"စက္ဝိုင္းမွာ ဘာေတြေရးထားမွန္း..မသိဘူးဆိုသူတို ့အတြက္..ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ရွင္းတမ္း( ဒုတိယပိုင္း )"

ခႏၶာ-၅ပါး တစ္ဦး

"ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ " ရွင္းတမ္း လို ့အမည္ေပးထားတဲ့ .. ဒုတိယပိုင္း ကို ဆက္လက္လက္ ေရးသား ေဖၚျပရရင္..
ပထမပိုင္းတုန္းက ေရးလက္စ စကားကို ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့.."ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ " ကို ျပတ္ေအာင္ လို ့ ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ဟာ တရားအားထုတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို တရားအားထုတ္တယ္ ဆိုတာ အတင္းအားထုတ္လို ့မရပါဘူး။ ခက္ေနၾကတာက အတင္းအားထုတ္မွ ရတာဆိုတာခ်ည္းကို က ခက္ေနၾကတာပါ။

မရပါဘူး၊ စာထဲမွာလည္း အဲဒီလို အားထုတ္ရမယ္လို ့လည္း မပါပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့လည္း ဗဟုသုတ ရေအာင္ ေျပာရရင္..
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ႀကီး ေဗာဓိပင္ေအာက္ ေရႊပုလႅင္ အထက္ ဘုရားျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေန ့က " ငါ ေဟာဒီေနရာကေန ဘုရားမျဖစ္ရင္ မထဘူး"ဆိုတဲ့ အဲဒီစိတ္ .. အဲဒါကို " မဟာဘရဏယဂၢီဂ"ေခၚပါတယ္။ဝီရိယ ေလးပါးပါ။အသက္ေသခ်င္ေသပါေစ။ အဲဒီ စိတ္ဟာ ဘုရားရွင္ေတြ နဲ ့ဘုရားေလာင္းေတြ မွာသာ ေပၚတာပါ။ဒီ ကေန ဘုရားမျဖစ္မျခင္း မထဘူး၊ အဲဒါ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရဲ ့ဝီရိယ။
အဲဒီ စကားလံုးေလးကို ယူၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက တရားမရမျခင္း မထဘူး၊လုပ္ၾကတာ ရွိပါတယ္။
အဲဒီ "ဝီရိယ"က ဘုရားရွင္နဲ ့ဘုရားေလာင္းေတြမွာသာ ေပၚတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း၊ ေသျခာေပါက္ ဘုရားျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ေန ့က်မွ ဉာဏ္ေတာ္မွာ ဒီ ဝီရိယ ေပၚတာပါ။စာထဲမွာေတာ့ အဲဒီအတိုင္း ဆိုပါတယ္။ဘုရားရွင္ နဲ ့ဘုရားေလာင္းေတြ ဘဲ ေပၚတဲ့ ဝီရိယ ေနာ္..။ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့လြဲေနမွာစိုး လို ပါ။ ကိုယ္မွ ဘုရားေလာင္း မဟုတ္ဘဲ။ ဘုရားေလာင္း ျဖစ္အံုးေတာ့ ဘုရားေတာင္ အက်င့္မွားၿပီး ( ၆ )ႏွစ္က်င့္ခဲ့ရတာ၊ အဲဒီတုန္းက ဒီ ဝီရိယ မွ မျဖစ္ခဲ ့တာ။
ဘုရားျဖစ္မဲ့ ေန႔က်မွသာလွ်င္ ဘုရားရွင္ ရဲ ့ဉာဏ္ေတာ္ အားေၾကာင့္သာ ေပၚလာတာပါ...တဲ့။
ဗဟုသုတ ရွိေအာင္ေျပာျပတာပါ။ ဝိပႆနာ ဆိုတာ " ဉာဏ္" အလုပ္ပါ၊ အတင္း လုပ္စရာမလိုပါဘူး။
ဝိပႆနာ အားထုတ္တယ္ ဆိုတာ.. အပ္ခ်ည္ နဲ ့အပ္ေပါက္ ထိုးသလိုပါဘဲ။ အတင္းကာေရာလည္း ထိုးလို ့မရပါဘူး။အပ္ေပါက္ထိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ခ်င့္ခ်ိန္႔ရတယ္၊ အပ္ခ်ည္ ထိပ္ဖ်ားေလး ဖြာေနရင္ တံေတြး နဲ ့အသာေလး စြတ္ခ်င္စြတ္၊ အပ္ေပါက္ထိုးခါနီးက်မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိပ္ဖ်ားေလးက ေခြက် ေနလို ့ထိပ္ဖ်ားေလးကို သြားေလး နဲ ့ျဖတ္ေတာက္ ရတယ္။ ဒါကေတာ့ ဉာဏ္ ကူတာေပါ့ေနာ္၊ ၿပီး ေတာ့ အေနေတာ္ဘဲ ဆိုမွ အပ္ေပါက္ကို လက္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး ထိုးသြင္းရတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိလည္းရွိရတယ္၊ သမာဓိလည္းပါရတယ္၊"ဉာဏ္"လည္းပါရပါတယ္၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ လံုးလ ဝီရိယ ဆိုတာေတြ ပါရပါတယ္...ေပါ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳးပါဘဲ ဝိပႆနာ အားထုတ္တယ္ဆိုတာ။
ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာ အားထုတ္တယ္ဆိုတာ "ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ " ျပတ္ေအာင္အားထုတ္တာပါ။ဘယ္လို ဆိုရင္ ျပတ္တာလည္းဆိုေတာ့ " တဏွာ" မရွိေတာ့ရင္ ျပတ္ပါတယ္။
"တဏွာ" ရွိလာတာ နဲ ့ လိုခ်င္တာရွိလာပါတယ္၊စြဲလမ္းတာ ရွိလာပါတယ္၊ "ဥပါဒါန္" ေပါ့။
လိုခ်င္ေတာ့..စြဲလမ္း၊ စြဲလမ္းေတာ့ ... ျပဳလုပ္၊ဒီ သံုးခု ကေတာ့ တၿပိဳင္ထဲ ဆိုသလို ပါဘဲ။
ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့.. လိုခ်င္ရင္ စြဲလမ္းတာကို လိုခ်င္တာေပါ့၊လိုခ်င္တာနဲ ့စြဲလမ္း၊ စြဲလမ္းတာနဲ ့လို ခ်င္ အတူတူပါဘဲ။မစြဲလမ္းေတာ့ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မစြဲလမ္းရင္ အရမ္းသက္သာပါတယ္။
ဥပမာ
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့အသံတစ္ခုၾကားတယ္ ဆိုပါစို ့...
