Wednesday, February 24, 2016

“ပဲကုန္သည္”


 
့ သမီးဓါတ္ပုံေတြ ျမင္တဲ႔အခါ ကိုယ္နဲ႔ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔အေဖနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူပါေပတယ္ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိၾကတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဆယ္႔ေလးငါးေျခာက္နွစ္က ဓါတ္ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္မိရင္ သမီးရုပ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ လို႔ သတိထားမိပါရဲ႕။ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ သမီးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က သားအဖလို႔ မေျပာပဲ သိသာရုံအျပင္ မပိုပါဘူး။ အသက္အရြယ္ခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ကြာတာကိုး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဓါတ္ပုံတြဲရိုက္ၿပီဆို လူေတြေျပာေလ႔ရွိတဲ႔ မွတ္ခ်က္ကေတာ႔ “အေဖလုပ္တဲ႔သူက ပိုပဲမ်ားတယ္” လို႔ အေျပာခံရတာပါပဲ။ ဒါက အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သမီးမူႀကဳိမွာကတည္းက အေျပာခံရတာပါ။ ေဂ်ဒိုးနတ္ဆိုင္မွာ သူ႔ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခါ ကေလးမေလးက သမီးကို “နင္႔အေဖက ပဲမ်ားတယ္ေတာ႔။” လို႔ ေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ျပဳံးလို႔သာေနရတယ္။ စိတ္ရွိလက္ရွိသာ ေျပာရရင္ “ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကြကိုယ္လည္း သိပါတယ္။ သူမ်ားေတြလည္း ေျပာတယ္ေလ။” လို႔ ျပန္ေျပာမိမလား မသိပါဘူး။ မူႀကဳိကေလးကေတာင္ ေျပာစရာျဖစ္ေနၿပီေပါ႔ေလ။ မဟုတ္ဘူးလားဆိုေတာ႔လည္း ဟုတ္ေနျပန္တာမို႔ ပဲျပဳံးကေလးျပဳံးၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေန ဝန္ခံရတာပ။
တကယ္ေတာ႔ သည္လိုပဲမ်ားဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွတ္လို႔။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစိုက္မတ္မတ္ ေမြးျမဴထားရတဲ႔ပဲ။ အခုဆိုရင္ အႏွစ္ငါးဆယ္ ျပည့္လုျပည့္ခင္ရွိလာတဲ႔ပဲ။ ေရႊရတုပဲ ဆိုပါေတာ႔။ သမီးမွာေတာ႔ အဲ႔လိုပဲမ်ဳိးေတြ တစက္မွ မရွိပဲ ဘယ္သူ႔အၾကည့္ကိုမွ ဂရုမထားတဲ႔ သူ႔ပကတိဟန္ပန္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ပဲမ်ားတယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ လွခ်င္တာ၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သူမ်ားၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ဂရုစိုက္ေနတာလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ လူဆိုတာ မလွခ်င္ပဲေတာ႔ ဘယ္ရွိပါ႔မလဲေလ။ သမီးမွာလည္း လွခ်င္တဲ႔စိတ္ေတာ႔ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္လွခ်င္တဲ႔စိတ္အတြက္ ကရိကထ မခံနိုင္လို႔သာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း သူ႔ကို သြားကေလးေတြကုပ္ဖို႔ အံကပ္ကေလးလုပ္ေပးဖူးတယ္။ “မလွခ်င္ေနပေစ။ သူမ်ားၾကည့္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္က