“လူငယ္၊ လူၾကီး၊ အျဖဴမဟုတ္ရင္ အမည္းကြာႏွင္႔ တုိ႔တုိင္းတို႔ျပည္ၾကီး”

by Sein Khat Soe on Friday, November 18, 2011 at 10:40am

ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကိုေတြ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ အေမကအျပစ္တစ္ခုေပးေလ႔ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ တစ္ေယာက္ ဖင္ တစ္ေယာက္နမ္းမလား။ တစ္ေယာက္ပါးတစ္ေယာက္နမ္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အရိုက္ခံမလား။ ရန္ျဖစ္ျပီးခါစ စိတ္ဆုိး လြန္းလုိ႔ အရိုက္ခံမယ္ေျပာရင္ ကိုယ္႔တုတ္ကိုယ္ရွာ၊ အေမ႔ဆီျပန္သြားရျပီးအရိုက္ခံရပါတယ္။ ျပီးရင္ ညဘက္ ရန္ျဖစ္တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ျခင္ေထာင္ထဲသိပ္ပါတယ္။ ဘယ္သူအရင္တုိင္တုိင္ ရန္ျဖစ္သူႏွစ္ေယာက္လံုးကို အျမဲအဲလုိဘဲ အျပစ္ေပးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ရန္ျဖစ္ထားသူအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ပါးတစ္ေယာက္ နမ္းခုိင္းတာ အ ရိုက္ခံရတာထက္ပိုနာတယ္ (ဒါေတာင္ ညီအကိုခ်င္းေတြေနာ္) လို႔ထင္ေပမယ္႔ ဖက္နမ္းျပီး အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကျပီးရင္ စိတ္ ေျပသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။

 
ကြ်န္ေတာ္ ကေလးေလးေတြကို အေပ်ာ္တမ္းစာသင္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ရန္ျဖစ္တဲ႔ကေလးေတြကို အေမ႔ရဲ႕နည္းကိုယူသံုးျပီးေျဖ ရွင္းခဲ႔ပါတယ္။ အရမ္းဆုိးတဲ႔ကေလးေတြကိုေတာ႔ ဖင္နမ္းခိုင္းတယ္။ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္ရင္ ေယာကၤ်ားေလး ကိုအရင္ေတာင္းပန္ခုိင္းျပီး ဘုရားပန္းလဲတာတုိ႔၊ အိမ္သာေဆးတို႔၊ အမိႈက္ရွင္းတာတုိ႔ကို ရန္ျဖစ္သူနွစ္ေယာက္ကို အတူတူ လုပ္ခုိင္းပါတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တုတ္ကိုင္ခဲ႔ရေပမယ္႔ စာလံုးေထာက္ျပတဲ႔အခ်ိန္အတြက္ဘဲ တုတ္ဟာအသံုး က်ခဲ႔ပါတယ္။


အခုအသက္လတ္ပိုင္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ျငိမ္းခ်မ္းမႈသေဘာတရားေတြကိုေတြးလာမိတယ္သလုိ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ဆုိင္ တဲ႔ ဆုိရိုးေတြ ဒသနေတြကိုလည္းလည္းေလ႔လာျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က (ေရာမေခတ္ကစကားတစ္ခြန္းမွာ) မင္းျငိမ္းခ်မ္း ေရးလုိခ်င္ရင္ စစ္တုိက္ေပါ႔ကြာတဲ႔….။ တခ်ိဳ႕ေသာ ဒသနေတြကေတာ႔ ရန္သူမရွိမွ၊ ရန္သူကိုနင္းထားႏိုင္မွ ျငိမ္းခ်မ္းမႈဆုိ တာအရသာရွိတာ”မ်ိဳးမွသည္ “ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိ” “တစ္ဦးကိုယ္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ေလးစားမႈနဲ႔ အတူယွဥ္တြဲေန ထုိင္ျခင္းသည္သာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈအစစ္” စတဲ႔ စတဲ႔ ဒသနအေထြေထြကိုေလ႔လာခဲ႔ရပါတယ္။


