အေမွာင္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ပံုျပင္

by Zay Ya on Thursday, November 10, 2011 at 7:08pm

 ကိုယ့္အရိပ္ကို ကိုယ္ျမင္ေနရလို႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူက သူ႔အရိပ္ကို သူ႔ အနားမွာ မရွိေစခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါ တစ္ခုတည္းတင္ မကဘူး။ သူသြားသမ်ွ တစ္ေကာက္ေကာက္ ပါလာေနတဲ့ သူ႔ေျခရာေတြ ကိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး။ စဥ္းစားလို႔ ရသမ်ွ အဲ့ျပႆနာကို သူ ေျဖရွင္းတယ္။ တတ္သမ်ွ မွတ္သမ်ွ  နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ ရွင္းတယ္။ မရတဲ့အဆံုးမွာ သူထြက္ေျပး ၾကည့္ေတာ့တယ္။


ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ သူ႔ေျခရာဟာ သူေနာက္မွာ တကပ္ကပ္ ပါေနေသးတယ္။ အဲ့လိုပဲ သူ႔အရိပ္ဟာလည္း သူ႔အပါးက တပူးတြဲတြဲ ရွိေနေသးတယ္။ သူ တစ္ခု စဥ္းစားလိုက္တယ္။ “ငါ ေျပးတာ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး မေရာက္ေသးလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္။” အဲ့ဒါနဲ႔ သူ ပိုျပီး ျမန္ေအာင္ ျမန္ေအာင္ ေျပးတယ္။ ေနာက္ ဆက္ျပီး မရပ္မနား ေျပးေတာ့တယ္။ ဘယ္ထိလဲဆိုရင္ - သူ ေမာဟိုက္ျပီး ေသဆံုးသြား တဲ့ အထိပဲ။


တကယ္က သူဟာ အရိပ္တစ္ခုခု ေအာက္ထဲ ခိုဝင္လိုက္ရင္ သူ႔အရိပ္ ေပ်ာက္သြားမယ္။ သူသာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ၊ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ရပ္ေနလိုက္မယ္ ဆိုရင္ သူ႔ေျခရာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားမယ္ ။ အဲ့ဒါေတြကို သူ  မသိခဲ့လိုက္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

……………………………………………


လူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျငင္းပယ္ျခင္း နည္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အရွဳပ္အေထြးကို ဖန္တီးတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေဝဖန္နည္းမ်ိဳးနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ- မိမိကုိယ္ကိုယ္ သိမ္ငယ္ေအာင္ ရွဳတ္ခ် ပစ္တယ္။ မိမိ အျဖစ္ကို မိမိ လက္မခံဘူး လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ သူဟာ အနာဂတ္ကို အျမဲတမ္း ေမ်ွာ္လင့္ ေနတယ္။ မနက္ျဖန္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ၊ စကားလံုးေတြ က သူ႔ကို အျမဲ ဖံုးလႊမ္းထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အခု ဒီအခ်ိန္- နဲ႔ - အခု ဒီေနရာကို ေမ့ေပ်ာက္ ထားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သူဟာ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ရဲ႕ အခု အျဖစ္အရွိကို လက္မခံႏိုင္ရတာတဲ့လဲ။ အခုအခ်ိန္ - အခု ေနရာမွာ ဘာေတြ အမွား ရွိေနလို႔လဲ။

က်ေနာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းတိုင္ေတြဆိုတာ အနာဂတ္မွာပဲ အျမဲ ရွိေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ပန္းတိုင္မွ အခုပစၥဳပၸန္မွာ ရွိမေနဘူး။ အဲ့လိုပဲ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး။ ဘာလို႔ဆို အနာဂတ္ ဆိုတာ ေမြးမလာေသးဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္မွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ေတြဟာ အိပ္မက္ေတြ သာ ျဖစ္တယ္ - ဆိုတာကလြဲလို႔ အျခား မဟုတ္ဘူး မလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပန္းတိုင္ စံႏႈန္းေတြဟာ အခုလက္ရွိ ဒီေနရာ-ဒီအခ်ိန္မွာ ရွိမေနတဲ့ အခါ - မေနရတဲ့အခါ - မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပစ္တင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အာရံုလႊဲျပီး အျခား တစ္ခုခုကို ျပစ္တင္တယ္။ ျပီးေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျမွားဦးလွည့္ရင္း သိမ္ငယ္ ပစ္လုိက္ ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ စံႏႈန္းေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရွဳပ္ေထြး သြားရေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ သတ္မွတ္ရည္မွန္းတဲ့ စိတ္ကူး၊ စံႏႈန္း၊ ပန္းတိုင္ ဆိုတာ ေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ကပဲ တစ္ရစ္ခ်င္း စိတ္ကူးရုပ္ပံု ေဖာ္ျပီး ဖန္တီး ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ရွိ အခ်ိန္နဲ႔ လက္ရွိ အျဖစ္ ကို  ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဲ့ဒီ စိတ္ကူး၊ စံႏႈန္း၊ ပန္းတိုင္ ဆိုတဲ့ ရုပ္ပံုနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ တယ္။ အဲ့ဒီအခါ တစ္ခုခု လိုေနတယ္ ဆိုတာ ခံစားလိုက္ရမယ္။ တစ္ခုခု ေပ်ာက္ဆံုး ေနတယ္။ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ “တစ္ခုခုလိုအပ္ေနသလိုလို ျဖစ္ရျခင္း” ဟာ ခင္ဗ်ား အတြက္ တကယ့္ ျပႆနာ ျဖစ္လာပါတယ္။ တကယ္က ဘာမွ လိုမေနဘူး၊ ဘာမွ ေပ်ာက္မေနခဲ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခု လက္ရွိနဲ႔ အခု အခ်ိန္ဟာ ခင္ဗ်ား အတြက္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး အေျခအေနေတြထဲက အျပည့္ဝဆံုး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါ။