ဒုကၡမခံႏိုင္ပါဘူး။” လို႔ ေျပာခဲ႔ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ႀကီးလာရင္ေတာ႔ သူ႔ဘာသူ လွခ်င္စိတ္ကေလး ရွိလာမွာပဲေလဆိုၿပီး ဘာမွ မေျပာခဲ႔ဘူး။ ေျခသည္းလက္သည္းဆိုးသလို ေခါင္းေလွ်ာ္သလို ဇိမ္က်က်နဲ႔ အလွျပင္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္ဝင္စားမယ္ ထင္ပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား တခ်ိန္ခ်ိန္က် သမီးမွာ လွခ်င္ပခ်င္တဲ႔ စိတ္ကေလးရွိလာရင္ သူ႔အေဖတုန္းကေတာ႔ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေတြ႔ခဲ႔ၾကဳံခဲ႔ရတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြ ကိုယ္႔သမီးသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္တာေပါ႔ေလ။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သူ႔ဘာသူေနတဲ႔ ကေလးကို ပဲမမ်ားမ်ားတတ္ေအာင္ ပဲအေမြေတြ ေပးမလို႔ ၾကံတာေပါ႔ေလ လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလွအပဆိုတာ မရွိမျဖစ္ မဟုတ္ေပမယ္႔ ရွိရင္ေတာ႔ ေကာင္းတာပဲ မဟုတ္လား။ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ သမီးကို နားလည္ေအာင္ ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ အလွအပဆိုတာ သူမ်ားၾကည့္ဖို႔သက္သက္ တစ္ခုတည္းေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပါ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ မွန္ထဲၾကည့္သေလာက္ေတာ႔ သူမ်ားတကာကို စိတ္ဝင္တစား စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္လိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ အလွအပဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ေက်နပ္ဖို႔လည္း ပါတယ္ လို႔ ေျပာရင္ မမွားဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ မလွတဲ႔သူ ျဖစ္ပါေစ သူ႔ကိုယ္သူေတာ႔ ၾကည့္လို႔ရႈလို႔ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ကေလး ေနတာပဲ။ မ်က္စိမျမင္တဲ႔သူေတြေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူေတာ႔ ေခါင္းမၿဖီးပဲ သနပ္ခါးမလူးပဲ ေနမယ္ ထင္လို႔လား။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ သမီးမိန္းကေလးေတြ အဲ႔သလို လွခ်င္ပခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ အပ်ဳိလုပ္လာၿပီဆိုၿပီး လူႀကီးမိဘေတြက မႀကဳိက္ၾကဘူး။ အပ်ဳိလုပ္တယ္ဆိုတာ ရည္းစားလိုခ်င္လို႔လို႔ သူတို႔က အနက္ျပန္တာကိုး။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လွေအာင္ပေအာင္ တင္႔တယ္ေအာင္ ျပဳျပင္တယ္ဆိုတာ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို ဆြဲေဆာင္ခ်င္တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင္႔လို႔ တထစ္ခ်ေျပာလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ မိန္းကေလးတို႔သဘာဝဆိုတာ ဘယ္သူမွ လာမၾကည့္လည္းပဲ သူ႔ဘာသူ တစ္ေယာက္တည္း လွေနခ်င္တာပါပဲ။ ဝါးလုံးေခါင္းထဲ လသာတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို ကိုယ္ရွိတဲ႔ေနရာမွာ လမင္းထိန္ထိန္သာသလို