ျမန္မာ/ဗမာ ေ၀ါဟာရ ႏွင့္ .. ျပည္ေထာင္စုအေပၚသက္ေရာက္မႈ

by Yan Aung on Thursday, November 24, 2011 at 11:14pm

 

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ အာဏာသိမ္း နအဖ စစ္အစိုးရဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အမည္ကို အမည္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ “ဗမာႏိုင္ငံ(Burma)” မွ “ျမန္မာႏိုင္ငံ(Myanmar)” အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုလသမဂၢနဲ႔ အျခားကမာၻ႕ႏိုင္ငံေတြ ကိုလည္း လက္ဦးအမည္ျဖစ္တဲ့ “Burma” အစား “Myanmar” အျဖစ္ ေျပာင္းလဲေခၚဆိုဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို “Burma” ကေန “Myanmar” အျဖစ္ ေျပာင္းလဲေခၚဆိုလိုက္တဲ့အတြက္ လူေတြၾကားမွာ ေအာက္ပါ မရွင္းလင္းမွုေတြ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

၁. စစ္အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ မူလနာမည္ရင္းျဖစ္တဲ့ “ဗမာ(Burma)” ကုိ “ျမန္မာ(Myanmar)” ဆိုတဲ့
နာမည္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တယ္။

၂. “ျမန္မာ(Myanmar)” ဆိုတဲ့ အမည္ဟာ “ဗမာ(Burma)” တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ကိုယ္စားမျပဳဘူး။
၃. ဒီ “ျမန္မာ(Myanmar)” ဆိုတဲ့ အမည္သစ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒဆန္ျပီး ႏိုင္ငံတြင္းမွာရိွတဲ့
အျခားလူမ်ိဳးစုေတြ ကို လွစ္လွဴရွဳရာက်တယ္။
၄. “ျမန္မာ(Myanmar)” ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ “ဗမာ(Burma)” ျပည္မွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့
တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြအားလံုးကို ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ဘူး။
၅. “ဗားမိစ္(Burmese)” ဆိုတဲ့စကားလံုးက ဗမာႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေပမယ့္
“ဘားမန္း(Burman)” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕လူဦးေရအမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့
“ဗမာ(Bamas)” လူမ်ိဳး ေတြကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတယ္။
၆. စစ္အစိုးရဟာ ျမိဳ႕ေတာ္နာမည္ေတြကို ေျပာင္းပစ္ေနျပီး မတူညီတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ
စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုၾကီးတစ္ခုလံုးကို ဗမာဇာတ္သြင္းေနတယ္။
ဒီမေက်နပ္ခ်က္ေတြဟာ သတင္းစာ, အင္တာနက္, အီးေမးလ္, ဂ်ာနယ္, စာအုပ္ေတြမွာ မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးအျငင္းပြားရတဲ့ ျပႆနာေတြပါ။ ဒီစာတမ္းမွာေတာ့ အထက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ျပႆနာဇာစ္ျမစ္ေတြကို သမိုင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ျပီး ၾကိဳးစားေဖာ္ထုတ္ၾကည့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။


 
(ပင္လံုစာခ်ဳပ္ မူရင္းပံု)



