စေတာ့ရွယ္ယာေတြ . . .

by Khin Maung Nyo on Monday, November 14, 2011 at 3:03pm

(၁)
(၁၉၉၆)ခုႏွစ္မွာ၊ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္နဲ႔ ဂ်ပန္က၊ ဒိုင္၀ါသုေတသနသိပၸံတုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး၊ ျမန္မာေငြေခ်းသက္ေသခံလက္မွတ္ ေရာင္း၀ယ္ေရး ဗဟိုဌာနဆိုတဲ့ ကုမၸဏီလီမိတက္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို ထည့္ေျပာရရင္၊ အဲဒီ (၁၉၉၆)ခုႏွစ္မွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ျပည္ပကို ထြက္ဖူးၿပီး၊ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက ေငြေၾကးနဲ႔ ဘဏ္လုပ္ငန္းကို တစ္လတာေလာက္၊ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ခဲ့ဘူးတယ္။ စေတာ့ဒိုင္ေတြေရာက္တယ္၊ ေ၀ါလ္စထရိကို ေရာက္တယ္။ အျပန္မွာ “ေ၀ါစထရိကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ျခင္း” ဆိုၿပီး၊ ေဆာင္းပါးေတြေရးတယ္။ လံုးခ်င္းစာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ဖုိ႔ စီစဥ္တယ္။ စာမူေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အခု (၁၅)ႏွစ္ ေလာက္ၾကာၿပီ။ အသက္လဲ အေတာ္ရလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္၊ စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္ကေတာ့ . . .

          (၁၉၉၀) ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြတံုးက၊ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီ (၃၀)ေလာက္ ရွိခဲ့တယ္။ ဖက္စပ္ကုမၸဏီ (၉)ခုကိုေတာ့၊ (၁၉၉၈)ခုႏွစ္မွာ ဖ်က္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ အခု အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီနဲ႔ ဖက္စပ္ (၁၅)ခုေလာက္ရွိတယ္။ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ ရွယ္ယာေတြ ထုတ္ေရာင္းၾကတယ္။ စေတာ့ဒိုင္မွာ တင္ၿပီးေရာင္းတာဆိုလုိ႔၊ သစ္ေတာဖက္စပ္ရယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားဘဏ္ရယ္ပဲ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့၊ ကုိယ့္ဖါသာကိုယ္ ရွယ္ယာေရာင္းေနတဲ့ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီေတြဟာ၊ စေတာ့ဒိုင္ကေနတဆင့္၊ ရွယ္ယာေရာင္းမယ္ဆိုရင္၊ ေရာင္းႏုိင္တယ္။
          ရွယ္ယာ၀ယ္ထားၾက၊ ကုိင္ထားၾကတဲ့သူေတြ အားလံုးလိုလိုက၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈတခုလို သေဘာထားၿပီး ၀ယ္ထားၾကတာျဖစ္လို႔၊ ျပန္ေရာင္းတာမ်ိဳး အေတာ္ရွားပါးပါတယ္။ ဒီေတာ့၊ ရွယ္ယာထုတ္ေရာင္းတာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မရွိသလို၊ ျပန္ေရာင္းၾကတာလဲ အေတာ္ေလး ေခတ္မစားတာေတြ႕ရပါတယ္။ တဘက္မွာ၊ အမ်ားပုိင္ ကုမၸဏီေတြ နည္းပါးတာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ ကုမၸဏီေတြ၊ ေလာက္ေလာက္လားလား မဖြံ႔ၿဖိဳးတာ၊ ေရရွည္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမယ့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ (ပင္စင္ရံပံုေငြလိုမ်ိဳး) မရွိတာ၊ ဘဏ္ေခ်းေငြတစ္ခုတည္းေလာက္ကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳေနၾကတာ။ (ဒါေတာင္ အားမကိုးႏုိင္တာေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။)
          ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ေစ်းကြက္မွာလဲ၊ ဒီလိုပါပဲ။ (၁၉၉၇) ခုႏွစ္ကေန (၂၀၁၀) အတြင္း၊ ဗဟိုဘဏ္ကေငြေခ်း စာခ်ဳပ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းခ်ခဲ့ရာမွာ၊ ဒုတိယအဆင့္ ျပန္လည္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္က (၉၄၂)ခု၊ တန္ဖိုးအားျဖင့္ က်ပ္ (၁၃၁)သန္းဖိုးသာ ရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ လူေတြလက္ထဲမွာရွိေနတဲ့၊ အစုိးရေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ရဲ႕ (၀.၀၀၆)% သာရွိခဲ့ပါတယ္။ (၂၀၁၁) ဇန္န၀ါရီမွာ၊ ဗဟိုဘဏ္က (၁၀.၅)% အတုိးေပးတဲ့၊ (၂)ႏွစ္သက္တမ္းရွိ၊ ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ေတြ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (၂၀၁၁) စက္တင္ဘာလမွာ ဗဟိုဘဏ္က အတုိးႏႈန္းကို  (၁၂)% ကေန (၁၀)% အထိ ခ်ေပးလိုက္ေတာ့၊ အစုိးရေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အတုိးႏႈန္းက ပုိျမင့္ေနေတာ့၊ အေရာင္းသြက္လာခဲ့ပါတယ္။ (စက္တင္ဘာလ (၁)လထဲမွာကိုပဲ (၃) ဘီလီယံ (က်ပ္) ေက်ာ္ေက်ာ္ ေရာင္းခဲ့ရတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
          ျမန္မာစေတာ့ရွယ္ယာဒိုင္ဟာ၊ အစေကာင္းခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အမ်ားပုိင္ကုမၸဏီေတြက ျဖစ္မလာ၊ (၁၉၉၇) ခုႏွစ္ေလက္မွာ အာရွအၾကပ္အတည္းျဖစ္၊ (၂၀၀၃) ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာဘဏ္အၾကပ္အတည္းေတြနဲ႔ ၾကံဳၿပီး၊ အုတ္ျမစ္ကေန အေပၚကို တက္မလာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဥပေဒလဲ ခုထိ မျပ႒ာန္းႏုိင္ေသးပါဘူး။ ႏုိင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းေတြ၊ ပုဂၢလိကလက္ထဲကို ေရာင္းခ်မႈဟာလဲ၊ ေငြေၾကးေစ်းကြက္ေတြ၊ စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။
          တကယ္ေတာ့၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ ေပၚေပါက္ေရးဟာ အေရးႀကီးတာမွန္ေပမယ့္၊ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာက၊ ဘ႑ာေရး (ေငြေရးေၾကးေရး) က႑ႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈပါ။
(၂)
          ေငြေၾကး၊ ဘ႑ာေရးက႑ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး ေဆြးေႏြးပြဲမွာ၊ ျမန္မာဘက္က စာတမ္းေတြရယ္၊ ဥေရာပသမဂၢနဲ႔ ဧည့္သည္ပညာရွင္ေတြရဲ႕၊ တင္ျပခ်က္ေတြကိုပါ၊ ၾကားသိရပါတယ္။ ျဖစ္ေနတာေတြရယ္၊ ျဖစ္သင့္တာနဲ႔၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြရယ္၊ သိရၾကားရပါတယ္။
          အဲဒီထဲက၊ စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့၊ စာတမ္းတစ္ေစာင္ကို နားေထာင္ရတာ၊ အေတာ္ေလး တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ သူက၊ ထုိင္းဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ထုိင္းစေတာ့ဒိုင္နဲ႔ ထိုင္းဘဏ္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ဒီ့မတုိင္ခင္က၊ ကမာၻ႕ဘဏ္မွာလဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဘူးသူျဖစ္ေလေတာ့၊ ေဒါက္တာ ဆီသာပြတ္ ဆူသီ၀တ္ နာ႐ူပြတ္ဟာ သေဘာတရားေရာ လက္ေတြ႕ေရာ၊ အေရွ႕တိုင္း၊ အေနာက္တိုင္းေငြေၾကးနဲ႔ ဘဏ္လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွိထားတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
          သူက“ ေဒသတြင္း၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကေန ရရွိတ့ဲ သင္ခန္းစာ (၅)ရပ္နဲ႔၊ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အၾကံျပဳခ်က္မ်ား” ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို ဖတ္သြားတာပါ။       သူရဲ႕ စာတမ္းကို၊ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုၿပီး ျဖန္႔ေ၀ေပးထားပါတယ္။
