Sunday, February 28, 2016

“ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္”


ဇမၺဴဒီပါ လကၤ်ာေတာင္ကၽြန္း နိမိတ္ထြန္းသတဲ႔။ ကိုယ္တို႔တေတြ နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ၾကားေနရတဲ႔ သီခ်င္းသံစဥ္မ်ားဟာ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ျဖစ္လာတာ မနည္းေတာ႔ဘူး။ အခုလည္းပဲ ကြက္တိဒက္ထိကို မွန္လို႔။ ဟိုသီခ်င္းေလ ဟိုသီခ်င္း။ “အာရွမွာ ျမန္မာကသာ အႏိုင္ယူ ဗိုလ္စြဲရမည္။” ဆိုတဲ႔သီခ်င္း။ အေကာ္ဒီယံႀကီးေရးသြားတာလား ပူပူေႏြးေႏြး အလကၤာေက်ာ္စြာႀကီး ေရးတာလားေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ေရးတဲ႔သူ အနားရွိရင္ျဖင္႔ လက္ဖဝါးေလးေထာင္ၿပီး “ရိုက္လိုက္ပါဦး ရိုက္လိုက္ပါဦး။” ေတာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ တကယ္။ အေမေရ။ သားတို႔တေတြ ဗိုလ္စြဲျပန္ေပါ႔။ အာရွမွာ ဒုတိယ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ပထမ လိုက္တယ္ေလ။ ဘယ္ေနရာမွာလဲဆိုေတာ႔ အဆင္းရဲဆုံးေနရာမွာ။ ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္ေတာင္ ကိုယ္႔ထက္ခ်မ္းသာတယ္။ ဘဂၤလီေတြ ကိုယ္႔ဆီခိုးခိုးဝင္တာ ဟိုမွာ ငတ္ျပတ္ေနလို႔မွတ္သလား။ သိမ္းမလို႔ဟဲ႔ သိမ္းမလို႔။ ဟိုဘက္က တရုတ္ေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနႏိုင္တာ အားက်လို႔ သူတို႔လည္း ရသ၍ အေခ်ာင္ဝင္ႏႈိက္တာ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ခ်မ္းသာတယ္။
အမေလး မူးလိုက္တာ။ သည္အေကာင္႔စာေတြဖတ္ရတာ ဘီဘီစီ ဗီအိုေအ နားေထာင္ရသလိုပဲ။
ဟိုလူေဆးထိုး သည္လူေဆးထိုး ေဆးထိုးသမွ်ေတြ လိုက္ဖြထားတာ ေဆးေပါင္းကိုခေနေရာ။ အဲသည္ နံပတ္ဘယ္ေလာက္ခ်ိတ္တယ္ဆိုတဲ႔ ေကာလာဟလေတြဟာေလ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုး အဆိုးျမင္ဝါဒီေတြက သြားပုတ္ေလလြင္႔ေျပာတဲ႔ ေသြးထိုးစကားေတြပါေမာင္။ မယုံေလနဲ႔။ မယုံေလနဲ႔။ ဒါေတြကို စိတ္လိုက္မာန္ပါ လိုက္တုန္႔ျပန္ရင္ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး ရာဇပလႅင္ေပၚမွာ ေမာ္မဖူးဝံ႔တဲ႔ ဦးေနဝင္းႀကီးေတာင္ ကၽြမ္းျပန္က်သြားခဲ႔တာ မမွတ္ေသးဘူးလား။ အဲ႔ဒါ ကိုယ္တို႔ျမန္မာနိုင္ငံ ဖြံၿဖဳိးတိုးတက္မႈ အနည္းဆုံးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ပါတယ္ဆိုလို႔ေလ။ ပါခ်င္တဲ႔ဆီပါ။ ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စားရတာ။ ဘယ္သူမွ လာေကၽြးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း တည္ၿငိမ္သူဘဘႀကီးေတြက ေအာက္ပိတ္ဆုံးမကလို႔ ငရဲအိုးခ်ဳိးကပ္ကာမွကပ္ေရာ ဒင္းတို႔ကို ဖုတ္ေလသည္႔ငပိ ရွိတယ္ေတာင္ မမွတ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါလည္း သီခ်င္းရွိတယ္ေလ။ “စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔တာ တို႔မမႈပါ။” တဲ႔။ မႈစရာလား။ ပိတ္ေလေလ သူတို႔ခ်မ္းသာေလေလ။ တရားခံရွာလာရင္ နင္တို႔အေမေၾကာင္႔လို႔ လႊဲခ်ထားၿပီးသား။
ေသြးတိုးရွိတယ္ဆို။ ရင္ေတြပန္းေတြ တုန္တယ္ဆို။ ညညအိပ္မေပ်ာ္ဘူးဆို။ နိုင္ငံျခားအသံလႊင္႔ဌာနကဟာေတြ နားမေထာင္နဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီကဆို သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္က မိဘျပည္သူမ်ား စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ သတင္းေတြကို အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ဖုံးဖုံးဖိဖိ ထိန္ခ်န္ၿပီးမွ အသံလႊင္႔ေပးတာ။ ေရြးေကာက္ပြဲရလပ္ေတြ ေၾကျငာတုန္းကဆို မေတြ႔ဘူးလား။ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္ထဲက အိုႀကီးအိုမေတြ ငယ္ထိပ္ေသြးေဆာင္႔ ေသတဲ႔သူေတြကုန္မွာစိုးလို႔ တစ္လကိုးသီတင္း ေရတြက္ျပသြားတာ။ ႏွာေလးဘာေလး ႏွပ္ခ်ိန္ရတာေပါ႔။ မျဖစ္ဘူးလို႔ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ တရုတ္ေငြေတြ အဝွာျပဳတယ္လည္းဆိုေရာ ယပ္ခတ္တဲ႔ ဘဘႀကီး ေခါက္ကနဲ ေလယာဥ္ေပၚပါသြားေရာ။ မမွတ္မိဘူးလား။ နားမေထာင္နဲ႔ေတာ႔ေနာ္။ သံသာဝင္းကေလးေတာင္ သိတယ္။ “ၾကားစကားမ်ား မ်ဳံသင္႔ပါဝူး ကိုရယ္။” တဲ႔။
ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ စိတ္ေအးလက္ေအး အစိုးရသတင္းစာကေလးဖတ္၊ တီဗီသတင္းေလး နားေထာင္ေနတာ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ ေမာင္ရာ။ ျပန္ဝန္ဘဘႀကီးကို ေဖာလိုးလုပ္ထား။ ကားပါကင္ထိုးတဲ႔စာ ေၾကးအိုးေသာက္တဲ႔စာကေလးေတြဖတ္၊ ဘယ္ေလာက္ အကုသိုလ္ကင္းတုန္း။ ကမာၻမွာ အဆင္းရဲဆုံးဆိုတဲ႔ တို႔နိုင္ငံက ကမာၻမွာ အခ်မ္းသာဆုံး စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ အလွ်ဳိအလွ်ုဳိ ထြက္ခဲ႔တာ သူတို႔မွ မသိပဲ။ ၁၅၀၀ နဲ႔ ေရာင္းတဲ႔ ဆင္းမ္ကဒ္ကေလးတစ္ခုေတာင္ သိန္းေထာင္ခ်ီေပးဝယ္တဲ႔ သူေတြ ရွိတာ အလို႔မ်ားမွတ္ေနသလား။ ငါတို႔ဆီ လမ္းေဘးရပ္ထားတဲ႔ လမ္ေဘာ္ဂနီေတာင္ မျမင္ဖူးလို႔ အထူးအဆန္းလုပ္ ဝိုင္းအုံၾကည့္ၿပီး ဓါတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ယူသြားတဲ႔ တိုးရစ္စ္ေတြ ရွိတာ မသိဘူးလား။ သနားတယ္ သနားတယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ၾကည့္ၿပီး သူေတာင္းစားမွတ္ေန။ ရွင္ဘုရင္ေတြ လာၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ ေရႊကမုက္နဲ႔ ေလထုတ္တဲ႔အစားပါ။ အဂၤလန္က ဘ်င္မႀကီးေတာင္ တို႔မမေလာက္ စိန္ေတြမစီႏိုင္ဘူး။ သုံးမိနစ္ပဲေစာင္႔။ တို႔ေမႀကီး ခိုင္သြားလို႔ကေတာ႔ ဆင္တစ္ေကာင္သတ္ၿပီး အရပ္ေဝလိုက္ရင္ တစ္ပတ္စာေလာက္အသာေလး ဖူလုံမွာ။ (ဟိဟိ ဟိုကအရင္ ငါ႔လိုက္သတ္ေတာ႔မယ္။ လစ္မွ။)
သုံးမိနစ္ျပည့္လို႔ အဲေလ ေနာက္ ၃၃ ရက္ၾကာလို႔ အစိုးရသစ္ႀကီးတက္လာရင္ ကိုယ္တို႔အားလုံး လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေ႒းျဖစ္ေတာ႔မည္ေပါ႔ေနာ္။ စက္ဘီးကေလးေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲလိုက္ေရာင္းတဲ႔ ထီသည္ေတြ ျမင္ဖူးသလား။ က်ဳိက္ထီးရိုး တဲ႔။ သာမည တဲ႔။ ဘိုးဘိုးေအာင္ တဲ႔။ ဘိုးမင္းေခါင္ တဲ႔။ ကိုႀကီးေက်ာ္ မမႏွဲ နဲ႔ အေမေရယာဥ္ေတာင္ ပါေသး။ အဲ႔ဒီထီသည္ေတြက ဆိုင္နံမယ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလို ေပးထားတာထင္သလဲ။ သူတို႔ကို ထီေပါက္ေအာင္ ကယ္မယ္႔မမယ္႔သူေတြလို႔ ယုံၾကည္တဲ႔ဆီမွာ ထိုးမွာမို႔လို႔ေလ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔ ဗမာေတြမ်ား ႀကီးပြားခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ဆုေတာင္းေလ ဆုေတာင္း လို႔ ေငါ႔စရာမလိုဘူး။ လက္အုပ္ကေလး စုံပူးၿပီး ဘယ္သူ႔ေျပးကန္ေတာ႔ရမလဲခ်ည့္ ရွာေနေတာ႔တာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားဘူး။ အားအားရွိ အေမလာၿပီ ေငြပါသည္ လုပ္ဖို႔ပဲတတ္တယ္။
