ဗုဒၶဘာသာ၏ ကမာၻပ်က္ပံု

by ျဖစ္ရပ္ဆန္းက်ယ္ on Wednesday, November 23, 2011 at 2:37pm

 

ျဖစ္ျဖစ္သမ်ွအရာဝတၳဳအစုစုသည္တစ္ေန႔က်လွ်င္ဧကန္မုခ်ပ်က္ရမည့္အနိစၥတရားသာျဖစ္ပါတယ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္သတၱဝါတုိ႔ ေနရာဤကမာၻေလာကၾကီးလည္း ထုိအနိစၥနယ္ပယ္မွာ ပါဝင္ေနတာျဖစ္လုိ႔
ခုိင္ျမဲတည္တံ့ေနမွာမဟုတ္ပဲ တစ္ေန႔က်လ်ွင္ ဧကန္မုခ်ပ်က္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ကမာၻေလာကပ်က္ဖုိ႔ရာ အေၾကာင္းတရားသုံးမ်ဳိးရွိပါတယ္။

အဲဒါကဘာေတြလဲလုိ႔ဆုိေတာ့  -
မီးေၾကာင့္ပ်က္စီးျခင္း
ေရေၾကာင့္ပ်က္စီးျခင္း
ေလေၾကာင့္ပ်က္စီးျခင္း   -  တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။


မီးဖ်က္သည့္ ကမာၻ(၇)ကမာၻ၊
ေရဖ်က္သည့္ကမာၻ(၁)ကမာၻ၊
မီးဖ်က္သည့္ ကမာၻ(၇)ကမာၻ၊
ေရဖ်က္သည့္ကမာၻ(၁)ကမာၻ၊

ဤသုိ႔ေသာနည္းအားျဖင့္
မီးျဖင့္ဖ်က္ေသာကမာၻ(၅၆)ၾကိမ္ ၊
ေရျဖင့္ဖ်က္ေသာကမာၻ(၇)ၾကိမ္ ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့(၆၃)ၾကိမ္ ၊
ထုိ႔ေနာက္(၆၄) ၾကိမ္ေျမာက္မွာေလျဖင့္ဖ်တက္ေသာ ကမာၻျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက မီးေၾကာင့္(၇)ၾကိမ္ပ်က္ျပီးလ်ွင္ ေရေၾကာင့္တစ္ၾကိမ္ပ်က္ပါတယ္။
ေနာက္မီးေၾကာင့္ (၇)ၾကိမ္ပ်က္ျပီးလ်ွင္ ေရေၾကာင့္ (၁)ႀကိမ္ပ်က္ျပန္တယ္။
အဲလုိနည္းနဲ႔ မီးေၾကာင့္(၅၆)ၾကိမ္၊ေရေၾကာင့္(၇)ၾကိမ္။ အားလုံးေပါင္းေတာ့(၆၃)ၾကိမ္၊ ထုိေနာက္(၆၄)ၾကိမ္ေျမာက္ေရာက္ရင္ ေလေၾကာင့္တစ္ၾကိမ္ပ်က္မယ္လုိ႔ဆုိလုိျဖင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကမာၻပ်က္ျခင္းသုံးပါးမွာ မီးေၾကာင့္ပဌမစ်ာန္သုံးဘုံးပ်က္ပါတယ္။
ေရေၾကာင့္ ဒုတိယစ်ာန္သုံးဘုံပ်က္ပါတယ္။
ေလေၾကာင့္တတိယစ်ာန္သုံးဘုံးပ်က္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ(၃၁)ဘုံကုိ ထည့္ေျပာဖုိ႔လုိပါတယ္။

ျဗဟၼာဘံု ႏွစ္ဆယ္
ျဗဟၼပါရိသဇၨာ၊ ျဗဟၼပုေရာဟိတာ၊ မဟာျဗဟၼာ ၊ (ရူပ ပထမစ်ာန္ ၃- ဘံု)
ပရိတၱာဘာ၊ အပၸမာဏာဘာ၊ အာဘႆရာ၊ (ရူပ ဒုတိယစ်ာန္ ၃- ဘံု)
ပရိတၱာသုဘာ၊ အပၸမာဏာသုဘာ၊ သုဘကိဏွာ၊ (ရူပ တတိယစ်ာန္ ၃- ဘံု)
ေ၀ဟပၹဳိလ္ ၊ အသညသတ္ ၊ အဝိဟာ ၊ အတပၸါ ၊သုဒႆာ၊ သုဒႆီ၊ အကနိ႒၊ (ရူပ စတုတၳစ်ာန္ ၇- ဘံု)
အာကာသာနဥၥာယတန၊ ၀ိညာဏဥစၥာယတန၊ အာကိဥၥာညာယတန၊ေနဝသညာနာသညာယတန (အရူပစ်ာန္ ၄- ဘံု)

နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္
စတုမဟာရာဇ္ ၊ တာ၀တိ ံသာ ၊ ယာမာ ၊ တုသိတာ ၊ နိမၼာနရတိ ၊ ပရနိမၼိတ၀သ၀တီၱ