          ပထမဆံုးသင္ခန္းစာကေတာ့၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြကို အေထာက္အကူျပဳတဲ့အေနနဲ႔၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ကို တည္ေထာင္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠ႒ေဟာင္း ဂရင္းစပန္႔က၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ဆိုတာ (စပယ္ရာ၀ွီး) တာရာအပိုေဆာင္ထားတာနဲ႔ တူတယ္။ ဘဏ္ေတြကလဲ ခဏခဏ အၾကပ္အတည္း ျဖစ္ေနၾကတာဆိုေတာ့၊ ဘဏ္ေတြ အၾကပ္အတည္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ထုတ္သံုးစရာ၊ Span Tire က အေရးပါေနေတာ့ တာေပါ့။
          (၁၉၉၇) ခုႏွစ္၊ အာရွဘ႑ာေရးအၾကပ္အတည္းနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရစဥ္က၊ ဘဏ္ေတြကို အားအကိုးလြန္တာဟာ၊ အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့အေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဘဏ္ေတြအၾကပ္အတည္းျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ေငြလဲမေခ်းႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံု ခိုင္မာေတာင့္တင္းဖုိ႔ဆိုရင္၊ လည္ပတ္မႈမွန္ကန္တဲ့ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ရွိရပါမယ္။ ဘဏ္ေတြကို အားကိုးလြန္းအားႀကီးရင္၊ အစုိးရနဲ႔ အခြန္ထမ္းေတြအတြက္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ဘဏ္ေတြၿပိဳမွာစိုးလို႔၊ သူတုိ႔ကို ကယ္တင္ရ၊ အာမခံရတဲ့ စရိတ္စက အလြန္ႀကီးမားပါတယ္။ ဘဏ္မွာအပ္ႏွံထားသူေတြကို ကယ္တင္ေလ့ရွိေပမယ့္၊ အစုရွယ္ယာရွင္ေတြ၊ ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္၀ယ္ယူထားသူေတြေတာ့၊ လႊတ္ေပးလိုက္တာမ်ားပါတယ္။ အစုိးရဘတ္ဂ်က္ေတြ၊ အခြန္ထမ္းေတြရဲ႕ ေငြေတြနဲ႔ အကုန္အက်မခံရပါဘူး။
          ဒါေၾကာင့္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနနဲ႔လဲ၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ဟာ အေရးႀကီးတာ မွန္ေပမယ့္၊ ဘဏ္ေတြကို အေထာက္အကူျပဳဖုိ႔သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ၊ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖို႔ ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္သင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူက ေထာက္ျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့၊ ဘဏ္ေတြဟာ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ ေပၚေပါက္ေရးအတြက္၊ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။
          ဒုတိယသင္ခန္းစာကေတာ့၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ေတြဟာ၊ တုိးတက္မႈကို ျမန္ဆန္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ေပမယ့္၊ တိုးတက္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မေပးႏုိင္ဘူး။ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ ဆိုတာက၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ဒီေတာ့၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ရကုိင္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးတစ္ခုလံုးအေပၚမွာ၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ရဲ႕ တိုးတက္မႈ  မူတည္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ပါမစ္ေတြ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြ အထပ္ထပ္ယူေနရသလား? လွ်ပ္စစ္၊ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ၀န္ေဆာင္မႈေတြ အလြယ္တကူ ရႏုိင္သလား? ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို၊ ဒီေနရာမွာ၊ ေမးရမွာပါ။ အေျခခံေကာင္းဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။
