ကၽြဲေပ်ာက္ ရွာျခင္း

by Zay Ya on Sunday, November 20, 2011 at 8:56am

၁၂ ရာစုႏွစ္၊ တရုတ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ခါ့ခြမ္ ဆြဲသားတဲ့ ကၽြဲေပ်ာက္ရွာျခင္း ပန္းခ်ီကား ဆယ္ခ်ပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အေစာပိုင္း - တာအိုဝါဒ ရဲ႕ အျမင္ေတြကို အေျခခံ ထားျပီး လကၤာနဲ႔ အဖြင့္ ေရးသား ထားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အျမင္ကို ဇင္ စင္စစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနွာင္းပိုင္းမွာ လက္ခံလာ ၾကပါတယ္။ အသိဥာဏ္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ ပြင့္လင္းရာကို အနီးစပ္ဆံုး ေဖာ္က်ဴးႏိုင္ဖို႔  - ရွစ္ခုေျမာက္ ပန္းခ်ီကားမွာ ဘာမွ မပါဘဲ ဗလာသက္သက္ ထားရစ္ခဲ့တယ္ ။ ဒီမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ပံုဆယ္ပံု ဟာ က်ိဳတို Woodblock Artist - Tomikichiro Tokuriki က ျပန္ျပီး ေရးဆြဲထားတာပါ ။ ဇင္ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ဘဝနဲ႔ ဘဝခရီးကို လွလွပပ ေျပာျပေနတဲ့ ပံုျပင္ေတြ အမ်ားၾကီးထဲက တစ္ပုဒ္ပါ။


ဒါကို ဆရာဦးသာႏိုုး တစ္ခ်ိန္က ျပန္ဆို ထုတ္ေဝ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ -ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာ့ မမွတ္မိ။ ဒီမွာ က်ေနာ္ ဘာသာ ျပန္ဆို၊ ေရးထားတာဟာ အဲ့တုန္းက ဆရာ့ရဲ႕ ျပန္ဆိုေရးသား မႈကို ေျခဖ်ားေတာင္ မွီမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ - က်ေနာ္ - လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ျပန္ဆိုထား တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ မိမိသႏၱာန္မွာ ေပၚလြင္ေနတဲ့ အတိုင္းသာ ေရးခ်ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ၾကည့္လို႔ - ကြဲျပားေနပါတယ္ ဆိုရင္ သည္းခံပါ။ ေက်းဇူးပါ။
………………………………………………..



၁။ ကၽြဲေပ်ာက္ရွာျခင္း

ကမၻာေလာကရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြထဲ ေနထိုင္ရင္း ကၽြဲေပ်ာက္ ရွာခ်င္တာနဲ႔ပဲ ျမက္ေတာ ခ်ံဳႏြယ္ေတြၾကား ဘဝကို အပ္ႏွံခဲ့လိုက္တယ္။ အမည္ မသိတဲ့ ျမစ္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္၊ ေတာေတာင္ လ်ိဳေျမာင္ေတြရဲ႕ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ လမ္းေတြၾကား ဝိုးတဝါး ေလ်ာက္ခဲ့။ ခြန္အားေတြလည္း ကုန္ခန္းခဲ့ျပီ။ အားအင္ေတြလည္း ခ်ိနဲ႔ခဲ့ျပီ။ က်ေနာ့ကၽြဲကို ရွာမေတြ႕။ ခပ္ေဝးေဝး ေတာအုပ္က သတၱဝါတို႔ရဲ႕ ခိုညည္းသံ ကိုသာ ညည ဆို အခါခါ ၾကားေနမိခဲ့။