ဗားမိစ္(Burmese) ေလာ သို႔မဟုတ္ ဘားမန္း(Burman) ေလာ?
တကယ္ေတာ့ “Burmese” လို႔ပဲ ေခၚေခၚ “Burman” လို႔ပဲေခၚေခၚ အတူတူပါပဲ။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးက ဗမာျပည္လူဦးေရရဲ႕ လူမ်ားစု ၇၅ ရာခိုင္ႏွုန္းျဖစ္တဲ့ “ဗမာ(The Bamas)” လူမ်ိဳးေတြကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ အရကေတာ့ ဒီလို “Burmese” နဲ႔ “Burman” လို႔ အမည္ႏွစ္မ်ိဳး ကြဲထြက္ေနရတာဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ “ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး (Divide and Rule)” မူ၀ါဒေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ ဗမာျပည္ကို သိမ္းယူျပီးေနာက္မွာ အာဏာပိုင္ေတြက ဗမာ့နယ္ေျမေတြကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲျခားျပီး “ဗမာျပည္မ(Burma Proper)” နဲ႔ “ေတာင္တန္းေဒသ(Frontier Hill Areas of Burma)” ရယ္လို႔ အမည္သစ္ႏွစ္မ်ိဳးကို စတင္တီထြင္ျပီး သံုးႏွုန္းခဲ့တယ္။ ဒါတြင္မက ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ ကိုပါ အမည္ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျခားျပီး စတင္ေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ ဗမာျပည္မွာေနထိုင္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးအားလံုးကို “ဗမာ(Burmese)” လို႔ ေခၚရမယ့္အစား ေျမျပန္႔မွာေနထိုင္တဲ့ ဗမာလူမ်ိဳးရင္းေတြကိုေတာ့ “Bamas” လို႔ ေခၚေ၀ၚသံုးႏွုန္းျပီး ဗမာလူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အျခားတိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအားလံုးကိုေတာ့ “Burmese” လို႔ ေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္လာတဲ့ ခရစ္ယာန္ေတာင္တန္းသာသနာျပဳေတြက အစိုးရရဲ႕ အေခၚအေ၀ၚသစ္အစား ေျမျပန္႔က ဗမာလူမ်ိဳးရင္းေတြကို “Burmese” လို႔ ေခၚလိုက္ၾကျပီး ဗမာႏိုင္ငံမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳး အားလံုးကိုေတာ့ “Burman” ေတြလို႔ ျခံငံုျပီး ေခၚလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို အဂၤလိပ္အစိုးရက တစ္မ်ိဳး သာသနာျပဳေတြက တစ္မ်ိဳး ေခၚလိုက္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး “Burmese” လား “Burman” လားဆိုတဲ့ ျပႆနာ အစပ်ိဳးေတာ့တာပါပဲ။
အမွန္တကယ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုးရက ဘယ္လိုေခၚေခၚ သာသနာျပဳေတြက ဘယ္လိုေခၚေခၚ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြက အဲဒီအေခၚအေ၀ၚေတြကို လက္ခံခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကယားျဖစ္ျဖစ္ ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ရွမ္းျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ထား၀ယ္သား တစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳက္တဲ့ တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ကို “ခင္ဗ်ားက ဗားမိစ္(Burmese) လား ဘားမန္း(Burman) လား?” လို႔ ေမးၾကည့္ပါ။ “က်ဳပ္က ဗားမိစ္လည္းမဟုတ္ဘူး ဘားမန္းလည္းမဟုတ္ဘူး, က်ဳပ္ကေတာ့ျဖင့္ ကယားပဲ ခ်င္းပဲ ရွမ္းပဲ ထား၀ယ္ပဲ ဒါေပမယ့္ ဗမာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ (Citizen of Burma)” လို႔ မတံု႔မဆိုင္း ေျဖပါလိမ့္မယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာေရာ လြတ္လပ္ျပီးေခတ္မွာေကာ ဘယ္ဗမာႏိုင္ငံသားမွ ဒီ Burmese နဲ႔ Burman ဆိုတဲ့ အသံုးအႏွုန္းေတြကို လက္သင့္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ့ ဒီအဓိပၸာယ္တူ စကားလံုးႏွစ္လံုးဟာ ဒီေန႔ထိ လိပ္ပတ္မလည္ႏိုင္ေသးပါဘူး။