လင္းလက္လွပေနခ်င္တာေပါ႔။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အလွျပင္လာတိုင္း သည္မိန္းကေလး ငါ စိတ္ဝင္စားေအာင္ လာလုပ္ေနတယ္လို႔ ေတြးတဲ႔သူကသာ မူမမွန္တဲ႔စိတ္ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ တကယ္ေတာ႔ အပ်ဳိ လူပ်ဳိစိတ္ကေလးဝင္လာလို႔ လွခ်င္လာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ကို ပတ္ဝန္းက်င္က အသိအမွတ္ျပဳတာ စိတ္ဝင္စားတာကို ခံယူခ်င္တဲ႔စိတ္က ပိုမ်ားပါတယ္။ ေယာကၤ်ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ လွခ်င္လာတယ္ဆိုတာ သဘာဝလို႔ပဲ လက္ခံထားပါတယ္။
လူတိုင္းလွခ်င္တယ္ဆိုေပမယ္႔ အလွအပဆိုတာ ဂရုတစိုက္ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းမႈ မရွိရင္ ႏွင္းဆီပန္း စံပယ္ပန္းကေလးမ်ားလို အခ်ိန္တိုတိုကေလးအတြင္းမွာ အစအန ရွာမရေအာင္ ကုန္ခမ္းေပ်ာက္ဆုံးသြားတတ္တယ္။ အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ ဇရာက တိုက္စားသြားလို႔ရွိရင္ ဘယ္လိုအလွမ်ဳိးကမွ ၾကံ့ၾကံ့ခံမေနႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ လွခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔သူဟာ ဇရာကို အံတုဖို႔ျပင္ဆင္ထားရပါမယ္။ အဲသလို အံတုဖို႔ဆိုတာ အသက္ႀကီးကာမွ အိုကာမွ အိမ္အိုက်ားကန္ လူအိုပန္းပန္ နံရံေဆးသုတ္ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းစဥ္ သမီးတို႔အရြယ္မွာကတည္းက ကုိယ္႔ကို အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေစတဲ႔ အေၾကာင္းကိစၥမွန္သမွ်ကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ေရွာင္ရွားႏိုင္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ အန္တီခင္သန္းႏုႀကီး တစ္ခါေျပာဖူးတယ္။ မင္းသမီးဘဝမွာ အင္မတန္ပူေလာင္စူးရွတဲ႔ မီးထိုးမွန္ထိုး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ္ျငား သူ႔နဖူးက အေရျပားေတြ တြန္႔ကုန္မွာစိုးလို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မ်က္ေမွာင္ေတြ က်ဳံ႕လို႔ရႈံ႕လို႔ မၾကည့္ပါဘူးတဲ႔။ သူ႔ဟာသူ အိုဗာတင္းေသာက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ အဲ႔ဒီဘြားေတာ္ႀကီးအလွက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခံသြားတယ္ဆိုတာကေတာ႔ ျငင္းစရာမရွိပါဘူး။
သူ႔စကားထဲမွာ ကိုယ္မွတ္သားဖူးတာကေတာ႔ အသက္ ၂၀ အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လွေနတယ္ဆိုတာ သဘာဝတရားရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈတဲ႔။ အသက္ ၄၀ အရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ လွေနတာကေတာ႔ ေန႔စဥ္ဂရုတစိုက္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းထားတဲ႔ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခုတဲ႔။ “Luck and Art” လို႔ ေျပာတာ။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းက ကံအားေလ်ာ္စြာ ရထားတဲ႔ လွပႏုပ်ဳိမႈကို အခ်ိန္ၾကာၾကာခံခ်င္ရင္ေတာ႔ ကရိကထ ဗာရီဟကိစၥကေလးေတြ စိတ္ရွည္ရပါလိမ္႔မယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲလိုက္တာ။ သူ႔လိုမျဖစ္ရင္ေနပါေစေတာ႔။ သူ႔ေလာက္ေတာ႔ ဒုကၡမခံနိုင္ပါဘူး။ လို႔ ထင္တာလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကိုယ္က မလုပ္ရေသးလို႔သာ ခက္လွခ်ည့္ထင္ေနတာ။ တကယ္တမ္းေတာ႔ ဘာမွ ခက္တဲ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ အက်င္႔ကေလးရသြားရင္ ဘာမွေၾကာင္႔က်စိုက္စရာမလိုေတာ႔ဘူး။ အလိုလို ေအာ္တုိမက္တစ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵကို အရင္းခံၿပီး အစပိုင္းကေလး ဇြဲရွိရွိ သည္းညည္းခံဖို႔သာလိုတယ္။
လွတယ္ပတယ္ဆိုတာ ဘုရားေပးသေလာက္ပဲ။ အေမေမြးတဲ႔ရုပ္ရည္ဟာ ပုေဗၺစ ကတပုညာတာ ေရွးဘဝက ျပဳခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကုသိုလ္အတိုင္းသာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုတာဟာ မမွန္ေသးဘူး။ သဘာဝအတိုင္းေပါက္တဲ႔ ဘြန္ဇိုင္းသစ္ပင္ကေလးမ်ားေတာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကိုယ္လိုခ်င္သလို ပုံသြင္းယူရင္ ပန္းကန္ျပားထဲမွာ ေညာင္ပင္လွလွကေလး အကိုင္းအခက္ေတြျဖာေနသလို ဖန္တီးနိုင္တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ လွခ်င္ပခ်င္တဲ႔စိတ္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ၾကံကာမွ သြားေၾကာင္တိုက္ သနပ္ခါးလူးစရာ မဟုတ္ဘူး။ အရိုးအဆစ္ေတြ မရင္႔ခင္မွာကတည္းက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အဆက္အေပါက္ အခ်ဳိးအစားမ်ဳိးရေအာင္ ျပဳျပင္ယူရတယ္။ အလြယ္ဆုံးေျပာရရင္ေတာ႔ အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ကိစၥေတြကို အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွ လိုက္လုပ္ရင္ ခက္သြားၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တြန္းထားမွ ေရြ႕တဲ႔အရာမ်ဳိးေလ။ ကိုယ္႔တစ္သက္မွာ အရပ္ရွည္ခ်င္လြန္းလို႔ မနက္ေစာေစာစီးစီး ေက်ာင္းမတက္ခင္ ေရေတြထထကူးခဲ႔တယ္။ အရိုးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္ကို ဝခ်င္လြန္းလို႔လည္း မႀကဳိက္မနွစ္သက္တဲ႔အစာေတြကို က်ိတ္မွိတ္သည္းခံၿပီး အတင္းစားခဲ႔တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဝိတ္ေတြ တက္မွာစိုးလို႔ အစားအေသာက္ကို ခ်င္႔ခ်င္႔ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ ေၾကာင္စာၾကြက္စာေလာက္ စားေနရျပန္ေရာ။ ဗိုက္ေခါက္က အဆီေတြေလ်ာ႔ခ်င္လို႔ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္ေဆာ႔ေနရတာလည္း နွစ္ေပါက္ေတာ႔မယ္ေလ။
ဒီကရိကထေတြ ခံနိုင္ရင္ ကိုယ္႔မွာလွလာမယ္လို႔ မဆိုေသးပါဘူး။ အဲ႔ဒါ အရိပ္သက္သက္ပဲ ရွိေသးတာ။ Silhouette ကေလးပဲ ရဦးမယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အလုံးအရပ္ သည္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒါပဲ။ သူ႔ကို ေသခ်ာထပ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ “Beauty is skin deep.” ဆိုတာကို နားလည္ရဦးမယ္။ အဲသည္ အေရျပားတေထာက္စာ အလွအပေတြကို ဂရုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လာဦးမွာ။ အသားအေရဆိုတာ ရာသီဥတုနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး လိုအပ္သလို ထိန္းသိမ္းနိုင္မွ ညက္စင္ျဖဴစြာ ေရႊလည္တိုင္ညင္း ဝိုးဝိုးဝါဝါဝင္း ဆိုတဲ႔ အလွမ်ဳိးရမယ္။ သည္အတြက္ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ သနပ္ခါးတစ္မယ္ရွိရင္ ျပည့္စုံသေလာက္ ရွိေပမယ္႔ အခု သမီးတို႔ေခတ္မွာေတာ႔ Day Cream, Night Cream, Hand Cream, Foot Cream, Toner, Cleanser, Essence, အမ်ဳိးအစားေပါင္း မေရမတြက္နို္င္ေအာင္ ေပါလာၿပီ။ ဂ်ပန္သြားတုန္းက သူမ်ားေတြ လူၾကဳံမွာၾကတဲ႔ SK II ဆိုတာမ်ား လက္တစ္ဝါးစာေလးကို အဖိုးေလးငါးသိန္းထိုက္သတဲ႔။ အဲ႔ဒါႀကီးသုံးလို႔ ေသခ်ာေပါက္ လွမယ္မလွမယ္ မေျပာနိုင္ေသာ္ျငားလည္း ပိုက္ဆံေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္မွာကေတာ႔ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ ကိုယ္႔အတြက္ကေတာ႔ အလွကုန္ပစၥည္း ကုမၸဏီေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ ညီမမ်ားေက်းဇူးနဲ႔ ဝယ္သုံးရတယ္ လို႔ မရွိပါဘူး။ တစ္ခုမကုန္ခင္ အသစ္ထပ္ထပ္ရလာလို႔ ကုန္ေအာင္သုံးရတယ္ေတာင္ မရွိဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလကားေန အိမ္မွာေရခ်ဳိးၿပီးတိုင္း မိုးေဟကို လုပ္ေနတာေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ စိတ္လိုလက္ရနဲ႔ အားအားယားယား ရွိတဲ႔အခ်ိန္ ေမာင္ၾကံတတို႔ေလာက္ဆို ရပါတယ္။ ကိုယ္ကအမွတ္တမဲ႔ေမ႔ေနလည္း အေရျပားက သူ႔ဘာသူ ေတာင္းဆိုလာတဲ႔အခ်ိန္ေတြ ရွိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေရာက္တာနဲ႔ အေရျပားေတြေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေရခ်ဳိးၿပီးတိုင္း တင္းစပ္တင္းစပ္နဲ႔ ယားလာတယ္။ ေအးၿပီးေျခာက္ေသြ႔တဲ႔ ေတာင္ေပၚေတြ ေရာက္ေနရင္ သာဆိုးတယ္။ ပတ္ၾကားအက္ကေလးေတြထလာ၊ ပစ္ထားလိုက္ရင္ ေျမြေတြလို အေရခြံလဲေတာ႔တာပဲ။
သမီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ဆို အသားအေရထိမ္းသိမ္းတာကို မိတ္ကပ္ေရာင္စုံ ျခယ္တာထက္ေတာ႔ အားေပးတာ အမွန္ပဲ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ မိတ္ကပ္ေတြက လူကို ပိုလွေကာင္းလွေစလိမ္႔မယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အေရျပားကိုေတာ႔ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေစတယ္။ တေလာတုန္းက ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က အင္မတန္ေခ်ာ အင္မတန္လွတဲ႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အျပင္မွာေတြ႔တဲ႔အခါ မ်က္ႏွာကအသားအေရနဲ႔ လက္ေမာင္းကအသားအေရ အသက္အရြယ္ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကြာျခားေနတာကို ထူးထူးျခားျခား သတိထားလိုက္မိတယ္။ လူတစ္ေယာက္တည္းမွာေတာင္ မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ႔ေနရာနဲ႔ မလိမ္းတဲ႔ေနရာ တယ္ကြာတာကိုး။
