“စကားလံုးေတြမ်ားလြန္းတဲ႕ ကဗ်ာ”

by ရင္နင့္ေအာင္ on Saturday, November 19, 2011 at 10:23am

 

“မာလူးဟန္က ေျပာခဲ႕တယ္
ေရကို ဘယ္သူ စေတြ႕ရွိခဲ႕လဲဆိုတာ မသိေပမယ့္
ေသခ်ာတာက ေရကို စတင္ေတြ႕ရွိသူဟာ ငါးေတာ႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ႕”
ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီးစကားဆံုးေတာ႕ ဂ်က္တစ္ေယာက္ ငူငူၾကီးထိုင္ေနလိုက္တယ္။
ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီးက ဆက္ေျပာတယ္။

“အခ်ိန္ဆိုတာ လူေတြဘယ္ေတာ႕မွ လိုက္မမွီတဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဒိုင္မန္းရွင္းပဲကြ
ရုပ္ရွင္တစ္ကားဟာ တစ္စကၠန္႕ကို ဖရိန္ သံုးဆယ္ေလာက္ျပလိုက္ရင္
အရည္အေသြးျမင့္တဲ႕ ဇာတ္ကားတစ္ခုကို လူေတြဟာ ျမင္ၾကရျပီ

တကယ္ေတာ႕ ငါတို႕လိုက္မမွီတဲ႕ တစ္စကၠန္႕အတြင္းမွာ အၾကိမ္ေပါင္း သန္းနဲ႕ခ်ီ ေျပာင္းလဲေနၾကတာ
မင္းတို႕ ငါတို႕ လူေတြ မသိလုိက္တဲ႕ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြေပါ႕”
ပေရာ္ဖက္ဆာစကားကို ဂ်က္တစ္ေယာက္ေသခ်ာ နားေထာင္ျပီး အဲဒီညက ျပန္လာခဲ႕တယ္။

“အလင္းႏွစ္ေတြ …
အလင္းႏွစ္ေတြ …
တကယ္မရွိေတာ႕တဲ႕ ၾကယ္ေတြကို ငါတို႕ ျမင္ေနရတာကိုက
သဘာ၀တရားၾကီးရဲ႕ မ်က္လွည့္တစ္ခုပဲ” လို႕ ဂ်က္က တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္လိုက္တယ္။

…………………………………………………………………………………………………

ဂ်က္ဟာ အႏုပညာႏွင့္ သိပၸံနည္းပညာေပါင္းစပ္၍ ႏိုဘယ္လ္ဆုလည္း ရခဲ႕ဖူးတယ္။ အေကာင္းဆံုး ေတြးေခၚႏိုင္ဆံုးဆုကိုလည္း ရခဲ႕ဖူးတယ္။ ဒါ့အျပင္ အေရာင္းရဆံုး ၀တၳဳမ်ား စာအုပ္မ်ား စာရင္းမွာ ဂ်က္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြက ထိပ္ဆံုးက။ ပရိတ္သတ္ေပါင္း သန္းနဲ႕ခ်ီ အားေပးခဲ႕ၾကတဲ႕ လူတစ္ေယာက္။ ခုေတာ႕ ဂ်က္က လူသူမနီးတဲ႕ ေတာေလးတစ္ရြာမွာ ေအးေဆးစြာေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႕ျပီ။ သူ႕မွာ ပတ္၀န္းက်င္မရွိေတာ႕။ တစ္ခါက သူ႕ကို ေပါင္းခဲ႕ၾကတဲ႕ အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္း သူ႕ကို မေပါင္းၾကေတာ႕။ အားေပးခဲ႕ၾကတဲ႕ သူ႕ပရိတ္သတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သူ႕ကို ေမ႕လုနီးနီး။
ဂ်က္ကေတာ႕ အားလံုးကို စြန္႕ခြာလိုက္ခဲ႕ျပီ။ ဘာကိုမွ် ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္မေနေတာ႕။ ခုဆို သူက ခြင့္လြတ္ျခင္းနဲ႕ စြန္႕လြတ္ျခင္းမ်ားကို အနည္းငယ္ ရိပ္စားမိလာခဲ႕ျပီ။

……………………………………………………………………………………………….

