Wednesday, September 28, 2016

“ပုတ္သင္ဥမ်ား”


အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္အေၾကာင္း ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ပြေနတဲ႔အခါ ဆယ္လီပီပီ Main Stream ထဲကို ဒိုင္ဗင္ပစ္ဝင္လိုက္မယ္လို႔ စိတ္မကူးေပမယ္႔ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတြးစရာေျပာစရာေလးေတြ ရွိေနတဲ႔အတြက္ ဒီတစ္ခါလည္းပဲ သားေလးေမာင္တင္ ကန္ေတာ႔ပန္းဆင္လိုက္ရပါတယ္။ သည္းခံ၍သာ အားေပးၾကပါေတာ႔။ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝမွာကတည္းက အေနာ္ရထာနဲ႔ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေထာင္႔မွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ နံမည္ႀကီးေတလာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ ေဈးအႀကီးဆုံး၊ လက္ရာအေကာင္းဆုံး၊ နံမည္အႀကီးဆုံးလို႔ေတာင္ ေျပာရမေလာက္ရွိပါတယ္။ ရက္ခ်ိန္းလည္း တစ္လတိတိၾကာမွ ရႏိုင္တယ္။ အျမန္လိုခ်င္ အျမန္ေၾကးေပးခ်ဳပ္ရတယ္။ ကိုယ္႔ဘဝရဲ႕ ပထမဦးဆုံးေသာ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံဟာ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာခ်ဳပ္ပါတယ္။ ၇ ႏွစ္သား အရြယ္မွာတုန္းကပါ။
ဆိုင္ကိုေၾကာ္ျငာေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ႔ဒီတုန္းက ကိုယ္႔အေဖက အဲ႔ဒီကိုေခၚသြားတာမို႔ သူ႔ကိုသတိရသြားတာပါ။ သူက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းကအျပန္ အဲ႔ဒီဆိုင္ေခၚသြားၿပီး ပိတ္စေရြး၊ ကိုယ္တိုင္းတိုင္းပါတယ္။
ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ကိုယ္႔ကို အဝတ္အစားဝယ္ေပးရင္ အေမနဲ႔ အဖြားကသာ ဆင္ၾကတာမို႔ သူဝယ္ေပးတဲ႔အဝတ္ တစ္ခါမွ မဝတ္ဖူးပါဘူး။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာမွ ဆိုင္မွာသြားေရြးတဲ႔အခါ ကုတ္အကၤ်ီနဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ အစုံလိုက္၊ ဆာဖာရီကုတ္လို႔ ေခၚသတဲ႔။ အေရာင္က ကရင္မ္အေရာင္၊ ေတာ္ေတာ္လွတာပါ။ ဒါေပသိ အ႔ဲ႔ဒါႀကီး ဘယ္နားသြားဝတ္ရမွန္းမသိလို႔ ေသတၱာထဲသိမ္းထားရတာမ်ားပါတယ္။ ကေလးဆိုေတာ႔ သြားစရာလာစရာကလည္းမရွိ၊ ရာသီဥတုကလည္း ပူကပူသနဲ႔။ သုံးတန္းနွစ္မွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္လို႔ စတရင္းေဟာ္တယ္ကို သြားရမယ္ဆိုတဲ႔အခါ ဝမ္းသာအားရ အဲ႔ဒါႀကီးထုတ္ဝတ္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္သြားဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အေရးထဲက်မွ ဒရိုင္ဘာက ကားကာဘရိုက္တာ မေကာင္းဘူးဆို ေပၚမလာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ဝဲလာတယ္။ ဒီေလာက္အဖိုးတန္တဲ႔ဟာႀကီး ဝတ္ထားတာ ဘယ္သူမွလည္း