ေတာင္းမွာအဝတ္ လူမွာအကြပ္ ဆိုသလို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစား၊ အဆင္အျပင္၊ လက္ဝတ္တန္ဆာ၊ ရတနာေတြ ကိစၥကေတာ႔ ကိုယ္လည္းသိပ္ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ကိစၥ မဟုတ္လို႔ သင္မေပးနိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္႔မ်က္စိထဲလွတယ္ထင္ရင္ သိပ္လည္းေဈးမႀကီးရင္ ဝယ္ေပးလိုက္တာပဲ။ သမီးက ပူဆာတယ္လို႔မွ မရွိတဲ႔ဟာ။ အဲ႔ဒါေတြ သိခ်င္တတ္ခ်င္ေတာ႔ သမီးအေမေတြအဖြားေတြဆီက သင္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ သူတို႔လည္း သမီးကို အရိပ္ၾကည့္ေနၾကတဲ႔ဥစၥာ။ ဒါေပမယ္႔လည္း လူဆိုတာ အရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္လို ဆင္ျပင္ခ်ယ္သ ငုတ္တုတ္ကေလးခ်ထားလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ေနတတ္ထိုင္တတ္မႈဆိုတာလည္း ရွိဦးမွ။ အလွေတြျပင္ထားၿပီး မ်က္ႏွာမထားတတ္၊ အထိုင္အထ တင္႔တင္႔တယ္တယ္ရွိေအာင္ မေနတတ္ရင္ အလကားပဲ။ ကိုယ္႔အဖြားဆို ကိုယ္႔ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ၿပီးေတာ႔ ျပင္တယ္။ လက္ျပင္ႀကီး မကိုင္းနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ခါးမကုန္းနဲ႔။ ေျခေထာက္ရွပ္တိုက္ မေလွ်ာက္နဲ႔။ ဒူးေထာင္ေပါင္ကား မထိုင္နဲ႔။ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲ နွာေခါင္းႀကီးရႈံ႔ၿပီး မရယ္နဲ႔။ စကားေျပာရင္ သူမ်ားမ်က္လုံးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာ။ သူ႔မ်က္စိေအာက္ေနရတာ ဘယ္ေတာ႔မွ အေျပာအဆို မလြတ္ဘူး။ အဲ႔ဒါေတြကမ်ား သည္အခ်ိန္မွာ ပဲမ်ားသလို ျဖစ္လာေစခဲ႔သလား မေျပာတတ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ဘာသူ တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာင္ အေျပအျပစ္ အတင္႔အတယ္ျဖစ္ေအာင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ရင္ ပရိသတ္ဗိုလ္ပုံအလယ္မွာ ဝံ႔ဝံ႔ၾကြားၾကြား ေက်ာ႔ေက်ာ႔ရွင္းရွင္းေနတတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ႔။ မ်က္ဝန္းေပါင္းမ်ားစြာေအာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိသလို ေနရတာက ပိုခက္သတဲ႔။ လူတိုင္းဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္တစ္လွမ္း ညာတစ္လွမ္း လွမ္းတာခ်င္းတူေပမယ္႔ လွတဲ႔သူေတြ လွမ္းလိုက္ရင္ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းဆိုတာ ျမင္ဖူးတဲ႔အခါ သိလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တိုင္ အဲသလို လွမ္းတတ္ဖို႔ဆိုတာေတာ႔ အေလ႔အက်င္႔မရွိပဲ ဘယ္ေတာ႔မွ မရဘူး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွအပဆိုတာ ဣရိယာပုဒ္ သုံးပါးစလုံးမွာ ႏြဲ႔ၿပီး ယဥ္ေနရမတဲ႔။ အဲ႔ဒါေတြေတာ႔ ကိုယ္လည္း မတတ္ဘူး။ တတ္တဲ႔သူဆီကသာ အတုခိုးၿပီး သင္ယူေခ်ေတာ႔။
ကိုယ္႔ရဲ႕အမူအယာ၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပုံပန္းသ႑န္၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ ရုပ္ဆင္းသြင္ျပင္ လွတယ္ မလွဘူးဆိုတာ သူမ်ားမ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္ရတဲ႔ ပုံရိပ္ေလ။ လူဆိုတာ ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္း မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ ရုပ္လွရာဝယ္ က်ဳပ္ကသာတယ္ မုခ်ပါကြယ္ ထင္တစ္လုံးနဲ႔ခ်ည့္ပဲ။ သူမ်ားမ်က္စိထဲမွာ ေပၚလာတဲ႔ ကိုယ္႔ပုံရိပ္ကေလးက လွပါတယ္လို႔ ခံစားႏိုင္ဖို႔အတြက္ေတာ႔ အဲသည္မ်က္ဝန္းရွင္က ကိုယ္႔အေပၚထားတဲ႔ ေမတၱာစိတ္ကေလး အေျခခံရွိမွ ျဖစ္ပါမယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လွခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔သူဟာ လူခ်စ္လူခင္ မေပါကာမွေနေရာ လူမုန္းမ်ားလို႔ေတာ႔ မျဖစ္ဘူး။ မခ်စ္လွ်င္မလွ ခ်စ္လွ်င္လွ၏။ လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ေရွးတုန္းကဆိုရင္ေတာ႔ အဲ႔လိုကိစၥေတြမွာ ပီယေဆးဆိုတာ ရွိလိမ္႔နိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အေပၚမွာ မ်က္ႏွာျမင္ ခ်စ္ခင္ပါေစ အသံၾကား သနားပါေစဆိုတဲ႔ ဆုေတာင္းကေလး ျပည့္ဖို႔အတြက္ သိဒၶိအစီအရင္ေတြ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လူတိုင္းအေပၚ ေမတၱာထားနိုင္လို႔ရွိရင္ လူတိုင္းကလည္း ေမတၱာတုန္႔ျပန္မွာ မလြဲပါဘူး။ လူအမ်ားအေပၚ ေမတၱာတရား ပြားမ်ားႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္က်ဳိးအတၱကို ေရွ႕တန္းမတင္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အလွမယ္ကေလးေတြဟာ ကေရာင္းေလးရၿပီးတာနဲ႔ ပရဟိတအလုပ္ေတြ ေျပးေျပးလုပ္ေနၾကရတာကိုး။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုပ္ခႏၶာဟာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကိုလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ထင္ဟပ္ျပတဲ႔သေဘာရွိတာမို႔ ရုပ္ဆင္းသြင္ျပင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိခ်င္တဲ႔သူဟာ ၾကည္လင္တဲ႔စိတ္ထား ရွိဖို႔လိုပါမယ္။ လွခ်င္တဲ႔သူမွန္ရင္ ကိေလသာေတြ ကုန္ခမ္းမေနေသာ္ျငား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကေတာ႔ ပါးလ်ားေလ်ာ႔နည္းေအာင္ စိတ္ကို ျပဳျပင္ထားရပါမယ္။ ေျပာေတာ႔လြယ္သေလာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကင္းေအာင္ေနနိုင္သလဲ စမ္းၾကည့္ပါလား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ကိုယ္လွတဲ႔သူ ျဖစ္ပေစ သူမ်ားကို မနာလိုဝန္တိုတဲ႔ အၾကည့္ေတြ မ်က္ႏွာမွာေပၚေနရင္၊ ေကာက္က်စ္တဲ႔စိတ္ထားေတြ ဖုံးလို႔ဖိလို႔မရရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ရဆိုးသလဲ။ ကိုယ္ေတာ႔ တေန႔တေန႔ တီဗီထဲ သတင္းစာထဲ ျမင္ဖူးေပါင္းမ်ားလို႔ ဆန္းေတာင္ မဆန္းေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ လွခ်င္တဲ႔သူအတြက္လည္း စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမဆိုတာ ေမ႔သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းဖို႔ကေတာ႔ ဒုတိယေပါ႔ေနာ္။ နို႔မို႔ သည္ကေန႔ပဲ “အို ကြီးရယ္။ ေၾကြဘီေလ။ ႏုဖတ္အုအက္နာပဲ။” ဆိုတဲ႔ ၈၈၃၄တို႔က ေနာက္တပတ္ေလာက္လည္းေနေရာ “ေတနာႀကီး။ အယုတ္တမာႀကီး။ နွာဘူးႀကီး။ ေျမလူးႀကီး။” နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေတြ လာေပးတတ္ၾကတယ္။ ရင္႔က်က္လာတဲ႔အလွမွာ က်က္သေရဆိုတာပါသတဲ႔။ အဲ႔ဒီက်က္သေရက သီလလုံမွ ကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းမွ ထင္ရွားလာတာတဲ႔။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ အဲသေလာက္ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ေအာင္ အလွေတြအယဥ္ေတြ က်က္သေရေတြ တင္႔မေနေအာင္ ႀကဳိးစားပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ျပစ္မွားမယ္႔သူ မရွိပဲေနမစိုးလို႔။
