Wednesday, October 5, 2011

ပါးစပ္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

by ရင္နင့္ေအာင္ on Thursday, October 6, 2011 at 10:17am
၁။
ထိုေန႕မနက္က ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ေပ်ာက္သြားတယ္။
“ဟာ … ငါပါးစပ္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ..
ေနဦး ဘယ္သူခိုးသြားတာလဲ …
ေနပါဦးဟ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား .. အိပ္ရင္းနဲ႕အိပ္ယာထဲမ်ား ထြက္က်သြားခဲ႕တာလား …”
အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာထဲ၊ အိပ္ခန္းထဲ၊ ဘီဒိုထဲ …၊ တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႕ လိုက္ရွာရပါတယ္။ မေတြ႕ဘူးဗ်။ ျပႆနာေတာ႕ အၾကီးအက်ယ္တတ္ျပီ။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ။ ပါးစပ္မရွိလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကိုယ္တတ္ေၾကာင္း ေျပာရတာလည္း ဒီပါးစပ္၊ ကိုယ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာရတာလဲ ဒီပါးစပ္၊ ကိုယ္ မလုပ္တတ္ေၾကာင္း ရွင္းရတာလည္း ဒီပါးစပ္၊ ကိုယ္ မွားေၾကာင္း၀န္ခံရမွာလဲ ဒီပါးစပ္။ ေနာက္ဆံုး။ ကိုယ္မွားလည္း မွန္တယ္လို႕ လိမ္ရမွာလဲ ဒီပါးစပ္။ ကဲ ။ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ႕ ပါးစပ္လဲ။ လုပ္ပါဦး။ ရွာၾကစမ္းပါဦးဟ။

ဟာ။ မရွိေတာ႕ဘူး။ သြားျပီ။ တစ္အိမ္လံုးအႏွံလိုက္ရွာျပီးျပီ။ မေတြ႕ေတာ႕ဘူးဗ်ာ။ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆို ညက ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူခိုးတစ္ေယာက္ေယာက္ခိုးသြားတာပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ လာစမ္းဦး ဒီသူခိုး။ ရဲစခန္းသြားတိုင္ အမႈဖြင့္ပစ္မယ္။

၂။
အိမ္အျပင္ထြက္လို႕ ဘက္စ္ကားအေပၚတက္ စပယ္ရာက လက္ဟန္ ေျခဟန္ အမူအရာ လုပ္ျပတယ္။ အေပၚလမ္းလား၊ ေအာက္လမ္းလား ဆိုျပီး လက္မေထာင္ လက္မခ်ေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီကားေရာက္တာ ေသခ်ာသိေနေတာ႕ ေျဖမေနပါဘူး။ ကားေပၚတက္လိုက္တယ္။
“ဟင္”
စပယ္ရာမွာလည္း ပါးစပ္မပါ ပါလား…။ သူပါးစပ္လည္း အခိုးခံလိုက္ရျပီလား။ သူက တစ္ကားလံုးကို ပါးစပ္မပါဘဲ အမူအရာနဲ႕ ကားခေပးဖို႕၊ ကားချပန္အမ္းဖို႕၊ ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးဖို႕ ေမးေနပါေရာ႕လား။ အလို။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တစ္ကားလံုးက လိုက္ပါလာတဲ႕ ခရီးသည္ေတြလည္း အမူအရာနဲ႕ျပန္ေျဖေနရျပီ။ သူတို႕လည္း ပါးစပ္မပါပါ႕လား။ ဘုရားေရ။ ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတုန္း။ ေနပါဦး။ ဒါက ထူးဆန္းမေနဘူးလား။ ပါးစပ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲ။ ဘယ္သူ ခိုးသြားၾကတာလဲ။

