♚ ျမန္မာျပည္ ၏ ပရက္စေလ ♚ ✪✯တမ္းတေယာင္မွန္းဆျမင္ ႏြမ္းလ်ေအာင္လြမ္းရအင္✪✯

Music Crazy Te Te Tar Tar

 ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျမန္မာျပည္၏ ပရက္စေလဟု တင္စားေခၚေ၀ၚၾကေသာ၊ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္မူ တရုတ္ဒါရုိက္တာ လူ၀ီေဖးက အေမရိကန္ ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္မင္းသား ဂၽြန္ဂီးလ္ဘတ္ႏွင့္ တူသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး “၀င္းဦး” မွာ ယခုထက္တိုင္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနမည္ ဆိုပါက ၇၇ ႏွစ္ ရွိေပေရာ့မည္။ ခုေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ၂၃ ႏွစ္တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ သူ႕အသက္က ၅၄ ႏွစ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္အေနအထားႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ ထိုအသက္အရြယ္ဆိုပါက လူၾကီးတန္းတြင္သာ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံအျဖစ္ ရွိလိမ့္မည္။
သို႔ေပမယ့္ သူ႕ပရိသတ္ေတြကေတာ့ အေသေစာသည္ဟုသာ မွတ္ယူၾကဆဲပင္။
စာေရးဆရာတစ္စု၏ ေ၀ဖန္သံကို ၾကားဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ၀င္းဦး ပရိသတ္ပါပဲ။ “၀င္းဦးက ေသတာ ေနာက္က်တယ္။ သူ ေသခါနီး ရုိက္သြားတဲ့ ကားေတြဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ာတာ”။ ကၽြန္မကေတာ့ အမေလး.. ေျပာရက္လုိက္ၾကတာဟုသာ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနရသည္။ သူတုိ႔ ေျပာစကား ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္မည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္က ၀င္းဦးဇာတ္ကားဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္သည့္ တခ်ိဳ႕တေလသာ ၾကည့္ဖူးသည္မို႔ သူ၏ ေနာက္ဆံုးလက္ရာေတြကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္မရေသးပါ။ တခုေတာ့ ရွိသည္။ ၀င္းဦးသည္ နဂိုကတည္းက သူ႕ကုိယ္သူ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ဆုိသည္ထက္ ဇာတ္ကို ပို႔ေပးရသူအျဖစ္ ပိုၿပီး ၀ါသနာထံုသည္။ ဥပမာ – “တေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ” တြင္ ခ်ိဳျပံဳးႏွင့္ တင္တင္ျမ၊ “တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္” တြင္ ဖိုးပါၾကီးႏွင့္ ခင္ေလးေဆြ၊ “ခ်စ္သူေရြးမယ္ ခ်စ္၀ဲလည္” တြင္ သူႏွင့္တြဲေသာ မင္းသမီးမ်ား အစရွိသျဖင့္ ဇာတ္ကားထဲတြင္ သူႏွင့္ တြဲဖက္သရုပ္ေဆာင္သူမ်ားကို တြဲေခၚယူ၊ တင္ပို႔ေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ၀င္းဦး ရွိေနေသးလွ်င္ေတာင္ သူကိုယ္တုိင္ မင္းသားဆုိသည္ထက္ သူရိုက္ကူးေသာ ဇာတ္ကားမ်ား၊ ဖန္တီးေသာ စာေပလက္ရာမ်ားကိုေတာ့ ျမင္ခြင့္ရေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။
၀င္းဦးႏွင့္ ကၽြန္မဆိုလွ်င္ ေရႊရတုတခုစာမွ် အသက္ကြာပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ယေန႔တုိင္ ၀င္းဦး၏ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ အညဳ အတာ အခရာမ်ားကုိ ခံစား၍ ရဆဲျဖစ္သည္။ ကေလးသဘာ၀ ငယ္စဥ္က ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီးကို အသက္ၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် အၾကိဳက္ ေျပာင္းလဲဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း ၀င္းဦးအေပၚ စြဲလန္းရသည့္ ကၽြန္မ၏ စိတ္အလ်ဥ္ကေတာ့ ဟိုတုန္းကႏွင့္ မျခားပါေပ။ မွတ္မိပါေသးသည္။ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သံၾကားက ၀င္းဦးႏွင့္ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ စႏၵာလင္းတုိ႔၏ “အတြယ္အတာ” ဇာတ္ကားျပတုန္းက ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ကားထဲမွာ ၀င္းဦးလည္း ေသဒဏ္က်ေရာ တီဗြီေရွ႕တြင္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ငိုလိုက္သည္မွာ အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေခ်ာ့ မတိတ္ေတာ့။ အဲသည္တုန္းက လူက အသက္မွ ၇ ႏွစ္ရွိေသးတာ။ “သမီး ၾကီးလာရင္ ၀င္းဦးကုိ ယူမွာ” ဆိုမိသျဖင့္ အဖြားကေတာင္ “ဟဲ့.. ၀င္းဦးက ေသၿပီ။ ယူခ်င္ရင္ ၀င္းဦးနဲ႔ တူတဲ့သူ ရွာယူ” ဟုပင္ ေငါ့ဖူးသည္။ ယေန႔ထက္တုိင္ ရုပ္ရွင္ေလာက၊ ဂီတေလာကတြင္ သာမက ျပင္ပေလာကတြင္ပါ ၀င္းဦးဟန္၊ ၀င္းဦးႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ ၀င္းဦးအသံ စသျဖင့္ တုယူေနၾကျခင္းကို ၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ ၀င္းဦးသည္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာတုိင္ေအာင္ သူ႕ပရိသတ္အေပၚ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးေနဆဲဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္ပါသည္။ တကုိယ္ေရ တကာယ အျမင္ျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္မတုိ႔လို ၀င္းဦး အမာခံပရိသတ္မ်ားကေတာ့ ၀င္းဦးအတုမ်ားကို ခံစား၍ မရရံုမက မ်က္မုန္းပင္ က်ိဳးမိသည္ဟု ဘြင္းဘြင္းၾကီး ဆိုမိပါလွ်င္ ပိုရန္ေကာဟု စကားတင္းဆိုခံရဖြယ္ ရွိပါသည္။
၀င္းဦး၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ အလြန္အတက္အက်မ်ားျပီး ေတာ္ေတာ္ ဇာတ္နာပါသည္။ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡၾကီး ခ်စ္ဒုကၡဦးဘညႊန္႔ႏွင့္ အင္မတန္ဘိုဆန္လွေသာ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ မင္နီဘခက္တု႔ိ၏ တတိယသား ေမာင္လွျမင့္။ ငယ္စဥ္ဘ၀မွာ မိဘႏွစ္ပါးက ေညာင္ညိဳပင္စခန္းမွာ လမ္းခြဲၾကေတာ့ သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ မိခင္ႏွင့္အတူ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္က်န္ရစ္ပံု၊ စစ္ကိုင္းကို စစ္ေျပးၾကရပံု၊ ေနာက္ သူ႕ငယ္ဘ၀အဖံုဖံုကို ဟိုနားတကြက္ သည္နားတကြက္ ေဆးေရာင္ျခယ္ျပသြားသည့္ “ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ႏွစ္စြန္း မန္းသၾကၤန္” စာအုပ္တြင္ သူ၏ ငယ္စဥ္က စိတ္ဒဏ္ရာတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ရိပ္ဖမ္းမိႏုိင္သည္။
ထူးျခားတာဆုိလို႔ သူ႕ကို ေမြးတုန္းက မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ ပါလာသတဲ့။ ငိုေၾကာအင္မတန္ရွည္ၿပီး ပိန္ပိန္လွီလွီႏွင့္ သူ႕အသြင္က ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ထဲတြင္ မထည္၀ါဆံုး။ ငယ္နာမည္ ဘိုနီ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္မွာ စစ္ေရွာင္ရင္း သူ႕မိခင္ဆံုးေတာ့ ဖခင္ၾကီးဆီသို႔ ျပန္လည္ ခိုလံႈရသည္။ စစ္ၿပီးေတာ့ ဆရာၾကီး ဦဘ၏ တီတီစီတြင္ ေက်ာင္းေနၿပီးမွ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္မွ နတ္ဘုရားမ၏ အခ်စ္ကို ရေအာင္ၾကိဳးစားဖူးသည့္ ကိုယ္ကာယ ေညွာင္နာနာႏွင့္ ေကာင္ေလးသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ဖခင္၏ ေယာက်္ားပီသေစလုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္သင္တန္းသို႔ အသက္ ၁၈ ႏွစ္တြင္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္လွျမင့္ ဘ၀ႏွင့္ ေရႊျမိဳင္သူတဦးႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးၿပီးမွ နဖူးစာ မွင္ရည္က်ဲသျဖင့္ ဒုတိယမၸိ အသည္းကြဲရျပန္ပါသည္။ အသည္းကို အရက္ႏွင့္ စိမ္လိုက္ရာ သူ႕လခ ၄၀၀ မေက်ာ္ေသာ္လည္း တလစာ အရက္ဖိုး ၄၀၀ ေက်ာ္ျဖင့္ အေၾကြးပတ္လည္၀ိုင္းေနသူတည္း။ ေနာက္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴးသန္းညႊန္႔ (ခ်ီကာဂို)ႏွင့္ အတူ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံသို႔ ေစလႊတ္ခံရေတာ့မွ အစားထိုးစရာ တျပည္သူ မေရႊထားႏွင့္ ဆံုၿပီး အခ်စ္အတြက္ ဘ၀ကုိ တဖန္ေမြးဖြားလာခဲ့သူ ျဖစ္လာသည္။ ၾသစေၾတးလ်တြင္ ဗိုလ္လွျမင့္ တေယာက္ ထူးထူးျခားျခား အႏုပညာ ပါရမီကို ထုတ္ျပခဲ့တာဆိုလို႔ သူတုိ႔ဆီက ျပဇာတ္တခုတြင္ တညလွ်င္ ၂၅ ေပါင္ (ထိုစဥ္က ဗမာေငြ ၃၄၀ခန္႔) ျဖင့္ ပါ၀င္ ကျပဖူးခဲ့တာရွိသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္မွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရုပ္ရွင္မင္းသားအျဖစ္ “ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနခ်င္တယ္” ဇာတ္ကာျဖင့္ ဟုန္းခနဲ ေတာက္ပလာေတာ့ အေ၀းတေနရာက ခ်စ္သူဆီကိုလည္း မျပန္ျဖစ္ေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ၾကိဳးခ်င္းထား ၾကိဳးခ်င္းညွိၿပီး ရုပ္ရွင္ေလာကက တက္သစ္စ မင္းသမီးတဦးႏွင့္ ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္မိျပန္သည္။ အဆိုပါ မင္းသမီးသည္ ၀င္းဦး၏ ေဖးကူမႈႏွင့္ ရုပ္ရွင္နယ္ပယ္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္လာခဲ့သည္။
အမွန္မွာ ၀င္းဦးသည္ ရုပ္ရွင္ေလာကသို႔ ၀င္လာစက သူ စြဲလန္းခဲ့ရေသာ မင္းသမီးမွာ တျခားတဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ထက္ စီနီယာက်ေသာ ထိုမင္းသမီးကို ထိုစဥ္က ဖက္ရွင္က်လြန္းသူဟုပင္ ရုပ္ရွင္အသိုင္းအ၀ိုင္းက တင္စားဖူးသည္။ ထိုမင္းသမီးႏွင့္ သူ အလွမ္းေ၀းခဲ့ရေသာ္လည္း သူစြဲလန္းရသူ၏ ပံုရိပ္ကို ဖမ္းဆုပ္ႏုိင္ခဲ့သူ တက္သစ္စ မင္းသမီးေလးအေပၚ သဒၶါလြန္မိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပရိသတ္ကလည္း သူတုိ႔ႏွစ္ဦး စံုတြဲကို အင္မတန္ လိုက္ဖက္သည္ဟူ၍ အားေပးၾကသည္။ ၀င္းဦးသည္ သူ ထားခဲ့သမွ် ရည္းစားမ်ားထဲတြင္ အဆိုပါ မင္းသမီးေလးကို ေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့ပံုေပၚသည္။ “ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္စြန္း မန္းသၾကၤန္” တြင္ သူ႕ခ်စ္သူ မင္းသမီးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ရထားေပၚတြင္ ေတြ႕လုိက္ရေသာ သတင္းစာအပိုင္းအစတြင္ သူ႕ခ်စ္သူ၏ လက္ထပ္သတင္းကို ေတြ႕ၿပီး ေၾကကြဲရပံု၊ ဘားလမ္းက စႏၵာပံုႏွိပ္တိုက္ေပၚမွ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ သူတေယာက္ထဲ သတိတရ ေဆြးေနရပံုကို အေသးစိတ္ေရးထားသည္မွာ အင္မတန္ အသည္းႏုသူဟူ၍ပင္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိပါသည္။
သူ႕ခ်စ္သူ ေတာင္းဆိုသလို ဓနအင္အား ျပည့္စံုေအာင္ သူ စုေဆာင္းခဲ့ပံု၊ အဆံုးတြင္ သူ က်န္ရစ္ခဲ့ပံုမ်ားကို တသသ ေရးထားပါသည္။ သူ႔ပရိသတ္မ်ားက ၀င္းဦးဘက္က မခံရပ္ႏုိင္၍ သူ႕ခ်စ္သူ မင္းသမီးက ၀င္းဦးဆီက စိန္ေတြ၊ အဖုိးတန္ လက္၀တ္ရတနာေတြကိုေတာင္ သဲ့ယူသြားသည္ဟုပင္ ဆိုၾကေသးသည္။ ဒါကေတာ့ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေနာက္ကြယ္မွ အရပ္ထဲက စကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တေလာက သူ႕ခ်စ္သူ မင္းသမီးၾကီးႏွင့္ မဂၢဇင္းတေစာင္၏ အင္တာဗ်ဴးခန္းတြင္ေတာ့ ၀င္းဦးက သူ႕အေပၚ အဘယ္မွ် ေမတၱာထားခဲ့ေၾကာင္းကို မင္းသမီးၾကီးက ၀န္ခံေျဖၾကားသြားခဲ့ပါသည္။ တခါကလည္း မင္းသမီးငယ္တဦး အ၀တ္အိတ္ဆြဲကာ သူ႕အိမ္ေပၚက ဆင္းလာၿပီး ၀င္းဦး အခန္းေပၚ တက္လာလုိ႔ သူ႕မွာ မနည္း ေခ်ာ့ေမာ့ ျပန္လႊတ္လိုက္ရသည္ကိုပင္ သတင္းေထာက္မ်ား ၾကားကာ ပြက္ေလာရုိက္ေအာင္ ဖြသတင္းေလး ေရးခဲ့ၾကေသးသည္။ မႏၱေလးက သူေဌးမတဦးနွင့္လည္း ဘာဂလိုတိုတိုဟူ၍ အ၀ါေရာင္စာနယ္ဇင္းအတြက္ ထမင္းျမိန္စရာ သတင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။