          ဒီေန႕ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီးရဲ႕ ဂူထဲသို႕ ဂ်က္ေရာက္ေတာ႕ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီးက တရားထိုင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဂ်က္ကေတာ႕ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီး တရားထိုင္ေနတာကို မသိေပမယ့္ သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ ျငိမ္းေအးလိုက္တာလို႕ ေတြးရင္း စကားမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနလိုက္တယ္။
          ဂူနံရံေပၚမွာ သူမသိတဲ႕ ဘာသာစကားေတြနဲ႕ စာေတြေရးထားတာကို ဂ်က္က ထူးဆန္းစြာၾကည့္ရင္း ဆိတ္ျငိမ္ေနခဲ႕တယ္။ နံရံအခ်ိဳ႕မွာေတာ႕ ရုပ္ပံုေတြ ေရးဆြဲထားတယ္။ ငွက္လိုလို လူလိုလို သတၱ၀ါမ်ားနဲ႕ ငါးတစ္ေကာင္က အေတာင္ပံတစ္စံုနဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းေနပံုမ်ား။ ဂ်က္ စိတ္၀င္စားစြာ ထိုပံုမ်ားကို ၾကည့္မိရင္းက တစ္ပံုကေတာ႕ သူ႕အတြက္ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းသြားတယ္။
          “အို … ဒီပံုက”
          သူလြတ္ကနဲ အသံထြက္သြားျပီးမွ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီးကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားမွာ စိုးသျဖင့္ သူ႕ပါးစပ္သူ ပိတ္လိုက္ရတယ္။ ထိုပံုက ဆင္တစ္ေကာင္၏ ပံုကို ဆြဲထားျခင္းျဖစ္တယ္။ သို႕ေသာ္ ထုိဆင္က သူေတြ႕ဖူးတဲ႕ ဆင္လိုမ်ိဳးမဟုတ္ျပန္။
“ႏွာေမာင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ……… လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ………….. ေလာဘ
ေလာဘ … ဟုတ္တယ္ .. ဒါ လူေတြရဲ႕ ေလာဘကို ေဖၚညႊန္းထားတာပဲ …”
သူတစ္ကိုယ္တည္း ေတြးရင္း ထိုပံုကို ေလ႕လာၾကည့္ျပန္ေတာ႕။
“ဟင္ … မ်က္လံုးဟာ ဆင္မ်က္လံုးဟာ …………….
မ်က္လံုးမဟုတ္ပါလား ……….
ဒါ …..
ဒါ….က …..  အတၱ … လူေတြရဲ႕ အတၱပါလား …..”
ဂ်က္ ရင္ေတြ တဒုန္းဒုန္း ခုန္လာသလို။ ထပ္၍ ၾကည့္မိျပန္ေတာ႕ ထိုပံုဟာ လႈပ္ရွားလာသလို။
“အို … ဆင္ဟာ လႈပ္ရွားလာသလား ….
ဟင္ … ဆင္ .. ဆင္ဟာ ငါ့ကို ၾကည့္ေနတာလား ….
သူၾကည့္ေနတာက …
သူ…
သူ႕အတၱနဲ႕ ငါ႕ကို ၾကည့္ေနတယ္ …. ၾကည့္စမ္း ….
ဟင္ .. ႏွာေမာင္း … ငါ့ကို ရိုက္ေတာ႕မယ္
ရိုက္ .. ရိုက္ေတာ႕မယ္” ဆိုျပီး ဂ်က္လွန္႕ကာ ေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္တယ္။
“ဂ်က္ …… မင္းေရာက္လာျပီလား ……”
ဂ်က္ ေဇာေခၽြးတို႕ျပန္လာကာ ေမာေနတဲ႕ အသံျဖင့္ ေျဖလိုက္တယ္။
“ဟုတ္ … ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တာ .. ၾကာျပီ”
“အင္း … မင္း ဒီပံုကို စိတ္၀င္စားေနျပီလား …”
“ဗ်ာ …. ဒါ
ဒါဟာ ပံုတစ္ခုပဲလား…
ပံုတစ္ခု .. ပံုတစ္ခုေတာ႕ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး”
“အင္း … မင္းထင္လို႕ပါ … ဒါက ပံုတစ္ခုပါ”
“ဒါေပမယ့္ … ဒီပံုက …”
ဂ်က္ ဘာဆက္ေျပာရမလဲဆိုတာ စကားရွာမရ။ ႏွစ္ဦးသား တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။
“ဂ်က္ .. ဒီပံုဟာ ပံုတစ္ပံုပါပဲကြာ …
ထူးျခားေနတာက
ဒီပံုဟာ လက္နဲ႕ ဆြဲခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး …”
“ဟင္ …
လက္နဲ႕ ဆြဲတာ မဟုတ္ရင္ ..”
ဂ်က္ အံၾသတုန္လႈပ္သြားရတယ္။
“ဟုတ္တယ္ … ဂ်က္ ..
ဒီပံုဟာ လက္နဲ႕ဆြဲတာ မဟုတ္ဘူး …
မသိစိတ္ရဲ႕ လ်င္ျမန္မႈႏႈန္းနဲ႕ အႏုပညာကုိေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ႕
မင္းတို႕ ငါတို႕ မျမင္လိုက္ရတဲ႕ ခံစားမႈအစြန္အဖ်ားေတြနဲ႕ ဆြဲခဲ႕တာ ..”
“အို … အႏုပညာ …
ခံစားမႈအစြန္အဖ်ားေတြနဲ႕ ဆြဲခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာ …”
ဂ်က္ အသိစိတ္တို႕က တစ္ေနရာ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါဆီ လႊင့္သြားတယ္။

………………………………………………………………………………………….

