Friday, February 26, 2016

“တခါက ျမန္မာ႔အသံ”


ျမန္မာ႔အသံ နဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားက အနွစ္ (၇၀) ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အၿငိမ္႔ခန္းလာေနတဲ႔အခါ အားႀကဳိးမာန္တက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ႔ ျမန္မာ႔အသံဝန္ထမ္းေတြကို နွစ္ၿခဳိက္သေဘာက် အားေပးေနလ်က္ကပဲ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းပန္းတနည္း ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ခံစားလာမိပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ေန႔လည္က ႏိုဗိုတယ္ေဟာ္တယ္က အျပန္ အသစ္အသစ္ ျဖစ္တည္လာတဲ႔ ထည္ထည္ခန္႔ခန္႔ အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားရဲ႕ အၾကားမွာ မနည္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ယူရတဲ႔ ျမန္မာ႔အသံေပၚတီကိုႀကီးကို လိုက္ရွာရင္း ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ေတာ႔ အဲသည္အေဆာက္အဦႀကီးဟာ ျပည္လမ္းေပၚက ျဖတ္သြားတိုင္း လည္ျပန္ေငးလို႔ ၾကည့္ယူရတဲ႔ ပိသုကာလက္ရာတစ္ခု လို႔ ျပန္ေျပာင္း သတိရမိပါတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးေရွ႕က ျဖတ္သြားတိုင္း လက္အုပ္ကေလးခ်ီမိသလိုပဲ ျမန္မာ႔အသံေရွ႕က ျဖတ္သြာားတိုင္းလည္း အဲသည္ေရဒီယိုတစ္လုံးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ အသံလႊင္႔အေဆာက္အဦႀကီးကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ လွည့္ၾကည့္ခဲ႔တာပါပဲ။ ေန႔တိုင္း အိမ္မွာနားေထာင္ေနရတဲ႔ ေရဒီယုိအစီအစဥ္ေတြဟာ အဲ႔ဒါႀကီး အထဲကလာတာမို႔ ကိုယ္ၾကားေနက် အသံန႔ဲလူေတြဟာ အဲ႔ဒီအထဲမွာ ေနၾကေလတယ္ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတာမ်ား ျဖစ္မလားပဲ။
ကိုယ္က တြံေတးသိန္းတန္၊ ခ်စ္စပယ္၊ တင္တင္ျမ၊ ေမလွၿမဳိင္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာ႔အသံေခတ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး မီလိုက္ေသးတယ္ေလ။ ေလာကႀကီးမွာ မာမာေအး အသံေလာက္ ေကာင္းတဲ႔အဆိုေတာ္ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး လို႔လည္း တထစ္ခ် ယုံၾကည္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲသည္လူေတြ သည္အသံလႊင္႔ရုံႀကီးထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနမွာပဲဆိုေတာ႔ သည္ရုံးေရွ႕ျဖတ္သြားရင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ေတာ႔ ျမင္လိုက္ရေလမလား လို႔ လွမ္းၾကည့္မိတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မျမင္ရလည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူတို႔ရုံးေရွ႕ ျဖတ္သြားရေတာ႔ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွမေဝးဘူး။ နီးနီးေလးရယ္ လို႔ ခံစားရတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ႔အသံဆိုတာ ကိုယ္႔အတြက္ အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္သြားစရာ အေဆာက္အဦတစ္ခုေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။