ေတာ္ပါၿပီကြယ္။ လွလည္းမလွခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ တကတည္းမွ။ နည္းနည္းေနာေနာ ကရိကထလား။ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ပဲ ကိုယ္ေနပါရေစေတာ႔။ လွဖို႔ပဖို႔အေရးနဲ႔ မလုပ္ခ်င္တာေတြလည္း က်ိတ္မွိတ္ၿပီး မလုပ္ခ်င္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တာေတြလည္း ေအာင္႔အည္းၿပီး မလုပ္ပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ မလွလို႔ ေသသြားတဲ႔မသာဆိုတာ ေလာကမွာ ရွိသလား။ အဆင္းထက္ အခ်င္းကသာ အဓိက။ အဲသလိုမ်ဳိးေျဖသိမ္႔ရင္း ကိုယ္ေနခ်င္သလို ေနၾကတဲ႔သူေတြခ်ည့္မို႔သာ သူေရာကိုယ္ေရာ အႏူေတာမွာ ေနေနၾကရတာပ။ သမီးလည္း အဲ႔သလိုမ်ဳိး ဒုံးေပကတ္သတ္ ေနခ်င္သပဆို ေနေလ။ ဘြဲ႔ယူကာနီး ပရီဝက္ဒင္ရိုက္ကာနီးက်ေတာ႔မွ မိတ္ကပ္ဆရာဆီေျပး မ်က္နွာဖုံးႀကီးတစ္ခုတပ္သလို အေပၚကအုပ္ျပင္လိုက္၊ ဓါတ္ပုံဆရာ ခိုင္းတဲ႔အတိုင္း လုပ္ႏိုင္ရင္ ဖိုတိုေရွာ႔နဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ ခ်ိတ္စရာ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံေတာ႔ ထြက္လာမွာပါ။ ဒါေပသိ အဲ႔ဒါႀကီးက အျပင္နဲ႔မတူရင္ ကိုယ္႔အလွလို႔ ေျပာဖို႔ခက္သားပဲ။ တကယ္လွခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အစကေျပာခဲ႔သလို ဘယ္အရာမွ လြယ္လြယ္မရဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္။ ဒါေပမယ္႔လည္း သိပ္ခက္လွခ်ည့္ရဲ႕ေတာ႔ မဟုတ္။ လွခ်င္တဲ႔ စိတ္ဆႏၵကေလးကို အရင္းတည္လိုက္ရင္ မလုပ္နိုင္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ မိုးစြန္တမြတ္ ၾကယ္ကိုစြတ္ရတဲ႔ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ က်င္႔သားရေအာင္ ျပဳျပင္တတ္ဖို႔ပဲလိုတာပါ။ အဲ႔ဒါေလးပဲ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တယုတယ ထိန္းသိမ္းေမြးျမဴထားတဲ႔ အလွဆိုတာ ေအာက္လက္ငယ္သား ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဝိုင္းဝန္းေျမွာက္ပင္႔ ခ်ီးမႊန္းခန္းဖြင္႔ေနၾကတဲ႔ အလွထက္ေတာ႔ မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ သာတာပဲ။ “ငါ႔ ေခ်ာတယ္ေျပာၾက။ လက္ဘက္ရည္တိုက္မယ္။ ဘီယာတိုက္မယ္။ ပိုက္ဆံေခ်းမယ္။ ရာထူးတိုးေပးမယ္။ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႔ေပးမယ္။” ဆိုတဲ႔ မဟုတ္မဟတ္ေတြထက္စာရင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ပဲမ်ားတာက ရွက္စရာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ပဲႀကီးေတြ တေလွႀကီး ခ်က္ပစ္လိုက္စမ္းမယ္။ သည္မေလ။ ပဲကုန္သည္ လာၿပီဗ်။ ခင္ႏွမတို႔ ရႊင္ျပဖို႔ရာ။
 
စိုးမင္း

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...