အသိတရားရ႔ဲ ႔ေရေသာက္ျမစ္ႏွစ္သြယ္
|
10:51 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
by စာေပေလာက ၅ (SARPAYLAWKA 5) on Saturday, December 18, 2010 at 10:11pm
အသိတရားရဲ႕ေရေသာက္ျမစ္ဟာ
ႏွစ္ခုရွိတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္၊ တစ္ခုကလူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ ဘ၀ျဖစ္ၿပီး
တစ္ခုကပိဋကတ္တိုက္။ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းမွာလူေတြပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားၾကတယ္။
ပိဋကတ္တိုက္မွာေတာ့ စာအုပ္ေတြပါ၀င္ၾကတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ
ိုပါ၀င္လႈပ္ရွားတဲ့အခါ ကုန္လုပ္ေရးျဖစ္စဥ္ထဲကို ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့အခါမွာ
ကြၽန္ေတာ္တို့ဟာ လူေတြရဲ႔အေၾကာင္းကို တိုက္ရိုက္သိလာၾကတယ္၊
ပိဋကတ္တုိက္ထဲကို၀င္တဲ့အခါ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ခဲ့တဲ့အခါက်ေတာ့
သူေတြရဲ႔အေၾကာင္းကိုသြယ္၀ိုက္သိလာရတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ဘ၀ဟာ လူကို အသိတရားကိုေတြ တိုက္ရိုက္ေပးၿပီး ပိဋကတ္တိုက္ကေတာ့ အသိတရားေတြကို သြယ္၀ိုက္ၿပီးေပးတယ္။
ဘ၀ကရတဲ့အသိေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ အၾကမ္းထည္ျဖစ္တယ္၊ အေခ်ာမကိုင္ရေသးဘူး၊ အေရာင္မတင္ရေသးဘူး၊ စာအုပ္ကရတဲ့အသိေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အတတ္ပညာနဲ႔ မြမ္းမံဖန္တီးၿပီးသားျဖစ္လို႔ အေခ်ာသတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ၊အေရာင္တင္ၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။
ဘ၀ကရတဲ့အသိဟာသားေရၾကမ္းနဲ႔တူတယ္၊ အေမႊးမခြၽတ္ရေသးဘူး၊ မနယ္ရေသးဘူး၊ စာအုပ္ကရတဲ့အသိကေတာ့နယ္ၿပီးသား သားေရနဲ့တူတယ္၊ ကြၽမ္းက်င္တဲ့သားေရနယ္ အလုပ္သမားက ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးဖို႔အဆင္သင့္ အေခ်ာသပ္ေပးၿပီးၿပီ၊ အေရာင္တင္ေပးၿပီးၿပီ၊ ဘိနက္ခ်ဳပ္မလား၊ သားေရအိတ္ခ်ဳပ္မလား၊ ကိုယ္လိုရာသံုးဘို႔ဘဲ။
လူေတြဟာ ဘ၀တစ္ခုထဲနဲ့မေရာင့္ရဲၾကဘူး၊ ဘ၀ကိုထင္ဟပ္ျပတဲ့ စာအုပ္ေတြကိုဖတ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စာအုပ္ထဲကဘ၀ဟာ အျပင္ကဘ၀ထက္ ပိုၿပီးစုစည္း၊ ပိုၿပီးသိပ္သည္း၊ ပိုၿပီး လွပ၊ ပိုၿပီးခန္းနားလို့ဘဲ။
လူဟာ သူ႔သဘာ၀၊ သူ႔ကမၻာ၊ သူ႔မ်ိဳးဆက္ တဆက္ အတြင္းကအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကိုသာ ထိေတြ႔လို့႔ရမယ္၊ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ တျခားဘ၀၊ တျခားကမၻာ၊ တျခားမ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္က အေတြ႔ အႀကံဳေတြကိုပါ ရႏိုင္တယ္။
စာအုပ္ေတြဟာ အတိတ္ေခတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို့ေခတ္ရဲ႔ အနာဂတ္ေခတ္တို႔ကိုေပါင္းကူးေပးတဲ့ တံတားေတြျဖစ္တယ္၊ ဒီတံတားေတြ မရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို့ဟာအတိတ္ေခတ္ရဲ႔ အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ရာမာယနမဟာကဗ်ာႀကီးရယ္လို့မရွိရင္ မဇၡိဳမတိုင္း ေက်းကြၽန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ျမေစတီေက်ာက္စာရယ္လို႔မရွိခဲ့ရင္ ရာဇကုမာရ္ရဲ႕ ေစတနာကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဟာမုရာဘီရဲ႕ေက်ာက္ျပားေတြမရွိခဲ့ရင္ ေရွးေဟာင္းအီဂ်စ္ဓမၼသတ္ေတြကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သမၼာက်မ္းစာရယ္လို႔မရွိရင္ ဣသေရလလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ လူေနမႈစနစ္ကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ နာဂဇုႏၵရဲ႔က်မ္းေတြမရွိခဲ့ရင္ တန္တရ၀ါဒ အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ရွင္ဗုဒၶေဃာသရဲ႔ က်မ္းေတြမရွိခဲ့ရင္ ေတာင္ပိုင္းဗုဒၶဘာသာရဲ႔အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒီမိုကရစ္တပ္စ္ရဲ႔ က်မ္းေတြ မရွိခဲ့ရင္ ေရွးေဟာင္းေခါမေခတ္အႏုျမဴ၀ါဒအေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ မက္ ပလန္႔ရဲ႔က်မ္းေတြမရွိရင္ အနက္ေရာင္အပူရွိန္ျဖာထြက္ျခင္းသေဘာတရားကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ အိုင္စတိုင္းရဲ႕က်မ္းေတြနဲ႔ ဟာရီးယက္-ဘီခ်ာ-စတိုးရဲ႕ စာအုပ္ေတြမရွိခဲ့ရင္ အညမညသေဘာတရားနဲ႔ ေငြ၀ယ္ကြၽန္စနစ္အေၾကာင္းကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဒါေတြကိုကြၽန္ေတာ္တို႔သိရတာ စာအုပ္ေတြရဲ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ဘဲ။
စာအုပ္ဟာ အယူအဆတရပ္ျပန္႔ပြားေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ အသိပညာျဖန့္ျဖဴးေရးအတြက္ မတိမ္ေကာႏိုင္တဲ့ ယာဥ္တစ္ခုျဖစ္တယ္၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ေရဒီယိုေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြက ဖံုးလႊမ္းဘို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ သူ႕ကိုမဖံုးလႊမ္းႏိုင္ပါဘူး၊ ေသခ်ာပါတယ္။
ေခ်ာင္ကေလး တေခ်ာင္ထဲမွာ လူ႔ေလာက ယဥ္ေက်းမူနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ထိေတြ႔ေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ထိေတြ႔ေအာင္သက္သက္ သာသာ၊ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္၊ ဘယ္ေရဒီယိုမွ စာအုပ္ကိုလိုက္လို႔မမွီႏိုင္ဘူး။
ျမသန္းတင့္
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ဘ၀ဟာ လူကို အသိတရားကိုေတြ တိုက္ရိုက္ေပးၿပီး ပိဋကတ္တိုက္ကေတာ့ အသိတရားေတြကို သြယ္၀ိုက္ၿပီးေပးတယ္။
ဘ၀ကရတဲ့အသိေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ အၾကမ္းထည္ျဖစ္တယ္၊ အေခ်ာမကိုင္ရေသးဘူး၊ အေရာင္မတင္ရေသးဘူး၊ စာအုပ္ကရတဲ့အသိေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အတတ္ပညာနဲ႔ မြမ္းမံဖန္တီးၿပီးသားျဖစ္လို႔ အေခ်ာသတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ၊အေရာင္တင္ၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။
ဘ၀ကရတဲ့အသိဟာသားေရၾကမ္းနဲ႔တူတယ္၊ အေမႊးမခြၽတ္ရေသးဘူး၊ မနယ္ရေသးဘူး၊ စာအုပ္ကရတဲ့အသိကေတာ့နယ္ၿပီးသား သားေရနဲ့တူတယ္၊ ကြၽမ္းက်င္တဲ့သားေရနယ္ အလုပ္သမားက ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးဖို႔အဆင္သင့္ အေခ်ာသပ္ေပးၿပီးၿပီ၊ အေရာင္တင္ေပးၿပီးၿပီ၊ ဘိနက္ခ်ဳပ္မလား၊ သားေရအိတ္ခ်ဳပ္မလား၊ ကိုယ္လိုရာသံုးဘို႔ဘဲ။