နားေထာင္လိုက္လို ့ၾကားတာလား၊နားမေထာင္ဘဲေရာ မၾကားဘူးလား။
တကယ္ေတာ့ အသံ နဲ ့နားနဲ႔ ထိရင္ ၾကားရပါၿပီ။ အဲဒီ "ၾကားတယ္" ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာသာ ရပ္ထားရင္ ကိစၥၿပီးၿပီ၊ေရွ ့ဆက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး၊ဘယ္ေလာက္သက္သာတယ္မွတ္သလဲ။
အခုေတာ့...ၾကားတဲ့အေပၚ ေရွ ့ဆက္လိုက္မိၾကေတာ့ အဲဒီမွာ တစ္ခါ ၾကားခ်င္တာ ဆိုတဲ့ ေနာက္"တဏွာ" က ထပ္ဆင့္လာျပန္ေရာ၊အသံ နဲ ့နား နဲ ့ဆံုလို ့ၾကားရတာကို အားမရလို ့ နားေထာင္ခ်င္တာ ထပ္ေပၚေနေတာ့တယ္။ အဲဒါ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့.. "တဏွာ"ပါ။
ဥပမာ ကုသိုလ္ ျဖစ္ေနရင္ေရာ အဲဒီ "တဏွာ" တိုက္႐ိုက္ေတာ့ မပါဘူး၊ေနာက္ကကြယ္ရာကေန ပါတယ္။အသံ နဲ ့နား နဲ ့ဆံုလို ့ၾကားတာ ကို ကိုယ္က လက္မခံႏိုင္ေတာ့ ၊အသံ နဲ ့နားနဲ ့ဆံုရင္ၾကားပါတယ္၊ ႏွလံုးသြင္းရင္ၾကားတာေပါ့၊ အဲဒီ ႏွလံုးသြင္းရတာနဲ႔တင္ မေက်နပ္ဘဲ နဲ ့နားေထာင္ခ်င္လို ့ျဖစ္ရတာ "တဏွာ"၊ အဲဒီလို ပါဘဲ ျမင္တဲ့ အခါ မွာ လည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ။ အဆင္း နဲ ့မ်က္လံုး နဲ ့ဆံု တာကိုတင္ အားမရေသးဘဲ၊ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။အဲဒါ "တဏွာ"ဘဲ။
ခုရွင္းျပတဲ့ အထိ..ဓမၼမိတ္ေဆြတို႔သေဘာေပါက္မယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီလို မ်က္လံုး နဲ ့အဆင္း ေတြ ့လို ့ျမင္လိုက္တဲ့အခါမွာ ျမင္ယံု နဲ ့တင္ရပ္ထားပစ္လိုက္ရမွာလား၊ ၾကည့္ခ်င္တဲ့အထိ ဆက္သြားရမွာလားဆိုတာ ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့သေဘာေပါက္ေလာက္ပါတယ္။
အဲဒီလိုဘဲ..
ျမင္လိုက္တဲ့..အခ်ိန္၊ ၾကားလိုက္တဲ့..အခ်ိန္၊ၾကားလိုက္တဲ့.....အခ်ိန္၊ စားမိလိုက္တဲ့...အခ်ိန္၊ ထိမိ လိုက္တဲ့...အခ်ိန္၊ စိတ္ကူးျဖစ္လိုက္တဲ့..အခ်ိန္ ေတြ မွာ "ဉာဏ္ " နဲ ့အသိကပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ " ျမင္ယံု၊ၾကားယံု၊နံယံု၊အရသာရယံု၊ထိေတြ ့ယံု၊စိတ္ကူးမိယံု " မွာတင္ဘဲ ရပ္ပစ္လိုက္ၾကဖို ့လို ့ပါတယ္။
အဲလိုမွ မရပ္ဘူးဆိုရင္..
