မိမိကိုယ္ကို နားလည္ျခင္း ( သို႔ ) ေလာက္ဇူ

by Zay Ya on Saturday, November 19, 2011 at 6:31am

ေျပာျပရံုမ်ွျဖင့္ ျပည့္စံုသြားမည့္ ဓမၼသည္
ျပီးျပည့္စံုသည့္ ဓမၼ မဟုတ္။

 ဆန္႔က်င္ဘက္ တို႔၏ အညမည ၊ သဟဇာတ အားျဖင့္ ေလာကသားတို႔သည္ အလွတရားကို အလွတရား အျဖစ္ သိျမင္ၾကေသာအခါ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ျခင္းသည္ ေပၚေပါက္လာရ၏။
ေလာကသားတို႔သည္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကို ေကာင္းျမတ္ျခင္း အျဖစ္ သိျမင္လာၾကေသာအခါ ဆိုးယုတ္ျခင္း မိစၦာသည္ ေပၚေပါက္လာရ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တည္ျခင္းႏွင့္ မျဖစ္တည္ျခင္းတို႔သည္
ၾကီးထြားမႈအေပၚ၌သာ အညမညမွီခိုသည္။ ခက္ခဲျခင္း နွင့္ လြယ္ကူျခင္းတို႔သည္ ျပည့္စံုမႈ အေပၚ၌သာ အညမည မွီခို၏။ ရွည္ျခင္းႏွင့္ တိုျခင္း တို႔သည္ ႏိႈင္းယွဥ္မႈ အေပၚ၌သာ အညမည မွီခိုသည္။
ျမင့္ျခင္းႏွင့္ နိမ့္ျခင္းတို႔သည္ တည္ေနရာေဒသ အေပၚ၌သာ အညမည မွီခို၏။
ဂီတႏွင့္ ဆူညံသံတို႔သည္ အသံတြဲဆက္မႈ အေပၚ၌သာ အညမည မွီခိုသည္။
အေရွ႕ေရာက္ျခင္း ႏွင့္ အေနာက္ေရာက္ျခင္းတို႔သည္ တြဲဖက္အေပၚ၌သာ အညမညမွီခို၏။

သို႔ျဖစ္၍ ပညာရွိေသာသူသည္ -
အျပဳအမူ လႈပ္ရွား မပါရွိဘဲ အေရးကိစၥတို႔ကို စီမံသည္။
ေဝါဟာရ စကားတို႔ မပါရွိဘဲ နည္းလမ္း တို႔ကို ေဟာၾကားသည္။

အရာအားလံုး ျဖစ္ထြန္း လာသည္ကို လက္ခံ ရွင္သန္ေစသည္ - ေရွာင္ဖယ္ ပိတ္ပင္ ထားျခင္း မရွိ။
သူတို႔ အတြက္ ဘဝကို ေပးသည္။ သူတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ ရယူလိုျခင္း မရွိ။
သူတို႔အတြက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္သည္ - သေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ျပဳမူျခင္း မ်ိဳး မရွိ။
ျပီးျပည့္စံု သြားေစသည္ - မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ေဖာ္ ယူျခင္း မရွိ။

ယင္းသို႔ ဂုဏ္ ေဖာ္ယူျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္လည္း
၎ထံမွ ဂုဏ္ကို မည္သူမွ လုယူမသြားႏိုင္ေတာ့ေပ။

Lao Tzu: Tao Teh Ching . Verse ( 2 )

.......................................................

မဟာဝီရ ( မဟာဗီးရ္ : Mahavir ) နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ့ တာဝန္ တစ္ခု အေနနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့ နွလံုးသား ထဲက ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူက သခ်ၤာ ဆန္တယ္။ နက္နဲ ခက္ခဲ ေနတဲ့ ဂမၻီရဆန္ဆန္ လူသား ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကဗ်ာ မဆန္ဘူး။ ၾကီးျမတ္တဲ့သူ ၊ အသိဥာဏ္ အလင္း ရတဲ့သူ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကႏၱာရ တလင္းျပင္ က်ယ္ ၾကီး တစ္ခုနဲ႔ တူပါတယ္။ ဘယ္လို အိုေအစစ္မ်ိဳးမွ မေတြ႔ရမယ့္ ကႏၱာရ မ်ိဳးေပါ့။ က်ေနာ္ ေမြးဖြားလာရာ ဘာသာ ဟာ ဂ်ိန္း ဘာသာ ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကိုေတာ့ အရိုအေသ ေပးရတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ သူ႔ကို တာဝန္ တစ္ရပ္ အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ေျပာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ နွလံုးသား ကေတာ့ သူ႔ဆီမွာ မရွိဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းကို စိတ္ကူး ကေနသာ ေျပာတာ သက္သက္ပဲ ။ မဟာ ဝီရ လို႔ ေခၚတဲ့ သူ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာရင္ က်ေနာ္ စည္းအျပင္က လူတစ္ေယာက္ လို ျဖစ္လာ တယ္။ က်ေနာ့ ထဲမွာ သူမရွိဘူး - သူ႔ထဲမွာ က်ေနာ္ မရွိဘူး။