လူေတြဟာ ဘ၀တစ္ခုထဲနဲ့မေရာင့္ရဲၾကဘူး၊ ဘ၀ကိုထင္ဟပ္ျပတဲ့ စာအုပ္ေတြကိုဖတ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စာအုပ္ထဲကဘ၀ဟာ အျပင္ကဘ၀ထက္ ပိုၿပီးစုစည္း၊ ပိုၿပီးသိပ္သည္း၊ ပိုၿပီး လွပ၊ ပိုၿပီးခန္းနားလို့ဘဲ။
လူဟာ သူ႔သဘာ၀၊ သူ႔ကမၻာ၊ သူ႔မ်ိဳးဆက္ တဆက္ အတြင္းကအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကိုသာ ထိေတြ႔လို့႔ရမယ္၊ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ တျခားဘ၀၊ တျခားကမၻာ၊ တျခားမ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္က အေတြ႔ အႀကံဳေတြကိုပါ ရႏိုင္တယ္။
စာအုပ္ေတြဟာ အတိတ္ေခတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို့ေခတ္ရဲ႔ အနာဂတ္ေခတ္တို႔ကိုေပါင္းကူးေပးတဲ့ တံတားေတြျဖစ္တယ္၊ ဒီတံတားေတြ မရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို့ဟာအတိတ္ေခတ္ရဲ႔ အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ရာမာယနမဟာကဗ်ာႀကီးရယ္လို့မရွိရင္ မဇၡိဳမတိုင္း ေက်းကြၽန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ျမေစတီေက်ာက္စာရယ္လို႔မရွိခဲ့ရင္ ရာဇကုမာရ္ရဲ႕ ေစတနာကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဟာမုရာဘီရဲ႕ေက်ာက္ျပားေတြမရွိခဲ့ရင္ ေရွးေဟာင္းအီဂ်စ္ဓမၼသတ္ေတြကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သမၼာက်မ္းစာရယ္လို႔မရွိရင္ ဣသေရလလူမ်ိဳးေတြရဲ႔ လူေနမႈစနစ္ကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ နာဂဇုႏၵရဲ႔က်မ္းေတြမရွိခဲ့ရင္ တန္တရ၀ါဒ အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ရွင္ဗုဒၶေဃာသရဲ႔ က်မ္းေတြမရွိခဲ့ရင္ ေတာင္ပိုင္းဗုဒၶဘာသာရဲ႔အေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒီမိုကရစ္တပ္စ္ရဲ႔ က်မ္းေတြ မရွိခဲ့ရင္ ေရွးေဟာင္းေခါမေခတ္အႏုျမဴ၀ါဒအေၾကာင္းကိုဘယ္မွာသိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ မက္ ပလန္႔ရဲ႔က်မ္းေတြမရွိရင္ အနက္ေရာင္အပူရွိန္ျဖာထြက္ျခင္းသေဘာတရားကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ အိုင္စတိုင္းရဲ႕က်မ္းေတြနဲ႔ ဟာရီးယက္-ဘီခ်ာ-စတိုးရဲ႕ စာအုပ္ေတြမရွိခဲ့ရင္ အညမညသေဘာတရားနဲ႔ ေငြ၀ယ္ကြၽန္စနစ္အေၾကာင္းကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဒါေတြကိုကြၽန္ေတာ္တို႔သိရတာ စာအုပ္ေတြရဲ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ဘဲ။
စာအုပ္ဟာ အယူအဆတရပ္ျပန္႔ပြားေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ အသိပညာျဖန့္ျဖဴးေရးအတြက္ မတိမ္ေကာႏိုင္တဲ့ ယာဥ္တစ္ခုျဖစ္တယ္၊ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ေရဒီယိုေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြက ဖံုးလႊမ္းဘို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ သူ႕ကိုမဖံုးလႊမ္းႏိုင္ပါဘူး၊ ေသခ်ာပါတယ္။
ေခ်ာင္ကေလး တေခ်ာင္ထဲမွာ လူ႔ေလာက ယဥ္ေက်းမူနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ထိေတြ႔ေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ထိေတြ႔ေအာင္သက္သက္ သာသာ၊ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္၊ ဘယ္ေရဒီယိုမွ စာအုပ္ကိုလိုက္လို႔မမွီႏိုင္ဘူး။
ျမသန္းတင့္
0 comments:
Post a Comment