"တဏွာ" ၿပီးေတာ့ "စြဲလမ္း" ၊ ေနာက္ မရမက ျဖစ္လာၿပီ "ကာမဘဝ" ေနာက္ ဆက္ဆက္ၿပီးသြားေတာ့...အဲဒီမွာဘဲ သံသရာ က ဆက္မဲ့ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။
တရားအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဟာ "လြဲ"တာ နဲ ့သံသရာလည္ေတာ့ တာပါဘဲ။
"တဲ့" သြားရင္ေတာ့ သံသရာျပတ္ပါတယ္။
အခုထိ မျပတ္ေသးတာဟာ ကိုယ္အားထုတ္သမွ်ေတြ "လြဲ" ေနလို ့ပါဘဲ။ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ သိၾကပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ လူေတြ ထင္ေနၾကတာက.. ျမင္ရင္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာ... "အဆင္း"ကိုႀကိဳက္တယ္လို ့ထင္ေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္"မ်က္စိ"ကို ကိုယ္ႀကိဳက္ေနတာပါ၊တစ္ခါတစ္ေလ ႀကိဳက္တာက ဟို အာရံု၊ ဒီအာရံုပါ။ ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့သေဘာေပါက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္မ်က္စိ အားကိုးၿပီး ေကာင္းတာေလးေတြ ျမင္ခ်င္ေနတာ၊ၾကည့္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလႀကိဳက္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္မ်က္စိ ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ တစ္ခါမွ မရွိပါဘူး။ စ ၿပီး ႀကိဳက္ကတည္း က ကိုယ့္မ်က္စိ ကိုဘဲ စႀကိဳက္တာ။ ကိုယ့္မ်က္စိ ကို ေကာင္းတာဘဲ ျမင္ေစခ်င္တယ္၊ အဲဒါနဲ ့ဘဲ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာေတြလည္း ျမင္ေရာ" ေလာဘ၊ေဒါသ" ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာဘဲ။
"နား" လည္း ထို ့အတူပါဘဲ။ ခ်ီးမႊန္းတာဆို ႀကိဳက္တယ္၊ ကဲ့ရဲ႕တာ ဆို မႀကိဳက္ေတာ့ ေလာဘ၊ေဒါသေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္ေပၚလာတဲ့ "တဏွာ" ေတြ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္မွ ေပၚတဲ့ "တဏွာ"ကေတာ့ ေလာဘ နဲ တြဲေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဒါသ နဲ ့လည္းတြဲေနပါတယ္။
ပထမ တဏွာ က သူဖာသာသူ၊ နဂိုတည္း က ကိန္းေနတာ.. သူ က ကိုယ့္မ်က္စိ၊နား၊ႏွာေခါင္း၊လွ်ာ၊ကိုယ္၊စိတ္ သူက ႀကိဳက္ေနတာ....။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိ ကို မေကာင္းမွန္းမသိၾကဘူး။ကိုယ့္မ်က္စိ ကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၿပီးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ မ်က္စိ ေကာင္းတာ တစ္ခုက ဘုရားဖူးဖို ့ဘဲ ေကာင္းတယ္၊ နား ကလည္း တရားနာ ဖို ့ေကာင္းတယ္၊ က်န္တာ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းပါဘူး။အဲဒီလို ဆိုရင္ ကိုယ့္မ်က္စိ ရဲ ့သေဘာကို နည္းနည္း သိလာပါလိမ့္မယ္။
ကိ္ုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ၊ ကိုယ့္ မ်က္စိ ဘယ္ေတာ့ "ကြယ္"မယ္ဆိုတာ သိပါသလား၊ကြယ္ေရာ မကြယ္တတ္ဘူးလား၊ ကြယ္တတ္တယ္ လို ့သိထားရင္ ခုခ်က္ခ်င္းကြယ္လည္း မမႈေတာ့ပါဘူး။ေနာက္က်မွ ကြယ္လည္း မမႈေတာ့ပါဘူး။
မ်က္စိေကာင္းေနတယ္ဆိုတာ "မႈန္"လာတာ နဲ ့ အဆံုးသတ္ပါတယ္။
မ်က္စိ ျမင္တယ္ဆိုတာက "ကြယ္"တာ နဲ ့အဆံုးသတ္ပါတယ္။အဲဒါကို ကိုယ့္မ်က္စိ ကို ဘာနဲ ့ၾကည့္တာလည္း ဆိုေတာ့ " ဉာဏ္" နဲ ့ၾကည့္တာပါ။ ဒါဆို "နား"ကို လည္း ၾကည့္တတ္ၿပီေပါ့။ ဒါဆို တစ္ကိုယ္လံုး ၾကည့္တတ္ၿပီေပါ့။
တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကည့္တတ္မွေတာ့..
ဒီတစ္ကိုယ္လံုးဟာ ျဖစ္လာေတာလည္း ဒီေကာင္ဘဲ၊"မႈန္" လာေတာ့လည္းဒီေကာင္ဘဲ၊" ကြယ္" လာေတာ့လည္း ဒီေကာင္ဘဲ အဲဒါကို ကိုယ့္မ်က္စိကို ကိုယ္ၾကည့္တယ္လို ့ေခၚတယ္။
အဲဒီ မ်က္စိ" ျဖစ္"လာတာရယ္၊ "မႈန္"လာတာရယ္၊ "ကြယ္"လာတာ ရယ္ ကို " ဉာဏ္" နဲ ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့..