ဗမာ(Burma) ေလာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ(Myanmar) ေလာ?
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ(Myanmar) နဲ႔ ဗမာ(Burma) ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚႏွစ္ခုက “Deutschland” နဲ႔ “Germany”, “Suomi” နဲ႔ “Finland”, “Espania” နဲ႔ “Spain” တို႔ကြာျခားသလိုပါပဲ။ ကိုလိုနီေခတ္ဦးမွာေရာ ကိုလိုနီေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာေရာ ဗမာလူမ်ိဳးရင္း(Burmese) ေတြက မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳး နဲ႔ ဘာသာစကားကို “ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာလူမ်ိဳး ျမန္မာဘာသာ- (Myanmar)” ရယ္လို႔ ေခၚေ၀ၚသံုးႏွုန္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါ ဂ်ပန္ေတြက နီပြန္(Nippon) ၊ ဟန္ေဂရီယန္ေတြက မဂ္ယာ(Magyar) လို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲၾကသလို ဗမာေတြကလည္း သူတို႔ကိုသူတို႔ ျမန္မာ(Myanmar) လို႔ ေခၚေ၀ၚၾကတာပါ။
သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ၁၁ရာစု အေစာပိုင္းေလာက္ကစျပီး လက္ရိွဗမာရယ္လို႔ျဖစ္လာမယ့္ လူမ်ိဳးေတြက ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္လာမယ့္ နယ္ေျမေပၚမွာ အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုး လူမ်ိဳးစုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဗမာေတြရဲ႕ ဘိုးေဘးေတြ လို႔ ေျပာရမဲ့ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ွမ္းက ပ်ဴလူမ်ိဳး အၾကြင္းအက်န္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္အားၾကီးလာတဲ့ ဗမာေတြနဲ႔ ေသြးေႏွာသြားၾကျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပ်ဴလည္းဗမာ ဗမာလည္းပ်ဴလို႔ အျခားတိုင္းရင္းသားေတြက ပ်ဴနဲ႔ဗမာကို အတူတူပဲလို႔ သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚခဲ့ ၾကတယ္ ။
ဗမာေတြရဲ႕ မူလအစနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဗမာေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျဗဟၼာ့ဘံုက ျဗဟၼာၾကီးေလးဦး(Brahmas)ကေန ဆင္းသက္လာတယ္၊ ဒီျဗဟၼာၾကီးေလးဦးမွာမွ ႏွစ္ေယာက္က ေယာက္်ားအသြင္၊ ႏွစ္ေယာက္က မိန္းမအသြင္ ျဖစ္လာျပီးေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ွမ္းမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကတယ္လို႔ မိရိုးဖလာအရ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဒီလို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္လည္း ေရွးဦးဗမာျဖစ္လာမယ့္ လူမ်ိဳးေတြက ဒီ “ျဗဟၼာ” ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ “ျမန္မာ” ဆိုတဲ့စကားလံုး ႏွစ္လံုးကို ေပါင္းစပ္ျပီး “ဗမာ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသစ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စတင္ ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေရွးဦးဗမာၾကီးေတြက ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်က္အခ်ာျဖစ္တဲ့ အလယ္ဗဟိုေျမျပန္႔ေဒသမွာ ပုဂံျမိဳ႕ေတာ္ကို တည္ေထာင္ျပီး ပထမဆံုး ဗမာ့အင္ပါယာကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပုဂံဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုက ပ်ဴဂါမ (ပ်ဴ=ပ်ဴလူမ်ိဳးတို႔၏ + ဂါမ=ရြာ) ဆိုတဲ့ ပါဠိအနက္ ကေန ေပါကၠံမ – ေပါကၠံ – ပုဂံ ဆိုျပီး ေျပာင္းလဲ ဆင္းသက္လာတဲ့ ပါဠိပ်က္ စကားလံုးျဖစ္တယ္လို႔ အခ်ိဳ႕ သမိုင္းသုေတသီေတြက ယူဆၾကတယ္။ ဒီယူဆခ်က္က အင္မတန္ကို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပုဂံထီးနန္းကို အုပ္စိုးတဲ့ ဗမာဘုရင္ အနိရုဒၶါ (အေနာ္ရထာ) က ေခတ္ျပိဳင္မြန္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ သု၀ဏဘုမၼိ(သထံု) နဲ႔ ဟံသာ၀တီ(ပဲခူး) တို႔ကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ယေန႔ျမန္မာျပည္ နယ္နိမိတ္နီးပါးရိွတဲ့နယ္ေျမေတြကို ပုဂံအင္ပါယာထဲ သြတ္သြင္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေန႔ ပညာရွင္ေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရယ္လို႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဗမာကို အျခားလူမ်ိဳးေတြကေခၚတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြကေတာ့ ေရွးဦးမဆြ အခ်ိန္ေတြတုန္းက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက ဗမာလူမ်ိဳးေတြကို မင္းရ္(Mien) လို႔ ေခၚျပီး ဗမာႏိုင္ငံကိုေတာ့ မင္းရ္ထဲရ္း(Mien Tien) လို႔ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗမာစကားေျပာတဲ့ အျခားလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့ ထား၀ယ္သားေတြနဲ႔ ဘိတ္သားေတြကေတာ့ ပုဂံနဲ႔အနီးတ၀ိုက္က လူေတြကို စုေပါင္းျပီး ပုဂံသားေတြလို႔ ေခၚခဲ့ၾကျပီး မြန္ေတြကေတာ့ မိုင္းရ္မာ(Mirma) လို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေျမျပန္႔က ျမန္မာေတြ အားလံုးကို ျခံဳငံုျပီး ဗမာေတြလို႔ပဲ အားလံုးက ေခၚၾကေတာ့တယ္။ ထိုင္းေတြကေတာ့ ဗမာေတြကို ဖမာလို႔ေခၚျပီး အိႏိၵယန္းေတြကေတာ့ ဗရမာ လို႔ ေခၚတယ္။
ေပၚတူဂီေတြ အိႏိၵယကတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္ထဲကို ၀င္လာခ်ိန္ကေတာ့ “Birmania” လို႔ စေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ျပင္သစ္အေခၚ “Birmanie” ဂ်ာမန္အေခၚ “Birma” နဲ႔ အဂၤလိပ္အေခၚ “Burma” အားလံုးဟာ ဒီ အင္ဒို-ေပၚတူဂီ အေခၚကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ မူကြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို ပထမဆံုးမွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ဥေရာပတိုက္သားျဖစ္တဲ့ Marco Polo ရဲ႕မွတ္တမ္းမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို မင္းရ္ႏိုင္ငံ လို႔ပဲမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မာကိုပိုလိုက ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္လာတဲ့ အျခားဥေရာပသားေတြလို အိႏၵိယျပည္ဘက္ ကေန ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘဲ တရုတ္ျပည္ဘက္ကေန ေရာက္လာလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေရးပိုင္ ဆာအာသာဖယ္ရာက ဧရာ၀တီျမစ္ညာပိုင္းက အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ မြန္ဂိုလြဳိတ္မ်ိဳးႏြယ္ေတြ (ဗမာျဖစ္လာမယ့္လူေတြ) ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္လာၾကတဲ့အခါ ဗုဒၶစာေပေတြထဲက ျဗဟၼာၾကီး ေလးဦး ပံုျပင္ကို အတုယူျပီး ျဗဟၼာနဲ႔ဆင္တူုယိုးမွား ဗမာဆိုတဲ့နာမည္ကို ေမြးစားလိုက္ၾကတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဗမာျပည္ကို ျဗဟၼာေဒသလို႔ သံုးႏွုန္းထားတာကိုလည္း ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ေတြ႔ရတယ္။ ပါေမာကၡ ဖို႔ခ်္ဟမ္းမား ကေတာ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္ကို ၁၄ရာစုမတိုင္ခင္ထိ သံုးစြဲတာ မေတြ႕ရေသးဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။ Mr.St.John ကေတာ့ ေအဒီ ၁၁၅၀ အေနာ္ရထာေခတ္ကတည္းက ဒီဗမာေတြက မိမိတို႔လူမ်ိဳးဟာ ျမန္တယ္(Swift) မာတယ္(Strong) ဆိုတဲ့ အနက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ “ျမန္မာ” လို႔ ဂုဏ္တင္ျပီး ေခၚေနၾကျပီလို႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ယူဆျပန္ပါတယ္။
၁၉၆၈ ခုႏွစ္ထုတ္ သိပၸံစိုးရင္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွုသမိုင္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၆-၅၉ မွာ ေဖာ္ျပထားတာက -