အဖြင့္။  ။ ကၽြဲက ဘယ္တုန္းကမွ မေပ်ာက္ခဲ့ဘူး။ ဘာကို ရွာေနရဦးမလဲ။ က်ေနာ့ရဲ႕ တကယ့္ ဘဝကို စြန္႔ပယ္ထားတဲ့ နည္းအားျဖင့္သာ က်ေနာ္ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ အာရံုေတြ ေနာက္က်ိကုန္တယ္။ ေျခရာေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရတယ္။ အိမ္ကေန အေဝးထြက္ရင္း၊ လမ္းမွား ေတြလည္း ေရာက္ကုန္ရတယ္။ ဘယ္ဟာက မွန္ရာ လမ္းလဲ - က်ေနာ္ မသိႏိုင္ေတာ့။ လိုခ်င္မႈ ေလာဘ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ဘယာ၊ ေကာင္းျမတ္ျခင္း ကုသိုလ္တရားနဲ႔ ဆိုးမိုက္ျခင္း အကုသိုလ္ တရားတို႔သာ က်ေနာ့္ကုိ အထပ္ထပ္ ေနွာင္ခ်ည္ ေနမိခဲ့တယ္။


၂။ ေျခရာရွာေတြ႕ျခင္း

သစ္ပင္ေတြ ညႊတ္ကိုင္းေနတဲ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးေဘး မွာ ေျခရာကို ရွာေတြ႕ခဲ့ျပီ။ ႏုႏုငယ္ငယ္ ျမက္ပင္ေတြ ေအာက္မွာေတာင္ သူ႕ေျခရာကို က်ေနာ္ ေတြ႕ျပီ။ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ ေတာေတာင္တြင္းမွာလည္း သူ႕ ေျခရာကို က်ေနာ္ ေတြ႕ရျပီ။ ေျခရာ မျမင္ေအာင္ ဘယ္ပုန္းႏိုင္ပါေတာ့ မလဲ ငကၽြဲရယ္။ ငါမင္းေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ျပီ။

အဖြင့္။  ။သင္ၾကားမႈကို နားလည္လာရင္း ကၽြဲၾကီးရဲ႕ ေျခရာကို က်ေနာ္ ျမင္ရျပီ။ ပစၥည္း အမ်ိဳးအမည္ေတြ သာ ကြဲျပားေနတာ - လုပ္ထားတဲ့ သတၱဳက တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႔ မဟုတ္လား။ နက္နဲတဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ဘာလို႔ မ်ားလြန္း ေနတာပါလိမ့္။ က်ေနာ္ သာ ဒါကို မေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ရင္ မာယာထဲက သစၥာကို ဘယ္လို ရွာေဖြယူလို႔ ရမွာပါလိမ့္။ ခုထိေတာ့ တံခါးဝ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကို ေတာ့ ေတြ႕ျပီ။

၃။ကၽြဲကို ျမင္ရျခင္း

ႏိုက္တင္ေဂးလ္ငွက္ရဲ႕ ေတးသြားေလးကို ၾကားရတယ္။ ေနျခည္ေတြ ေႏြးေထြးျပီး၊ ေလရူးေတြ တေဝွ႕ေဝွ႕ တိုက္တယ္။ ကမ္းပါး တစ္ေလ်ာက္မွာ မိုးမခ ပင္တို႔ စိမ္းျမ။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္ကၽြဲမွ မပုန္းႏိုင္ဘူးေလ့ ။ ေမွာ္ဝင္ ခ်ိဳကားကားနဲ႔ ကၽြဲေခါင္းၾကီးၾကီးကို ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္လို ဆြဲႏိုင္ပါ့မလဲ။

အဖြင့္။  ။ က်ေနာ္ အသံတစ္သံ ၾကားေတာ့၊ က်ေနာ့ အာရံုက အသံမူရင္းကို သိႏိုင္တယ္။ အာရံုေျခာက္ပါး အစံုအေစ့ ဖြင့္ကား လာေတာ့ တံခါး ေပါက္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီတံခါးက ဝင္သူတိုင္း ကၽြဲေခါင္းကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ပင္လယ္ထဲက ဆားနဲ႔ တူတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ ေဆးဘုတ္ျပားက ေဆးစ တစ္စ လိုပဲ။  ဘယ္ အရာဝတၳဳငယ္ မ်ိဳးမွ အတၱအတြင္းက နေမာ္နမဲ့ မထြက္သြားဘူး။