          လက္ခုပ္သံေတြနဲ႕ ပရိတ္သတ္ေပါင္းသိန္းခ်ီ တက္ၾကတဲ႕ ပြဲတစ္ခု။ ဂ်က္ရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္ပြဲၾကီးတစ္ခု။ သူက စင္ေပၚတစ္ေနရာဆီက သူ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စတင္ရြတ္လိုက္တယ္။ ပရိတ္သတ္အားလံုးဟာ သူ႕ကဗ်ာမွာ ျငိမ္က်သြားတယ္။ ခံစားသူ ခံစား။ လႊင့္ေမွ်ာသူ လႊင့္ေမွ်ာ။
          “တစ္ခါသံုး စိတ္ဓါတ္နဲ႕
          ေစတနာေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ ထားလိုက္ၾကဦး
          ေ၀ဒနာ အိပ္ယာခင္းေအာက္
          တစ္ခန္းရပ္ ဘ၀တစ္ခုက
          ……………………..”
          သူ႕ကဗ်ာ ရြတ္တဲ႕ သူ႕အသံေန အသံထားတို႕က ဘယ္သူနဲ႕ မတူဘဲ ပရိတ္သတ္ကို စြဲလန္းခဲ႕ေစတယ္။
          “သူငယ္တန္း ဦးေႏွာက္နဲ႕
          ဘ၀ ………..
          ေခါက္ရိုးရာ ေျဖဖို႕ ….
          ေမတၱာတရားကို
          ရြာရိုးကိုးေပါက္အႏွံ႕လိုက္လို႕ ………ရွာ ……”
          သူက အသံကို ႏွိမ့္၍ တစ္ခါ .. ျမင့္၍ တစ္လွည့္ တုန္၍ တစ္ခါ .. ျငိမ္၍ တစ္လွည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရြတ္ျပႏိုင္ခဲ႕တယ္။ ပရိတ္သတ္မွာ သူ႕ကဗ်ာကို ခံစား၊ သူ႕အသံကို နားေထာင္ရင္း ေမ႕လဲသူ၊ မခံစားႏိုင္သူတို႕က ပြဲအတြင္းမွာပင္ ေသဆံုးခဲ႕သူမ်ားလည္း ရွိခဲ႕တယ္။
          ဂ်က္။ သူဟာ အႏုပညာရွင္အျဖစ္ ကမာၻလႊမ္းခဲ႕သူ တစ္ေယာက္။

………………………………………………………………………………………………….

          ဂ်က္က ပေရာ္ဖက္ဆာေျပာသလို စိတ္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္း၊ စိတ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၊ ပ်က္ဆီးမႈတို႕ကို ထိုင္ရင္း မွတ္ရင္းက သူ႕စိတ္တို႕မွာ လိုက္မမွတ္ႏိုင္။ သူစိတ္ေတြဟာ လိုက္လံၾကည့္ရႈရင္းက လိႈင္းေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္သလို။
          “အို…
          လိႈင္းေတြ ….
          ဟင္ .. မဟုတ္ဘူး .. ဒါဟာ မုန္တိုင္း …
          ဟာ မဟုတ္ေသးဘူး .. ဒါဟာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီး မတ္တပ္ထလာတာ …..
          ဟုတ္တယ္ … အား …..”
          ဂ်က္ အလွန္႕တၾကားေအာ္လိုက္ျပီး မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ျမင္ကြင္းဟာ ထူးဆန္းလြန္းေနခဲ႕တယ္။ သူေရွ႕က နံရံမ်ားဟာ နံရံေတြ မဟုတ္ေတာ႕။ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ႕ ေနရာေဒသတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူတဲ႕ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီးက တိမ္စိုင္ေတြၾကားမွာ ေအးေဆးစြာ ထိုင္လို႕ေနတယ္။ သူကေတာ႕ မီးလ်ံမ်ားၾကားမွာ။
          “ဂ်က္ …
          မီးဆိုတာ ပူတယ္မလား
          ဒါေပမယ့္ အပူနဲ႕ အေအးဟာ နီးနီးေလးပါကြာ …
          ကမာၻၾကီးက လံုးေနတယ္ေလ ….”
          “ဗ်ာ … ဘာ … ဘာေၾကာင့္လဲဟင္”
          “ဒီလိုေလ …..
          မင္းနဲ႕ ငါ ခု ေက်ာခိုင္းရပ္ေနမယ္ ဆိုပါေတာ႕ ….
          မင္းက ငါ့ကို ေက်ာခိုင္းျပီး ေရွ႕ကို သြား.. တည့္တည့္ကို သာ သြား …
          ကမာၻၾကီးက လံုးေနေတာ႕ ..
          တစ္ရက္ …. မင္းငါ့ဆီ ျပန္ေရာက္လာမွာပဲ မဟုတ္လား ….”
          ဂ်က္ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။ ဒါဟုတ္ေနတာပဲလို႕သာ သူက ေတြးလိုက္တယ္။
          “ေအး … မင္းဟာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေက်ာခိုင္းျပီး လိုက္ရွာေနရင္ေတာ႕
          ကမာၻကို တစ္ပတ္ပတ္သလို ရွာေနရမယ္
          ေနာက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္ရင္ ေတြ႕ရမယ္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို
          ဘာလို႕ ေက်ာခိုင္း လိုက္ရွာေနမလဲ ဂ်က္ …”
ဂ်က္ နားလည္သလိုရွိသြားတယ္။
          “ဟုတ္တယ္ …
          ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေက်ာခိုင္းျပီး လိုက္ရွာခဲ႕တာပဲ”