“ ျမန္မာ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ပထမဦးစြာ အေစာဆံုး သကၠရာဇ္ ၄၅၂(ေအဒီ ၁၁၉၀) ပုဂံျမိဳ႕ ေတာင္ဂူနီေက်ာက္စာတြင္ စတင္ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုသကၠရာဇ္ထက္ အႏွစ္ ၉၀ခန္႔ ေစာေသာ က်န္စစ္မင္းၾကီး၏ နန္းတည္မြန္ေက်ာက္စာ(၁၁၀၂ ေအဒီ) တြင္ ျမန္မာကို “မိရမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေအဒီ ၁၃၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ေရးထိုးသည့္ ျမန္မာေက်ာက္စာတြင္ “ျမံမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို အေစာဆံုးေတြ႔ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္စာမ်ားႏွင့္ မင္စာမ်ားတြင္ “ျမန္မာ”  “ျမံမာ”၊ “ျမမၼာ” ဟူ၍ ေရးထိုးလာၾကသည္ကို ေတြ႔ရိွရျပန္သည္။
တရုတ္ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမ်ား အလိုအားျဖင့္ ေရွးက ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ေစာပိုး” ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၍ တရုတ္ဟန္မင္းမ်ား လက္ထက္(ဘီစီ ၂၀၂-ေအဒီ ၂၆၃)တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “တန္” ဟူ၍ ေခၚဆိုလ်က္ တရုတ္တန္မင္းမ်ားလက္ထက္ (ေအဒီ ၆၁၈-၉၀၇)တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ပိေယာ(ပ်ဴ)” ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ဆြန္မင္းမ်ားလက္ထက္(ေအဒီ ၉၆၀)တြင္ “မိယင္” ဟု ေခၚဆိုသည္ဟု သိရိွရပါသည္။ ထိုမင္းတို႔လက္ထက္မွ “မိယင္” တို႔သည္ တရုတ္တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံသြားလာမွုမ်ား စတင္ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု ဆို၏။ “မိယင္” ဆိုေသာအမည္မွာ “ျမန္မာ” ဆိုေသာအမည္ကို အဖ်ားဆြတ္၍ ေခၚဆို ေရးမွတ္ျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု သုေတသီမ်ားက ယူဆၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ တရုတ္မင္းတို႔က ေအဒီ ၆၁၈-၉၀၇ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပ်ဴဟူ၍သာ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ “ျမန္မာ” ဟူ၍ ထင္ေပၚျခင္းရိွဟန္ မတူေသးေပ။ ျမန္မာတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳလာသည္မွာ ေအဒီ ၉၆၀ ခုႏွစ္ခန္႔မွ အစျပဳသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္း သမိုင္းအဆိုအရလည္း ပုဂံကို သကၠရာဇ္ ၂၁၁ (ေအဒီ ၈၄၉) ခုႏွစ္တြင္ တည္သည္ဟုဆိုထားသျဖင့္ ယုတၱိရိွသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ပုဂံေခတ္၊ အင္း၀ေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၌ ေရးထိုးၾကသည့္ ေက်ာက္စာအားလံုး၌ပင္ ျမန္မာဟူေသာ အေရးအသားကို ေတြ႔ရျပီး အင္း၀ေခတ္ႏွင့္ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ ေရးထိုးၾကသည့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ေက်ာက္စာမ်ား၌သာ “ျမံမာ၊ ျမမၼာ” ဟူေသာ အေရးအသားကို ေတြ႔ရိွရပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ျမန္မာ” ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚသည္သာ ပုဒ္ရင္း ျဖစ္ေပသည္။
အခ်ိဳ႕ပညာရွင္မ်ားက ျမန္မာဆိုသည္တြင္ ျမန္ ပုဒ္ကို လ်င္ျမန္၊ ျမန္ဆန္သည္ဟူေသာ အနက္ကိုယူျပီး မာ ပုဒ္ကို လြန္ကဲၾကီးမား ဟူေသာ အနက္ကို ေကာက္၍ ျမန္မာ ဟူသည္ လြန္စြာလ်င္ျမန္သူ ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ေပးေလသည္။ ေရွးက ျမန္မာတို႔သည္ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ လွုပ္ရွားသြားလာ လုပ္ကိုင္ျပဳက်င့္ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ၾကီးပြားခဲ့သည္ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾကပါသည္။
အခ်ိဳ႕သုေတသီမ်ားကမူ ျမန္မာတို႔သည္ ေရွးအခါက အလြန္လ်င္ျမန္စြာ လွုပ္ရွားသြားလာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေလ့ရိွသည္မွာ ျမင္းကိုစီးေလ့ရိွျခင္း၊ ျမင္းစီးအတတ္၌ ကၽြမ္းက်င္ျခင္း၊ ျမင္းစီး၍ လွုပ္ရွားသြားလာတိုက္ခိုက္ေလ့ ရိွျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာ ဟုေခၚသည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ ျမန္မာတြင္ ျမန္ ပုဒ္ကို ျမင္းဟူ၍ အနက္ယူဆလိုၾက၏။ မာ ပုဒ္ကို ၾကီးမားလြန္ကဲေသာ ဟု ယူဆလ်က္ ျမန္မာ၏အနက္သည္ ျမင္းစီးၾကီးဟု ေပၚထြက္လာေလသည္။”

