပာျပီး၊ အစည္းအေဝး ျပီးတယ္။ အစည္းအေဝး ခန္းဆိုတာ လုပ္ငန္းကိစၥ အေျခအတင္ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္မယ္၊ ျပီးရင္ က်န္တာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ ရယ္ မဟုတ္လား။ အတြင္းခန္းမွာ ဘယ္လိုပဲ အယူဝါဒ ကြဲျပား ၊ ျငင္းခဲ့ရ ျငင္းခဲ့ရ၊ က်န္တာမွာ ဘာမွ မထူးျခားတဲ့ သူေတြ ၊ ပံုမွန္သမားရိုးက် သြားေနမယ့္ သူေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ အဲ့လို က်ေနာ္ ျမင္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ က်ေနာ့္ အျမင္ပဲ ရွိတယ္။

အစည္းအေဝး အျပင္ေရာက္ေတာ့ - က်ေနာ့္ အသိတစ္ေယာက္ ဆီကုိ သြားမိတယ္။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဆိုင္ပါဘူး။ က်နာ္ က အစည္းအေဝး လာတက္ရံုတင္ပဲ ဆိုေတာ့ ျပီးျပီ ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီ က်ေနာ့မိတ္ေဆြက- အစည္းအေဝးခန္းထဲက အုပ္စုကြဲတဲ့ အတိုင္း ေျပာပါဆိုရင္ တစ္ဖက္က ရွိတဲ့သူ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ခင္တဲ့သူ ခ်စ္တဲ့သူပဲ ။ အလုပ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးရယ္။ ဒီအလုပ္ကိစၥ သတိအေနနဲ႔ေတာင္ က်ေနာ့ဆီမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး ။ ဝမ္းပန္းတသာ က်ေနာ္ သြားေတြ႕တယ္။ စကားေျပာရယ္ ဆိုရယ္ ရွိမလို႔ပါ။ နကိုကလည္း ခင္မင္ရင္းႏွီး ရွိျပီးသားကပဲ။ က်ေနာ္ ေထြထြထူးထူး ေတြးမထားမိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သြားေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက တြန္႔ဆုတ္ေနတယ္။ ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာရင္ မိတ္ေဆြပံုစံ မဟုတ္ဘူး။ တစိမ္း ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနတယ္။ နကိုက က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာတာ ပြင့္လင္းခဲ့ၾကသေလာက္ အဲ့တုန္းက အထစ္အထစ္ ျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္လံုးက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္နဲ႔ တစ္ခုခုကို ရြံ႕ေနသလိုမ်ိဳး။ အလုပ္မ်ားေနသလား ဘာလား က်ေနာ္လည္း အဲ့လိုပဲ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။၊ က်ေနာ္ ေတြးထားခဲ့မိတာနဲ႔ တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပတဲ့ စိတ္ကူးထဲ မရွိခဲ့မိေသးဘူး။

ေနာက္ရက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မွ သိလိုက္ရတယ္။ သူ စကား တန္းတန္း ျဖစ္သြားတာဟာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က သူ႕ကို က်ဥ္မွာ ေၾကာက္လို႔ပါတဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွန္းမသိလို႔ ျပန္ေမးတယ္။ ဘာက်ဥ္မွာတုန္း - ဆိုေတာ့ - သူက ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အစည္းအေဝးမွာ အားလံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာ ၊ သူက တစ္ဖက္ အားလံုးၾကားထဲမွာ ။  က်ေနာ္က တစ္ဘက္မွာ။ က်ေနာ့ကို အားလံုးက  မ်က္မုန္းက်ိဳးေနခ်ိန္ သူသာ က်ေနာ္နဲ႔ ဖက္လွဲတကင္း ျမင္ေတြ႔မိၾကရင္ သူ႕ကိုပါ ေရာျပီး မ်က္မုန္းက်ိဳးမွာ စိုးမိလို႔ပါ ဆိုလား ။ ထားပါေတာ့။  အဲ့လိုနဲ႔ ဒီဂလို ျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။

ပထမေတာ့ အံ့ဩမိပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ ရယ္ေနမိေတာ့တယ္။ ဘာလို႔ဆို အခုကိစၥဟာ ဘာမွ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္လို႔ပဲ။ အဓိက က က်ေနာ္ သာ လူေတြရဲ႕ သေဘာကို ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စင္စစ္ သူကလည္း လူပဲ ဆိုတာကို ေမ့သြားခဲ့တယ္။ သူဟာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ၊ က်ေနာ္ သံေယာဇဥ္ ရွိတဲ့သူ ဆိုတဲ့  အသိ တစ္ခ်က္တည္း နဲ႔ လူထဲက လူ မဟုတ္ဘူးလို႔ “ေမ်ာ္လင့္ခ်က္” ရွိႏွင့္ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