………………………………………………………………………………………………

          ဂ်က္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။ ထိုကဗ်ာကို ေရးျပီးေတာ႕ ဂ်က္ကို လူေတြက၊ အႏုပညာအသိုင္းအ၀ိုင္းက၊ ပရိတ္သတ္က သူ႕ကို ရံႈ႕ခ်အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ခဲ႕ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဂ်က္ဟာ အားလံုးနဲ႕ ေ၀းရာကို ထြက္ေျပးခဲ႕ရတယ္။
          သူေရးခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က “စကားလံုးေတြ မ်ားလြန္းတဲ႕ ကဗ်ာ” တဲ႕။ သူထိုကဗ်ာကို ေရးျပီး ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးရဲ႕ အႏုပညာ မဂၢဇင္းၾကီးေတြက ေဖၚျပခဲ႕ျပီးေတာ႕ အားလံုးဟာ သူ႕ကို ျငင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။
          ဂ်က္ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႕ေပမယ့္ သူခ်စ္ရတဲ႕ အႏုပညာၾကီးကို စြဲလန္းေနခဲ႕တယ္။ အမွန္တရား။ အမွန္တရားေပါင္းမ်ားစြာ။ ေပ်ာက္ဆံုးဖုံးကြယ္ေနခဲ႕တဲ႕ အမွန္တရားမ်ားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က သူ႕ကဗ်ာ ….။ သူက ယူၾကံဳးမရမျဖစ္ေတာ႕ေပမယ့္ သူသြားရမယ့္ ခရီးအတြက္ ခရီးမထြက္ခင္ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ႕တဲ႕ သူ႕ကဗ်ာကိုေတာ႕ ျပန္ေတြးမိေနဆဲ။
          ဒါေပမယ့္ ထိုကဗ်ာေၾကာင့္ပဲ သူ႕ကို လူေတြက လူ႕အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးေဖါက္သူဟု ကဲ႕ရဲ႕ခဲ႕ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ မဂၢဇင္းေတြက အႏုပညာခုတုန္းလုပ္တဲ႕ လူလိမ္ဟု ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ႕ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကဆို ကမာၻ႕အၾကီးဆံုး အႏုပညာရန္သူတဲ႕။ ဂ်က္ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္တယ္။ သူဆက္ မေတြးခ်င္ေတာ႕။ သူေရးခဲ႕တဲ႕ ေနာက္ဆံုးကဗ်ာကို ဂူရဲ႕ နံရံမွာ မသိစိတ္ရဲ႕ လ်င္ျမန္ႏႈန္းနဲ႕ စိတ္ရဲ႕ ဘာသာစကားကို ေပါင္းစပ္ျပီး ေရးလိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီးကားၾကီးတစ္ခု နံရံေပၚမွာ ေပၚလာတယ္။
          ေကာင္းကင္အေပါက္ၾကီးေအာက္မွာ မိုးေခါင္ေရရွားျဖစ္ေနတဲ႕ ကမာၻၾကီးတစ္ခုရဲ႕ ပံုေပၚလာတယ္။ ဂ်က္က ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး သူေရးခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာထက္ မ်ားစြာ သာလြန္ေနေၾကာင္းကိုပါ သူေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္ သူ႕အႏုပညာအေပၚ သူက မစြဲလန္းေတာ႕။

………………………………………………………………………………………………………

စကားလံုးေတြ မ်ားလြန္းတဲ႕ ကဗ်ာ (ဂ်က္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာ)

“……………………………………………..
…
…………………
……………………………………..
လူေတြ
………….
…………………………..
လူ
……………………………………..
ေတြ ………………..
……………………………………………………”


ရင္နင့္ေအာင္