က်မ္းစာအုပ္ရဲ႕ အစ

by Zay Ya on Monday, November 21, 2011 at 4:48pm

ေျပာျပႏိုင္ေသာ ဓမၼ ( Tao ) သည္ ျပီးျပည့္စံုေသာ ဓမၼ ( Tao ) မဟုတ္ေပ။

ဒါဟာ ေတာက္တယ္က်င္း စာအုပ္ငယ္ရဲ႕ ပထမဆံုး က်မ္းစာပိုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီက်မ္းစာအုပ္ ျဖစ္ေပၚလာပံုကို ေျပာသင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ အဲ့ဒါမွ ဒီစာပိုဒ္ကို နားလည္ဖို႔ အေထာက္အကူ ရပါလိမ့္မယ္။

ဖေလာက္ဇူဟာ ႏွစ္ကိုးဆယ္ ေနထုိင္ ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ႏွစ္ကိုးဆယ္ လံုးလံုးမွာ “ေနထိုင္ခဲ့တယ္” ဆိုတာက လြဲလို႔ အျခား ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ သူဟာ သူ႕ဘာသာ “အျပည့္အဝ ေနထိုင္ သြားတယ္” ။
သူ႕အနီးအပါး က ေရာင္းရင္းေတြက သူ႕ကို စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕ ေရးသားထားခဲ့ဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္တိုက္တြန္းတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲ့လို တိုက္တြန္း တိုင္း သူ ျပန္ေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားက - Tao ဟာ ေျပာလို႔ရျပီ ဆိုရင္ Tao စင္စစ္ မဟုတ ေတာ့ဘူး။ သစၥာတရား ကို ေျပာျပျပီ ဆိုတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ အဲ့ဒီ ေျပာစကား “သစၥာ” ဟာ စစ္မွန္တဲ့ သစၥာတရား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ ဘာမွ မေျပာ သလို၊ ဘာမွလည္း မေရးခဲ့ဘူး။

ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက ျပန္ေမးမယ္။ သူ႕ေရာင္းရင္းေတြဟာ သူနဲ႔ အတူေနျပီး ဘာလုပ္ၾကသလဲ လို႔။ သူတို႔ဟာ ေလာက္ဇူနဲ႔ အတူ ေနထိုင္ေန ရံုမ်ွေလးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူ ယွဥ္တြဲ ျဖစ္တည္ေနတယ္။ သူနဲ႔ အတူ ရွင္သန္ ေနထိုင္တယ္။ သူ ေလ်ာက္တဲ့ အတိုင္း ေလ်ာက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ အတြင္းမွာ သူတို႔ အားလံုး ေရာေထြး စိမ့္ဝင္ ေနၾကတယ္။ သူ႕အနားမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ အတြက္ သူတို႔ အားလံုးက သူ႕ဆီက ဖြင့္အာ လာမယ့္ တစ္ခုခုကို ရဖို႔ ၾကိဳးပမ္းၾကတယ္။ သူတို႔ အျခား ကိစၥေတြကို မေတြး ျဖစ္ဖို႔၊ မစဥ္းစား ျဖစ္ဖို႔ လံုးပမ္း ၾကတယ္။ သူ႕အနားမွာ ေနတဲ့ အတြက္ သူတို႔အားလံုး တိတ္ဆိတ္ျပီးရင္း တိတ္ဆိတ္ ေနဖို႔ အားထုတ္ လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီ တိတ္ဆိတ္မႈ အားျဖင့္သာ ေလာက္ဇူဟာ သူတို႔ဆီကို သက္ေရာက္ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိ္တ္ဆိတ္မႈ အတြင္းကေန သူတို႔ဆီကို ေရာက္လာမယ္ - သူတို႔ရဲ႕ တံခါးကို ေခါက္မယ္။