ေမာေရွ နဲ႔ မိုဟာမက္ ( Moses , Mohammed ) တို႔ကိုလည္း အလားတူပါပဲ။ သူတို႔ကို ေျပာတာမွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ မပါခဲ့ဘူး။ တကယ္လည္း မေျပာ ခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္ ဂ်ိန္းဘာသာဝင္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ိန္းဘာသာ ဝင္ မဟုတ္ခဲ့ရင္လည္း က်ေနာ္ ေျပာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့ မိုဟာမက္ ဘာသာဝင္ ေရာင္းရင္းေတြ၊ ဂ်ဴး ဘာသာဝင္ ေရာင္းရင္းေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ က်ေနာ့နဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ရင္ ေျပာၾကတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ မိုဟာမက္နဲ႔ မိုးဇက္ တို႔ အေၾကာင္း မေျပာရတာလဲ” တဲ့။ ဒီေမးခြန္း ရွိလာရင္ သူတို႔ကို ရွင္းျပဖို႔ ခက္ပါတယ္။ အခါ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သူတို႔ မ်က္နွာကို ၾကည့္ျပီး က်ေနာ္ ေျပာဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိေသးတယ္။ အၾကိမ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေမာေရွ၊ မိုဟာမက္တို႔ ဆိုစကားေတြကုိ က်ေနာ္ အထပ္ထပ္ အခါခါ ၾကည့္မိ ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ တုန္႔ေႏွး သြားရျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ နွလံုးသားမွာ ဘာအသံမွ မျမည္ဘူး။ က်ေနာ့ နွလံုးသား က မလႈပ္ရွားဘူး ၊ အသက္မဝင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာရင္ က်ေနာ့ စကားက အသက္မဲ့တဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ မဟာဝီရ ( မဟာဗီးရ္ ) ကို ေျပာသလိုမ်ိဳး က်ေနာ့္ဆီမွာ တာဝန္အေနနဲ႔ေတာင္ မရွိဘူး ။


တကယ္ေတာ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ စလံုးက ေခါင္းစဥ္တစ္ခု တည္း ေအာက္မွာ ရွိပါတယ္။ သိပ္ တြက္ခ်က္တတ္တယ္။ တစ္ဖက္ အစြန္းမွာ အျမဲ ရွိေနတယ္။ သူတို႔မွာ တစ္ဖက္ အစြန္းကို လစ္လပ္ေနတယ္။ ဖယ္ထား တယ္။  ဂီတ ႏုတ္ ( note ) အသံ တစ္သံတည္း၊ တစ္ခုတည္း လိုပဲ။ တြဲဖက္ ဟာမိုနီ ျဖစ္တာ မရွိဘူး။ သံစံု မဟုတ္ဘူး။ တစ္သံတည္း ထြက္ေနတဲ့ ဂီတႏုတ္ ဆိုတာ သူ႔အလွနဲ႔ သူ ရွိပါတယ္။ တကယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလွ ရွိတယ္။ ဒါေပတဲ့ တစ္သံတည္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခဏ ေတာ့ အဲ့ အသံက အဆင္ေျပ ေနမွာ ။ နားေထာင္ ေကာင္းေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ အသံ ခ်ည္းပဲ ဆက္လာေနရင္ ခင္ဗ်ား ပ်င္းသြားေရာ။ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား အဲ့ဒါကို ရပ္ပစ္ ခ်င္သြားေရာ။ မဟာဝီရ ၊ မိုးဇက္၊ မိုဟာမက္ တို႔ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဘဝေတြက အဲ့ဒီ တစ္သံတည္း ဂီတ ႏုတ္ေတြနဲ႔ အလား သ႑ာန္ တူပါတယ္။ ရိုးစင္းတယ္။ ျမင့္ျမတ္တယ္။ လွပတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခဏပဲ။ တကယ္လို႔သာ က်ေနာ္ သြားတဲ့ လမ္းမွာ မဟာဝီရ၊ ေမာေရွ၊ မိုဟာမက္တို႔နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ေလးေလး နက္နက္ အရိုအေသ ျပဳမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပီးရင္ေတာ့ ထြက္သြားမယ္။


က်ေနာ္ ခရစ္ရွန ( Krishna ) နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက အညႊန္းေဘာင္ေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ လူသားတို႔ရဲ႕ အလြန္၊ လူလြန္မသား တစ္ဦးပဲ။ အံ့ဩစရာ ေကာင္းတယ္။ လူစင္စစ္ထက္ ပိုျပီး ဒ႑ာရီ ဆန္တယ္။ သူက သာမာန္ထက္ ပိုျပီး မျဖစ္ႏိုင္တာ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္။ ကမၻာေပၚမွာ သူ႔လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ဘယ္လိုမွ မရွိႏိုင္ေအာင္ကို ထူးတဲ့သူ တစ္ေယာက္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္မက္ထဲမွာသာ ရွိႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒ႑ာရီ ဆိုတာ အျခားမဟုတ္ဘူး- က်ေနာ္တို႔ အိပ္မက္ ေပါင္းခ်ဳပ္က်မ္း သက္သက္ပါ။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အားလံုးက သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အိပ္မက္ မက္ၾကတယ္။ လွပပါတယ္ - ႏို႔ေပမယ့္- ယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ က်ေနာ္ ခရစ္ရွန အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ တကယ္ လွပတဲ့ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ကို ေျပာ ေနရသလို ေပ်ာ္တယ္။ လွလွပပ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပရမွာ ေပ်ာ္သလိုမ်ိဳး ေပ်ာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ပံုျပင္ဟာ ရုပ္ျပဇာတ္လမ္း ေတြလို အဓိပၸာယ္ မရွိဘူး။


