ၾကည္လင္ေသာေရ (မ်ဳိးျငိမ္းေဆြ)

November 30, 2014 at 8:09pm

ေဆာင္းဟာ သူေရာက္လာျပီလို႔ကေယာက္ကယက္ အိပ္မက္ေလးနဲ႔ ငါ့ကိုလႈပ္နိႈးလိုက္တယ္။
ညတုန္းက အိပ္ရာမဝင္ခင္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညထဲကို လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေတာ့ နွင္းေလးေတြကတိတ္တိတ္ေလးပါးလ်စြာခိုးက်ေနတယ္။
နွင္းလို့ေတာ့ထင္ေတာ့ထင္တာပဲေလ၊ ျမဴခိုးျပာျပာေတြကေတာ့ ေဝေနတာအမွန္ပဲ၊ ေခြးေလေခြးလြင့္
နွစ္ေကာင္ကလည္း ေခြလိတ္လို႔အိပ္ေနၾကရဲ့။

မီးလံုးဝါဝါနဲ႔ဖန္ေခ်ာင္းျပာျပာေတြကလည္း ညအေမွာင္ ေနာက္ခံနဲ႔စူးရဲေတာက္လက္လို႔၊အလင္းစက္ဝိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ပိုးစပ္ေကာင္၊
ပိုးဖလံေကာင္ေတြကလည္း အလုအယက္ပံ်သန္းေနၾကေတာ့ ၾကယ္ဆီကိုပံ်သန္းခ်င္တဲ့ ပိုးဖလံေကာင္ေလးမ်ား ပါဦးမွာလားလို႔ရွာၾကည္႔ေနမိေသးရဲ့။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ၊ ငါ့နားရြက္ဖ်ားေလးေတြကလည္း နည္းနည္းေအးလာေတာ့ ေဆာင္းရဲ့အရိပ္အေငြ႔ေလးကိုခံစားမိရာကေန ညအိပ္ေတာ့
ကေလးရုပ္ရွင္ေတြလိုမ်ဳိးဇာတ္လမ္းအစံုစံုနဲ့ အပိုင္းပိုင္း၊ အျပတ္ျပတ္ေတြကို အိပ္မက္တယ္။

ဒါဆို ငါ့အတြက္ေဆာင္းဟာ တကယ္ေရာက္လာျပီေပါ့၊အိပ္မက္ကတစ္ညလံုးနီးပါး ထင္တယ္၊ အစပိုင္းေတာ့ ခပ္ဝါးဝါးရယ္၊ ဘယ္သူ႔မွန္းေတာ့ မသိဘူး အိုင္းခ်င္းကဗ်ာေတြရြတ္ျပေနတယ္။ေနာက္ေတာ့စက္ဘီးေတြစီးေနတာ၊ ကသာရထားတဲြတစ္တဲြ မီးေလာင္ေနတာ။ အို... စံုလို႔ပါပဲ ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႔ ရွည္လ်ားစြာမက္ေနတာတစ္ခုကမိုးလင္းအထိပဲ၊ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ မစံ ခင္ဗ်ားရယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲကို တိတ္တိတ္ေလး ဝင္လာခဲ့တယ္
ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးထဲကို တြန္းခ်လိုက္လို႔ ေမာဟိုက္သြားတာမ်ဳိးမဟုတ္ေပမယ့္ အိပ္ရာကနိုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေမာဟိုက္သြားတာအမွန္ပဲ၊အိပ္မက္နိမိတ္က်မ္းလည္းဖတ္စရာမလိုပါဘူး၊ေမာင္ရင္ေမာင္မမယ္မ ဝတၴုဳထဲက အိပ္မက္ခန္းလိုလည္း အတိတ္ေကာက္စရာမလိုပါဘူး၊
ဒါေပမယ့္ မစံကိုကြ်န္ေတာ္ စဲြလမ္းေနမိျပီဆိုတာေတာ့အဲဒီမနက္ကကိုယ့္ဘာသာဝန္ခံမိတယ္၊ ခရစၥမတ္ေန႔မွာေမြးတယ္ဆိုတဲ့
ေဆာင္းမင္းသမီးေလးမစံဟာေဆာင္းဝင္ ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလႈပ္နိုးလိုက္တယ္။

အဲဒီမနက္က အားလံုးရဲ့အစ ျဖစ္ေနခဲ့တာကုိုေတာ့မသိခဲ့မိဘူး၊ ေစာစီးစြာက်ေရာက္လာတဲ့ေဆာင္းရဲ့ ေစာလြန္းလွတဲ့တနဂၤေႏြမနက္ခင္းမွာ လက္ဖက္
ရည္ဆိုင္တံခါးကဖြင့္ကာစ၊ ခဏေစာင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီေန႔ရဲ့ အစဦးဆုံးေသာလက္ဖက္ရည္ကို ေစာင့္ေသာက္ျပီး လူေတြရွင္းတဲ့ဗႏၶဳလလမ္းအတိုင္း
ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္၊ ေလး လမ္းေလာက္ေလွ်ာက္သြားျပီး အနီေရာင္ အဝတ္စေတြ ခင္းထားတဲ့ ေလွခါး ၄၄ ထစ္ကိုတက္ျပီးရင္ေတာ့ဒီနွစ္အဖို႔အလုပ္စဝင္
လုပ္ရမယ့္ျမန္မာစာက်ဴရွင္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စာေအာ္သံကို ၾကားရပါျပီ။

'ဟာ... လာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလာမွ လာပါမလားလို႔ပူေနတာ။ ဒါျပီးရင္ခင္ဗ်ား အခိ်န္ဗ်' လို႔စိုးရိမ္သံနဲ႔ေျပာေနတဲ့ ေမာင္စိုးကို 'လာမွာပါကြာ''မင္းကလည္း
ပူမေနပါနဲ႔၊ ေဟ့ေကာင္... မင္း စားပဲြမွာထိုင္ေနတာ ဘယ္သူလဲဟ' 'ေၾသာ္... အဲဒါေပါ့။ ဆရာဦးေအးမင္း သမီးေလ။ ဒီမွာလူမရိွလို႔ ခဏကူေနတာပါ၊
''ေမာင္စိုး ငါ ႀကိဳက္တာ အဲဒီမ်က္နွာမ်ဳိးကြ၊ ေမးရိုးေလးကခပ္ကားကားရယ္၊ ေတာက္ပတဲ့မ်က္စိအေရာင္ေတြက ပါးျပင္ေပၚမွာ ဟပ္ေနတာကြ၊
အသိဥာဏ္ပညာထက္ျမက္မယ္၊ စိတ္ရွင္းမယ္၊ အဲဒါေတြကမ်က္နွာေပၚမွာေပၚေနတာကြ ၾကည့္ပါလား၊ ဝတ္ထားတာကလည္းေယာက်ာ္းရွပ္လက္တို
နဲ႔ ေယာလံုခ်ည္နဲ႔၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့လုပ္ျပီ၊ သူကဘာစိတ္မွ မရိွဘူး။ ဒီကေယာက်ာ္းေလး အလုပ္သမားေတြနဲ့ အကုန္ေပါင္းတယ္။ လက္ဖက္ရည္အတူ
ေသာက္တယ္၊ ေယာက်ာ္းေလးလိုပါပဲ' 'မင္း ခ်စ္လိုက္ပါလား' 'ဟာ... ခင္ဗ်ားပဲအခုညႊန္းေနျပီးေတာ့၊' 'ေၾသာ္.. ငါက ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ေျပာေသးတာမွ
မဟုတ္တာ၊ သေဘာက်တယ္၊ ငါ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပံုသဏၭာန္နီးပါး ကိုက္ညီေနလို့ ေျပာျပတာပါ၊
' ကဲ... ေနာက္မွ ေျပာ၊ဟိုမွာ ဆရာႀကီးက ခင္ဗ်ားကို ေခၚေနျပီ။ အတန္းနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးျပီး အတန္းအပ္ေတာ့မယ္ သြားသြား'။