ေလာက္ဇူဟာ ႏွစ္ကိုးဆယ္ လံုးလံုး တစ္ခုခုဆိုတာကို ေရးသားဖို႔ ေျပာၾကားဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အရင္းအက်ဆံုး အေၾကာင္းက - အမွန္တရား ဆိုတာ သင္ၾကားေပးလို႔ မရဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ခင္ဗ်ားက အမွန္တရား ဆိုတာရဲ႕ အေၾကာင္းကို တစ္ခုခု ေျပာျပီ ဆိုရင္ - အဲ့ဒါ အမွန္တရား စင္စစ္ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား စကားေတြက အမွန္တရားကို မွားေအာင္ လုပ္တာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲ့လိုပဲ - အမွန္တရားကို ခင္ဗ်ား သင္ၾကားေပးလို႔ မရဘူး။ အလြန္ဆံုး လုပ္ႏိုင္တာက ခင္ဗ်ား ညႊန္ပဲ ညႊန္ျပႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီ ညႊန္ျပတယ္ ဆိုတာက ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘဝ တစ္ခုလံုးကို ဆိုလိုပါတယ္။ အဲ့ဒါကို ဘယ္လို စကားလံုးေတြနဲ႔ အျပည့္အဝ ညႊန္းဆို ျပမလဲ။ သူက စကားလံုးေတြ ကို ဆန္႔က်င္တယ္။ ဘာသာစကား ဆိုတာေတြကို ေခ်ဖ်က္ ပစ္တယ္။

ေလာက္ဇူဟာ ေန႔တိုင္း မနက္ေစာေစာ လမ္း ထြက္ေလ်ာက္ေလ့ ရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူ အဲ့လို လမ္းေလ်ာက္ ထြက္ရင္ သူ႕အိမ္နီးနားခ်င္း တစ္ေယာက္က သူနဲ႔ အတူ အျမဲ လိုက္ေလ့ ရွိတယ္။ ေလာက္ဇူက စကားေျပာတာ သိပ္ မၾကိဳက္ဘူး - အျမဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေနေန တတ္တဲ့သူ ဆိုတာလဲ သိတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ လိုက္ေလ့ ရွိတယ္။ သူတို႔ ၾကားမွာ “ဟဲလို” ဆိုတာေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ စရာ မလိုအပ္ဘူး။ သာေၾကာင္း၊ မာေၾကာင္း ေျပာေနစရာ မလိုအပ္ဘူး။ တစ္ေယာက္က လမ္းေလ်ာက္ ထြက္တယ္- တစ္ေယာက္က ေနာက္က လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါပဲ ရွိပါတယ္။ “ဂြတ္ထ္ ေမာနင္း” ေတြ ဘာေတြ ႏႈတ္ဆက္လို႔လည္း စကားမ်ားေနတာပဲ ရွိတယ္။ ေလာက္ဇူက လမ္းအရွည္ၾကီး ၾကိဳက္သေလာက္ ေလ်ာက္။ သူကေတာ့ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ရွိေနတတ္တယ္။

နွစ္ေတြ ၾကာရွည္ အဲ့လို ေနလာၾကျပီး တဲ့ေနာက္ တစ္ေန႔မွာ အဲ့ဒီ အိမ္နီးခ်င္း ဆီကို ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီ ဧည့္သည္ ကလည္း အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ အတူတူ မနက္ပိုင္းမွာ ေလာက္ဇူ ေနာက္ကို လိုက္ရင္း လမ္းေလ်ာက္ ထြက္ၾကတယ္ေပါ့။ တကယ္က အိမ္နီးခ်င္းက ေခၚလာခဲ့တာ။ သူက ဧည့္သည္ ဆိုေတာ့ ေလာက္ဇူ အေၾကာင္းကို မသိဘူး။ ေလာက္ဇူ ရဲ႕ အက်င့္က ဘယ္လိုဆိုတာလဲ မသိဘူး။ အိမ္ရွင္ ေတြက ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ ဧည့္သည္ အျဖစ္ ေနေနတဲ့သူက ေနရထိုင္ရ က်ဥ္းက်ပ္သလို ခံစားလာရတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ တိတ္ဆိတ္ ေနရတာလဲ - သူ နားမလည္ေအာင္ ျဖစ္ေနရ တယ္။ အဲ့ဒီ တိတ္ဆိတ္ ေနတာ ၾကီးကိုက သူ႕အေပၚမွာ ေလးပင္ ေနသလို ခံစားရတယ္။