က်ေနာ္ ေယရွဳ ခရစ္ ( Jesus Christ ) အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူ႔အေပၚမွာ ေလးေလးနက္နက္ သနား ဂရုဏာစိတ္နဲ႔ကို ေျပာတယ္။ သူနဲ႔ အတူ ေဝဒနာကို မ်ွေဝ ခံစား ေပးခ်င္မိတယ္။ သူ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ထမ္းေနခ်ိန္မွာ သူ႕ေဘးကေန က်ေနာ္ ကူျပီး ဝင္ထမ္း ေပး လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေတြဟာ မ်ဥ္းျပိဳင္ ႏွစ္ေၾကာင္း လိုပဲ။ ဆံုမိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက သိပ္ စာနာ ေၾကကြဲ တတ္တယ္။ လူသား တစ္မ်ိဳးလံုးရဲ႕ ဒုကၡ ဝန္ပိုးေတြကို ထမ္းသယ္ ထားတာ မို႔လို႔ သူ ထမ္းထားတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ကလည္း သိပ္ၾကီးေလး လြန္း ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သူဟာ သူ႔ဘဝမွာ ရယ္ေမာျပီး ေနႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ တြဲေလ်ာက္ မိမယ္ ဆိုရင္ - ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔လိုပဲ စာနာစိတ္နဲ႔ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္း လာလိမ့္မယ္။ သူ႔ အရွိန္အဝါ မွာ သနားကရုဏာ ေတြ ျပန္႔ႏွံ႕ေနတယ္။ အဲ့ဒါကို က်ေနာ္ ခံစားၾကည့္ လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေပၚ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ေတာ့ ရွိမိ မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ခဏ အၾကာေလာက္ အတူတူ တြဲေလ်ာက္သြား ႏိုင္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးကို အစားဝင္ ကူျပီး သယ္ပိုး ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပီးရင္ေတာ့ လမ္းခြဲ သြားမွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ လမ္းေတြက မတူၾကဘူး။ သူက ေကာင္းျမတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္။ ဒါေပတဲ့ သိပ္ ေကာင္းျမတ္ လြန္း ေနတဲ့သူ၊ လူသားမဆန္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းျမတ္လြန္းေနတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။


က်ေနာ္ ဇရသုဇရာ ( Zarathustra ) အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါတယ္။ သူကို႔ က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး။ ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ အတူတူ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေနႏိုင္တယ္။ သူက ကိုယ္က်င့္ အဘိဓမၼာ သမားလည္း မဟုတ္ဘူး။ သန္႔စင္ေရး သမားလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူက ဘဝကို ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္။ ဘဝက ေပးသမ်ွ အရာ အားလံုး ကိုလည္း ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္။ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္း ပါပဲ။ သူနဲ႔ အတူတူ ခင္ဗ်ား အျမဲ ေနသြားလို႔ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ သက္သက္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အျဖစ္ဟာ ေကာင္းျမတ္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ မျပည့္စံုေသးဘူး။


က်ေနာ္ ဗုဒၶ ( Buddha ) နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ရာစုႏွစ္ကို ၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္လို လူနဲ႔ ယွဥ္ယွဥ္ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ သူက အံ့ဩစရာ ေကာင္းေလာက္ တဲ့ အလွတရားနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့သူ ။ ထူးျခား ေလးနက္ျပီး လွပေနတဲ့သူ။ ၾကီးျမတ္တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကမၻာေျမေပၚမွာ ရွိမေနဘူး။ သူက ကမၻာေျမေပၚမွာ ေလ်ာက္လွမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းျပီး ေျခရာမထင္ ခ်န္ခဲ့တဲ့ သူပါ။ ခင္ဗ်ား သူ႔ေနာက္ကေန တြဲရက္လိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူဘယ္မွာ ရွိသလဲ ခင္ဗ်ား မသိႏိုင္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူက တိမ္လႊာမ်ွင္ တစ္စ နဲ႔ တူတယ္။ ရံဖန္ရံခါေတာ့ ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ ဆံုေကာင္း ဆံုမိမယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ ပဲ ျဖစ္မယ္ ။ ျပီးေတာ့ သူက ေျမကမၻာေပၚမွာ အျမစ္ တြယ္ကပ္ ေနမယ့္သူ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုး အျမင့္ အျမင့္ ေတြ႔အတြက္ ရွိေနတဲ့သူ။ ဒီလိုနဲ႔ သူက တစ္ဖက္တည္းမွာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမျပင္က သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မထိစပ္ ႏိုင္ဘူးရယ္။ သူက ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေကာင္းကင္ ဆုိရင္ ေျမကမၻာပိုင္းက လစ္လပ္ေနပါတယ္။ မီးညႊန္႔ တစ္ခုနဲ႔ တူတယ္။ လွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆီမလို၊ ခြက္မလိုတဲ့ မီးေတာက္မ်ိဳး။ ခင္ဗ်ား အဲ့ဒီ မီးညႊန္႔ကို ျမင္ႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီ မီးညႊန္႔ေလးဟာ ေကာင္းကင္ကို ျမင့္သထက္ ျမင့္ေအာင္ တက္သြားမွာပဲ။ သူ႔ကို ကမၻာေျမက ဘယ္ဟာနဲ႔မွ မတားဆီး ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာရင္ စိတ္ထဲ၊ နွလံုးထဲက နွစ္ျပီး ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ က်ေနာ္ၾကားမွာ အကြာအေဝး ေလးက ရွိေနေသးတယ္။ ဒါက ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ပါ။ ခင္ဗ်ား ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ခင္ဗ်ား ၾကားမွာ အခ်စ္က ဆြဲညွိ ေပးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလံုးသားခ်င္း နီးစပ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ပိုျပီး နီးနီး၊ ျပီးေတာ့ - နီးနီး၊ ထပ္ျပီး - နီးနီး။ အဲ့ဒီ နီးနီး ဆိုတာ မွာလည္း အကြာအေဝး တစ္ခုေတာ့ ရွိေန ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဟာ ခ်စ္ၾကသူတိုင္းရဲ႕ ဝဋ္ ဒုကၡ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။