အသက္အရြယ္အရေရာ၊ တေျဖးေျဖးေျပာင္းလဲလာတဲ႔ယံုၾကည္မႈအရေရာကေတာ႔ “ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိ” “တစ္ဦး ကိုယ္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ေလးစားမႈနဲ႔ အတူယွဥ္တြဲေန ထုိင္ျခင္းသည္သာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈအစစ္” စတဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဒႆန ေတြကို ပိုေလးျမတ္ယံုၾကည္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လဲ ျငိမ္းခ်မ္းမႈအစစ္ကို ကိုယ္တုိင္မၾကံဳဖူးေသးသည္႔တုိင္ ကိုယ္ရွင္ သန္ရာပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔လုပ္ရပ္ေလးေတြ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ဦးတည္မယ္႔လုပ္ရပ္ေလးေတြကို စတင္အ ေကာင္ထည္ေဖာ္ေနခဲ႔တယ္။ အထူးသျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အမွားေတြရဲ႕ အသီးအပြင္႔ေတြကို ေနာင္မွာ (ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔တုန္း ကလုိဘဲ)  ခံစားၾကရရွာမယ္႔ လူငယ္ေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ တတ္ႏုိင္သမွ် အမွားနည္းမယ္႔ လုပ္ရပ္ေလးေတြ၊ မ်ိဳး ေစ႔ေလးေတြ ခ်န္ထားခဲ႔ခ်င္တယ္။ ခ်န္ထားခဲ႔ႏုိင္ေအာင္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ်ကိ်ဳးစားမယ္လုိ႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မိတယ္။


အတူထုိင္စကားေျပာ၊ အတူအလုပ္လုပ္လာမွသာ။ အတူတူအျပန္အလွန္ေလးစားခ်စ္ခင္ေၾကာင္းျပႏုိင္မွသာ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း အစစ္အမွန္ကိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ေတာင္းပန္ျခင္း၊ အျပန္အလွန္ခြင္႔လႊတ္ျခင္းမရွိဘဲ ေအာင္ျမင္ျခင္းတစ္ခုဆီကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ေယာက္၊ ႏွစ္စုႏွစ္ဖြဲ႔ တျပိဳင္တည္းသြားလုိ႔မရပါဘူး။ အနိုင္က်င္႔ကုတ္(ဂုတ္)ဆြဲေခၚသြားတယ္ဆုိရင္လည္း တစ္ခ်ိန္ ခိ်န္မွာ တြန္းထုိးရန္ျပန္လုပ္မွာပါဘဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္ လက္ညွိဳးေတြေကြးရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လက္ဝါးခ်င္းခ်င္း ဆြဲဖက္ ႏုတ္ဆက္ၾကရမွာပါ။ အံက်ိတ္၊ လက္သီးစုပ္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပံဳးျပၾကိဳဆုိၾကရမွာပါ။


ဒါေပမယ္႔ ခြင္႔လႊတ္တယ္ဆုိတာေကာင္းပါတယ္။ ေမ႔လြယ္ေပ်ာက္လြယ္တာေတာ႔မေကာင္းဘူး။ ခြင္႔လႊတ္တာနဲ႔ ေမ႔လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ရွိတာ မတူပါဘူး။ လံုးဝကို ကြဲျပားျခားနားတယ္ဆုိတာလည္း နားလည္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာေနထုိင္ အသက္ရွင္ သန္ခဲ႔ၾကသူတုိင္း သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ မမွ်တတဲ႔ ဒဏ္ရာေတြ၊ အနာေတြနဲ႔ ဝမ္း နည္းဖြယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကရတာပါ။ ဒါကိုဘယ္သူမွမျငင္း ႏုိင္ပါဘူး။ ၈၈တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာ ၄တန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ ေယာက္ပါ။ ၈၈ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို ၈၈တုန္းက ေက်ာင္း သားအကိုေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ဘယ္လုိမွရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာရဲ႕ ယမ္းေငြ႔အနံ႔ေတြ၊ ေသြးညွိနံ႔ေတြကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေသသည္႔တုိင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြား မွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘက္ ကေသခ်ာတယ္။


ဒါေပမယ္႔ အဲလုိ၊ အဲဒီအနံ႔ေတြကို မေမ႔ယံုနဲ႔ တက္လာသမွ်အစိုးရတုိင္းကိုေတာ္လွန္ဖုိ႔၊ လက္မခံဖုိ႔၊ ေက်ာခုိင္းေနဖုိ႔ေတာ႔ မေတြးမိဘူး။ ေကာင္းတာလုပ္ေနတဲ႔သူ၊ လုပ္ခ်င္ေနတဲ႔သူေတြကို ပိုလုပ္လာေအာင္ အားေပးေထာက္ခံ ဖုိ႔အျမဲက်ိဳးစားခဲ႔တယ္။ ဆက္လည္း အဲလုိ က်ိဳးလည္းက်ိဳးစားေနဦးမွာဘဲ။ ေနာက္ အယံုအၾကည္မရွိတဲ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေျပာခြင္႔သာတဲ႔ေနရာတုိင္းမွာ ေျပာေန၊ ဆုိေနဦးမွာပါ။ ေတာ္လွန္ဖုိ႔၊ ကန္႔ကြက္ဖုိ႔ လုိအပ္လာရင္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမဆုိ ေတာ္လွန္ကန္႔ကြက္ေနဦးမွာဘဲ။ ဒါဟာ အတၱအေျချပဳ ျပီးလုပ္တဲ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တုိင္းျပည္အေပၚထားတဲ႔ တာဝန္သိစိတ္နဲ႔ ျပဳတာဘဲလုိ႔ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယံုတယ္။