မျမင္လိုက္ရဘူးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အေပၚထပ္က ဓါတ္ပုံဆိုင္မွာ ဂီတာတစ္လက္နဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေတာ႔ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔မို႔ မႀကဳိက္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔အဖြားကေတာ႔ အဲ႔ဒီဓါတ္ပုံေလး လူတကာျပရတာအေမာ။ ၾကည့္တဲ႔လူေတြက ဘိုကေလးအတိုင္းပဲေနာ္ ဆို သေဘာေတြက်လို႔။ (ဘိုကေလး ဟိုဘက္ လပြတၱာေတာင္ ေရာက္ေသး) ကိုယ္ကေတာ႔ ဟင္႔အင္း ကုလားနဲ႔တူတာပါ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခါေတာ႔ ပူပူမပူပူ ဝတ္မွာပဲ ဆို အတင္းထုတ္ဝတ္သြားတာက အဖြားနဲ႔အတူတူ လိုက္ျဖစ္တဲ႔ ထီးတင္ပြဲကိုပါ။ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ လူေတာထဲဝင္တိုးတာ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ထိုးမိၿပီး လက္မွာအေပါက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ေစ်းႀကီးေပးရၿပီး တစ္ခါနွစ္ခါပဲ ဝတ္လို႔ရတဲ႔ အဲ႔သလို အဝတ္အစားမ်ဳိးေတြကို အဲ႔ဒီအရြယ္ကတည္းက မႀကဳိက္ေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္က အဝတ္ဆိုရင္ မစုတ္မခ်င္းဝတ္ရမွ၊ ကိုယ္နဲ႔မေတာ္ေတာ႔ရင္ ကိုယ္႔ညီေတြ ဆက္ဝတ္လို႔ရမွ တန္တယ္ထင္တာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ္႔ဆီမွာ ကေလးဘဝအရြယ္ နွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္က မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ Recall ျပန္လုပ္လို႔ရတယ္။ အခုမွ ၾကားဖူးတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။
အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဆိုတာ ဟိုးအရင္ ကိုယ္သိတုန္းကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ နံမည္ႀကီးၿပီး လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနပါၿပီ။ ဘယ္တုန္းကမွ ကိုယ္မသိခဲ႔တဲ႔ မိသားစု ဘယ္နွစ္ေယာက္ရွိၿပီး နံမည္က ဘယ္လိုေခၚတယ္ ဆိုတာေရာ သားသမီး ေျမးျမစ္မ်ားပါ ဓါတ္ပုံနွင္႔တကြ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ပြထေနတယ္။ ေတြ႔ရင္ေျပာပါ။ မိရင္ဖမ္းပါ။ ေလဆိပ္ေတြမွာ ေစာင္႔ၾကည့္ပါ။ ဆိုတာေတြက ရွိေသး။ သူတို႔နဲ႔ ဓါတ္ပုံတြဲရိုက္ထားမိတဲ႔ ဆယ္လီေတြလည္း မ်က္ခုံးတလႈပ္လႈပ္၊ ပင္နီေတြနဲ႔ ရိုက္ထားတယ္ မေတြ႔ဘူးလား။ နင္တို႔ေမေမအားကိုးနဲ႔မို႔ ဂေလာက္ခ်ဳိၾကြတာ ျမင္ပလားဆိုတာေတြကတစ္မ်ဳိး။ အဲ႔ဒီေကာင္ေတြက ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာက ခိုးဝင္လာတဲ႔ ဘဂၤါလီေတြပါ ဆိုတာလည္းပါေသး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ပြဲေတြ႔ျမစ္ခ်င္းၿပီး ေဆးနည္းေဟာင္းႀကီးသုံးၿပီး