ပညာသည္ အရာရာေလာ
|
5:45 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ရီဗ်ဴး
ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ‘တိုနီဘလဲ’၏ ေပၚလစီမိန္ ့ခြန္းတစ္ခုတြင္ ဤသို႔ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ထိပ္တန္းဦးစားေပး လုပ္ငန္း သံုးခု ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ပထမ ပညာေရး၊ ဒုတိယ ပညာေရး၊ တတိယ ပညာေရးပါပဲ”. . . . ဟူ၏။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ ၿဗိတိသ်ွလူထု၏ ဟဒယႏွင့္ သြားေတြ႔သလို၊ ျပင္ညာရွင္အသိုင္းအဝိုင္း၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈလည္းရခဲ့ပါသည္။ ‘ပညာေခတ္’၏ စံျပဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဆိုေသာ အေျပာအဆိုမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ခ်ီးက်ဳးဂုဏ္ျပဳၾကသည္မ်ား ရွိသည္။
သို႔ႏွင့္တိုင္ ‘တိုနီဘလဲ’ကိုသာမက၊ ‘ပညာေခတ္’ တစ္ခုလံုးကိုပင္ စိန္ေခၚလိိုက္ဟန္ရွိသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ မၾကာခင္ကထြက္လာရာ၊ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အေတာ္ကေလးလႈပ္သြားသည္ဟု သိရသည္။ စာေရးသူမွာ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ဩဇာတိကၠမၾကီး ေသာ ပညာေရးပါေမာကၡ ‘အယ္လစ္ဆန္ဝု(ဖ)’ ALISON WOLF ျဖစ္ေနျပန္ရာ ပညာေလာက အတြက္လည္းအေလးထားစဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ပါေမာကၡ အယ္လစ္ဆန္က ပညာႏွင့္ စီးပြားေရးကို ခ်ိတ္ဆက္စဥ္းစားၾကရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ျပႆနာအခ်ိဳ ့ကို သုေတသန မွန္ျပားေပၚ တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ စာအုပ္အမည္ကပင္ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ DOES EDUCATION MATTER? ဟူ၏။
သို႔ျဖင့္ ‘ပညာေခတ္၏ ပညာေရး’ EDUCATION IN THE AGE OF KNOWLEDGE တစ္ခုလံုးကိုပင္ ျပန္လည္ရီဗ်ဴးလုပ္ၾကဖို ့ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့သည္။
ပညာဘိဇနက္(Knowledge Business)
ေျပာရလွ်င္ ‘၂၁ ရာစုမွာ ပညာေခတ္ ျဖတ္လိမ့္မည္’ဆိုေသာလားရာအျမင္မွာ ၂၀ ရာစု ဒုတိယႏွစ္ဝက္ေလာက္ကပင္ တြင္က်ယ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ စပ္မႈအရင္းရွင္စနစ္ အက်ပ္အတည္း၊ စီမံကိန္းစီးပြားေရးအျပိဳႏွင့္၊ သတင္းနည္းပညာ ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ရလာျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ပညာေခတ္၏ အျခင္းေရာမ်ားလည္းတျဖည္းျဖည္း ပံုေပၚလာခဲ့သည္။ စီးပြားေရးဘဝတြင္၊ ‘အသိပညာလုပ္ငန္းမ်ား’ KNOWLEDGE INDUSTRIES ေရွ့တန္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ်၊ စီးပြားေရးတစ္ခုလံုးသည္ပင္၊ ပညာစီပြားေရး’ KNOWLEDGE ECONOMY သို႔အသြင္ေျပာင္းလာျပီ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လာၾကသည္။ ေနာက္ဆုံး ေဘာပေဗဒပညာရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္က ‘ပညာ’ KNOWLEDGE ကို အဓိကအက်ဆံုး ‘ထုပ္လုပ္ေရးအရင္းအျမစ္’ PRODUCTIVE RESOURCES အျဖစ္၊ သတ္မွတ္လာၾကရာ၊ ‘ပညာေရး’ သည္ပင္စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ေပၚလစီအရပ္ရပ္အတြက္၊ အဓိကႏိုင္ဖဲတစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္အမွ်၊ ‘ပညာေရးဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္္မႈလုပ္ငန္းမ်ား’ မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခက္ အေကာင္းဆုံး၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ ‘အပိုလုိအိုပ္စု’ APOLO GROUP ဆိုလွ်င္ ‘ဖစ္နစ္တကၠသိုလ္’ UNIVERSITY OF PHOENIX လို အၾကီးဆံုး ပုဂၢလိကတကၠသိုလ္မ်ိဳး ထူေထာင္ႏိုင္သည္အထိ ေျခလွမ္းသြက္လာခဲ့သည္။ ဤလုပ္ငန္းမွ ႏွစ္စဥ္ေဒၚလာ ၁၀၈ သန္းမွ်ပင္ အျမတ္ရသည္ဟုလည္း သိရသည္။ သို႔ျဖင့္ ‘ပညာဘိဇနက္’ KNOWLEDGE BUSINESS မွာ စီးပြားေရးသမားတို႔ မ်ပ္စိက်စရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ပညာ၏ ‘စန္း’မွာ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္တန္႔ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ‘ပညာေရးတြင္ မ်ားမ်ားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံႏိုင္ေလ၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပို၍ ေအာင္ျမင္္္မႈရေလ’ ဆိုေသာ ေလာဂ်စ္မွာ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အထူးေရပန္းစားေလသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အရပ္ရပ္ျပႆနာအားလံုးကို ပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္လိမ့္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ ‘ပညာ’ ကို မဟာဗ်ဴဟာ အသံုးခံပစၥည္းလို သေဘာထားလာၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ‘ပညာသည္ ပါဝါ’ KNOWLEDGE IS POWER ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔မွာ ျပန္လည္တစ္ေခတ္ဆန္းလာျပီး ‘ပညာ ပိုလိုက္တစ္’ KNOWLEDGE POLITIC ဆိုေသာ ေဝါဟာရပင္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ပညာေရးကို ေဈးကြက္ေဘာင္သြင္းျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္သြင္းျခင္းအေပၚ သံသယျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ပညာရွင္မ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၂၁ ရာစုႏွစ္ဦး၊ ‘ေဒါ့ကြမ္းေဈးကြက္’ DOT-COM MARKET အျပိဳႏွင့္၊ စက္တင္ဘာ(၁၁) အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤအသံမ်ားမွာ ပိုစိတ္လာသည္ႏွင့္အမွ်၊ ပိုစူးလာခဲ့ပါသည္။
ငယ္ရုပ္လူၾကီး
ပညာေရးသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္လံုးအတြက္ အေရးၾကီးေသာ အရင္းအျမစ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အေျခခံျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္းမွာ၊ ဘာသာရပ္ ေကာင္းေကာင္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္စာေမးပြဲေအာင္ေရးသည္သာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွင္းခ်က္လို ျဖစ္လာရသည္။ ဤေနရာတြင္ ေက်ာင္းေကာင္ဆိုသည္မွာေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားဆံုး၊ နာမည္အၾကီးဆံုး ေက်ာင္းမ်ိဳးကိုဆိုလိုျပီး ဘာသာရပ္ ေကာင္းေကာင္းဆိုသည္မွာလည္း လတ္သေလာ ေဈးကြက္တြင္ ေငြအျဖစ္ အလြယ္ဆံုးဘာသာရပ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာေရးသည္ပင္ အနာဂတ္အဆင့္ေနရာတြင္ အာမခံခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္လာရသည္။ POSITIONAL GOOD ဟု ဆိုပါသည္။ ဤအတြက္ ေနာင္ေရးကို ပူပင္တတ္ေသာ မိဘတိုင္းက မိမိသားသမီးမ်ားကို မူၾကိဳမွစ၍ တကၠသိုလ္ထိတိုင္၊ တရစပ္ ေမာင္းရေတာ့သည္။
ျဖစ္လာေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားမွာ အေကာင္းခ်ည္းဟုဆိုရန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။ ပထမဆံုး သတိျပဳလိုက္မိသည့္ ရလဒ္မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ငယ္ဘဝမ်ားေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ ‘ဆယ္ေက်ာ္သက္မတိုင္မီ အရြယ္မ်ား’ PRETEEN ဆိုလွ်င္ အေပါင္းအသင္းမဲ့၊ မိခင္ရင္ခြင္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာျပီး၊ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေတာ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၏ ေဘးထြက္ အက်ိဳးမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနၾကသူ ပညာရွင္မ်ား၏အဆိုအရ၊ အဝလြန္ျခင္းစေသာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္းက်ိဳးမ်ား ရွိုႏိုင္သလို၊ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ သာမန္ကေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား ခ်ိဳ ႔တဲ့ျခင္းစေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုရာ မလိုလားဖြယ္ရာမ်ား ရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ‘ပညာေခတ္၏ အနာဂတ္ဖန္တီးရွန္မ်ားမွာ ‘တစ္ကိုယ္ေတာ္၊ မွန္ေၾကာင္၊ ဖက္တီးေလးမ်ား’ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့၊ လူငယ္ဘဝ၏ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စရာမ်ားတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးခ်ုိန္ဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ ၾကီးမားေသာ ယွဥ္ျပိဳင္စိန္ေခၚ္မႈမ်ားေအာင္တြင္ အရြယ္ကို စေတးပစ္လိုက္ရပါသည္။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ကိုပင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဘဲ၊ ျပိဳင္ဘက္အျဖစ္သာ သေဘာထားလာၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္မွာ ‘အတၱဗဟိုျပဳလူငယ္မ်ား’ SELF CENTERED YOUTH ေမြးထုတ္သလိုျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသို႔ေသာ လူငယ္မ်ားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္လိုအပ္ေသာ ‘စုေပါင္းစြမ္းအင္’ SYNERGY ကိုဖန္တီးႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။
စက္ယႏၱရားတကၠသိုလ္
ပညာေရးကို စီးပြားေရးေမွ်ာ္ကိုးခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ဖန္တီးၾကျခင္းသည္ ပညာေရး၏ မူလရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို က်ဥ္းက်ံဳ ႔ သြားေစသည္ဆိုေသာ အေကာက္အယူမ်ားလည္း ရွိပါ သည္။ ပညာရွင္အခ်ိဳ ႔ဆိုလွ်င္ က်ဥ္းက်ံဳ ႔ရံုမွ်မက ပံုပ်က္၍ပင္သြားႏိုင္သည္ဟူ၍ပင္ စိုးရိမ္ပကင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ သိၾကျပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း စီးပြားေရးေလာကတြင္ပါ ဤအစဥ္အလာက အရိပ္ထိုးလာသည္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအတြက္ ‘ပညာအလုပ္သမား’ KNOWLEDGE WORKER မည္၍မည္မွ် လိုမည္ဆိုေသာ လ်ာထားခ်က္ကို ခ်ိန္ရြယ္ျပီး တကၠသိုလ္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္လွ်င္ မည္မွ် ေမြးထုတ္ႏိုင္ရမည္ဆုိေသာ စီမံကိန္းမ်ိဳးေတြ ရွိလာသည္။ စင္စစ္ အေရးအတြက္ကို တိုးခ်ဲ ႔လုိက္သည္ႏွင့္ အရည္အေသြးပိုင္းတြင္ က်ဆင္းလာႏိုင္သည့္ တူရူခ်က္မ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ကမကထလုပ္ေသာ ဘြဲ႔ရမ်ား၏ ပညာရည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း သိသိသာသာက်ဆင္းသြားသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အေရအတြက္ မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ေရးႏွင့္အတူ ကၽြဲကူးေရပါ ျဖစ္လာသည့္ အျခားျပႆနာမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲမ်ား ပို၍ တင္းက်ပ္လာျခင္း၊ ပညာသင္ စရိတ္မ်ား ၾကီးျမင့္လာျခင္း၊ တကၠသိုလ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ဘတ္ဂ်တ္ အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရျခင္း စသည္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ပို၍အေရးၾကီးသည္မွာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ မူလကိုယ္ရယ္ကိုယေသြးမ်ား မႈန္ဝါးလာသည့္ကစၥဟု ဆိုၾကသည္။ ေျပာရလွ်င္ တကၠသိုလ္ပညာေရးမွာ အေသမဟုတ္ပါ။ အရွင္ျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္မွသင္ခန္းစာထုတ္ယူေရး သက္သက္မွ် မဟုတ္ပါ။ အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္တည္ေဆာက္ေရးျဖစ္ပါသည္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်သလုိ ေပၚျပဴလာပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ေက်နပ္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ တီထြင္ဖန္တီးမႈကို ေစ့ေဆာ္ေသာ သုေတသနပညာေရးျဖစ္ပါသည္။ ဤအေနအထားမ်ားႏွင့္တစ္စစေဝးလာျခင္းမွာ တကၠသိုလ္တစ္ခုအတြက္ ‘အရင္းအျမစ္မ်ား ခန္းေျခာက္လာျခင္း’ DRAINING OF RESOURCES ဟု ေဝဖန္ၾကပါသည္။