၄။ကၽြဲဖမ္းျခင္း

ခြန္နဲ႔ အားနဲ႔ ရွိသမ်ွ ဒီကၽြဲကို ငါဖမ္းျပီ။ သူ႔ ဆႏၵ၊ သူ႔စြမ္းအားကလည္း ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ပါလား။ သူ ရွိေနရာ လ်ိဳေျမာင္ တြင္းကေန တိမ္လႊာ ျမဴေျခ ဟိုးအထက္ကို ထိုးတက္မယ့္ ဟန္ရွိေနပါ ကလား။

အဖြင့္။  ။ ဒီေတာ ဒီေတာင္ထဲ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ေနလာခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္ၾကီးကို က်ေနာ္ ဒီကေန႔ေတာ့ အေသအလဲ ဖမ္းရျပီ။ အာရံုကို အရူးအမူး စြဲလမ္းေနတဲ့ စိတ္က သူ႔လမ္းမွာ ရုန္းကန္ ထြက္ေနၾကျပီ။ ျမက္ခ်ိဳခ်ိဳ လိုခ်င္စိတ္ နဲ႔ သူအေဝးကို ရုန္းထြက္ေနဆဲ။ သူ႔စိတ္အစဥ္က ရိုင္းမိုက္ေနဆဲ။ ဒီေကာင့္ကို ျငိမ္ျငိမ္ထိန္းဖို႔ ၾကိမ္စိမ္းကို ကိုင္မွ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕ ။

၅။ ကၽြဲေက်ာင္းျခင္း

ၾကိမ္စိမ္းနဲ႔ ၾကိဳးငယ္ လိုတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ အေဝးက ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထဲ ဒီေကာင္ၾကီး ေျပးထြက္ သြားလိမ့္မယ္။ ဒီလို သတၱဝါကို ဒီလို ထိန္း မွ လည္စင္းျပီး ျငိမ္က် သြားတယ္။ အဲ့အခါမွ သခင့္စကားကို ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး နားေထာင္ရွာပါေတာ့တယ္။

အဖြင့္။  ။ အေတြးစိတ္ တစ္ခု ေပၚထြက္လာတဲ့ အခါ အျခားအေတြးေတြ ေနာက္လိုက္ ေပၚလာၾကတာပဲ။ စိတ္သႏၱာန္ကို ဥာဏ္အလင္းထဲ ပြင့္လန္းလိုက္မွ သႏၱာန္အားလံုး ျငိမ္က် သြားတယ္။ အာရံုေတြ ေဝဝါး ေနတုန္းက ဘယ္ဟာမွ အမွန္ မျမင္ႏိုင္ခဲ့။ အခု ငါ့ကို ရုပ္ဝတၳဳေတြနဲ႔ ေဝဝါးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ အျမင္ ၾကည္လင္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ - ငါ မားမား မတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။ နဖားၾကိဳးကုိ ျမဲျမဲ ကိုင္ထား။ ဘယ္သံသယ မွ ခြင့္မျပဳ ပါေလနဲ႔။

၆။ ကၽြဲစီး၍ အိမ္အျပန္

ကၽြဲၾကီးစီးျပီး၊ က်ေနာ့ဌာေန အိမ္ရွိရာကို ေျဖးညွင္းစြာ ျပန္လာခဲ့ျပီ။ က်ေနာ့ ပုေလြသံ ေတးသြားက ညေန ဆည္းဆာ အလွကို ေဖာ္က်ဴးတယ္။ ကၽြဲၾကီးရဲ႕ ေျခက် ေျခနက ဒီေတးသြားကို စည္းကိုက္ ဝါးကိုက္ တြဲဖက္ျပီး လိုက္ေနသလိုလို။ အဆံုးမဲ့ တြဲဆက္ေနတဲ့ ဂီတ - ဘယ္သူမ်ား ၾကားႏိုင္ ေလမလဲ။