အခု သူမ်ားနိုင္ငံက ေပတံႀကီးနဲ႔ ထုတ္တိုင္းၿပီး ဆင္းရဲတယ္ ခ်မ္းသာတယ္ စာဖတ္သြားတာ ဘယ္လိုဖတ္တယ္ မွတ္လို႔တုန္း။ အိမ္မွာရွိေနတဲ႔ ေရႊတြင္းေငြတြင္း ပယင္း ဒုတၳာ အထုပ္ေတြထြာၿပီး ေရတြက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ဝင္ေငြကို တြက္သြားတာ။ တက္က်မး္ေတြ ဘာေတြ မဖတ္ဖူးဘူးလား။ မင္းဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာသလဲဆိုတာ မင္းမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာကို တြက္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ မင္းဆီကို ေငြေတြ ဘယ္နည္းဘယ္လမ္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ဝင္ေနသလဲဆိုတာကိုပဲ တြက္ရသတဲ႔။ ဝင္ေငြတစ္ျပားမွ မရွိတဲ႔ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသားဟာ လူခ်မ္းသာ စာရင္းမဝင္ဘူး။ အထည္ႀကီးပ်က္တဲ႔။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံထုတ္ကုန္ ဘာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မရွိပဲ အပ္ကအစ ေလယာဥ္ပ်ံအဆုံး သူမ်ားႏိုင္ငံကခ်ည့္ပဲ ဝယ္သုံးေနၾကတာ သည္နိုင္ငံမဆင္းရဲ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဆင္းရဲတယ္ ေခၚခ်င္ေသးတုန္း။ တဆိတ္ရွိ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတ၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတနဲ႔။ အဲ႔ဒါေတြက ဘယ္သူေတြပဲ ခ်မ္းသာၿပီး ျပည္သူေတြ ဘယ္ႏွစ္ျပားခံစားရသလဲ ေျပာၾကည့္ၾကည့္စမ္းပါ။ နင္တို႔ေျမ ေၾကးနီထြက္လို႔ နင္တို႔ရြာသားေတြ ေၾကးျပားတစ္ျပား ပိုသုံးရသလား ေျပာစမ္း။ စကားေလးစလိုက္မိရင္ကို ေပါဒိသာရ ထိုးကြင္းၾကြသလို လႊတ္ေတာ္ထဲ ေငါက္ကနဲ ငုတ္တုတ္ ထရပ္ကုန္ၿပီ မေတြ႔ဘူးလား။ သူမ်ားေျပာမွ သိရတာကို မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ဆင္းရဲတာ ကိုယ္သာအသိဆုံး။
ဒါေပမယ္႔လည္း သူမ်ားေတြက အလကားေနရင္း ဆင္းရဲလိုက္တာ ဆင္းရဲလိုက္တာ နဲ႔ လာလာ စာရင္းတို႔တာေတာ႔ ဘယ္ခံခ်င္မလဲေလ။ သိကၡာက်တာေပါ႔။ ဂလိုနဲ႔ ရိုးရာမပ်က္ ပုေရာဟိတ္ႀကီးေတြဆီက အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းကေလးမ်ား ေတာင္းတဲ႔အခါ ဟိုကလည္း မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကဳိက္သိစြာ ထိေရာက္ေသာ နည္းလမ္းမ်ား တင္ျပၿပီး ဘိုးေတာ္ဘေတာ္တို႔က ေပါင္းစပ္ညွိနႈိင္း စီစဥ္ေဆာင္ရြက္လ်က္ လမ္းညႊန္မႈမ်ားေပးၾကေလတယ္။ သတင္းထဲေတာ႔ အဲ႔လိုခ်ည့္ ေရးထားတာပဲေလ။ နားရည္ေတာ႔ ဝေနပါၿပီ။ ဒါေပသိ အနက္ကေလး ဘာေလး ျပန္ရမယ္ဆို သည္လိုတဲ႔။ တုတ္ကိုတုတ္ခ်င္း ဓါးကိုဓါးခ်င္း တုန္႔ျပန္သလို မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တုန္႔ျပန္ရမတဲ႔။ ဂလိုဆိုေတာ႔ စာရင္းအင္းကို စာရင္းအင္းနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္ၾကတာေပါ႔ေနာ္။ ကဲ ပညာခန္းေတြ စၿပီ။ အန္ဒါလိုင္းလုပ္ၿပီးမွတ္၊ ေကာ္ပီ ေပ႔႔စ္လုပ္ၿပီး ေသခ်ာသိမ္းထား။ ဒါမ်ဳိး ကိုယ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မလုပ္တတ္ဘူး။ ဥပမာေလးေတြ ေပးမယ္။