ဒါကို နားလည္ရင္ ေရွးတရုတ္ဆရာ ေခ်ာင္ဇူရဲ႕ အဲ့ဒီ ပံုျပင္ကို ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးထဲကို ဘယ္စိတ္ကူး စံႏႈန္းေတြ က်ေနာ္တို႔ သယ္ယူလာမိသလဲ။ အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ကိုယ္ က်ေနာ္တို႔ ဘာလို႔ လက္မခံႏိုင္တာလဲ။ ဒီခဏကေလး မွာ က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ။ ဘယ္သူေတြ ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ ေနသလဲ။ ဒီလို ခင္ဗ်ား ၾကည္လင္ ျငိမ္းခ်မ္း မေနေအာင္ ဘယ္သူေတြ ခင္ဗ်ားလမ္းကို ပိတ္ပင္ထားလဲ။ ဒီခဏ ပစၥဳပၸန္ေလးမွာ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ မေအးခ်မ္း ႏိုင္တာလဲ။ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ အတားအဆီး ေတြက ဘယ္မွာလဲ။

အတားအဆီးေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ကူးကေနပဲ ထြက္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္ေတာ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္မွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြသာ ျပည့္လ်မ္းသြားတယ္။ ေဒါသေတြသာ  အျပင္ ကို အရင္ ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္မွာ ေအးခ်မ္းႏိုင္ေတာ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ျဖစ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ စရိုက္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္အႏွက္ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါေတြကသာ ဦးေဆာင္ျပီး ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကို အရင္ေရာက္ လာတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ နတ္ဘုရားနဲ႔ တူတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့ စသျဖင့္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္း တဲ့ သႏၱာန္အျဖစ္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။

ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ကူးစံကပဲ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ စံေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရဲ႕ အခုလက္ရွိ ကို ရွဳတ္ခ် ပစ္လိုက္တယ္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဲ့ဒီ စံ၊ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္ဝႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနမယ္။ ျပည့္ဝတဲ့ အျဖစ္ ( Perfect ) ဟာ ဘယ္ေတာ့ မွ ေပၚေပါက္မလာႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ခင္ဗ်ားက ေျပာမယ္။ “ဒါေလးသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္….” ။ အဲ့ဒီ “ဒါေလးသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္….” ဟာ ခင္ဗ်ား အတြက္ အၾကီးမားဆံုး အေနွာင့္အယွက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္သာ ခင္ဗ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေအးခ်မ္းႏိုင္ဘဲ ရွိေနရတယ္။ “ဒါေလးသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ေအးခ်မ္းေနႏိုင္မွာပါ” လို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာမယ္။ အဲ့ဒီ “ဒါေလး” ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္ဝဖို႔ မရွိဘူးရယ္။ ခင္ဗ်ား အခု သတ္မွတ္တဲ့ ႏႈန္းစံကို ေရာက္လာတဲ့ အခါ ခင္ဗ်ားမွာ အျပည့္အဝ ေပ်ာ္ႏိုင္ဖို႔၊ ေအးခ်မ္း သြားႏိုင္ဖို႔ စြမ္းရည္ မဲ့ ေနဦးမွာ။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ဟာ ေနာက္ထပ္ ႏႈန္းစံေတြကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဖန္ဆင္း ေနဦးမွာ မို႔လို႔ပဲ။

ဒါဟာ  ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ကူးစံေနာက္ကို လိုက္ရင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ရွိ အျဖစ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ပံုစံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စံႏႈန္း စိတ္ကူးပန္းတိုင္ေတြ ကို ကိုယ့္ဘာသာ ဖန္တီးျပီး အဲ့ဒီ အတိုင္း ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အခုလက္ရွိ “ခင္ဗ်ား” ကို မေက်မခ်မ္း ျဖဳတ္ခ် ပစ္လိုက္တယ္။ ေဘးဖယ္ထားျပီး ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ လိုက္တယ္။ အိပ္မက္ကို လိုခ်င္စိတ္နဲ႔ လက္ရွိ ခင္ဗ်ား အျဖစ္ကို သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီ အိပ္မက္ေတြဟာ ခင္ဗ်ားကို အေနွာက္အယွက္ ေပးေနတယ္ ဆုိတာ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား။