အဖြင့္။  ။ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနသမ်ွ အဆံုးသတ္ ျပီးေျမာက္ခဲ့ပါျပီ။ ရယူျခင္း၊ ဆံုးရွံဳးျခင္းေတြလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့ျပီ။ ေက်းေတာရြာ ရဲ႕ ေတးတစ္ပုဒ္ကို ဆိုညည္း၊ ကေလးတို႔ ရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ေတးကို က်ဴးသီ။ ကၽြဲၾကီးနဲ႔ အတူ ေလ်ာက္ရင္း ၊ က်ေနာ္ တိမ္လႊာ အထက္ ေရာက္ေနရျပီ။ ေနာက္ေၾကာင္းကို ဘယ္သူ ျပန္ေခၚေလမလဲ။ က်ေနာ္ ဂရုမထားႏိုင္ေတာ့ ။ ေရွ႕သို႔ ဆက္လက္ ….ဆက္လက္…။

၇။ ကၽြဲၾကီး ျငိမ္သက္သြားျခင္း

ကၽြဲစီးျပီး က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီ။ က်ေနာ့္သႏၱာန္အျပည့္အဝ ျငိမ္သက္သြားျပီ။ ကၽြဲၾကီးလည္း အနားယူႏိုင္ပါျပီ။ လဝန္းေတာင္ ခ်ီလာျပီ။ ေလးနက္ ၾကည္ႏူးမႈ ၊ စိတ္ စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ က်ေနာ့တဲငယ္ေလးမွာ ၾကိမ္တံေရာ၊ ၾကိဳးပါ က်ေနာ္ စြန္႕လႊတ္ပစ္လိုက္ျပီ။

အဖြင့္။  ။ အရာအားလံုးဟာ  ဓမၼလမ္းေၾကာင္း တစ္ခုတည္း ေပၚမွာ ရွိတယ္။ တစ္ခုတည္း။ နွစ္ခု မဟုတ္တဲ့ တစ္ခုတည္း။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တို႔ အာရံုဟာ ကၽြဲ လို႔ ဆိုေပမယ့္၊ ယုန္ငယ္နဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္၊ ငါးနဲ႔ ပိုက္ကြန္ ပံုစံမ်ိဳး အတူတူပါပဲ။ ေရျမႊာ ေရညွိၾကားက ေရႊစင္ ေရႊသား၊ တိမ္လႊာ တိမ္သား ၾကားက ေငြစႏၵာ။ ဒါေတြလည္း တစ္သေဘာတည္းပဲ။ ရွင္းလင္း ေတာက္ပေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းမွာ အကာလ၊ အဆံုးမဲ့ ေလ်ာက္လွမ္းတယ္။

၈။ ကၽြဲနဲ႔ အတၱ ႏွစ္ဦးသား ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း

ၾကိမ္တံ၊ ၾကိဳးငယ္၊ လူနဲ႔ ကၽြဲ - ဒါေတြ အားလံုးဟာ အမည္မရွိ၊ သုညတ မွာ နစ္ဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္။ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ဒီေကာင္းကင္မွာ ဘယ္အရာ ကိုေရာ ထပ္ခ်ေပးရဦးမွာလဲ။ မီးညႊန္႔ မီးေတာက္ၾကားမွာ ႏွင္းေငြ႕ေလး တစ္စ ဘယ္လိုရပ္တည္ ရွင္သန္ ႏိုင္မလဲ။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ႏိုင္နင္းသူတို႔ရဲ႕ ေျခရာေတြဟာ ဒီေနရာမွာတင္ ရွိတယ္။