သာမာန္အေျခအေနမွာ ဆိုရင္ သူဟာ က်ေနာ့ကို သူ႕မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လို အခင္အမင္ မပ်က္၊ သေဘာထားက ရွိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ရပ္တည္ေနရတဲ့ အဲ့ဒီ "အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္း" က စဥ္းစားလိုက္ရင္ -- အခု က်ေနာ္ အစည္းအေဝးမွာ လုပ္ခဲ့ ေျပာခဲ့တာေတြဟာ မွားမွားမွန္မွန္ - သူ႕ အတြက္ ထိခိုက္ေတာ့မယ္လို႔ သူေတြးမိ သြားေတာ့တယ္။အဲ့ဒီမွာတင္ ေတြးရိုးေတြးစဥ္ ေတြဟာ "မွားတာ၊ မွန္တာ" ထက္ ပိုျပီး ပဋိပကၡ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

အဲ့ေတာ့ - လူဟာ  ေမ်ွာ္လင့္ရာကို ဦးတည္သြားေနရင္းက -  မိမိကိုယ္ကိုယ္၊ မိမိရပ္တည္ခ်က္ကို ထိပါးလာႏိုင္ေတာ့မယ္ လို႔ ဆိုရင္ ( မွန္ရာေတြကို မဆုိထားနဲ႔ ) မွားတာေတြ ေတာင္ လုပ္ရဲပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ကို က်ေနာ္ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ေမ့ပစ္လိုက္မိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အခုေျပာတဲ့ ျဖစ္ရပ္က ဘာမွ ဆန္းၾကယ္ မေနပါဘူး။ လူတိုင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳး သေဘာသကန္တူတဲ့ အျခား ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတြ ေတာင္ ရွိတတ္ၾကပါေသးတယ္။

ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္က -- က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့မိတ္ေဆြ အေပၚ အေကာင္းျမင္ ထားမိတယ္။ က်ေနာ့မိတ္ေဆြက က်ေနာ့အေပၚ အဆိုးျမင္ ထားတယ္။ အဲ့ဒီ အတြက္ ပဋိပကၡ-အက်ိဳးဆက္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒါရဲ႕ byproduct အျဖစ္ - စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ-သံေယာဇဥ္ ယုတ္ေလ်ာ့သြားတာ- ေနာင္ ဆင္ျခင္သြားတာ - စသျဖင့္ ေနာက္မွာ တစ္သီၾကီး ေပၚထြက္လာ ကုန္ၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ အဆိုးျမင္တဲ့သူေရာ၊ အေကာင္းျမင္တဲ့သူေရာ ဘယ္ဘက္မွ ဘာမွ ေကာင္းမေနခဲ့ ပါဘူး။ သူ႕ေနရာနဲ႔သူ မွားေနၾကတာ ခ်ည္းပဲ ။ အဲ့ဒါဟာ တကယ္လည္း သဘာဝ က်ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ လက္ရွိ ဘဝမွာ-  ေန႔- ခ်ည္းပဲ ရွိမေနပါဘူး။ ေန႔ေရာ ညပါ ဒြန္တြဲ ရွိေနတယ္။ နွင္းဆီး ရွိရင္ ဆူးလည္း ရွိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ရွိတယ္ - ဝမ္းနည္းျခင္း ရွိတယ္။ ရွင္သန္ျခင္း လည္း ရွိသလို ေသဆံုးျခင္းလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေတြရဲ႕ ဒြိသဘာဝ ကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္း ဟာ အေကာင္းျမင္ေနလို႔ မရသလို၊ အဆိုးျမင္ေနလို႔လည္း မရပါဘူး။ တကယ္က - အမွန္ ျမင္မွသာ အမွန္ အတိုင္း သိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီအတြက္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို အနွစ္ခ်ဳပ္ ေျပာရရင္-  ရိုးစင္းစြာ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘယ္ဟာမွ ထပ္မျဖည့္ သလို၊ ဘယ္ဟာမွ မႏႈတ္ပယ္တဲ့ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေစာင့္ၾကည့္ေနခိုက္ အတြင္း မွာ ဘယ္ တစ္ဖက္စြန္းမွ မရွိသလို၊ ဘယ္ေပတံ မွလည္း မရွိဘူး။ နွင္းဆီကို လည္း ျမင္သလို ဆူးကိုလည္း ျမင္တယ္။ ဒါဟာ အေကာင္းျမင္ျခင္းကို ေရာ၊ အဆိုးျမင္ျခင္းကိုပါ ဖယ္ခ်ထားတာ ျဖစ္ျပီး၊ အဲ့ႏွစ္ခုလံုးထက္ ပိုျမင့္မားတဲ့ - အမွန္ျမင္ျခင္း သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့လိုနည္းအားျဖင့္သာ နွင္းဆီနဲ႔ ဆူးတို႔ရဲ႕ အလြန္၊ ရွင္သန္ျခင္းနဲ႔ ေသျခင္း တို႔ရဲ႕ အလြန္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းျခင္း တို႕ရဲ႕ အလြန္ကုိ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ပါ လိ္မ့္မယ္။ အိုရွိဳးရဲ႕ စကားနဲ႔ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ အလြန္ဟာ နိဗၺာန္လို႔ ေတာင္ ေခၚႏိုင္ပါတယ္တဲ့။


21.11.2011
11:15 PM
...........................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
...........................