အိမ္ေတြဖ်က္ဆိုင္ေတြဖ်က္၊ ရပ္ကြက္ပါ မီးနဲ႔ရႈိ႕မွာကို ပူေနရေသးတယ္။ ေသြးေအးလို႔မေနသင္႔ၿပီဆို ေသြးမဆူဆူေအာင္ လိုက္ဆြေနတာေတြ မ်ားေနတယ္ဗ်။ အမွန္တရားကို လိုလားလို႔ အမွန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနတဲ႔သူေတြကိုယ္တိုင္က အမွန္တရားကို လွစ္လ်ဴရႈလို႔ မရဘူး ဆိုတာကေလးကို သတိေပးခ်င္တဲ႔အတြက္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေဘးကေနထြက္ၿပီး သုံးသပ္ပါမယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္႔သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ေဝဖန္ယူၾကပါ။
အဲ႔သည္အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မိသားစုဟာ သူတို႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္ကေလးမေလးနွစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳက်င္႔ပါတယ္။ လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းပါတယ္။ မၾကည့္ဝံ႔ မျမင္ရက္တဲ႔သူက သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ကို သတင္းေပးလို႔ သတင္းေထာက္က ဟုတ္မဟုတ္ကိုယ္တိုင္စုံစမ္း၊ ရဲကိုသြားတိုင္၊ ရဲက တိုင္တဲ႔သူရွိမွ အေရးယူမယ္ဆိုလို႔ သူကိုယ္တိုင္ အမႈဖြင္႔တိုင္ၾကားခဲ႔ရသတဲ႔။ အမႈသြားအမႈလာကို တရားဥပေဒနဲ႔ အမွားအမွန္ ဆုံးျဖတ္ရမယ္႔အစား ေလ်ာ္ေၾကးေငြနဲ႔ ေက်ေအးခိုင္းတာကေတာ႔ ပထမဦးဆုံး စမွားတဲ႔အမွားပဲ။ မူလျပႆနာမွာ အိမ္ေဖာ္နဲ႔အိမ္ရွင္ ႏွစ္ဘက္ပဲ ရွိတယ္။ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းလိုက္ေတာ႔ ေသးတဲ႔အမႈငယ္ရမယ္႔အစား ငယ္တဲ႔အမႈက မိုးမီးေလာင္တဲ႔အထိ ႀကီးသြားတယ္။ ေဝ႔လည္ေၾကာင္ပတ္ေတြေျပာေနရင္ နားမလည္မွာစိုးလို႔ လူၿပိန္းနားလည္ေအာင္ ဒဲ႔ပဲ လိုရင္းေျပာလိုက္ပါ႔မယ္။ အိမ္ေဖာ္ေတြ အသုံးမက်ဘူးဆိုၿပီး အသုံးမက်တဲ႔အိမ္ရွင္က နွိပ္စက္တယ္။ အျမင္မေတာ္တဲ႔သူက တရားဥပေဒအရ အကာအကြယ္ေပးဖို႔ ရဲကို အေၾကာင္းၾကားတဲ႔အခါ အသုံးမက်တဲ႔ရဲက ေခါင္းေရွာင္တယ္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ လူ႔အခြင္႔အေရးခ်ဳိးေဖာက္ပါတယ္ဆို လူ႔အခြင္႔အေရးေကာ္မရွင္ကို တိုင္တဲ႔အခါ ေကာ္မရွင္က ေကာ္မရွင္ယူၿပီး ေက်ေအးခိုင္းလိုက္တယ္ လို႔ အထင္ခံရတယ္။ ဆိုရွယ္မီဒီယာေပၚ တက္သြားတဲ႔ကိစၥတစ္ခုကို ပြင္႔လင္းျမင္သာစြာ မေျဖရွင္းႏိုင္လို႔ လူကုန္ကူးမႈပေပ်ာက္ေရးကေန အမႈျပန္ဖြင္႔ရတယ္။ ရဲေတြက ထပ္လက္ခံတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကလူေတြက ထြက္ေျပးတယ္။ ေကာင္းဘြဳိင္ကားထဲက အလိုရွိသည္ ဆုေငြေၾကာ္ျငာသလို အဲသည္မိသားစုရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြ ေဝေဝဆာဆာ ထြက္လာၿပီး ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြနဲ႔ ဖမ္းၾကပါ ဆီးၾကပါ၊ သတင္းေပးၾကပါ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေတြ႔တဲ႔ေနရာ ပစ္သတ္ၾကပါ မခိုင္းလို႔။) ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လူ႔အခြင္႔အေရးေကာ္မရွင္က သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္မယ္ဆိုၿပီး သတင္းေထာက္ေတြကို ေခၚေတြ႔ေရာ။ ေျပာပုံက “ဒါေလးက အိမ္ရွင္အိမ္ေဖာ္ျပႆနာပါ။ အန္တီ႔အိမ္မွာလည္း အိမ္ေဖာ္ေတြကို ရိုက္တဲ႔အခါ ရိုက္ပါတယ္။” လို႔ ရိုက္မစစ္ရပဲ ထုတ္ေျပာတဲ႔သူကေျပာ၊ “ဦးေလးကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး အဲ႔လိုမ်ဳိးရိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။” ဆိုေတာ႔ “ရိုက္ၾကည့္ပါလား။” လို႔ ေျပာတဲ႔သူကေျပာ။ ကိုရီးယားကားထဲကအတိုင္းေျပာရရင္ ပါးစပ္ဆယ္ေပါက္ရွိေတာင္ ေျပာစရာစကားမက်န္ေအာင္ တုံးလွ အ လွတာမို႔ ေျခာက္က်ဳိးႀကီးကိုနည္းေနတာပဲ။
မူရင္းဇစ္ျမစ္ကို ျပန္ေကာက္ရရင္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မိသားစုဟာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒါေပသိ တရားစီရင္တဲ႔အခါ ယူဆခ်က္နဲ႔ အျပစ္ေပးလို႔မရပါဘူး။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ေၾကာင္း ထင္ရွားေအာင္ သက္ေသျပရပါမယ္။ တရားလိုဘက္ကိုေရာ တရားခံဘက္ကိုေရာ သူတို႔ကတင္ျပတဲ႔ သက္ေသေတြနဲ႔ နွစ္ဘက္ေလွ်ာက္လဲခ်က္ကို နားေထာင္ရပါမယ္။ အမႈကို တရားသူႀကီးက စီရင္ခ်က္မခ်မခ်င္း အျပစ္ရွိသူအျဖစ္ ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ အမႈသြားအမႈလာအရ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရွိလာရင္ေတာင္ သံသယ၏အက်ဳိးကို တရားခံသာလွ်င္ ခံစားခြင္႔ရွိရပါမယ္။ အခု ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚကလူေတြဟာ သူမ်ားေရးထားသမွ် လက္လွမ္းမီသေလာက္ဖတ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စီရင္ခ်က္ခ်ခ်င္ေနပါတယ္။ အမႈနဲ႔ဆိုင္သလားမဆိုင္သလား ေသခ်ာမသိတဲ႔ မိသားစုဝင္ေတြကိုပါ တေပါင္းတည္း ျပစ္ဒဏ္စီရင္ေစခ်င္ေနပါတယ္။ သူတို႔က ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုရင္ အလယ္ေခတ္တုန္းက ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြမွာ စုန္းယိုးၿပီး မီးရႈိ႕သတ္ခိုင္းတဲ႔ လူထုႀကီးနဲ႔တူပါတယ္။ ဒီလိုလူေတြဟာ ဆိုခေရးတီးစ္ကိုလည္း အဆိပ္ခြက္ကမ္းခဲ႔တယ္။ ဂ်ဳံးဒတ္ကိုလည္း မီးပုံဖိုခဲ႔တယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ လြန္ခဲ႔ေသာ နွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္က အမွားမ်ဳိးကို သည္ကေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကလူေတြက အဲသည္အတိုင္း လုပ္ခ်င္ေနေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေခတ္မီထားတုန္း။