သူမွ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း တိတ္ဆိတ္မႈ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ရင္ သူ႕လို ျဖစ္မွာပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ လူတစ္ဦးဦးက ခင္ဗ်ားကို ဘာဆို ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနတာမ်ိဳး ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လာမလဲ။ တကယ္တမ္းက သူတို႔ ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရင္းခံ အေၾကာင္းက - ခင္ဗ်ား ကိုယ္ ခင္ဗ်ား မထမ္း ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ပဲ။ တကယ္တမ္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္း မွာ ဆက္သြယ္ ေျပာဆို ၾကတာက စကားလံုးေတြ နဲ႔သာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈ နဲ႔လည္း ဆက္သြယ္ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက အဲ့လို တိတ္ဆိတ္တာ ကို မၾကိဳက္ဘူး။ ခင္ဗ်ား စကားေျပာ ႏိုင္ေနတယ္။ စကား ေျပာတတ္တယ္ ။ စကားလံုးေတြ နဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ အေပၚယံလႊာ မွာ စိတ္ကူး ဖန္သားျပင္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အတြင္းပိုင္း မွာ ဘာဆိုတာ အျခားသူ မသိေအာင္ စကားလံုးေတြ နဲ႔ ဖံုးကြယ္ႏိုင္တယ္။ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားဟာ စကားလံုးေတြ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖံုးကာ- ထားတယ္။

လူတစ္ေယာက္က လူၾကား ထဲမွာ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားရင္ ေနရထိုင္ရ ခက္သြားတာပဲ။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ သြားတာပဲ။ စိတ္ထဲ ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္သြား တတ္တာပဲ မဟုတ္လား။  တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္မႈ ကလည္း အလားတူ ပါပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ကို အေပၚယံလႊာ ေတြ ခြာထုတ္ ပစ္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ အတြင္းသႏၱာန္ က ဝတ္လစ္စလစ္ က်န္ရစ္ ခဲ့တယ္။ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဧည့္သည္ ျဖစ္တဲ့သူ ခံစား လိုက္ရတဲ့ စိတ္က အဲ့ဒီ လို စိတ္မ်ိဳးပဲ။ သူလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ တစ္ခုခု ထေျပာမွ ျဖစ္မယ္။ အာရုဏ္တက္ ခ်ိန္ ဆိုေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွာ ေနမင္းၾကီး ထြက္လာတာ ေတြ႕တယ္။ “ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ လွလိုက္တဲ့ ေနမင္းၾကီး၊ တရိပ္ရိပ္ တက္လာလိုက္ပံုမ်ား”

သူေျပာတာ အဲ့ဒါေလးပဲ။ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာၾကဘူး။ အိမ္နီးခ်င္းက ေလာက္ဇူ စကားေျပာေလ့ မရွိတာကို သိေနတဲ့ အတြက္ သူလည္း ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ေလာက္ဇူ ကလည္း ဘာတစ္ခြန္း မွ မေျပာဘူး။ ဘာတစ္ခု မွလည္း မတုံ႕ျပန္ ခဲ့ဘူး။

