Saturday, February 20, 2016

#‎အခက္ခဲဆံုးကာလမ်ားကိုျဖတ္သန္းျခင္း‬ ‪#‎သရ၀ဏ္‬(ျပည္)

 

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရသူမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ဖူးပါသည္။ ၾကံဳခဲ့ဖူးေသာ အခက္အခဲမ်ားအနက္ ေမ့မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးရြားေသာအျဖစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၂ ႏွစ္ခန္႔တြင္ ေသေလာက္ေသာ ေရာဂါဆိုးႀကီးတစ္ခု ကပ္ၿငိလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀ အေပ်ာ္မ်ားအားလံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ရသည့္ ေန႔တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္လာ၏။

ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္။ ေျခာက္တန္းေအာင္၍ ခုနစ္တန္းတက္ရမည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေဘာလံုးကန္တာ အလြန္၀ါသနာပါပါသည္။ ေဘာလံုးလည္း အေတာ္ကၽြမ္းက်င္စြာ ကန္တတ္ပါသည္။ ဒီဇင္ဘာလသို႔ေရာက္တိုင္း ေဘာလံုးအသင္းဖြဲ႕ကာ ကေလးေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ပါသည္။ အားအားရွိလွ်င္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေဘာလံုးကန္တမ္းကစားေနၾကပါသည္။ ထိုေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေဘာလံုးကန္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနလို႔ မေကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ခါးထဲကလိုလို၊ တင္ပါးထဲကလိုလို၊ အ႐ိုးထဲကလိုလို ေအာင့္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာလာသျဖင့္ ေဘာလံုးဆက္မကစားေတာ့ဘဲ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ အိမ္တြင္ တစ္ေနကုန္ အိပ္ေနပါသည္။
ထိုေန႔မွစကာကၽြန္ေတာ္သည္ သက္သာလာသည္မရွိဘဲ တင္ပါးထဲမွ ေအာင့္ေအာင့္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမကိုလည္း ဖြင့္ေျပာသျဖင့္ အေမသည္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နားမွာ ဂိတ္ထိုးေသာ ဆိုက္ကားဆရာကိုတင္ထြန္း ဆိုသူက သူသိေသာ အႏွိပ္ဆရာတစ္ေယာက္ရွိေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကို အႏွိပ္ဆရာေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ႏွိပ္ခ်လိုက္လွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ေပ်ာက္ကင္းသက္သာသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မစားရ၀ခမန္း ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္တာတြင္ မိခင္ျဖစ္သူကို ေက်းဇူးအတင္ဆံုးအခ်က္မွာ စာေပဗဟုသုတရွိေသာအေမသည္ ဆိုက္ကားဆရာ ကိုတင္ထြန္းေျပာတာကို လက္မခံဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အႏွိပ္သည္နွင့္ ကုသဖို႔ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအစား အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ၀န္ႏွင့္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အခမဲ့ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ျပည္ေဆး႐ံုႀကီးေရွ႕ရွိ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းကို သြားေရာက္ျပသပါသည္။ (ယခုေခတ္တြင္ ေက်ာင္းေဆးခန္းစနစ္ မရွိေတာ့တာ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္သည္။)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမြးဇာတာ မဟာဘုတ္အရ အဂၤါ မရဏဖြား ျဖစ္သည္။ မရဏဖြားျဖစ္သျဖင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသလွ်င္ ေသမည္။ မေသလွ်င္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမည္ဟု ေဗဒင္ဆရာမ်ားက ေဟာေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတိတ္ကံအရ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသဖို႔၊ ဒုကၡိတျဖစ္ဖို႔ ကံပါမလာဘူးထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ အင္မတန္ ေတာ္ၿပီး အင္မတန္ သေဘာေကာင္းေသာ ဆရာ၀န္မတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရ၏။ ထိုဆရာ၀န္မွာ ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌးဟု ေခၚသည္။(ယခု ေရႊမင္းသားအက်ဳိးေဆာင္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ ကိုျမတ္သူ၀င္း၏မိခင္ ျဖစ္သည္။)
ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌးသည္ ထိုစဥ္က မိသားစုႏွင့္အတူ ျပည္ၿမိဳ႕မွာ ေနသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါရာဇ၀င္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ တင္ပါးဆံု႐ိုးထဲမွ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေအာင့္ေၾကာင္း၊ နာက်င္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌးသည္ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ကိုယ္လံုး အ၀တ္အစားမ်ားခၽြတ္ေစကာ သူ႔ေရွ႕တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း လွမ္းတိုင္း မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျပရသည္။ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ျပၿပီးေသာအခါ ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌးသည္ ျပည္ေဆး႐ံု ဓာတ္မွန္ဌာနသို႔သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္အ႐ိုးကို အခမဲ့ဓာတ္မွန္႐ိုက္ခိုင္းသည္။
ဓာတ္မွန္ရလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ဓာတ္မွန္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရႊဘံုသာလမ္းရွိ ဓာတ္မွန္ဖတ္ေသာဌာနသို႔ ပို႔၍ ဓာတ္မွန္ဖတ္ခိုင္းရမည္။ ထိုအတြက္ ဓာတ္မွန္ဖတ္ခ ကုန္က်ေငြအနည္းငယ္ကို ေတာင္းရာ မိခင္ႀကီးက ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးစစ္ရန္ ေသြးလည္း ေဖာက္ယူထားလိုက္ၿပီး ဓာတ္ခြဲခန္းသို႔ ပို႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾက၏။
ခ်ိန္းေသာရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းသို႔ ျပန္သြား၏။ ဆရာ၀န္ ေဒၚသန္းေဌးသည္ ဓာတ္မွန္အေျဖစာရြက္ကို လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည္။ ဓာတ္မွန္ဖတ္ေသာ အေျဖစာရြက္ကေလးတြင္ ကုန္းေဘာင္ဓာတ္မွန္၊ ေရႊဘံုသာလမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဟု ေရးထားတာကို ယခုထက္တိုင္ မွတ္မိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္၊ ေရႊဘံုသာလမ္းထဲသို႔ ျဖတ္သြားရင္း ကုန္းေဘာင္ေဆးခန္းဆိုတာေတြ႕တိုင္း ငယ္ဘ၀ကို သတိရမိပါသည္။ ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌးက ဤသို႔ေျပာ၏ ။
“ကေလးက ကံေကာင္းတယ္။ ေဆး႐ံုလာျပတာ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားရင္ ကုလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကုလို႔ရခဲ့ရင္ေတာင္ တစ္သက္လံုး ေျခတစ္ဖက္နိမ့္ၿပီး ဒုကၡိတဘ၀ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္”
“ဘာေရာဂါလဲ ေဒါက္တာ”ဟု ကၽြန္ေတာ့္အေမက ေမးသည္။ ကေလးဘ၀ မွတ္ဉာဏ္တြင္ ေမ့မရမည့္ ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌး၏အေျဖက ထြက္လာသည္။
“ ေတာ္ေတာ္ရွားရွားပါးပါးေရာဂါပဲ။ Bone T.B လို႔ ေခၚတယ္။ အ႐ိုးတီဘီေပါ့။ တင္ပဆံုအ႐ိုးထဲကို တီဘီပိုး၀င္သြားတာ။ အဆုတ္မွာျဖစ္တဲ့ တီဘီမဟုတ္ဘူး။ အဆုတ္က ေကာင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္ ကုရလိမ့္မယ္။ လူနဲ႔ ေရာဂါက မမွ်ဘူူး။ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုးရမယ္။ ေျခာက္လေလာက္ ေန႔တိုင္း ေဆးထိုးရမယ္။ ေျခာက္လျပည့္ရင္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ ေဆးထိုးၿပီး တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ခြဲ ေလာက္ ထပ္ကုရမယ္။ ေသာက္ေဆးလည္း ေန႔တိုင္းေသာက္ရမယ္။ မွန္မွန္လာႏိုင္ပါ့မလား။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ကုရမွာ”
အေမသည္ မိနစ္အနည္းငယ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ ေငးငိုင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ယူရမည့္တာ၀န္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားလွသည္။ ထိုအခ်ိန္က အေမသည္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကို ရပ္နားထားခါစျဖစ္ရာ ျပည္ၿမိဳ႕ေစ်းႀကီးတြင္ ကုန္စိမ္းေရာင္းၿပီး မိသားစု၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းေနရပါသည္။ ထိုသို႔ တစ္ဖက္မွ စီးပြားရွာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႔စဥ္ ေဆးခန္းသို႔ လိုက္ပို႔ရမည့္တာ၀န္က မေသးလွမွန္း အေမသည္ ခ်ိန္ဆေနပံုရသည္။ မိသားစုထဲတြင္ အားလံုးမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အျဖစ္ အျမဲတမ္း အျပင္သြား သတင္းလိုက္ေနသည္ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အခ်ိန္မွန္မွန္ ေဆးခန္းပို႔ဖို႔ အေရးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ မ်ားေနေလသည္။