၈၈ျပီးခါစ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္းကျဖစ္မယ္။ ေပၚလစီသီခ်င္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေျပာေလ႔ရွိတဲ႔သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ အဆုိေတာ္ ၾကီးေဒၚမာ မာေအးလည္းဆုိခဲ႔ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ “သံယရေပ်ာက္ပါေစ…အမွန္ဘဝေတာ႔ေရာက္ပါေစေလ” ဆုိတဲ႔ စာ သားပါတဲ႔ေပၚလစီသီခ်င္းေလးထဲကလုိ ျပည္သူဟာ တက္လာသမွ်အစိုးရကို သံသယရွိတာေတာ႔လံုးဝအမွန္ဘဲ။ အဲဒီ သံ သယကို သမၼတ သက္တမ္းတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေက်ပ်က္သြားေအာင္ ေန႔မအိပ္ညမအိမ္က်ိဳးစားမယ္ဆုိေတာင္ မရႏိုင္ဘူး။ ျပည္သူ ေတြခံစားခဲ႔ရတာ ၅မိနစ္တည္းမဟုတ္သလုိ၊ ၅နာရီ၊ ၅ႏွစ္မဟုတ္ဘူး။ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္နီးပါး သံသရနဲ႔ အသက္ ရႈခဲ႔ရတာဆုိေတာ႔ သံသရမပါဘဲအသက္ရႈၾကဖုိ႔ဆုိတာ သမၼတသက္တမ္းတစ္ခုေလာက္ နဲ႔လံုးဝမရႏုိင္ဘူးလုိ႔ ရဲရဲေျပာ ရ တာပါ။


တဖက္ကိုျပန္ၾကည္႔ေတာ႔လည္း ကိုယ္စိုက္ခဲ႔တဲ႔အဆိပ္ခင္းကို ေျမြပါးကင္းပါးၾကားမွာ ေျခဗလာ၊ လက္ဗလာနဲ႔ ျပန္ရိတ္ျပီး ပ်ိဳးသစ္ျပန္ခင္းဖုိ႔ၾကိဳးစားေနရွာတဲ႔ အစိုးရဟာလည္း “အေၾကာက္တရား”ဆိုတဲ႔ ေဇာေခြ်းမထြက္ဘဲ ဘာအလုပ္မွလုပ္လုိ႔မ ရႏုိင္ဘူး။ အဲဒိ “အေၾကာက္တရား”ဆုိတဲ႔ ေဇာေခြ်းမထြက္ပါပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ပ်ိဳးခင္း အသစ္က်ဲဖုိ႔ဆုိတာ ခ်ာလီခ်က္  ပလင္ နိဗၼာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကို တရားေဟာပလႅင္ေပၚတက္ေဟာေနသလို ျဖစ္မွာဘဲ။


အေၾကာက္တရားဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သံသရဘဲျဖစ္ျဖစ္ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္ေရးကိုေတာ႔ အေႏွာင္အယွက္ျဖစ္တာ အမွန္ဘဲ။


စစ္မွန္ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈဆုိတာ သတင္းစာေပၚမွာ၊ စာခ်ဳပ္ေပၚမွာ၊ သတင္းရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ၊ ေရဒီယုိမွာထုတ္ေျပာ ေၾကျငာ ေနယံုနဲ႔ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ယံုၾကည္သထက္ယံုၾကည္ေအာင္ စစ္မွန္တဲ႔အလုပ္ ေတြကို ေရွးရႈအားထုတ္ရမွာပါ။ ထင္သာျမင္သာရွိျပီး အားလံုးပါဝင္ႏုိင္တဲ႔ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးေတြလည္းျဖစ္ရပါမယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမုိင္းကိုျပန္ေလ႔လာလုိက္လုိ႔ရွိရင္ သူစြန္႔လုပ္ခဲ႔တဲ႔ လြတ္လပ္ေရးက်ိဳးပမ္းမႈတုိင္းမွာ စမ္းေျပာ၊ ရမ္းလုပ္ ခဲ႔တာ တစ္ခုမွမေတြ႔ရဘူး။ ဒီလုိဘဲ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သေဘၤာထမင္းခ်က္၊ ကုန္ထမ္းမွသည္ ေတာထဲမွာ လက္ နက္ ကိုင္ေတာ္လွန္ခဲ႔သည္အထိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္အားထုတ္ခဲ႔တဲ႔ ဗီယက္နမ္ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ ဦးေလးဟုိ ေခၚ ဟိုခ်ီမင္းရဲ႕ အထုပၸတၱိထဲမွာဆုိရင္လည္း ေကာင္းႏုိးရာရာေလ်ာက္လုပ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ။ ယံု ၾကည္ၾကည္၊ ရုိးရိုးသားသား လုပ္ခဲ႔တာ ခ်ည္းဘဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း သူတို႔သမုိင္းက လူေတြသာေသသြားခဲ႔တာ လုပ္ရပ္ေတြက မေမ႔ႏုိင္မေပ်ာက္ႏုိင္ အဓြန္႔ရွည္ ေနခဲ႔တာပါ။


