တ႐ႈိက္မက္မက္

မွတ္စုၾကမ္း

“ေကာင္မေလး... ကိုယ္တို႔ ခ်စ္လို႔မရဘူး။ မုိးနတ္မင္းစိတ္ဆုိးလိမ့္မယ္။”

Neo စကား တစ္လံုးစီတိုင္းဟာ ဆုေဝ ရင္အစံုကို ႏွလံုးသားက ပုန္ကန္ထြက္ ေနသေယာင္... "မၾကားခ်င္ဘူး ကိုရယ္။ ဆုေဝကို အဲလိုေတြ မေျပာပါနဲ႔....။ ဘာလို႔လဲ...?! ကို႔ ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မိေန ျပီဗ်... မရေတာ့ဘူး...။”
Neo စိတ္ပ်က္စြာ ေခါင္းကို အလိုက္သင့္ခါ လိုက္ျပီး “အုိ ဆုေဝရယ္ မုိးနတ္မင္း ေပးမယ့္အျပစ္ကုိ မေၾကာက္ဘူးလား...။”

"အိုး ဒါေတြက ေ႐ွးလူေတြအယူ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေ႐ွးလူမွ မဟုတ္တာ!” ဆုေဝ ကို႔ ကို စိတ္တိုတိုျဖင့္ ထေအာ္မိသည္။
ကေလးဆန္သည့္ ေကာင္မေလးကို သူအရမ္း ခ်စ္မိသြားသည္။ “ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ... ကိုယ္တို႔ေတြ ခိုးေျပး ၾကတာေပါ့...။”
ကို႔ စကားသံအဆံုး သူ မိန္းကေလး သိကၡာတို႔ကို လႊတ္ခ်ျပီး တမ္းတမ္းတတ မက္မက္ေမာေမာ Neo ၏ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ကို ေခါင္းအပ္ကာ တိုးေဝွ႔ ဝင္ပစ္လိုက္သည္။ "အို... ကိုရယ္..... အရမ္းခ်စ္တယ္။”
ေကာင္မေလးႏႈတ္ခမ္းနုနုကို ခပ္ဖြဖြ ငံု႔နမ္းလ်က္
“နတ္ျပည္ထက္ ေကာင္းတဲ႔ အလွတရားေတြကုိ ကိုယ္ဖန္ဆင္း ေပးပါ့မယ့္ ေကာင္မေလးရယ္...။” ဟု
Neoက ကတိေပးစကားကုိ ခပ္ဖြဖြဆုိလုိက္ေလသည္။
ထိုညက ၾကယ္တာယာေတြအစံုလုိက္ အစုံလုိက္ ေမွာင္မိုက္ေန ခဲ့ေပမယ့္ လူသား ၂ ေယာက္ အတြက္ အေတာက္ပဆံုးည...။
ကို႔ ကို ဆုေဝ ေတာ္ေတာ္အျမင္ကတ္သည္။ ေဒါသလဲ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ကို႔ အခ်စ္က အေမွာင္ညထဲက ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ဆန္ဆန္ ခမ္းနားေသာ္လည္း ဆုေဝအေပၚ မပြင့္လင္းခဲ့...။ သူမအတြက္ တီးတိုးဖြဲ႔ဆို ခဲ့သည့္ ကဗ်ာ အစေတြ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ၾကားလာခဲ့ရျပီ...။ Neo က သူ႔ေနာက္ကြယ္ မွာ ေဖာက္ျပန္ေနသည္ လို႔ ေတြးမိတိုင္း ဆုေဝ ရူးမိုက္စြာ တုန္ခါ လာတတ္ခဲ့ျပီေလ....။
"အလွတရားဆိုတာ ႐ွိၿပီးသားပါ။ လူေတြမျမင္ႏိုင္ေအာင္ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက ျမဳပ္ထားေပးတာ...ဖုံးဖိလုိက္တာ…"
ဆုေဝ၏ ေဒါသသံခပ္စြတ္စြတ္စကားေျကာင့္
Neo အကႌ်မွာ စည္းထားတဲ့ နက္ကတိုင္ရဲ႔ တင္းက်ပ္မႈကို သက္ျပင္းႏွင့္ အတူ ျဖည္ခ်ရင္း…
"ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ႔ စကားနဲ႔မလုံေလာက္တဲ႔ ယုယမႈေတြၾကား မင္းကုိျမဳပ္ႏွံထားပါ့မယ္ ဆုေဝ..။ ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ ဘုရားသခင္ ဆီ မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ မင္းေပ်ာ္ျမဴးေနေစရမယ္။”
ရယ္ခ်င္မိသည္။ ဒီလို ကတိေတြနဲ႔ သစ္ရြက္ ဘယ္ႏွစ္ရြက္ေတာင္ လႈပ္ခဲ့ေစခဲ့သလဲ ကိုရယ္။
“ယုယမႈက ျမဳပ္ႏွံျခင္းဆို ေျမႀကီးထဲေနတာပဲေကာင္းပါတယ္ ကို။ ေကာင္းကင္နဲ႔ ဘုရားသခင္ဆီ သြားဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္း ထားရေအာင္ အ႐ူးမွမဟုတ္တာ။ ခံစားခ်က္နဲ႔ ခြက္တလံုးေလ။”
ဆုေဝဆီက စြပ္စြဲသံ ျခယ္ထားတဲ့ ေထ့လံုးေလးေတြၾကားရတာ ဒါ ပထမဆံုး ျဖစ္သည္။
"အဲ့ဒါ လုပ္ၾကံဖန္တီးမႈေတြပါ ေကာင္မေလးရာ။ တကယ္ေတာ့ ေလျပည္ေလးေတြ မင္းလည္တုိင္ကုိ ျဖတ္ေျပးရင္ေတာင္ ကုိယ္က ၾကိတ္ျပီး သဝန္တုိေနတဲ႔ေကာင္ပါ။ အခ်စ္ဆုိတာ သဘာဝပါပဲ ေကာင္မေလး… သဘာဝထဲကမွ အလွပဆုံးသဘာဝေပါ့… "
“ေရာ့...” ဆိုသည့္ အသံႏွင့္ အတူ Neo ေရွ႔ကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံု က်လာခဲ့သည္။ ဓာတ္ပံုကိုု အေပၚယံ တစ္ခ်က္ရွပ္ အၾကည့္မွာ မလံုခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရာမ်ား သူ႔ ဦးေႏွာက္ထဲကို ျပိဳဆင္းျပီး က်လာသည္။
“ေလျပည္ကိုေတာင္ သဝန္တိုေနတဲ့ ဆ္ုိေတာ့ ကို ကအကုသိုလ္ေကာင္လား။ သဘာဝဆိုတဲ့အရာေတြ ကပ်က္စီးေနတာႏွစ္ခ်ဳိ႕ေနၿပီ ကုိ…"
စကားတစ္ျဖတ္နားသည္ႏွင့္
ျဖန္းကနဲ မိန္းမပ်ိဳ ဓာတ္ပံုကို ဆုေဝ ရိုက္ခ်လ်က္
“ဒါကသဘာဝမဟုတ္ပါဘူး စိတ္ကူးထဲက အိမ္မက္"
Neo ျငင္းဆန္ဖို႔ စကားလံုးတို႔အတြက္ ဆုေဝ မ်က္ႏွာမွာ အေျဖရွာၾကည့္သည္။ ဘာလာလာ မင္နီတားမည္ ဆိုတာကို ဆုေဝ၏ မ်က္ဝန္း တစ္စံုက တရင္းတႏွီး သတိေပးေနေတာ့ စိတ္ေလ ွ်ာ့လိုက္သည္။
---------
အဲဒီ့ေန႔က …
ဆုေဝမ်က္နာအား စူးစုိက္စြာျကည့္ရင္း
“ငရဲဆုိလဲ ရွိပါေစေတာ့...။ အဲဒါက မင္းကုိခ်စ္လုိ႔ ေရာက္မယ့္ေနရာဆုိလဲ ကုိယ္ကနာမည္ ၾကိဳေပး ထားမယ့္ေကာင္ပါ…။”ဆုိသည့္စကားလုံးမ်ား neoပါးစပ္မွထြက္က်လာ၏…။
ဆုေဝဆီက ခပ္မာမာေတာက္ တစ္ခ်က္ ေခါက္သံ ႏွင့္ အတူ
“ေလွသမားေခၚမွ ေရာက္မဲ့အရပ္ကို စာရင္း ႀကိဳသြင္းထားတာ ကို မိုက္မဲတာမဟုတ္ဘူးလား! မိုက္မဲမူေတြထဲမွ အထီးက်န္ျခင္းေတြ အ႐ူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ မထည့္သင့္ဘူး။”