၀င္းဦးသည္ အခ်စ္ေရး ကံမေကာင္းခဲ့သလို မိသားစုေရး၏ အက်ိဳးခံစားရမႈလည္း နည္းပါးသည္။ ေက်ာက္ဘီလူး တင္ေမာင္ေဆြ၏ “တစ္သက္မွာ တစ္ဦး ထူးတဲ့ ကိုဦး” ဆုိသည့္ ၀င္းဦး အလြမ္းေျပစာထဲတြင္ ဖတ္ဖူးသည္မွာ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆုိး ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ ၀တၱရားအရ သူ ေစာင့္ေရွာက္သြားမည္၊ သူ႕သားခ်င္းမ်ားသည္ အရည္အခ်င္းရွိလ်က္ႏွင့္ သူ႕အေပၚ အမီွျပဳေနၾကသည္ကို စိတ္တိုင္းမက်ေသာ္လည္း သူ႕လို ေအာင္ျမင္ေစရန္ အစြမ္းရွိသမွ် သူ ပ့ံပိုးေပးသြားမည္ စသျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္မ်ားကုိ ေရးသားထားသည္။ အရက္ေသာက္လြန္း၊ စႏၵာမဂၢဇင္းက အရံႈးေပၚလြန္း၊ အေပးအကမ္း မ်ားလြန္း၊ အျမတ္ခြန္ ထုေထာင္းလြန္း၊ ၀င္သမွ် ေငြအေပၚ အသံုးအစြဲ စနစ္တက်မရွိလြန္း၍ သူ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ဘာဆုိဘာမွ် မက်န္ရစ္ခဲ့ေပ။ သူႏွင့္ အတြဲမ်ားခဲ့သည့္ မင္းသမီးၾကီး ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္က စာနယ္ဇင္းတစ္ဦးအား ရင္ဖြင့္ဖူးပါသည္။