၃။
ကၽြန္ေတာ္က ရဲစခန္းနဲ႕ အနီးဆံုးမွတ္တိုင္ကို ေရြးလို႕ ကားေပၚက ဆင္းဖို႕ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပလိုက္တယ္။ စပယ္ရာကလည္း လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ဒရိုက္ဘာကို ျပတယ္။ ကားက ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းတယ္။ အဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အားလံုး ဆင္းၾကတယ္။ ခရီးသည္ေတြတင္ မဟုတ္။ ပါးစပ္မပါတဲ႕ စပရာေရာ ဒရိုက္ဘာေရာ အကုန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ဘာလဲဟ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ျပီး ေတြေ၀သြားတာေပါ႕။ ဘာေတြလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္လွည့္ၾကည့္ျပီး အမူအရာနဲ႕ ဘာလဲဟ လို႕ ေမးေတာ႕။ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို မင္းကေကာ ဘယ္လဲဟ ဆိုတဲ႕ ပံုလုပ္ျပၾကတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ေပ်ာက္သြားလို႕ ရဲစခန္းသြားတိုင္မလို႕ဗ်ာ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္က အမူအရာလုပ္ျပလိုက္တယ္။ သူတို႕ကလည္း အတူတူပဲဆိုပဲ။ သူတို႕လည္း သူတို႕ ပါးစပ္ေပ်ာက္သြားလို႕ ရဲစခန္း သြားတိုင္မလို႕တဲ႕။ ဟင္။ ဒါဆို အတူတူပဲေပါ႕။ အေဖၚရတာေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း အားတက္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတူတူ သြားတိုင္ခ်က္ဖြင့္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါက အိမ္က တီဗြီေပ်ာက္တာထက္၊ ကြန္ပ်ဴတာေပ်ာက္တာထက္၊ မီးခံေသတၱာ အဖြင့္ခံရတာထက္ အေရးၾကီးတယ္မလားဗ်။

၄။
ရဲစခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ဦးေဆာင္လို႕ လူအုပ္ၾကီး ၀င္ခ်လာတယ္။ ရဲသားတစ္ေယာက္က တေလးတစားပဲ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႕ေခါင္းကို ညႊတ္လို႕။ ျပီးေတာ႕။
“အစ္ကိုတုိ႕ ဘာကိစၥလဲ” ဆုိတဲ႕ ပံုစံနဲ႕ အမူအရာလုပ္ျပတယ္။
ဟင္………..။ သူလည္း ပါးစပ္မရွိပါလား။ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္ေပ်ာက္လို႕လာတိုင္တာလို႕ အမူအရာျပန္လုပ္ျပရတာေပါ႕။ သူက လိုက္ခဲ႕ဆိုတဲ႕ ပံုစံနဲ႕ စခန္းမွဴးၾကီးဆီ ေခၚသြားပါေလေရာ။
စခန္းမွဴးၾကီးကို ေတြ႕ေတာ႕ ရဲသားက အမူအရာလုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပါးစပ္ေပ်ာက္လို႕ လာတိုင္တဲ႕အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ခက္ေနတာက စခန္းမွဴးၾကီးကလည္း
“ေအး … ငါတို႕လည္း အဲဒီကိစၥနဲ႕ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္” ဆိုတဲ႕ ပံုစံနဲ႕ လက္ဟန္ေျခဟန္လုပ္ေျပာျပန္ေရာ။ ဘုရားေရ။ သူလည္း ပါးစပ္ေပ်ာက္ေနပါလား။ ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရဲစခန္းကို ပတ္ၾကည့္မိေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို လာတိုင္ၾကတဲ႕လူေတြ မနည္းပါလား။ သူတို႕ကို ရွင္းေပးမယ့္ ရဲ၀န္ထမ္းေတြကလည္း လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြျပလို႕။ လူေတြကလည္း သူတို႕ ပါးစပ္ေနရာကို လက္နဲ႕ျပျပီး လက္ခါျပကာ ပါးစပ္မရွိေတာ႕တဲ႕ အေၾကာင္း အမူအရာလုပ္ၾကလို႕။ ဘယ္လို။ ဘယ္လို ..။ ဘယ္လို ျဖစ္ကုန္ၾကတာတုန္း။

၅။

ေနာက္ေတာ႕ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလို လာေရာက္တုိင္ခ်က္ဖြင့္မယ္ လူေတြလည္း အမ်ားၾကီးေရာက္လာၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က ဆင္းရဲသား။ အခ်ိဳ႕က ခ်မ္းသာသူေတြ။ အခ်ိဳ႕က ၀န္ထမ္း။ အခ်ိဳ႕ သူေဌးေတြ။ အမ်ားၾကီးေရာက္လာတယ္။
“လုပ္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ကယ္ပါဦး
ပါးစပ္မရွိေတာ႕ဘူးဗ်” လို႕ အခ်ိဳ႕က အမူအရာနဲ႕ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။
“ေဟ႕ … ေရာ႕ .. မင္းအတြက္ .. ဘာညာ …
ငါက .. ဘာေကာင္ကြ
ငါ့ပါးစပ္ကို အရင္ရွာေပးစမ္း” လို႕ အခ်ိဳ႕က ပါးစပ္မရွိေတာ႕တာေတာင္ ေမာက္မာေနၾကတုန္း။
ရဲ၀န္ထမ္းေတြကလည္း အမူအရာနဲ႕ ျပန္ေျပာၾကတာေပါ႕။
“သိပါတယ္ ခင္ဗ်ားတို႕ အခက္အခဲကို
ဒီမွာ … ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ပါးစပ္ေပ်ာက္ေနၾကတယ္ …
ဒီကိစၥကို အျမန္ဆံုးရွင္းေပးပါ႕မယ္” ဘာညာေပါ႕ဗ်ာ။ သူတို႕ေတြ အားလံုးလည္း ၀င္လာသူ ၀င္လာ။ ထြက္သြားသူ ထြက္သြား။ အမူအရာနဲ႕ ေျပာမရတဲ႕ အခါ စာေရးျပသူက ျပလို႕။ ဟာ ရႈပ္ေနတာပဲ။