ဤေနရာတြင္ အထက္က ညႊန္းဆိုခဲ့ေသာ ပါေမာကၡ ‘အယ္လစ္ဆန္’ ၏စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္လည္ရည္ညႊန္းလိုသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဘိုးဘြားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ မေခ်ာင္လည္တဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ပညာေရးကို ယဥ္ေက်း ္မႈဆိုင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ၊ အတတ္ပညာဆိုင္ရာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာစာေပါင္းစံုက စနစ္တက် ဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဒီ အစဥ္အလာကို လ်စ္လ်ဴရူျပီး၊ ပညာေရးမွ ပညာေရးသက္သက္ လုပ္ေနရင္ တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား” သူ စိန္ေခၚလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို အေျဖေပးႏိုင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကရာမွ ‘ပညာ’ ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ပင္၊ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ပညာအစစ္သုိ႔
‘ပညာေခတ္’၊ ‘ပညာစီးပြားေရး’၊ ‘ပညာအလုပ္သမား’ . . . ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ‘ပညာ’ ဆိုေသာ ေရွ ႔ဆက္စကားမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ျမည္ဟီးလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ယခုေတာ့ ဤပညာသည္ပင္ ပညာအစစ္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ျပန္လည္စိစစ္လာၾကရသည္။
ယေန႔ အျပာမ်ားေနၾကေသာ ‘ပညာ’ KNOWLEDGE ဆိုသည္မွာ ရလာေသာ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းမ်ားကို အသံုးတည့္ေရးရွ ုေထာင့္မွ အသြင္ေျပာင္း ပံုေဖာ္ယူလိုက္သည့္ အသိပညာ၊ သို႔မဟုတ္ အတတ္ပညာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႔အသံုးျပဳေရးမ်က္ႏွာစာ တစ္ခုတည္းမွ ခ်ဥ္းကပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ လူ႔အဖဲြ႔ အစည္းရွိ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ ၉၆ ပါးေဆးအျဖစ္မေမွ်ာ္လင့္အပ္ဟု ဆိုသည္။ လတ္တေလာ အသံုးတည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေရးရွည္ အားကိုးအားထားျပဳျခင္မွ ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ ‘အဆံုးစြန္တန္ဖိုး’ ABSOLUTE VALUE မရွိ။ ‘ႏိႈင္းရတန္ဖုိး’ RELATIVE VALUE တန္ဖိုးသာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဆိုသည္ထက္ ‘သညာ’ ဟုသာ ဆိုသင့္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ‘တကယ့္ပညာအစစ္’ WISDOM မွာ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ ဤပညာအစစ္သည္ တစ္ပြဲထိုးကုထံုး မျဖစ္ေစရ။ ေလာကလံုးသေဘာ ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။ (UNIVERSAL CONCEPT)။ ေရရွည္ခံသည့္ တန္ဖိုးရွိရမည္။ (SUSTAINABLE VALUE)။ က်င့္ဝတ္ပိုင္းအရ အစစ္ေဆးခံႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္ (MORALLY JUSTIFIED)။ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ခ်ဥ္ကပ္ႏိုင္ရမည္ (ALL AROUND DIMENSIONS) စသျဖင့္ ညႊန္းဆိုလာၾကပါသည္။
ဤဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ လက္ရွိ ‘ပညာေရး’ EDUCATION ကိုလည္းေဝဖန္သံုးသပ္လာၾကသည္။ လက္ရွိပညာေရးမွာပညာအစစ္ကို မဖန္တီးႏိုင္၊ သညာအဆင့္မွ်ႏွင့္ တန္႔ေနသည္ဟုဆိုပါသည္။ တကယ့္ပညာေခတ္စစ္စစ္ကို ဦးတည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ယေန႔ပညာေရးကိုပင္ ျပန္လည္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ရေတာ့မည္ဟု ဆိုပါေၾကာင္း။
ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ‘တိုနီဘလဲ’၏ ေပၚလစီမိန္ ့ခြန္းတစ္ခုတြင္ ဤသို႔ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ထိပ္တန္းဦးစားေပး လုပ္ငန္း သံုးခု ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ပထမ ပညာေရး၊ ဒုတိယ ပညာေရး၊ တတိယ ပညာေရးပါပဲ”. . . . ဟူ၏။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ ၿဗိတိသ်ွလူထု၏ ဟဒယႏွင့္ သြားေတြ႔သလို၊ ျပင္ညာရွင္အသိုင္းအဝိုင္း၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈလည္းရခဲ့ပါသည္။ ‘ပညာေခတ္’၏ စံျပဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဆိုေသာ အေျပာအဆိုမ်ိဳးႏွင့္ပင္ ခ်ီးက်ဳးဂုဏ္ျပဳၾကသည္မ်ား ရွိသည္။
သို႔ႏွင့္တိုင္ ‘တိုနီဘလဲ’ကိုသာမက၊ ‘ပညာေခတ္’ တစ္ခုလံုးကိုပင္ စိန္ေခၚလိိုက္ဟန္ရွိသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ မၾကာခင္ကထြက္လာရာ၊ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အေတာ္ကေလးလႈပ္သြားသည္ဟု သိရသည္။ စာေရးသူမွာ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ဩဇာတိကၠမၾကီး ေသာ ပညာေရးပါေမာကၡ ‘အယ္လစ္ဆန္ဝု(ဖ)’ ALISON WOLF ျဖစ္ေနျပန္ရာ ပညာေလာက အတြက္လည္းအေလးထားစဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ပါေမာကၡ အယ္လစ္ဆန္က ပညာႏွင့္ စီးပြားေရးကို ခ်ိတ္ဆက္စဥ္းစားၾကရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ျပႆနာအခ်ိဳ ့ကို သုေတသန မွန္ျပားေပၚ တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ စာအုပ္အမည္ကပင္ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ DOES EDUCATION MATTER? ဟူ၏။
သို႔ျဖင့္ ‘ပညာေခတ္၏ ပညာေရး’ EDUCATION IN THE AGE OF KNOWLEDGE တစ္ခုလံုးကိုပင္ ျပန္လည္ရီဗ်ဴးလုပ္ၾကဖို ့ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့သည္။
ပညာဘိဇနက္(Knowledge Business)
ေျပာရလွ်င္ ‘၂၁ ရာစုမွာ ပညာေခတ္ ျဖတ္လိမ့္မည္’ဆိုေသာလားရာအျမင္မွာ ၂၀ ရာစု ဒုတိယႏွစ္ဝက္ေလာက္ကပင္ တြင္က်ယ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ စပ္မႈအရင္းရွင္စနစ္ အက်ပ္အတည္း၊ စီမံကိန္းစီးပြားေရးအျပိဳႏွင့္၊ သတင္းနည္းပညာ ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ရလာျခင္းတို႔ႏွင့္အတူ ပညာေခတ္၏ အျခင္းေရာမ်ားလည္းတျဖည္းျဖည္း ပံုေပၚလာခဲ့သည္။ စီးပြားေရးဘဝတြင္၊ ‘အသိပညာလုပ္ငန္းမ်ား’ KNOWLEDGE INDUSTRIES ေရွ့တန္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ်၊ စီးပြားေရးတစ္ခုလံုးသည္ပင္၊ ပညာစီပြားေရး’ KNOWLEDGE ECONOMY သို႔အသြင္ေျပာင္းလာျပီ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လာၾကသည္။ ေနာက္ဆုံး ေဘာပေဗဒပညာရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္က ‘ပညာ’ KNOWLEDGE ကို အဓိကအက်ဆံုး ‘ထုပ္လုပ္ေရးအရင္းအျမစ္’ PRODUCTIVE RESOURCES အျဖစ္၊ သတ္မွတ္လာၾကရာ၊ ‘ပညာေရး’ သည္ပင္စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ေပၚလစီအရပ္ရပ္အတြက္၊ အဓိကႏိုင္ဖဲတစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ႏွင့္အမွ်၊ ‘ပညာေရးဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္္မႈလုပ္ငန္းမ်ား’ မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခက္ အေကာင္းဆုံး၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ ‘အပိုလုိအိုပ္စု’ APOLO GROUP ဆိုလွ်င္ ‘ဖစ္နစ္တကၠသိုလ္’ UNIVERSITY OF PHOENIX လို အၾကီးဆံုး ပုဂၢလိကတကၠသိုလ္မ်ိဳး ထူေထာင္ႏိုင္သည္အထိ ေျခလွမ္းသြက္လာခဲ့သည္။ ဤလုပ္ငန္းမွ ႏွစ္စဥ္ေဒၚလာ ၁၀၈ သန္းမွ်ပင္ အျမတ္ရသည္ဟုလည္း သိရသည္။ သို႔ျဖင့္ ‘ပညာဘိဇနက္’ KNOWLEDGE BUSINESS မွာ စီးပြားေရးသမားတို႔ မ်ပ္စိက်စရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ပညာ၏ ‘စန္း’မွာ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္တန္႔ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ‘ပညာေရးတြင္ မ်ားမ်ားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံႏိုင္ေလ၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပို၍ ေအာင္ျမင္္္မႈရေလ’ ဆိုေသာ ေလာဂ်စ္မွာ ေပၚလစီမိတ္ကာမ်ားၾကားတြင္ အထူးေရပန္းစားေလသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အရပ္ရပ္ျပႆနာအားလံုးကို ပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္လိမ့္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ ‘ပညာ’ ကို မဟာဗ်ဴဟာ အသံုးခံပစၥည္းလို သေဘာထားလာၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ‘ပညာသည္ ပါဝါ’ KNOWLEDGE IS POWER ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔မွာ ျပန္လည္တစ္ေခတ္ဆန္းလာျပီး ‘ပညာ ပိုလိုက္တစ္’ KNOWLEDGE POLITIC ဆိုေသာ ေဝါဟာရပင္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ပညာေရးကို ေဈးကြက္ေဘာင္သြင္းျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္သြင္းျခင္းအေပၚ သံသယျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ပညာရွင္မ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၂၁ ရာစုႏွစ္ဦး၊ ‘ေဒါ့ကြမ္းေဈးကြက္’ DOT-COM MARKET အျပိဳႏွင့္၊ စက္တင္ဘာ(၁၁) အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤအသံမ်ားမွာ ပိုစိတ္လာသည္ႏွင့္အမွ်၊ ပိုစူးလာခဲ့ပါသည္။
ငယ္ရုပ္လူၾကီး
ပညာေရးသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္လံုးအတြက္ အေရးၾကီးေသာ အရင္းအျမစ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝအာမခံခ်က္အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အေျခခံျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္းမွာ၊ ဘာသာရပ္ ေကာင္းေကာင္းတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္စာေမးပြဲေအာင္ေရးသည္သာ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွင္းခ်က္လို ျဖစ္လာရသည္။ ဤေနရာတြင္ ေက်ာင္းေကာင္ဆိုသည္မွာေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားဆံုး၊ နာမည္အၾကီးဆံုး ေက်ာင္းမ်ိဳးကိုဆိုလိုျပီး ဘာသာရပ္ ေကာင္းေကာင္းဆိုသည္မွာလည္း လတ္သေလာ ေဈးကြက္တြင္ ေငြအျဖစ္ အလြယ္ဆံုးဘာသာရပ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာေရးသည္ပင္ အနာဂတ္အဆင့္ေနရာတြင္ အာမခံခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္လာရသည္။ POSITIONAL GOOD ဟု ဆိုပါသည္။ ဤအတြက္ ေနာင္ေရးကို ပူပင္တတ္ေသာ မိဘတိုင္းက မိမိသားသမီးမ်ားကို မူၾကိဳမွစ၍ တကၠသိုလ္ထိတိုင္၊ တရစပ္ ေမာင္းရေတာ့သည္။
ျဖစ္လာေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားမွာ အေကာင္းခ်ည္းဟုဆိုရန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။ ပထမဆံုး သတိျပဳလိုက္မိသည့္ ရလဒ္မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ငယ္ဘဝမ်ားေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ ‘ဆယ္ေက်ာ္သက္မတိုင္မီ အရြယ္မ်ား’ PRETEEN ဆိုလွ်င္ အေပါင္းအသင္းမဲ့၊ မိခင္ရင္ခြင္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာျပီး၊ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေတာ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၏ ေဘးထြက္ အက်ိဳးမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနၾကသူ ပညာရွင္မ်ား၏အဆိုအရ၊ အဝလြန္ျခင္းစေသာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္းက်ိဳးမ်ား ရွိုႏိုင္သလို၊ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ သာမန္ကေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးမ်ား ခ်ိဳ ႔တဲ့ျခင္းစေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုရာ မလိုလားဖြယ္ရာမ်ား ရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ‘ပညာေခတ္၏ အနာဂတ္ဖန္တီးရွန္မ်ားမွာ ‘တစ္ကိုယ္ေတာ္၊ မွန္ေၾကာင္၊ ဖက္တီးေလးမ်ား’ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့၊ လူငယ္ဘဝ၏ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စရာမ်ားတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးခ်ုိန္ဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ ၾကီးမားေသာ ယွဥ္ျပိဳင္စိန္ေခၚ္မႈမ်ားေအာင္တြင္ အရြယ္ကို စေတးပစ္လိုက္ရပါသည္။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ကိုပင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဘဲ၊ ျပိဳင္ဘက္အျဖစ္သာ သေဘာထားလာၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္မွာ ‘အတၱဗဟိုျပဳလူငယ္မ်ား’ SELF CENTERED YOUTH ေမြးထုတ္သလိုျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသို႔ေသာ လူငယ္မ်ားျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္လိုအပ္ေသာ ‘စုေပါင္းစြမ္းအင္’ SYNERGY ကိုဖန္တီးႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။
စက္ယႏၱရားတကၠသိုလ္
ပညာေရးကို စီးပြားေရးေမွ်ာ္ကိုးခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ဖန္တီးၾကျခင္းသည္ ပညာေရး၏ မူလရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို က်ဥ္းက်ံဳ ႔ သြားေစသည္ဆိုေသာ အေကာက္အယူမ်ားလည္း ရွိပါ သည္။ ပညာရွင္အခ်ိဳ ႔ဆိုလွ်င္ က်ဥ္းက်ံဳ ႔ရံုမွ်မက ပံုပ်က္၍ပင္သြားႏိုင္သည္ဟူ၍ပင္ စိုးရိမ္ပကင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ သိၾကျပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း စီးပြားေရးေလာကတြင္ပါ ဤအစဥ္အလာက အရိပ္ထိုးလာသည္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအတြက္ ‘ပညာအလုပ္သမား’ KNOWLEDGE WORKER မည္၍မည္မွ် လိုမည္ဆိုေသာ လ်ာထားခ်က္ကို ခ်ိန္ရြယ္ျပီး တကၠသိုလ္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္လွ်င္ မည္မွ် ေမြးထုတ္ႏိုင္ရမည္ဆုိေသာ စီမံကိန္းမ်ိဳးေတြ ရွိလာသည္။ စင္စစ္ အေရးအတြက္ကို တိုးခ်ဲ ႔လုိက္သည္ႏွင့္ အရည္အေသြးပိုင္းတြင္ က်ဆင္းလာႏိုင္သည့္ တူရူခ်က္မ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ကမကထလုပ္ေသာ ဘြဲ႔ရမ်ား၏ ပညာရည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း သိသိသာသာက်ဆင္းသြားသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အေရအတြက္ မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ေရးႏွင့္အတူ ကၽြဲကူးေရပါ ျဖစ္လာသည့္ အျခားျပႆနာမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲမ်ား ပို၍ တင္းက်ပ္လာျခင္း၊ ပညာသင္ စရိတ္မ်ား ၾကီးျမင့္လာျခင္း၊ တကၠသိုလ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ဘတ္ဂ်တ္ အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရျခင္း စသည္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ပို၍အေရးၾကီးသည္မွာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ မူလကိုယ္ရယ္ကိုယေသြးမ်ား မႈန္ဝါးလာသည့္ကစၥဟု ဆိုၾကသည္။ ေျပာရလွ်င္ တကၠသိုလ္ပညာေရးမွာ အေသမဟုတ္ပါ။ အရွင္ျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္မွသင္ခန္းစာထုတ္ယူေရး သက္သက္မွ် မဟုတ္ပါ။ အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္တည္ေဆာက္ေရးျဖစ္ပါသည္။ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်သလုိ ေပၚျပဴလာပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ေက်နပ္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ တီထြင္ဖန္တီးမႈကို ေစ့ေဆာ္ေသာ သုေတသနပညာေရးျဖစ္ပါသည္။ ဤအေနအထားမ်ားႏွင့္တစ္စစေဝးလာျခင္းမွာ တကၠသိုလ္တစ္ခုအတြက္ ‘အရင္းအျမစ္မ်ား ခန္းေျခာက္လာျခင္း’ DRAINING OF RESOURCES ဟု ေဝဖန္ၾကပါသည္။