ျမန္မာ႔ရုပ္ျမင္သံၾကားေပၚလာၿပီးတဲ႔အခါ အဲ႔ဒီဝင္းထဲမွာပဲ ရုပ္ျမင္သံၾကားရိုက္ကူးေရး စတူဒီယို အႀကီးႀကီးတစ္ခု ထပ္တိုးလာၿပီး ျပည္လမ္းမတေလွ်ာက္ အဲ႔ဒီလို ထည္ထည္ဝါဝါ အေဆာက္အဦ မ်ားမ်ားစားစား မရွိခဲ႔တာမို႔ သူ႔ဆံပင္ႏွင္းဆီပြင္႔ေတြႏွင္႔ ဂုဏ္တင္႔တယ္ေလး ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ႔ ရုပ္ရွင္အကယ္ဒမီေပးရင္ေတာင္ ေဂၚဒြင္လမ္းက ေလဟာျပင္ ကဇာတ္ရုံမွာ မဟုတ္ရင္ အသံလႊင္႔ရုံျမက္ခင္းျပင္မွာ ေပးတာဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ခမ္းခမ္းနားနား လွလွပပ ရွိလို႔သာ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားေတြ လုပ္တာလို႔ သိႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ျမန္မာ႔အသံဝင္းႀကီးထဲကိုေတာ႔ တစ္ခါမွ မေရာက္ခဲ႔ဖူးပါဘူး။ ေဆးေက်ာင္းတက္ရင္း ကိုစုိးသူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားတဲ႔အခါမွသာ အဲသည္ရုပ္ျမင္သံၾကား စတူဒီယိုႀကီးထဲကို သူနဲ႔အတူ လိုက္သြားခဲ႔ဖူးတယ္။ ခမ္းနားလိုက္တာ။ အျပင္က ျမင္ရတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုခမ္းနားတယ္။ သူကလည္း အဲ႔ဒါႀကီးကို အရမ္းသေဘာက်တာ။ “အခ်စ္ရိပ္ေအာက္ဝယ္” ရိုက္ၿပီး အဲ႔ဒီအထဲမွာ အဲဒစ္တင္းလာလုပ္ရင္း သူလည္းျမန္မာ႔ရုပ္ျမင္စတူဒီယုိႀကီးကို ခိုက္သြားသတဲ႔။ ကိုယ္နဲ႔ေရာက္တဲ႔အေခါက္ကေတာ႔ အခုလိုပဲ ျမန္မာ႔အသံႏွစ္ပတ္လည္ ျပကၡဒိန္ထုတ္ဖို႔ မင္းသမီးေတြ တစ္လက္ၿပီးတစ္လက္တြဲၿပီး ဓါတ္ပုံလာရိုက္တာ။ ခိုင္ခင္ဦး၊ စိုးျမတ္သူဇာ၊ တင္႔တင္႔ထြန္း၊ ေနာ္လီဇာ။ ဓါတ္ပုံက ဦးေအာင္ထြန္းနိုင္နဲ႔။ စူပါစတားမင္းသားကေတာင္ အဲ႔သည္အခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ သည့္ထက္ေကာင္းတဲ႔စတူဒီယို မရွိဘူး လို႔ လက္ခံထားရတာပါ။ မီးဆလိုက္ေတြဆိုတာ အလုံးေပါင္းမ်ားစြာ။ ဆက္တင္အျပင္အဆင္ေတြကလည္း မရိုးရဘူး။ အဝတ္အစားလဲ မိတ္ကပ္ဆံပင္ ျပင္ဆင္တဲ႔အခန္းေတာင္မွ အမ်ားႀကီးသားနားတယ္။ တူရိယာပစၥည္းေတြကလည္း စုံလို႔။ စိုးစိုးနဲ႔တြဲရိုက္ေတာ႔ လက္လက္ထေနတဲ႔ ဂရန္းပီယာႏိုႀကီးကို လူသုံးေလးေယာက္ေလာက္ ေအာက္ဘီးတပ္ခုံနဲ႔ တြန္းေရႊ႕ယူရတယ္။ ကိုယ္ျဖင္႔ အဲ႔ဒါမ်ဳိးႀကီး ငယ္ငယ္က ခဲတံခၽြန္စက္အျဖစ္ပဲ ျမင္ခဲ႔ဖူးတယ္။ တီဗီထဲမွာ ဟိုတုန္းက သီခ်င္းေတြဆို ျမင္ဖူးပါလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲ႔ဒီဟာႀကီးေတာင္ အဲသေလာက္ လုံျခဳံေရးတင္းၾကပ္လွတဲ႔ ျမန္မာ႔အသံကေန ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးေနာက္ ပါသြားတယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ျဖင္႔ အံ့ၾသလို႔ကို မဆုံးဘူး။