ျမန္မာျပည္ကို စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ေတာ႔ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြ အဝင္ေလ်ာ႔သြားတယ္ေလ။ ဥေရာပက တိုးကုမၸဏီေတြဆီမွာ “ျမန္မာျပည္ကို အလည္မသြားၾကပါနဲ႔။ အဲ႔သည္ပိုက္ဆံေတြဟာ စစ္အစိုးရဆီ ေရာက္ကုန္မွာပါ။” လို႔ လႈံ႕ေဆာ္တဲ႔စာေတြ ထြက္လာတယ္။ ေျပာၿပီးပါပေကာလား။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာ တို႔မမႈပါလို႔။ ဧည့္သည္အေရအတြက္ တက္ခ်င္တာ မဟုတ္လား။ ဘာခက္တာလိုက္လို႔။ ယိုးဒယားနယ္စပ္ တရုတ္နယ္စပ္မွာ ေန႔ခ်င္းျပန္ဗီဇာနဲ႔ တိုင္ပတ္တဲ႔ပတ္စ္ပို႔စာရင္းေတြ လဝကဆီကေတာင္း တိုးရစ္စာရင္းထဲ ထည့္ပလိုက္တယ္။ ဘာရမလဲ။ အေမရိကန္ျပန္ ေဟာ္တယ္ခရီးဝန္ႀကီးပါဗ်။ ဂေလာက္မ်ားေတာ႔ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။ သတင္းစာထဲမွာ စာလုံးမည္းႀကီးနဲ႔ မႏွစ္က ျမန္မာနို္င္ငံကို ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ ဘယ္နွစ္သိန္းဆိုၿပီး စာရင္းျပသြားတယ္။ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေသာေသာညံလို႔။ တကယ္ဧည့္သည္ လာတာမလာတာ အေရးမႀကီးဘူး။ ေလာေလာဆယ္ မင္းၾတားႀကီး ေရႊေဘာေတာ္က်သြားဖို႔သာ လိုတယ္။ သူသာအိုေကေနသ၍ က်န္တဲ႔သန္းငါးဆယ္ ကိုယ္႔တံေတြးနဲ႔ေကာက္ေထြးေနလည္း မႈစရာမလို။ လုပ္တိုင္းျဖစ္ လစ္တိုင္းျဖဳတ္၊ အျမစ္ပါမက်န္ေအာင္ တူးယူလို႔ရတယ္။
ေအာင္မယ္။ သူမ်ားေျပာရမယ္ဆို နွစ္ေယာက္မရွိ။ ကိုရင္တို႔ က်န္းမာေရးက်ေတာ႔ေရာ။ စာရင္းမလိမ္လို႔လား။ ဟဟ။ ဆုေတြရတဲ႔အထဲမွာ ခ်ာဝန္ေတြလည္း ပါတယ္ေလ။ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈ အနိမ္႔က်ဆုံးတဲ႔။ ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး။ တားတားတို႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အဆင္႔ျမွင္႔တင္ထားတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေလး။ ဒါလည္း အတူတူပဲဗ်။ က်န္းမာေရး ေစာင္႔ေရွာက္မႈကိုတိုင္းတာဟာ ဒီေဆးရုံႀကီး ဘယ္ေလာက္တန္တယ္။ လူနာေတြကို ေဆးဖိုးဘယ္ေလာက္ကုန္က်ခံထားတယ္ကို တိုင္းတာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာလည္း ပါရာမီတာေတြ ရွိတယ္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနနဲ႔။ သည္နိုင္ငံမွာ ငါးႏွစ္ေအာက္ကေလးေတြ၊ ေမြးကင္းစကေလးနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းနဲ႔ ေသေပ်ာက္ႏႈန္းရွိတယ္ဆိုတာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သေဘာေပါက္ေနၿပီ။
ဒါကေတာ႔ မမ်ားလြန္းဘူးလားလို႔ နည္းနည္းေတာင္ ေဈးဆစ္ခ်င္လာၿပီ။ ေယာက္က်ားေဖာင္စီး မိန္းမမီးေနဆိုတာ အလကားထားတဲ႔စကားမွ မဟုတ္တာ။ သုံးေလာကထြဋ္တင္ ဘုရားရွင္ေတာင္မွပဲ Breech Delivery နဲ႔ ဖြားေတာ္မူတာ ခရီးလမ္းခုလတ္မွာမို႔ မယ္ေတာ္မာယာခမ်ာ Maternal Mortality စာရင္းဝင္သြားရွာတယ္။ မိဖုရားေခါင္ႀကီးတစ္ပါးလုံး နတ္ရြာလားသြားတာ ရွင္ဘုရင္ အမ်က္ေတာ္ရွမွာစိုးတာနဲ႔ ေလာင္းမင္းသား ဥဒါန္းက်ဴးပုံ၊ ဖဝါးခုနစ္လွမ္း ၾကာပန္းခုနစ္ပြင္႔၊ နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြ အေၾကာင္းေျပာၿပီး အာရုံလႊဲတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္တို႔ဆီက ဘဘႀကီးေတြကေတာ႔ သူတို႔တစ္ခုခုျဖစ္မယ္႔ၾကံ သိပ္အာရုံလႊဲတတ္တယ္။ ကိုယ္႔ဘုရားအေလာင္း မယ္ေတာ္ေတာင္ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ႔ အာေဝနိကဒုကၡႀကီးကို ေမာင္ရင္တို႔လက္ထက္ၾကမွ မေအေသၾကည့္၊ ကေလးေသၾကည့္၊ နင္တို႔လည္း ေသၿပီသာမွတ္။ ဆိုေတာ႔ ဟုတ္ေသးပါဘူး။