တရားဥပေဒအရ ျပစ္ဒဏ္စီရင္တယ္ဆိုတာ တရုတ္သိုင္းကားထဲကလို ေသြးေၾကြး ကလဲ႔စားေခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟာမူယာဘီေခတ္တုန္းကလို မ်က္လုံးတစ္လုံးအတြက္ မ်က္လုံးတစ္လုံး အေလ်ာ္ျပန္ေပးရတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အျပစ္သားကို ေနာက္ေနာင္ ဤသို႔မျပဳက်င္႔ေစစိမ္႔ေသာငွာ ေနာင္က်ဥ္ေအာင္ ဆုံးမဖို႔ရယ္ အျခားတပါးေသာသူတို႔လည္း ဤသို႔ျပဳလွ်င္ ဤသို႔ျပစ္ဒဏ္ခံရလိမ္႔မည္ လို႔ သင္ခန္းစာေပး ႀကဳိတင္တားျမစ္ႏိုင္ေစဖို္႔ရယ္ပဲ ရည္ရြယ္တာပါ။ အဲသည္အတြက္ တရားခံကိုယ္တိုင္က သူက်ဴးလြန္ခဲ႔တဲ႔ ျပစ္မႈကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံႏိုင္ေအာင္ စီရင္ရပါမယ္။ အဲသည္အတြက္ သူ႔ဘက္က ေခ်ပေလွ်ာက္လဲခ်က္ကို နားေထာင္ရပါမယ္။ သူ႔မွာလည္း လူသားတစ္ေယာက္နဲ႔အညီ အဲသည္အခြင္႔အေရး ရွိပါတယ္။ သူက လူမဆန္လို႔ ငါတို႔ကလည္း လူမဆန္လို႔ရတယ္လို႔ တရားဥပေဒက မဆိုလိုထားပါဘူး။ ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆန္ရပါမယ္။ အရင္တုန္းက လူမဆန္တဲ႔သူေတြ တရားဥပေဒအထက္က အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔လို႔ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ခဲ႔တာေတြ ေၾကးႏႈိင္း အတုမခိုးပါနဲ႔။ အခု လူဆန္တဲ႔အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ခံယူရင္ လူဆန္ဆန္အုပ္ခ်ဳပ္ျပရပါမယ္။
ဒီအမႈဟာ တရားလို တရားခံ နွစ္ဦးတည္း၊ အိမ္ရွင္ နဲ႔ အိမ္ေဖာ္ ႏွစ္ဘက္တည္း ၿပီးျပတ္သြားလို႔ရွိရင္ အဲသေလာက္ ႀကီးက်ယ္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ အခုဟာက တရားဥပေဒမဲ႔ျပဳက်င္႔မႈတစ္ခုမွာ တာဝန္ရွိသူေတြ တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ မရွိခဲ႔တာေၾကာင္႔ အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္ရပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးတာဝန္ရွိတာကေတာ႔ ဆြဲထည့္တယ္ မေအာင္႔ေမ႔ပါနဲ႔။ အဲသည္ကေလးမေလးေတြေနတဲ႔ ရပ္ကြက္က ဆယ္အိမ္မွဴး ရာအိမ္မွဴးေတြမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဟိုးေလးတေက်ာ္သိတဲ႔ကိစၥတစ္ခုကို လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးငါးနွစ္ကတည္းက တစ္ရပ္ကြက္တည္း အတူေနခဲ႔တဲ႔သူကမွ မသိဘူးဆိုရင္ သူက အဲသည္အရပ္ထဲမွာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ႔သေဘာပဲ။ အိမ္ေဖာ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွ အိမ္ေထာင္စုဇယားထဲ မသြင္းပါဘူး။ ဒီကေလးမေလးေတြဟာ မလြဲမေသြ ဧည့္စာရင္းလာတိုင္ဖူးပါလိမ္႔မယ္။ ရန္ကုန္မွာ အိမ္တြင္းပုန္းလို႔မွ မရတာ။ အိမ္ေပၚအိမ္ေအာက္ ပစၥည္းေတြ တင္တာခ်တာ၊ အမႈိက္ပစ္တာ၊ မျမင္စရာေတာ႔ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ရဲကိုတိုင္တဲ႔အထိေရာက္လာရင္ သူ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာေနတာမို႔ သူနဲ႔သက္ဆိုင္လာၿပီ လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား၊ သူအကဲခပ္ရေတာ႔မယ္။ ဟုတ္ခဲ႔ေသာ္ သူအကာအကြယ္ေပးရမယ္ေလ။ ကိုယ္႔အပိုင္နယ္ထဲမွာ မတရားအႏိုင္က်င္႔မႈ တစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ မဆိုင္သလိုေနလို႔မရေတာ႔ပဲ ေစာင္႔ေရွာက္ကာကြယ္ေပးရမယ္႔တာဝန္ သူ႔မွာေရာ ရဲစခန္းမွာပါ တာဝန္ရွိပါတယ္။ တိုင္ခ်က္ဖြင္႔မွ အေရးလုပ္မယ္ဆိုတာ တာဝန္မယူတဲ႔သေဘာပါပဲ။
အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မိသားစုဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ေပၚ ခါးေစာင္းတင္ၿပီး ေနလာတာမို႔ ရန္ကုန္အထာ ျမန္မာအထာေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နပ္ေနမွာပါ။ လစ္သလား။ လစ္ရင္ အကုန္လုပ္လို႔ရတယ္။ မလစ္ဘူးလား။ မိသြားၿပီေပါ႔။ မိရင္ ညွိလိုက္။ ေျပလည္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ အလကားစီးလို႔ရတယ္။ အခု သူတို႔ မိသြားေတာ႔ ညွိတယ္ေလ။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ကိုယ္႔သားသမီးအိမ္မွာခိုင္းဖို႔ လာထားရတဲ႔လူေတြကို ပိုက္ဆံနဲ႔ညွိရတာ ဘာခက္တာလိုက္လို႔။ ဒီကေလးမေလးေတြရဲ႕အေျခအေနဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အဲ႔ဒီမိသားစုကို အံတုနိုင္စရာ မရွိဘူး။ ေကာ္မရွင္ကလည္း ဘယ္လိုသေဘာထားရွိတယ္ဆိုတာ သိတဲ႔အတိုင္းပဲေလ။ သူတို႔အားလုံး ထည့္မတြက္ၾကတာက အစိုးရေျပာင္းသြားၿပီ။ အေျခအေနေတြက အရင္နဲ႔မတူေတာ႔ဘူးဆိုတာပဲ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြရဲ႕ ဖြအားကို ေလွ်ာ႔တြက္ၾကတယ္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သိပ္သိသိပ္တတ္တယ္ေပါ႔ေလ။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္မတဲ႔။ ခ်ဲလင္းေခၚတာေပါ႔။ အဟုတ္ႀကီးမွတ္လို႔ လိုက္ဖတ္ပါတယ္။ အရင္ဆုံး အၾကံေကာင္းေပးခ်င္တာက ေဖ႔စ္ဘုတ္အေကာင္႔ေလးဘာေလး ဖြင္႔လိုက္ၾကပါဦး။ မေန႔ညေနက ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ဖတ္မိရင္ေတာင္ သူတို႔ခမ်ာ အဲ႔ေလာက္ ရုပ္ပ်က္စရာမရွိဘူး။ ဘာေတြေမးရင္ ဘာေတြေျဖမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမထားဘူး။ ဒီေန႔ေမးတဲ႔ေမးခြန္းေတြဟာ မေန႔ကတည္းက သတင္းေထာက္ေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ပလူပ်ံေနေအာင္ ေမးထားၿပီးၿပီ။ ဒါလည္းပဲ ထီကနဲေနေအာင္ ကြဲခဲ႔တာပဲ။ အမွန္ေတာ႔ အဲ႔လိုကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္ထြက္မေျပာရဘူး။ PR တို႔ Spoke person