          ၿပီးေတာ့ ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ ေစ်းကြက္ေပၚေပါက္ဖို႔အေရးမွာ၊ တိုးတက္မႈႏႈန္းေတြ ေႏွးေကြးတတ္တာ၊ ႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ၾကံဳရပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့။ အစုိးရေတြမွာ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔၊  စီမံခန္႔ခြဲမႈစြမ္းအား၊ ေငြအားသိပ္ၿပီး မေတာင့္တင္းၾကလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေရးႀကီးတာေတြကိုပဲ ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိမွ၊ ဘယ္နယ္ပယ္ကို ဂ႐ုစိုက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိႏုိင္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဟိုဟာေလးလုပ္လိုက္၊ ဒီဟာေလးလုပ္လိုက္၊ လုပ္ၿပီးရင္ ရပ္သြားလိုက္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
           ျမန္မာႏုိင္ငံအေနနဲ႔၊ ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ အေျခခံလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ ဥပေဒပိုင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံမႈအပုိင္းေတြကို အရင္လုပ္ရပါမယ္။ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ အစီအစဥ္ခ်၊ ဦးစားေပး ရမယ့္ကိစၥေတြ ေဇာက္ခ်လုပ္ရမယ္လို႔ သူက အၾကံျပဳပါတယ္။
          ရွိကုိရွိရမယ့္ ကိစၥေတြနဲ႔၊ ရွိရင္ေကာင္းတာေပါ့ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြက၊ မတူပါဘူး။ သူ ဥပမာေပးတာက၊ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခခံလမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ျပည္သူပိုင္နဲ႔ ပုဂၢလိကပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးဟာ မရွိမျဖစ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ၿပီး၊ အာဆီယံအရင္းအႏွီးေစ်းကြက္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ေရးဆိုတာကေတာ့၊ မရွိမျဖစ္မဟုတ္၊ ရွိရင္ေကာင္းတာေပါ့ဆိုတဲ့ အထဲကပါလို႔ ခြဲျပပါတယ္။
          တတိယသင္ခန္းစာက၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ဆိုတာလဲ ေစ်းကြက္တစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ အနည္းအမ်ားအေပၚ မူတည္ၿပီး၊ ေစ်းကြက္ထြန္းကားတယ္၊ ႀကီးပြားတယ္လုိ႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္၊ ကုမၸဏီေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား၊ အဲဒီကုမၸဏီေတြက၊ အရင္းအႏွီးဘယ္ေလာက္မ်ား၊ လူေတြ လက္ထဲမွာ ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္လက္က်န္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာေတြကို၊ သိပ္အေလးေပးဖို႔ မေကာင္းဘူး။ ေစ်းႏႈန္းေတြထိုးက်၊ ထိုးတက္မႈမရွိပဲ၊ ဘယ္ေလာက္အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္ေနသလဲဆိုတဲ့အေပၚ အေလးေပးသင့္ပါတယ္။ ကုမၸဏီေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕၊ သူတုိ႔ရဲ႕ အစုရွယ္ယာေတြကုိ အေရာင္းအ၀ယ္သိပ္မလုပ္ၾကဘူးဆိုရင္ေတာ့ အက်ိဳးသိပ္မမ်ားပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနနဲ႔၊ အစပိုင္းမွာ အေရာင္းအ၀ယ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိႏုိင္ဘူး။