“ကိုဦးက သနားစပါ။ သူ႕ အင္းလ်ားက အိမ္မွာတုန္းက ပစၥည္းေတြ ဟိုလူယူ၊ သည္လူယူနဲ႔ ငါေရာက္သြားေတာ့ ပစၥည္းပံု ေဘးထုိင္ၿပီး မမေကာ ဘာယူမလဲ။ ယူေလတဲ့။ ဟဲ့.. ငါက ယူဖုိ႔လာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ နင့္ကို လာၾကည့္တာ ကိုဦးရဲ႕လို႔ ေျပာယူရတယ္။ အဲသည္အထိ…..

သူ အဂၤလန္က ျပန္လာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုမွာ ေတြ႕တယ္။ ငါ့မွာ ငိုလိုက္ရတာေလ။ သူက မမ ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီေလ။ ေနေကာင္းေနပါၿပီ မမရဲ႕ဆုိၿပီး မနည္း ေခ်ာ့ယူရတယ္။ မမနဲ႔ သူက ကားရိုက္ခဲ့တာေတြလည္း မနည္းဘူး။ သူက စည္းကမ္းလည္း ၾကီးတယ္။ စနစ္လည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဟယ္ တစ္ခါတုန္းက သူ႕အခန္း ေရာက္သြားေတာ့ ထမင္းစားပြဲမွာ ငုတ္တုတ္ကေလး ထုိင္လို႔။ စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔။ ကိုဦး နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ေမးေတာ့၊ ထမင္း စားမလို႔ စဥ္းစားေနတာတဲ့။ သူမ်ား စားၿပီးသား အက်န္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဟင္းေတြ၊ ထမင္းေတြကလည္း ေအးစက္လို႔။ သူ႕ခမ်ာ ျဖစ္သလို ေနသြားရရွာတယ္။ သူ ေဆးရံုတက္ေနတုန္းကမ်ား ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ သိၾကလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ခိုးလိုက္ၾကတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ကက္ဆက္ကအစ ကမ္းကုန္ေရာ။

တစ္ခါတုန္းက သူျပန္ေရာက္ခါစေပါ့။ မမ ကၽြန္ေတာ္ လာမယ္ဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္ ေရာက္လာတယ္။ ေသာက္လုိက္တဲ့ အရက္ကလည္း အရမ္းပါပဲ။ ကိုညႊန္႔ကိုေတာင္ တားယူရတယ္။ ေမာင္ေနာ္… ကိုယ္က လူၾကီး၊ ကုိဦးလို လူငယ္နဲ႔ ျပိဳင္မေသာက္နဲ႔လို႔။ အဲသည္ေန႔က ေခါက္ဆြဲ အၾကြပ္ေၾကာ္ ေကၽြးေတာ့ေလ စားလုိက္တာ အရမ္းပဲ။ တစ္ခါမွ မစားဖူးဘူး မမရယ္ဆုိလုိ႔ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး”