၆။
အမွႈက ဒီတင္လား။ မျပီးေသးဘူး။ တျခားရဲစခန္း အသီးသီးမွာလည္း အဲဒီအတိုင္းပဲဗ်။ ရဲေတြ၊ လူေတြ၊ ေစ်းသည္၊ ၀န္ထမ္း၊ သူေဌး၊ အဆိုေတာ္၊ မင္းသား၊ မင္းသမီး။ အားလံုး။ ဘယ္သူမွ မက်န္ဘူး။
ပါးစပ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။
ဘယ္ လို လုပ္ ၾက မ လဲ ……………………………..။
ငိုသူငို။ ငိုေတာ႕လည္း အသံက မထြက္။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိရ။ ရယ္သူရယ္။ ရယ္ေတာ႕လည္း ရယ္ေနပံု မေပၚ။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိရ။ ေလာကဟာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႕ ေနခဲ႕တယ္။
“မနက္က ဘယ္အခ်ိန္သိတာလဲ ခင္ဗ်ားက”
“က်ဳပ္လား အေစာၾကီးကတည္းက .. အေစာၾကီးႏိုးေနၾကေကာင္ေလ က်ဳပ္က သြားတိုက္မလို႕လုပ္မွ ပါးစပ္ေပ်ာက္ေနမွန္းသိတာ”
“ဟင္း .. က်ဳပ္ကေတာ႕ ေနာက္က်မွ ႏိုးတယ္ဗ်ိဳ႕ … အိပ္ယာထထခ်င္း ေရေသာက္တတ္တဲ႕လူ ေရေသာက္မယ္လုပ္မွ လန္႕သြားတာ .. ခြက္ကို ဘယ္အေပါက္ထဲ ထည့္ရမလဲေတာင္ မသိေအာင္ပဲဗ်ာ”
သူတို႕ခ်င္း တိုင္ပင္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမလဲမသိ။ မထူးဘူးဆိုျပီး သူတို႕စကား၀ိုင္းထဲ ….. မဟုတ္ဘူး … သူတို႕ အမူအရာ၀ိုင္းထဲ ၀င္ပါလိုက္ပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ … ဘယ္သူခိုးသြားတယ္ လို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ထင္သလဲ”
“မသိေတာ႕ဘူးဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ထင္ေနတာ ..
ဒီေရာက္မွ အဲေလာက္မ်ားမွန္း သိလိုက္တာ …
ဘယ္သူကမ်ား .. ဒီေလာက္ ပါးစပ္အမ်ားၾကီးကို ခိုးသြားပါလိမ့္ေနာ္ ..
ဘာမ်ား လုပ္မလို႕ပါလိမ့္ …”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေရာက္နဲ႕ တစ္ေရာက္ အမူအရာလုပ္ေျပာေနတုန္း စခန္းမွဴးၾကီးေရာက္လာတယ္။ သူကလည္း အမူအရာနဲ႕ေျပာတာေပါ႕ ..။
“ကဲ .. က်ဳပ္တို႕အားလံုး ပါးစပ္ေပ်ာက္သြားတယ္ …
ခင္ဗ်ားတုိ႕ေရာ .. က်ဳပ္တို႕ပါ …ပါးစပ္ေပ်ာက္သြားတယ္ …
ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်ည္းေတာ႕ ဒါကို ရွင္းလို႕ ရမယ္ မထင္ဘူး…
ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ ပိုေတာ္တဲ႕
အထက္လူၾကီးအခ်ိဳ႕ကို အကူအညီေတာင္းဖို႕ စာတင္ရမယ္ ..
ဒီေတာ႕ .. သူ႕ကို စာတင္ဖို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ အားလံုးရဲ႕ ပါးစပ္ေပ်ာက္သြားရင္ ေတြ႕ရတဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေျပာၾကဗ်ာ .. ကၽြန္ေတာ္တို႕ မွတ္တမ္းတင္မယ္ …”
စခန္းမွဴးၾကီး စကားဆံုးေတာ႕ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ပါးစပ္သာ ပါၾကရင္ေတာ႕ ဆူညံသြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ .. ပါးစပ္မပါေတာ႕ .. သူ အရင္ေျပာမယ္ .. ငါအရင္ေျပာမယ္ရယ္လို႕ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ႕။

၇။
လြယ္အိတ္လြယ္ထားတဲ႕ လူတစ္ေယာက္က စျပီး ေရွ႕ထြက္လို႕ အမူအရာလုပ္ျပတယ္။ သူအရင္ စေျပာပါရေစဆိုတဲ႕ ပံုစံနဲ႕ေပါ႕။
“မဂၤလာပါ ..
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာပါ …..
ဒီေန႕ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ရွိပါတယ္ ..
ခု ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ပါးစပ္မရွိေတာ႕ .. ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ကဗ်ာရြတ္ရမလဲ
ကဗ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ္႕ အသက္ .. ကဗ်ာသည္ ကၽြန္ေတာ္႕ႏွလံုးသား .
ကဗ်ာသည္ …”
သူစကားမဆံုးေသး။ သို႕မဟုတ္ အမူအရာမဆံုးေသး။ စခန္းမွဴးက လက္ျပ၍ ရျပီဟု တားကာ ေနာက္ဆုတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ စခန္းမွဴးေဘးက ရဲသားတစ္ေယာက္က ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ပါးစပ္မရွိေသာ အခက္အခဲဟု မွတ္တမ္းတင္လိုက္တာေပါ႕။

