ရန္ကုန္မွာ တြင္က်ယ္လာေသာ အငွားမယား စနစ္

Min Aung Khine

အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ငယ္ရြယ္ပ်ိဳမ်စ္သည့္ အလွတရားမ်ားအား ပိုင္ဆိုင္ထားသူ အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦး သူ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တန္ဖိုးအသင့္အတင့္ရွိသည့္ မိတ္ကပ္ကို လိမ္းျခယ္ထားၿပီး ၾကက္ေ သြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနီကို ခပ္စိုစိုကေလး ဆိုးထားသည္။ ေက်ာလယ္ေလာက္အထိရွိသည့္ ဆံပင္မွာ ေျဖာင့္စင္းလ်က္။ သူဆင္ယင္ထားေသာ အဝတ္အစားမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖံုးလက္ျပတ္ႏွင့္ စည္းလံုခ်ည္ေလးျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လက္ရွိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရသည္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ တရားဝင္ လက္ထပ္ထားျခင္းမရွိဘဲ ရက္ရွည္ၾကာ ေပါင္းသင္းေနရသည့္ အငွားမိန္းမဘဝ ျဖစ္ေနသည္ဆိုျခင္းကို မည္သူ ယံုႏိုင္ပါ မည္နည္း။
''ကြၽန္မ ဒီအလုပ္ကို လက္ခံတာ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ ပထမလက္ခံတဲ့လူက အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ပဲရွိတယ္။ သူက သေဘာေကာင္းေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပါ ထပ္လက္ခံလိုက္တာ''ဟု မဇာျခည္(အမည္လႊဲ)က ေျပာ သည္။
သူလက္ခံသည္ဆိုသည့္အလုပ္မွာ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးႏွင့္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ တစ္လတန္သည္၊ ႏွစ္လတန္သည္ အတူေနေပးရသည့္ အငွားမယားဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို ညည့္ ငွက္၊ ေသြးသားေစ်းသယ္၊ ဇယား၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာကို အခေၾကး ေငြယူ၍ ေဖ်ာ္ေျဖသူ အစရွိသျဖင့္ ေခၚၾကၿပီး ထိုစကားလံုးမ်ားထက္ ႏူးညံ့စြာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားမွာ အငွားမယားပင္ ျဖစ္ေလေတာ့ သည္။
လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ ေလးထပ္တိုက္ခန္း တစ္ခုမွာ မဇာျခည္တစ္ေယာက္ သူ႔ကို ေခၚ ေဆာင္ထားသူႏွင့္ အတူေနရျခင္းျဖစ္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္၏အျမင္မွာမူ လင္မယားဟုပင္ သိထားၾကဟန္ရွိသည္။ မဇာျခည္မွာ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး စလင္းၿမိဳ႕နယ္မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္၍ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု တစ္႐ံုတြင္ ေလးႏွစ္နီးပါး အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အေျခအေန ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းအထိသာ ပညာဆည္းပူးခဲ့ရၿပီး ညီအစ္မဝမ္းကြဲ ၏ အကူအညီျဖင့္ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု တစ္႐ံုတြင္ ပထမဆံုး ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ၎ရရွိသည့္လစာကို မိသားစုထံ ျပန္မပို႔ႏိုင္႐ံုသာ မက အေဆာင္လခ၊ ဝမ္းစာႏွင့္ပင္ လံုးလည္လိုက္ေနေသာေၾကာင့္ အဝတ္အထည္ကိုပင္ လူတန္းေစ့ ဝတ္ဆင္ႏိုင္ရန္ မနည္း႐ုန္းကန္ ရသည္ဟု ဆိုသည္။