သူတို႔ အားလံုး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေလာက္ဇူက အိမ္နီးခ်င္းကို တစ္ခြန္း ေျပာတယ္။ “ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဒီလူ႔ကို မေခၚလာပါနဲ႔လား။ သူ စကား အရမ္း မ်ားတယ္” တဲ့။ ဧည္သည္ျဖစ္သူက ဘယ္လိုမ်ား မ်ားမ်ားစားစား ေျပာမိလို႔လဲ။ သူေျပာတာက “ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ ေနမင္းၾကီးလဲဗ်ာ” ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကား ဟာ တစ္နာရီ နွစ္နာရီစာ လမ္းေလ်ာက္ ထြက္ရတဲ့ ခရီး အတြက္ အမ်ားၾကီး အေနွာင့္ အယွက္ ျဖစ္တယ္။ ေလာက္ဇူ အတြက္က ဒီလူဟာ စကားေတြ ေျပာလြန္း ေနပါတယ္။ သူ႔စကားေတြက အက်ိဳးမရွိဘူး။ ေနမင္းၾကီး တက္လာတယ္။ အင္း အဲ့ဒါက လွတယ္။ အဲ့ဒါကို ဘာေျပာေနဖို႔ လိုေသးသလဲ။

အဲ့လိုမ်ိဳး ေလာက္ဇူဟာ တိတ္ဆိတ္စြာ၊ အဲ့ထက္မက တိတ္ဆိတ္စြာ ေနထိုင္ လာခဲ့ပါတယ္။ သူ သိရွိ နားလည္ ထားတဲ့ သစၥာတရား ဆိုတာ ကိုလည္း စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြင့္ဆို ရွင္းျပဖို႔ အျမဲတမ္း ျငင္းဆန္ ခဲ့တယ္။ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ အတြက္ က်မ္းစာ တစ္ေစာင္ အျဖစ္ ေရးခ် ေပးခဲ့သင့္တယ္ ဆိုတာကို လည္း ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။

အသက္ ကိုးဆယ္ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ေရာင္းရင္းေတြကို ခြဲခြာဖို႔ အခ်ိန္တန္လာျပီ လို႔ သူ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေျပာတယ္။ “အခုအခါမွာ က်ဳပ္ဟာ ဟိမဝႏၱာ ဆီ သြားဖို႔ အခ်ိန္တန္ ေနပါျပီ။ အဲ့သည္ေနရာမွာ ေခါင္းခ်ဖို႔ သြားေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေနေပ်ာ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းပါတယ္။ ရွင္သန္ေနခ်ိန္မွာ ကမၻာေလာကထဲ က်င္လည္ေနရတာ ေကာင္းမြန္ လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသဆံုးဖို႔ရာ အခ်ိန္ နီးကပ္လာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဦးတည္း အထီးတည္း အျဖစ္က ပိုျပီး သင့္ေလ်ာ္ ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးတည္း အျဖစ္ ဆိုတာဟာ အျပည့္ဝဆံုး ျဖဴစင္ ရွင္းသန္႔မႈ ကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို “မူလ အရင္းျမစ္” ဆီ သယ္ေဆာင္ သြားေပးတယ္။ အဲ့ဒီဟာ ကမၻာေလာကရဲ႕ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြ မဝင္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေနရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္”

ႏႈတ္ဆက္စကား ၾကားေတာ့ ေရာင္းရင္းေတြ အားလံုး ဝမ္းပန္းတနည္း ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ။ ေလာက္ဇူကို မိုင္ ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝး အထိ လိုက္ပို႔ ၾကတယ္။ ေလာက္ဇူကလည္း မေနသာ လို႔ လွည့္ျပန္ၾကဖို႔ မနည္း တိုက္တြန္း လိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ေလာက္ဇူ တစ္ဦးတည္း နယ္စပ္ ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ နယ္ျခား တံခါးေစာင့္က သူ႕ကို ေတြ႕တယ္။ တစ္ခါတည္း အက်ဥ္းခ် ထားလိုက္ေတာ့တာပဲ။ အဲ့ဒီ နယ္ျခား တံခါးေစာင့္ဟာ ေလာက္ဇူရဲ႕ ေရာင္းရင္း တစ္ဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက “ဆရာသခင္ က်မ္းစာ တစ္ေစာင္မွ မေရးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ဆရာ့ကို ဒီ နယ္စပ္ ျဖတ္ခြင့္ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ လူသားေတြ အတြက္ အက်ိဳးျပဳ တစ္ခု လုပ္ခဲ့ရပါလိမ့္မယ္။ က်မ္းစာ တစ္အုပ္ေတာ့ ေရးေပးခဲ့ပါ။ အဲ့ဒါဟာ ဆရာသခင္ ေပးစြမ္းရမယ့္ အဖိုးအခ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္ ဆရာ့ကို ခြင့္မျပဳႏိုင္ပါဘူး” လို႔ ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့ အတိုင္းပဲ ေလာက္ဇူကို သံုးရက္ အက်ဥ္းခ် ထားပါတယ္။

