မြဲေအာင္ျပာပံုတိုးခိုင္းေသာ သူခိုးမ်ား

Tin Nyunt

အြန္လိုင္းကေန ခ်က္တင္း (chatting) လုပ္ခြင့္ျပဳၿပီး အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခြင့္ကို လမ္းဖြင့္ ေပးလိုက္တာဟာ Critical Reading ကို တိုးျမင့္ေစတယ္လို႔ ပညာေရးဌာနက ယူဆပါသတဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ

စင္ကာပူႏိုင္ငံက Ngee Ann အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို မသိရင္ အြန္လိုင္းကေန အခ်င္းခ်င္း ခ်က္တင္းလုပ္ၾကဆိုၿပီး ဆရာေတြက အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အတန္းထဲ ကြန္ပ်ဴတာမကိုင္ႏိုင္၊ ေက်ာင္းကို ဖုန္းေတာင္ယူမလာရဆိုတာေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာဟသြားၿပီဆိုတာ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။

Tampines ေက်ာင္းမွာလည္း ေက်ာင္းစာေတြကို အြန္လိုင္းေပၚတက္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ Critical Reading ျဖစ္လာေအာင္ပဲ။
အဓိကက်တဲ့ ေက်ာင္းသံုး ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ အားလံုးကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္စနစ္ေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္း ေတြေပၚမွာ download ယူၿပီး ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာဟာ လြယ္အိတ္ႀကီးထဲကို စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ၿပီး ခါးကုန္းေလာက္ေအာင္ လြယ္လာရတဲ့စနစ္ကို ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေနတာပဲ။
ေက်ာင္းလာတာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္မေနေအာင္ကို စီစဥ္ေပးႏိုင္ရမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္၊ ဆြဲျခင္းအျပင္ အိမ္ကေတာင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏိုင္တစ္ဆြဲနဲ႔ လိုက္ပို႔ေနၾကရတဲ့ဘဝက မလြတ္ေသးဘူး။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္စမ္းပါ။ ေက်ာင္းေတြကို တစ္ေယာက္တည္း လာႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းလာရင္ လိုက္ပို႔တဲ့ေနာက္တစ္ေယာက္ပါေနတာကိုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အဆံုးအျဖတ္၊ ႀကံဆမႈ၊ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္စြမ္းေတြကို ေလွ်ာ့နည္းေစတာပဲ။
ပညာေရးအေၾကာင္းေတြးလိုက္ရင္ အမ်ားႀကီး လိုက္ရဦးမယ္။ ႏိုင္ငံကို ေခတ္မီေအာင္ လုပ္တာက တစ္ပိုင္း၊ ပညာေရးမွာ ေခတ္မီေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခိုင္းေနတာကတစ္ပိုင္း အားလံုး သိုင္းဝိုင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ေနၾကတယ္။ ပညာေရးကို ထိပ္ေရာက္ေအာင္ အျမန္ဆံုးတြန္းပို႔ႏိုင္တာ နည္းပညာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပဲဗ်။ ကမၻာ့ထိပ္တန္း အေကာင္းဆံုး ပညာေရးစနစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ႏိုင္ငံေတြကိုၾကည့္လိုက္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တက္ဘလက္ တစ္ေယာက္တစ္လံုးေလာက္ ကိုင္သံုးႏိုင္ေအာင္ကို လုပ္ေနၾကတာ။
အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ OLPC (one laptop per child) ကေန OTPC (one tablet per child) ကို ကူးေျပာင္း ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ အစိုးရအစီအစဥ္ေရာ မိဘေတြ အစီအစဥ္နဲ႔ပါႀကိဳးစားေနၾကၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အႏွစ္ ၂၀၊ အႏွစ္ ၄၀၊ အႏွစ္ ၆၀ စီမံကိန္းေတြနဲ႔ သူတို႔ပဲ တစ္သက္လံုး အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္ ထင္ၿပီး ေရရွည္စီမံကိန္းေတြဆြဲကာ လုပ္လိုက္ၾကတာ။ ေနာက္ဆံုး ပညာေရးအဆင့္က အိုးျခမ္းပဲ့ထဲက ထမင္းရည္ကို ကုန္းလ်က္ေနရတဲ့ အဆင့္ပဲရွိေသးတယ္လို႔ သူတို႔ဝန္ႀကီးေတြပဲ မွတ္ခ်က္ေပးသြားတာ ရင္နာစရာေပါ့။
သည္မိုး .. သည္ေလ .. သည္သူခိုးေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ကစုတ္ျပတ္ .. ပညာေရးက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဖုန္း တစ္လံုး OMPC (one mobile per child) ေတာင္မျဖစ္ေသးတာ ရင္နာသဗ်ာ။ အာဖရိကမွာေတာင္ OMPC နဲ႔ စာေတြ သင္ေနၾကၿပီတဲ့ဗ်။
၈.၃.၂၀၁၆