သတင္းဓာတ္ပံုရိုက္တာမွသည္ လႊတ္ေတာ္တြင္း ဥပေဒတစ္ခုခုကို အတည္ျပဳျခင္း၊ ေထာက္ခံျခင္းအထိ ယံုၾကည္ ပြင္႔ လင္းမႈမရွိဘဲ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ေျပလည္ျခင္းအဆင္႔ကိုေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ လုပ္ေနသူေတြ ေရာ။ ေဘးကေစာင္႔ ၾကည္႔ေနသူေတြေရာက သိမွတ္ထားရမွာျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္တုိးတက္ တည္ျငိမ္ေရးရဲ႕ အဓိကမဏၰိဳင္က ေတာ႔ ျပည္သူ ေတြဘဲ။ အဲေတာ႔ မိမိကိုယ္ ဘယ္အရြယ္အတန္းအစားထဲကျဖစ္ျဖစ္ တုိင္းျပည္ ကိုတစ္ကယ္ခ်စ္တယ္။ တုိင္းျပည္တုိးတက္ တည္ျငိမ္ေရးကို တစ္ကယ္ေမွ်ာ္လင္႔တယ္ဆုိရင္ တုိင္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းကို ဝန္းဝုိင္းေစာင္႔ၾကည္႔ ေပးျပီး ေထာက္ခံဖုိ႔လုိအပ္က ေထာက္ခံအားေပး၊ ကန္႔ကြက္ဖုိ႔လုိအပ္က ဘယ္သူ႔ဘက္ကျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွမ ေထာက္ မညွာဘဲ ကန္႔ကြက္ေပးျပီး မွ်တေရး၊ မွန္ကန္ေရးေတြျဖစ္ လာေအာင္လုပ္ေပးၾကရမွျဖစ္တယ္။


အစိုးရကိုခ်ည္း၊ အတုိက္အခံကိုခ်ည္း ဘုထုိင္ေျပာ၊ လက္ခုပ္ထုိင္တီးေနယံုနဲ႔ မျပီးသလုိ ငါတို႔ကအစိုးရပဲ စင္ေပၚကပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္တင္႔တယ္တယ္။ လုပ္လုိ႔ရတယ္ဆုိျပီး လုပ္ခ်င္တာဇြတ္လုပ္လာရင္ ျပည္သူ႔အခ်စ္မရပါပဲ ျပည္႔သူ႔အမုန္းနဲ႔ နပန္းလံုးရႏုိင္ပါတယ္ဆုိတာ သတိမူသင္႔ပါတယ္။ ဒါကို ဘက္တစ္ခုမွာအေသရပ္ျပီး မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္ေအာ္ခ်င္ တာ ေအာ္၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္ဆုိတဲ႔ သူေတြအထူးသတိထားသင္႔ပါတယ္။


အထူးသျဖင္႔ အစြဲအလမ္းကင္းျပီး ေလာကမာယာနည္းေသာ၊ အမွန္တရားကို ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းခ်စ္ရဲေသာ လူငယ္ ေတြဟာ ဒီတာဝန္ ကိုပိုယူသင္႔တယ္။ တစ္ေန႔မွာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ေကာင္းေမြဆုိးေမြေတြအားလံုးဟာ လူငယ္ေတြလက္ထဲ က်န္ခဲ႔မွာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကိုယ္ေဆာင္းရမယ္႔ သရဖူကို ရြ႕ံနဲ႔လုပ္တာ လိုခ်င္သလား။ ေရႊနဲ႔လုပ္တာလုိခ်င္သလားဆုိတာ ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ၾကရမယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။


(ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။ ေရခ်င္မွလည္းဆက္ေရးပါမည္။ )


စိမ္းခက္စိုး