နုပ်ိဳေစတဲ့ တကၠသိုလ္

Tin Nyunt

တကၠသိုလ္ဆိုတာ အေပါက္တစ္ေပါက္တည္း ဖြင့္ေပးထားၿပီး၊ ဆရာေတြက ဂိတ္ေစာင့္၊ အဲဒီအေပါက္ကဝင္ဖို႔ မွတ္ပံုတင္ သို႔မဟုတ္ သက္ေသခံ အေထာက္အထားတစ္ခုျပ၊ စာအုပ္ထဲ အမည္ေရး၊ သြားမယ့္ေနရာ ေရး၊ ဝင္ခ်ိန္ လက္မွတ္ထိုး၊ ထြက္ခြာခ်ိန္ လက္မွတ္ထိုး … ဟိုး … ဟိုး … အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
“Farewell to University”
မေန႔က ျမန္မာစာအဖြဲ႔ ၇၅ ႏွစ္ေျမာက္ စာတမ္းဖတ္ပြဲသြားတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ ကားလမ္းပိတ္၊ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းစီး၊ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ ၾကာခ်ိန္ စုစုေပါင္း သာေကတမွ
၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္တိတိ
အလို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတာ ပတ္လည္မွာ ဂိတ္တံခါးေတြဖြင့္၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ႏုပ်ိဳသူေတြရဲ႕ ခ်ိဳလြင္တဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ျပန္ လည္ ေဝစည္ေနပါေပါ့လား။

တီ … တီ … တီ
ေနာက္က ကားဟြန္းသံ … ဘယ္သူလဲလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒါက္တာစိုင္း
“ဟာ … ဟာ … အေတာ္ပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္”
ဆရာစိုင္းနဲ႔ ဦးခ်စ္အလြမ္းေျပ ေနာက္ေပါက္ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ခံုနိမ့္ေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ေနရာ ကိုရီးယားဆိုတာက ေနရာယူ။ ခုေတာ့ ထီးအမိုး ႀကီးေတြေအာက္မွာ ခံုျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔
“လက္ဖက္ရည္ ေပါ့က်”
ဆရာစိုင္းက နယ္ကေျပာင္းလာ။ ဒီေန႔မွ ပထမဆံုး အတန္းဝင္ စာသင္ရမွာ။ ဆရာတစ္ေယာက္က သူႀကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ First Year ေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္း ေဖာက္သည္ျပန္ခ်တယ္
“ကေလးေတြက အေၾကာက္တရားေတြ လႊမ္းမိုးေနတုန္းပဲ။ ဘာကိုေၾကာက္ေနမွန္းလည္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူတို႔ကို စိုးမိုးလာတဲ့ အေၾကာက္တရားအစြဲေတြကို အေတာ္ ခၽြတ္ရဦးမယ္ထင္တယ္”
တကၠသိုလ္မွာ “စာတတ္” သူေတြထက္ “စာဖတ္” တဲ့ဆရာေတြ “စာတတ္ စာဖတ္” ဆရာေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာၿပီပဲ။ အနာဂတ္ တကၠသိုလ္
“ႀကိဳဆိုပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဆရာႀကီး ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ) ရဲ႕ စာတမ္းဖတ္ပြဲကို အမီလာခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာစိုင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လမ္းခြဲ၊ တစ္ေနရာထလာ ေနာက္ဆရာတစ္ဝိုင္းနဲ႔ ထပ္တိုး၊ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ ထပ္ၾကာ၊ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ ေျပာစရာစကားေတြကမကုန္၊ စကားကိုျဖတ္ အဓိပတိလမ္းေပၚ အတက္၊ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ထပ္တိုး၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေျပာင္း
“ျပန္လည္ႏုပ်ိဳေစတဲ့ တကၠသိုလ္”
RC ထဲမွာ ျပခန္းေရာ၊ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေရာ၊ စာအုပ္ေရာင္းပြဲေရာ။
ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔မိခင္ကို
“ေမေမ … ဒါဘာလုပ္တဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီးလဲ” တဲ့။ သူ႔ေမေမက
“သားေရ … ဟိုး … ေရွးေရွးတုန္းက … ဒီေနရာမွာ ေမေမတို႔ ေဘာ္လီေဘာ၊ ဘတ္(စ္)ကက္ေဘာ၊ ၾကက္ေတာင္ ေတြ ကစားဖူးၾကတယ္ေလ” တဲ့
RC ထဲမွာလည္း စာအုပ္ထုတ္ေဝသူေတြနဲ႔ေတြ႔။ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္။ စကားေတြေျပာမကုန္။ မျဖစ္ပါဘူးဆိုၿပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲလုပ္တဲ့ ဝိဇၨာခန္းမကိုအေျပးေလးလာ ေနာက္ဆံုး စာတမ္းဖတ္ဖို႔ ႏွစ္ဦးေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္တဲ့။
ဝိဇၨာခန္းမႀကီးထဲ ဝင္လိုက္တာ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ယခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ေမွာင္ေတာင္ေတာင္၊ ေခ်ာင္ထဲက ခန္းမႀကီးဟာ ပတ္လည္မွာ မွန္လံုေတြကာ၊ ေလေအးေပးစက္ေတြ ၁၀ လံုးေလာက္တပ္ထား။ အခန္းထဲမွာလည္း ေအးစိမ့္။
တကယ့္ကို ပညာရွင္ေတြ စာတမ္းဖတ္ဖို႔ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေနရာ တစ္ေနရာျဖစ္သလို၊ တက္ေရာက္ နာၾကား သူေတြအတြက္လည္း စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ပညာယူႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္ေနပါလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ေတြ တုန္းက ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ေနရာ။ ရန္ပံုေငြပြဲဆိုရင္ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြ ငွားျပတဲ့ ေနရာ။ ပူေလာင္ အိုက္စပ္ ညစ္ပတ္တဲ့ေနရာ။ ခုေတာ့ ပညာရွင္ေတြအတြက္ ေကာင္းမြန္စြာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ နားခိုႏိုင္တဲ့ေနရာ။
RC ထဲျပန္ဝင္ေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က
“ခင္ဗ်ား မေန႔က ဘာျဖစ္လို႔ မလာတာလဲ” လို႔ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
“မေန႔က သမၼတႀကီး လာမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ လံုၿခံဳေရးေတြ၊ အေစာင့္ေတြ ႐ႈပ္ေနမွာပဲ၊ စစ္ေဆးတာ ေတြ လုပ္ေနမလားဆိုၿပီးေတာ့ မလာမိတာ”
“ခင္ဗ်ား … ေခတ္ေနာက္က်သြားၿပီ။ အေတြးအေခၚေတြက မဆလနဲ႔နအဖေခတ္ထဲက်န္ခဲ့ၿပီ”
“ခင္ဗ်ားႏွယ္ ေျပာရက္လိုက္တာ”
“ဟုတ္တယ္ေလ … မေန႔က သမၼတ ဦးထင္ေက်ာ္လာတယ္။ ဘာအေစာင့္ ဘာလက္ႏွက္ကိုင္မွလည္း မပါဘူး။ သူ႔ကို သီးျခား ဖင္ျမင့္တဲ့ခံုႀကီး ထားေပးစရာလည္း မလိုဘူး။ က်ဳပ္တို႔ၾကားထဲ ေလွ်ာက္သြား။ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ စကားေတြေျပာ၊ ႏႈတ္ဆက္၊ ရယ္ေမာ၊ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို လာသြားတာ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာအုပ္ေရာင္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း
“ဟုတ္တယ္ … တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ သမၼတနဲ႔ စကားေျပာရလိမ့္မယ္လို႔ စိတ္ေတာင္ မကူးဖူးဘူး။ ကၽြန္မဆိုင္က စာအုပ္ေတြလာၾကည့္သြားတယ္။ ကၽြန္မစာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးတာလည္း ယူသြားတယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာ”
ကဲ … မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳေတြ ဒီေလာက္ပဲ အတိုခ်ဳပ္ေျပာပါရေစ။ စာတမ္းပါအေၾကာင္းေတြက ေတာ့ ျမန္မာစာအဖြဲ႔က စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္မွပဲ ဝယ္ဖတ္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာတမ္းဖတ္ပြဲကိုသာ သြားရတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈေတြမွာ နစ္ေျမာၿပီးေတာ့ အစြန္းေလာက္သာ နားေထာင္ခဲ့ရေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။
၂၄.၁၂.၂၀၁၆