ဆုေဝစကားကုိ neoက
ေလးတြဲ႔စြာ ေခါင္းခါရင္း
"စိတ္ကူးေတြ အိမ္မက္ေတြဆုိတာလက္ေတြ႔ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးနမိတ္ေကာင္ေတြပါ… လူ တစ္ေယာက္ က လူတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္တာ မုိက္မဲမႈလုိ႔ေျပာရင္… မမုိက္မဲတဲ႔သူေတြဟာ ေျခာက္ေသြ႔ စြာ အထီးက်န္ေနတဲ႔ သူေတြပဲျဖစ္မွာပါ…ေကာင္မေလးရာ...”
ဆုေဝက neoကုိေသြးေအး ရွတစြာ ၾကည့္လ်က္
"ေ႐ွ႕ေျပး နမိတ္ဆိုေပမဲ့ ဒီတိုင္းေလးပဲၾကည့္ဖို႔ အေကာင္း ဆံုး ျပကြက္ေတြပါ။ ျဖစ္တည္ျခင္း ေတြ ပဲ႐ွိေနၿပီး ေပ်ာက္ဆံုးမႈမဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ဖန္ဆင္း႐ွင္ တားျမစ္ထား တာေတာင္ ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ အာဒံနဲ႔ဧဝ လိုမ်ိဳး အႀကီးမားဆံုးမိုက္မဲမႈ...။ ေတာက္...!”
စကားအဆံုးမွာေတာ့ ဆုေဝသည္ ကုတင္ေပၚ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ လဲျပိဳက်သြားခဲ့သည္။ neoလက္ဖ်ံမွ ပူေႏြးစုိစြတ္မႈေျကာင့္…အို... သူမ ပါးျပင္က လြင့္စင္ ထြက္ သြားတာ... မ်က္ရည္ပူ တစ္ခ်ိဳ႕ ပါလား...။
ဝရံတာမွာ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြ ရႈိက္ထုတ္ေနတဲ့ ကိုု႔ေဘးမွာ ထိုင္ေငးေနတဲ႔ က်မဆုေဝ...။ ဒီကေန႔ ကိုနဲ႔ စိတ္ဆိုး တာ ၂ ပတ္ျပည့္တဲ့ေန႔... လတစ္ဝက္ျပည့္တဲ့ေန႔။ မျပည့္ဝေသးတာက ဆုေဝနဲ႔ Neo တို႔ရဲ႕ အခ်စ္ေတြ... အားျပိဳင္ေနဆဲေလ...။ တိတ္ဆိတ္မႈကို ကိုု႔ရဲ႕တိုးညွင္းတဲ့ ညည္းသံက ခပ္ပါးပါးေလး ျဖိဳခြင္းလိုက္တယ္....။
“ကိုယ္တို႔ေတြ မဟုတ္ေသးဘူး ေကာင္မေလး… ျဖစ္ျပီးရင္ အရာရာပ်က္ေနတာ ကုိယ္သေဘာေပါက္ တာေပါ့…။ ဒါေပမယ့္… ျပန္ျပီးတုိင္း မင္းအေပၚျပန္ျဖစ္ေနတဲ႔အခ်စ္ေတြဟာ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ေရေတြ စီးေနသလုိပါပဲ…။ ေရွ႕ေရနဲ႔ေနာက္ေရ မတူေပမယ့္… တသားတည္းလုိ႔ ထင္ေစေနတာမ်ဳိးေလ…။ကုိယ့္အခ်စ္ဟာလည္း ပ်က္ျပီးတုိင္း လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ မင္းအေပၚမွာေပါ့...။”
“ မိုက္မဲမွဳရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲက ပ်က္ျခင္း ကြဲျခင္း ဆံုး႐ွံုးျခင္းေတြက အစားထိုးမရႏိုင္ဘူး... ကို...။”
neoက
ဖင္ဆီခံကိုထိလာေသာမီးကို ျပာခြက္ထဲ ညင္သာစြာ ထိုးခ်ရင္း...
