မိဘတို႔ႏွင့္ ကဲြကြာျခင္း ကင္းၾကပါေစ

by စကိုင္းနက္ လိုင္း on Friday, November 11, 2011 at 12:05am

 

             မိဘနဲ႔ ေဝးရ၊ ခဲြရမွာကို အလြန္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ငယ္တုန္းက မိဘေတြကေန
            ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ ဝတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မိဘနဲ႔ မခဲြႏိုင္လို႔
            ညအိပ္ရင္ အိမ္ျပန္အိပ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ … 'ကိုရင္ဆိုတာ အိမ္မွာ
            မအိပ္ေကာင္းဘူး၊ ငရဲၾကီးတတ္တယ္' လို႔ ရြာဦးဘုန္းၾကီး မိန္႔ဆိုတာနဲ႔
            ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းမွာပဲ အိပ္ေတာ့တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့
            အေမတို႔ဆီသြားၿပီး 'လူထြက္မယ္' ေျပာေတာ့၊ အေမက 'မထြက္ပါနဲ႔ ကိုရင္ရယ္။
            လူထြက္ရင္ ဆင္းရဲလိမ္႔မယ္။ အခုလို သကၤန္းဝတ္ေနေတာ့ အေမတို႔လည္း
            ကုသိုလ္ရတယ္' တဲ့။ အေမတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ကိုရင္လူထြက္ေရး အစီအစဥ္
            ပ်က္ခဲ့တယ္။

            ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္မွာ မိဘနဲ႔ ခဲြၿပီး မေကြးစာသင္တိုက္မွာ
            ပရိယတၱိစာေပသင္ဖို႔ ရြာဦးဘုန္းၾကီးကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔တယ္။ ဘယ္လိုမွ
            မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ေန႔ရွိသေရြ႔ မိဘကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ ေႏြရာသီ
            ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အျမန္ေရာက္ပါေစဆိုၿပီး ရက္ေတြလေတြ ေန႔တိုင္း
            ေရတြက္မိတယ္။ တေပါင္းလ က်င္းပတဲ့ စာေမးပဲြၿပီးတာနဲ႔ ရြာကို
            အျမန္ျပန္ခဲ့တယ္။ မိဘကလည္း သား ျပန္လာတာဆိုေတာ့ ဝမ္းသာအားရ
            ပီတိျဖာလို႔ေပါ့။

            အေမက 'ကိုရင္ စာသင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ စားေရးေသာက္ေရး အဆင္ေျပလား။
            အဆင္မေျပရင္ အေမတို႔ကို ေျပာပါ။ စာေမးပဲြေရာ ေျဖႏုိင္လား။ စာကို
            ၾကိဳးစားပါ။ ဘုန္းၾကီးဝတ္လည္း စာတတ္မွ။ စာမတတ္ရင္ လူေတာမတိုးဘူး
            ကိုရင္။ လူ႔ဘဝလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ စာမတတ္ရင္ ေအာက္က်ေနာက္က် ေနရတယ္။
            အေမတို႔က ဆင္းရဲတယ္။ စာလည္း လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မတတ္ဘူး။ ကိုရင္ကို
            အေမတို႔လို မျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ' တဲ့။

            ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ကာလမွာ အေမတို႔ဆီသြားလိုက္၊ ေက်ာင္းျပန္လာလိုက္နဲ႔
            အလြန္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ရြာနဲ႔ တႏွစ္ေက်ာ္ ေဝးေနတာဆိုေတာ့ တရက္နဲ႔ တရက္
            ကုန္ဆုံးမွာေတာင္ မေရတြက္မိဘူး။ စာသင္တိုက္ျပန္ဖို႔ ရက္က တျဖည္းျဖည္း
            နီးကပ္လာၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အသိတခု ဝင္လာတယ္။ 'ေၾသာ္ … ငါ အေမတို႔နဲ႔
            ခဲြရဦးမွာပါလား' ဆိုတဲ့အသိ။ ျပန္မယ့္ရက္ေရာက္ေတာ႔ အေမကိုယ္တိုင္
            ကားဂိတ္လိုက္ပို႔တယ္။ တလမ္းလုံး အေမက ေမတၱာစကားေတြနဲ႔ မွာၾကားပါတယ္။
            'လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ စာၾကိဳးစား။ က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္။
            အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ အေမတို႔ဆီ စာေရးလိုက္' နဲ႔ေပါ့။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့
            အေမ့ခမ်ာ တဘက္ေလး ပခုံးတင္ၿပီး၊ ကန္ေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့
            အေမ့မ်က္ႏွာကို အခုထိ ေမ့လို႔မရဘူး။

            ျပန္သာျပန္ခဲ့ရတာ အေတာ္ဝမ္းနည္းတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က
            စာေမးပဲြေအာင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

