ေအာင္ျမင္မႈကို စာရင္းစစ္ေဆးၾကည့္ျခင္း

by Khin Maung Nyo on Monday, April 4, 2011 at 6:09pm

          ေဘာ္တီမုိးကၽြန္း ဂၽြန္ေဟာ့ကင္တကၠသိုလ္မွ အမ္ဘီေအေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ မၾကာမီက ရ၀မ္ဒါႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ၄င္း၏ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ေၾကကြဲစရာအတိတ္ကို အသံုးျပဳ၍ ထူးထူးျခားျခားစီးပြားေရးအရ တုိးတက္ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရရွိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ေတြ႕ရွိခဲ့ေၾကာင္း ယခုကဲ့သို႔ ေရးသားထားသည္။


          ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံေလးႏုိင္ငံမွ ေက်ာင္းသား ၅ေယာက္ ထုိင္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အခ်ိန္ေပး၍ ေလ့လာခဲ့သည့္စနစ္ကုိ ျပင္ဆင္ရန္ အၾကံျပဳခ်က္မ်ား၊ လုပ္ငန္းပုိင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စိစစ္သံုးသပ္မႈမ်ားကို တင္ျပရန္အတြက္ တက္ႂကြေနကာ၊ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ရသည့္အေျခခံ မူလအေၾကာင္းအရင္းမွာ ရ၀မ္ဒါႏုိင္ငံ၌ ေတြ႕ရေသာ အျခားအရာမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ အိုလီဖန္းေဆးခန္း ေအာင္ျမင္မႈရျခင္းျဖစ္သည္။

          ၁၉၉၄ခုႏွစ္တြင္ လူမ်ိဳးတြင္းသတ္ျဖတ္မႈမ်ားျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ သံုးႏွစ္အၾကာ၌ ေဒါက္တာ အူမာကူလီဘူကာတီဂ်ီက တီကာလီၿမိဳ႕၌ ဤပုဂၢလိကေဆးခန္းကို တည္ေထာင္ခဲ့ရာ အရည္အေသြးရွိရွိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ား ျပဳႏုိင္သကဲ့သို႔ လူနာတစ္ဦးခ်င္းကို ဂ႐ုတစိုက္၀န္ေဆာင္မႈ ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ ရ၀မ္ဒါႏုိင္ငံတုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် အိုလီဖန္းသည္ တုိးတက္ႀကီးပြားလာခဲ့ရာ၊ ယခုအခါ အခ်ိန္ျပည့္ဆရာ၀န္ ၃ဦး၊ သြားဆရာ၀န္ ၂ဦး၊ အခ်ိန္ပုိင္း ဆရာ၀န္ ၆ဦးတုိ႔အထိ တုိးခ်ဲ႕လာႏုိင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အုိလီဖန္းသို႔ လူနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မွတ္တမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ ေစလႊတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာမီက လူနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မွတ္တမ္းမ်ားကို စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွ ကြန္ပ်ဴတာေပၚသို႔ တင္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ကြန္ပ်ဴတာေပၚတင္ရာ၌ အခက္အခဲမ်ားရွိေနသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားအေနျဖင့္ ၄င္းတုိ႔၏လူနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မွတ္တမ္းမ်ား တိတိက်က် မရွိခဲ့ၾကေပ။ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း ကိန္းဂဏန္းေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီဟု ေျပာျပေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏႈတ္နည္းတတ္သည့္သူမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ မတုိင္မီ ညကဆုိလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေအာင္ ေဆးခန္းလည္ပတ္ပံုကို နားလည္ေအာင္ ပင္ပန္းခံ၍ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ႀကိဳးစားေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ ေျပာသမွ်စကားေတြ၊ အၾကံဉာဏ္ေတြကုိ နားေထာင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ရ၀မ္ဒါလူမ်ိဳးတုိ႔ သူတု႔ိႏုိင္ငံအနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ၾကားရသည့္အခါ ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပၚထြက္လာရန္အတြက္ ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က်မပါ၀င္ဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ေပ။

          ယခုကဲ့သို႔ ရ၀မ္ဒါ၏အနာဂတ္အတြင္းသို႔ေရာက္သြားျခင္းမွာ လႈိင္းလံုးႏွစ္ခုေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ပထမလႈိင္းလံုးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏လုပ္ငန္းစီမံကိန္းထဲသို႔ ထည့္သြင္းလိုက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႔၏ ခြန္အားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒီဇင္ဘာလက ရ၀မ္ဒါအေၾကာင္း သုေတသနေတြလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သုေတသနလုပ္ကာ ခရီးစဥ္ကို ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ရ၀မ္ဒါအေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္အေၾကာင္း၊ လူနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ မွတ္တမ္းထိန္းသိမ္းပံုအေၾကာင္း မ်ားကို ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ ရ၀မ္ဒါ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ ကီဂါလီသို႔ ေရာက္သည့္အခါ လုပ္ငန္းစီမံကိန္းထဲ၌ ျမဳပ္သြားၾကသည္။ နံနက္စာစားခ်ိန္မွ ညစာစားခ်ိန္အထိ ေဆးခန္း၏လုပ္ငန္းလည္ပတ္ပံုကို ေဆြးေႏြးသည္။ တုိးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည့္နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဗ်ဴဟာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျငင္းခုန္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးႏွင့္ လုပ္ေနျခင္းမဟုတ္။ တာ၀န္တစ္ရပ္လို အပီအျပင္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္းႏွင့္မဆက္ႏြယ္သည့္ ေနရာမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္းပင္ မျပဳၾက။ ေဆးခန္း၏ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ အာ႐ံုေရာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ား၏ရလဒ္အျဖစ္ အရည္အေသြးေကာင္းသည့္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးႏုိင္ရန္အတြက္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ခံစားရသည္။