"မဟုတ္ဘူး ေကာင္မေလး… အဲဒါ ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ေကာက္က်စ္မႈပါ… စားခ်င္ေအာင္လုိ႔ စားစရာရွိတဲ႔ေနရာကုိ မစားရလုိ႔ တားျမစ္ျပ လုိက္တာပါ...။”
ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ေနာက္တစ္လိပ္ ကို Neo မီးညွိလိုက္သည္။
ဒီ တစ္ေန႔ေတာ့ ကို႔ စကားကို ဆုေဝ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္သည္။
ျပီးမွ သူမဘာသူမ တစ္ဦးတည္းေရရြတ္သလုိ ပုံစံမ်ဳိးျဖင့္…
“ျဖစ္ပ်က္ၾကားထဲမွာ ႐ွိတဲ့ လစ္ဟာမွဳကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္မိရင္ ေကာင္းတဲ့နိမ္ိတ္ေတြ ေဝဝါးလာတယ္... ကိုရယ္။”ဟု ခပ္ဖြဖြေလးေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ဝရံတာေဘာင္ေပၚသုိ႔ သူမလွမ္းတက္သြားလုိက္၏…။
ဆုေဝ ဝရံတာေဘာင္ေပၚသုိ႔ လွမ္းတက္လိုက္တာကို ျမင္လုိက္ရေသာNeo ရင္ဝယ္ ေနဆယ္စင္းမက ေလာင္ျမိဳက္သြားသည္။
"ဆုေဝ! မမိုက္နဲ႔! ကိုယ့္ အနားကို ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး အေနနဲ႔ ျပန္လာေပးပါ ဆုေဝ။ ေကာင္မေလး ျပန္လာဖို႔ ကိုယ္ ဘာမဆို ေပးဆပ္မွာပါ။ အစားထုိးစရာမလုိေအာင္ အဆုံးအစမဲ႔ေကာင္းမြန္ျခင္းနဲ႔ မင္းကုိ ေပြ႔ဖက္ထားမွာပါ။
လွစ္ဟာမႈကုိ မင္းမျမင္လုိက္ခင္မွာပဲ ကုိယ္က အခ်စ္နဲ႔ဖုံးဖိထားႏုိင္လုိက္မွာပါ။ ျပန္လာပါ ဆုေဝ။ မဟုတ္တာေတြ ေလ ွ်ာက္မလုပ္စမ္းနဲ႔။”
“စိတ္မႏိုင္ျခင္းရဲ႕ဒုကၡက ေနာက္ဆက္တြဲ လူေတြ ရဲ႕လက္ညႇ္ိဳးေတြကိုေမွ်ာ္ေနသလို အခ်စ္ကလဲ ျဖစ္ပ်က္ ေနတာဆို လစ္ဟာမွဳကို ဘယ္လိုဖံုးကြယ္ႏိုင္မလဲ။ တျခားဝတၳဳလား ဒါမွမဟုတ္ ေမ့ေျမာျခင္း လား...ကို....”