စာသင္ရမယ့္ အတန္းေရွ့က ခံုျမင့္ေပၚ ေရာက္သြားရင္ပဲ 'ေဟာဒီဆရာေလးက ျမန္မာစာနဲ႔ဘဲြ႕ရျပီးသား၊ မင္းတို႔ကို စာစီစာကံုးနဲ႔စကားေျပသင္လိမ့္မယ္။
အဲဒါေတြကေတာ့ကြာ ဆရာ့ထက္ကို အလြန္႔အလြန္သာပါေပတယ္၊ သူ့ပါးစပ္ကထြက္သမွ် မွတ္စရာေတြခ်ည္းပဲေအာက္ေမ့ၾကေပေတာ့'လို႔ခပ္သာသာ
ေလး မိတ္ဆက္ေပးရင္း...'ကဲ... ဆရာေလး အတန္းကို အပ္ပါတယ္'ဆိုတဲ့ စကားအဆံုးမွာ မဂၤလာပါလို ့နႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့မိန္းကေလးအတန္း
ေနာက္ဆံုးဆီက ဆရာေပါက္စေထာင္ေျခာက္လ'လို႔ အသံေသးေသးေလးနဲ့ လွမ္းေအာ္လိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ဟိုးေနာက္ဆံုးကို ေဝ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ေအာ္လိုက္တဲ့သူကိုမေတြ႔ပါဘူး၊ ေက်ာင္းစာေရးစာပဲြမွာထိုင္ေနတဲ့ မစံရဲ့ မယံုသကၤာမ်က္လံုးတစ္စံုကိုေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ရရဲ့၊ စာတစ္ခိ်န္သင္ျပီးလို႔
ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ နွစ္သက္သံ၊ အားရသံ၊ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သံေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့ မဂၤလာပါ ဆရာေလးလို ့ ေအာ္ဟစ္နႈတ္ဆက္သံေတြရဲ့အဆံုး
စာသင္ခံုေပၚကဆင္းလာေတာ့ ဘာမွ်ခံစားခ်က္မရိွတဲ့မ်က္နွာနဲ႔ မစံ ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္၊ ဒါဟာဘီေအဘဲြ ့ရအခိ်န္စားက်ဴရွင္ဆရာ
ေပါက္စေလးနဲ႔ အမ္မ္ေအေနာက္ဆံုး နွစ္ေက်ာင္းသူ က်ဴရွင္ဆရာမေလးတို႔ရဲ့ မထူးဆန္းေသာ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုမႈေလးပါပဲ၊ အဲဒါဟာ တို႔ဇာတ္လမ္းရဲ့
ဇာတ္ပ်ဳိးခန္းပဲထင္ပါရဲ့။

သိပ္မၾကာပါဘူး၊ စကားေျပာဖို့ ဘာသာတူေတြျဖစ္ေတာ့လည္း အခိ်န္တိုတိုေလးမွာ ရင္းနီွးၾကျပန္ေရာေပါ့၊ မစံက 'အခ်စ္ဆံုးရယ္ ဝမ္းနည္းျခင္းကိုညႊန္
ဆိုတဲ့ ဆိုက္ပရပ္စ္ပင္ေတြ မစိုက္ပါနဲ႔' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ၾကိဳက္တယ္။ ညနဲ့ ကြ်မ္းဝင္သူဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးကို ၾကိဳက္တယ္။ ရွင္ျငိမ္းမယ္ အိုင္ခ်င္းေတြကို
ၾကိဳက္တယ္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ မစံ သိတာ လစ္ထေရခ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္နည္းနည္းပဲခံစားနိုင္တာပဲ၊ ခရစ္စတီနာရိုဆက္တီနဲ႔ ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္ရဲ့ အဲဒီကဗ်ာ
မူရင္းေတြနဲ႔ အိုင္ခ်င္းကဗ်ာေတြကို အလြတ္ရြတ္ျပခံစားျပရင္ေတာ့ မစံမ်က္နွာေလးက အံ့ၾသနွစ္ျခိဳက္တဲ့အမူအရာေတြနဲ႔လင္းလက္လို႔၊ ခင္ဗ်ား တကယ္
ေတာ္တယ္ဗ်ာလို႔' ခ်ီးမြမ္းျပန္ပါေရာ၊ မစံနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ နွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ကမၻာၾကီးကက်ယ္ေနျပန္ပါျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္စာသင္ခိ်န္ တစ္ခိ်န္ျပီးတိုင္း
ေက်ာင္းခန္းနဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ ့ ေဘးနားကပါ ပါလာတတ္တဲ့ ေမာင္စိုးတို႔ ၾကည္ႏိုင္တို့လည္း ၾကာေတာ့ သူတို႔မသိတဲ့ အေၾကာင္း
အရာေတြဒဏ္ကိုမခံနိုင္ၾကေတာ့ဘူး ဒီေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ့ မစံတို႔က ပိုလို႔ေတာင္ ေက်နပ္လို႔၊ ေနာက္ေတာ့ ကမ္းနားက ဆိပ္ခံေဗာတံတားၾကီးေတြ
ဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ၾကျပန္တယ္။တနဂၤေႏြညေနေတြဆိုရင္ နွစ္ေယာက္သားထျပန္ဖို႔ ခက္ေနၾကလို႔။
'အေမနဲ့ အေဖ့လြမ္းေတာ့ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း၊ စားေတာ္ကြမ္းနဲ့ေျပတယ္၊ ေမာင့္ကိုလြမ္းေတာ့ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း စားေတာ္ကြမ္းနဲ႔မေျပေတာ့ဘူး၊
ေသာက္ေတာ္ေရအိုး၊ ကြ်မ္းထိုးေကာင္လို ၾကဳံရတဲ့ ရွင္ျငိမ္းမယ္ကဗ်ာေလးမွာ နိမိတ္ပံုဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ၊ အိုင္ခ်င္းေတြအားလံုးနိမိတ္ပံုေတြျပည့္နွက္
ေနတာပဲ၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္မွာကို နိမိတ္ပံုေတြသံုးလွျပီ၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ဆိုတာ ဟိုးအရင္ကတည္းကရိွတာေပါ့။ ေအာက္ဆီဂ်င္လို႔အမည္တတ္မထားေသး
သလိုပဲ၊နိမိတ္ပံုလို ့ေညာင္ရမ္းေခတ္က အမည္ မတတ္ေသးလို႔ပါ' ဆိုေတာ့ မစံက ကြ်န္ေတာ့္ကိုအထင္ၾကီးလို႔၊ မစံကေျပာျပန္တယ္၊'ဟိုကၠဴ ကဗ်ာေလး
ေတြလည္း ဒီလိုပဲေနာ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔တကယ္ခံစားလို႔ရတယ္၊ ၾကည့္စမ္း You go I stay Two Atoms. တဲ့။ဟဲ... ဟဲ... ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲဒီကဗ်ာလို
ဟိုကၠဴ စပ္ျပမယ္'၊'လုပ္ေလ' You Love I Love Tow Kiss. 'ဟာ... ခင္ဗ်ား တကယ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္' 'တကယ္လား' 'ဟာ... တကယ္ေပါ့'။