ဇာတိက မ်က္စိေလး " ျဖစ္"လာတာ..။
ဇရာ က "မႈန္" လာတာ..။
မရဏ က ဘာျဖစ္လည္း ဆိုေတာ့ "ကြယ္"တာ။
တကယ္ေတာ့
"သာဠာယတန" ရယ္ " ဇာတိ၊ ဇရာ မရဏ" ရယ္က အတူတူ၊
မ်က္စိ လကၡဏာက ...
မ်က္စိ " ျဖစ္မယ္၊မႈန္မယ္၊ကြယ္မယ္"
နားရဲ႕လကၡဏာက
နား" ျဖစ္မယ္၊နားေလးမယ္၊ကန္းမယ္"
ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ျပန္ၾကည့္ဆိုတာ အဲဒီသေဘာသိဖို ့ပါ။အဲဒီသေဘာ မသိထား တဲ့ လူကေတာ့ ျဗဳန္းကနဲ "ကြယ္"ရင္သိပ္ခံရခက္ပါတယ္။ ႀကိဳသိၿပီးမွ "ကြယ္" ရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္။ဒါေၾကာင့္ လူေတြအၿမဲေျပာတာ.. တရားရွိတဲ့လူ နဲ ့တရားမရွိတဲ့လူ ဆိုတာ။
အတိတ္ ကံ တစ္ခုခု ေၾကာင့္ ကြယ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ " မ်က္စိဟာ ကြယ္တတ္တယ္ "လို သိထားတဲ့ လူအတြက္ခံသာတာေပါ့။ကြယ္ခ်င္ကြယ္မယ္၊ မကြယ္ခ်င္မကြယ္ဘူးေလ။
အကုန္လံုးဟာ အဲဒီလကၡဏာေတြ အကုန္ရွိတယ္။ " ျဖစ္လာမယ္ ၊ မႈန္မယ္၊ ကန္းမယ္" ဆိုတဲ့ အဲဒီအသိဆိုတာ ကို သိထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္စိ အဆင္မေျပရင္ ဘာမွ ျဖစ္စရာမရွိေတာဘူး။
ဒါဆို "လူ" ဖက္ကို လွည့္ၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့....
လူဆိုတာ ေမြးလာရင္ ေသမွာဘဲ ဘယ္ေတာ့ေသမယ္ ဆိုတာသာ မသိတာပါ။ ေသမွာကို တကယ္သိထားရင္ေလ ေနရထိုင္ရတာ သက္သာပါတယ္။
သံေဝဂ ရဖို ့အတြက္..
" ေမြး အို ေသ" ကို ျမင္ရတယ္။
ဝိပႆနာ ဉာဏ္ရဖို ့အတြက္
"ျဖစ္တယ္၊ ပ်က္တယ္" ကို ျမင္ရတယ္...တဲ့။
ဘာေတြ ျမင္ရမလည္းဆိုေတာ့...
အာရံု ေလး ျဖစ္ေနတာ ကို ျမင္ေ ရမယ္။ သိ ေနရပါမယ္။
ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့အခု ဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အာ႐ုံ ကို သိရပါမယ္။ ခုန ဒီစာကို စ ဖတ္တုန္းက အာရံုေရာ၊စိတ္ေတြ ေရာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိရပါမယ္။ ကိုယ့္ မ်က္စိကို ကိုယ္ၾကည့္သလို ကိုယ္နဲ ့ဆံုတဲ့ အာရံု ကိုလည္း ကိုယ္ၾကည့္ရမယ္။
ဝိပႆနာ ဆိုတာ ဉာဏ္ရွိရင္ ကိုယ့္ မ်က္စိ၊နား၊ခႏၶာ ကို လည္း ကိုယ္ၾကည့္ ႏိုင္သလို ကိုယ့္အာရံုကိုလည္း ကိုယ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒါ ၾကည့္ေနယံုေလးပါ..ဘဲ..
ၾကည့္ေတာ့ ဘာထူးလဲ ဆိုေတာ့.
ၾကည့္ေတာ့ ျမင္တယ္ေပါ့၊
ျမင္ေတာ့ သိတယ္ေပါ့၊
သိေတာ့ နားလည္တယ္..ေပါ့၊
အဲဒီလို နားလည္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့..
ဓမၼမိတ္ေဆြ ခုန ျမင္ခဲ့ရတဲ့၊ ဆံုခဲ့ရတဲ့အာရံုေတြ ဟာ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး..ဆိုတာ အလိုလို သိသြားပါတယ္။
သူမ်ားေျပာလို ့မွ သိတာ မေကာင္းဘူးေနာ္..