သို႔ေသာ္လည္း အဲ တဲ႔ ေပါ႔ေလ။ မယ္မာယာ နတ္ရြာလားတာက လြန္ခဲ႔ေသာ နွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက။ ကိုရင္တို႔ဆီ မိန္းမေတြ ေဖာင္စီးမီးေနလုပ္ေနၾကတာက အခုထက္ထိ အဲသည္အတိုင္းက မတက္ေသးဘူးေလ။ အဲ႔ဒါ ျဖစ္သင္႔ပါ႔မလား။ ျမင္႔ျမင္႔ခင္ ခင္သန္းႏု ေခတ္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ စိုးျမတ္သူဇာ အကယ္ဒမီရသြားတဲ႔ ေနာ္ရင္ေမႊးဇာတ္ကားကို ျပန္စဥ္းစား။ ႏြားလွည္းေပၚ ကေလးေမြးရင္း အမတဝါးမ အမတဝါးမ နဲ႔ ခင္စိုးပိုင္ႀကီးအေလာင္းကို ဖက္ဖက္ ငိုတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ျမန္မာမေတြ (အဲေလ ကရင္မေတြ) ဆရာဝန္ဆီမေရာက္ပဲ လမ္းခုလတ္တင္ လွည္းေပၚ ကေလးေမြးေနၾကတုန္းဗ်။ ဒါလည္း လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ပါ လို႔ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ ဟတ္လား။ ဒါျဖင္႔ ၂၀၁၅ နိုဝင္ဘာေလာက္မွာ ဘဘဦးသိန္းစိန္ လက္ကေလးျပၿပီး ျပဳံးျပဳံးႀကီး ႏႈတ္ဆက္တဲ႔ ဇာတ္ကားတိုေလး ျပန္ၾကည့္ဗ်ာ။ ရြာမွာ မီးခြက္ကေလးမွိတ္တုပ္မွိတ္တုပ္နဲ႔။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္ကေလး ဗိုက္နာေနတယ္။ ႏြားလွည္းကေလးနဲ႔ ေဆးရုံေရာက္ေအာင္ ေျပးရတာ ေဇာေခၽြးကိုျပန္ေရာ။ “၅ ႏွစ္ၾကာေသာ္” လို႔ စာတမ္းထိုးၿပီးမွ လူေတြက ျပဳံးရႊင္၊ မီးေတြလင္းလာ၊ တယ္လီဖုန္းေလးေတြ ပြတ္လို႔။ ကိုင္း ဒါဆို အဲသည္ ၅ နွစ္ မတိုင္ခင္ ၂၀၁၀ က တို႔ျမန္မာသာကီမ်ဳိးေတြ ကပိလဝတ္မွာေနတဲ႔အတိုင္း ေနခဲ႔ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား လို႔။ အဲ႔တုန္းကလည္း သူတို႔ပဲ မအုပ္ခ်ဳပ္တာက်လို႔။ လူကို အပ္ခ်ေလာင္း လာလုပ္ျပေန။
အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ မၾကားခ်င္ဘူး။ မၾကားခ်င္ဘူး။ အေမေသတာလည္း မၾကားခ်င္ဘူး။ ကေလးေသတာလည္း မၾကားခင္ဘူး။ အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ ေဆးရုံအထိေရာက္လာၿပီးမွ ဆရာဝန္ေတြ ခြဲရင္းစိတ္ရင္း အေမေသ ကေလးေသတာ ၾကားကိုမၾကားခ်င္ဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံ တနံတလ်ား အိုဂ်ီေတြေမြးေပးလ်က္မွ အဖိတ္အစင္စာရင္းတက္ရင္ လူကိုယ္တိုင္ ေနျပည္ေတာ္အေရာက္လာၿပီး ထုေခ်လႊာေရးရမတဲ႔။ ေသေရာေပါ႔ေအ။ သြားရတဲ႔ခရီး နီးနီးမွတ္ေန။ မၾကားခ်င္ အသံမထြက္ေအာင္ စီရင္ရုံရွိေတာ႔တာေပါ႔။ အဲ႔ဒီအခါက်ေတာ႔ ေသေရးရွင္ေရးဆို အိုဂ်ီမ်ားက အေမကိုပဲ မဲၿပီး အသက္လုေတာ႔တယ္။ ကေလးဆရာဝန္ ေခၚထားၿပီးသား မရွိရင္ ကေလးကို အႏွီးနဲ႔ထုပ္ၿပီး အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ကေလးေဆာင္အေရာက္ ေျပးပို႔ရေတာ႔တာပဲ။ လွမ္းပစ္လို႔မ်ားရရင္ “အင္႔ ဆီးဖမ္းလိုက္” ဆို ပစ္မလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ခြဲခန္းထဲမွာေသရင္ အိုဂ်ီနဲ႔ဆိုင္တယ္။ ကေလးေဆာင္ေရာက္မွ ေသေတာ႔ ကေလးဆရာဝန္နဲ႔ ဆိုင္သတဲ႔။ သူမ်ားအတင္းေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာရင္းကို စာရင္းနဲ႔ရွင္းရင္ အဲသလိုမ်ဳိး ဇယားေတြ ရႈပ္ကုန္ေရာ လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ အဓိကက ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတဲ႔ မစ္ရွင္ေပ်ာက္ေနတာ။ စာရင္းေပ်ာက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အေမေရာ ကေလးေရာ အေသအေပ်ာက္ မရွိေစခ်င္တာ။