“ေတာက္တယ္က်င္း” လို႔ ေခၚတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အခု က်မ္းစာဟာ အဲ့လိုနည္းနဲ႔ ရလာခဲ့တာပါ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ေလာက္ဇူဟာ မျဖစ္မေန ေရးရ ပါေတာ့တယ္။ သူ သံုးရက္ အတြင္း အျပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့က်မ္းစာအုပ္ရဲ႕ ပထမဆံုး က်မ္းစာပိုဒ္က -

ေျပာျပ၍ ရေသာ ဓမၼ ( Tao ) သည္
စစ္မွန္ျပည့္စံုေသာ ဓမၼ ( Tao ) မဟုတ္။

ဒါဟာ သူေျပာခ်င္တဲ့ တကယ့္ ပထမ စာေၾကာင္း ပါပဲ။ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာရင္ က်မ္းစာအုပ္ တစ္ခုလံုးရဲ႕ မိတ္ဆက္ နိဒါန္း လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားဟာ ခင္ဗ်ားကို အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားေစတယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အက်င့္ေတြ အတိုင္း ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေတာ့မယ္။ အဲ့ဒီ အတြက္ စကားလံုးေတြ ေနာက္ကို မလိုက္မိေအာင္  ႏိႈးေဆာ္ေပးလိုက္တဲ့ စကားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြရဲ႕ ေက်းကၽြန္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ စကားလံုး ေဝါဟာရတို႔ရဲ႕ အလြန္ကုိ အျမဲ သတိရွိေနပါေစ လို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။ စကားေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ မရတဲ့၊ ဘာသာ စကားေတြ နဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဆက္ႏြယ္ခ်က္ ေတြကို အသိအမွတ္ ရေနသင့္တယ္။ ဒါဟာ ေလာက္ဇူရဲ႕ က်မ္းအစမွာ အတိုအက်ဥ္းဆံုး လံႈ႕ေဆာ္ ေပးသြား တဲ့ ဆိုလိုခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုခ်က္ လို႔ ေျပာရာ မွာေတာင္ လိုအပ္ေနပါေသးတယ္။ ဆက္ရန္ အျဖစ္နဲ႔ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

..................................
က်ေနာ္ အေလးအျမတ္ထားရွိတဲ့ က်မ္းစာေတြထဲမွာ ပိဋကတ္ သံုးပံု က်မ္းစာ မ်ား ျပီးရင္ ဒုတိယ က Tao Teh Ching  ျဖစ္ပါတယ္။ ေရးမယ္ ဆိုရင္ ေရးမကုန္ႏိုင္ေအာင္ ရွိႏိုင္သလို၊  ဘာမွ ေရးစရာ မလိုေလာက္ဘူးလို႔ ေျပာမယ္ ဆိုလည္း ရပါတယ္။  ဒါေတြကို ေရးေပးဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ ၾကတဲ့ က်ေနာ့ အကိုမ်ား၊ အမမ်ား ကို ေက်းဇူးပါ။

.................................
Ref: Tao- The Three Treasures.
.................................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/