က်ေနာ္ ေလာက္ဇူ ( Lao Tzu ) နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီမွာေတာ့ အထက္ေတြ နဲ႔ လံုးဝ မတူပဲ ကြဲျပားပါတယ္။ က်ေနာ္က သူနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ “ဆက္စပ္တယ္” ဆိုတာမွာလည္း အကြာအေဝး တစ္ခုေတာ့ အနည္းဆံုး လိုအပ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို မခ်စ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ေမးရင္- ခင္ဗ်ား ကိုယ္ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ခ်စ္သလဲ။ လုိ႔ ျပန္ေမးရေတာ့မွာ။ က်ေနာ္ ေလာက္ဇူ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာရသလို ေျပာပါတယ္။ သူနဲ႔ အတူတူ က်ေနာ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္ခ်က္က တစ္ခုတည္းပဲ။ က်ေနာ္ ေလာက္ဇူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္ၾကည့္ေနရသလို ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ သြင္ျပင္ သရုပ္သကန္ကသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ေလာက္ဇူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ သူနဲ႔ လံုးဝ အျပည့္အဝ ထပ္တူက်ျပီး ေျပာပါတယ္။ တကယ္က “သူနဲ႔ လံုးဝ အျပည့္အဝ ထပ္တူက်ျပီး ေျပာတယ္” ဆိုတာေတာင္ မမွန္ႏိုင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ဟာ သူပဲ။ သူဟာ က်ေနာ္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


သမိုင္း ဆရာေတြက သူ တကယ္ ရွိခဲ့တယ္ မရွိခဲ့ဘူး သံသယ ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့ အေနနဲ႔ ေတာ့ သူ ရွိတယ္ မရွိဘူး သံသယ မျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ေမးရင္ အခု က်ေနာ္ ရွိတယ္ မရွိဘူး ကို က်နာ္ ဘယ္လို သံသယ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ဆိုတာနဲ႔ ျပန္ေမးရပါမယ္။ က်ေနာ္ ျဖစ္တည္လာတဲ့ ခဏတိုင္းမွာ၊ သူက က်ေနာ့အတြက္ စင္စစ္ ျဖစ္တည္ လာတာပဲ။ သမိုင္းဆရာေတြက သူဟာ သမိုင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါဘူး လို႔ သက္ေသျပ ႏိုင္ခဲ့မယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲ့လို ဆိုရင္လည္း က်ေနာ့အတြက္ ေျပာင္းလဲ သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုလိုတာက က်ေနာ္ ရွိေနတဲ့ အတြက္ သူရွိေနတယ္။ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့ရဲ႕ သက္ေသ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေလာက္ဇူ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ  အျခားလူတစ္ေယာက္ကို ေျပာေနသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ။ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ ေျပာေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အျခား အမည္နာမ ေတြကေန၊ အျခား ရုပ္နာမ္ေတြကေန၊ အျခား အရာေတြကေန အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘယ္လို တပ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ ေလာက္ဇူ အေၾကာင္း ကိုပဲ ေျပာေနမယ္။


ေလာက္ဇူဟာ မဟာဝီရနဲ႔ မတူပါဘူး။ သူက သခ်ၤာမဆန္ဘူး။ ယုတၱိ ဆင္ေျခတံု တရား ေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ သူ႔ရူးသြပ္မႈ အတြင္းမွာ အလြန္႔အလြန္ ယုတၱိက်သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာက္ဇူမွာ ရူးသြပ္ေနတဲ့ ယုတၱိေဗဒပဲ ရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆိုစကားေတြကို က်ေနာ္တို႔ ထြင္းေဖာက္ ဝင္ၾကည့္တဲ့ အခါ ခင္ဗ်ား အဲ့ဒါေတြကို ခံစားလို႔ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျပတ္ျပတ္ သားသား ျမင္လိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ယုတၱိေဗဒ ရွိတယ္။ အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒ၊ အူေၾကာင္ၾကား ယုတၱိေဗဒ၊ ေၾကာင္စီစီ ယုတၱိေဗဒ စသျဖင့္ ခင္ဗ်ား နာမည္ တပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒဟာ အခက္ခဲဆံုး အပိုင္းမွာ တည္ရွိတယ္။