ျမန္မာ႔အသံဟာ အစိုးရရုံးအေဆာက္အဦထဲမွာ အင္မတန္ကို လုံျခဳံေရး တင္းၾကပ္တဲ႔ေနရာပါ။ ျမန္မာ႔အသံထဲ ဝင္ထြက္သြားလာမယ္႔သူဟာ သူ႔ရုံးက ဝန္ထမ္းမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဘာကိစၥနဲ႔ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္ လာပါမယ္လို႔ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ခြင္႔ျပဳမိန္႔ယူရတယ္။ လာတဲ႔ေန႔က်ရင္လည္း ရုံးအဝင္ဝက မွန္ခန္းကေလးထဲမွာ မွတ္ပုံတင္အပ္ထားၿပီး အထဲက အဆင္သင္႔ျဖစ္ၿပီဆိုမွ ေပးဝင္တယ္။ တျခားရုံးေတြမွာလို လုံျခဳံေရးဝန္ထမ္းေတြ ခန္႔ထားတာ မဟုတ္ပဲ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြက ျမန္မာ႔အသံရဲ႕ လုံျခဳံေရးကို တိုက္ရိုက္တာဝန္ယူပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရတဲ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း သူမ်ားေတြထက္ အလြန္တင္းၾကပ္ေသာ စံနစ္ဇယားေတြ ရွိပါတယ္။ လုံးဝ အမွားမခံတဲ႔ ေနရာ ဆိုပါေတာ႔။ ေရဒီယိုကေန ကိုယ္႔အသံကေလး တစ္ခြန္းပါခ်င္ရင္ ပထမဆုံး လုပ္ရတဲ႔အလုပ္က အသံပီမပီ၊ မိုက္စြဲမစြဲ အသံစစ္တဲ႔အလုပ္ အရင္လုပ္ရပါတယ္။ “ၾကည္ေခၽြဘို ညဳိ႕ေတာ္ေညာက္မွာလ…” ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔ေတာ႔ ျမန္မာ႔အသံက လက္မခံပါဘူး။ “ဘိတ္သားမသိ” တို႔၊ “ေဘာက်ာယက္။” တို႔လို အသံမ်ဳိးက်လည္း လက္မခံျပန္ဘူး။ (ဒါေပသိ ဝင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ၾကက္သြင္လို႔ တြန္တြန္ႀကီး ေျပာေတာ႔လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသားဗ်။) ရုပ္ျမင္သံၾကားရိုက္ေတာ႔ ပိုဆိုးတာေပါ႔။ ဥပဓိရုပ္ပါ ၾကည့္တာကိုး။ ေခ်ာကိုေခ်ာမွ ရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပသိ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႀကီးေတြဆို တီဗီကလႊင္႔ခြင္႔မေပးပါဘူး။ မ်က္မျမင္အႏုပညာရွင္မ်ားဟာ ေရဒီယိုလႊင္႔ခြင္႔ရေသာ္လည္း ရုပ္ျမင္သံၾကားက်ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စကားေျပာယူရပါတယ္။
ၿပီးရင္ အသံလႊင္႔မယ္႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ရိုက္ကူးေရးလုပ္မယ္႔ အစီအစဥ္၊ သီခ်င္းစာသားေတြကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ခြင္႔ျပဳခ်က္တင္ရၿပီး တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် အမွားမခံပါဘူး။ မရိုက္ခင္ မသြင္းခင္ကတည္းက ႀကဳိစစ္ထားတာ။ ရိုက္ေတာ႔လည္း ဘုတ္အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က လာၾကည့္ေနေသးတာ။ တင္ထားတဲ႔အတိုင္း ရိုက္မရိုက္။ သီခ်င္းမ်ားဆို စည္းေလး ဝါးကေလး တစ္ခ်က္ အမွားမခံဘူး။ အသံမေရာက္ရင္ မေရာက္မခ်င္း ျပန္ဆို။ လူကိုလည္း မခင္နဲ႔။ မူကိုလည္း မျပင္နဲ႔။ ျမန္မာ႔အသံက အမွားႀကီးေတြ လႊင္႔တယ္လို႔ေတာ႔ အေျပာမခံနိုင္ဘူး။ စိတ္တိုင္းက်ၿပီဆိုေတာ႔မွ ဘုတ္လူႀကီးအဖြဲ႔ဆီကို တင္ရမွာ။ တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ေတြ အဖြဲ႔နဲ႔ ဆုံးျဖတ္မွာ။ ဘာကို ဆုံးျဖတ္မွာလဲဆိုေတာ႔ အသံလႊင္႔ခြင္႔မျပဳႏိုင္ပါ ဆိုတာရယ္။ တစ္ခါေလာက္ေတာ႔ အသံလႊင္႔ခြင္႔ ျပဳလိုက္မယ္ ဆိုတာရယ္။ ျပန္လည္ျပင္ဆင္၍ အသံလႊင္႔ခြင္႔ ျပဳလိုက္တယ္ ဆိုတာရယ္။ အၿမဲတမ္းလႊင္႔ခြင္႔ရၿပီး ျမန္မာ႔အသံ ဓါတ္ျပားတိုက္မွာ ဓါတ္ျပားအျဖစ္ မွတ္တမ္းသိမ္းဆည္းထားမယ္ ဆိုတာရယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ေရွးတုန္းက အဆိုေတာ္ေတြမွာ ဓါတ္ျပားရ ဓါတ္ျပားရ ဆို အမႊန္းတင္ၾကတာကိုး။ ကိုယ္႔သီခ်င္း ဓါတ္ျပားအျဖစ္ မရေသးသ၍ အေပ်ာ္တမ္းအဆင္႔မွာပဲ ရွိေသးတယ္။
ရုပ္ျမင္သံၾကား ရိုက္ကူးေရးမွာေတာ႔ သည့္ထက္ ဆင္ဆာပိုတင္းၾကပ္တာေပါ႔ေလ။ ဝတ္မယ္႔အဝတ္အစားက ျမန္မာဆန္ရမယ္။ အမ်ဳိးသားေတြ ဆံပင္ရွည္၊ တက္တူး၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ လက္မခံဘူး။ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ဆင္ဆာကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း။ အဲသေလာက္ ပိုက္စိတ္တိုက္စစ္ထားတဲ႔ ျမန္မာ႔ရုပ္ျမင္ဖက္ရွင္ေလာကမွာ ေမဆြိတို႔ ေဟမာေနဝင္းတို႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ႔တာ ေတာ္ရုံတန္ရုံပညာနဲ႔ ဘယ္ရမလဲေနာ႔။ သူတို႔ဆင္ဆာေလာက္မ်ားျဖင္႔ ကိုယ္တို႔မင္းသမီးေတြက သနားတယ္။ ေပၚလစီကားထဲမွာ စိုးျမတ္သူဇာႀကီး ေျခမ်က္စိ လက္ေကာက္ဝတ္ေတာင္ မေပၚပဲနဲ႔ သေဘၤာလက္ရမ္းေပၚ ေစြ႔ကနဲထိုင္ျပလိုက္တာ ဆင္ဆာလည္း ျဖတ္စရာမရွိ၊ ဟိုးဟိုးကိုေက်ာ္ကေရာ။ မင္းသားေတြမွာသာ ဒုကၡေရာက္တာ။ ဆံပင္ရွည္ႀကီး ေနာက္ဘက္မွာ မျမင္ေအာင္စည္းလိုစည္းရ၊ ေကာ္လံမပါ မဝတ္ရ။၊ လည္ပင္းၾကယ္သီး မျဖဳတ္ရ။ ပုတီးလက္ေကာက္ မဆင္ရ။ အေမရိကန္အလံမပါရ။ အို ေနာက္ဆုံး ဘာမွလုပ္လို႔မရတာနဲ႔ ငုတ္တုတ္မ်က္နွာေသႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ႔ ေယာက်ၤားေလးပုံဟာျဖင္႔ ေက်ာ္စိုးဦးတို႔ သိန္းလွေမာ္တို႔ ပုံစံကလြဲရင္ တျခားဟာ ရွိကို မရွိေတာ႔သေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔လည္း တစ္ခုတည္းေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္မီဒီယာႀကီး ျဖစ္တာမို႔ အႏုပညာသည္ေတြဟာ ျမန္မာ႔အသံ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ေခၚရုိက္တယ္ဆိုရင္ ထင္ေပၚလို႔ စင္ေတာ္ကေကာက္တယ္ လို႔ ယူဆၾကတာ။ ရဲေအာင္တို႔ စိုးျမတ္သူဇာတို႔ဆိုတာ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းက စတက္ခဲ႔တဲ႔ မင္းသားမင္းသမီးေတြေလ။
ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ရိုက္ကူးေရးလုပ္တဲ႔အခါ သူတို႔ရုံးက ရုံးဝန္ထမ္းေတြမွန္သမွ် ပညာရွင္ မဟုတ္တာ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အျပင္မွာ နံမယ္ေက်ာ္ေနတဲ႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ သတင္းေၾကျငာတဲ႔သူတုိင္း အခမ္းအနားမွဴးျဖစ္တယ္။ ရုပ္ေရာ အသံေရာ ေျပာစရာ မရွိဘူးေလ။ ဌာန္ေရာ ကရုိဏ္းေရာ က်ေစရမယ္။ ကင္မရာမန္းမ်ားေတာင္မွ မဂၤလာေဆာင္ ဓါတ္ပုံ ဗီဒီယို လက္မလည္ေအာင္ ရက္ခ်ိန္းေစာင္႔ရတယ္။ ထက္ထက္မိုးဦးေၾကာ္ျငာေတြရိုက္တဲ႔ ဓါတ္ပုံဦးစန္းေအာင္ဆိုတာ ျမန္မာ႔ရုပ္ျမင္သံၾကားကလာတယ္။ မိတ္ကပ္ျပင္ေပးတဲ႔ ဦးေအးခ်ဳိဆိုတာ စတိတ္မိတ္ကပ္ အင္မတန္ကၽြမ္းတဲ႔ ဆရာႀကီးပဲ။ အျပင္က ျပင္လာတဲ႔ မိတ္ကပ္မ်ားဟာ စတူဒီယိုထဲမွာ မီးထိုးလိုက္ရင္ ေဖြးၿပီးအေရာင္မရွိေတာ႔ဘူး။ သူ႔အခန္း သူ႔ဆက္တင္ သူ႔မီးကို သူ႔မိတ္ကပ္ဆရာကသာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ စတူဒီယိုထဲက အဲယားကြန္းႀကီးဟာ စိမ္႔ေနေအာင္ေအးၿပီး ႀကဳိးတပ္တူရိယာေတြဆို အသံေတြတက္ကုန္တယ္။ ေရခိုးေရေငြ႔ခန္းလို႔ ဗုံေတြလည္း ပတ္စာေျခာက္ကုန္တယ္။ ရိုက္ကူးေရးစလို႔ မီးစေလာင္းႀကီးေတြ အကုန္ထြန္းလိုက္တဲ႔အခါ ေစာေစာက ေအးေနတဲ႔သူေတြ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြသီးလာတဲ႔အထိ အပူရွိန္တက္လာတယ္။ ခုပူလိုက္ ခုေအးလိုက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေစာင္းႀကဳိးေတြက အသံေၾကာင္လာေရာ။ ဒါေၾကာင္႔ Play back မဟုတ္ပဲ Live ရိုက္ကူးေရးသမားေတြအဖို႔ “First cut is the deepest.” ပဲ။ ၾကာၾကာရိုက္ေလ စိတ္တိုင္းမက်ေလ ျဖစ္မယ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ အျပင္မွာ အတိုက္မနာပဲနဲ႔ လာမရိုက္နဲ႔။ မရႈမလွေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္။ ျမန္မာ႔အသံမွာ On Air ဆိုတဲ႔ မီးနီစာတမ္းကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္နတ္ႀကီးသလဲ အသံသြင္းဖူးသူတိုင္း သိၾကတယ္။ ေလေတာင္ခိုးမလည္ရဲဘူး။ အက်ယ္ႀကီး ပါသြားမွာစိုးလို႔။
ရိုက္ကူးေရး နဲ႔ အသံသြင္း လုပ္ငန္းေတြၿပီးရင္ ထုတ္လႊင္႔တဲ႔ကိစၥေတြ ရွိေသးတယ္။ ကက္ဆက္ကေလး ဂ်ေလာက္ဆို ခလုပ္နွိပ္ရုံပ လို႔ ထင္ရင္ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္သြားမယ္။ လမ္းထိပ္က အလွဴခံမ႑ပ္က အသံကို တေနကုန္ထိုင္ နားေထာင္ဖူးသြားရင္ အသံလႊင္႔အစီအစဥ္ေတြ အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ လႊင္႔ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲမွန္း သေဘာေပါက္သြားမွာေပါ႔။ တစ္ပတ္စာ တစ္လစာ မိနစ္အတိအက်နဲ႔ ဆြဲထားတဲ႔ အစီအစဥ္ဇယားမ်ားဟာ အလ်င္အျမန္တို႔၊ အေရးတႀကီးတို႔ အထက္က ညႊန္ၾကားခ်က္လာတဲ႔အခါ ဒေရာေသာပါး ျဖစ္ကုန္တယ္။ ခုစာေလးေၾကာ္ေတြ ခုဆီထမင္း ထထလုပ္တဲ႔သူနဲ႔တိုးရင္ေတာ႔ အရူးလင္လုပ္ရတာကမွ အိေျႏၵရဦးမယ္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္သားသား အျဖစ္အပ်က္ကေလးကေတာ႔ ေဒၚေမလွၿမဳိင္အေၾကာင္းပါပဲ။ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို အင္မတန္ စာေဘာင္ပဲ႔ေအာင္ ဆိုနိုင္ေျပာနိုင္ၿပီး