မစံက ရိုးရိုးသားသား ေျပာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒိန္းခနဲေဆာင့္သြားတယ္၊ အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ ဆိပ္ခံေဗာတံတားကို ေရႊျပည္သာကူးတဲ့ ကူးတို့ေရယာဥ္
ထင္ပါရဲ့ ဒုန္း ခနဲဝင္ေဆာင့္ေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္ျပီး မစံ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္လို႔ ေယာင္ယမ္းျပီး ေခါင္းကိုငံု႔လိုက္မိတယ္၊ ေနာက္က်ိေနတဲ့
ရန္ကုနျ္မစ္ထဲမွာ ပိုးေကာင္မည္းမည္းေလးေတြ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးလို႔ ေပၚလိုက္ငုပ္လိုက္ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရတာက ကြ်န္ေတာ္ပါ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ
ထျပန္ဖို႔ခက္တဲ့ တနဂၤေႏြညေနမ်ားထဲမွာ မစံနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ သာယာေနၾကျပီထင္တယ္၊ သသံရာေတြက တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ရွည္ ၾကိဳးေတြက တစ္ရစ္ထက္
တစ္ရစ္ခ်ည္လို႔။

မစံက ဘာသာစကား(Language) ပိုျပီး အားသန္သူ၊ ပိုျပီးကြ်မ္းက်င္သူ၊ ဒီေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္တည္းနဲ့ က်ယ္ေနတဲ့ ဒီကမၻာၾကီးထဲမွာ
ဘုတ္ကီ်းေျမွာက္၊ ကီ်းဘုတ္ေျမွာက္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ပ်ဴစာေတြ ေက်ာက္စာေတြပိုျပီးခ်စ္တတ္၊ခင္တတ္လာ၊ မစံက သမိုင္းဆရာၾကီးတစ္ေယာက္
ဆီက တစ္ပတ္မွာ သံုးရက္သြားသင္ထားတဲ့ ပ်ဴစာေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကိုသင္ေပးျပန္ပါေရာ၊ သေရခတၲရာ၊ဗိႆနိုး၊ မိုင္းေမာေတြနဲ့ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္
ပ်ဴစာေတြကလည္း သိပ္လွတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္ရျပန္ေရာေပါ့၊ မစံ တနဂၤေႏြေတြဟာ ျပကၡဒိန္ထဲမွာရဲရဲနီလို႔ပါလား။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇတ္လမ္းရဲ့ဇာတ္တက္လို႔ထင္ရတဲ့ အဲဒီတစ္ရက္ကသီတင္းကြ်တ္တဲ့ေန႔။
လူေတြ၊တိရစၧာန္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ ကန္ေရျပင္ေတြ၊ ေကာင္းကင္ေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္လင္ေတာက္ပလို႔ လန္းဆန္းပြင့္လင္းပံုကိုျပကၡဒိန္မၾကည့္နဲ့ ့ သီတင္းကြ်တ္ျပီလို႔ေျပာေနၾကျပီ၊ ညက်ေတာ့ အင္းလ်ားကန္ေပါင္ေပၚမွာကေလး၊လူၾကီးေတြအားလံုး ကမီးရွူးမီးပန္းေတြ ေဖာက္လို့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာ
ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္းမစံကို ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ မစံကို ေဘးကထားျပီး မီးရွူးမီးပန္းေတြပစ္လႊတ္၊ ဟိုမွာ အနီ၊ ဟိုမွာ အျပာ၊ ဒီမွာ အစိမ္းနဲ႔မစံကို ျပရင္း
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တဲ့ ရိုးရိုးသားသားစိတ္အတိုင္း ေနာက္ေန့မနက္က်ေတာ့ အဲဒီခံစားမႈေလးကိုေရးထားတဲ့ သီတင္းကြ်တ္တဲ့ညဆိုတဲ့စာေလးကိုေရာင္စံုစာအိတ္လွလွ
ေလးနဲ ့ ေပးလိုက္တယ္၊ မစံကလည္းတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ျပန္ေပးရဲ႕ဈ၊ ေန႔ခင္းထမင္းစားခိ်န္က်ေတာ့တစ္ေယာက္စာတစ္ေယာက္
ဖတ္ၾကပါေရာ။

ရည္းစားစာထငျ္ပီး ရင္ခုန္မေနနဲ႔ ဦးလို႔ စဖြင့္ထားတဲ့ မစံရဲ့ စာက 'ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားမိတဲ့အေၾကာင္းက ခင္ဗ်ားကြ်န္ေတာ့္ကို ေလးနက္လွပေသာ
စကားတစ္ခု ေျပာမိမွာစိုးလို့ပါ'တဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ မသိေသးတဲ့ မစံအေၾကာင္းေတြပါပဲ၊ ေဆြမ်ဳိးတစ္ေယာက္ရဲ့ အကူအညီနဲ့ အဂၤလန္ကတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ
ျမန္မာစာသင္ဖို႔အလုပ္ရလို ့က်မ္းျပီးရင္သြားရေတာ့မွာျဖစ္လို ့ ဘယ္သူနဲ့မွသံေယာဇဥ္မတြယ္ေနွာင္ခ်င္ ေပမယ ့္ခင္ဗ်ားကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ရဲ့အလိုကို
လိုက္ျပီးအလိုက္တသိ ကူညျီဖည့္ဆည္းမႈေတြေၾကာင့္ေရာ၊ ေရစက္ပါတာေရာေၾကာင့္ပါ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို ခင္တြယ္မိေၾကာင္းဆိုျပီးကြ်န္ေတာ့ကိုစည္းတား
တဲ့စာပါပဲ၊ ျပိဳင္တူစာဖတ္ျပီးလို့ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္မိတဲ့ အခိ်န္မွာေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဇာတ္ထြတ္နဲ႔ မေဝးေတာျ့ပီလို႔
နားလည္မိတဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို့နွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာစြန္းထင္လို႔၊ ဒါေတြဟာ အခုခိ်န္ ျပန္ေတြးၾကည့္မိမွ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက
ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ မ်က္နွာဖံုးေတြ တပ္လိုက္ၾကတာပါလားလို႔ နားလည္မိတယ္။