က်ေနာ္ ေျပာလိုတာက အဲ့ဒါေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါ။ အခုလက္ရွိ - အခုခဏ ဟာ ခင္ဗ်ား အတြက္ “ခင္ဗ်ား” ကိုယ္တိုုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါသ ျဖစ္သလား-တဏွာရာဂ ရွိလိုက္သလား-ေမတၱာနဲ႔ ေအးခ်မ္းေနသလား- အခု ခင္ဗ်ား ျဖစ္ေနရွိေနတာသာ အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ “အခုအခ်ိန္-အခုအျဖစ္” ကို လက္ခံသိရွိျခင္းပဲ ရွိတယ္။ အျခား မရွိဘူး။ အျခားႏႈန္းစံ စိတ္ကူး ေတြသာ  ၾကားဝင္မလာခဲ့ရင္ “အခုလက္ရွိကို လက္ခံသိရွိျခင္း” ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ေဒါသနည္းသြားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္ျခင္းပဲ  ေပၚေပါက္ လာမယ္။ ေလာဘ၊ ရာဂ ေလ်ာ့နည္းသြားတာ ေတြ႔ရပါမယ္။ ေအးခ်မ္းမႈပဲ ပိုလာတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ပူေလာင္ေနသမ်ွ အလြဲအမွားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြား ပါလိမ့္မယ္။ မွားယြင္းလြဲမွားေနသမ်ွ စိတ္ကူးစံေတြ၊ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ဆံုးသြားတာနဲ႔ အမ်ွ တကယ့္အျဖစ္အရွိဟာ ေပၚလြင္လာမွာပဲ။ “ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခုအရွိ-အျဖစ္” ဟာ “အလြဲအမွား၊ အဲ့ဒီ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ဆံုးသြားျခင္း” သက္သက္လို႔ အျခား ဖြင့္ဆို မေျပာႏိုင္ဘူးလား။

ဥပမာေပးရရင္ - အေမွာင္ ဆိုပါေတာ့ ။ ခင္ဗ်ားမွာ ၊ ခင္ဗ်ား အိမ္မွာ ေမွာင္မဲေနတယ္။ အဲ့အေမွာင္ကို ခင္ဗ်ားက မၾကိဳက္ဘူး။ လင္းခ်င္တယ္။ ဒီ အေမွာင္ကို ႏွင္ထုတ္ခ်င္တယ္။ မလိုခ်င္ဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိမ္နံရံမွာ “အလင္း” လို႔ ေရးလိုက္ရံုနဲ႔ အလင္းက ေရာက္လာပါ့မလား။ အေမွာင္က ေပ်ာက္မသြားဘူး မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္။ ခင္ဗ်ားက အဲ့နံရံမွာ “မီးအိမ္” ပံုကို ဆြဲမယ္။ ရပါ့မလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါ ခင္ဗ်ားက ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ မီးျခစ္ကို ကိုင္ျပီး “ငါ ဒီမွာ မီးထြန္းေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ အေမွာင္ေတြ အရင္ထြက္သြားၾက” လို႔ ေျပာမယ္။ အဲ့ဒါ ဆိုရင္ေရာ…..။

တကယ္က က်ေနာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အဲ့လို နဲ႔ တူေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေအးခ်မ္းရာ၊ တည္ျငိမ္ရာ မိမိအျဖစ္ကို ရဖို႔ဆိုတာ အရင္ဆံုး ေလာဘ ေဒါသေတြ ေလ်ာ့ပါးေအာင္၊ ေပ်ာက္ေအာင္ အဲ့ဒီ ျဖစ္ခ်င္၊ လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ စံႏႈန္းေတြကို ပံုေဖာ္ရဦးမယ္ ၊ ျပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့ ပံုေဖာ္လို႔ ျပီးပါမလဲ။ ဘယ္ေတာ့ ျပီးျပတ္မလဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ ေလာဘ၊ ေဒါသ ကင္းေပ်ာက္သြားရျခင္း သက္သက္ဟာ ျငိမ္းေအးသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ အျခား ဘာအပိုရွိေနပါေသးသလဲ။ အလင္း မထြန္းခင္ အေမွာင္ကို အရင္ထြက္ခိုင္းေနသလိုပဲ။  ဘယ္ေလာက္ ရူးသြပ္ပါသလဲ။ အေမွာင္ဆိုတာ အထည္ျဒပ္မဲ့တဲ့ အမည္နာမ တစ္ခု ပါ။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အရာ တစ္ခုပါ။ သူ႔ရဲ႕ တရားကိုယ္ သေဘာဟာ “မရွိျခင္း”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “အလင္းမရွိျခင္း”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုပဲ- အလင္း ကိုလည္း ေျပာႏိုင္တယ္။ - အလင္း ဆိုတာ ဟာ တကယ္ေတာ့ “အေမွာင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္း” ပါပဲ။ ။

...........................
Reading - Osho - Tao Book: When the shoe fits.
..........................
http://zayyablogger.blogspot.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayya.blog.com/
............................