ဤေနရာတြင္ အထက္က ညႊန္းဆိုခဲ့ေသာ ပါေမာကၡ ‘အယ္လစ္ဆန္’ ၏စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္လည္ရည္ညႊန္းလိုသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဘိုးဘြားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ မေခ်ာင္လည္တဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ပညာေရးကို ယဥ္ေက်း ္မႈဆိုင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ၊ အတတ္ပညာဆိုင္ရာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာစာေပါင္းစံုက စနစ္တက် ဖန္တီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဒီ အစဥ္အလာကို လ်စ္လ်ဴရူျပီး၊ ပညာေရးမွ ပညာေရးသက္သက္ လုပ္ေနရင္ တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား” သူ စိန္ေခၚလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို အေျဖေပးႏိုင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကရာမွ ‘ပညာ’ ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ပင္၊ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ပညာအစစ္သုိ႔
‘ပညာေခတ္’၊ ‘ပညာစီးပြားေရး’၊ ‘ပညာအလုပ္သမား’ . . . ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ‘ပညာ’ ဆိုေသာ ေရွ ႔ဆက္စကားမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ျမည္ဟီးလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ယခုေတာ့ ဤပညာသည္ပင္ ပညာအစစ္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ျပန္လည္စိစစ္လာၾကရသည္။
ယေန႔ အျပာမ်ားေနၾကေသာ ‘ပညာ’ KNOWLEDGE ဆိုသည္မွာ ရလာေသာ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းမ်ားကို အသံုးတည့္ေရးရွ ုေထာင့္မွ အသြင္ေျပာင္း ပံုေဖာ္ယူလိုက္သည့္ အသိပညာ၊ သို႔မဟုတ္ အတတ္ပညာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေတြ႔အသံုးျပဳေရးမ်က္ႏွာစာ တစ္ခုတည္းမွ ခ်ဥ္းကပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ လူ႔အဖဲြ႔ အစည္းရွိ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ ၉၆ ပါးေဆးအျဖစ္မေမွ်ာ္လင့္အပ္ဟု ဆိုသည္။ လတ္တေလာ အသံုးတည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေရးရွည္ အားကိုးအားထားျပဳျခင္မွ ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔တြင္ ‘အဆံုးစြန္တန္ဖိုး’ ABSOLUTE VALUE မရွိ။ ‘ႏိႈင္းရတန္ဖုိး’ RELATIVE VALUE တန္ဖိုးသာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဆိုသည္ထက္ ‘သညာ’ ဟုသာ ဆိုသင့္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ‘တကယ့္ပညာအစစ္’ WISDOM မွာ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ ဤပညာအစစ္သည္ တစ္ပြဲထိုးကုထံုး မျဖစ္ေစရ။ ေလာကလံုးသေဘာ ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။ (UNIVERSAL CONCEPT)။ ေရရွည္ခံသည့္ တန္ဖိုးရွိရမည္။ (SUSTAINABLE VALUE)။ က်င့္ဝတ္ပိုင္းအရ အစစ္ေဆးခံႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္ (MORALLY JUSTIFIED)။ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ခ်ဥ္ကပ္ႏိုင္ရမည္ (ALL AROUND DIMENSIONS) စသျဖင့္ ညႊန္းဆိုလာၾကပါသည္။
ဤဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ လက္ရွိ ‘ပညာေရး’ EDUCATION ကိုလည္းေဝဖန္သံုးသပ္လာၾကသည္။ လက္ရွိပညာေရးမွာပညာအစစ္ကို မဖန္တီးႏိုင္၊ သညာအဆင့္မွ်ႏွင့္ တန္႔ေနသည္ဟုဆိုပါသည္။ တကယ့္ပညာေခတ္စစ္စစ္ကို ဦးတည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ယေန႔ပညာေရးကိုပင္ ျပန္လည္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ရေတာ့မည္ဟု ဆိုပါေၾကာင္း။
စာညႊန္း- THE EDUCATION SHIBBOLETH.စုိးမင္းဦး
ဆရာေက်ာ္၀င္း ၏ စိန္ေခၚၾကသူမ်ား (လူငယ္၊ ပညာ၊ ေခတ္ေရစီး) စာအုပ္မွ ပညာအပိုင္းကုိ မွ်ေ၀လိုက္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment