အညႇီနံ႔မ်ား

Tin Nyunt

“ဒကာႀကီး ေက်ာင္းကို ခဏခဏ လာေနရတာ ပင္ပန္းပါတယ္။ အၿပီးပဲ သာသနာ့ေဘာင္ကို ဝင္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”
ဦးဇင္းေလးက က်ီစယ္မႈေတြ မလုပ္စဖူးလုပ္လိုက္လို႔ အံ့အားသင့္သြားမိတယ္

“တပည့္ေတာ္က သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ရင္လည္း ရဟန္းျမတ္ေတြလိုပဲ ေနထိုင္က်င့္ႀကံခ်င္တာဘုရား။ အရွင္ဘုရားတို႔ ဝိနည္း သိကၡာပုဒ္ေတြကို အားလံုးမလိုက္နာႏိုင္ဘဲနဲ႔ေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္ထဲဝင္လာၿပီး အမႈိက္မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ဘုရား”
“သာဓု … သာဓု … သာဓုပါ ဒကာႀကီး။ ဘယ္မွာေနေနေပါ့ေနာ္ … ကိုယ့္အေပၚကိုေတာ့ စိမ္းညႇီတဲ့ အနံ႔ေတြ မဖံုးေစနဲ႔ ဒကာႀကီး။ စိမ္းညႇီန႔ံကင္းေအာင္ ႀကိဳးစား”
“အရွင္ဘုရား …. ထူးဆန္းလိုက္တာ … စိမ္းညႇီအနံ႔ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုပါသလဲဘုရား”
“ဒကာႀကီးကို ဘုရားရွင္ေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္တယ္”

“မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရား … အရွင္ဘုရားဆီက ၾကားရသမွ်ဟာ တပည့္ေတာ္အတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ပါဘူး”
ဒိသမၸတိမင္းလက္ထက္မွာ မဟာေဂါဝိႏၵဆိုတဲ့ ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မင္းဆရာ ပုဏၰားႀကီးေပါ့။ ပညာဉာဏ္လည္းႀကီးတယ္။ မင္းအေပါင္းကို ပညာသင္ေပးသူလို႔လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။
ဆရာကိုၾကည္ညိဳေတာ့ တပည့္ေတြက ဘယ္လို သတင္းလႊင့္ၾကသလဲဆိုေတာ့
“ငါတို႔ဆရာသည္ ျဗဟၼာႏွင့္ပင္ ေတြ႔ဆံုၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးႏိုင္သူျဖစ္သည္” ဆိုတဲ့ သတင္းေတြျဖစ္လာတယ္။
ဒီသတင္းကို မဟာေဂါဝိႏၵၾကားေတာ့
“ငါသည္ ျဗဟၼာကို မေတြ႔ႏိုင္။ အမ်ားေျပာသည့္အတိုင္း ျဗဟၼာကိုေတြ႔ႏိုင္ရန္ က်င့္ႀကံလွွ်င္ ေကာင္းေလစြ”
ပုဏၰားႀကီးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္အစြန္းမွာ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ကို ေဆာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းထြက္ကာ “က႐ုဏာဈာန္” ကို ပြားမ်ားတယ္။ သူတရားက်င့္ေနတဲ့ ဇရပ္ကိုလည္း ထမင္းပို႔သူကလြဲၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ မလာေစဘူး။
ေလးလတိုင္တိုင္ ျဗဟၼာကို ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ က႐ုဏာဈာန္ပြားေနေပမယ့္ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္
“ျဗဟၼာဆိုတာ ရွိရဲ႕လား” လို႔သံသယပြားၿပီး တမ္းတေနခ်ိန္မွာမွ ျဗဟၼာႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ သနကုၤမာရက ေရာက္လာၿပီး
“မ်က္ေမွာက္အက်ိဳးစီးပြား သို႔မဟုတ္ တမလြန္အက်ိဳးစီးပြား တစ္ခုခုေမးေလာ့” လို႔ေျပာတယ္။
ပုဏၰားႀကီးက
“ငါသည္ မ်က္ေမွာက္အက်ိဳးစီးပြားကို ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တမလြန္ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ေမးမည္” ဆိုၿပီး ျဗဟၼာႀကီးကို ေမးလိုက္တာက
“အဘယ္တရားကို က်င့္လွ်င္ ေသျခင္းကင္းရာ ျဗဟၼာျပည္ကို ေရာက္ႏိုင္သနည္း” တဲ့
“စိမ္းညႇီေသာ အနံ႔ကင္းေအာင္က်င့္သူသည္ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ႏိုင္သည္”
“ယခု ကၽြႏု္ပ္မွာ စိမ္းညႇီေသာ အနံ႔ေတြ ရွိေနသလား”
“တစ္ဆယ့္ေလးပါးနဲ႔ ယွဥ္တြဲေနတဲ့ သတၱဝါတိုင္းဟာ စိမ္းညႇီနံ႔ ရွိၾကတယ္”
“အလို … ဒါဆိုရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္မွာလည္း စိမ္းညႇီနံ႔ စြဲေနတယ္ေပါ့”
“မွန္တယ္ ေဂါဝိႏၵ။ စိမ္းညႇီနံ႔စြဲေနရင္ ျဗဟၼလမ္းပိတ္တယ္။ ျဗဟၼတံခါးပိတ္တယ္”
“အရွင္ျဗဟၼာမင္း ကၽြန္ုပ္အား တစ္ဆယ့္ေလးပါးကို ေျပာၾကားပါ”
“အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ လိမ္လည္ျခင္း၊ လွည့္စားျခင္း၊ အေဆြခင္ပြန္းတို႔ကို ျပစ္မွားျခင္း၊ ေစးႏွဲျခင္း၊ အလြန္ မာန္တက္ျခင္း၊ ျငဴစူျခင္း၊ လိုခ်င္စိတ္ရွိျခင္း၊ ဝန္တိုျခင္း၊ သူတစ္ပါးကို ညႇဥ္းဆဲျခင္း၊ တပ္မက္စိတ္ရွိျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ မာန္ယစ္ျခင္း၊ ေတြေဝျခင္းေတြပဲပုဏၰား”
သနကၤုမာရျဗဟၼာႀကီးေျပာတာကို မဟာေဂါဝိႏၵပုဏၰား ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူ႔ေဘာင္ထဲမွာသာေနရင္ အဲဒီ တစ္ဆယ့္ေလးပါးကို ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းဝတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
“အို … ဟုတ္တာေပါ့ဘုရား။ အရွင္ဘုရား ေျပာသလိုဆိုရင္ လူသားတိုင္းမွာ စိမ္းညႇီနံ႔ ဘယ္ကင္းမလဲ။ တပည့္ေတာ္လည္း တစ္ဆယ့္ေလးပါး မကင္းႏိုင္ေသးလို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔လိုတာေပါ့ဘုရား … တပည့္ေတာ္ကို တစ္ခုေလာက္ ေမးေလွ်ာက္ခြင့္ ျပပါဘုရား”
“ေမးေလ … ဒကာႀကီး”
“သာသနာ့ေဘာင္ထဲ ဝင္ေနသူေတြမွာေရာ အဲဒီ တစ္ဆယ့္ေလးပါး ကင္းပါရဲ႕လားဘုရား”
“သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ ေရသန္႔သန္႔ေလးနဲ႔ ေန႔တိုင္းခ်ိဳးဖို႔လိုတယ္။ ဒကာႀကီး ဦးဇင္းလည္း ေန႔တိုင္း ကိုယ္မွာ အညႇီနံ႔မကပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ဒကာႀကီးလည္း အညႇီနံ႔ကင္းေအာင္ေနေနာ္”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ပုဏၰားႀကီးလို ဆံုးျဖတ္ဖို႔ လိုမယ္ထင္တယ္”
“ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ဒကာႀကီး”
(ရည္ညႊန္း - ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာေဂါဝိႏၵသုတ္)
တင္ညြန္႔
၂၁.၆.၂၀၁၇