            မေကြးစာသင္တိုက္မွာ ၂ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ေအာင္ၿပီး ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္မွာ
            ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းၿပီး စာသင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ တျခား
            ဘာမွစိတ္မဝင္စားဘဲ အေမမွာတဲ့ စကားေတြ၊ ၾကိဳးစားရမယ့္ အေၾကာင္းေတြကို
            သတိရတယ္။ စာတတ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိတရားေၾကာင့္ စာကုိပဲ ၾကိဳးစားပါတယ္။

            ေနာက္အသိတခုက ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းၾကီးစကားပါ။ 'ကိုရင္ … မင္း
            ရြာမွာေနခ်င္ရင္ စာေမးပဲြေအာင္ဖို႔ မလိုဘူး။ စာတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။
            ကိုယ္သင္ေနတဲ့စာကို တတ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ။ ကိုရင္ေနတဲ့ အင္းစိန္
            စာသင္တိုက္ၾကီးက သံဃာလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ေက်ာင္းတိုက္ကလည္း
            အလြန္ခမ္းနားထည္ဝါလွတယ္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က သံဃာေတြလာၿပီး စာသင္ေနၾကတာ။
            စည္းကမ္းလည္း အလြန္ၾကီးတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြလည္း စာသင္တာ
            အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကဆိုရင္ စာခ်တဲ့အခါမွာလည္း
            စာသင္သားေတြ နားလည္ေအာင္ ပို႔ခ်တယ္။ သံဃာေတြအေပၚမွာလည္း ေမတၱာထားတယ္။
            ဆရာေတာ္ အၿမဲေျပာတာက ညီညီညြတ္ေနၾက၊ စာၾကိဳးစားၾက၊ အားလံုး
            စာၾကိဳးၾကပါတယ္' တဲ့။

            ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္တၾကိမ္ က်င္းပတဲ့ စာေမးပဲြ ေရာက္လာပါတယ္။
            စာေမးပဲြေျဖၿပီး ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကို ၂ လခဲြေလာက္ ျပန္ရပါတယ္။
            ရြာေရာက္ေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖ့ကို က်န္းက်န္းမာမာ ေတြ႔ရေတာ့ ဝမ္းသာတယ္။ အေမက
            … 'ကိုရင္ အသက္ ၂ဝ ျပည့္ၿပီ။ ရဟန္းေဘာင္ တက္ရေအာင္။ အေမတုိ႔ကပဲ ရဟန္း
            ဒကာ၊ ဒါယိကာမအျဖစ္ ခံယူမယ္' လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

            ဒီလိုနဲ႔ ရဟန္းဘဝကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းဘဝနဲ႔ ရြာမွာ ေက်ာင္းပိတ္ကာလ
            ကုန္ဆံုးေအာင္ေနၿပီး၊ ရန္ကုန္ ျပန္ခါနီး အေမက 'ဦးဇင္း …
            စာၾကိဳးစားေနာ္။ အေမနဲ႔ အေဖက အသက္ၾကီးၿပီ။ ရြာဦးဘုန္းၾကီး ေျပာတယ္။
            နင့္သားကို စာၾကိဳးစားခိုင္း၊ ရြာျပန္ေနရေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္' တဲ့။
            အေမတို႔ဆီက စကားၾကားရတာ၊ အလြန္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့
            စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတြ ဝိုင္းအံုၾကည့္ေနတဲ့ဆီကို
            ေျပးၿပီး၊ ေအာင္စာရင္း လိုက္ရွာေနတုန္း ေဘးနားက ဦးဇင္းတပါးက 'ရွာမေနနဲ႔
            မင္း စာေမးပြဲေအာင္တယ္' တဲ့။ ေဘးက ေျပာတာကို အားမရေသးဘူး။
            ကိုယ္တိုင္ရွာေတြ႔မွ အေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ 'ငါ .. ရြာျပန္ေနရေတာ့မယ္ေဟ့'
            လို႔။ တခ်က္ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုက …။

            ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီးတာနဲ႔ ၂ဝဝ၇ စာသင္ႏွစ္ကို ေရာက္လာၿပီး
            ဆက္သင္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြထက္ ပိုၿပီးၾကိဳးစားရပါတယ္။ သံဃာေတြလည္း
            ဒီႏွစ္မွာ အရင္ႏွစ္ကထက္ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အားလံုး တည္ၿငိမ္စြာ
            ပရိယတၱိစာေပကို သင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သတင္းဆိုးတခု ၾကားလိုက္ရတယ္။
            ပခုကၠဴသံဃာေတြကို စစ္တပ္က ႐ိုင္းစိုင္းစြာ ေစာ္ကားတဲ့ သတင္းပါပဲ။
            ေက်ာင္းထဲက သံဃာေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေနာက္တခုက သံဃာေတြ
            ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္း မျပည့္စံုတာရယ္၊ ေန႔တိုင္း ဒကာ၊
            ဒါယိကာမေတြရဲ႕ ကုန္ေစ်းႏႈန္းၾကီးလို႔ ညည္းညဴသံေတြ ၾကားေနရေတာ့
            သံဃာေတြခမ်ာ ဆြမ္းခံသြားဖုိ႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
            သံဃာနဲ႔ လူထုေတြလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရးအတြက္ လမ္းမေပၚထြက္
            ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပသူေတြကို
            အာဏာရွင္က လူမဆန္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ေစာ္ကားၾကတယ္။