၈။
ေနာက္တစ္ေယာက္တက္လာသူက သားသားနားနား။ စမတ္က်က်နဲ႕ အ၀တ္အစားေကာင္းေတြ ၀တ္လာသူတစ္ဦး။ သူက အမူအရာနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
“ က်ဳပ္က ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္တစ္ဦးဗ်ာ …
အလုပ္ေတြ သိပ္ရႈပ္တဲ႕ လူ
အခ်ိန္မရဘူး .. အခ်ိန္နဲ႕ တေျပးညီ လုပ္ေနရတဲ႕လူ ..
၀န္ထမ္းေတြ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ရင္ စိတ္ဓါတ္ျမင့္တင္
ေတာ္သူက ေတာ္သလို ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာ ..
ညံ့သူက ေတာ္လာေအာင္ အားေပး
ပါးစပ္မရွိရင္ ..”
ရျပီဟု စခန္းမွဴးက လက္ျပကာ ေနာက္ဆုတ္ခိုင္လိုက္တယ္။ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ ဆိုသူ ေအာင့္သက္သက္နဲ႕ ေနာက္ဆုတ္လိုက္တယ္။ ရဲသားၾကီးကလည္း ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ရဲ႕ ပါးစပ္မရွိတဲ႕ ဒုကၡဟု မွတ္တမ္းတင္လိုက္ျပန္တယ္။

၉။
ေနာက္တစ္ေရာက္ေရွ႕တက္လာသူက အကႌ်အျဖဴ၊ ပုဆိုး အနီေရာင္ႏွင့္ လူတစ္ဦး။ သူကလည္း ေခသူေတာ႕ မဟုတ္။ အမူအရာနဲ႕တင္ သူေျပာလိုက္တာက။
“သေဗၺသတၱာ ခပ္သိမ္းေလေသာ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႕
မဂၤလာ အေပါင္းနဲ႕ ျပည့္စံုေစသတည္း
က်ဳပ္ဟာ ေဗဒင္ေဟာဆရာလည္းဟုတ္ ဘိတ္သိတ္ရြတ္ဆရာလည္းဟုတ္
ထားပါေလ …
က်ဳပ္ကို ေဗဒင္လာေမးက .. က်ဳပ္ပါးစပ္မရွိဘဲ .. ဘယ္လို ေဟာဖို႕ အဆင္ေျပအံနည္း
ဘယ္ကံၾကမၼာ အေၾကြး ဆပ္ေရး လြယ္အံ႕ပါနည္း
ေလာကဓံတရား ..”
ရျပီလို႕ စခန္းမွဴးက လက္ျပလိုက္ျပန္ေရာ။ ရဲသားၾကီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ပါးစပ္မရွိေသာ ဒုကၡလို႕ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ျပန္တယ္။

၁၀။
ေနာက္တစ္ေယာက္ေရာက္လာသူက စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ပဲ။ ဂြတီးဂြက် ထြက္လာျပီး အမူအရာလုပ္တယ္။
“က်ဳပ္က သူေတာင္းစားဗ်ာ …
ေတာင္းစားရတယ္ ..
အစ္ကိုၾကီး .. အစ္မၾကီးတို႕ရယ္ .. သနားၾကပါ .. ထမင္းမစားရေသးလို႕ပါ …
အေၾကြေလးမ်ားရွိရင္ ေပးၾကပါ .. ဘာညာေပါ႕ဗ်ာ …
အခု ပါးစပ္မရွိရင္ က်ဳပ္က ဘယ္လို သြားေတာင္းမလဲ ..
ခင္ဗ်ားတုိ႕က က်ဳပ္ထက္ခ်မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ …
က်ဳပ္အျဖစ္က ပိုဆိုးပါတယ္ … ဟီး … ဟီး …” လို႕ ငိုပါေလေရာ။
စခန္းမွဴးကလည္း “ငါနားလည္ပါတယ္ကြာ” ဆိုတဲ႕ပံုစံလုပ္ျပီး ေခ်ာ႕ေမာ႕ ေနာက္ဆုတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ရဲသားၾကီးကေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း မွတ္တမ္းတင္တယ္။ သူေတာင္စားရဲ႕ ပါးစပ္မရွိတဲ႕ ဒုကၡလို႕။