မစံလည္း ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသလိုပါပဲ၊ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ထဲမွာ ေနာက္လာမယ့္ရက္စြဲေတြထဲက ပန္းေရာင္နဲ႔ရိုက္ထားတဲ့ ဆန္းေဒး (တနဂၤေႏြ) ဆိုတဲ့
စာလံုးေတြကို မစံလည္း ေရတြက္ၾကည့္ေနျပီေပါ့၊ မစံက စည္းတားသလို ကြ်န္ေတာ့မွာလည္း တားရမယ့္စည္းေၾကာင္းၾကီးက အထူၾကီးပဲကိုရိွတာ။
ျပီးေတာ့ မစံက 'ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့စကားမေျပာပါနဲဲ ့လို့ ေရးထားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္တာကေျပာင္းျပန္၊ အဲဒါ' ခ်စ္တဲ့ စကားေျပာပါ' ပဲ။
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးတာလဲေတာ့ အခုအခိ်န္အထိကြ်န္ေတာ္နားမလည္နိုင္ေသးပါဘူး၊ 'ခင္ဗ်ားကို ခင္လို႔ စကားေျပာရေကာင္းလို႔ အတူတူ
ေလွ်ာက္သြားတာေနာ္၊ ခင္ဗ်ား အဓိပၸာယ္တစ္မ်ဳိးမေကာက္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာကေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာတာလို ့နားလည္ ႏိုင္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း
မစံရဲ႕ထမင္းဘူးက နွစ္ေယာက္စာျဖစျ္ဖစ္လာ၊ တစ္မ်ဳိး မထင္နဲ႔လို႔ ကလည္းခဏခဏေျပာ၊ ဒီလိုနဲ႔နွစ္ေယာက္သား ေမ်ာပါေနၾကတဲ့ရက္ေတြထဲက
တစ္ရက္မွာ ဇာတ္ထြတ္နားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကပ္သြားမိတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။

'မစံ ဘာလို့ ေယာကၤ်ားေလးအကၤီ်ေတြပဲ ဝတ္တာတံုး' 'အို... ကြ်န္ေတာ္က ေယာက်ာ္းေလး စိတ္ဓာတ္ဗ်၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီအကၤီ်ေတြဝတ္ရတာလြတ္လပ္တယ္။
တစ္ခါတေလ ျမန္မာအကၤ်ီ ေလးဘာေလးဝတ္ၾကည့္ပါဦး၊ မစံနဲ့ လိုက္မွာပါလို႔ ေျပာလိုက္မိျပီးေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မစံအခိ်န္ပိုင္းအလုပ္ဝင္တဲ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္
လုပ္သားေကာလိပ္မွာ စာေမးပဲြေစာင့္ရတယ္၊ လာၾကိဳ ေပးပါလို ့ေျပာလို့ ေက်ာင္းေပါက္ဝ ေစာင့္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြေနာက္က မစံေပါ့။
နီညိုေရာင္ ေယာလံုခ်ည္၊ အဝါနုေရာင္အကၤီ်လက္စကနဲ့ အကၤ်ီရင္ဖံုးေပၚမွာ အနီေရာင္ Duty ဆိုတဲ့ စာလံုးနဲ့ ဆရာမကတ္ျပား ေလးခိ်တ္လို့ အနက္ေရာင္
သားေရစလင္ဘက္ခ္ကို လက္ကေပြ႕ထားတာေတြ႕ေတာ့ 'ဟာ မစံ တကယ္လွတယ္ကြာ'၊ မစံမ်က္နွာေပၚမွာ ေက်နပ္နွစ္သိမ့္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းသာျခင္းနဲ႔
ၾကည္နူးရွက္ျပဳံးေတြက ဖံုးလို႔မရေအာင္ ေပၚလြင္လို႔၊ 'ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖက ကားနဲ့လာႀကိမလို႔ ဗ်၊ ခင္ဗ်ားနဲ့ ခိ်န္းထားလို ့ လာမႀကိဳနဲ႔လို႔ ေျပာထားတာ။
ခင္ဗ်ား ခီ်းက်ဴးလိုက္ေတာ့ အေဖ့ကား မလႊတ္လိုက္နဲ႔ေျပာတာမွန္သြားျပီ၊ တန္သြားျပီ၊ လာ လက္ဖက္ရည္တိုက္မယ္ဗ်ာ' လို႔ အရွက္ေျပေျပာေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ့္စကားသံၾကားလို႔ ေက်ာင္းသားသံုးေလးေယာက္ ဝိုင္းဟားလို႔ မစံ ထပ္ရွက္ျပန္ေရာ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ မရိုးနိုင္ေသာထံုးစံအတိုင္း ရထားသံလမ္းေဘးက ေအးခ်မ္းလွတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ ထျပန္ဖို႔ခက္မယ့္ အေျခအေနေတြကို
အစပ်ဳိးၾကျပန္တယ္၊  ၾကည့္လို့မဝတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြကို မစံျမင္တိုင္း 'ခင္ဗ်ား အဲေလာက္ မၾကည့္နဲ့ဗ် မေနတတ္ဘူး'လို့ ေျပာရင္း ရွက္ေနတဲ့
မစံဟာ တကယ့္ကို ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလး ရည္းစားနဲ႔ စေတြ႕သလိုမ်ဳိးပါပဲ။ မစံ ေနတတ္သြားေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ
ေျပာင္းျပန္ေတာ့လည္း တကယ္လွလို႔လားလို ့ မစံ ေမးျပန္တယ္၊ ခင္ဗ်ားဝတ္ခိုင္းလို့ ဝတ္လာတာဗ် လို႔လည္း ေျပာျပန္ေရာ၊ 'ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မစံက
တကယ့္ကိုလွတာ' 'ဟိုလိုက်ေတာ့ေရာ''ဟိုလိုလည္း လွပါတယ္ဗ်။ ေယာက်ာ္းရွပ္ေတြ ဝတ္ေတာ့ ျမင္ရတဲ့သူပါ စိတ္ထဲေပါ့ပါးတာေပါ့၊ မစံဘာပဲဝတ္ဝတ္
လွပါတယ္၊ သေဘာက်စရာလည္း ေကာင္းတယ္' 'ေတာ္ပါျပီ၊ မဟုတ္ဘဲနဲ ့ ေျမွာက္မေနပါနဲ႔၊' မစံကလည္း တကယ္ေျပာတာပါ၊ လူမွာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာတာ
ထက္ မ်က္နွာေပးက အဓိကပါ။ မစံရဲ့မ်က္နွာက မစံရဲ့ စိတ္ထား၊ တတ္ထားတဲ့ပညာ၊ အဲဒီအေရာင္ေတြက ဟပ္ျပီးေနတာ၊ ၾကည္လင္ျပီး ရိုးသားသန့္ရွင္း
ေနတာေတြ၊ ေလာကၾကီးရဲ့ အလွည့္အေျပာင္းေတြကုိ နားလည္ထားတာေတြက ေပၚလြင္ေနတာ' 'အို... ပညာကဒီေလာက္မတတ္ပါဘူး' 'ေက်ာင္းပညာကို
ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေက်ာင္းပညာဆိုလည္းမစံအတြက္ အမ္ေအ ေအာင္ေတာ့မယ္၊ စိတ္ထား ပြင့္လင္းတယ္၊ ရိုးသားသန့္စင္တယ္၊ ေမာင္နွမသံုး
ေယာက္မွာ အၾကီးဆံုးျဖစ္တယ္၊ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို အထိုက္အေလ်ာက္ သိတယ္၊ ''အမေလး... ေတာ္ပါျပီဆိုေနမွ' ျပီးေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ
မ်က္နွာထားတည္တည္နဲ႔ မစံ ျပန္ေျပာတယ္၊'ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မွန္သြားျပီထင္တယ္''၊ဘာျဖစ္လို႔လဲ' ၊'ေၾသာ္... ကြ်န္ေတာ့္တန္ဖိုးကို
ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့လူနဲ႔ေပါင္းမိလို့ေပါ့၊ ''ဟာ... မစံ ပတ္ဝန္းက်င္က လူတိုင္းကမစံကို ခ်စ္ခင္ေလးစားအထင္ၾကီးၾကပါတယ္''အို... အဲဒီလို ေျပာတာ
မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားကလည္း လည္ခ်င္တဲ့ေနရာက်ေတာ့လညျ္ပီး၊ ကြ်န္ေတာ့မွာ ပထမႏွစ္တုန္းကရည္းစား တစ္္ေယာက္ပ်က္ဘူးတယ္ဗ်'၊
မစံ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာကိုၾကည့္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မ်က္နွာေပၚက မနာလိုခ်င္မႈေလး ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္းသြားတာကို မဖံုးကြယ္လိုက္ပါဘူး။