မဟာဝီရ ( မဟာဗီးရ္ ) ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒ ကို မ်က္ကန္း တစ္ေယာက္ ေတာင္ နားလည္ႏိုင္ ပါတယ္။ ေလာက္ဇူရဲ႕ ယုတၱိေဗဒ ကို နားလည္ဖို႔ က်ေတာ့ ခင္ဗ်ား ကုိယ္တိုင္ေတာင္ အျခား မ်က္လံုးကို ဖန္တီး ရေတာ့မယ္။ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ယုတၱိေဗဒ သမားေတြ သံုးစြဲေလ့ ရွိတဲ့ သမားရိုးက် ယုတၱိ ေဗဒ မဟုတ္ဘူ။ တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ဘဝ၊ သိမ္ေမြ႕တဲ့ ဘဝရဲ႕ ယုတၱိေဗဒ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ က ေလာက္ဇူရဲ႕ ယုတၱိေဗဒ ထဲ ေရာက္လာမယ္ - အဲ့ဒါဆို ေလာက္ဇူကို နားလည္ဖို႔ ဆိုရင္ အဲ့လူရဲ႕ စိတ္ကူး သ႑ာန္ အားလံုးကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ရ ပါေတာ့မယ္။ မဟာဝီရ ( မဟာဗီးရ္ ) အတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ကို ဘာမွ ေျပာင္းလဲေနစရာ မလိုဘူး။ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ပဲ မဟာဝီရက္ုိ နားလည္ သြား ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ သူနဲ႔က မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္း ျဖစ္ေနမယ္။ သူက ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဦးျပီး ရွိေနပါေစ - ခင္ဗ်ား ဒီပန္းတုိင္ကိုပဲ ေရာက္မွာပဲ။ သူနဲ႔ ဦးတည္ရာက အတူတူ။ တစ္ေၾကာင္းတည္းပဲ။


ေလာက္ဇူကို ခင္ဗ်ား နားလည္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား အခက္ေတြ႔ျပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ အေရွ႕ဘက္ သြားေနတာကို ခင္ဗ်ား ေတြ႔မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ျပန္ေတာ့  အေနာက္ဘက္ ကို သြားေနျပန္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေရွ႕ဟာ အေနာက္ ျဖစ္ျပီး၊ အေနာက္ဟာ အေရွ႕ပါပဲတဲ့။ သူေျပာခဲ့တယ္။ ဒီအေရွ႕ ေတြ၊ အေနာက္ေတြဟာ အတူတူ၊ တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရာအားလံုးဟာ ေပါင္းစည္း ေနၾကတယ္။ ဒါဟာ ဘဝ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ပံုစံပဲ လုိ႔ သူ ယံုၾကည္တယ္။


ဒါေၾကာင့္ ေလာက္ဇူဟာ ဘဝရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္ ရွိသူ တစ္ေယာက္ သက္သက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္ မဲ့သလား - ေလာက္ဇူလည္း အဓိပၸာယ္မဲ့ ေနပါမယ္။ ဘဝမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့ ယုတၱိေဗဒ ရွိသလား- ေလာက္ဇူလည္း အဲ့ဒီ ယုတၱိေဗဒ ရွိပါမယ္။ ဆိုလိုတာက ေလာက္ဇူဟာ ဘဝကို ရိုးရွင္းစြာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ ထားတယ္။ ဘဝထဲကို အျခား ဘယ္ဟာမွ ေပါင္း မထည့္ဘူး။ ဘယ္ဟာကိုမွ ေရြးခ်ယ္ မေကာက္ယူဘူး။ ဘဝဟာ ဘာျဖစ္သလဲ - အဲ့အတိုင္း သူ ရိုးစင္းစြာ လက္ခံရံုေလးပဲ။


ေလာက္ဇူရဲ႕ အႏွစ္သာရ အျမဳေတကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲရတာက - သူဟာ ခင္ဗ်ားလို သာမာန္လူ မို႔လို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ား ဒါကို နားလည္မွသာ သူ႔ကို နားလည္ ႏိုင္မယ္။ ဗုဒၶနဲ႔ ပတ္သက္္လို႔ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ ထားမိမွာက ဗုဒၶဟာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ သူ ၊ ခင္ဗ်ား အထက္က လူ။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အထက္ဝန္းက်င္မွာ ကြန္႔ျမဴး တည္ရွိေနမယ့္သူ ။ အဲ့လို ခင္ဗ်ား အမွတ္ရေနႏိုင္တယ္။ ေလာက္ဇူ အတြက္ေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အနီးအပါး ရွိေနရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ေမ့ေလ်ာ့ရင္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနဦးမယ္။ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို သတိ မူခ်င္မွ မူမိမယ္။ ဘာလို႔ဆို သူက သာမာန္ ရိုးရိုး ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ တကယ့္ကို ထူးထူးျခားျခား ရိုးစင္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ ေလာက္ဇူရဲ႕ အလွပဲ ။