ကၽြန္မမွာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၏ စကားသာမက ၀င္းဦးမွ အိုင္ရင္းတင္လွထံသို႔ ေရးသည့္ အဂၤလန္မွ ေပးစာကို ဖတ္ရေတာ့ ရင္နင့္ရျပန္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂ ရက္ေန႔မွာ ေရးသည့္ စာျဖစ္သည္။

“…….. ဒီက ဆရာ၀န္ေတြကေတာ့ အကို႔ အေျခအေနကို သိပ္ေက်နပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ကို ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ျဖစ္စရာလဲ မလိုေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အကိုစိတ္ထင္ေတာ့ June လကုန္၊ July လဆန္းေလာက္ ျပန္ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ Body Weight လဲ တက္လာလို႔ လူတုိင္းက အံ့ၾသၾကရတယ္။

ေဆးရံု စရိတ္ကေတာ့ သိပ္ၾကီးတာပဲ။ တက္ရတဲ့ ေဆးရံုက အာရပ္ေစာ္ဘြားေတြ တက္တဲ့ ေဆးရံုဆိုေတာ့ မတန္တဆ ေစ်းေပးရတယ။္ အစိုးရ ခြင့္ျပဳတဲ့ ပိုက္ဆံလည္း ေဆးရံုေပးရတာနဲ႔ ကုန္မွာပဲ။

က်န္တဲ့ ေငြကေလးကိုေတာ့ အကုိ ေခၽြတာၿပီး သံုးပါတယ္။

မမတုိ႔မွာေတာင္ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ေတာင္ ေလာက္ငေအာင္ စနစ္နဲ႔ သံုးေနရတာ မဟုတ္လား။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီက မိတ္ေဆြေတြက ဖိတ္ၾက လိုက္ပို႔ၾက လုပ္ေပလုိ႔ပဲ။ လန္ဒန္ျမိဳ႕ထဲလဲ အကို မၾကာခဏ ေရာက္တယ္။ လူက လူေကာင္းတေယာက္လိုပဲ။ က်န္းမာေနေတာ့ လည္ပတ္ရတာေပါ့။ ဆရာ၀န္ကလဲ အဲသလို အျပင္မ်ားမ်ား ထြက္ေပးလို႔ ေျပာတယ္။ ရာသီဥတုလဲ ေနေရာင္ရလာလို႔ သြားရလာရ ေကာင္းပါတယ္။ Irene လဲ အေအးမိၿပီး ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ သိန္းႏုိင္က ေျပာတယ္။ ေကာင္းသြားၿပီလား။

အကိုျပန္ရင္ ဆရာၾကည္စိုး၊ ဆရာစိုးေအာင္ျမင့္တုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ မိန္းမေတြအတြက္ပါ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးထဲက အမွတ္တရပစၥည္း ၀ယ္ခဲ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ သိပ္အဖိုးတန္ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ သူတုိ႔ ဘာၾကိဳက္တတ္ ဘာသံုးတတ္တယ္ဆိုတာ သိရင္ ေကာင္းမယ္။ ဥပမာ စီးကရက္ ေသာက္တဲ့သူအတြက္ဆိုရင္ မီးျခစ္အလွကေလးလိုဟာမ်ိဳးေပါ့။ Irene စံုစမ္းၿပီး အကို႕ကို phone နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေျပာပါဦး။

Irene ရဲ႕ ေက်းဇူး အကုိ႔အေပၚမွာ ၾကီးမားပါတယ္။

သင့္
၀င္းဦး
ေခတၱ/လန္ဒန္