Saturday, October 1, 2016

“လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို သြားၾကပါစို႔ေလ”


ဆရာအတၱေက်ာ္ရဲ႕ မၾကာမီထြက္ရွိေတာ႔မယ္႔ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာဖတ္ရတဲ႔အခါ “ဖွက္ဒရယ္ဝါဒမိတ္ဆက္” ဆိုလို႔ ကိုယ္႔မွာ ျပဳံးရပါေသးတယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ဆရာမင္းလူရဲ႕ “ေမ်ာက္လက္” စာအုပ္ထဲမွာ အဂၤလိပ္စာလုံးေတြကို သူအသံထြက္လိုက္ရင္ သူမ်ားနဲ႔ကို မတူေအာင္ ႒ာန္ကရိုဏ္းက်လြန္းတယ္ လို႔ ဖတ္လိုက္မိေသးတာကိုး။ ငါ႔ဆရာကေတာ႔ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ကိုမင္းလူႀကီးကပဲ သူ႔ကိုသရုပ္ေဖာ္တာ ေတာ္လြန္းတာလား သူကပဲ ကိုမင္းလူႀကီးသေရာ္တဲ႔စရိုက္ကို မေဖ်ာက္နိုင္ေသးတာလားေတာ႔ မသိဘူး။ ေဟာ ၾကည့္။ ဖွက္ဒရယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း အဲ႔လို စာလုံးေပါင္းမွပဲ မူရင္းအဂၤလိပ္အသံထြက္ကလည္း ပီျပင္ေပမယ္ မဟုတ္လား။ ႏို႔မို႔ရင္ ငပိသံႀကီး ပါေနမယ္ေလ။ ဖက္ဂ်ီ (G Fatt မဟုတ္) ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္လည္း ရွိသကိုး လို႔ ဒရယ္ေကာင္ေသးေသးေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနဦးမယ္။ ႏႈတ္က်ဳိးသြားရင္ ျပင္ရခက္ပါဘိသနဲ႔။ အခုဆို ဒီမိုကေရစီ လို႔ ေခၚတာ ကိုယ္တို႔တစ္ႏိုင္ငံပဲ ရွိမယ္။ သူမ်ားေတြ ဘယ္သူ႔ေမးေမး ဒေမာ္ေခြစီ လို႔ ေျပာမွ နားလည္မယ္။ အခုေတာ႔ အဂၤလန္မွာ ဘြဲ႔ေတြတသီႀကီးရခဲ႔တဲ႔ တို႔ေမေမေတာင္ ျမန္မာလိုေျပာရင္ ျမန္မာေတြ နားမလည္မွာစိုးလို႔ ဒီမိုကေရစီလို႔ပဲ အသံထြက္ေပးေနရတယ္။ ဘိုစာကို ဘိုလိုပဲ ပီပီသသဖတ္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။
ကိုယ္႔အဖြားေတြတုန္းကလို “ကာဖီေရကေလး ေသာက္ရဖို႔အေရး ဘတ္စကားနဲ႔ စေကာ႔မတ္ကက္ထိေအာင္ သြားမိတာ ဘိုင္စကုတ္ေတာင္ မမီေတာ႔ဘူး။” ဆိုတာမ်ဳိးေျပာရင္ ကိုယ္႔ဗမာခ်င္းပဲ နားလည္မွာေပါ႔။
ကိုယ္႔ဆရာထြက္မယ္႔စာအုပ္ကေလး နတ္ကရာက်ီးေမာေနမိတုန္း ဆရာေအးေမာင္ေက်ာ္ နဲ႔ ေတြ႔တဲ႔အခါ “အဲ႔ဒါ ကိုယ္ ဘာသာျပန္ထားၿပီးသား ရွိတယ္ေလ။ “ျပည္သူ႔ေခတ္” ထဲမွာ အခန္းဆက္ေရးေနတာ ၾကာၾကာလွေပါ႔။ စာအုပ္လည္းထြက္ေတာင္ၿပီးေနၿပီ။ သူ မသိဘူးလား။” လို႔ ၾကားရျပန္တယ္ဗ်။ ေဟေဟ။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚေတာ႔ ဖြစရာရျပန္ေပါ႔။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ထီးမရွိလည္း ခေမာက္ကေလးေဆာင္းၿပီးေတာ႔ အရပ္လည္ေျပာရတဲ႔အမ်ဳိး ဆို။ မိုးတိတ္ေအာင္မွ မေစာင္႔နိုင္ ဟိုဘက္ေျပးလိုက္သည္ဘက္ေျပးလိုက္လုပ္ၿပီး “ဆရာ႔ကို အဲ႔လိုေျပာေနတယ္ဗ်။ သိလား။” တို႔၊ “ဆရာကသာ သည္လိုေျပာတာ သူကျဖင္႔ ဟိုလိုေျပာေနတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင္႔ မခံခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။” တို႔၊ “သိၿပီးၾကပလား။ ဟိုဆရာႀကီးႏွစ္ပါးေလ။ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒီလိုဗ် ဒီလို။” တို႔။ အတ္လိုညဳိး အတ္လိုညဳိးေတြ အေမႊဇယားခင္းေတာ႔မယ္လို႔ ခ်စ္ၿပိတ္သတ္ႀကီးကျဖင္႔ ထင္ရွာေရာ႔မယ္။ ကိုယ္လည္းပဲ ကိုယ္႔စရိုက္က ေဖ်ာက္မရဘူးေလ။ ကိုမင္းလူ အေသေစာေပလို႔ေပါ႔။ နို႔မို႔ အဲသည္ဇာတ္ရုပ္ေနရာ ကိုယ္႔ကိုထားေပးလိုက္ရင္ ခင္ေအးဟန္ႀကီး ထိုင္ငိုသြားလိမ္႔မယ္။ အထင္မလြဲပါနဲ႔ ၿပိတ္သတ္ႀကီးရယ္။ တကယ္ေတာ႔ အဲ႔သည္စာအုပ္ကို ကိုယ္တို႔ဆီက စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္က ဘာသာျပန္ေပးတာ သိပ္ကိုနည္းလြန္းလွပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ရွိတိုင္းသာဆို အေယာက္ တစ္ရာနွစ္ရာေလာက္က မူဟန္သြယ္သြယ္ ျပန္ၾကမယ္ဆိုၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ ဘာသာျပန္လို႔ ျမန္မာျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံးက အားရပါးရဖတ္ၾကေစခ်င္တာပါ။ မပလီပါဘူး။ အဟုတ္ အဟုတ္။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတဲ႔ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြအားလုံး မဝယ္မေနရ တစ္ေယာက္တစ္အုပ္စီ ဝယ္ခိုင္းၿပီး အထဲကစာေတြကို ေသခ်ာဖတ္မဖတ္ ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးပြဲေတြေတာင္ လုပ္ေပးသင္႔တာပါ။
ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ စလာေတာ႔မယ္။ တိုင္းရင္းသားအေရးေတြကို လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္စြန္႔ၿပီး ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္လာၾကတဲ႔အခါ အေပၚမွာ ဆရာေတြ ေျပာေနတဲ႔ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ သိသိ မသိသိ ကိုင္ေပါက္ရေတာ႔မယ္။ ဒါကေတာ႔ သိကုိသိမွျဖစ္မွာဗ်။ မသိရင္ စာမတတ္ေပမတတ္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွိပ္ၿပီး လူကုန္ကူးခံရတဲ႔ ကၽြန္ေတြသေဘာက္ေတြထက္ အျဖစ္ဆိုးသြားမယ္။ ကိုယ္႔အခြင္႔အေရး ကိုယ႔္ရပိုင္ခြင္႔က ဘာမွန္းမသိရင္ အဲ႔ဒါကို မထိခိုက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ကာကြယ္ႏိုင္မွာတုန္း။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ႔ မူဝါဒကို ႀကဳိက္ခ်င္ႀကဳိက္ မႀကဳိက္ခ်င္ေန။ သိထားနားလည္ထားဖို႔ေတာ႔ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ သိၿပီးေတာ႔မွ ႀကဳိက္ရင္လည္း ဘာေၾကာင္႔ႀကဳိက္ရတယ္။ မႀကဳိက္ရင္လည္း ဘာေၾကာင္႔ မႀကဳိက္ရတယ္။ ဘာကိုႀကဳိက္ၿပီး ဘာကို မႀကဳိက္ဘူးလဲ။ ဘာကို ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ လက္ခံႏိုင္ၿပီး ဘာကိုေတာ႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လက္မခံနိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ဆက္စဥ္းစားရမယ္႔ အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ “အို ႏိုင္ငံေရးေတြ စိတ္မြင္ဇားပါဘူး။ ဖတ္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းပါဘိသနဲ႔။” လို႔ေတာ႔ မေတြးေစခ်င္ဘူး။ အဲ႔လိုေတြးခဲ႔လို႔ ၂၀၀၈ ေျခ/ဥႀကီးကို သူတို႔ဟာသူတို႔ ေရးခ်င္တာေတြေရးၿပီး “တစ္ႏိုင္ငံလုံး တခဲနက္ေထာက္ခံထားပါတယ္။ ေတြ႔ဘူးလား။” လို႔ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး လုပ္သြားတာ ျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ဖက္ဒရယ္မူကို ကိုယ္ကေရေရရာရာ နားမလည္ရင္ သူမ်ားက ကိုယ္႔ကို လုပ္ခ်င္ရာလုပ္သြားသမွ် ခံရလိမ္႔မယ္။ ပ်င္းကာမွပ်င္းေရာ။ ဒီအထဲမွာ ငါ႔နံမယ္မ်ားပါေနေလမလား။ ငါ႔ကို ဘယ္နားသြား ေရာင္းစားစရာ ရွိပါလိမ္႔။ အမယ္ ဟိုနားေလး ေၾကာင္ေတာင္ႏႈိက္ေနတာ ငါ႔အိပ္ထဲကဟာေတြပါလား။ အဲ႔သလိုမ်ဳိး ကိုယ္႔အေရးကိုယ္႔အရာ ကိုယ္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ နားလည္ေအာင္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ဖက္ဒရယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ္တို႔မွာ အနွစ္ေလးငါးေျခာက္ဆယ္စာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီး ရွိတယ္။ စစ္တပ္ထဲကထြက္လာတဲ႔သူေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လို႔ နံမယ္အျပည့္အစုံေခၚလိုက္မိရင္ က်င္စက္နဲ႔အတို႔ခံရသလိုလို လွ်ာထဲကယားလာသလိုလိုေပါ႔။ (အကုန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ လုံးဝမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ႔ မျငင္းနဲ႔။) ဦးေနဝင္းလက္ထက္ ပညာေရးနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ရတဲ႔ ကိုယ္တို႔လို ေလးငါးေျခာက္ဆယ္တန္းေတြဟာ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ႔စကားကို ၾကမ္းၾကားေလၾကားေတာင္ မေျပာရဲခဲ႔ဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ၁၉၆၂ မွာ ဦးေနဝင္းဦးေဆာင္တဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းက တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ဖက္ဒရယ္မူကို တင္ျပလာၿပီး ျပည္ေထာင္စုႀကီးၿပဳိကြဲမယ္႔ေဘးက လက္မတင္ေလး သူ ကယ္တင္ထားရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔အားလုံး အလိုလိုနားလည္ထားလိုက္တာက ဖက္ဒရယ္မူဆိုတာ ျပည္နယ္ေတြကို ျပည္ေထာင္စုကေန ခြဲထြက္ခြင္႔ေပးလိုက္တဲ႔ဝါဒ လို႔ပဲ သေဘာေပါက္ထားတယ္။ ဒီ႔ထက္ပို သိလည္း မသိခ်င္နဲ႔။ ေဆြးလည္းမေဆြးေႏြးနဲ႔။ ကိုကိုကၽြန္းေရာက္သြားမယ္။ အခု ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ကရြတ္ေပၚ ကင္းေလွ်ာက္သလိုေလွ်ာက္ၿပီး လြန္ခဲ႔တဲ႔ အနွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က ေတြေဝေနခဲ႔တဲ႔ ဖက္ဒရယ္လမ္းဆုံႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ ဘယ္႔ႏွယ္လဲ။ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကဦးမလား။ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္။ ေအာင္မယ္ေလး။ ရာစုႏွစ္သာ တဝက္က်ဳိးလာတယ္။ ခံစားခ်က္ကေတာ႔ အရင္အတိုင္းပါပဲဗ်ာ။ မေျပာရဲပါဘူး ဖက္ဒရယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အာဏာထပ္သိမ္းေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေဒေဝါႀကီး ေဒေဝါႀကီးဆိုရင္ ျမင္လည္းမျမင္ဖူးပဲနဲ႔ ဘာကိုမွန္းမသိ ရမ္းသမ္း ေၾကာက္ေနမိသလိုပဲ။ ကိုယ္တို႔အဖို႔ရာလည္း ဖက္ဒရယ္ လို႔ အသံၾကားလိုက္ရင္ ရွမ္းျပည္သြားခ်င္ ဗီဇာယူရေတာ႔မွာလား၊ ျပည္တြင္းစစ္ကေန က်ဴးေက်ာ္စစ္ေတြ ဆက္ျဖစ္ရေတာ႔မွာလား၊ စစ္တပ္ႀကီးကမွ မကယ္ရင္ ေသဖြယ္သာ ရွိေတာ႔မွာလား လို႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ဝင္ရပါတယ္။ ဘာမွန္းမသိပဲ ေၾကာက္ေနရတာထက္စာရင္ အဲ႔ဒါ ဘာႀကီးလဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ေတာ႔ ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဖက္ဒရယ္မွာ ခြဲထြက္ပိုင္ခြင္႔ဆိုတာ ပါခ်င္ပါႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခြဲထြက္ခ်င္တိုင္း ခြဲထြက္လို႔မရေအာင္ေတာ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေတြလည္း ပါပါလိမ္႔မယ္။ သိခ်င္ ကိုယ႔္ဘာသာကိုယ္သာ ဖတ္ၾကည့္ၾကေပေတာ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဖက္ဒရယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ခြဲကိုခြဲထြက္ရမယ္႔ ကိစၥလို႔ အနက္မျပန္တာက ပိုေကာင္းပါလိမ္႔မယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ ျပည္နယ္ေတြကို ခြဲထြက္ခြင္႔ေပးတာမဟုတ္ပဲ သီးျခား ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေပးတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ နဲ႔ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရရင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္က်လာတဲ႔ သားႀကီးသမီးႀကီးေတြကို မိဘက အရာခပ္သိမ္းလိုက္မစီမံေတာ႔ပဲ ကိုယ႔္အိုးကိုယ္႔အိမ္ကေလးနဲ႔ သီးျခားခြဲေနေစတဲ႔သေဘာ သို႔ေသာ္ မ်က္စိေအာက္မွာ ရင္အုပ္မကြာေတာ႔ ဆက္ရွိေနေစခ်င္ေသးတဲ႔သေဘာ။ အုပ္စည္းမပ်က္ ေအးအတူပူအမွ် ေစာင္႔ေရွာက္ဆုံးမေနေသးတဲ႔သေဘာပါ။ ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး နားလည္ေအာင္ေတာ႔ မရွင္းခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ထပ္ ဘာသာျပန္မယ္႔သူ တစ္ေယာက္ ထပ္တိုးလာသလို ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ ဘယ္စာကို ဘယ္ဆရာက ဘယ္လို ဘာသာျပန္လိုက္သလဲ။ ဘယ္စကားလုံးကေလးမွ အနက္ပြား ဘယ္ႏွစ္လုံးေလာက္ ထြက္လာသလဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာႀကီး။
မေယာင္ရာဆီလူးၿပီး နွမ္းျဖဴးတတ္တဲ႔႔ေနရာမွာေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုမီတဲ႔သူ ေတာ္ေတာ္ရွားပါလိမ္႔မယ္။ လုပ္ေနတာက ဆရာဝန္၊ ၿပီး ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ စာေတြတက္တက္ေရးလိုက္တာ ဘာေရာဂါအေၾကာင္းမွမပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖိုရမ္ေတြ၊ ဖက္ဒေရးရွင္းဖိုရမ္ေတြလည္း စပ္စပ္စပ္စပ္နဲ႔ သြားတက္ေသး။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကတုန္း လို႔ ေမးရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေဆးရုံႀကီးက လို႔ ေျဖပခဲ႔တာ။ အခုလည္း သူမ်ားစာအုပ္ အတင္းဖတ္ခိုင္းေနတယ္။ ဖက္ဒရယ္ဝါဒမိတ္ဆက္၊ ဘယ္႔ႏွယ္ညာ႔ႏွယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဖတ္ၿပီးပလားလို႔ မေမးပါနဲ႔။ ဖတ္ကိုမဖတ္ရေသးတာ။ ေလာကႀကီး ကိုယ္တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးေသးတဲ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူမ်ားေတြ ဖတ္ခ်င္လာေအာင္ ေလာ္ဘီလုပ္တဲ႔သူဆိုတာ ကိုယ္ကလြဲရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွိႏိုင္ပါဦးမလား။ ဟင္႔။ ဒါေပသိ မဖတ္ပဲေတာ႔ မေနနဲ႔ေနာ္။ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ဖတ္လိုက္ၾကဦးဗ်။ အေၾကာင္းကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူငယ္ေတြကို ဘုမသိဘမသိ ထုံထုံထိုင္းထိုင္း၊ သူမ်ားေျပာသမွ်ယုံ၊ သူမ်ားလွည့္စားသမွ်ခံ။ ၾကပ္တိုင္းဝင္ ကင္တိုင္းကၽြမ္း၊ အၿပိန္းဇာတ္ထဲက လြတ္ေစခ်င္လွၿပီမို႔။
ကိုယ္တို႔ေမေမက ေနာက္ဆယ္နွစ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ႔ဘူး။ လုပ္ရင္ေတာင္ အရမ္းအားနာဖို႔ သနားဖို႔ေကာင္းေနၿပီ။ သူမရွိရင္ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ႔ ပညာတတ္လူငယ္ေလးေတြ တက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိတယ္။ (ကိုယ္ကေတာ႔ တက္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူးေနာ္။ အာ႔ေၾကာင္႔ ဖတ္ကိုမဖတ္တာ။) ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဆိုတဲ႔ဘာသာရပ္ကို စစ္တပ္ထဲမဝင္ရင္ ပတ္ကိုမပတ္သက္နဲ႔ဆို မ်ဳိးဆက္ျဖတ္ထားလို႔၊ သင္ရင္လည္း တကယ္႔ႏိုင္ငံေရးသိပၸံအစစ္မဟုတ္ပဲ ဝါဒျဖန္႔၊ ဦးေႏွာက္ေဆးတဲ႔ မႈိင္းမႈန္ျပာရီေတြပဲ သင္တာမို႔လို႔ ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူ ကိုယ္႔ေအာက္လူ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြအားလုံး နို္င္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ျပတ္ကုန္ၿပီ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက အာဏာကို တစ္သက္လုံးေမာင္ပိုင္စီးထားခဲ႔သူေတြက ရိတယ္ေလ။ မင္းတို႔ပါတီ အကုန္လုံး ေထာင္အေတြ႔အႀကဳံကလြဲရင္ ဘာရွိလို႔ အစိုးရဝင္လုပ္ခ်င္ရတာတုန္း တဲ႔။ အခု အဲ႔ဒီေထာင္ထြက္ေတြက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံေတြ ျပလိုက္ၾကရေအာင္။ ေလာေလာဆယ္ေတာင္ ႏိုင္/က်ဥ္းေဟာင္းေတြက ေထာင္မွဴးေဟာင္းႀကီးကို တရားဥပေဒေဘာင္အတြင္း ပို႔ခဲ႔ၿပီ မဟုတ္လား။ ကလဲ႔စားေခ်ရတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရလို႔ အစိုးရဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေစာေစာကေျပာခဲ႔တဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံသေဘာတရားေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ ေက်ညက္ေနရမယ္။ သူတို႔မွ မဟုတ္ဘူး။ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာရွိတဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြကလည္း အတူတူပဲ။ သူတို႔တေတြ အားေကာင္းမွ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာရွိတဲ႔ အရပ္ဘက္စစ္ဘက္ ဆက္ဆံေရးက တဘက္ေစာင္းနင္း မျဖစ္မွာ။ လူရွိန္ေအာင္ ေျပာျပရမလား။ Civil Society မွာ Capacity Building လုပ္ေနတာေပါ႔ကြယ္။ ဟီးဟီး။
သူတို႔ေျပာသလိုပါပဲ။ ကိုယ္အားကိုးတဲ႔သူေတြမွာ ေထာင္သက္ကလြဲလို႔ မယ္မယ္ရရ ပညာဆည္းပူးဖို႔ အခြင္႔မႀကဳံခဲ႔ရဘူး။ ပြင္႔လင္းလာတဲ႔ နိုင္ငံေရးေရာင္နီကေလးလာသခိုက္ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္နိုင္ငံေရးေရာ၊ ကိုယ္႔အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေရးေရာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရးကိုပါ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရႈျမင္သုံးသပ္ႏိုင္ဖို႔ စာမ်ားမ်ားဖတ္ၾကရေတာ႔မယ္။ ျပည္သူကိုလွည့္စားတတ္ဖို႔ ေလ႔က်င္႔သင္ၾကား တာဝန္ေပးထားသူေတြရဲ႕ မာယာေတာမွာ လမ္းမမွားေအာင္ အသိေလးနဲ႔သတိေလးနဲ႔ ၿမဲမွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ အဲ႔ေတာ႔ ဒီ “ဖွက္ဒရယ္ဝါဒမိတ္ဆက္” ဆိုတာေလးနဲ႔ စလိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္။ (ဆရာေရ။ ေၾကာ္ျငာခလည္း မရဘူး။) ၿပီးရင္ ျပန္ေျပာျပၾကဦး။ ဖက္ဒရယ္ဝါဒဆိုတာ ဘယ္လိုဝါဒမ်ဳိးလဲ။ ရခို္င္ေတြလိုခ်င္တဲ႔ ဖက္ဒရယ္ပုံစံနဲ႔ ရွမ္းေတြေတာင္းဆိုတဲ႔ ဖက္ဒရယ္ပုံစံက တူရဲ႕လား။ ဘာေတြကြာသလဲ။ ဘာေတြက ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး ဘာေတြက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလဲ။ ရွရွားဖက္ဒေရးရွင္းဆိုတာမ်ဳိးႀကီး ျမန္မာဖက္ဒေရးရွင္းရယ္လို႔ ျဖစ္သြားရင္ ကိုယ္႔အစိုးရနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔အစိုးရတုန္းကလို ေတာင္ႀကီးပတ္ပတ္လည္ကေတာင္ေတြကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး အလုံးလိုက္ ပုတ္ျပတ္ေရာင္းစားလို႔ ရဦးမွာလား။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး အားရပါးရ ျငင္းၾကခုန္ၾကရေအာင္ေလ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာဗ်ေနာ႔။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...