လူ႕ဘံု တစ္ဘံု
လူ႔ဘံု

အပါယ္ ေလးဘံု
ငရဲဘံု ၊ တိရစာၦန္ဘံု ၊ ၿပိတၱာဘံု ၊ အသူရကာယ္ဘံု။

- ဆုိျပီး ဗုဒၶဘာသာအရ (၃၁)ဘုံျဖစ္ပါတယ္။

မီးေၾကာင့္ပ်က္စီးရမည့္ ကမာၻၾကီးမွာ ပ်က္ခ်ိန္တန္လ်ွင္ ေရွ့ဦးစြာ ေန(၇)စင္းအနက္က ေန(၂)စင္းေပၚလာမွာပါ။
ရုိးရုိးသာမန္ေနက ေန႔အခါထြက္ျပီး၊အသစ္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေနက ညအခါဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသျဖင့္
ညဥ့္အခါဟူ၍ပင္မရွိေတာ့ပါ။ထုိေနအသစ္ရဲ့ပူေလာင္မွဳေၾကာင့္ ျမစ္ငယ္၊ေခ်ာင္းငယ္မ်ားမွာရွိတဲ့
ေရေတြခန္းေျခာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ (၃)စင္းေျမာက္ေနထြက္လာမွာပါ။
အဲဒီေနေၾကာင့္ ေနေၾကာင့္ ျမစ္ၾကီးမ်ားမွာရွိေသာ ေရေတြခန္းေျခာက္လာမွာပါ။
ေနာက္(၄)စင္းေျမာက္ ေနအသစ္ထြက္ေပၚလာျပန္ေတာ့ ဟိမဝႏၱာအတြင္းမွာရွိတဲ့
အုိင္ၾကီး(၇)အုိင္မွ ေရမ်ားလည္းခန္းေျခာက္လာမွာပါ။
ေနာက္(၅)စင္းေျမာက္ေနအသစ္ထြက္ေပၚလာျပန္ေတာ့ သမုဒၵရာအတြင္းမွ ေရမ်ားခန္းေျခာက္မွာပါ။
ေနာက္(၆)စင္းေျမာက္ေနအသစ္ထြက္ေပၚလာျပန္ေတာ့ ကမာၻေလာကၾကီးအတြင္းမွာ အစုိဓာတ္ဟူသမ်ွမရွိေတာ့ပဲ၊ေနာက္ဆုံး(၇)စင္းေျမာက္ေနထြက္လာျပန္ေတာ့ ဤကမာၻေလာကၾကီးႏွင့္တကြ ဤကမာၻေလာကမ်ဳိးတစ္သိန္းမ်ွ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာက္ေလာင္လ်ွက္ ကာလအေတာ္ၾကာလ်ွင္
ကမာၻေျမျပင္မွ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘုံတုိင္ေအာင္ မီးေတာက္မီးလ်ွံစြဲကာ ဟိမဝႏာၱေတာင္၊ျမင္းမုိရ္ေတာင္၊
စၾကာဝဠာေတာင္ၾကီးမ်ားႏွင့္တကြေငြ၊ေရႊ၊ရတနာ၊နီလာ၊ ျမသား၊အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ဗိမာန္မ်ားလည္း
မတိမ္းသာ မေရွာင္သာေလာင္စာခ်ည္းျဖစ္ရၾကရတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။
မီးေလာင္စာမရွိ၍ မီးေတာက္မီးလ်ွံျငိမ္းလ်ွက္ ျပာအမွဳန္႔မ်ွ မက်န္ေတာ့မွ ကမာၻၾကီးပ်က္ျခင္းကိစၥျပီးတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

ေရဖ်က္တဲ့ အလွည့္နဲ႔ၾကဳံတဲ့အခါ၊ေရေၾကာင့္ပ်က္တဲ့ကမာၻအလွည့္မွာေတာ့ ဒီလုိဆုိထားတာေတြ့ရပါတယ္။
ေရဖ်က္ေသာကမာၻမွာ ဒုတိယစ်ာန္သုံးဘုံတုိင္ေအာင္ ဆားခဲကုိေရတြင္ခ်၍ ေၾကသကဲ့သုိ႔
ဒီကမာၻၾကီးလည္း အထက္ ဒုတိယစ်ာန္သုံးဘုံတုိင္ေအာင္ တစ္ျဖည္းျဖည္းပ်က္စီးသြားတယ္လုိ႔ဆုိထားပါတယ္။

ေလေၾကာင့္ပ်က္တဲ့ကမာၻမွာလည္း ေလမုန္တုိင္းက်လုိ႔ စိစိညက္ညက္ ေၾကမြသကဲ့သုိ႔
တတိယစ်ာန္သုံးဘုံတုိင္ေအာင္ စၾကဝဠာ ကုေဋတစ္သိန္းလုံး မုန္႔မုန္႔ညက္ညက္ေၾကေပ်ာက္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။
အက်ယ္ကုိဖတ္ခ်င္ရင္ ဝိသုဒၶိမဂ္ အဌကထာတြင္ဖတ္လုိ႔ရပါတယ္။