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့ရတဲ့အာရံုေတြ ကို ခုလို ျဖစ္ၿပီး မရွိေတာ့ပါလား၊ ခုလို ျဖစ္ၿပီးမရွိေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့မွသာ ဒီအာရံု ကို စြဲခ်င္တဲ့ သတၱိ၊ လိုခ်င္တဲ့သတၱိ မရွိေတာ့မွာပါ။ ဘာလို ့မရွိတာလည္း ဆိုရင္ အဲဒါေတြက လို ခ်င္စရာမေကာင္းလို ့လား၊ လိုခ်င္လို ့ကို မရလို ့လား၊ အဲဒါေလး အေရးႀကီးတာပါ။
ဥပမာ ႏွာသီးဝ က ေလတိုးတာ ေလးကို ၾကည့္ေနတယ္၊ တိုးတာေလး ကို ၾကည့္ေနတယ္ ၊ အဲဒီ တိုးတာေလးကို တရားထင္ၿပီးေတာ့ တိုးတာေလး သေဘာက်ေနရင္ ဘယ္သူပါသြားမလဲ ဆိုေတာ့ " တဏွာ"ပါသြားပါၿပီ။
ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ..အဲဒီ တိုးတာေလး သေဘာက်တဲ့ အတြက္ ေနာက္ တစ္တိုးရေအာင္ လုပ္ေတာ့မယ္ေလ၊ ဒီေတာ့..တိုးတာေလးကို လုပ္လိုက္တယ္၊ တိုးတာေလးကို လိုခ်င္လို ့စြဲတယ္၊ ေနာက္ တစ္တိုးေပၚေအာင္ ဆက္လုပ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ တစ္တိုး ဆက္လာအံုးမယ္ လို စြဲေနလို ့ျဖစ္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေသတယ္ ဆိုတာ ဒီတစ္တိုး နဲ ့ဒီတစ္တိုး မျဖစ္ေတာ့ တာကို ေျပာတာ။ ဒီတစ္တိုး တိုး ၿပီး ေနာက္တစ္တိုး ထပ္မတိုးေတာ့တာဟာ.. ေသတာဘဲ။
ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ပါေနာ္.. တစ္ကယ္နားလည္ရင္ တန္ဖိုးရွိလို ့ပါ။
တရားအားထုတ္ရင္း ေသတာ လက္မခံဘဲ နဲ ့ဒီတစ္တိုးၿပီးရင္ ေနာက္တစ္တိုးလာအံုးမယ္လို ့ စြဲေနတာ အစြန္းတစ္ပါးေရာက္တယ္လို ့ေခၚတာပါဘဲ။
အဲဒါေၾကာင့္ မတိုးတာကို တိုးေအာင္လုပ္ဖို ့မဟုတ္ဘူး။ တိုးေနတာကို မတိုးေအာင္ လုပ္ဖို ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း တိုးတာေတြ တိုးတာေတြ ၾကည့္ေနရင္း တိုးတာေတြ မရွိရင္ေကာင္းမွာဘဲဆိုၿပီး တိုးေနတာ ကို မတိုးေအာင္ အသက္ေအာင့္ၿပီး ျပတ္ေအးေရာ..ဆိုၿပီး လုပ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြလည္း အစြန္းတစ္ပါးကိုၿငိေစတာပါဘဲ။
မ်က္စိကို ၾကည့္တတ္ၿပီး ျဖစ္သလို တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကည့္တတ္တဲ့ အျပင္ ကိုယ္ နဲ ့ဆံုတဲ့ အာရံု ကိုလည္း ၾကည့္တတ္ၿပီဆိုေတာ့...အခု ၾကည့္တတ္ၿပီလို ့ေျပာေနတာေတံဟာ မ်က္စိနဲ ့ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ စိတ္နဲ ့လည္း ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဉာဏ္ နဲ ့ၾကည့္တာပါ။ ဉာဏ္ နဲ ့ၾကည့္ေတာ့ ဘာျမင္သလည္း လို ့ဆိုေတာ့...
ဒီမ်က္စိ ကလည္း ျဖစ္လာၿပီး မႈန္ၿပီး ရင္ ကြယ္မွာဘဲ..။ ျမင္တဲ့ အာရံုလည္း မႈန္ၿပီးရင္ ကြယ္မွာဘဲ..။ ေသတဲ့အခါ မ်က္လံုးကြယ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာပါ။
ကြယ္မွာဘဲ.. ဆိုတာေတာင္ အေတြးက ပါေနေသးတယ္၊စဥ္းစားတာပါေနေသးတယ္။
တစ္ကယ္မ်က္ဝါးထင္ထင္ အာရံု မွာ ေတြ ့ဘူးတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္အာရံု က်န္ေသးလဲ။ဘယ္ အာရံု ရွိေသးလဲ။ ေကာင္းတဲ့ အာရံု လည္း သြားၿပီ။ မေကာင္းတဲ့ အာရံုလည္း သြားၿပီ။
ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ ေကာင္းတာနဲ ့ဘဲ ဆံုဆံု၊ မေကာင္းတာနဲ ့ဘဲ ၾကံဳၾကံဳ၊ ဒါေတြ ဟာ...
" ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ" ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ထားတတ္ဖို ့အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။
အရင္တုန္းက ေကာင္းတာေတြ ဆံုခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ အခုရွိေသးလား၊ မေကာင္းတာေတြ လည္း ၾကံဳခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရွိေသးလို ့လား၊
မသိတဲ့ လူေတြ၊ နားမလည္တဲ့ လူေတြက ေတာ့ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ နဲ ့မရွိဘဲသြားၾကတာ..။
တကယ္တန္း ဝိပႆနာ အားထုတ္တဲ့ ဉာဏ္သမား ပုဂၢိဳလ္ ကေတာ့ "သေဘာေပါက္တာေလး" က်န္ခဲ့တယ္။
"ဘာမွ မဟုတ္မွန္း" သိတာေလးကို သေဘာေပါက္ၿပီး က်န္ခဲ့တာပါ။
အခု ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ဒီစာဖတ္ေနတုန္းမွာလည္း အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳး ရခဲ့မွာပါ။ေကာင္းတာ ေပၚခဲ့သလို ့မေကာင္းတာလည္းေပၚခဲ့တယ္ ။ ဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခုန အာရံုေတြ က မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ က်န္ခဲ့တာေတြ ကို ၿပီးသြားၿပီး "ဘာမွလည္းမဟုတ္ပါလား " ဆိုတဲ့ အသိမ်ိဳးကို ရွိေစခ်င္တာပါ။
အဲဒါကို ပါဠိလို ေခၚေတာ့..