၁၁။
ေနာက္ေတာ႕ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ေပါ႕။ အခ်ို႕ကလည္း ခပ္ေခ်ာေခ်ာလူငယ္ေတြ။ သူ ရည္းစားကို ဖြင့္ေျပာေတာ႕မယ့္အေၾကာင္း။ သူ႕မွာ ပါးစပ္မရွိေတာ႕ သူဘယ္လိုလုပ္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဖြင့္ေျပာရမလဲ ေမးခြန္းေတြပါ ျပန္ေမးလို႕။ စခန္းမွဴးကလည္း လိုရင္းကို ေမးျပီး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကို တင္ျပခိုင္းတယ္။ ရဲသားၾကီးကလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႕ေပါ႕။
လူေတြကလည္း အမ်ားၾကီး။ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အလုအယက္ သူ႕ဒုကၡသူ တင္ျပၾကတာေပါ႕။ ေစ်းသည္က ေစ်းဘယ္လိုေရာင္းရမလဲတဲ႕။ ပြဲစားက အေရာင္းအ၀ယ္တည့္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲတဲ႕။ ေရွ႕ေနက တရားသူၾကီးကို ဘယ္လို သူ႕ဘက္ပါေအာင္ စည္းရံုးရမလဲတဲ႕။ ရပ္ကြက္လူၾကီးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဘယ္လို အလွဴခံရမလဲတဲ႕။ စံုေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲပါေသးတယ္။ လူလိမ္က သူဘယ္လိုလိမ္ရမလဲ။ လူလည္က သူဘယ္လို လူလည္က်တဲ႕ စကားေျပာရမလဲတဲ႕။ စခန္းမွဴးလည္း စိတ္ညစ္လာျပီ။ ရဲသားၾကီးလည္း မွတ္တမ္းတင္ရတာ ေညာင္းျပီထင္ရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႕အလွည့္ေရာက္ရင္ ရင္ဖြင့္မယ္လို႕ ေစာင့္ရင္း စိတ္ညစ္လာတာနဲ႕ ထြက္လာလိုက္တယ္။ ရင္လည္း မဖြင့္ခ်င္ေတာ႕ဘူး။ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡေပါင္းစံုကိုလည္း ဆက္ျပီး သည္းခံ နားမေထာင္ခ်င္ (အမူအရာေတြ မၾကည့္ခ်င္) ေတာ႕ဘူး။ ထြက္လာလိုက္တယ္။

၁၂။
အဲဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားတို႕ေတာ႕ ဘယ္လိုေတြးမလဲ မသိဘူး အၾကီးၾကီးဗ်။ အားလံုးမွာ သူ႕ဒုကၡသူ ကိုယ္စီနဲ႕။ စိတ္တိုၾက။ ေဒါသထြက္ၾက။ ၀မ္းနည္းၾက။ ပူေဆြးၾကနဲ႕။
တစ္ခုပဲ။
ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ထိုးခ်ိန္မွ သူတုိ႕အားလံုးရဲ႕ အေရးအၾကီးဆံုးဒုကၡကို သူတို႕တူညီစြာ သိလိုက္ၾကတယ္။ သူတို႕သိထားတာက သူတို႕မွာ ဒုကၡေတြခ်င္း မတူညီဘူးလို႕ေလ။ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာမရလို႕ စိတ္ညစ္စြာ ရင္ဖြင့္ၾကရင္းက ဗိုက္ဆာၾကျပီ။ ဆာၾကျပီ။ ကဲ။ ပါးစပ္မွ မရွိေတာ႕ ဘယ္လိုစားၾကမတုန္းဗ်။

၁၃။
မွတ္တမ္းတင္တဲ႕ ရဲသားၾကီးက ေနာက္ဆံုးမွတ္တမ္းကို ျပဳစုလိုက္တယ္။
“အားလံုးပါးစပ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ထမင္းဘယ္လို စားမတုန္း” တဲ႕။

ရင္နင့္ေအာင္

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...