          စတုတၳသင္ခန္းစာက၊ ကိုယ့္ဟာကုိယ္လုပ္မယ္၊ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးမယ္ဆိုတာ၊ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္အတြက္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ အရင္းအႏွီးေစ်းကြက္ဆိုတာ၊ တျခားေစ်းကြက္ေတြလိုပါပဲ၊ အခ်ိတ္အဆက္ေတြ၊ ကြန္ယက္ေတြမ်ားေလ၊ အက်ိဳးရွိေလပါ။ ၿပီးေတာ့ အမ်ားက်င့္သံုးတဲ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြကို လက္ခံလိုက္နာက်င့္သံုးရင္၊ အမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံလို႔ရမယ္။ ၀ယ္တဲ့သူေတြ၊ ေရာင္းတဲ့သူေတြမ်ားလာရင္၊ ၀ယ္လုိ႔ေရာင္းလုိ႔ ပုိေကာင္းမယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနနဲ႔ တဆင့္ခ်င္းသြားစရာမလိုပဲ၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ၊ ႏုိင္ငံတကာစံႏႈန္းေတြကို လိုက္နာၿပီး ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားလုိ႔ ရတယ္။ ႏုိင္ငံတကာစံႏႈန္းေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ အရင္းအႏွီးေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္မယ္။
          ပဥၥမသင္ခန္းစာအေနနဲ႔ ဘယ္ႏုိင္ငံမဆို၊ ျပည္တြင္းက စေတာ့ရွယ္ယာ ၀ယ္ယူသူေရာင္းခ်သူဆိုတာက ခပ္နည္းနည္း။ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀ယ္အားကလဲ ခပ္နည္းနည္း။ စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္ဆိုတာ၊ ေလာင္းကစားတဲ့ေနရာ၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြရဲ႕ ေနရာမဟုတ္၊ ေစ်းကစားတဲ့သူေတြရဲ႕ ေနရာလို႔ အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေတြကလဲ ရွိေနေလေတာ့၊ စေတာ့ရွယ္ယာမ၀ယ္ပဲ၊ ဘဏ္ေတြထဲထည့္ထားတတ္ၾကတယ္။ စုေဆာင္းတတ္၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံတတ္၊ ေငြေရးေၾကးေရးအေၾကာင္း နားလည္ေအာင္လုပ္ေပးတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ စေတာ့ရွယ္ယာ ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကတာကို လူနည္းနည္းေလးကပဲ လုပ္ေနရင္လဲ မေကာင္းလွဘူး။ ေက်ာင္းေတြ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေငြေၾကးလုပ္ငန္းအေၾကာင္း ပညာေပးၿပီး၊ စုေဆာင္းတတ္၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏံွတတ္ေအာင္ အားေပးေလ့က်င့္သင့္တယ္။
          တျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ သင္ခန္းစာေတြကို ၾကည့္ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိသလို၊ ဘာမလုပ္ရဘူးဆိုတာသိရင္လဲ ေကာင္းတာပါပဲ တဲ့။
(အခုလုပ္တဲ့၊ ေငြေၾကးနဲ႔ ဘ႑ာေရးေဆြးေႏြးပြဲမွာ၊ ျပည္ပ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ စာတမ္းေတြ၊ တင္ျပခ်က္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျမန္မာဘာသာျပန္ဆို ထုတ္ေ၀ေပးႏုိင္တာ၊ ဂ်ာမနီပါေမာကၡတစ္ဦးရဲ႕၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ စာတမ္းေတြကို၊ ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီး၊ စီဒီနဲ႔ ထုတ္ေပးႏုိင္တာေတြကိုလဲ၊ ခ်ီးက်ဴးအသိအမွတ္ျပဳလိုပါတယ္။ အခုဆိုရင္၊ အရင္က လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္၀ွက္ ရွိလွတဲ့၊ စာတမ္းေတြ၊ တင္ျပခ်က္ေတြကို၊ ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီးမွာ၊ စီဒီနဲ႔ ထုတ္ေပးလာတတ္ၾကလို႔၊ တက္ေရာက္ခြင့္မရွိသူေတြ၊ မတက္ေရာက္ႏုိင္သူေတြပါ၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာခြင့္ရေနၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ခင္ေမာင္ညိဳ
(ေဘာဂေဗဒ)
(၁၄-၁၁-၂၀၁၁)