တမူထူးျခားသူ ျဖစ္လာဖို႔က ရိုးပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အားစိုက္ထုတ္မႈပဲ လိုအပ္တယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အသစ္ေတြ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေန ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ေလးနက္ အတြင္းက်တဲ့ နည္းနာ တစ္ခုပါ။ ခင္ဗ်ား အလြန္ အလြန္ ေျပာင္းလဲ သြားလိမ့္မယ္။ ေျမၾကီးနဲ႔ မနီး ေလာက္ေအာင္ လံုးဝ ထူးျခား သြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိုးစင္းတဲ့ အျဖစ္ရဖို႔ ဆိုတာ ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ အထူးျခားဆံုး ေတြထဲက အထူးျခားဆံုး တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အားစိုက္ထုတ္မႈ မလိုအပ္ဘူး။ ဘယ္အားစိုက္ထုတ္မႈ မွ မရွိတာပဲ လိုအပ္တယ္။ ဘာကိုမွ ေလ့က်င့္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္နည္းနာ၊ ဘယ္လမ္းကိုမွ ေရြးခ်ယ္ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရိုးရွင္းတယ္ - ခင္ဗ်ား နားလည္ဖို႔ တစ္ခု ပဲ လိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာဝနာေတာင္ အကူအညီ ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဗုဒၶ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ဘာဝနာဟာ ကူညီေပးတယ္။ ေလာက္ဇူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ ဘာဝနာလည္း မကူေပးႏိုင္ဘူး။ နားလည္ ရံုမ်ွသာ ရွိပါတယ္။ ဘဝကို ဘဝအတိုင္း နားလည္ရံုမ်ွ ေလးပဲ။ သတၱိရွိရွိ ေနထိုင္ ရွင္သန္ရံု မ်ွေလးပဲ။ ဘဝကေန ထြက္မေျပးဘူး၊ ဘဝကေန မဖံုးကြယ္ဘူး။ ဘဝကို သတၱိနဲ႔ ရင္ဆိုင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး၊ အထက္ဘံု ေရာက္ေရာက္၊ ငရဲ က်က် - ဘဝကို ဘဝအတိုင္း ရိုးရွင္းစြာ ရင္ဆိုင္ လက္ခံတယ္။


ေလာက္ဇူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ၊ ေလာက္ဇူကို နားလည္ဖို႔ သိပ္ခက္ခဲပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ား - ေလာက္ဇူ တစ္ေယာက္ကို သိနားလည္ ရင္ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ ေလာက္ဇူ ျဖစ္ျပီးသားပါ။ ဗုဒၶကို သိနားလည္ ဖို႔ အတြက္က ခင္ဗ်ား ဗုဒၶ ျဖစ္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာက္ဇူကို သိနားလည္ဖို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ေလာက္ဇူ ျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။


ကြန္ျဖဴးရွပ္ဟာ ေလာက္ဇူကို သြားေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာစကား ရွိတယ္။ ေလာက္ဇူက အဘိုးၾကီးပါ၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္က ေလာက္ဇူထက္ ငယ္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္က အဲ့မွာ ေလာက္ဇူကို လူ မသိဘူး။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ကိုေတာ့ လူတိုင္း သိၾကတယ္။ ဘုရင္၊ မင္းဧကရာဇ္ ေတြက သူ႔ကို နန္းေတာ္ထဲ ထိ  ပင့္ဖိတ္ ၾကတယ္။ ပညာရွိေတြက သူ႔ရဲ႕ အၾကံဥာဏ္ကို ယူဖို႔ ေရာက္ လာၾကတယ္။ အဲ့သည္ ေခတ္အခါက ကြန္ျဖဴးရွပ္ဟာ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ပညာအရွိ ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း သူ သိလာတာက သူ႔ရဲ႕ ပညာဥာဏ္ ဟာ အျခားသူေတြ အတြက္သာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ အတြက္ သူ မဟုတ္ဘူး။ သူ မေအးခ်မ္းဘူး။ သူ တစ္ခုခု ကို မရေသးဘူး။ လို ေနေသးတယ္။ သူဟာ တကယ့္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္တဲ့ သူ ။ အျခားသူေတြ ကို ေကာင္းေကာင္း အကူအညီ ေပးႏိုင္တဲ့သူ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေတာ့ အကူအညီ မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သိနားလည္ ထားတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို ကူညီႏိုင္မယ့္ အျခား တစ္ေယာက္ ကို သူ ရွာေဖြ ရေတာ့တယ္။ သမားရိုးက် ပညာရွိေတြက သူ႔ကို မကူညီ ႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို သူတို႔ေတာင္ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဆီ အကူအညီ ေတာင္းဖို႔ လာ လာေနရတာ မို႔လို႔။ အဲ့ဒီ ေခတ္က တကယ့္ က်မ္းတတ္၊ စာတတ္ေတြ လည္း အကူအညီ မေပးႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔ ျပႆနာေတြကို အျမဲ လာလာ ေမးေနရလို႔။ အဲ့ေတာ့ အျခား တစ္ေနရာရာ မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတာ့ ရွိရမယ္။ ေလာကၾကီးက အက်ယ္ၾကီး ပါ- သူ လ်ိဳ႕ဝွက္ျပီး စတင္ ရွာေဖြေတာ့တယ္။