''အထည္ခ်ဳပ္မွာ လုပ္တုန္းကဆို ဇက္ေၾကာေတြက တက္၊ ခြဲတမ္းမၿပီးရင္ Leader တြက ေအာ္ဟစ္ၿပီးဆဲေတာ့တာ။ တစ္လကို ဝင္ဝင္ခ်င္းတုန္းက ခုနစ္ေသာင္း၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြက်မွ တစ္သိန္း ေလာက္ပဲရတာ၊ ပင္ ပန္းသေလာက္ လစာမရခဲ့ဘူး''ဟု သူရပ္တည္ခဲ့ရပံုကို ေျပာျပသည္။ အဆိုပါစက္႐ံုတြင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရာမွ ယခုကဲ့သို႔ ဘဝမ်ိဳးထဲတြင္ က်င္လည္တတ္ရန္ ေခၚေဆာင္ေပးခဲ့သူမွာ အတူအလုပ္ လုပ္ေနသည့္ ဝန္ထမ္းထဲမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ယင္းက ''အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမျဖစ္တာ ဘာဆန္းလဲ။ ဒီမွာပဲ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရင္ ဘာမွျဖစ္မလာ ဘူး။ နင္က ႐ုပ္လွေတာ့ သူက(ငွားရမ္းသည့္လူ) အတည္တက်ေတာင္ လက္ထပ္ခ်င္ လက္ထပ္မွာဆိုတာနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ''ဟုဆိုသည္။ ပထမဆံုး လက္ခံခဲ့သည့္ အမ်ိဳးသားက စက္႐ံုတစ္ခုတြင္ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ရွိကာ သူ႔ကို ခေရပင္လမ္းခြဲသို႔ လာေရာက္ေခၚ ေဆာင္ၿပီး မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ အတူေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုစဥ္အခါကလည္း တိုက္ခန္းငွားရမ္းစဥ္က လင္ မယားဟု ေျပာၾကားထားဟန္ရွိေၾကာင္း သူက ဆက္လက္ေျပာျပသည္။
အငွားမယားအျဖစ္ စတင္ေနေပးခ်ိန္က ပထမဆံုးလစာအ ေနျဖင့္ တစ္လငါးသိန္းေပးၿပီး စားေသာက္စရိတ္၊ မီတာခ၊ စုစု ေပါင္း ငါးသိန္းေပးထားေၾကာင္း၊ အသံုးစရိတ္မွာ ငါးသိန္းအထိ မကုန္လွ်င္ ပိုသည့္ေငြ ကို ျပန္မယူေတာ့ဘဲ သူ႔ကိုေပးတတ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ယခုငွားရမ္းသည္ကို လက္ခံသည့္အခါတြင္မူ သူ႔မွာ အပ်ဳိမစစ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ တစ္လသံုးသိန္းသာ ရေတာ့ၿပီး အဆို ပါအမ်ိဳးသားထံ လာေရာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပါ ဧည့္ခံေပးရေၾကာင္း သူကဆိုသည္။ ''သူ အရက္ေသာက္မယ္ဆို အရက္ငွဲ႔ေပးရတယ္။ နင္းေပး၊ ႏွိပ္ေပးရတယ္။ သူက ျမစ္သာဘက္ကလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီမွာၾကာၾကာ မေနရဘူး။ သေဘၤာ ျပန္ တက္ရမွာနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔လဲ အဆင္မေျပလို႔ ခုလိုပဲ အိမ္ငွားၿပီး မိန္းမပါ အငွားယူတာလို႔ ေျပာတယ္''ဟု မဇာ ျခည္က ခပ္ေပါ့ေပါ့ ဆိုျပန္ေသးသည္။ မဇာျခည္ကဲ့သို႔ပင္ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုဝန္ထမ္းသမေလးမ်ားသည္ သေဘၤာ သား၊ စက္႐ံု၊ ကုမၸဏီမ်ားမွ ရာထူးအဆင့္တစ္ခု ရွိေနသူ မ်ားႏွင့္ အငွားမယားအျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကသလို တခ်ဳိ႕ အိမ္အကူမ်ားႏွင့္ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံ ျခားသားမ်ားႏွင့္ အတူေနထိုင္ ကာ ထိုအလုပ္မ်ဳိး လုပ္ကိုင္ေနၾက ေၾကာင္း သိရသည္။
ျပည္တြင္း၌ လာေရာက္ဖြင့္လွစ္သည့္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ားမွ ႏိုင္ငံျခားသား သို႔မဟုတ္ စက္႐ံု၊ ကုမၸဏီမ်ားရွိ ႏိုင္ငံျခားသားအ မ်ားစုတြင္ အငွားမယား ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ရွိေနၿပီး မ်ားေသာ အားျဖင့္ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္၊ ကိုရီးယား အစရွိသည့္ အာရွႏိုင္ငံသားမ်ားက ပိုမိုငွားရမ္းေၾကာင္း သိရသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ အေျခအေနမ်ားထက္ ပိုဆိုးသည့္ အေၾကာင္း အရာတစ္ခုမွာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကို လူမႈကြန္ ရက္တြင္ စတင္မိတ္ဆက္ၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္လာသည့္အခါ လစာမေပးဘဲ အတူေနသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားမွ အရာရွိမ်ားရွိ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ''သူနဲ႔ကြၽန္မက We Chat မွာ ေတြ႕တာ။ အျပင္မွာ ႏွစ္ခါ ခ်ိန္း ေတြ႕ၿပီး သူက တိုက္ခန္းဝယ္ၿပီး အတူေနဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ အ ေဆာင္မွာ စိတ္မခ်ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုလက္ထပ္ဖို႔က အဆင္ မေျပႏိုင္ေသးလို႔ ေနာက္ႏွစ္ လက္ထပ္မွာလို႔လဲ ေျပာခဲ့တာ''ဟု ကုမၸဏီတစ္ခု တြင္ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ေသာ ရွမ္းတ႐ုတ္ လူမ်ိဳးတစ္ ဦးႏွင့္ အတူေနထိုင္ခဲ့သူ မခိုင္ခိုင္(အမည္လႊဲ)က ေျပာသည္။
မခိုင္ခိုင္က အိမ္တြင္ ¤င္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စာ ခ်က္ျပဳတ္စား ေသာက္ရန္ တစ္လ ငါးသိန္းေပးၿပီး စတင္ေနထိုင္စဥ္က ေငြက်ပ္ ၁ဝ သိန္းကိုလည္း သီးသန္႔စုေဆာင္းရန္ဟုဆိုကာ ေပးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ အတူေနၿပီး ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ထိုသူမွာ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္ၿပီး အိမ္အတြင္း ဖုန္တစ္မႈန္တင္တာ ေတြ႕သည္ဆို သည္ႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆိုတတ္ေၾကာင္း၊ သူ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္လည္း ဂ႐ုမစိုက္သည့္အျပင္ အိမ္ တြင္ သူ႔ကိုထားခဲ့ကာ ဟိုတယ္၌ တစ္ေယာက္တည္း သြားေရာက္ တည္းခိုေနတတ္ေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာျပသည္။ ''သူ ကြၽန္မကိုခ်စ္လို႔ အတူေနေနတာလို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ ပိုင္း သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ရိပ္မိလာတယ္။ လက္ထဲမွာ သီးသန္႔အပ္ထားတဲ့ေငြကိုလဲ အလုပ္မွာ ပိုတိုး ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ ရလာတဲ့အျမတ္ကို မင္းပဲရမွာဆိုၿပီး ျပန္ ေတာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အလုပ္က ဝန္ထမ္းထဲ က အရမ္းေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလးဆိုၿပီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီကို ညတိုင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ ေမးရင္လဲ ေနာက္တာလို႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔ဖုန္းကို ေပးမၾကည့္ဘူး''ဟု မခိုင္ခိုင္က ရင္ဖြင့္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ယင္းအမ်ိဳးသား၌ မယားႀကီးရွိၿပီး ထိုအမ်ိဳး သမီးမွာ ၎တို႔၏ ႏိုင္ငံျခား႐ံုးခြဲ၌ ဦးေဆာင္လ်က္ရွိေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုလာသည္။
''သူက လူပ်ိဳပါဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ။ သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ရွိမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာၿပီး ပထမအိမ္ေထာင္ကုိ ကြာေပးမယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ပါတဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ သူ တကယ္ယူမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ ခံစားလာရတယ္။ အေမ့ကို လွမ္းတိုင္ပင္ေတာ့ တရားေတြဘာေတြလဲ စြဲမေနနဲ႔ တစ္ရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္ျဖစ္ရမွာတဲ့''ဟု သူကေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ဘဝမွာ ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း႐ူးဆိုသလို အငွားမယားဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္လွည့္ ခံေနရသည္ကို သိသိႀကီးႏွင့္ မည္သည့္တံု႔ျပန္မႈမွ မလုပ္ႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရွိတြင္ သူ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ဟိုပုံးၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း၌ ရွိေနသည့္ အငွားမယား အမ်ားစုသည္ နယ္အသီးသီးမွ အိမ္အကူအျဖစ္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ရာမွ ထိုဘဝကို ေရာက္ရွိ သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕စက္႐ံုမ်ားမွ ယင္းကဲ့သို႔ ျဖစ္လာ သူမ်ားကိုမူ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အနည္းအက်င္းမွ်သာ သိေနၾကသည္။ အဆိုပါ မိန္းကေလးအမ်ားစုသည္ အသက္ ၂ဝ ႏွင့္ ၃ဝ ၾကား ဆင္းရဲသည့္ မိန္းကေလး မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအ တြက္ေၾကာင့္သာ ယခုကဲ့သို႔ ဇာတ္ျမႇဳပ္လိုက္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ပညာမတတ္သူမ်ားကို အိမ္အကူဆိုေသာ္လည္း လစာေကာင္းသည္ဟု သိမ္းသြင္းခဲ့သူမ်ားမွာ မိမိတို႔အက်ဳိးအျမတ္ကိုသာ ေရွး႐ႈသည့္ အိမ္ေဖာ္ပြဲစားမ်ားျဖစ္ၿပီး လက္ခံခဲ့ေသာ အိမ္အကူမ်ားအ ေနျဖင့္ အလုပ္ရွင္ ႏိုင္ ငံျခားသားမ်ားမွ အႏိုင္အထက္၊ အဓမၼျပဳမႈ ခံရသည့္အခါ ဆင္းရဲလြန္းသျဖင့္ မျငင္းသာေတာ့ဘဲ သေဘာတူလိုက္ရျခင္းမ်ားရွိေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားသည္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးႏွိမ္နင္းေရး အက္ဥပေဒႏွင့္ ၿငိစြန္းလ်က္ရွိသည္။ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရးဥပေဒ (၅/၂ဝဝ၅) အခန္း (၁)၊ အပုဒ္ (၃)အရ လူတစ္ဦးကို သူ၏သေဘာတူညီခ်က္ရွိသည္ျဖစ္ ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ေခါင္းပုံျဖတ္ရန္အလို႔ငွာ သိမ္းသြင္း စုေဆာင္း ျခင္း၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ျခင္း၊ လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်၊ ဝယ္ယူငွားရမ္း ျခင္း၊ ခိုလႈံခြင့္ေပးျခင္းတို႔မွာ လူကုန္ကူးမႈ ေျမာက္သည္။ ''တိုင္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္မတို႔အတြက္က ဘာမွမထူး ေတာ့ဘူး။ ဒီအလုပ္ က ဝင္ေငြလဲေကာင္းေနတာပဲ။ အငွားမယား မလုပ္နဲ႔ဆိုရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပးမလဲေပါ့။ ဆင္းရဲ တြင္းထဲမွာ ေနတာထက္စာရင္ မထူးဇာတ္ပဲ ဆက္ခင္းပါရေစေတာ့'' ဟု မဇာျခည္က မဲ့ၿပံဳးၿပံဳး၍ ေျပာ သည္။ သူတို႔လို မိန္းမသားမ်ားအား မိသားစု စီးပြားေရးအေျခအေန၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ ဝင္ေငြနည္းပါးျခင္းမ်ားက လမ္း ေၾကာင္းအမွားတစ္ခုသို႔ တြန္းပို႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ယခုလို လိင္ ေက်းကြၽန္ဘဝ သို႔ ေရာက္ရွိလာရျခင္း ျဖစ္သည္။
အငွားမယားမ်ားအေနျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာလိုပင္ ဥပေဒအကာအကြယ္မဲ့ေသာ၊ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းသည့္ တရားမဝင္ အလုပ္တစ္ခုကို စီးပြားေရး အဆင္မေျပႏိုင္ေသးသမွ် အျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိသူမ်ားအတြက္ ထို ဘဝမ်ိဳးျဖင့္သာ ဆက္လက္က်င္လည္ေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။
ျဖဴသစ္လြင္
Yangon Media Group