'အင္း... ေျပာပါဦး'' ပထမနွစ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားစအရြယ္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္အီဒဲလူက သာမန္သမီးရည္းစားေတြလိုရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ ခိ်န္းေတြ႕လိုက္ေနခ်င္တာ၊ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မိန္းကေလးသိပ္မဆန္တာကိုလည္းအားမရဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ဗီဇအတိုင္း ေယာက်ာ္းေလး၊ မိန္းကေလးသိပ္
မခဲြျခားတာကိုလည္း မေက်နပ္နိုင္ဘူး၊ သူက အလွၾကိဳက္ဗ်၊ သူ့ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးေတြက သိပ္လွျပီး ကြ်န္ေတာ္ကသိပ္မလွဘူး။
တိုတိုေျပာရရင္ဗ်ာကြ်န္ေတာ့္ဆီက သာယာမႈေတြ မရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူပဲပစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အခ်စ္ေရးနဲ့ပတ္သက္ရင္
ကံမေကာင္းဘူးဗ်၊ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီလိုပဲစဲြေနတယ္။ ငါကမိန္းမ မဆန္ဘူး၊ သိပ္မလွဘူးလို႕ေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္ေယာက်ာ္းေလးမွ သံေယာဇဥ္
သိပ္မထားဘူး၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ေယာက်ာ္းေလးလိုပဲေနျပီး ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းအတြက္ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနမိတာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေတာ္ေတာ္နားလည္တဲ့သူပဲဆိုျပီး နည္းနည္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနမိတာ။' ျမိဳ႕ပတ္ရထားတစ္စင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားလို့ မစံ စကားသံ ခဏ တိတ္သြားခိ်န္မွာ
မစံ ဒါေတြကိုဘာေၾကာင့္ ေျပာေနပါလိမ့္လို႔စဥ္းစားမိတဲ့စိတ္ကရထားေနာက္တြဲနဲ႔ ကပ္ပါသြားရင္း လြတ္ထြက္သြားေပမယ့္ မစံကပဲ အဲဒီအေတြးေတြကို
ဆဲြျဖတ္ျပန္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ေဗဒင္ေတြဘာေတြ မယံုေပမယ့္လည္း အေမက ယံုေတာ့ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ခဏခဏေမးတယ္၊ အဲဒီေဟာစာတမ္းေတြ အပ်င္းေျပဖတ္ၾကည့္တိုင္းလည္း အခ်စ္ေရးတြင္ ကံမေကာင္း၊ ကိုယ္ကခ်စ္ရသူကို ရမည္မဟုတ္လို့ အျမဲပါတယ္၊ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
သိတာနဲ့ ယွဥ္စဥ္းစားလိုက္ျပန္ရင္ အဲဒါက ဟုတ္ေနေရာထားပါေတာ့ဗ်ာ'' ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ၊ေဗဒင္ဆိုတာ သူ ေျပာခ်င္ရာေျပာတာပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေကာင္းတာဆိုမွန္တယ္၊ မေကာင္းတာဆို မမွန္ဘူးပဲ။'
'အမယ္... ဟိုေန့ကပဲ အေမက ၾကံဳလို႔ေမးလာေတာ့ ေယာက်ာ္းရကိန္းရိွတယ္လို ့ ေဟာလိုက္တယ္ဗ်၊ အေမက ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္စစ္ခိုင္းေတာ့
ဘယ္လိုေဟာတယ္မွတ္လဲ လက္ရွိအလုပ္အတူတူလုပ္ေနသူ ရြယ္တူ၊ ပညာ၊ဘာသာခ်င္း ကလည္း အတူတူ ၾကာသပေတးသား ျဖစ္ဖို႔မ်ားျပီး မိမိကို
နားလည္မည္႔သူ ျဖစ္သည္တဲ့ဗ်။ ကြ်န္ေတာျ့္ဖင့္ ခင္ဗ်ားမ်က္နွာၾကီး ဘြားခနဲေျပးျမင္မိတာပဲ၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ ့ ခငဗ်ားကို ေျပာမလုိ႔ ေတာၾကာ ခင္ဗ်ားက
ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္မ်ဳိးျမင္သြားမွာရယ္၊ ခင္ဗ်ား ေျမာက္ကားၾကီး ျဖစ္ေနမွာရယ္ေၾကာင့္မေျပာတာ၊ မစံ စကားဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သတိလြတ္လြတ္ကင္းကင္းနဲ႔
ေရေႏြးခြက္ ေကာက္ေသာက္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းငဲွ႔ထားတဲ့ခြက္မွန္းမသိလို့ ပူသြားလိုက္တာလွ်ာကို က်က္မတတ္ဘဲ။'အမယ္ေလး ရွက္သြားတာလား၊
ဘဝငျ္မင္႔သြားတာလား ကြ်န္ေတာ္ကေဗဒင္လည္းမယံုဘူး၊ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြနဲ့ အားလံုးနီးပါး ကိုက္ညီတဲ့ေယာက်ာ္းေလး သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း
ရိွပါေသးတယ္ေနာ္'။