အဖြင့္။  ။ ရူးသြပ္မိုက္မဲမႈေတြ အေဝးကို ထြက္သြားၾကျပီ။ စိတ္အစဥ္က ၾကည္လင္လ်က္သား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အသိဥာဏ္ လင္းပြင့္မႈ ဆိုတဲ့ သက္သက္ က်ေနာ္ ရွာမေတြ႕ခဲ့ပါ။ အသိဥာဏ္ အလင္း မရွိဘဲ က်ေနာ္ မရွိႏိုင္ပါ။ ဘယ္အေျခအေန ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မ်က္လံုးက ကိုယ့္ကို မျမင္ဘူး မဟုတ္လား။ ငွက္ေပါင္း ရာခ်ီျပီး က်ေနာ့လမ္းမွာ ပန္းေတြ ေျခြဖံုးပစ္လိုက္ လည္း ဒီခ်ီးေျမွာက္မႈ ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အဓိပၸာယ္မဲ့ ၊ အလကား ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။

၉။ မူရင္းသို႔ ဆိုက္ေရာက္ျခင္း

မိမိ အရင္းအျမစ္ကို ျပန္လည္ ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြ မ်ားလြန္းခဲ့ျပီ။ ဟိုးအစ ကတည္းက အဆြံ႕အကန္း ျဖစ္ေနတာမွ ေကာင္းေသးရဲ႕။ မိမိ အတြင္းထဲမွာပဲ ေန- မိမိ အတြင္းနဲ႔ အေနွာက္အယွက္မဲ့ - ေပ်ာ္ေမြ႕၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြလည္း သာသာညွင္းညွင္း စီးဆင္းမယ္၊ ပန္းေတြလည္း ရဲရဲေတာက္ နီမယ္။

အဖြင့္။ ။ ဟိုးအစကတည္းက သစၥာတရားက ရွိေနျပီးသားရယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို လႈပ္ခတ္ရင္း ပံုသ႑ာန္ေတြ အသြင္သ႑ာန္ေတြ ကြဲျပား သြားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ပံုသ႑ာန္မွ မရွိတဲ့သူကို ဘယ္ပံုသ႑ာန္ ျပန္ရွာခိုင္းဦးမွာလဲ။ ေရျပင္ဟာ ၾကည္လင္ျပီး ေတာင္စဥ္ေတြက ျမင့္မားတယ္။ ဖန္တီးတဲ့ အရာ၊ ဖ်က္ဆီးတဲ့ အရာ - က်ေနာ္ ျမင္ေနရျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၀။ ေလာကသို႔

ရင္ဘတ္ ဗလာ၊ ေျခဗလာနဲ႔ လူ႕ကမၻာကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျပီ။ က်ေနာ့ အဝတ္ေတြက အပိုင္းပိုင္း အျမႊာျမႊာ၊ ဖုန္ေတြကလည္း အလူးလူး အလိမ္းလိမ္း၊ က်ေနာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေအးျငိမ္းေနတယ္။ ဘဝမွာ ရွင္သန္ဖို႔ ေမွာ္ဆန္ဆန္ေတြ၊ ထူးထူးေထြေထြ မလိုအပ္ဘူး။ အခု - အခု - က်ေနာ့ ေရွ႕မွာ သစ္ေျခာက္ပင္ၾကီး စိမ္းလန္းေနတယ္။

အဖြင့္။  ။ တံခါးရဲ႕ ဟိုမွာဘက္ အတြင္းက ဘယ္သူေတာ္စင္မွ က်ေနာ့ကို မသိပါဘူး။ က်ေနာ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ အလွအပကို သူတို႔ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ အသိဥာဏ္ရွိျပီးသူတို႔ ေျခရာကို ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ရွာေဖြေနရ ဦးမလဲ။ ဝိုင္ပုလင္း တစ္လံုး- ခါးၾကားထိုးျပီး ေစ်းတန္းထဲ သြားမယ္။ ေတာင္ေဝွးတစ္လက္ ကိုင္ျပီး က်ေနာ့အိမ္ကို ျပန္မယ္။ က်ေနာ္ ဆံုေတြ႕သမ်ွ လူအားလံုး အသိဥာဏ္ အလင္း ရွိလ်က္သား ေတြ႕ေတြ႕ ေနရေတာ့တယ္။


.............................
Ref: 10 Bulls : http://www.expressionsofspirit.com/
.............................

http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
.............................