တို႔ ထားရတယ္။ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ေျပာေတာ႔ Emotion ေတြ ပါလာရင္ ထိမ္းလည္းမထိမ္းႏို္င္ၾကပဲနဲ႔။ ကိုယ္႔ေသတြင္းကိုယ္တူးသြားတာကေတာ႔ ေဒၚစုၾကည္ဆိုတဲ႔ အေခၚအေဝၚပဲ။ သူ႔အစိုးရလက္ထက္မွာ သူ႔ကို ဒီလိုေခၚလို႔ သူက အလုပ္ထုတ္မယ္ လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကမာၻလုံးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခၚေနခ်ိန္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေဒၚစုၾကည္ေခၚေနတာကိုက ႏိုင္ငံေတာ္အၾကံေပးပုဂၢဳိလ္အေပၚမွာထားတဲ႔ သူ႔သေဘာထားက ေပၚလြင္တယ္။ အဲ႔သေလာက္ ခါးခါးသည္းသည္း ေမတၱာထားေနရင္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ အရွက္မရွိ အဲ႔ဒီအမ်ဳိးသမီးလက္ေအာက္က ထိုင္ခုံေပၚထိုင္ေနရသလဲ။ ေယာက္က်ားပဲဟာ။ ထြက္သြားလိုက္ရင္ ထမင္းငတ္မွာမို႔လား။ ကိုယ႔္မာနေတြကို ပိုက္ဆံနဲ႔လဲစားေနတာေပါ႔ေလ။ ကိုယ္သာ မာမီ႔ေနရာမွာဆိုရင္ေတာ႔ မထုတ္ဘူး။ အဲ႔လိုလူမ်ဳိးကို။ မနက္တေခါက္ ညေနတေခါက္ ျပဳံးျပဳံးေလးေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္ျပမွာ။ လူျမင္တိုင္း မတ္တတ္ထရပ္ဖို႔သာ ျပင္ထား။ (မထပဲ ဆက္ထိုင္ေနရင္ ဘာေတြျဖစ္တတ္သလဲ ကုကၠဳိႀကီးေတြဆီ ကြကို ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္) ဘာမွလုပ္စရာမလိုပဲ သူ႔မနာလိုစိတ္နဲ႔သူ ကရြတ္ေခြလို တရိရိေဆြးသြားမွာ။ ေညာင္ဦးက ကမ္းပါးၿပဳိလို႔ ေရစၾကဳိကႏြားမေတြ ေပါင္က်ဳိးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွာပါပဲ။ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို ႏွိပ္စက္လိုက္တာ စစ္သားလူထြက္ႀကီး အသည္းႏွလုံးကဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ကုလားထိုင္လႈပ္စိလႈပ္စိျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပဲ။
သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲဆိုတာ အရင္အစိုးရေတြ လက္ထက္တုန္းကလို ႀကဳိေပးထားတဲ႔ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္းအတိုင္းရိုက္ရတဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္း မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ “အိုက္ေကာင္ ေသခ်ာမွတ္ထားစမ္း။” လို႔ ေအာက္ကလူေတြကို မွတ္ထားခိုင္းၿပီး ညဘက္က်မွ အိိမ္မွာလိုက္ဆြဲတဲ႔ေခတ္ကလည္း ကုန္သြားၿပီ။ မေမးခင္မေျဖခင္မွာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေက်ညက္ေအာင္လုပ္ရမယ္႔အပိုင္းေတြရွိတဲ႔အေၾကာင္း ႒ာနဆိုင္ရာတာဝန္ရွိသူေတြ သင္ခန္းစာယူသင္႔ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္႔အလွည့္ဆိုတာလည္း အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ဘက္က