            ဒီသတင္းေတြၾကားေတာ့ ပိုၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ သံဃာေတြဟာ
            ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြကို နားလည္လို႔ မဟုတ္။ ဒကာ၊ ဒါယိကာမေတြ
            ဒုကၡေရာက္ေနတာရယ္၊ ဘာသာ သာသနာကို ေစာ္ကားတာေတြ၊ မွ်တမႈမရိွတဲ့
            အာဏာရွင္ဆီက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ မွ်တမႈကို ေတာင္းခံတာပါပဲ။ မွ်တမႈကို
            မေပးတဲ့အျပင္ ရက္စက္ယုတ္မာ လိုက္ၾကတာ။ ျမင္ရသူတိုင္း ရင္နင့္စရာ
            ျဖစ္မိတယ္။ အင္းစိန္ေက်ာင္းတိုက္ သံဃာေတြ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ၿပီး၊
            မွ်တမႈအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပေနတာကို သံဃာေတြ
            အုပ္စုကြဲေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ပစ္ခတ္ၾကတယ္။ သံဃာေတြခမ်ာ ျမင္မေကာင္း၊
            ရႈမေကာင္း ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ လဲသူ လဲ၊ ကြဲသူ ကြဲ၊ ေသသူေတြ
            အမ်ားအျပားပဲ။ တခ်ဳိ႕လည္း ေျပးရင္းလႊားရင္း ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ
            ေျခဦးတဲ့ရာ ေျပးၾကတာ၊ က်ေနာ္လည္း အပါအဝင္ပါပဲ။

            ေျပးရင္းလႊားရင္း ေရာက္လိုက္တဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ရဟန္းျဖစ္ၿပီး အစာမစားရတဲ့
            ရက္ေတြလည္း အမ်ားအျပားပါ။ ေရးလို႔ေျပာလို႔ ကုန္မယ္မထင္ဘူး။
            ထုိင္းႏိုင္ငံ နယ္စပ္တေနရာေရာက္မွ ငါ့ဘဝ ကံေကာင္းတယ္လို႔ မွတ္ယူမိတယ္။
            ဒါေပမဲ့ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္မိတာက ျမန္မာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘေတြ၊
            သားဦးဇင္းေပ်ာက္လို႔ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေနေလာက္ၿပီ။ ေဗဒင္ေမး၊ ယၾတာေခ်၊
            ၿမိဳ႕ကျပန္လာသူတိုင္း သားဦးဇင္းကို မေတြ႔ခဲ့ဘူးလားဆိုၿပီး
            အ႐ူးတေယာက္လို ေမးေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အသက္အရြယ္ရလာတဲ့ မိခင္ဖခင္တို႔
            က်န္းမာစြာနဲ႔ ရိွမွ ရိွေသးရဲ႕လားလို႔ အၿမဲပဲ ေတြးေတာပူပင္ရတယ္။
            ဘဝဆက္တိုင္း အမိအဖနဲ႔ ေဝးကြာျခင္း ကင္းရပါလိုတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ မနားမေန
            ၾကိဳးစားခဲ့ရတာ။ 'ငါ .. တေန႔ ရြာမွာေနရရင္ အသက္အရြယ္ၾကီးလာတဲ့
            မိဘေတြကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္မယ္' လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။

            အခုေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ပ်က္တဲ့အျပင္ အသက္အရြယ္ အိုမင္းလာတဲ့ မိဘေတြ
            လူ႔ေလာကမွာ ရိွေသးရင္ သားအတြက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနမွာ။

            မိခင္ဖခင္တို႔ က်န္းမာၾကပါေစ။  ဘဝဆက္တိုင္း ဘယ္ေသာအခါမွ မိဘေတြနဲ႔
            ေဝးကြာျခင္း ကင္းရပါလိုတယ္။ အာဏာရွင္ေတြ ေႏွာင့္ယွက္မႈေၾကာင့္ မိဘေတြ၊
            သားသမီးေတြ ကြဲကြာေနၾကတာ အမ်ားၾကီးပါ။ အာဏာရွင္ေတြ မက်ဆံုးသေရြ႔
            ထပ္ၿပီး ေဝးကြာမႈေတြ ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီ အာဏာရွင္ေတြ အျမန္ဆံုး
            က်ဆံုးပါေစ။ ကြဲကြာေနတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔ မိဘေတြ
            ျပန္လည္ေပါင္းစည္းႏိုင္ၾကပါေစ ….။