မစံက ေလးေလးနက္နက္ ေျပာျပီးျပန္ေဖာ့လိုက္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ထိတ္ကနဲပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္မ်ား က်သြားျပီလား မသိဘူး။
ထျပန္ဖို႔ခက္တဲ့ ညေနေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ေ႐ွ႕က ကားဂိတ္ထိ လိုက္ပို့ပါဆိုလို႔ လိုင္းကားကို က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ထိုင္စီးၾကေတာ့လည္း မစံနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ လက္ေတြက အျပန္အလွန္ဆုပ္ကိုင္လို႔ အဲဒီညကကြ်န္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ျပန္ဘူး၊ မနက္ျဖန္ဟာ ေနာက္မက်ေသးဘူးလို့ ဆိုၾကေပမယ့္
မစံအတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ပါ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေနာက္က်ေနျပီ ထင္ပါရဲ့၊ မျဖစ္ ေတာ့ဘူးမစံ ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဇာတ္လမ္းရဲ့ ဇာတ္ထြတ္ထိပ္ဖ်ား ခြ်န္ခြ်န္ေလးေပၚကိုကြ်န္ေတာ္ကပဲ အရင္ဦးဆံုး ခုန္တက္လိုက္ပါတယ္။

'မစံ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရည္းစားရိွတယ္'၊ မစံ ဟန္မေဆာင္နိုင္ပါဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္၊ မ်က္နွာလည္း ေသြးေရာင္ေတြက ရဲ။ မ်က္ေစ့ေတြနီ၊
မ်က္ရည္ေတြလည္ရင္းနဲ့ 'ခင္ဗ်ားမေကာင္းဘူးဗ်ာ'လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာနိုင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မွန္သလားေတာ့ မသိဘူး၊ မမွားဘူးဆိုတာေတာ့ေသခ်ာ
သေလာက္နီးပါးပါပဲ။ ဒီေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္မထားခဲ့မိပါဘူး၊ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလိမ့္မယ္လို့ ထင္ထားခဲ့တာ အဲဒီေန႔က ထျပန္ဖို႔လြယ္ကူခဲ့တဲ့
ေန႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီေန႔ကစျပီး တရားမဝင္ေသးတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သံေယာဇဥ္ဟာ ပိုျပီးေတာ့ တရားဝင္ ျဖစ္လာတာေတာ့တာပဲေပါ့။
ထျပန္ဖို့ခက္တဲ့ တနဂၤေႏြေတြေနာက္မွာ တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ေသာၾကာေတြပါ ပါလာေတာ့တာပဲ။
ေတြ႕တိုင္းလည္း 'ကဲ... ကြ်န္ေတာ္ မေျပာဘူးလား အခ်စ္ေရးမွာကြ်န္ေတာ္ ကံမေကာင္းဘူးဆိုတာ မွန္ပါတယ္'လို႔ မစံက ခဏခဏပဲပါးစပ္ကေျပာလိုက္၊
မ်က္သားနီေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက ေျပာလိုက္နဲ႔ အားနည္းသူဘက္ကိုပါတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က မစံကို အလိုကိုလိုက္ျပီးပိုျပီးျဖည့္ဆည္းကူညီ၊အဲဒါကိုပဲမစံက
ပိုျပီး ရယူပိုင္ဆိုင္ခ်င္၊ မစံကို ကြ်န္ေတာ္အလိုလိုက္တာထက္ မစံကို မစံက ပိုျပီးအလိုလိုက္။ ေနာက္ေတာ့ မစံရဲ့ ရူးသြပ္မႈေနာက္ ကြ်န္ေတာ္က
တရြတ္ဆဲြပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရူးသြပ္မႈေနာက္က မစံက တရြတ္ဆဲြပါ၊ ဒါေတြဟာမွားသြားျပီဆိုတာေတာ့ ေနာက္မွသိရမွာပဲေလ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြား
ခဲ့ရတာ ကြ်န္ေတာ္ေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က မူပ်က္ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့မ်က္နွာကို ဖတ္နိုင္သြားၾကျပီ၊ ဖြင့္မေမးၾကေပမယ့္လည္းသိေနၾကျပီ၊ အလာစိပ္တဲ့ဖုန္းသံေတြ
ကလည္း သက္ေသခံေနၾကျပီ။ 'ဟုတ္တယ္၊ မစံ မာနကုိထိပါးသြားလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ထ ားတာ၊ ခါးခါးသီးသီးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ'ဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္
စကား တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔လည္း 'ဖုန္း'ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြက အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုနိုင္ၾကျပီေပါ့။
မစံ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇာတ္ထြတ္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္လမ္းခဲ့ၾကေပမယ့္ ဇာတ္ဆင္းက်ေတာ့ ျမန္လိုက္တာ၊ အဆင္းကို မစံရဲ့။