" အနတၱ" လို ့ေခၚပါတယ္။
ဘာမွမဟုတ္တာ ကို သေဘာေပါက္တဲ့ ဉာဏ္ ကို " အနတၱဉာဏ္" လို ့ေခၚပါတယ္။
အခု ေရွ ့ဆက္ရွင္းျပမဲ့ ေနရာမွာ ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့အေသအျခာ သတိထားမွတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
"ခ်ိန္ခြင္"တစ္ခုရွိတယ္ဆိုၾကပါစို ့....
အဲဒီ "ခ်ိန္ခြင္" မွာ တစ္ဖက္က "ကုန္ပစၥည္း "ကို ထည့္သလို၊ ေနာက္တစ္ဖက္မွာ လည္း "အေလး" ကို ထည့္ပါတယ္။
ပစၥည္းထည့္တဲ့ဖက္မွာ ထည့္ခ်င္သမွ်ပစၥည္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထည့္လိုက္တယ္၊ ခ်ိန္လိုက္၊ ထည့္လိုက္ ခ်ိန္လိုက္ ထည့္လိုက္ နဲ ့တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သာ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ အေလးထည့္တဲ့ ဖက္ကေတာ့ မေျပာင္းဘူး.. ဒီအေလး ဘဲ ထည့္ေနတာ။
ေျပာခ်င္တာက..ဒီဖက္က "အာရံု"နဲ ့တူတဲ ့ပစၥည္းထည့္တဲ့ဖက္ေပါ့၊ ပစၥည္းေတြက ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ ဒီဖက္ကေတာ့"အေလး"ထည့္တဲ့ ဖက္၊ အဲဒီဖက္က " စိတ္"ေပါ့။
ပစၥည္းထည့္တဲ့ ခ်ိန္ခြင္ဖက္ က်ေတာ့ ၾကက္သားထည့္ လိုက္၊ ငါးထည့္လိုက္ နဲ ့ပစၥည္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းထည့္လို ့ေျပာင္းမွန္းသိေပမယ့္၊ ဒီဖက္က အေလးထည့္တဲ့ ဖက္က်ေတာ့ ေျပာင္းမွန္းမသိဘူး၊ ေတာက္ေရွာက္ထည့္ထားတာမို ့ခ်ိန္ၿပီးတာနဲ ့ေနာက္ဆံုး ေဘးေတာ့ခ်ထားလိုက္တာဘဲ။
အဲဒီလိုပါဘဲ...
ပစၥည္းထည့္တဲ့ဖက္မွာ ရွိတဲ့.."အရႈခံအာရံု" ေတြ က ေျပာင္းေျပာင္း ေနသလို...ကိုယ္ ရႈတဲ့ "စိတ္" ကလည္းဘဲ ေျပာင္းေျပာင္းေနပါတယ္။ ဒီပစၥည္း ၾကက္သား နဲ ့ခ်ိန္တုန္း က အေလးဟာ ငါး ကို ခ်ိန္မဲ့ အေလး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကက္သား တပိႆာခ်ိန္တဲ့ အေလး ရယ္၊ ၾကက္သား ၅၀သားခ်ိန္တဲ့ အေလးရယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ခုန ၾကက္သား တပိႆာ ခ်ိန္တဲ့ " အေလး"ရယ္ ေနာက္တႀကိမ္မွာ ၾကက္သား တပိႆာလာဝယ္တဲ့ အခိ်န္၊ တပိႆာျခင္းတူေပမဲ့...ခ်ိန္တဲ့ "အေလး" မတူေတာ့ပါဘူး။
ခုလို တရားအားထုတ္တဲ့ အခါ မွာ..
အာရံု ေတြ ေျပာင္းေျပာင္း ေနတာေတာ့ သိေပမယ့္၊ ကိုယ့္ စိတ္ကို က်ေတာ့ ေျပာင္းတယ္ လို ့မထင္မိၾကဘူး။
တရားအားထုတ္ၾကတဲ့ လူေတြက...
ကိုယ္က.. အားထုတ္ေနတာ
ကိုယ္က.. ၾကည့္ေနတာ
ကိုယ္က.. ရႈ ေနတာ
ကိုယ္က.. မွတ္ေနတာ ဆိုၿပီးေတာ့
အာရံု ေတြ ကသာ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနတာ၊ ကိုယ့္စိတ္ က မျဖစ္မပ်က္ႀကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။အမ်ားအားျဖင့္ သေဘာမေပါက္ၾကတာ အဲဒီေနရာမွာပါ။
အခု ဒီေနရာေလး ရွင္းျပတာ ဓမၼမိတ္ေဆြ သေဘာေပါက္မယ္ လို ့ထင္ပါတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ တန္႔ၿပီးေတာ့..
အဲဒီေနရာမွာ ၾကာေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
စာလို ေျပာရယင္ေတာ့...