အဲ႔ဒီအခါက်ေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ဆုံဖူးတဲ႔ ကေလးဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အစီအမံကို သေဘာက်မိပါတယ္။ အိုဂ်ီေတာင္ မရွိတဲ႔အရပ္မွာ ကိုယ္က ဆာဂ်င္တန္မဲ႔ ကေလးေတြကို မေနႏိုင္လို႔ ဝင္ဝင္ေမြးေပးလို႔ရွိရင္ ထြက္လာတဲ႔ကေလးတိုင္းကို သူကလာလာ နွာနွပ္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ႔ေတာ႔ သူက ေဆးရုံမွာ ရွိရွိသမွ် ဆရာမေတြေရာ အလုပ္သမားပါမက်န္၊ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္၊ ကေလးဆိုတာ ဘယ္လိုေကာက္ရတယ္။ အႏွီးေလးကို ဘယ္လိုထုပ္ရတယ္။ လက္ပတ္ဘယ္လိုမွတ္ရတယ္။ ခ်က္ႀကဳိး ဘယ္လိုခ်ည္ရတယ္။ အခၽြဲဘယ္လိုစုပ္ရတယ္။ သူလုပ္ရမယ္႔အလုပ္ေတြကို အကုန္လုံး စိတ္ခ်လက္ခ် မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးထားလိုက္တယ္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ အပင္ပန္းခံလိုက္ေတာ႔ ေနာက္ ခဏခဏ မလာရေတာ႔ဘူး။ သူလိုမယ္႔ကေလးလူနာက်မွ ကိုယ္တိုင္လာရတယ္။ အကုန္လုံးလည္း အဆင္ေျပသြားတယ္။ ကိုယ္က ေမြးသာေမြးေပးတတ္တာေလ။ ကေလးထြက္သြားရင္ ခြဲခန္းထဲမွာ၊ ေမြးခုံေပၚမွာ၊ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ကေလးအေမႀကီးကို ပစ္ၿပီး ကေလးေနာက္ လိုက္မလုပ္နိုင္ဘူး။ အခ်င္းကလည္း တန္းလန္းႀကီး က်န္ေနေသးတဲ႔ဟာ။ အေမေသတာ ကိုယ္႔ဒုကၡ၊ ကေလးေသမွာ သူ႔ဒုကၡ။ အဲသလို သူ႔ဟာနဲ႔သူ အထာက်ေအာင္ စီမံလိုက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္ လုပ္လို႔ရသြားတယ္။ ေနရာတကာ ကိုယ္တိုင္လိုက္လုပ္ေနမွ မဟုတ္ဘူး။ စံနစ္တစ္ခု ပုံမွန္ေရြ႔လ်ားေနဖို႔သာ လိုတယ္။
ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို ေလ်ာ႔သြားေအာင္ ဂ်ီဒီပီေလးတက္လာေအာင္ လုပ္တဲ႔အလုပ္ဟာ သိပ္ေတာ႔ မခက္လွဘူး။ သူတို႔တေတြ လုပ္တတ္လြန္းလို႔။ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္လိုက္ေတာ႔ လူဦးေရဆယ္သန္းေလာက္ ေပ်ာက္ထြက္သြားတာ သန္း ၆၀ အစား သန္း ၅၀ နဲ႔ပဲ စားရေတာ႔ တစ္ဦးခ်င္း ထုတ္ကုန္ဝင္ေငြေတြ တိုးတက္ မလာပါလား။ အခုဟာ ဘယ္ေလာက္နဲ႔စားထားတဲ႔ အေျဖႀကီးမွန္းလည္း မသိ။ နင္တို႔ အရင္တုန္းက အခုလို ဆုိင္ကယ္ မစီးႏိုင္ေသးဘူးေလ။ စမဖုန္း မကိုင္နိုင္ေသးဘူးေလ။ အိမ္တိုင္း တီဗီမရွိေသးဘူးေလ။ ရန္ကုန္မွာ ၾကည့္စမ္း။ ကားေတြ မေတြ႔ဘူးလား။ မိုးထိတိုက္ေတြ မျမင္ဘူးလား။ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးတုန္းက ေဟာ္တယ္ဘြတ္ကင္ ဘယ္ေလာက္ ခက္သလဲ နင္မသိဘူးလား။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို နံမယ္ပိစိေလးနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ႔ ရန္ကုန္လမ္းညႊန္ဆိုတာ တစ္အုပ္မေလာက္ လို႔ နွစ္အုပ္ခြဲထုတ္ေနရတာ မသိဘူးလား။ လူတိုင္းလူတိုင္း ခါးၾကားမွာ ဖုန္းေတြကို တစ္လုံးက မီးထိုးဖို႔ တစ္လုံးက ကိတ္ဆိတ္ေဖြ႔ဖို႔နဲ႔ ဘယ္ဖုန္းက လာေနတာမွန္းမသိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲသားကား လာရိုက္ခိုင္းေနေတာ႔ အပယ္ရတနာကားထဲက ရႈမဝစမ္းစမ္းေအးႀကီး သူေတာင္းစားလုပ္တာ လက္သည္းအရွည္နဲ႔ ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါၿပီကြယ္။ ေဟာေတြ႔လား။ ငါ႔စကား ႏြားရဆိုတာ ကိုယ္တို႔လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္ကြယ္။ မွန္တာေျပာ ခ်မ္းသာရစီရဲ႕ ဆိုလို႔ ခ်မ္းသာသြားတဲ႔အမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။