ကြ်န္ေတာ့္ အတူေနသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ သူေတာ္စဥ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေခတ္လူငယ္ေတြ ဆိုေပမယ့္လည္း ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေတြ မဟုတ္သလို ကြ်န္ေတာ္ထက္လည္းလက္ေတြ႕က်သူေတြပါ။ ျပီး ေတာ ့ 'သစၥာ 'ဆုိတာ ကုိလည္း တိတိက်က် နားလည္ျပီး တန္ဖိုးထားတတ္သူေတြပါ။သူတို့ဟာ
ခ်စ္ျခင္းျမဴမႈန္ေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ မစံရဲ့မာန္ေတြကို ပြတ္တိုက္ေပးသူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ မရွိတုန္း မစံဆီက ဖုန္းလာေတာ့
ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးနာမည္ကိုေမးျပီး 'အခုပဲ မင္းဆီသြားတာ၊ မင္းနဲ့ခိ်န္းထားတာ မဟုတ္လား၊ မေရာက္ေသးဘူးလား'ဆိုတာေတြက
တိုက္ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူး မစံ၊ သေသခ်ာခ်ာ ေျပာၾကတာ၊ မစံနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘဝအမွန္ထဲ ျပန္ေခၚၾကတာ၊ မစံေပးတဲ့ စာထဲမွာ'ဖုနု္းကုိင္ျပီးျပန္ခ်ရတာ
မနည္း ေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒ ီနာမည္ဟာ ခင္ဗ်ားအခန္းမွာ သိပ္အေရးပါပံုရပါတယ္၊ အဲဒီနာမည္ အေမးခံရတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ခနၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးဟာ ေသးငယ္
သြားသလို ခံစားရတယ္၊ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ဖူးသလို မွန္ကန္ျခင္း မရိွေတာ့ ရဲရင့္မႈလည္းမရိွျပန္ဘူးေပါ့' တဲ့။
မစံအဲဒီစာေၾကာင္းေတြက ကြ်န္ေတာ့္ခနၶာကိုယ္လည္း ေသးငယ္သြားေစပါတယ္၊ မစံနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ပါးစပ္ေတြကိုလည္း ဆံြ႕အေစခဲ့ပါတယ္။

အေမ ေနမေကာင္းလုိ႔အညာကုိ ခဏျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့ မစံ က ခင္ဗ်ားေတာျပန္တုန္း ကြ်န္ေတာ္က အိမ္မွာတရားထိုင္ေနရစ္ခဲ့မယ္'တဲ့။'
မိသားစုတခ်ဳိ႕လည္းတရားထိုင္ဦးမယ္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ေတြ ကစဥ့္ကလ်ားမို႔ သူတို့နဲ့ အတူေရာျပီး တရားဝင္ထိုင္ဦးမယ္ တဲ့'၊
ကြ်န္ေတာ့အထင္ေတာ ့ မစံတစ္ေယာက္ ၾကံရာမရ ဘုရားကု ကုတာေနမွာပဲလို႔ထင္မိတယ္၊ အညာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရက္မ်ားစြာ ၾကာသြားတယ္။
ဒါေပမယ္႕ မစံဆီကို ဖုန္း မဆကျ္ဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ျပန္ေတာ့မယ္ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့လည္း စာမေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ မိုးရာသီအတြက္ ရက္နည္းနည္းေလး
က်န္ေတာ့တဲ့ကာလမွာ ရန္ကုန္ေျမကို ကြ်န္ေတာ္ေျခခ်ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မစံရိွတဲ့ ေတာင္ငူေဆာင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ သတိေပးရံုေလးရြာတဲ့ မိုးစက္ေသးေသးေလးေတြ ေအာက္က
ရန္ကူန္တကၠသိုလ္ ေတာင္ငူေဆာင္ေပၚမွာ မစံကို ရွာေပမယ့္မေတြ႕ရပါဘူး၊ ျပန္ဆင္းခါနီးမွာမွ မစံသူငယ္ခ်င္း က်ဴတာေပါက္စ နီနီက လွမ္းေခၚျပီး
'မစံ ဒီမွာမရိွေတာ့ဘူး၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေပးထားတယ္ ခဏေစာင့္ ကြ်န္မသြားယူလိုက္ဦးမယ္'လို့ေျပာရင္းပ်ာပ်ာ ပ်ာပ်ာနဲ႔ထြက္သြားေလရဲ့။

မိုးစက္ေတြက ခပ္စိပ္စိပ္က်လာတယ္၊ပိေတာက္ပ်ဳိေတြက ယိမ္းႏြဲ႕လွဳပ္ရွားေနၾကတယ္၊ 'ဒီမွာ ေရာ့ ကြ်န္မ က်ဴတုီရီရယ္ ေစာင့္စရာရွိလို႔သြားေတာ့မယ္။ ေနာက္မွေတြ႔ရေအာင္'ဆိုျပီး နီနီ ထြက္သြားေတာ့မွ မစံ အတန္းတက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ တီ ၂၁၁ စာသင္ခန္းရဲ့ ေရွ႕မွာ စာကိုဖြင့္ဖတ္ခဲ့တယ္။ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း
ေတြကပဲလား၊ ဗုဒၶရဲ့အဆံုးအမပဲလား၊ မစံ မိဘေတြကပဲလား၊ မစံ ကိုယ္တိုင္ေၾကာင့္လားဆိုတာေတာ့မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး၊
ဘယ္သူကတိုက္ခြ်တ္ေပးလိုက္တယ္မသိရေပမယ့္ စာရြက္ေခါက္ေလးကိုျဖန္႔လိုက္တာနဲ႔ မစံရဲ့ ေတာက္လက္ေနတဲ့ မာနေရာင္ေတြကိုကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရပါျပီ။

'ကြ်န္ေတာ့္ကိုကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ထိန္းနိုင္သြားျပီဆိုတာ ခင္ဗ်ားဒီစာကို ဖတ္ေနရင္းသိနိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အေမက ေမးလာတယ္၊ အဲဒါ ရည္းစားစာလားတဲ့၊ကြ်န္ေတာ္ မေျဖနိုင္ခဲ့ဘူး၊ အေဖက ေျပာျပန္တယ္၊ သမီးနဲ႔တဲြေနတယ္လို႔ၾကားတယ္။
ယူမွာဆိုရင္လည္း သတိၲရိွရိွယူပါ၊ မယူဘူးဆိုရင္လည္းသိကၡာရိွရိွ ေနပါတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ အေဖ့ေ႐ွ႕မွာသတိၲေရာ၊ သိကၡာပါ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရတယ္၊
အေမနဲ႔အေဖအတြက္ အေျဖကေတာ့ ဝမ္းနည္းသည္းထန္စြာ ငိုေကြ်းလိုက္ရျခင္းပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့အေဖဟာ တကၠသိုလ္ကဆရာတစ္ဦးပါ၊လူငယ္ေတြ
အေပၚမွာနားလည္နိုင္တာ ခင္ဗ်ားသိပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေမတၲာေရးကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးပါတယ္၊ ဒီလိုပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ မိဘမ်ဳိးရထားတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္မွာမွ အေဖေျပာတဲ့ သတိၲေရာ၊ သိကၡာပါ ဂုဏ္ယူစြာထုတ္မျပရဲတဲ့အျဖစ္နဲ႔ၾကံဳရတယ္၊ မိဘေတြကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေအာငျ္မင္မွဳေတြြ
ဆြတ္ခူးေပးနုိင္ခဲ့တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေရွ့မွာထက္ မိဘေရွ့မွာ တစ္ခုခုက်ဆံုးတာအရွက္ရဆံုးပါပဲ။

အေဖရဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားက ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္ျခင္းဆိုတဲ့ ျမူမႈန္ေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္သိျမင္ေစခဲ့ပါတယ္။
မေရရာမႈကို ဆုပ္ကိုင္ထားရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္ကို အရွက္ရဝမ္းနည္းမိပါတယ္၊ အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ ေႏြရဲ့အျမီးလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့မိုးဟာ ေဆာင္းရဲ႕ဦးေခါင္းပါလားလို႔ကြ်န္ေတာ္ျပန္ျမင္နိုင္ခဲ့တယ္၊ ပူျပင္းတဲ့ရန္ကုန္ေႏြရဲ့ေအာက္မွာ တရားထိုင္ျပီးတဲ့အခိ်န္တိုင္းခင္ဗ်ားဆီကဖုန္းကိုေစာင့္ေနမိတယ္၊
စာကိုေမွ်ာ္မိတယ္၊ခင္ဗ်ားက စ ဆက္သြယ္မယ္ဆိုေတာ ့ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ေပြ႕ဖက္ရတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားဆီက ဘာမွမလာခဲ့ပါဘူး။
မေမွ်ာ္လင့္ထားေသးတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဂၤလန္ကအလုပ္က ဒုတိယအၾကိမ္လာဖို႔ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္၊ခင္ဗ်ားအနာဂတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္
အနာဂတ္ကိုေပါင္းစည္းလို႔ မရေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုတာျမင္ေတြ႕မိလို႔ ကြ်န္ေတာ့္အနာဂတ္ဆီကိုပဲသြားလိုက္ပါျပီ။
အခုေနဆို အဂၤလန္ကတကၠသိုလ္ေပါက္စေလးတစ္ခုမွာ ျမန္မာစာျပဆရာမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေရာေပါ့။
ထင္ခ်င္သလို ထင္နိုင္ပါျပီဆိုတဲ့စကားကို သံုးခြင့္ျပဳပါလို႔ေျပာရင္း နႈတ္ဆက္ပါတယ္။
လွပတဲ့ အနာဂတ္ကိုပိုင္ဆိုင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့နိုင္ပါေစ။'

မစံ တကယ္သြားခဲ့ျပီပဲ၊ မင္းေျပာတဲ့ ေဆာင္းရဲ့ ဦးေခါင္းမိုးစက္ေတြ ပိုျပီးသည္းထန္စြာက်ဆင္းလ်က္ပါပဲ။
ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ့က ပိေတာက္ ပင္ပ်ဳိေတြေပၚကို မိုးစက္ေတြက အျငိဳးနဲ ့သည္းေနပါျပီ အေဆာင္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းေတာ့ နံႈးခ်ည့္သြားတဲ့ငါ့ခႏၱာကိုယ္ရဲ့
ေနာက္ေက်ာဖက္က မင္းစာသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခန္းထဲမွာ ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ဝတၴုုဳ သင္ခန္းစာေတြ ပို ့ခ်ေနသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။
မင္းလည္း သင္ သြားခဲ့ဖူးမွာပါ၊ 'အီးအမ္ေဖာ္စတာ'ရဲ့ ဝတၴုဳ အတတ္ပညာ၊ သေဘာတရားေတြ ပို႔ခ်ေနတာထင္ပါရဲ့။ဇာတ္လမ္း ပုံသဏာၭန္အေၾကာင္းေတြပါ။

သဲနာရီပုံ ဇာတ္လမ္းတဲ့၊ အမ္ေအ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ နားေထာင္ေနၾကတယ္၊ မ်က္မွန္နဲ႔ အသားညိဳညိဳ ဆရာတစ္ေယာက္ပါပဲ။
စကားသံတိုးေပမယ့္ ငါလည္းၾကားေနရတယ္။

'သဲနာရီထဲမွာ သဲပြင့္ေလးေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္၊ အဲဒီသဲ ပြင္ေလးေတြအားလံုး နာရီဖန္ခြက္ခါးလယ္အေပါက္ေလးဆီကို ဦးတည္ေ႐ြ႕လ်ားလာၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုး ခါးလယ္အေပါက္မွာ သဲတစ္ပြင့္က အရင္လြင့္က်သြားျပီး ေနာက္သဲတစ္ပြင့္လည္း တျခားတစ္ေနရာကုိ လြင့္ က်သြားတယ္။
အဲဒီသဲႏွစ္ပြင့္ျပန္မေတြ႕ၾကေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလုိပဲ တစ္ေနရာဆီက ဇာတ္ေဆာင္တို႔ တစ္ခ်ိန္တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ဆုံတယ္၊ ခ်စ္ၾကေပါင္းၾကတယ္၊
ေနာက္ ေကြကြင္းျခင္းနဲ႔ဆံုးတဲ့ ဇာတ္လမ္းပုံသ႑ာန္ကို သဲနာရီဖန္ခြက္ ပံုသ႑ာန္ဇာတ္လမ္းလို ့ မွတ္ယူနိုင္တယ္။နားလည္ၾကလား' တဲ့။
အေဆာင္ေပၚက အျမန္ဆင္းလာခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ငါေမာပန္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့တယ္။

အခုေဆာင္းဟာ သူ ေရာက္လာျပန္ျပီလို႔ ကေယာက္ကယက္ အိပ္မက္ေလးနဲ့ငါ့ကို လႈပ္နိႈးလိုက္တယ္။ခရစၥမတ္မွာ ေမြးတယ္ဆိုတဲ့
ေဆာင္းမင္းသမီးေလးမစံဟာလည္း ေဆာင္းဝင္ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ငါ့အိပ္မက္ထဲကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့တယ္။
ဟိုး အရင္နွစ္ ေဆာင္းတုန္းက မင္း ရြတ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုပဲ ထူးထူးျခားျခားသတိရပါတယ္ မစံ။

You go
I stay
Two Atoms.
မင္းသြားတယ္။
ငါေနခဲ့။
အက္တမ္နွစ္ခုမွ်သာ။

မစံ မင္းကေတာ့ ၾကည္လင္တဲ့ေရ ျဖစ္လို႔လြတ္လပ္စြာစီးဆင္းပါေလ။ ငါသာေနာက္က်ိတဲ့ေရျဖစ္လို႔ အနည္ထိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔သာ။
အက္တမ္နွစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။

(မ်ဳိးျငိမ္းေဆြ)

( ေရႊအျမဳေတ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၊အမွတ္ ၆၃၊ ဇန္နဝါရီ၊၁၉၉၅ ) ႏွင့္
( ဝင္းျငိမ္းစီစဥ္သည့္ ဝတၱဳတို စုစည္းမွူ၊ ေရႊအျမဳေတဝတၱဳတို ၆၀ စုစည္းမွ )