အဆင္သင္႔မျဖစ္ေသးဘူးဆိုရင္ ထိပ္တိုက္ရင္မဆိုင္ပဲ ဟိုးတခါ ဘေျပာင္ႀကီး ပိစ္စင္တာမွာလုပ္သလို ေနာက္ေဖးေပါက္က လစ္ေျပးသြားလို႔လည္း ရတာပဲ။ ဒီလိုအေခၚအေျပာမ်ဳိးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာစင္ျမင္႔ေပၚမွာ တကမာၻလုံးက ေစာင္႔ၾကည့္ေနေအာင္ Live မိန္႔ခြန္းေျပာႏိုင္သူရဲ႕ ႏႈတ္မႈစြမ္းရည္ကို ထိုင္မနာလိုျဖစ္ေနလို႔ကေတာ႔ အိုေသရုံပဲရွိမယ္။ ေလ႔က်င္႔လိုက္ပါဦး။ သင္ၾကားလိုက္ပါဦး။ ဆုေတာင္းလိုက္ပါဦး။ အမႈထမ္းသက္တေလွ်ာက္လုံး အေတြ႔အၾကဳံအရ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေတြနဲ႔ အေမွ်ာ္အျမင္ေတြကို စုေဆာင္းလာတာမဟုတ္ပဲ စားေပါက္ေအာက္ဆိုက္ ခြင္ နဲ႔ သခင္ကိုပဲ ရွာလာတာဆိုေတာ႔ ပိုက္ဆံကလြဲရင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။
လိုရင္းအခ်က္ကိုေျပာရရင္ သူတို႔ဒီေန႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္လိုက္တာ ဘြားကနဲေပၚသြားတာေတြ မနည္းဘူး။ လက္ရွိအစိုးရအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ ျဖစ္ပုံပ်က္ပုံ ကင္ပြန္းျခဳံေတြကို လွ်ပ္တျပက္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူေတြက အလုပ္လုပ္တယ္။ ဘယ္သူေတြက မလုပ္မရႈပ္ မျပဳတ္ေနတယ္။ ဘယ္သူေတြက လက္ေထာက္ခ်တယ္။ ဘယ္သူေတြကျဖင္႔ ဖ်က္ျမင္းေတြျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ဆို ေရွ႕ဆက္လက္တြဲအလုပ္လုပ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး လို႔ တို႔ကေတာ႔ ေတြ႔လိုက္မိတာပဲ။ သူတို႔က်မွ မေတြ႔လိုက္မိဘူးဆိုရင္ ခံလက္စနဲ႔ဆက္ခံလိုက္ဦး။ ခံထိုက္တယ္။ ဒီဦးေနွာက္နဲ႔။ အိမ္စာေပးလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ ဝန္မင္းဖ်ားတို႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္မွန္မွန္တက္ၾကည့္ၾက။ ႏို႔မို႔ ဘာေတြျဖစ္လို႔ ဘာေတြလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္လိမ္႔မယ္။ ႏိုင္ဂန္ဂ်ားသြားဖို႔ ကုတ္အိန္းက်ီခ်ဳပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္က ေကာင္းတယ္။ သက္လား။ ခုေနသြားရင္ အလကားေတာင္ ခ်ဳပ္ေပးဦးမွာ။ ဓါတ္ပုံသာ အရိုက္မခံရေစနဲ႔။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တန္းေရာက္သြားမွာ။ အေရးႀကီးတာ အိမ္ကဝန္ကေတာ္ႀကီးကို မွာထားဦး။ ခုရက္ပိုင္း ၾကင္ၾကင္ကေလးေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိမိေစနဲ႔လို႔ ဥပေဒကဲ႔သို႔ အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔ ထုတ္ျပန္ထားပါေလ။ (ဒါမွပဲ ဝန္မင္းအမိန္႔ ဝန္ကေတာ္အေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရွိမရွိ သိရမယ္ပ။)

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...