“ကေလးက ေက်ာင္းဆက္တက္လို႔ မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္ ေဒါက္တာ”
“ဟုတ္တယ္။ ဒီႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္”
“ကၽြန္မ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုပါရေစ ေဒါက္တာရယ္၊ ေတာင္းပန္တာဆိုရင္ ပိုၿပီးမွန္ပါလိမ့္မယ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ”
“ကၽြန္မတို႔က စီးပြားေရး အဆင္မေျပပါဘူး။ ေဆးခန္းက အခမဲ့ ေဆးကုေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေန႔တိုင္း ေဆးခန္းကိုလာဖို႔ စရိတ္က ရွိပါေသးတယ္။ ဆိုက္ကားခလည္း ေန႔တိုင္းဆိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သားကို ကၽြန္မ စက္ဘီးနဲ႔ေခၚလာခဲ့ပါ့မယ္။ စက္ဘီးကလည္း ဆိုင္ကငွားစီးရမွာပါ။ တစ္နာရီတစ္က်ပ္ဆိုေတာ့ ေန႔တိုင္း ကုန္က်စရိတ္ မတတ္ႏိုင္လို႔ ပိုက္ဆံသက္သာေအာင္ တစ္ေန႔ကို နာရီ၀က္ ငါးမူးဖိုးငွားၿပီး လာခဲ့ပါမယ္။ အသြားအျပန္ နာရီ၀က္နဲ႔ အခ်ိန္မီေအာင္ ေဒါက္တာတို႔ေဆးခန္းမွာ အဆင္အေျပဆံုးအခ်ိန္ကို ေျပာပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ေန႔တိုင္းလာပါ့မယ္။ အဲဒါတစ္ခုေတာ့ ကၽြန္မကိုကူညီပါ”
ေဒါက္တာေဒၚသန္းေဌးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားသြားသည္ ထင္ပါသည္။
“ ရပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ပါ။ ေဆးခန္းပိတ္ခါနီး ေန႔လယ္ သံုးနာရီ ဆိုရင္ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လာႏိုင္ရင္ ကၽြန္မတို႔ အျမန္ဆံုး ေဆးထိုးေပးပါမယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္။ မွန္မွန္သာလာခဲ့ပါ။ ဒီေဆးက ပ်က္လို႔မရဘူး။ မွန္မွန္ထိုးရမယ္”
ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္ေသာ လူနာကို ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းမ်ားက မေျခမငံ ဆက္ဆံေျပာဆိုေသာေၾကာင့္ လူနာမွာ ရွက္ကာ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသသြားေသာ သတင္းကို ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ျပည္ၿမိဳ႕ ေက်ာင္းသားလူငယ္ က်န္းမာေရး ဌာနမွ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳ၊ ကြန္ေပါင္ဒါ စေသာ ေဆး၀န္ထမ္းမ်ား၏ သေဘာထားျပည့္၀မႈကို အံ့ၾသရေလသည္။
ထိုေန႔မွစကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း မိခင္ႀကီးနင္းေသာ စက္ဘီးေနာက္ခံုမွ ထိုင္လိုက္ကာ စထရက္တိုမိုင္ဇင္ဟုေခၚေသာ ေဆးကို မွန္မွန္အထိုးခံရေလသည္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဆးထိုးခံရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တင္ပါးမွာ အပ္ရာေတြႏွင့္ ဗရပြျဖစ္ေနေလသည္။ ေဆးထိုးအပ္ကို ထိုစဥ္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သြားသည္မွာ ယခုထက္တိုင္ ေနမေကာင္းလွ်င္ ေဆးခန္းသို႔ မသြားခ်င္၊ ေဆးထိုးအပ္ကို မၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္၊ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေဆးထိုးခံရသည္ထက္ နာက်င္ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာမွာ အေမ့ေနာက္မွလိုက္၍ စက္ဘီးစီးရျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ မခံစားရေစရန္ ကယ္ရီယာတြင္ ေခါင္းအံုးပါးပါးခု၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္ေဆာင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေ၀ဒနာျပင္းထန္ေနဆဲကာလျဖစ္သျဖင့္ စက္ဘီးသည္ ခ်ဳိင့္ခြက္ကေလးတစ္ခုထဲသို႔ နည္းနည္းက်လိုက္သည္ႏွင့္ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ အမေလး၊ အဘေလးတကာ လိုက္ပါလာရျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမကလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် စက္ဘီးကို ျဖည္းျဖည္းနင္းကာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီးမနာက်င္ေအာင္ (တစ္ဖက္ကလည္း စက္ဘီးငွားခ နာရီ၀က္အတြင္း ၀င္ေအာင္ ) ေန႔စဥ္ စိတ္မပ်က္ လက္မပ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆးခန္းသို႔ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ေလသည္။