သံက်သံေရာက္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ နားထဲမွာ စြဲက်န္ေနေအာင္ ဆိုနိုင္သူႀကီးေပါ႔။ (ၾကြားဂၽြားဝင္႔ဝင္႔၊ တင္႔ဒင္႔တယ္ဒယ္ ေနႏႈိင္ေဘ႔ကြယ္၊ စႏၵာရယ္ ဆိုတဲ႔ ဆိုေပါက္မ်ဳိးကိုေျပာတာ။) သူက အသံလႊင္႔ရုံမွာ အသံလႊင္႔မွဴးလုပ္သတဲ႔။ အစီအစဥ္ အေျပာင္းအလဲ အျဖတ္အေတာက္လြဲတဲ႔အတြက္ အဖိုးႀကီးနားေထာင္တတ္တဲ႔ ေပၚလစီအစီအစဥ္တစ္ခုဟာ ၿပီးေအာင္မလႊင္႔နိုင္ပဲ တန္းလန္းႀကီး တင္က်န္ေနခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီအဖြားႀကီးကို ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုၿပီး ညတြင္းခ်င္း ေသရြာပါသြားတဲ႔အထိ ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ေငါက္ငမ္းဟိန္းေဟာက္ခံရတယ္ လို႔ သူ႔တပည့္မႀကီးေရးတဲ႔ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပဲ။
အသံလႊင္႔ရုံဟာ လုံျခဳံေရးမွာသာ စစ္တပ္ေအာက္မွာ ရွိခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာလည္းပဲ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြေအာက္မွာ အစဥ္အဆက္ ရွိခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အသံလႊင္႔ရုံမွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔သူတိုင္းဟာ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ခ်ည့္ပဲ။ ဘဘဘူးလက္ႀကီးေတာင္ အသံလႊင္႔ရုံမွာ လုပ္သြားေသးတယ္ေလ။ အခ်ဥ္ေတာ႔ မမွတ္နဲ႔။ သူကိုယ္တိုင္ ဝင္သရုပ္ေဆာင္သြားတဲ႔ အသံလႊင္႔ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိသတဲ႔။ သူကိုယ္တိုင္ခင္းသြားတဲ႔ ဇာတ္ထုပ္ေတြလည္း တစ္ေလွႀကီးက်န္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေျပာရင္ အတင္းတုပ္တယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ သူ႔လက္ထက္လုပ္သြားဖူးတဲ႔ အသံလႊင္႔ရုံဝန္ထမ္းတိုင္းနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္သာ အသိဆုံး ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္႔သမိုင္းကိုယ္ေရးခဲ႔ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အသံလႊင္႔ရုံဟာ အႏုပညာသည္ေတြ နဲ႔ ေသာတရွင္ ျပည္သူလူထုကို ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ကြယ္က ခ်ဳပ္ကိုင္မႈႀကီး တစ္ခုရွိတယ္။
“ျပန္ၾကားေပးရန္ ျမန္မာ႔အသံ ပညာေပးရန္ ျမန္မာ႔အသံ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးရန္ ျမန္မာ႔အသံ” လို႔ ဆိုေပမယ္႔လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ျမန္မာ႔အသံဆိုတာထက္ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အစိုးရအသံဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ္႔မယ္။ အစိုးရကေျပာခ်င္တဲ႔စကား၊ ပါးခ်င္တဲ႔သတင္း၊ ျဖန္႔ခ်င္တဲ႔ဝါဒေတြကိုသာ သစၥာရွိစြာ တေသြမတိမ္း ထုတ္လႊင္႔ေပးလာခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔လည္း ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး လက္ေအာက္မွာထားၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ အသုံးခ်ခဲ႔တာေပါ႔။ ညတိုင္းညတိုင္း ၈ နာရီသတင္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြ ရာထူးအဆင္႔အလိုက္ “အာ႔လာေျပာတာ သပ္လား” လုပ္ေနတာကို သတင္းလုပ္ၿပီး ၾကည့္ရတယ္။ လူသန္းငါးဆယ္ကေတာ႔ သူတို႔လာရင္ တီဗီထထပိတ္တာေၾကာင္႔ ညစဥ္ ၈နာရီထိုးတိုင္း အီးပီစီမွာ ပါဝါေတြေဆာင္႔တက္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ခဏခဏ ပ်က္စီးရတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းေထာက္ဆိုတာ ဘယ္ကိုမွ သတင္းလိုက္ယူလို႔မရဘူးေလ။ လူႀကီးေတြေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး စကားေတာင္စား ကြမ္းအစ္နဲ႔ျမင္းေခ်းခံသလို တစ္တုံးမက်န္ လိုက္မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ သူတို႔ေခတ္မွာ သတင္းဆိုတာ ဒါပဲ။ ဒါကလြဲရင္ ဘာသတင္းမွ မရွိဘူး။
သည္အစဥ္အလာႀကီးဟာ အခုေခတ္အ ခုအခါ ၂၀၁၆ မွာေရာ မရွိေတာ႔ဘူးလား။ ရွိေတာ႔ ရွိေနတုန္းပဲလားဆိုတာေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ စဥ္းစားပါ။ ကိုယ္ျမင္သေလာက္ကေတာ႔ အမတ္ဒိန္ ၿမဳိ႕တံခါး တဝက္ဖြင္႔ထားသလိုပဲ။ လႊတ္ေတာ္သတင္းကို ပါရင္ေတာ္ၿပီေလာက္ပဲ ထည့္တယ္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ညစာစားပြဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို အၾကာႀကီးျပၿပီး ဘယ္သူ႔ကို ေက်ာ္ခ်သြားသလဲ။ ျမန္မာ႔အသံကထုတ္ျပန္ေနတဲ႔ သေဘာထားမ်ားကေရာ ဘယ္သူ႔သေဘာထားကို ကိုယ္စားျပဳထားသလဲ။ သိေတာ႔ အသိသာႀကီးပါ။ His Maser’s Voice ဆိုတဲ႔ ေခြးတံဆိပ္ဓါတ္ျပားနဲ႔ သိပ္မထူးလွပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေန႔ညအၿငိမ္႔ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းေလးေတာ႔ ေျဖေလ်ာ႔မႈကေလးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ တစ္ခုပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔က် ေခၚယူသတိေပးတာေတြ လုပ္မွာပဲ စိုးရတာ။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးစစနဲ႔ အေနာင္႔ဇာေလးဆို ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတင္မိမွားတာေၾကာင္႔ ျပင္းထန္စြာ ေခၚယူသတိေပး ဆုံးမတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဟိုခမ်ာလည္း “ေၾကာက္ပါၿပီ။ ေနာက္ ေျပာေတာ႔ပါဘူး။” ျဖစ္သြားတယ္။ ဆိတ္ဖြားဖမ္းမယ္။ ၾကက္ဖႀကီးဖမ္းမယ္။ နဲ႔ ခရုခါးေတာင္းက်ဳိက္ဖမ္းေနတဲ႔ မီဒီယာကင္ေပတုိင္ႀကီးေတြဟာ ေနာက္နွစ္လေလာက္ေနရင္ ဘယ္သူ႔အသံေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲလို႔ သိခ်င္လွတယ္ကြယ္။
စိုးမင္း

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...