ဤသုိ႔ကမာၻေလာကၾကီးရဲ့ ပ်က္စီးေနရာ အခ်ိန္အခါသည္ ႏွစ္ေပါင္း မည္မ်ွၾကာသည္ဟု
မခန္းမွန္းနုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ၾကာပါတယ္။ (၁၀)ႏွစ္တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္းတက္၍
အသက္အသေခ်ၤယ်တမ္းသုိ႔ေရာက္၊အဲဒီအသေခ်ၤယ်တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္၍
(၁၀)ႏွစ္တမ္းသုိ႔ေရာက္၊ဤတက္ကပ္၊ဆုတ္ကပ္ တစ္စုံကုိ အႏၱရကပ္(အၾကားကပ္)လုိ႔ေခၚပါတယ္။
ကမာၻေလာကၾကီး မီးေလာင္၍ ပ်က္စီးရာ ေနရာ အခ်ိန္အခါက ထုိအႏၱရကပ္ေပါင္း(၆၄)ကပ္မွ်ၾကာပါတယ္။
ထုိ႔သုိ႔ ပ်က္စီးျပီးေနာက္ ကမာၻအသစ္မျဖစ္ခင္၊ ကမာၻသစ္မတည္ခင္ ပ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္ကလည္း
အႏၱရကပ္(၆၄)ကပ္ၾကာတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

ကမာၻပ်က္ေနတုန္းအခ်ိန္မွာ၊ကမာၻအသစ္မျဖစ္ခင္အခ်ိန္မွာ သတၱဝါေတြက မီးမေလာင္တဲ့
အထက္ ျဗဟၼာျပည္ကုိေရာက္ေနတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ေရာက္ရသလဲလုိ႔ဆုိေတာ့
ကမာၻမပ်က္ခင္ အႏွစ္တစ္သိန္းေလာက္ေစာျပီး နတ္မ်ားက “အႏွစ္တစ္သိန္းလြန္လ်ွင္ ကမာၻပ်က္လိမ့္မယ္ဆုိျပီးေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၾကားၾကားသမ်ွေသာ သတၱဝါေတြက
ေရွးကလုိ မေမ့မေလ်ာ့နုိင္ၾကေတာ့ပဲ ကုသုိလ္တရားမ်ားပြားမ်ားေနၾကျပီး
ကမာၻပ်က္ခါနီးအခ်ိန္အခါေရာက္ေတာ့ အားလုံးပင္ျဗဟၼာျပည္ကုိေရာက္ဖုိ႔ရန္
စ်ာန္တရားမ်ားကုိရရွိၾကတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ နိယတ မိစၦာဒိ႒ိ အယူရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားမွတစ္ပါး
သတၱဝါဟူသမ်ွ တစ္ကမာၻလ်ွင္ တစ္ခါေတာ့ ျဗဟၼာ့ျပည္ကုိေရာက္ၾကတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

(နိယတ မိစၦာဒိ႒ိရွိတဲ့သူက) ပဥၥာနႏၵိယကံထုိက္တဲ့သူထက္အျပစ္ၾကီးပါတယ္။
ပဥၥာနႏၵိယကံထုိက္သူက ကမာၻပ်က္လ်ွင္ အျပစ္ေၾကေသာ္လည္း နိယတမိစၦာဒိ႒ိ ရွိသူကေတာ့
ကမာၻပ်က္လည္း ငရဲသက္တန္းမကုန္ေသးလ်ွင္ အျခား မပ်က္တဲ့ကမာၻသုိ႔ေျပာင္းျပီးခံရတာပါ။
နိယတမိစၦာဒိ႒ိဆုိတာက ကုသုိလ္မရွိ၊အကုသုိလ္မရွိ။ကံဆုိတာမရွိ၊ကံရဲ့အက်ဳိးတရားဆုိတာမရွိ၊
သတၱဝါအသတ္ကုိသတ္လ်ွင္ လည္း သတ္တဲ့သူမခံပဲ ေသေစတတ္တဲ့ လက္နက္ပဲ ခံရတယ္
ေရွးဘဝလည္းမရွိ၊ေနာက္ဘဝလည္းမရွိ စတဲ့အယူဝါဒေတြကုိ စြဲစြဲျမဲျမဲခံယူထားတဲ့ အယူဝါဒျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအယူကုိယူတဲ့သူက မိစၦာအယူရွိတဲ့ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္သည္ ကမာၻပ်က္ေသာ္လည္း ငရဲသက္တန္း မေစ့ေသးလ်ွင္ အျခားကမာၻကုိေျပာင္းျပီးခံရတယ္လုိ႔ဆုိလုိတာပါ။

ဒါက ကမာၻပ်က္ပံုျဖစ္ပါတယ္။အားလုံးဗဟုသုတရေစလုိတာေၾကာင့္ေရးသားလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ကုိးကား။     ။

1. အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ
2. နဝဓုတဂၤါစာရမဟာေထရ္၏ကမာၻ့ဂႏၳဝင္သာသနာ့သင္ခန္းစာက်မ္း
3. ဝိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာက်မ္း

 Cradit  :  ရွစ္ပါးမဂၢင္ နိဗၺာန္ဝင္ (and) အရွင္ဝိမဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္၊အိႏၵိယနုိင္ငံ)