"မဟုတ္ဘူး…ဆု…စိတ္မႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး…
ကုိယ့္စိတ္…ကုိယ့္ႏွလုံးသား…အားလုံးကြာ…မင္းဆီမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ႔တာပါ…"
neoလွမ္းေအာ္ေျပာတုန္းမွာပဲ
ဆုေဝ ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ သြားျပီ...။ ဝရံတာေပၚမွာသာ သူမ မရွိေနခဲ႔လ ွ်င္ ရိုးရိုး အားကုန္၍ ျပဳတ္က်ျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအေျခအေန မွာေတာ့...
----
ကံေကာင္းသည္…။ကံတရားလား…ဘုရားသခင္လား သူတုိ႔ကုိ မ်က္ႏွာသာေပးလုိက္သည္…။
အျဖစ္အပ်က္က
Neo က ေဆးလိပ္ကိုေတာက္ထုတ္လိုက္ျပီး ဆုုေဝကို အမွီဖမ္းကာ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ႏိုင္ ခဲ့၍ ေတာ္ေသးသည္။ထုိ႔ေနာက္ တင္းက်ပ္စြာ ေပြ႔ဖက္လ်က္ ေမာပန္းေနေသာ ေကာင္မေလးနား၌ neoခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းလိုက္သည္။
“လစ္ဟာမႈဟာ ေပါက္ဖြားျခင္းကုိ ျဖစ္ေစတာပါ… ေနရာလြတ္မရွိရင္ ဘာမွ ေမြးဖြားလုိ႔မရဘူးေလ… ကုိယ္တုိ႔က အခ်စ္ကုိ လစ္ဟာမႈ နယ္ထဲမွာ ေမြးတဲ႔ပုံစံမ်ဳိးပါ… ေကာင္မေလး ဒါကုိ မင္းေသခ်ာ နားမလည္ ေသးဘူး… ကုိယ့္ရင္ခုန္သံ ေပၚ မင္းေခါင္းေလးေမွးစက္ျပီး နားေထာင္လုိက္ရင္ အရာအားလုံး ရွင္းလင္း သြားမွာပါ...”
ဆုေဝမ်က္ဝန္းမွာ ကဗ်ာေတြ တလိမ့္စီ ဆင္းလို႔ အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ရင္ထဲက ညည္းသံေလးကို ကို ၾကားပါ့မလား.....
“အခ်စ္က အဲ့ေလာက္မ႐ိုး႐ွင္းဘူး။ မ႐ိုး႐ွင္းလို႔ အခ်စ္ေၾကာင့္ အသက္ေပး သြားတဲ့ သူေတြ... ဒုတိယလူေတြ... ေပၚထြက္လာတာပါ.... ကိုရယ္....”
"မဟုတ္ဘူးေကာင္မေလး…
အခ်စ္ကရုိးရွင္းတယ္…လူေတြက မရုိးရွင္းတာပါ…"
ႏွစ္ကုိယ္ျကားရုံေလာက္သာ ေလသံျဖင့္ neoတုိးတိတ္စြာေျပာျပေနမိသည္…။
ထုိ႔ေနာက္ neoသည္
စိတ္ခ်ပါေကာင္မေလး…
မင္းကုိ ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ဘုရားသခင္ဆီ မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကုိယ္ခ်စ္ျပသြားပါ့မယ္…ဟု စိတ္အတြင္း ျကိတ္၍ ကတိေပးလုိက္ေသးေလ၏…။
------
- မွတ္စုၾကမ္း ဒုိယာေလာ့by ‪#‎zeroneo‬ & ‪#‎frenzoArt‬ | ဇာတ္အိမ္ by ‪#‎kyawnge‬