တကယ္တမ္း ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ရင္ေတာ႔ အရမ္းကြာဟသြားတဲ႔ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ကို မွ်ေဝျခင္းအားျဖင္႔ နီးစပ္ေစရမယ္ ထင္တာပဲ။ ဦးေနဝင္းေခတ္တုန္းကလို ျပည္သူပိုင္သိမ္းတာမ်ဳိးေတာ႔ အလုပ္မျဖစ္မွန္း သိၿပီးသားပဲေနာ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔ လူတန္းစားေတြဟာ အတၱကို နည္းနည္းေလ်ာ႔ၾကဖို႔ေကာင္းၿပီ။ အတၱေလ်ာ႔ဖို႔ ဖိအားေပးသင္႔ၿပီ။ တည့္တည့္ေျပာရရင္ ခရိုနီေတြကို တနည္းတဖုံ စီမံသင္႔ေနၿပီ။ ခရိုနီဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ေနရာမွာ သုံးဖို႔ အသင္႔ရွိေနတာပါ လို႔ သူတို႔ကေတာ႔ ေျပာတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ေျပာတဲ႔တိုင္းျပည္ဆိုတဲ႔စကားထဲမွာ ကိုယ္တို႔ေတြ မပါဘူး။ အာဏာရွိတဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ရွိတဲ႔သူေတြပဲ ပါတယ္။ သူတို႔တေတြ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာတာ မိဘမဲ႔ေက်ာင္းေတြ၊ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ မပါဘူူး။ ဝန္ႀကီးအဆင္႔ရဲ႕ေအာက္ကို သူတို႔ အဘက္လုပ္ေလ႔မရွိဘူး။ လူႀကီးက ဒါဆိုရင္ေတာ႔ နွစ္ခါ အေျပာမခံဘူး။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ လုပ္ေပးသေလာက္ သူတို႔အတြက္ က်န္ေအာင္ ခ်န္တယ္။ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို လွဴလို႔ ေနာက္ဘဝမွ ကုသိုလ္ရမယ္ဆိုတာ မေရရာဘူး။ အတိုးတြက္နဲ႔တြက္တြက္၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြႏႈန္းနဲ႔တြက္တြက္ ရႈံးတယ္။ သူတို႔အတြက္က ဘာလုပ္လုပ္ ေရာ႔ ပတၱျမား ေရာ႔နဂါးပဲ။ ေထာင္ျမင္လို႔ ရာစြန္႔ရင္ေတာင္ သိပ္ၾကာမယ္ဆို လက္မခံဘူး။ သည္လူေတြဆီက သူေဌးဝါဒနဲ႔ စိန္လိုခ်င္ရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္။ အိမ္လိုခ်င္ရင္ အိမ္ျဖစ္ရမယ္ ေတာင္းခ်င္ရင္ ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ အလွဴေပးတရားေလး ေဟာလို႔ေတာ႔ မရဘူး။ အာဏာရွိတဲ႔သူေတြက ေငြဖလားေလး ေခါက္မွ ရမယ္။ အခုလည္းေခါက္ၾကတာပါပဲ။ ေခါက္တဲ႔သူက သူ႔အိပ္ထဲသူ ထည့္သြားလို႔ ခက္ေနတာ။ ေနာက္အစိုးရဟာ ခရိုနီနဲ႔ ကင္းလို႔ေတာ႔ မရဘူး။ သို႔ေသာ္ ခရိုနီဆီက အက်ဳိးအျမတ္ဟာ သူ႔ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား မဟုတ္ပဲ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိး အက်ဳိးစီးပြား ျဖစ္ေနမွ ရမယ္။ အဲ႔ဒါ ေျပာေတာ႔ပဲ လြယ္တယ္။ တကယ္ လုပ္ႏိုင္ မလုပ္နိုင္ ေစာင္႔ၾကည့္ရဦးမွာ။
သိပ္အခက္လွႀကီးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ နီးစပ္ေနၿပီ။ ေကာ္မရွင္မွာ စာရင္းတင္ေတာ႔ အေရြးခံမယ္႔ပါတီ ရာေက်ာ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေကာ္မရွင္ စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ႔ တင္က်န္ခဲ႔တာ ဆယ္ဂဏန္းပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ အခု လႊတ္ေတာ္ထဲလည္းေရာက္ေရာ လယ္ျပင္မွာေတြ႕ရတာ က်ား နဲ႔ ဆင္နဲ႔ နွစ္ေကာင္တည္းရယ္။ ၾကံဖြံ႔ဆိုတာ တစည လိုပဲ က်ားေသ ျဖစ္သြားၿပီ။ အမိန္႔အရ တပ္ကထြက္ၿပီး ဝင္အေရြးခံတဲ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေတာင္ မွန္ကင္းဘဝက ထင္းဘဝ ေရာက္သြားၿပီ။ တိုင္းရင္းသားပါတီဆိုတာ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရကို ဦးေဆာင္နုိင္စရာေတာ႔ မရွိဘူး။ ေနာင္ကို ျမန္မာ႔နိုင္ငံေရးစဥ္းစားရင္ အရပ္ဘက္ တပ္ဘက္ ဆက္ဆံေရးပဲ ရွိေတာ႔မယ္။ ေကာင္းၿပီ။ ဒါဆို အဲ႔ဒီႏွစ္ခုကိုေရာ တေပါင္းတည္း စဥ္းစားလို႔ မရဘူးလား။ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ႔အထဲမွာ စစ္သားေတြ မပါလို႔လား။ တပ္မွဴးႀကီးအိမ္မွာ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ အရိုက္ခံရတဲ႔ကေလးမေလးဟာ တပ္ၾကပ္ႀကီးသမီးပါဗ်။ ကိုယ္႔သားသမီးကိုယ္ စာခ်ုဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေရာင္းစားရတဲ႔မိဘေလာက္ ဆင္းရဲတဲ႔ဘဝ ရွိဦးမလား။ သူတို႔ေရာ အဖိနွိပ္မခံရဘူးလား။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ အသံထြက္နို္င္တာ ကြန္ျပဴတာ စမတ္ဖုန္းေလာက္ အကၽြမ္းတဝင္ရွိတဲ႔ ေရေပၚဆီေတြရယ္ပါ။ သူမ်ားက ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ ကီးဘုတ္ကေလးနဲ႔ အေျမာက္ေတြ ပစ္ပါပစ္ပါ တြန္းပို႔ၿပီး ေသေတာ႔ သူတို႔က ေသရတယ္။
စစ္သားလည္း လူပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စစ္သားလည္း လိုအပ္တယ္။ သို႔ေသာ္ အမိန္႔အရ အသံမထြက္နဲ႔ဆို မထြက္ရဘူး။ ထဆိုထလိုက္ ထိုင္ဆိုထိုင္လိုက္ အရုပ္ကေလးမ်ားလို အကြက္ေရႊ႕ရတယ္။ သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ ခ်ီးေတြခ်ည့္ပဲ ရွိေနလိမ္႔မယ္ မထင္နဲ႔။ သူတို႔လည္း သူမ်ားလို သေဘာထား ဆနၵဆိုတာ ရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မ်က္နွာထားတင္းတင္းနဲ႔ လူထုဆႏၵကို က႑ေကာစလုပ္ေနတဲ႔ စစ္သားႀကီးေတြဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အရပ္သားျပည္သူေတြအလယ္ ျပန္ေရာက္သြားရင္ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး ေမာ္ၾကြားထားနိုင္ပါ႔မလား။ အျမင္မတူ လားရာမတူလို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မိတဲ႔ တပ္ဘက္အရပ္ဘက္ ဆက္ဆံေရးဟာ တကယ္လို႔မ်ား တူညီတဲ႔အက်ဳိးစီးပြားဆိုတဲ႔ Common Ground တစ္ခုရရင္ အတူတူ လက္တြဲမေဆာင္ရြက္နို္င္စရာ ရွိပါ႔မလား။
တကယ္ေတာ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေလ်ာ႔က်ေရးဆိုတာ အရပ္သားေတြ ခ်မ္းသာၿပီး တပ္ကလူေတြ ပိုဆင္းရဲသြားမယ္႔ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တပ္ကအေသအလဲ ကာကြယ္ေနတဲ႔ ခရိုနီေတြ စစ္အာဏာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားဆိုတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ရဲေဘာ္ကေလးေတြ ကၽြန္သက္သေဘာက္သက္ ရွည္လာတာကလြဲလို႔ ပိုၿပီး ေျပာင္ေယာင္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာမွ တပ္ထဲကလူေရာ အရပ္ထဲကလူေရာ အသက္ရွဴေခ်ာင္လိမ္႔မယ္။ အဲသလို တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာဖို႔ ဂုတ္ေပၚခြစီးထားတဲ႔ ဖုတ္ေကာင္ႀကီးကို အရင္ ကြာေအာင္ ခြာခ်ရမယ္ မဟုတ္ဘူးလား လို႔။ နားလည္ႏိုင္တဲ႔ ဥာဏ္ရည္ရွိလာရင္ ခ်မ္းသာေစမယ္႔ နည္းလမ္းေကာင္းကို အလိုလို ေတြ႔လာပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ အလင္းျပေပးလိုတဲ႔ ေစတနာနဲ႔ ေရးတာပါ။ 
စိုးမင္း

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...