ထိုေန႔မွစကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူမမာႀကီးလံုးလံုး ျဖစ္သြားေပ၏။ မည္မွ်ေတာင္ဆိုးသလဲဟူမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပက္လက္လွန္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ညာဘက္သို႔ ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ဘက္သို႔ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ဘက္ဘက္သို႔ မေစာင္းႏိုင္ေပ။ တင္ပါးဆံု႐ိုးထဲမွ နာက်င္လွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူအကူအတြဲပါမွ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ဘက္သို႔ ေစာင္းႏိုင္၏။ အကူအတြဲဆိုေသာ္လည္း လူတိုင္းတြဲ၍ ထူ၍ရသည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါအထာကိုသိသူ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ႀကီးတစ္ေယာက္သာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထူ၍ရပါသည္။
ထိုအေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္ စက္ဘီးတစ္စီး၏ေနာက္မွ ထိုင္လိုက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡမွာ အလြန္ႀကီးမားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမသည္ ဘာေတြပဲၾကံဳလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးရြာရြာ၊ ေနပူပူ ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ေဆးခန္းသို႔သြားကာ ေဆးထိုးခဲ့ပါသည္။ ညစဥ္လည္း တီဘီေဆးမ်ား ေသာက္ရေသးသည္မွာ ပဲေလွာ္စားသလို မ်ားျပားလွပါသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္ ၁၉၈၀ ခန္႔က ေဆးပညာသည္ သိပ္ၿပီး မထြန္းကားေသးသည္ျဖစ္ရာ ယခုေခတ္လို ေဆးအားလံုးကို တစ္မ်ဳိးတည္းေပါင္းထားေသာ DOTS တို႔ ဘာတို႔လို အစြမ္းထက္ေဆးမ်ားလည္း မေပၚေသးပါ။ စထရက္တိုမိုင္ဇင္ဆိုေသာ အလြန္ျပင္းထန္သည့္ ထိုးေဆးကိုပင္ ေန႔စဥ္ထိုးရပါသည္။ ေဆးခဲျဖဴျဖဴ ၆ ခဲခန္႔ကို ညစဥ္ေသာက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေရာဂါမွာ အ႐ိုးကို တီဘီပိုး လိႈက္စားခံရသည့္ ေရာဂါဆန္းျဖစ္ၿပီး အျခားတီဘီေရာဂါေ၀ဒနာရွင္မ်ားကဲ့သို႔ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္း၊ အဆုတ္မေကာင္းျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ အဆုတ္မွာ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေခ်ာင္းလည္း မဆိုးပါ။ တင္ပါး႐ိုးထဲမွ နာသည္မွတစ္ပါး အျခားေရာဂါလကၡဏာ မရွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ပင္ အိပ္ေနရသည္က မ်ားပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေခါင္းအံုးမ်ားခုကာ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရပါသည္။ ေက်ာင္းလည္းမေနရေတာ့ဘဲ တစ္ႏွစ္ေဆးခြင့္တင္ကာ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို အထိခိုက္ဆံုးေသာအခ်ိန္မွာ နံနက္၉ နာရီခန္႔ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားခ်ိန္ႏွင့္ ညေနေက်ာင္းဆင္း၍ ျပန္လာၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျဖဴအစိမ္းမ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ ကိုယ္ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္ကို အလိုလို ၀မ္းနည္းလာမိသည္။ ရေသ့စိတ္ေျဖအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခုနစ္တန္းအတူ တက္ေနေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္သူ ကိုေဇာ္ဆိုသည့္ ေက်ာင္းသားကို အိမ္ေရွ႕မွ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနကာ သူလာသည္ႏွင့္ “ေဇာ္ေဇာ္ေရ လာပါဦးကြ၊ ဒီေန႔ဘာသင္သလဲ” ဟု ေမးကာ သူ႔စာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈမိပါသည္။ သူ႔စာအုပ္မ်ားထဲမွ ေက်ာင္းစာမ်ားအားလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဖတ္ၾကည့္တာႏွင့္ အားလံုးနားလည္ေနသည္။ အေထြအထူး ရွင္းျပစရာပင္ မလိုေပ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားကို ထိုသို႔ ၾကည့္ေနသည္ကို အေမသည္ စိတ္ေကာင္းပံုမရ။ ပါးစပ္မွေတာ့ ဖြင့္ဟ၍ မတားျမစ္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေလွ်ာ့လိုက္ကာ ကိုေဇာ္ကိုလည္းေခၚ၍ စာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာမၾကည့္ေတာ့ၿပီ။ ေရွ႕ႏွစ္ခါ ငါေနေကာင္းလာမွပဲ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့မည္ဟု အားခဲထားလိုက္ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေျခာက္လၾကာသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေျခအေနသည္ အနည္းငယ္ တိုးတက္လာ၏။ ဟိုနားသည္နား လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာသည္။ တင္ပါးဆံုအ႐ိုးထဲမွလည္း သိပ္မနာေတာ့။ သို႔ေသာ္ ေရာဂါမွာ အရွင္းမေပ်ာက္ေသးသျဖင့္ တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္ရက္ႏႈန္းျဖင့္ ေဆးဆက္ထိုးရသည္။ ေသာက္ေဆးကေတာ့ ေန႔တိုင္းေသာက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အသက္ ၁၂ နွစ္အရြယ္တြင္ ေသေလာက္ေသာေရာဂါႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရေသာအခါ ေရာဂါဒဏ္၊ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ စထရက္တိုမိုင္ဇင္ထိုးေဆးမ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ႀကီးထြားမႈ တုံ႔ေႏွးသြား၏။ ငယ္စဥ္က ျပည့္ျပည့္၀၀ရွိခဲ့ေသာ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ထိုစဥ္မွစကာ ၾကံဳလွီေသးေကြးသြား၏။ ထိုသို႔ ခႏၶာကိုယ္ ဥပဓိ႐ုပ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္မွာ ယခုထက္တိုင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ဓာတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အထိသည္ လူတစ္ေယာက္၊ အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွစကာ ယခုအထိသည္ အျခားလူတစ္ေယာက္၏ပံုဟု ဆိုရမတတ္ ေျပာင္းလဲသြားပါသည္။ မတူညီေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျမင္ရသလို ျဖစ္ေနေပသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ က်န္းမာေရးအေျခအေန ျပန္ေကာင္းလာပါသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္သည္။ ထိုစဥ္ကာလမ်ားက ကၽြန္ေတာ္သည္ လူေတာတိုးရမွာ ေၾကာက္ေနသည္။ အလိုလို အားငယ္ေနတတ္သည္။ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္အထိ စိတ္ဓာတ္က်သလိုလို၊ သိမ္ငယ္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသခ်င္ေသာစိတ္ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးခဲ့၏။ စာေပက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကယ္တင္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း ေရးသားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွ စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္။ ထိုစာသားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းရွင္းေလးေရးထားသည္။
“ ဒုကၡငယ္ကေလးမ်ားကို ခံစားျခင္းျဖင့္ ဒုကၡႀကီးမ်ားမွ လြတ္ကင္းႏိုင္ေလသည္။ ဒုကၡငယ္ကေလးမ်ားမွာ စိတ္အလိုကို လြန္စြာ မလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။”
ထို႔ေနာက္ပိုင္းမွစကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ဒုကၡမ်ားကို ခံႏိုင္ရည္ရွိလာသည္။ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ျမင့္ျမင့္ထားသည္။ သူတကာထက္ပို၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္သည္။ ဆႏၵႏွင့္ ၀ီရိယ ျပင္းထန္၍ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ႀကီးမားေသာ အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳလာရသည့္တိုင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံ၍ ေက်ာ္လႊားေရွ႕ဆက္ႏိုင္စျမဲပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။
#သရ၀ဏ္(ျပည္)
(ဆရာသရ၀ဏ္(ျပည္)၏ အခက္ခဲဆံုးကာလမ်ားကိုျဖတ္သန္းျခင္းေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။)
Eternal Light Magazine
February 2016
‪#‎သူတို႔ဘ၀‬၏မွတ္တိုင္မ်ား

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...