သို႔ေသာ္ ဒုတိယလႈိင္းလံုးႀကီးမွာ ရ၀မ္ဒါ၏သမုိင္းကို ေလ့လာနားလည္ရင္းျဖင့္ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမစေနေန႔က ၿမိဳ႕ေတာ္အျပင္ကို သြားၾကသည္။ ေက်းလက္ေဒသကို ႐ႈျမင္ရန္သြားၾကသည္။ ထုိေန႔က ရ၀မ္ဒါမ်ိဳးျဖဳတ္သတ္ျဖတ္မႈ အမွတ္တရ အေဆာက္အဦသို႔ စတင္သြားေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၌ ၁၉၉၄ခုႏွစ္က ႏွစ္ရက္အတြင္း လူေပါင္း ၂၄၀၀၀ေက်ာ္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ၄င္းတုိ႔၏ အ၀တ္အထည္မ်ား၊ လက္နက္မ်ား၊ အ႐ိုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး၊ ထုိေနရာ၏႐ိုးစင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ပို၍ပီျပင္ေစသည္။ ကားေပၚကို အားလံုးတက္ေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ ျမင္ခဲ့တာေတြကို အမီလုိက္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္တယ္လီဖုန္းကို အသည္းအသန္လုိက္ရွာေနေၾကာင္း ျပန္လည္ မွတ္မိလိုက္သည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလ ကေလာက္ စိတ္ဆိုး၊ အားကိုးရာမဲ့ျဖစ္သည့္အခါ မရွိ။ မည္သူ႔ကို စိတ္ဆုိးရမွန္းမသိ၊ ဘယ္လိုစိတ္ဆိုးရမွန္းမသိ၊ ကေလးဆန္ေသာ္လည္း  ထိုအခ်ိန္က ခ်က္ျခင္းအိမ္ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္လာခဲ့သည္။

 သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ေထာင္စုႏွစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးရြာအျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာ မာယာငယ္သို႔ေရာက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ေစာေစာကျမင္ခဲ့ရသည့္ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားမွ လက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ စြမ္းအားမ်ားအေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ လယ္သမားေတြ၊ ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ေတြ႕သည္။ တိုးတက္မႈေတြ ရွိေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ မာယာငယ္၌ အတန္းတစ္ခုတည္းသို႔ ၀င္သြားသည့္အခါ ေက်ာင္းသားမ်ားက အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ လက္ေတာ့ေတြ သံုးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ယခင္ေန႔က သင္ၾကားခဲ့သည့္သင္ခန္းစာကို သင္ပုန္းေပၚ၌ Excel ျဖင့္ ဆြဲထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈဒဏ္ကုိ ခံရသူမ်ား၊ သတ္ခဲ့သူမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ရြာ၌ အသားကင္ဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ ေဒသျဖစ္ ငွက္ေပ်ာဘီယာကုိ ေသာက္ရသည္။ ၄င္းတုိ႔၏ကေလးမ်ား တစ္စုတစည္းတည္း ႐ိုးရာအကေတြ တင္ဆက္ကျပသည္ကုိ ၾကည့္ရသည္။

 ၄င္းတု႔ိသည္ အတိတ္ကို တန္ဖိုးခ်ပစ္ျခင္းမဟုတ္၊ အနာဂတ္အတြက္ တစ္စုတစည္းတည္း တာ၀န္ယူၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အေကာင္းျမင္စိတ္ဓာတ္ေတြ ကူးစက္တတ္သည္။ အံ့ၾသစရာ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားလာေအာင္ အေထာက္အကူျဖစ္ႏုိင္သည္။ အခက္အခဲအၾကပ္အတည္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္ ၾကာရွည္ခံသည့္ ထူးျခားမႈတစ္ခု က်န္ရစ္ခဲ့ရန္ လုပ္ႏုိင္စြမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ လက္ထဲ၌ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ား၊ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊ ေဆးခန္းပိုမိုေကာင္းမြန္ေရးအတြက္ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားကို တင္ျပသည့္အခါ ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ ေဒါက္တာ အင္မာကူလီကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အၾကံျပဳေထာက္ခံခ်က္မ်ားကို လုိလိုလားလားလက္ခံသည္။ အီဂါလီ၌ ေနာက္ဆံုးေနသည့္ ရက္သတၱပတ္အတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ စနစ္သစ္ကုိ လက္ခံစမ္းသပ္ၾကည့္သည္။ အားနည္းခ်က္ရွိသည့္ လူနာမွတ္တမ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ႏုိင္႐ံုသာမက၊ ေဆးခန္း၌ လူနာတစ္ေယာက္ ေရာက္သည့္အခါ ေပးရသည့္အခ်ိန္ ၂၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလ်ာ့နည္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ လုပ္ငန္းစီမံကိန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

 ယခု ေဘာ္တီမိုးရွိ ဂၽြန္ေဟာ့ကင္တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေဖ့စ္ဘြတ္မွတစ္ဆင့္ အပတ္တုိင္း အဆက္အသြယ္လုပ္သည္။ ထုိစနစ္ တစံုတရာ အခက္အခဲရွိမရွိ၊ အဆင္ေျပမႈရွိ မရွိ သိရွိႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ ေရရွည္တြင္လည္း ထိုေဆးခန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီရန္ သႏၷိ႒ာန္ခ်မွတ္ထားသည္။

 ခင္ေမာင္ညိဳ(ေဘာဂေဗဒ)
(အီေကာေနာမစ္)