အထက္ေဖာ္ျပပါကေတာ့ သိပၸံစိုးရင္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲက ေကာက္ႏွုတ္ခ်က္ေတြပါ။ မ်ိဳးမင္းရဲ႕ ၁၉၄၈ ထုတ္ Old Burma စာမ်က္ႏွာ ၂ မွာေဖာ္ျပခ်က္ကေတာ့ -

“မာကိုပိုလို၏ မွတ္တမ္းတြင္ ခန္မင္းၾကီး(ကူဗလိုင္ခန္) သည္ ငေဆာင္ခ်မ္းတိုက္ပြဲတြင္ ဗမာကို အႏိုင္ရခဲ့ျပီး မိယင္ႏိုင္ငံ (ျမန္မာႏိုင္ငံ)ႏွင့္ ျမန္မာလက္ေအာက္ခံ ဘဂၤလားအေရွ႕ျပည္နယ္ အခ်ိဳ႕ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။”

လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒီအေခၚအေ၀ၚေတြကို ေထာက္ရွဳမယ္ဆိုရင္ ဗမာနဲ႔ျမန္မာဆိုတာ အတူတူပဲမို႔လို႔ အရင္စစ္အစိုးရသံုးႏႈန္းခဲ့တဲ့ “ဗမာ(Burma)” ကို “ျမန္မာ(Myanmar)” လို႔ ေခၚဆိုတာဟာ အေထာက္အထားအရ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာ ေလ့လာေတြ႕ရွိ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေထာက္အထားေတြအရ အဲဒီအသုံးအႏႈန္းေတြဟာ ျပည္ေထာင္စု/ႏိုင္ငံကို ကိုယ္စားမျပဳပဲ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးတည္းကို အေျခခံတဲ့ အသုန္းအႏႈန္းေတြလို႔လည္း တယူသန္ မွတ္ယူထားလို႔မရပါဘူး။အေခၚအေ၀ၚထက္ အဓိက အေရးႀကီးတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ/ဗမာႏိုင္ငံ ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရေတြဟာ  ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳဖို႔လိုပါတယ္။

ဥပမာ ႏိုင္ငံတကာလက္ေ၀ွ႕စိန္ေခၚပြဲမွာ.. ႏိုင္ငံျခားသားကို ေစာငမန္းအလဲထိုးသြားပါတယ္။ ျမန္မာေဟ့လို႔ ရန္ကုန္ပရိသတ္က တခဲနက္ေအာ္ၾကပါတယ္။ ေစာငမန္းက တုိင္းရင္းသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ေအာ္တာ ေလးေလးနက္နက္ ေထာက္ခံသင့္ပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္နဲ႔ တပ္မေတာ္နဲ႔တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ပါတယ္.. .... ျမန္မာကြဆိုၿပီး စခန္းကို တက္သိမ္းပါတယ္...။ ျဖစ္သင့္ပါသလား..။

ေကအိုင္ေအက ၄င္းတို႔ ေၾကညာခ်က္ေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ကခ်င္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေသာ စစ္ပြဲေတြလို႔ သံုးပါတယ္..။တိုက္ပြဲေတြမွာ မင္းတို႔ဗမာေတြ xxxxxx  မင္းတို႔ ကခ်င္ေတြ xxxxx ဆိုၿပီး ဆဲၾကပါတယ္..ျဖစ္သင့္ပါသလား..။

ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည္ၾကပါ..။ ပညတ္ခ်က္ထက္ .. အႏွစ္သာရက အေရးႀကီးပါတယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေသြးကြဲဖို႔အတြက္ ျပည္တြင္းစစ္ေတြရပ္ဖို႔၊ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡအသြင္မေဆာင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္သူေတြမွာ အဓိက တာ၀န္အရွိဆံုးလဲဆိုတာ သံုးသပ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဗမာ/ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆိုတာ ဗမာ/ ျမန္မာလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းရဲ႕ ႏိုင္ငံမဟုတ္ပါဘူးလို႔ တုိင္းရင္းသားတိုင္းက အာမခံခ်က္ရွိရွိ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရရဲ႕ခံယူခ်က္၊ ျပည္တြင္းမွာေနတဲ့ တုိင္းရင္းသားအားလံုးနဲ႔ အထူးသျဖင့္ျမန္မာ/ဗမာလူမ်ဳိးေတြက မဟာဗမာ၀ါဒကို မကိုင္စြဲပဲ အထူးႀကိဳးစားၾကဖို႔လိုတယ္ ဆိုတာ... တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္..။


သိပၸံစိုးရင္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွုသမိုင္း၊Old Burma 1948 http://abelburma.wordpress.com မွဦးခင္ေမာင္ေစာ၏ ေဆာင္းပါးအား မွီၿငိမ္းပါသည္.