သူ႔ကို ဘယ္သူ အကူအညီ ေပးႏိုင္မလဲ သူ႔ရဲ႕ တပည့္ ေရာင္းရင္းေတြ ေစလႊတ္ျပီး စံုစမ္း ခိုင္း ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး အခ်က္အလက္ တစ္ခု နဲ႔ အတူ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်က္အလက္က - လူတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔နာမည္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ သူ႔ကို အဘိုးအိုၾကီး လို႔ ေခၚၾကတယ္။ တကယ္လည္း ေလာက္ဇူ ( Lao Tzu ) ဆိုတာ အဘိုးအိုၾကီး လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုးဟာ သူ႔နာမည္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔နာမည္ကို ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ သူ ဘယ္အခ်ိန္က ေမြးတာလဲ- သူ႕ကို ဘယ္သူေတြ သိၾကေသးလဲ- သူ႔အေဖက ဘယ္သူလဲ- သူ႔အေမက ဘယ္သူလဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မသိရတဲ့ သူပဲ။ သူဟာ နွစ္ေပါင္း ကိုးဆယ္ေလာက္ ေနထိုင္ ခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီ လာေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဆိုတာေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါး ပါတယ္။ သူ႔ကို နားလည္ နိုင္ဖို႔ အတြက္ ပံုမွန္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတူညီတဲ့ အျမင္ ၊ အသိ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အတြက္လည္း ရွားပါးလြန္းေနတာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုရမယ္ ။

ကြန္ျဖဴးရွပ္ဟာ အဘိုးအိုၾကီး ရွိေနတယ္ ၾကားေတာ့ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလာက္ဇူကို စျပီး ျမင္ရစဥ္ မွာပဲ သူခံစား မိလိုက္တယ္။ ဒီလူဟာ အသိဥာဏ္ ၾကီးမားတဲ့သူ၊ နားလည္မႈ အျပည့္ရွိေနတဲ့သူ၊ ၾကီးျမတ္တဲ့သူ ၊ ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္ပဲ လို႔ ခံစားမိတယ္။ အဲ့လိုပဲ တစ္စံုတစ္ခု လည္း အဲ့မွာ ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွန္း မသိဘူး။ မထင္ရွားဘူး။ ပီပီသသ မရွိဘူး။ ေလာက္ဇူကို သူ ျမင္ေန ရတာက အျပည့္အဝ ရိုးရွင္း ေနေပမယ့္ ဒီလူဟာ သာမာန္ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူသိမိ လိုက္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခု ဖံုးကြယ္ ေနတယ္။ ဒီလူ႔မွာ အျမဳေတ ရတနာ တစ္ပါး ရွိေနတယ္။ သူ အဲ့လို ျမင္ပါတယ္။

ကြန္ျဖဴးရွပ္က ေမးတယ္။ “ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အသင့္မွာ အဘယ္ အယူ ရွိပါသလဲ။ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို အဘယ္နည္းလမ္းနဲ႔ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ရပါမလဲ။” ဒီေမးခြန္းကို ေမးတာက ကြန္ျဖဴးရွပ္ဟာ ကိုယ္က်င့္ေဗဒ ဝါဒီ တစ္ေယာက္ မို႔လို႔။   ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလ ရွိရင္ ေကာင္းျမတ္ရာကို ခံစားရမယ္ ဆိုတာ သူ႔အေတြးအျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာက္ဇူက ရယ္တယ္။ “ခင္ဗ်ားမွာ ကိုယ္က်င့္တရား မရွိတဲ့ အခါမွ ဒီလို ေမးခြန္းမ်ိဳး ထြက္ေပၚ လာတာပါ။ ခင္ဗ်ားမွာ  သီလ သမာဓိ မရွိတဲ့ အခါမွ  သီလ၊ သမာဓိ ဆိုတာ ဘာလဲ ေတြးေတာမိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုျပီးသူ တစ္ေယာက္ အတြက္ သီလ ဆိုတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုက သီးျခား ရွိမေနပါဘူး။ မထင္ရွားေနဘူး။ ကုိယ္က်င့္တရား တကယ္ ျပီးျပည့္စံု တဲ့သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာ ဘာလဲ သူသိေနမွာ ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မရူးစမ္းပါနဲ႔ သူငယ္။ ဘာကို ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပါလဲ။ သဘာဝ တက် ေနရံုမ်ွေလးပါ”

ေလာက္ဇူမွာ ျပင္းထန္တဲ့ စြမ္းအားမ်ိဳး ရွိေနပါတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ဣေျႏၵ မဆည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အသူရာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနားမွာ ေနလိုက္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္လို ေၾကာက္ရြံ႕သြားတယ္။ သူ အျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ - သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္မွာ ေစာင့္ဆိုင္း ေနတဲ့ သူ႔ တပည့္ ေရာင္းရင္းေတြ အံ့အားတၾကီး ျဖစ္သြား ၾကတယ္။ ဆရာ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဟာ ၾကီးက်ယ္ ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဘုရင္ ဧကရာဇ္ အသီးသီးဆီ သြားလာ ႏိုင္ေနတဲ့သူ။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူကိုမွ သူ မတုန္လႈပ္ ခဲ့ဖူးဘူး။  သူ အခု တုန္ယင္ ေနတယ္။ ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ား ေအးစက္ေနတယ္။ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ က်ေနတယ္။ သူတို႔ေတြ မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လာ ခဲ့သလဲ။ ေလာက္ဇူ ဆိုတဲ့ ဒီအဘိုးအိုၾကီးက သူတို႔ ဆရာ ကြန္ျဖဴးရွပ္ကို ဘာလုပ္လိုက္ ပါသလဲ။ သူတို႔ ေတြ ဝိုင္းအံုျပီး ေမးၾကတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္က - “ခဏေနပါဦး။ ငါ့စိတ္ကို ငါျငိမ္ေအာင္ ထားပါရေစဦး။ ဒီလူဟာ အႏၱရာယ္ ၾကီးတဲ့သူ ျဖစ္ေနတယ္” တဲ့။

အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ သူ႔ ေရာင္းရင္းေတြကို ေလာက္ဇူ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ “ဆင္လို ၾကီးမားတဲ့ သတၱဝါၾကီးေတြကို ငါသိပါတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လို လမ္းေလ်ာက္ၾကသလဲ ငါသိတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ဖံုးကြယ္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြ ရွိတာ ငါၾကားပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ကူးခတ္ သြားလာသလဲ ငါသိတယ္။ ကမၻာေျမျပင္ ရဲ႕ ဟိုးအထက္ မိုင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ငွက္ၾကီးေတြ ပ်ံသန္းေနၾကတာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ပ်ံသန္းေနၾကသလဲ ငါသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူကေတာ့ နဂါးတစ္ေကာင္ပဲ။ သူ ဘယ္လို လမ္းေလ်ာက္သလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ သူ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ သူဘယ္လို ပ်ံသန္းသြားလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ သူ႔ အနားကို မသြားပါနဲ႔။ အသူရာ ေခ်ာက္တစ္ခုလိုပဲ - ေသမင္းနဲ႔ တူတယ္။”

ဒါဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ ပါ။ တစ္နည္း အားျဖင့္ ဆိုရင္ သူဟာ အထူးျခားဆံုး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶလို ထူးျခားပံုမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ ထူးျခားပံုက လံုးဝ ကြဲျပားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားပံုက မထင္ရွား၊ မျပတ္သားဘူး။ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့ ရတနာ တစ္ပါးလိုပဲ။ သူက ခရစ္ရွနလို ဒ႑ာရီ မဆန္ဘူး။ သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္ ဒ႑ာရီကိုမွ သူ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘဝ တစ္ခုလံုးက ဒ႑ာရီ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ ဘယ္လို ေလ်ာက္လွမ္းသလဲ။ သူဘယ္လို ရွဳျမင္သလဲ။ သူဟာ ဘယ္လမ္းမွာလဲ- ဒါေတြ အားလံုး ဒ႑ာရီ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ ျဖစ္တည္ခ်က္ တစ္ခုလံုးဟာ ဒ႑ာရီပဲ။

သူဟာ ေယရွဳခရစ္လို ဝမ္းနည္းမေနဘူး။ သူ ရယ္ေမာ ေနႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အူလိႈက္ သည္းလိႈက္ ကို ရယ္ေမာ ေနႏိုင္တယ္။ သူ႔ကို ရယ္ေမာရင္း ေမြးဖြား လာသူ လို႔ေတာင္ ေျပာေလ့ ရွိၾကတယ္။ ကေလးငယ္တိုင္းဟာ ငိုေၾကြး ေအာ္ဟစ္ ျပီး ေမြးဖြား လာသူပါ။ သူကေတာ့ ရယ္ေမာျပီး ေမြးဖြား လာတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါဟာ အမွန္ပဲ လို႔ က်ေနာ္ “ခံစား” မိပါတယ္။ ေလာက္ဇူလို လူတစ္ေယာက္ဟာ ရယ္ေမာျပီး ေမြးဖြား လာလိမ့္ မယ္။ သူဟာ ေယရွဳလို ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ ရယ္ေနမယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ရယ္ေမာေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ရယ္ေမာေနသံ အတြင္းဘက္မွာ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမႈ ရွိေနပါတယ္။ ဂရုဏာ တရား ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား အေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ အားလံုး အေၾကာင္း ေၾကကြဲဆို႔နင့္ေနမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူဟာ အေပၚယံေၾကာ ရယ္ေမာေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ဇရသုဇရာ လည္း ရယ္ေမာ ေနႏိုင္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဟာသ ရယ္ေမာပံုက ကြဲျပားပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမႈ မရွိဘူး။ ေလာက္ဇူဟာ ေယရွဳနဲ႔ ဒီလို ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမႈမွာ တူလည္း တူတယ္။ မတူလည္း မတူဘူ။ ေလာက္ဇူဟာ ဇရသုဇရာနဲ႔ ဒီလို ရယ္ေမာေနမႈမွာ တူလည္း တူတယ္။ မတူလည္း မတူဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈက ရယ္ေမာျခင္း ျဖစ္ျပီး၊ သူ႕ရဲ႕ ရယ္ေမာမႈက ေၾကကြဲဝမ္းနည္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဒြိ၊ ပဋိပကၡေတြ ေပါင္းဆံု သြားတယ္။ သူ႔ဆီမွာ အခ်ိဳးက်က် ေပါင္းစပ္သြားတယ္။ သူမွာ အသံစံု လိုက္ဖက္စြာနဲ႔ တြဲစပ္ေနပါတယ္။

ဒါဟာ က်ေနာ္ သူ႔အေၾကာင္း “ဖြင့္ဆိုရွင္းျပ” ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါကို ဂရုျပဳ ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႕အၾကားမွာ ဘယ္အကြာအေဝး မွ မရွိဘူး။ သူဟာ က်ေနာ့ကို ျဖတ္ျပီး ခင္ဗ်ားကို စကားေျပာ ေနတယ္။ ရုပ္ခႏၶာ ကြဲျပားမယ္။ အမည္ နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနမယ္။ အသြင္သ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ “တစ္ခုတည္း” ကေန ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။


.........................................
Ref: Osho 
........................................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
.........................................