"ဥဒယဗၺယဉာဏ္" ကေန "ဘဂၤဉာဏ္" အကူးလို ့ေျပာတာေပါ့ေလ..။ ဉာဏ္စဥ္ အေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ေတာ့ " ဉာဏ္စဥ္( ၁၆)ပါးအေၾကာင္း" ဆိုၿပီး ( ၂ရက္ေန ့၊စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၁၆ ) ေန ့စြဲ နဲ ့ ပို ့စ္ တင္ထားတာရွိပါတယ္၊ ျပန္ၿပီး ရွာဖတ္ၾကည့္ပါ။
အခုအခိ်န္မွာေတာ့ ဒီဉာဏ္ေတြကို နားထဲ မထည့္လည္းရပါတယ္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဒီဖက္က ခ်ိန္ခြင္ နဲ ့ဒီဖက္က ၾကက္သား နဲ ့ထိၿပီးေတာ့လည္း မရွိ၊ ဒီဖက္က ခ်ိန္ခြင္ နဲ ့အေလး နဲ ့ထိၿပီးေတာ့လည္း မရွိ၊
အရႈခံအာရံု ေတြကလည္း..သြားၿပီ။
ကိုယ့္ စိတ္ ကလည္း.. သြားၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ဘာေလးက်န္ခဲ့ရသလည္းဆိုေတာ့..
"ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိတဲ့..သတၱိ" ေလးေတာ့ က်န္ခဲ့ရတယ္။
အာရံု နဲ ့စိတ္ နဲ ့ဆံုတယ္၊ အာရံုလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊စိတ္လည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ့ အဲဒီ သတၱိေလးေတာ့ က်န္ခဲ့ရတယ္။အခု တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီသတၱိေလး က်န္ဖို ့၊ကိုယ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အာရံုေတြမွာ အဲဒီသတၱိေလး က်န္ရဲ ့လားျပန္ၾကည့္၊ မက်န္ရင္ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိဘူး။ အဲဒီ သတၱိေလး က်န္ရပါတယ္။
အဲဒီသတၱိေလး က်န္ရင္ ျပန္ၾကည့္ပါ၊ ပထမပိုင္းတုန္းက မွာေရးျပခဲ့တဲ့ "ဆအာယတန ၆ ပါး"ဆိုၿပီး ေရးျပထားတာေတြက အာရံုေတြ၊ " ဝိညာဏ္၊နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ ေတြ ဟာ "အာရံု" ေတြ လို ့ေခၚပါတယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ဒီစိတ္က အာရံု ျဖစ္သြားတယ္။ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ဖက္မွာ ၾကည့္ ႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရွိရပါတယ္။
ဒီေတာ့ စိတ္ကေလး အသစ္ ထပ္ထပ္ ျဖစ္တ္ုင္ူ ျဖစ္တိုင္း ဉာဏ္ ရွိရပါတယ္၊မိမိ ရဲ ့စိတ္ကေလး အသစ္ျဖစ္လည္း ဉာဏ္ ရွိရတယ္ ဆိုေတာ့ "တဏွာ၊ဥပါဒါန္၊ ကမၼဘဝ ဖက္အျခမ္း က "စိတ္"အကြက္ ျခမ္း( စက္ဝိုင္း နဲ ့ေျပာရင္ )၊ ဟိုဖက္က "ဝိညာဏ္၊နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ " ဖက္ က အာရံု ဖက္ အျခမ္း၊
အဲဒီေတာ့.. စိတ္ ဆိုတဲ့ ဖက္မွာ.. ဉာဏ္ ပါရင္.. တဏွာ မရွိေတာ့ဘူး။ဉာဏ္ပါရင္ အဝိဇၨာ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။
"ပဋိစၥသမုပၸါဒ္" အားထုတ္တယ္ဆိုတာ "ပဋိစၥသမုပၸါဒ္" ျပတ္ခ်င္ရင္ ရႈတဲ့ စိတ္ဖက္မွာ ဉာဏ္ ပါေနရပါမယ္၊
"ဉာဏ္"ဆိုတာ ဘာဉာဏ္လည္း ဆိုေတာ့.. "ဘာမွ မဟုတ္မွန္း" ကို သိေနရမဲ့ "ဉာဏ္" ပါ။တစိမ္းလို ့သိတာဟာ ဉာဏ္၊ ဘာမွ အသံုးမက်မွန္း သိတာဟာ ဉာဏ္၊ အဲဒီ ဉာဏ္ေလးသာ ကိုယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုရင္..
ဥပမာ တစ္ခါၾကံဳဘူးတဲ ့ဉာဏ္ဟာ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတဲ့လူလိုဘဲ၊ ေနာက္ထပ္ ၁၀တန္းျပန္ေျဖစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလို မ်ိဳး၊ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ က တစ္ခါ ျဖစ္ၿပီးရင္ ဒီဉာဏ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ ထပ္ျဖစ္စရာမလိုေတာ့ဘူး၊ ေရွ ့ဆက္တတ္ဖို ့ဘဲ ရွိပါေတာ့တယ္။အဲဒီ သေဘာေပါက္တဲ့ ဉာဏ္ဘဲ လိုတာပါ။
ဘာ ဉာဏ္လည္းဆိုရင္...
"ဘာမွ မဟုတ္မွန္း သိတဲ့ ဉာဏ္"
တစိမ္းလို ့သိတဲ့ ဉာဏ္၊
သူ ့သေဘာ သူ လုပ္ေနတာဘဲ လို ့သိတဲ့ ဉာဏ္၊
အဲဒီ ဉာဏ္ေလး ေပၚဖို ့အေရးႀကီးတာပါ။ အဲဒီ ဉာဏ္ ေပၚၿပီဆိုရင္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ပါဘဲ။
အဲဒီလို ဉာဏ္ ျဖစ္ၿပီဆို တဏွာ မကပ္ေတာ့ဘူး၊ အဝိဇၨာလည္း မကပ္ေတာ့ဘူး။
တရားအားထုတ္ေနၾကတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ဟာ အခ်ိန္မေရြး ကိုယ့္စိတ္မွာ ဘာရွိရမွာလည္း ဆိုေတာ့ ဉာဏ္ ရွိရမွာ။ အဲဒီလို ဉာဏ္ရွိရင္ အဝိဇၨာ နဲ ့တဏွာ ကပ္ ကို မကပ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ .. ဉာဏ္ ဆိုတာကလည္း အၿမဲတမ္း အခ်ိန္ျပည့္ မရွိႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဉာဏ္ အစား "သတိ"ရွိဖို ့လို အပ္ပါတယ္။
"သတိ"ရွိရင္ "တဏွာ" လည္း မလာေတာ့ပါဘူး၊ "အဝိဇၨာ"လည္း မလာေတာ့ပါဘူး။
"သတိ"ဆိုတာ ဘာလဲဆိုေတာ့.. ေစာင့္ၾကည့္တာ..။
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့မွာ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္..ေစာင့္ၾကည့္တယ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္လံုးထိုင္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သေဘာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊
ဥပမာ သြားယင္း လာယင္း၊ လုပ္ယင္း ကိုင္ယင္း ကိုယ့္ကို ကိုယ္ သတိထားသြားတာမ်ိဳးေလး၊ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္တာမ်ိဳးေလး၊ ကိုယ့္အာရံုကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္တာမ်ိဳးေလးဆိုရင္ တရားအားထုတ္တာပါဘဲ။
"ဉာဏ္" နဲ ့အၿမဲေနႏိုင္ဖို ့ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္ယူရမွာေပါ့ေနာ္။ "သတိ" ေလးနဲ ့ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေက်းဇူးမ်ားေနပါၿပီ။
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ ေကာင္းတာေတြလည္း ဆံုခဲ့ဘူးၿပီးၿပီ၊ မေကာင္းတာေတြလည္း ၾကံဳခဲ့ ဘူးၿပီးၿပီ။ ဘာမွ မဟုတ္မွန္း သိလို ့ ေတာ္ေသးရဲ ့.. ေပါ့။
အဲဒီ " ေတာ္ေသးရဲ ့" ဆိုတဲ့ သတၱိ က အနတၱ ပါ။ သိတာက ဉာဏ္၊ အနတၱ ကို သိတယ္ ဆိုေတာ့.. "အနတၱဉာဏ္"လို ့ေခၚပါတယ္။
"အနတၱဝိပႆနာဉာဏ္"လို ့ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ ဉာဏ္ဟာ ဝိပႆနာ စစ္စစ္ႀကီးပါဘဲ။
အဲဒီ ဉာဏ္ ရရင္ ဘာမွ" ေသာက" ေတြ ျဖစ္စရာလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ပရိေဒဝ ျဖစ္စရာေတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို ့ .. အခ်ဳပ္အေနနဲ ့ေျပာရရင္..
"ဘာမွ မဟုတ္ပါလား "...ဆိုတာ သိဖို ့အေရးႀကီးဆံုးပါဘဲ။ ေရွ ့ဆက္ၿပီး ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ဟာ အေကာင္း၊ အဆိုးေတြ ၾကံဳရ၊ ဆံုရ အံုးမွာ ပါဘဲ။အဲဒီလို ၾကံဳဆံုလာတဲ့ အခါ "ဘာမွမဟုတ္မွန္း"ကို သိတဲ့ သေဘာေလးကို လက္ကိုင္ထားၿပီး သူ ့သေဘာနဲ ့သူျဖစ္ ေနပါလား ဆိုတဲ့ သေဘာေလး ကို သိရွိနားလည္မဲ့ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြရရွိၿပီး တရားထူးတရားျမတ္ေတြ ရရွိၾကမဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစလို ့ဆုေတာင္းရင္း ဓမၼဒါနျပဳလိုက္ပါသည္။
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစကုန္ေသာ္...။
( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
•••••••••••••••••••••••••••••••••
လက္ကိုင္ဖုန္း ျဖင့္ စာစီရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သတ္ပံုမွားယြင္းမႈမ်ား ေတြ ့ရွိပါက သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။(ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး)
ကိုးကား- ဆရာေတာ္ ဓမၼဒူတ ေဒါက္တာ အရွင္ ေဆကိႏၵ( ၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ေဖေဖၚဝါရီလ(၁၅)ရက္ေန ့၊ ေမွာ္ဘီၿမိဳ ့ဓမၼဒူတ ေက်ာင္း၊ သံုးရက္ ဝိပႆနာ တရားစခန္းမွာ ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ပါသည္။
••••••••••••••••••••••••••••••••••